ΤοSukhoi Su-6 ήταν σοβιετικόαεροσκάφος εγγύς υποστήριξηςτο οποίο ανέπτυξε το σχεδιαστικό γραφείο Sukhoi κατά την διάρκεια τουΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το Su-6 παρέμεινε στο στάδιο του πρωτοτύπου, αποτέλεσε όμως την βάση γιατην ανάπτυξη του Su-7, ενός αναχαιτιστικού μεγάλου ύψους πτήσης και μικτής πρόωσης (πυραυλοκινητήρας και εμβολοφόρος κινητήρας).
Η ανάπτυξη του μονοθέσιου θωρακισμένου αεροσκάφους εγγύς υποστήριξης που ονομάστηκε Su-6 ξεκίνησε το 1939. Στις 4 Μαρτίου 1940 δόθηκε εντολή γιατην κατασκευή δύο πρωτοτύπων, το πρώτο εκτων οποίων πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση ένα χρόνο αργότερα, την 1η Μαρτίου 1941.[1] Χειριστής ήταν ο δοκιμαστής πιλότος A.I. Kokin.[1] Κατά την διάρκεια των δοκιμών κατέστη σαφές ότι ήταν ανώτερο σε όλες τις παραμέτρους συγκριτικά μετο περίφημο Ilyushin Il-2, παρόλα αυτά δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος κινητήρας Shvetsov M-71 προς αντικατάσταση του υπάρχοντος, ο οποίος υπερέβη την διάρκεια ζωής τουπριν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα δοκιμών.[1]
Υπήρξαν μεγάλες καθυστερήσεις διότι τον Ιούνιο του 1941 ηναζιστική Γερμανία επιτέθηκε στηνΕΣΣΔ, ξεκινώντας έτσι την μεγαλύτερη καιπιο αιματηρή σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το δεύτερο Su-6 ολοκληρώθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 1942 διότι το σχεδιαστικό γραφείο μεταφέρθηκε και επανεγκαταστάθηκε στα μετόπισθεν όταν ξέσπασε οπόλεμος.
[2]Το αεροσκάφος διέθετε ισχυρότατο οπλισμό αποτελούμενο από δύο πυροβόλα των 23 mm και τέσσερα πολυβόλα. Επίσης μπορούσε να μεταφέρει ρουκέτες και βόμβες. Τα αποτελέσματα από τις δοκιμές ήταν πολύ θετικά και προτάθηκε η κατασκευή μικρού αριθμού για επιχειρησιακή αξιολόγηση στο μέτωπο αλλά το όλο εγχείρημα δεν προχώρησε.[1]
Το τρίτο και τελευταίο πρωτότυπο επανασχεδιάσθηκε έτσι ώστε στην καμπίνα να υπάρχει θέση για οπίσθιο πολυβολητή. Αυτό οφείλονταν στο γεγονός ότι τα επιχειρησιακά διδάγματα από δύο χρόνια διαρκούς πολέμου έδειχναν ότι η επιβιωσιμότητα των αεροσκαφών εγγύς υποστήριξης αυξάνονταν θεαματικά μετην προσθήκη οπίσθιου πολυβολητή. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος διέθετε επίσης των ισχυρότερο κινητήρα M-71F όμως εξ αιτίας της αύξησης του βάρους, το φορτίο βομβών που μπορούσε να μεταφέρει μειώθηκε αισθητά. Το διθέσιο Su-6 είχε μέγιστη ταχύτητα κατά 100 km/h ανώτερη από το Il-2, αλλά υστερούσε συγκριτικά ως προς το μεταφερόμενο οπλικό φορτίο.[2] Όταν ακυρώθηκε η ανάπτυξη του προβληματικού Μ-71, το σχεδιαστικό γραφείο έλαβε εντολές να αξιοποιήσει των υδρόψυκτο.Mikulin AM-42Οι πτητικές δοκιμές μετην νέα διάταξη ξεκίνησαν στις 22 Φεβρουαρίου 1944, όμως αυτή την φορά το Su-6 αποδείχθηκε κατώτερο σε επιδόσεις συγκριτικά μετο νέο Ilyushin Il-10, το οποίο προωθούνταν από τον ίδιο κινητήρα. Παρόλο πουτο Su-6 δεν εντάχθηκε σε παραγωγή, ο αρχισχεδιαστής τουΠάβελ Σουχόι τιμήθηκε μετοΒραβείο Στάλιν πρώτης τάξεως γιατην συμβολή τουστην ανάπτυξη του αεροσκάφους.[1]
Το αρχικό Su-6 μετατράπηκε πειραματικά σε αναχαιτιστικό μεγάλου ύψους πτήσης, το οποίο διέθετε μικτό σύστημα πρόωσης αποτελούμενο από εμβολοφόρο κινητήρα και πυραυλοκινητήρα. Αφαιρέθηκε όλη η θωράκιση καιηάτρακτος ήταν εξ ολοκλήρου μεταλλικής κατασκευής. Ο εμβολοφόρος κινητήρας ήταν τύπου Shvetsov ASh-82FN (μέγιστη ισχύς: 1.850 hp), με δύο υπερσυμπιεστές, ενώ ο πυραυλοκινητήρας ήταν τύπου Glushko RD-1-KhZ και απέδιδε μέγιστη ώση 2,9 kN για τέσσερα λεπτά.[2]Ο οπλισμός αποτελούνταν από τρία πυροβόλα των 20 mm. Η κατασκευή του μοναδικού Su-7 ολοκληρώθηκε το 1944. Κατά την διάρκεια των δοκιμών έφτασε σε μέγιστη ταχύτητα 510 km/h μόνο μετον εμβολοφόρο κινητήρα σε λειτουργία, ενώ μετην προσθήκη του πυραυλοκινητήρα έφτανε στα 705 km/h.[2]Σε δοκιμές το 1945 ο πυραυλοκινητήρας εξερράγη, με συνέπεια να χαθεί ο πιλότος καιτο αεροσκάφος.[3]
Εσωτερικές ονομασίες του σχεδιαστικού γραφείου Sukhoi
