ΟΑνρί Ονορέ Ζιρώ (Henri Honoré Giraud, 18 Ιανουαρίου 1879 – 11 Μαρτίου 1949) [1] ήταν Γάλλος στρατηγός και ηγέτης τωνΕλεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων κατά τη διάρκεια τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι που αναγκάστηκε να αποσυρθεί το 1944.
Γεννημένος από οικογένεια Αλσατώνστο [[[Παρίσι]], ο Ζιρώ αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία ΣενΣυρκαι υπηρέτησε στηΓαλλική Βόρεια Αφρική. Τραυματίστηκε και συνελήφθη από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια τουΑ' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει από το στρατόπεδο αιχμαλώτων, όπου κρατούνταν. Κατά τη διάρκεια τουμεσοπολέμου, ο Ζιρώ επέστρεψε στη Βόρεια Αφρική και πολέμησε στονπόλεμο Ριφ, οπότε καιτου απονεμήθηκε η διάκριση τουΕθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.
Στις αρχές τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ζιρώ πολέμησε στις Κάτω Χώρες. Τον Μάιο του 1940, συνελήφθη και πάλι από τους Γερμανούς, αλλά έκανε άλλη μια επιτυχημένη απόδραση από την αιχμαλωσία τον Απρίλιο του 1942 μετά από δύο χρόνια προσεκτικού σχεδιασμού. Μέσα από τηΓαλλία του Βισύ, συνεργάστηκε μυστικά με τους Συμμάχουςκαι ανέλαβε τη διοίκηση γαλλικών στρατευμάτων στη Βόρεια Αφρική μετά τηνΕπιχείρηση Πυρσός (Νοέμβριος 1942) μετά τη δολοφονία τουΦρανσουά Ζαν Νταρλάν.
Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ακαδημία ΣενΣυρτο 1900 και εντάχθηκε στον Γαλλικό Στρατό, διοικώντας στρατεύματα ΖουάβστηΒόρεια Αφρική, μέχρι που μεταφέρθηκε πίσω στη Γαλλία το 1914, όταν ξέσπασε οΑ' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο Ζιρώ τραυματίστηκε σοβαρά ενώ ηγούνταν μιας επίθεσης Ζουάβ κατά τη μάχη τουΣεν Κεντέν στις 30 Αυγούστου 1914 και τον νόμιζαν για νεκρό στο πεδίο της μάχης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο κρατουμένων στο Βέλγιο. Κατάφερε να δραπετεύσει δύο μήνες αργότερα, προσποιούμενος ότι ήταν εργάτης σε τσίρκο. Στη συνέχεια ζήτησε βοήθεια από τηνΈντιθ Κάβελκαι τελικά κατάφερε να επιστρέψει στη Γαλλία μέσω της Ολλανδίας, μετη βοήθεια της ομάδας της Κάβελ.[2][3]
Στη συνέχεια, ο Ζιρώ υπηρέτησε με γαλλικά στρατεύματα στηνΚωνσταντινούπολη υπό τον στρατηγό Φρανσέ ντ' Εσπερέ. Το 1933, μεταφέρθηκε στοΜαρόκογιανα πολεμήσει εναντίον των ανταρτών Ριφ (Κάβυλοι). Δίδαξε επίσης στρατιωτική στρατηγική στηνΕκόλ Μιλιταίρ, όπου ένας από τους μαθητές του ήταν οΣαρλντεΓκωλ. Του απονεμήθηκε τοLégion d'Honneur μετά τη σύλληψη τουΑμπντελΚριμ (1926) και αργότερα έγινε στρατιωτικός διοικητής τουΜετς.[2]
Συλληφθείς ο Γάλλος στρατηγός Ζιρώ (δεύτερος από δεξιά) με Γερμανούς αξιωματικούςΣυλληφθείς ο Γάλλος στρατηγός Ζιρώ κατά τη διάρκεια της καθημερινής του βόλτας. Γερμανία, 1940–41.
Όταν ξεκίνησε οΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ζιρώ ήταν μέλος του Ανώτερου Πολεμικού Συμβουλίου και διαφωνούσε μετονΣαρλντεΓκωλ σχετικά μετην τακτική της χρήσης τεθωρακισμένων στρατευμάτων. Έγινε διοικητής της 7ης Στρατιάς, όταν στάλθηκε στις Κάτω Χώρες στις 10 Μαΐου 1940 και κατάφερε να καθυστερήσει τα γερμανικά στρατεύματα στηΜπρέντα στις 13 Μαΐου. Στη συνέχεια, η εξαντλημένη 7η Στρατιά συγχωνεύτηκε μετην 9η. Ενώ προσπαθούσε να εμποδίσει μια γερμανική επίθεση μέσω τωνΑρδεννών, βρισκόταν στο μέτωπο με περιπολία αναγνώρισης, όταν συνελήφθη από γερμανικά στρατεύματα στοΒασινύ στις 19 Μαΐου. Στρατοδικείο δίκασε τον Ζιρώ, επειδή διέταξε την εκτέλεση δύο Γερμανών σαμποτέρ με πολιτικά, αλλά αθωώθηκε και μεταφέρθηκε στο Κάστρο Κενιγκστάιν κοντά στηΔρέσδη, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή αιχμαλώτων πολέμου υψηλής ασφάλειας. [4]
Ο Ζιρώ σχεδίασε τη διαφυγή του προσεκτικά για δύο χρόνια. Έμαθε γερμανικάκαι απομνημόνευσε χάρτη της περιοχής. Έφτιαξε 46 μέτρα σχοινί από σπάγγο, σχισμένα σεντόνια και χάλκινο σύρμα, τα οποία φίλοι είχαν λαθραία περάσει στη φυλακή για αυτόν. Χρησιμοποιώντας έναν απλό κωδικό ενσωματωμένο στα γράμματα προς την πατρίδα, ενημέρωσε την οικογένειά τουγιατα σχέδιά τουνα δραπετεύσει. Στις 17 Απριλίου 1942, κατέβηκε στον βράχο του ορεινού φρουρίου. Είχε ξυρίσει το μουστάκι τουκαι, φορώντας ένα τιρολέζικο καπέλο, ταξίδεψε στο Σάνταου γιανα συναντήσει την επαφή του από τις Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών (SOE), πουτου παρείχε άλλα ρούχα, μετρητά και έγγραφα ταυτότητας.
Μέσα από διάφορα τεχνάσματα, έφτασε στα ελβετικά σύνορα μετο τρένο. Γιανα αποφύγει τους συνοριοφύλακες, που ήταν σε επιφυλακή, περπατούσε στα βουνά, μέχρι πουτον σταμάτησαν δυο Ελβετοί στρατιώτες, πουτον πήγαν στηΒασιλεία[2]. Ο Ζιρώ τελικά μπήκε στηΓαλλία του Βισύ, όπου έκανε γνωστή την ταυτότητά του. Προσπάθησε να πείσει τονστρατάρχη Πετέν ότι η Γερμανία θα χάσει και ότι η Γαλλία πρέπει να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή. Οι απόψεις του απορρίφθηκαν, αλλά η κυβέρνηση Βισύ αρνήθηκε να επιστρέψει τον Ζιρώ στους Γερμανούς.[5]
Αλγέρι, Γαλλική Αλγερία. Ο στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων στη Βόρεια Αφρική, καιο στρατηγός Ανρί Ονορέ Ζιρώ διοικητής των γαλλικών δυνάμεων, χαιρετούν τις σημαίες καιτων δύο εθνών στην έδρα των Συμμάχων.
Η απόδραση του Ζιρώ ήταν σύντομα γνωστή σε όλη τη Γαλλία. Ο Πιέρ Λαβάλ προσπάθησε νατον πείσει να επιστρέψει στη Γερμανία. Ωστόσο, ενώ παρέμεινε πιστός στον Πετέν καιτην κυβέρνηση του Βισύ, ο Ζιρώ αρνήθηκε να συνεργαστεί με τους Γερμανούς. Σε αντίποινα, οΧάινριχ Χίμλερ διέταξε τηΓκεστάπονα προσπαθήσει νατον δολοφονήσει καινα συλλάβει οποιαδήποτε μέλη της οικογένειας του Ζιρώ θα μπορούσαν να βρεθούν, τα οποία θα κρατούνταιν όμηροι γιανα αποθαρρύνουν τον Ζιρώ να συνεργαστεί με τους Συμμάχους. Συνελήφθησαν δεκαεπτά μέλη της εκτεταμένης οικογένειας του Ζιρώ.[6]
Ήρθαν κρυφά σε επαφή με τους Συμμάχους, οι οποίοι του έδωσαν το κωδικό όνομα Kingpin ("Αφεντικό"). Ο Ζιρώ είχε ήδη σχεδιάσει την ημέρα, πουτααμερικανικά στρατεύματα προσγειώθηκαν στη Γαλλία. Συμφώνησε να υποστηρίξει μια Συμμαχική απόβαση στη Γαλλική Βόρεια Αφρική, υπό την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιούνταν μόνο αμερικανικά στρατεύματα (όπως πολλοί άλλοι Γάλλοι αξιωματικοί, ήταν δυσαρεστημένος από τους Βρετανούς, ιδιαίτερα μετά τηνεπίθεσή τους στο Μερς ελ Κεμπίρ), και ότι αυτός ή άλλος Γάλλος αξιωματικός θα ήταν ο διοικητής μιας παρόμοιας επιχείρησης.
Ο Ζιρώ όρισε τον στρατηγό ΣαρλΜαστ ως εκπρόσωπό τουστηνΑλγερία. Σεμια μυστική συνάντηση στις 23 Οκτωβρίου μετον στρατηγό τωνΗΠΑΜαρκ Γουέιν Κλαρκκαιτον διπλωμάτη Ρόμπερτ Ντάνιελ Μέρφι, η εισβολή συμφωνήθηκε, αλλά οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν μόνο ότι ο Ζιρώ θα είχε τη διοίκηση "το συντομότερο δυνατό". Ο Ζιρώ, ακόμα στη Γαλλία, απάντησε με αίτημα για γραπτή δέσμευση ότι θα ήταν διοικητής εντός 48 ωρών από την απόβαση καιγια αποβάσεις στη Γαλλία, καθώς καιστη Βόρεια Αφρική. Ο Ζιρώ επέμεινε επίσης ότι δεν μπορούσε να φύγει από τη Γαλλία πριν από τις 20 Νοεμβρίου. [7]
Ωστόσο, ο Ζιρώ πείστηκε ότι έπρεπε να φύγει. Ζήτησε να μεταφερθεί με αεροπλάνο, αλλά ο στρατηγός Αϊζενχάουερ συμβούλεψε ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί στοΓιβραλτάρ από το βρετανικό υποβρύχιο HMS Seraph ως "USS Seraph", καθώς κανένα αμερικανικό υποβρύχιο δεν βρισκόταν κοντά. Στις 5 Νοεμβρίου, αυτός καιοι δύο γιοιτου μεταφέρθηκαν από τηνΤουλόν από το υποβρύχιο HMS Seraphκαι μεταφέρθηκαν γιανα συναντήσουν τον Αϊζενχάουερ στοΓιβραλτάρ.[8] Έφτασε στις 7 Νοεμβρίου, λίγες μόνο ώρες πριν από τις αποβάσεις.
Ο Αϊζενχάουερ του ζήτησε να αναλάβει τη διοίκηση των γαλλικών στρατευμάτων στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Πυρσόςκαινατα διατάξει να ενταχθούν στους Συμμάχους. Αλλά ο Ζιρώ περίμενε να διοικεί ολόκληρη την επιχείρηση και αρνήθηκε κατηγορηματικά να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε άλλη βάση. Είπε "η τιμή τουθα αμαυρωνόταν" και ότι θα ήταν απλά θεατής στην υπόθεση. [9]
Ωστόσο, το επόμενο πρωί, ο Ζιρώ άλλαξε γνώμη. Αρνήθηκε να φύγει αμέσως γιατοΑλγέρι, αντ' αυτού έμεινε στο Γιβραλτάρ μέχρι τις 9 Νοεμβρίου. Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν πήγε στο Αλγέρι, απάντησε: "Ίσως έχετε δειμια μεγάλη διαδήλωση οπαδών τουΝτεΓκωλ, που πραγματοποιήθηκε εδώ την περασμένη Κυριακή. Μερικοί από τους διαδηλωτές τραγούδησαν τηΜασσαλιώτιδα. Το εγκρίνω πλήρως! Άλλοι τραγούδησαν τοChant du Départ [μια στρατιωτική μπαλάντα]. Αρκετά ικανοποιητικό! Άλλοι φώναζαν ξανά "Ζήτω οΝτεΓκωλ!". Καμία αντίρρηση. Αλλά μερικοί από αυτούς φώναζαν: "Θάνατος στον Ζιρώ!". Δεντο εγκρίνω καθόλου."
Φιλοσυμμαχικοί στην Αλγερία συμφώνησαν να υποστηρίξουν τις αποβάσεις των Συμμάχων και όντως κατέλαβαν τον Αλγέρι τη νύχτα της 7-8 Νοεμβρίου. Μετά η πόλη καταλήφθηκε από Συμμαχικά στρατεύματα. Ωστόσο, η αντίσταση συνεχίστηκε στοΟράνκαιτηνΚαζαμπλάνκα. Ο Ζιρώ πέταξε στο Αλγέρι στις 9 Νοεμβρίου, αλλά απορρίφθηκε η προσπάθειά τουνα αναλάβει τη διοίκηση των γαλλικών δυνάμεων. Αντ' αυτού, φάνηκε ότι ο Ναύαρχος Φρανσουά Νταρλάν, που έτυχε να είναι στο Αλγέρι, είχε πραγματική εξουσία καιο Ζιρώ το συνειδητοποίησε γρήγορα αυτό. Παρά το γεγονός ότι ο Νταρλάν ήταν οεκτων πραγμάτων αρχηγός της κυβέρνησης του Βισύ, οι Σύμμαχοι τον αναγνώρισαν ως επικεφαλής των γαλλικών δυνάμεων στην Αφρική και στις 10 Νοεμβρίου, έπειτα από συμφωνία, ο Νταρλάν διέταξε κατάπαυση πυρός στις γαλλικές δυνάμεις καινα ενταχθούν στους Συμμάχους .
Στις 11 Νοεμβρίου, οι γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν τη νότια Γαλλία. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν στο Αλγέρι και μέχρι τις 13 Νοεμβρίου ο Νταρλάν αναγνωρίστηκε ως Ύπατος Αρμοστής της Γαλλικής Βόρειας και Δυτικής Αφρικής. Όλα αυτά έγιναν χωρίς αναφορά στην οργάνωση Ελεύθερη ΓαλλίατουΝτεΓκωλ, η οποία είχε ισχυριστεί ότι ήταν η νόμιμη κυβέρνηση της Γαλλίας στην εξορία.
Στη συνέχεια, στις 24 Δεκεμβρίου 1942, ο Ναρλάν δολοφονήθηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Εκείνο το απόγευμα, ο ναύαρχος οδηγούσε στα γραφεία τουστα Θερινά Ανάκτορα και πυροβολήθηκε στην πόρτα του γραφείου του από έναν νεαρό 20χρονο άνδρα, τον Μπονιέ ντελα Σαπέλ, φιλοβασιλικό. Ο νεαρός δικάστηκε σε στρατοδικείο υπό τις εντολές του Ζιρώ και εκτελέστηκε στις 26 Δεκεμβρίου. Μετην ισχυρή υποστήριξη των Συμμάχων, ειδικά του Αϊζενχάουερ, ο Ζιρώ διαδέχτηκε τον Νταρλάν.
Ο Ζιρώ καιοΣαρλντεΓκωλ κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης της Καζαμπλάνκας
Μετά τη δολοφονία του Νταρλάν, ο Ζιρώ έγινε οde facto διάδοχός τουμε Συμμαχική υποστήριξη. Αυτό συνέβη μέσω μιας σειράς διαβουλεύσεων μεταξύ Ζιρώ καιΝτεΓκωλ. Ο Ζιρώ έλαβε μέρος στηδιάσκεψη της Καζαμπλάνκαςμε τους Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ καιντεΓκωλτον Ιανουάριο του 1943. Αργότερα, μετά από πολύ δύσκολες διαπραγματεύσεις, ο Ζιρώ συμφώνησε να καταστείλει τους ρατσιστικούς νόμους καινα απελευθερώσει τους φυλακισμένους του Βισύ από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Νότιας Αλγερίας.
Ο Ανρί Ζιρώ καιοΣαρλΝτεΓκωλ έγιναν συμπρόεδροι της Γαλλικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης καιτωνΕλεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων. Ο Ζιρώ ήθελε να άρει αμέσως όλους τους φυλετικούς νόμους. Ωστόσο, μόνο τοδιάταγμα Κρεμιέ αποκαταστάθηκε αμέσως από τον στρατηγό ντεΓκωλ. ΟΝτεΓκωλ παγίωσε την πολιτική του θέση σε βάρος του Ζιρώ, καθώς ήταν πιο ενημερωμένος μετην πολιτική κατάσταση. Ο Ζιρώ μετέβη στις ΗΠΑτον Ιούλιο σε ένα άχρηστο ταξίδι, ενώ οντεΓκωλ κέρδισε δύναμη. Ο Ζιρώ γελοιοποιήθηκε στοΝτιτρόιτμεμια ομιλία, που επαινούσε τα ναζιστικά επιτεύγματα στη Γερμανία. [10]
Μετά την εξέγερση της Αντίστασης στηνΚορσική στις 11 Σεπτεμβρίου 1943, ο Ζιρώ έστειλε μια αποστολή, συμπεριλαμβανομένων δύο Γάλλων καταστροφέων, γιανα βοηθήσει το κίνημα της αντίστασης, χωρίς να ενημερώσει την Επιτροπή[11]. Αυτό προκάλεσε περισσότερη κριτική από τονΝτεΓκωλκαι έχασε τη συμπροεδρία τον Νοέμβριο του 1943.
Όταν οι Σύμμαχοι ανακάλυψαν ότι ο Ζιρώ διατηρούσε το δικό του δίκτυο πληροφοριών, η γαλλική επιτροπή τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη θέση του ως αρχηγός των γαλλικών δυνάμεων. Αρνήθηκε να δεχθεί θέση του Γενικού Επιθεωρητή του Στρατού και επέλεξε να αποσυρθεί μετά από σαράντα τέσσερα χρόνια θητείας.
Στις 10 Μαρτίου 1944 έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος εξέφραζε τα συλλυπητήριά τουγιατο θάνατο της κόρης του Ζιρώ, που είχε συλληφθεί στην Τυνησία και μεταφέρθηκε στη Γερμανία μετα τέσσερα παιδιά της[12]. Στις 28 Αυγούστου 1944, επέζησε μιας απόπειρας δολοφονίας στην Αλγερία.
Δημοσίευσε δύο βιβλία, τοMes Evasions (Οι αποδράσεις μου, 1946) καιτοUn seul but, la victoire: Alger 1942-1944 (Μοναδικός στόχος η νίκη: Αλγέρι 1942–1944, 1949) για τις εμπειρίες του.
Απεβίωσε στηνΝτιζόν της Γαλλίας στις 11 Μαρτίου 1949.
Σχετικά πολυμέσα.jpg)
