Ηβυσσινιά (επιστ. ονομ.: Prunus cerasus) είναι ένα είδοςτουγένους Προύμνης (Prunus) στουπογένοςCerasus (Κέρασος), που προέρχεται από μεγάλο μέρος της Ευρώπηςκαι της νοτιοδυτικής Ασίας . Συνδέεται στενά μετο γλυκό κεράσι (Prunus avium), αλλά έχει έναν καρπόπου είναι πιοόξινο. Ο ξινός πολτός του είναι βρώσιμος. [3]
Το δέντρο είναι μικρότερο από το γλυκό κεράσι (μεγαλώνει σε ύψος 4-10 μ.), Έχει περίπλοκα κλαδιά, καιτα βυσσινί-προς-μαύρα κεράσια φέρουν μικρότερους μίσχους. Υπάρχουν δύο κύριες ποικιλίες (ομάδες ποικιλιών) τουβύσσινου: το σκούρο κόκκινο κεράσι Morelloκαιτοπιο ανοιχτό κόκκινο κεράσι Amarelle . [4]
Το Prunus cerasus, ένα τετραπλοειδές με 2n = 32 χρωμοσώματα, πιστεύεται ότι προήλθε ως ένα φυσικό υβρίδιο μεταξύ τουPrunus aviumκαιτουPrunus fruticosaστοΙρανικό Οροπέδιο ή στην Ανατολική Ευρώπη όπου έρχονται σε επαφή τα δύο είδη. Το Prunus fruticosa πιστεύεται ότι παρείχε μικρότερο μέγεθος και ξινό γεύση φρούτων. Τα υβρίδια στη συνέχεια σταθεροποιήθηκαν και διασταυρώθηκαν γιανα σχηματίσουν ένα νέο, ξεχωριστό είδος. [5]
Τα καλλιεργημένα ξινά κεράσια επιλέχθηκαν από άγρια δείγματα τουPrunus cerasusκαιτην αμφίβολα διακριτή P. acida από τηνΚασπίακαιτηΜαύρη Θάλασσα, και ήταν γνωστά στους Έλληνεςτο 300 π.Χ. Ήταν επίσης εξαιρετικά δημοφιλείς στους Πέρσεςκαι τους Ρωμαίουςπου τους εισήγαγαν στηΒρετανία πολύ πριν από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Τα φρούτα παραμένουν δημοφιλή στο σύγχρονο Ιράν .
Στην Αγγλία, η καλλιέργειά τους διαδόθηκε τον 16ο αιώνα στην εποχή τουΕρρίκου VIII . Έγινε μια δημοφιλής καλλιέργεια μεταξύ των Κεντάδων καλλιεργητών, καιτο 1640 καταγράφηκαν πάνω από δύο δωδεκάδες επώνυμες ποικιλίες. Στην Αμερική, το 1704 το Vestry του New Kent County, η Βιρτζίνια ηχογράφησε το "The DePriest of Kent" φυτεύοντας 354 στρέμματα Prunus cerasus κατά μήκος του ποταμού Pamunkey ως ποικιλία "Kent", που γεννήθηκε σε άλλους αποίκους της Βιρτζίνιασε όλο το Ρίτσμοντ γιανα φυτέψει βύσσινα., "Early Richmond" ποικιλία ή "Kentish Red", όταν έφτασαν. [6]
Ένα ανθισμένο δέντρο βύσσινου
Πριν από τονΔεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχαν περισσότερες από πενήντα ποικιλίες βύσσινου στην Αγγλία. Σήμερα, ωστόσο, λίγα καλλιεργούνται στο εμπόριο, και παρά τη συνέχιση ονομασμένων ποικιλιών όπως το «Kentish Red», το «Amarelles», το «Griottes» καιτο «Flemish», μόνο τα γενικά φυτώρια προσφέρονται μόνο από το γενικό Morello. Αυτή είναι μια ποικιλία που ανθίζει αργά, και έτσι χάνει περισσότερους παγετούς από το γλυκό αντίστοιχο και, ως εκ τούτου, είναι πιο αξιόπιστη καλλιέργεια. Το κεράσι Morello ωριμάζει στα μέσα έως τα τέλη του καλοκαιριού, προς τα τέλη Αυγούστου στη νότια Αγγλία. Είναι αυτο-γόνιμο καιθα ήταν καλό γιατη γονιμοποίηση άλλων ποικιλιών ανδεν άνθιζε τόσο αργά στη σεζόν.
Παγκόσμια παραγωγή βύσσινου
Οι βυσσινιές απαιτούν παρόμοιες συνθήκες καλλιέργειας με τις αχλαδιές, δηλαδή προτιμούν ένα πλούσιο, καλά στραγγισμένο, υγρό έδαφος, ανκαι απαιτούν περισσότερο άζωτοκαινερό από τα γλυκά κεράσια. Τα δέντρα δενθα έχουν καλά αποτελέσματα με υπερβολικό πότισμα, αλλά έχουν μεγαλύτερη ανοχή στην κακή αποστράγγιση από τις γλυκές ποικιλίες. Όπως καιμετα γλυκά κεράσια, η ποικιλία Morellos καλλιεργείται παραδοσιακά με μοσχεύματα πάνω σε ισχυρά αναπτυσσόμενα υποκείμενα, τα οποία παράγουν δέντρα πολύ μεγάλα για τους περισσότερους κήπους, ανκαι είναι πλέον διαθέσιμα νεότερα υποκείμενα νάνοι όπως το ColtκαιηGisella. Κατά τη διάρκεια της άνοιξης, τα λουλούδια πρέπει να προστατεύονται καιτα δέντρα να καθαρίζονται από τα ζιζάνια, να στρώνονται καινα ψεκάζονται με φυσικό διάλυμα φυκιών. Αυτή είναι επίσης η στιγμή κατά την οποία πρέπει να πραγματοποιείται οποιοδήποτε απαιτούμενο κλάδεμα (σημειώστε ότι τα κεράσια δεν πρέπει να κλαδεύονται κατά τη διάρκεια της αδράνειάς τους τους χειμερινούς μήνες). Οι βυσσινιές ξεκινούν να παράγουν φρούτα σε νεότερα δέντρα σε σχέση με τις κερασιές και έτσι μπορεί να κλαδεύονται πιο αυστηρά. Συνήθως καλλιεργούνται ως στάνταρ, αλλά μπορούν να αναπτυχθούν με κλάδεμα σε σχήμα βεντάλια, να αναπτυχθούν καλά ακόμη καισαν ανεμοφράκτες ή να καλλιεργούνται ως χαμηλοί θάμνοι. [7]
Τα βύσσινα υποφέρουν λιγότερο από παράσιτα και ασθένειες από τα γλυκά κεράσια, ανκαι είναι επιρρεπή σε μεγάλες απώλειες φρούτων από πουλιά. Το καλοκαίρι τα φρούτα πρέπει να προστατεύονται με δίχτυα. Κατά τη συγκομιδή των φρούτων, αυτά θα πρέπει να κόβονται από το δέντρο και όχι να διακινδυνεύεται ζημιά στο δέντρο τραβώντας τους μίσχους.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες γλυκές ποικιλίες κερασιών, τα βύσσινα είναι αυτο γονιμοποιούμενα ή μη pollenizing (μερικές φορές αναφέρεται λανθασμένα ως αυτο-επικονίαση). Δύο συνέπειες από αυτό είναι ότι οι σπόροι γενικά ισχύουν γιατην ποικιλία και ότι χρειάζονται πολύ μικρότεροι πληθυσμοί επικονιαστών επειδή ηγύρη πρέπει να μετακινείται μόνο μέσα σε μεμονωμένα λουλούδια. Σε περιοχές όπου οι επικονιαστές είναι σπάνιοι, οι καλλιεργητές διαπιστώνουν ότι η αποθήκευση κυψελών σε οπωρώνες βελτιώνει τις αποδόσεις. [8]
Ορισμένες ποικιλίες βύσσινων, όπως το Montmorency καιτο North Star, έχουν τεκμηριωθεί ότι αποδίδουν καλύτερα από άλλες κερασιές στην περιοχή Front Range του Κολοράντο. [9][10]
* = Ανεπίσημη φιγούρα | [] = Επίσημα δεδομένα | A = Μπορεί να περιλαμβάνει επίσημα, ημι-επίσημα ή εκτιμώμενα δεδομένα </br> F = εκτίμηση FAO | Im = δεδομένα FAO βάσει μεθοδολογίας υπολογισμού | M = Μη διαθέσιμα δεδομένα
Τα αποξηραμένα βύσσινα χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα, συμπεριλαμβανομένων σούπες, χοιρινά πιάτα, κέικ, τάρτεςκαι πίτες .
Τα βύσσινα ή τοσιρόπι βύσσινου χρησιμοποιούνται σελικέρκαιποτά, όπως το πορτογαλικό ginjinha . ΣτοΙράν, τηνΤουρκία, τηνΕλλάδακαιτηνΚύπρο, τα βύσσινα είναι ιδιαίτερα πολύτιμα γιατην παραγωγή γλυκών κουταλιού βράζοντας αργά βύσσινα και ζάχαρη. Το σιρόπι τους χρησιμοποιείται γιατοsharbat-e Albalou, τοvişne şurubu ή η βυσσινάδα (vyssináda), ένα ποτό που παρασκευάζεται αραιώνοντας το σιρόπι με παγωμένο νερό. Ιδιαίτερη χρήση των βύσσινων είναι η παραγωγή του kriek lambic, μιας ποικιλίας αρωματισμένης με κεράσι μιας μπύραςπου έχει υποστεί ζύμωση φυσικά που παρασκευάζεται στο Βέλγιο. [12]
Τουρκία
Ρωσία
Πολωνία
Ουκρανία
Ιράν
Σερβία
Ουγγαρία
Ουζμπεκιστάν
Αζερμπαϊτζάν
Πολυμέσα σχετικά