ΗΑργεντινή υποδιαιρείται σε είκοσι τρεις ομόσπονδες πολιτείες που ονομάζονται επαρχίες (ισπανικά: provincias, ενικός provincia) καισε μία που ονομάζεται αυτόνομη πόλη (ciudad autónoma) τουΜπουένος Άιρες, η οποία είναι ηομοσπονδιακή πρωτεύουσα της δημοκρατίας (ισπανικά: Capital Federal), όπως αποφασίστηκε από τοΚογκρέσο της Αργεντινής.[1]Οι επαρχίες καιη πρωτεύουσα έχουν τα δικά τους συντάγματα και υφίστανται στο πλαίσιο ενός ομοσπονδιακού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια τουΠολέμου της Ανεξαρτησίας, οι κύριες πόλεις καιοι γύρω από αυτές περιοχές έγιναν επαρχίες μετην παρέμβαση τωνcabildo τους. ΗΑναρχία του Έτους 20 ολοκλήρωσε αυτή τη διαδικασία, διαμορφώνοντας τις πρώτες δεκατρείς επαρχίες. ΗΧουχούι αποσχίστηκε από τηΣάλτατο 1834 και οι δεκατρείς επαρχίες έγιναν δεκατέσσερις. Αφού αποσχίστηκε γιαμια δεκαετία, η επαρχία τουΜπουένος Άιρες αποδέχθηκε τοΣύνταγμα της Αργεντινήςτου 1853 το 1861, καιη πρωτεύουσά της έγινε ομοσπονδιακό έδαφος το 1880.[2]
Ένας νόμος του 1862 όρισε ως εθνικά εδάφητα εδάφη που βρίσκονταν υπό ομοσπονδιακό έλεγχο αλλά εκτός των συνόρων των επαρχιών. Το 1884 χρησίμευσαν ως βάση γιατη δημιουργία τωνκυβερνείων Μισιόνες, Φορμόσα, Τσάκο, Λα Πάμπα, Νεουκέν, Ρίο Νέγρο, Τσουμπούτ, Σάντα Κρους και Τέρα δελ Φουέγο.[3]Η συμφωνία γιαμια συνοριακή διαμάχη μετη Χιλή το 1900 δημιούργησε την Εθνική Επικράτεια Λος Άνδες- τα εδάφη της ενσωματώθηκαν στο Χουχούι, τη Σάλτα καιτην Καταμάρκα το 1943.[2]ΗΛα ΠάμπακαιτοΤσάκο έγιναν επαρχίες το 1951. ΗΜισιόνες ενσωματώθηκε το 1953 και ηΦορμόσα, ηΝεουκέν, τοΡίο Νέγρο, ηΤσουμπούτκαιηΣάντα Κρουςτο 1955. Το τελευταίο εθνικό έδαφος, ηΓητου Πυρός, έγινε ηεπαρχία Τιέρα δελ Φουέγο, Ανταρτίδα ε Ίσλας δελ Ατλάντικο Σουρτο 1990.[2]
Επαρχίες της Αργεντινής.Οι επαρχίες της Αργεντινής, οι αντίστοιχες σημαίες τους, οι πρωτεύουσες των επαρχιών τους καιοι μεγαλύτερες πόλεις τους.
Οι επαρχίες κατέχουν όλες τις εξουσίες που επέλεξαν ναμην εκχωρήσουν στηνομοσπονδιακή κυβέρνηση.[5] Πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικές κοινοπολιτείες καιναμην έρχονται σε αντίθεση μετοΣύνταγμα.[6] Πέραν αυτού, είναι πλήρως αυτόνομες: θεσπίζουν τα δικά τους συντάγματα,[7] οργανώνουν ελεύθερα τις τοπικές τους κυβερνήσεις[8]και κατέχουν και διαχειρίζονται τους φυσικούς και οικονομικούς τους πόρους.[9] Έτσι, κάθε επαρχία έχει το δικό της σύνολο επαρχιακών νόμων καιτο δικό της σύστημα δικαιοσύνης, ένα ανώτατο δικαστήριο, έναν κυβερνήτη, μια αυτόνομη αστυνομία και ένα κοινοβούλιο- σε οκτώ επαρχίες, αυτό το νομοθετικό σώμα είναι διθάλαμο, αποτελούμενο από ένα ανώτερο σώμα (τη Γερουσία) και ένα κατώτερο σώμα (τη Βουλή των Αντιπροσώπων), ενώ στις υπόλοιπες δεκαπέντε επαρχίες καιστην πόλη του Μπουένος Άιρες είναι μονοθάλαμο.[10][A]
Σε περίπτωση εξέγερσης, ανταρσίας, εδαφικής εισβολής ή οποιασδήποτε άλλης ενέργειας κατά των νόμων του Έθνους σε οποιαδήποτε επαρχία ή στην ομοσπονδιακή πρωτεύουσα, το Κογκρέσο έχει την εξουσία να κηρύξει ομοσπονδιακή επέμβαση στην πληγείσα περιοχή,[12] ακόμη καιανδεν υπάρχει επίσημο αίτημα από την πληγείσα περιοχή.[13] Όταν το Κογκρέσο βρίσκεται σε διακοπή και συνεπώς αδυνατεί να αποφασίσει, ο Πρόεδρος δικαιούται να διατάξει τηνεν λόγω επέμβαση, αλλά η εκτελεστική αυτή εντολή υπόκειται σε υπερψήφιση από το Κογκρέσο κατά την άμεση επανασυγκρότηση των σωμάτων.[14] Μόλις κηρυχθεί η παρέμβαση, η κυβέρνηση της συμβιβασθείσας περιφέρειας διαλύεται αμέσως -εν όλω ή εν μέρει ανάλογα μετην απόφαση του Κογκρέσου- καιο Πρόεδρος διορίζει έναν αντιπρόσωπο ή μεσολαβητή, ο οποίος θα υπηρετήσει για σύντομο χρονικό διάστημα έως ότου επιλυθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Από το 1983 έγιναν παρεμβάσεις σε τέσσερις επαρχίες: Καταμάρκα, Κοριέντες (δύο φορές), Σαντιάγο δελ Εστέρο (δύο φορές) και Τουκουμάν.[15]
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ορισμένες επαρχίες είχαν κυβερνήσεις που παραδοσιακά ελέγχονταν από μία μόνο οικογένεια (π.χ. η οικογένεια Σααντί στην Καταμάρκα ή η οικογένεια Σαπάγκ στο Νεουκέν)- σε μία περίπτωση, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι η ίδια από το 2009: η επαρχία Σαν Λουίς κυβερνάται σχεδόν αδιάλειπτα από την οικογένεια τουΡοδρίγκες Σαά από τον Δεκέμβριο του 1983.[16]
↑Η πόλη τουΜπουένος Άιρες είναι μιααυτόνομη πόλη, αλλά η τοπική οργάνωσή της έχει ομοιότητες με τις επαρχίες: έχει το δικό της σύνταγμα, έναν εκλεγμένο δήμαρχο, ένα κοινοβούλιο και αντιπροσώπους στη Γερουσία καιτα βουλευτικά σώματα.[11]
