* Οι συμμετοχές καιταγκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο γιατα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).
ΟΛεβ Ιβάνοβιτς Γιάσιν (ρωσικά: Лев Ива́нович Я́шин, 22 Οκτωβρίου 1929 – 20 Μαρτίου 1990) ήταν Σοβιετικόςποδοσφαιριστήςπου αγωνιζόταν στη θέση τουτερματοφύλακα. Θεωρούμενος ως ο καλύτερος στην θέση του όλων των εποχών,[1][2][3][4] ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS), τόσο του 20ού αιώνα, όσο και όλων των εποχών το 2021.[5][6] Ψηφίστηκε 10ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα καιο μόνος τερματοφύλακας σε ειδική ψηφοφορία μεταξύ των νικητών της Χρυσής Μπάλαςπου διοργάνωσε το γαλλικό περιοδικό France Footballτο 1999.[7]
Αγωνίστηκε σε όλη τη σταδιοδρομία τουσε ένα σύλλογο, τηΝτιναμό Μόσχας, στην οποία καθιερώθηκε και πρωταγωνίστησε σε σχετικά μεγάλη ηλικία. Εξαιρετικός καινοτόμος ενός ρόλου που ιστορικά δεν μπορεί να υποστεί μεγάλες αλλαγές, έφερε επανάσταση στη θέση του τερματοφύλακα επιβάλλοντας την εξουσία τουσε ολόκληρη την άμυνα. Με φωνητική παρουσία στο τέρμα, κατεύθυνε τους αμυντικούς του, απομακρύνονταν από την εστία γιανα ανακόψει επιθετικούς, που έγιναν σεμια στιγμή πουοι τερματοφύλακες αγωνιζόνταν τα 90 λεπτά όρθιοι στο τέρμα τους.[2][8]ΟιΟλυμπιακοί Αγώνες του 1956τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου, ενώ οι εμφανίσεις του άφησαν ανεξίτηλη εντύπωση στο παγκόσμιο κοινό στοΠαγκόσμιο Κύπελλο του 1958, το πρώτο που μεταδόθηκε διεθνώς. Είναι ο μόνος τερματοφύλακας που έχει κερδίσει το βραβείο της Χρυσής Μπάλας.[9]Το2011 ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας που έγινε μέλος και από τα 15 πρώτα μέλη που εισήχθησαν στην Αίθουσα Φήμης του Ποδοσφαίρου (Salón de la Fama del Fútbol) στην Πατσούκα, της πολιτείας ΙδάλγοτουΜεξικού.[10][11]
Ο Γιασίν γεννήθηκε στηΜόσχασε οικογένεια βιομηχανικών εργατών. Ήταν μόλις 12 ετών όταν το καλοκαίρι του1942 κατά τη διάρκεια τουΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να δουλεύει ως βοηθός σε εργαστήριο μετάλλου.[12]Τα παιδικά του χρόνια ήταν φτωχικά μετοΔευτέρο Παγκόσμιο Πόλεμονα έχει ξεσπάσει καιη οικογένειά του μετακόμισε στοΟυλιάνοβσκ, 800 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας, όταν οι Γερμανοί πλησίασαν στην πόλη. Η πόλη είχε επιλεγεί από το εργοστάσιο πυρομαχικών γιατην ανακατασκευή τουστο οποίο εργάστηκε ο πατέρας του, ενώ η μητέρα του είχε αποβιώσει όταν οΛεβ ήταν έξι ετών. Αργότερα καιο ίδιος δούλεψε στην ίδια μονάδα, αρχικά βοηθώντας στην εκφόρτωση βαγονιών.[13][14]Το 1944 επέστρεψε στη Μόσχα, αλλά η ρουτίνα του εργοστασίου συνεχίστηκε.[15]
Από την παιδική του ηλικία αγάπησε το ποδόσφαιρο. Δεν είχε πραγματική μπάλα, έτσι την έφτιαχναν από κουρέλια δεμένα με σχοινιά. Ξεκίνησε ως τερματοφύλακας χόκεϊ επί πάγουστην ομάδα του εργοστασίου, κερδίζοντας μάλιστα και ένα πρωτάθλημα.[8] Χάρη στο χόκεϊ όξυνε την αντίληψη των ματιών του, αποκτώντας αντανακλαστική ταχύτητα που αργότερα μετέφερε στο ποδόσφαιρο. Οι αγώνες του Κυπέλλου της Σοβιετικής Ένωσης του1944, του πρώτου μεταπολεμικού τουρνουά ποδοσφαίρου, του έκαναν μεγάλη εντύπωση καιτον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο - παίζοντας γιατην ομάδα νέων του εργοστασίου. Στα 17 έπρεπε να αντικαταστήσει τον τερματοφύλακα της ομάδας ποδοσφαίρου, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στο άθλημα.[16][17]
Το1949 προσχώρησε στην ομάδα νέων της Ντιναμό Μόσχαςπου σχετίζεται μετο σοβιετικό υπουργείο αστυνομίας και ασφάλειας, στην οποία συνέχισε σε ολόκληρη την καριέρα του. Το1950 προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα των ανδρών και ήταν τρίτος τερματοφύλακας της ομάδας. Σεμια περιοδεία φιλικών το1950στονΚαύκασο δέχθηκε ανεπίτρεπτα γκολ, ένα από τα οποία από τον τερματοφύλακα της αντίπαλης Τράκτορ Στραλινγκράδο, που ευνοήθηκε από τον αέρα στην επαναφορά από την αντίθετη εστία, ενώ οΓιασιν συγκρούστηκε με ένα αμυντικό που επιχειρούσε να αποκρούσει. Στις 2 Ιουλίου 1950, σε έναν αγώνα εναντίον της Σπαρτάκ Μόσχας, ο πρώτος τερματοφύλακας τραυματίστηκε καιο δεύτερος τερματοφύλακας είχε αποχωρήσει την προηγούμενη μέρα λόγω ασθένειας και ως εκ τούτου ο Γιασίν έπαιξε γιατην πρώτη ομάδα για πρώτη φορά καιγια τρία λεπτά. Έκανε ένα παρόμοιο λάθος, που οδήγησε στογκολτων αντιπάλων στο ισόπαλο 1–1. Ο αγώνας έληξε ισόπαλος. Ωστόσο, ο Γιασίν εμφανίστηκε στο αρχικό σχήμα στο επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος μετηνΝτιναμό Τιφλίδας, θεωρήθηκε υπεύθυνος γιατην ήττα της ομάδας δεχόμενος πέντε γκολκαι έτσι παρέμεινε στον πάγκο για περίπου τέσσερα χρόνια. Η απογοήτευση του ήταν μεγάλη σε σημείο που σκόπευε να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο προτιμώντας το χόκεϊ, όπου συνέχιζε με επιτυχία κατακτώντας το Κύπελλο μετη Ντιναμό, ενώ υπολογίζονταν καιγιατην εθνική ομάδα.[16][18][19]
Ο τερματοφύλακας του συλλόγου Αλεξέι Χόμιτς ήταν αυτός που διέγνωσε καλύτερα από όλους τις ικανότητές τουκαιτον έπεισε να αλλάξει άθλημα. Ο ίδιος ανέλαβε νατου γνωρίσει τα μυστικά της θέσης του τερματοφύλακα με σκοπό να γίνει ο διάδοχός του. Το1953ο τραυματισμός του Χόμιτς τον έφερε στο προσκήνιο. Έκανε το ντεμπούτο του στις 2 Μαΐου σε νικηφόρο αγώνα της ομάδας του αφήνοντας υποσχέσεις με αποτέλεσμα τη γρήγορη καθιέρωση. Στη πρώτη του χρονιά η ομάδα ήταν τέταρτη στο πρωτάθλημα, κατέκτησε όμως το Κύπελλο της ΕΣΣΔ, το πρώτο από τα τρία της καριέρας του. Η επόμενη χρονιά ήταν από τις καλύτερες στην καριέρα του κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα από τα πέντε της σταδιοδρομίας του.[14][20][21] Μέχρι τα 25α γενέθλιά τουτο 1954, ο Σοβιετικός τερματοφύλακας θεωρούνταν καθιερωμένος χωρίς εμφανείς αδυναμίες, και είχε επίσης εξουσία στην ομάδα, γι' αυτό καιο προπονητής μπορούσε μερικές φορές νατον συμβουλεύεται γιατην επιλογή της ενδεκάδας και της τακτικής. Το εκπληκτικό ταλέντο τουκαι αυτό τον οδήγησε στην Εθνική, όπου από εκεί τον έμαθε καιο υπόλοιπος κόσμος. Το πρωτάθλημα της Σοβιετικός Ένωσης του 1955 έληξε και πάλι με νίκη γιατην Ντιναμό Μόσχας καιο Γιάσιν έπαιξε καιτα 22 παιχνίδια στο γήπεδο, στα οποία δέχθηκε μόνο 16 γκολ. Την ίδια χρονιά έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, όμως ο τίτλος χάθηκε καιο ίδιος αποβλήθηκε μετά από σύγκρουση με αντίπαλο επιθετικό. Το 1962 οι εμφανίσεις τουστο Παγκόσμιο Κύπελλο καιο αποκλεισμός από τη γηπεδούχο Χιλή έτυχαν αρνητικής κριτικής από τους φιλάθλους της πατρίδας του. Μέχρι το τέλος της σεζόν αποδοκιμάζονταν σχεδόν συνέχεια, μετην ομάδα να έχει κακή πορεία κατατασσόμενη στην 11η θέση του πρωταθλήματος. Όμως, στο νέο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης του 1963 δέχθηκε μόνο έξι γκολσε 27 αγώνες, κατέκτησε τον τίτλο γεγονότα πουτον οδήγησαν στην κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας εκείνη τη χρονιά.[9][22][23]
Ο Γιάσιν (μετη μαύρη αμφίεση) μετη Ντιναμό Μόσχας το 1960
Αναδείχθηκε τρεις φορές καλύτερο τερματοφύλακας στηνΕΣΣΔ, η πρώτη το 1960 (ακολούθησαν το 1963 και το 1966).[12][24]Σε 358 επίσημους αγώνες μετη Ντιναμό δε δέχθηκε γκολστα 204, ενώ απέκρουσε συνολικά τουλάχιστον 150 πέναλτι,[3][14] αριθμός που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ στην ποδοσφαιρική ιστορία.[25]Την ικανότητά του αυτή την απέδιδε στην εμπειρία και βαθιά γνώση του αντιπάλου του.[26]Ο ίδιος έλεγε ότι «η χαρά να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν στο διάστημα είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει την χαρά από την απόκρουση ενός πέναλτι».[12][27]
Αγωνίστηκε για πρώτη φορά μετηνΕθνική της Σοβιετικής Ένωσηςτο1954. Στις 8 Σεπτεμβρίου, ως βασικός τερματοφύλακας της ομάδας, ξεκίνησε τον πρώτο του επίσημο αγώνα γιατην εθνική ομάδα - έναν φιλικό αγώνα εναντίον της Σουηδίας. Το παιχνίδι έληξε με εύκολη νίκη (7–0). Στις 26 Σεπτεμβρίου, αγωνίστηκε ενάντια στην εθνική ομάδα της Ουγγαρίας, φιναλίστ τουΠαγκοσμίου Κυπέλλου του 1954.[28]Σε όλο το παιχνίδι ο Γιάσιν υπερασπίστηκε με επιτυχία το τέρμα του, αλλά στο τέλος της συνάντησης Σάντορ Κότσις κατάφερε να σκοράρει καινα ισοφαρίσει το αποτέλεσμα σε 1–1. Ο Σοβιετικός τερματοφύλακας, μαζί μετον Κότσις, αναγνωρίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης της συνάντησης.
Το1956 κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνηςτο χρυσό μετάλλιο δεχόμενος δύο γκολσε πέντε αγώνες (πέμπτος στην πρώτη ψηφοφορία της Χρυσής Μπάλας εκείνη τη χρονιά[29]), ενώ στον τελικό η Σοβιετική Ένωση επιβλήθηκε της Γιουγκοσλαβίαςμε 1–0, μετο Γιάσιν να, είναι από τους πρωταγωνιστές της συνάντησης. Ήταν ο πρώτος διεθνής τίτλος ποδοσφαίρου της Σοβιετικής Ένωσης.[30][31] Επιλέχθηκε ως ο καλύτερος παίκτης (ο δεύτερος στην μετά τοΡικάρδο Θαμόρα) καιστην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης.[32] Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάκτηση τουΕυρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1960, πραγματοποιώντας ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στην καριέρα τουστον τελικό μετηνΓιουγκοσλαβίακαι πάλι (2–1). Στον ημιτελικό η Σοβιετική Ένωση επιβλήθηκε της Τσεχοσλοβακίαςμε 3–0. [33][34][35] Επιλέχθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. [36]
Σαν μέλος της ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης πήρε μέρος στη διοργάνωση τουΠαγκοσμίου Κυπέλλου του 1958, όπου έκανε πολύ καλές εμφανίσεις καιηΕΣΣΔ τερμάτισε δεύτερη στον όμιλο, πίσω από την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια, Βραζιλία. Ήταν οΒαβάμεταδυοτουγκολπου σκόραρε στον Γιάσιν, γιανα ακολουθήσει ο αποκλεισμός στα προημιτελικά από την άλλη φιναλίστ του διοργάνωσης, Σουηδία.[37]Ο αγώνας μετηνΑυστρία ήταν ένας από τους καλύτερους της καριέρας του έχοντας αποκρούσει και ένα πέναλτι στο τελικό 2–0. Σε αγώνα κατάταξης η σοβιετική ομάδα απέκλεισε τηνΑγγλία, αλλά στη συνέχεια έχασε από τη γηπεδούχο Σουηδία. Η μνήμη τουΤομ Φίνεϊ φέρνει τις στιγμές της ευστοχίας τουσε εκτέλεση πέναλτι του αγώνα μετην Αγγλία: «Βρισκόμασταν πίσω στο σκορ 2–1 όταν ο διαιτητής μας έδωσε πέναλτι. Πήρα την ευθύνη νατο εκτελέσω και απέναντι μου ήταν ο Γιασίν. Ήταν ένας απίστευτος τερματοφύλακας που συνήθισε να αποκρούει πολλά πέναλτι, ενώ παράλληλα ήταν μία τρομακτική φιγούρα ντυμένος στα μαύρα.
Αποφάσισα να εκτελέσω το πέναλτι μετο δεξί πόδι γνωρίζοντας ότι με είχε δεινα σουτάρω μετο αριστερό. Σκόραρα. Ξεγέλασα το μεγάλο Γιασίν!».[30][38]
Το1962 στη διοργάνωση της Χιλής, η Σοβιετική Ένωση φαίνονταν ότι θα πρωταγωνιστούσε όντας πρωταθλήτρια Ευρώπης αλλά η απόδοση του σπουδαίου τερματοφύλακα της ήταν κάτι παραπάνω από μέτρια. Στον πρώτο του αγώνα της φάσης των ομίλων με αντίπαλο τη Γιουγκοσλαβία ήταν εξαιρετικός συμβάλλοντας στη νίκη με 2–0.[39]Στον αγώνα μετηνΚολομβία (4–4, ο συγκλονιστικότερος της διοργάνωσης), δέχθηκε γκολ από απευθείας χτύπημα κόρνερ με τους αμυντικούς να θεωρούν ότι θα έπιανε τη μπάλα, το μοναδικό στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων, από τον Μάρκος Κόιγ. Ήταν το 68ο λεπτό καιτοσκορ ήταν 4–1 υπέρ των Σοβιετικών. Η Σοβιετική Ένωση έφτασε στα προημιτελικά κόντρα στηΧιλήκαιστο ένατο λεπτό της συνάντησης, ο Χιλιανός επιθετικός Ονορίνο Λάντα φτάνοντας στην περιοχή του πέναλτι της σοβιετικής ομάδας, συγκρούστηκε μετο Γιάσιν όταν αυτός αναγκάστηκε να πεταχτεί στα πόδια του. Ο τερματοφύλακας δέχθηκε ένα χτύπημα στο κεφάλι, γι' αυτό και έμεινε αναίσθητος για περίπου ενάμιση λεπτό. Οι αλλαγές δεν επιτρέπονταν τότε και αναγκαστικά συνέχισε. Δέχθηκε δύο γκολ έξω από την μεγάλη περιοχή, στα οποία φαινόταν ότι θα μπορούσε να έχει κάνει πολύ περισσότερα, το ένα με απευθείας φάουλ.[37][40][41] Όταν η ομάδα επέστρεψε από τη Νότια Αμερική, εξοργισμένοι οπαδοί υποδέχθηκαν την ομάδα στο αεροδρόμιο. Υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν «Ο Γιασίν αποσύρεται» και «Ώρα να πάρεις τη σύνταξή σου». Τα τζάμια του σπιτιού του Γιάσιν έσπασαν, υβριστικά μηνύματα έμειναν στο αυτοκίνητό του, απειλητικές επιστολές έφτασαν στο ταχυδρομείο. Αποκάλεσε αυτές τις μέρες τις «πιο πικρές της ποδοσφαιρικής μου ζωής».[23]Η κριτική που δέχθηκε τον απομάκρυνε από την εθνική ομάδα για ένα χρόνο.[42]Ο Γιάσιν έφτασε μετην εθνική ομάδα στον τελικό τουΕυρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1964 μετά τη νίκη στον ημιτελικό επί της Δανίαςμε 1–0. Στον τελικό ηΙσπανίαπου αγωνιζόταν στην έδρα της ήταν ανώτερη και επικράτησε με 2–1.[43]Για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα της.[44]
Σε αγώνα μετην εθνική ομάδα εναντίον της Αργεντινής το 1961
Το 1966 στη διοργάνωση της Αγγλίας, ο Γιάσιν έκανε πολλές καθοριστικές αποκρούσεις στον αγώνα μετην Ουγγαρία, μια από τις οποίες σε εκτέλεση φάουλ θεωρείται ως τις κορυφαίες της καριέρας του, βοηθώντας την εθνική να φτάσει στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία. Η κατάκτηση της τετάρτης θέσης ήταν η υψηλότερη στην μέχρι τότε ιστορία της σοβιετικής εθνικής.[39][45]Στο1970 στη διοργάνωση του Μεξικού ήταν 40 ετών, είχε αγωνιστεί για τελευταία φορά μετην εθνική το1967καιο ρόλος του ήταν πιο πολύ αυτός του βοηθού προπονητή παρά του παίκτη, μιας και ήταν η τρίτη επιλογή της ομάδας ως τερματοφύλακας.[15][46] Συνολικά συμμετείχε σε 13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου και δέχθηκε 17 γκολ (τέσσερα παιχνίδια χωρίς να δεχθεί γκολ).[47][48]
Κλείνοντας τη διεθνή του σταδιοδρομία είχε 74 συμμετοχές έχοντας δεχθεί 72 τέρματα.[28]Το τελευταίο του παιχνίδι το έδωσε το1971μετη Ντιναμό Μόσχας απέναντι σε ομάδα επίλεκτων της
στοΣτάδιο Λουζνικί της Μόσχας (αποτέλεσμα 2–2). Σε αυτό το παιχνίδι παρευρέθησαν πάνω από 100.000 θεατές γιανατονδουννα αγωνίζεται για τελευταία φορά. Μερικοί από τους παίκτες πουτον τίμησαν σε αυτό το παιχνίδι του ήταν οιΠελέ, Εουσέμπιο, Γκερντ ΜίλερκαιΦραντς Μπεκενμπάουερ.[17][49][50]Ο Πελέ τον θεωρούσε το «για πάντα νούμερο ένα».[51]
Μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του έκανε το1963 ως μέλος της «επίλεκτης ενδεκάδας κόσμου» απέναντι στηνΕθνική ΓαλλίαςστοΠαρκντε Πρενς, καθώς έκανε εντυπωσιακές αποκρούσεις. Η εμφάνιση του συνέβαλε ώστε να γίνει ο πρώτος και μοναδικός τερματοφύλακας στον κόσμο που κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή.[9][49] Στις 23 Οκτωβρίου 1963 συμμετείχε ως μέλος της Μικτής Κόσμου στον αγώνα απέναντι στηνΕθνικής Αγγλίαςγιατον εορτασμό των 100 χρόνων της αγγλικής ποδοσφαιρικής ιστορίας μαζί με τους Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Ρεϊμόν Κοπά, Εουσέμπιο, Φρανσίσκο Χέντο, Ντζάλμα Σάντος, Γιόζεφ Μάζοπουστ, Ντένις Λόου, Ούβε Ζέελερκα. Αγωνίστηκε μόνο στο πρώτο ημίχρονο λόγω τραυματισμού, χωρίς να δεχθεί γκολ (τελικό αποτέλεσμα 2–1 υπέρ των Άγγλων).[52][53] Επίσης, ήταν τερματοφύλακας της Μικτής Ευρώπης στον αγώνα προς τιμή τουΣτάνλεϊ Μάθιους στις 28 Απριλίου 1965.[54][55] Σύμφωνα με δημοσιεύματα των εφημερίδων, είχε πολύ καλή απόδοση χωρίς την οποία πιθανότατα η ομάδα τουθα είχε χάσει.[56]
Συνολικά αγωνίστηκε σε 812 παιχνίδια στην καριέρα του από τα οποία σε 480 δεν δέχθηκε γκολ.[57][58]
Ήταν γνωστός γιατον αθλητικότητά του, την άριστη θέση, το υψηλό του ανάστημα, την ανδρεία, την επιβλητική παρουσία του απέναντι στους αντίπαλους καιτο ακροβατικά αντανακλαστικά. Χρησιμοποίησε ευρέως τις γροθιές τουστην αντιμετώπιση των υψηλών αντιπάλων προσπαθειών. Όμως το βασικό του πλεονέκτημα ήταν η ικανότητα να προβλέπει τις ενέργειες του αντιπάλου καινα παίρνει τη σωστή θέση εκτων προτέρων στο τέρμα. Έφερε επανάσταση στη θέση του τερματοφύλακα επιβάλλοντας την εξουσία τουσε ολόκληρη την άμυνα. Μετη φωνητική του παρουσία στον κίνδυνο ενός γκολ, έδινε εντολές στους αμυντικούς του, έβγαινε από τη γραμμή τουγιανα αναχαιτίσει επιτιθέμενους.[59][60][61][62] Ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας που απομακρυνόταν της εστίας τουγιανα βοηθήσει καιτην ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας του, γεγονός πουτον ανήγαγε σε πρωτοπόρο και από τους πιο επιδραστικούς στην ιστορία του αθλήματος.[63][64][65] Αποτέλεσε πρότυπο για πολλούς σημαντικούς τερματοφύλακες του μέλλοντος.[8][23]
Ο Γιάσιν συνήθιζε να αγωνίζεται με μαύρη εμφάνιση και μαύρα γάντια και «σκέπαζε» την εστία τουμε τις τοποθετήσεις και τις αλτικές του ικανότητες, ενώ συνήθιζε να αγωνίζεται με μαύρη εμφάνιση και μαύρα γάντια.
Από αυτά του έδωσαν παρατσούκλια όπως «μαύρη αράχνη», «μαύρο χταπόδι», «μαύρος πάνθηρας» κ.ά.[18][20][63]Για γούρι έπαιρνε μαζί του δύο καπέλα σε κάθε αγώνα καιτο ένα το άφηνε πίσω από το τέρμα του, ενώ το άλλο το φορούσε. Το1959το καπέλο που συνήθιζε να χρησιμοποιεί γιατην προστασία από τον ήλιο αποτέλεσε εμπόδιο σε προσπάθειά τουκαι κατόπιν σύστασης του προπονητή του, σταμάτησε νατο φοράει.[66]Ανκαι ήταν ιδιαιτέρα αθλητικός όταν ρωτήθηκε γιατο μυστικό της επιτυχίας του δήλωσε: «Ένα τσιγάρο γιανα καλμάρουν τα νεύρα και ένα ποτό γιανα σφίξουν οι μύες».[22][49]
Ανέλαβε προπονητής της Ντιναμό το1971, αρχικά ως βοηθός και από το1972 παραμένοντας στη θέση τουγια δύο χρόνια.[67][68][69]Το διάστημα 1981–1989 ήταν Αντιπρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της ΕΣΣΔ. Το1984το ένα του πόδι ακρωτηριάστηκε έπειτα από τραυματισμό στο γόνατο την ίδια χρονιά, που επιλέχθηκε με θρομβοφλεβίτιδα και ενώ βρισκόταν στηΒουδαπέστη.[68][70]Το1986 έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που τιμήθηκε μετο Ολυμπιακό Τάγμα (Silver Olympic Order), την ύψιστη αθλητική τιμή, ενώ μέχρι σήμερα παραμένει ένας από τους μόλις τρεις.[1][15][71] Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε και από τηFIFA (ένας από τους πρώτους) μετην ανώτατη διάκριση του αθλήματος, τοΤάγμα Αξίας.[72] Πέθανε το1990 από καρκίνο του στομάχου, έχοντας μακροχρόνιο πρόβλημα έλκους, παρά τη χειρουργική επέμβαση σεμια προσπάθεια να σώσει τη ζωή του. Έγινε κρατική κηδεία ως Επίτιμος Δάσκαλος του Αθλητισμού της Σοβιετικής Ένωσης.[27][58]Στο γήπεδο της Ντιναμό ένα άγαλμά του διακοσμεί τον περιβάλλοντα χώρο. Αγάλματά του υπάρχουν ακόμα στη Μόσχα καιστοΡίο ντε Τζανέιρο.[13]ΟΒλαντίμιρ Βισότσκι αφιέρωσε το τραγούδι του «Τερματοφύλακας» μετά το θάνατό του.[73]
Άγαλμα του Γιάσιν στο Ρίο ντε Τζανέιρο
Το1994 επιλέχθηκε στην καλύτερη ομάδα όλων των εποχών του Παγκοσμίου Κυπέλλου.[7] Από τότε η FIFA ονόμασε το βραβείο γιατον καλύτερο τερματοφύλακα του εκάστοτε Παγκοσμίου Κυπέλλου ως «Βραβείο Λεβ Γιάσιν» (Lev Yashin Award).[74]Το1998η FIFA τον εξέλεξε στηνκαλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα.[75][76]Το2000η Παγκόσμια Ομοσπονδία τον ανακήρυξε σε «Τερματοφύλακα του 20ού Αιώνα». Το2002σεδιαδικτυακή ψηφοφορία της FIFA ψηφίστηκε ως ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων.[77]Το2003 επελέγη από τηΡωσική Ποδοσφαιρική Ένωση ως ο «χρυσός παίκτης» της γιατον εορτασμό των 50 χρόνων της ΟΥΕΦΑ.[78]Το 2004 στην ψηφοφορία 150.000 φιλάθλων γιατα 50 χρόνια της UEFA ήταν 8ος καιο μόνος από τους 10 πρώτους πουδεν ήταν εν ζωή.[79][80] Από το 2019 το γαλλικό περιοδικό France Football ονόμασε το ετήσιο βραβείο γιατον κορυφαίο τερματοφύλακα του κόσμου μετο όνομά του ( Yachine Trophy).[59][81]
Το2008οΓκόρντον Μπανκς, ψηφισμένος ως δεύτερος καλύτερος του 20ού αιώνα από την IFFHS, δήλωσε ότι ο Γιάσιν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών χωρίς αμφιβολία.[82]
World Soccer περιοδικό World XI (4) : 1963, 1964, 1966, 1967
World Soccer περιοδικό : Καλύτεροι XI όλων των εποχών 2013
World Soccer περιοδικό : Οι 100 μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές του 20ού αιώνα
Καλύτερος Τερματοφύλακας του Αιώνα της FIFA, και μέλος της Ενδεκάδας (ΧΙ) του Αιώνα της FIFA (2000)
Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως οπιο εξέχων παίκτης τους τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβριος 2003) γιατον εορτασμό του Ιωβηλαίου της UEFA
IFFHS Παγκόσμια Ομάδα - Όνειρο Όλων των Εποχών : 2021
Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού καιτου δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργατιάς μαζί μετο Τάγμα του Λένιν (ισάξιο μετο στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989)
Τάγμα Αξίας της FIFA (Ordre du mérite de la FIFA) : 1984
Ολυμπιακό Τάγμα (Olympic Order) : 1986
Τάγμα 
Τάγμα 
