Η14η Μεραρχία Γρεναδιέρων Εθελοντών Βάφεν SS (1η Γαλικιανή-Ουκρανική) (γερμανικά: 14. Waffen-Grenadier-Division der SS [galizische Nr. 1][2]ουκρανικά: 14а Гренадерська Дивізія СС (1а галицька): Гренадерська Дивизія СС (1а галицька), ρομανική: Hrenaderska Dyviziia SS (1α halytska)), γνωστή πριν από το 1944 ως η14η Εθελοντική Μεραρχία Ες-Ες "Γαλικία" (γερμανικά: 14. SS-Freiwilligen Division "Galizien": 14. ουκρανικά: 14а Добровільна Дивізія СС " Галичина", ρομανική: Dobrovilna Dyviziia SS "Halychyna"), ήταν ναζιστικός γερμανικός στρατιωτικός σχηματισμός τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμουπου αποτελούνταν κυρίως από Εθελοντικό στρατόμεουκρανικήεθνοτική καταγωγή από την περιοχή της Γαλικίαςκαι αργότερα από μερικούς Σλοβάκους.[3][3][4]
Μετά τονΑ ́ Παγκόσμιο Πόλεμοκαιτην διάλυση της Αυστροουγγαρίας, το έδαφος της Ανατολικής Γαλικίας (Χαλίτσνα), κατοικημένο από ουκρανική πλειοψηφία αλλά με μεγάλη πολωνική μειονότητα, ενσωματώθηκε στηνΠολωνία μετά τον Πολωνο-Ουκρανικό Πόλεμο. Μεταξύ των πολέμων, οι πολιτικές δεσμεύσεις των Ουκρανών στην ανατολική Γαλικία διαιρέθηκαν μεταξύ των μετριοπαθών της Ουκρανικής Εθνικής Δημοκρατικής Συμμαχίας και της πιο ριζοσπαστικής Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών. Η τελευταία ομάδα χωρίστηκε σε δύο φατρίες, ηπιο μετριοπαθής OUN-M με επικεφαλής τον Αντρέι Μέλνικ με στενούς δεσμούς μετη γερμανική μυστική υπηρεσία (Άμπβερ), καιηπιο ριζοσπαστική OUN-B με επικεφαλής τονΣτεπάν Μπαντέρα. Όταν η Πολωνία διαιρέθηκε μεταξύ της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, βάσει των όρων τουΓερμανοσοβιετικού Σύμφωνου μη Επίθεσηςτο 1939, το έδαφος της ανατολικής Γαλικίας προσαρτήθηκε στηνΟυκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Το 1941 καταλήφθηκε από τη Γερμανία.
Η ιδέα να οργανωθεί μια ομάδα εθελοντών από τη Γαλικία προτάθηκε από τον Γερμανό κυβερνήτη της Περιφέρειας Γαλικίας, Ότο Γουάτσερ. Πρότεινε τη δημιουργία μιας κατηγορίας Βάφεν Ες-Εςπουθα αποτελούνταν από εθελοντές της Γαλικίας καιθα ήταν σχεδιασμένη για τακτικές μάχες στοΑνατολικό Μέτωπο. Η δημιουργία του 14ου Εθελοντικού Τμήματος SS Γαλικίας ανακοινώθηκε τον Απρίλιο του 1943 σε εκδηλώσεις σε όλη τη Γαλικία. Τουλάχιστον 50 έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων σύγχρονων εφημερίδων, ραδιοφωνικών εκπομπών και ομιλιών κλπ, καταγράφουν ως ημερομηνία ίδρυσης την 28η Απριλίου. Μέχρι τον Ιούνιο του 1943 είχε πραγματοποιηθεί η πρώτη φάση στρατολόγησης. Αρχικά η πρόταση του Βάχτερ (η οποία ήταν βέβαιος ότι θα υποστηριζόταν από τους ουκρανικούς κύκλους) απορρίφθηκε. Στο Βερολίνο, ο Όττο Βάχτερ κατάφερε να λάβει υποστήριξη από τονΧάινριχ Χίμλερπου όρισε ότι το εθελοντικό τμήμα θα αποτελούνταν μόνο Γαλικιανούς, τους οποίους ο Χίμλερ θεωρούσε "πιοΑρίους".[5]Οι όροι "Ουκρανός", "Ουκρανία", δεν μπορούσαν να είναι αντιπροσωπευτικοί του τμήματος, τονίζοντας την Αυστρο-Ουγγρική κληρονομιά της αυτοκρατορίας του όρου "Γαλικία".[6]
Ο Ντέιβιντ Μάρπλς υποστηρίζει ότι ητο τμήμα ονομάστηκε "Γαλικιανό" γιανα αποφευχθεί η χρήση του πολιτικά αμφιλεγόμενου όρου "Ουκρανικό", ενώ ο ιστορικός Σάμιουελ Μίτσαμ Τζούνιορ ισχυρίζεται ότι ο όρος επιλέχθηκε με επιμονή τουΧίτλερ, κάτι που ενοχλούσε πολλούς από τους στρατολογημένους Σλάβους".[7][8]
Ο Βάχτερ προσέγγισε την Ουκρανική Κεντρική Επιτροπή, μιαμη πολιτική οργάνωση κοινωνικής πρόνοιας υπό την ηγεσία του Βολοντιμίρ Κιούμπιοβιτς, η οποία υποστήριξε την ιδέα σχηματισμού του εθελοντικού τμήματος.[9]ΗΟυκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία απαιτούσε την παρουσία τωνιερωμένων της στο τμήμα, κάτι που συνήθως δεν επιτρεπόταν από ταΕς-Ες. Έτσι, το Ουκρανικό τμήμα μαζί μετο Βοσνιακό αποτέλεσαν αξιοσημείωτες εξαιρέσεις.
Οι Γερμανοί έκαναν τρεις πολιτικές παραχωρήσεις: Ορίστηκε ότι η μεραρχία δενθα χρησιμοποιηθεί εναντίον των Δυτικών Συμμάχων καιθα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για "να πολεμήσει κατά τωνΜπολσεβίκων". Η άλλη παραχώρηση ήταν ότι ο όρκος πίστης στον Χίτλερ εξαρτιόταν από τον αγώνα κατά του μπολσεβικισμού καιστο γεγονός ότι οιΧριστιανοί ιερείς (κυρίως η Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία καιηΟυκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία) ενσωματώθηκαν στις μονάδες και τους επιτράπηκε να λειτουργήσουν (στην Βάφεν-ΕςΕς, μόνο η βοσνιακή μεραρχία καιη Εθελοντική Ταξιαρχία Εφόδου Βαλλονίας είχαν συμμετοχή κληρικών). Η τελευταία προϋπόθεση θεσπίστηκε με επιμονή των οργανωτών της μεραρχίας προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ναζιστικής αποθάρρυνσης μεταξύ των στρατιωτών.[10][11]
Η δημιουργία ξένων μονάδων των ΕςΕς είχε προηγουμένως πραγματοποιηθεί στο όνομα της μάχης κατά τουκομμουνισμού, μεγαλλικές, φλαμανδικές, βαλλονικές, ολλανδικές, λετονικές, εσθονικές, κροατικές και λευκορωσικές μονάδες που, μεταξύ άλλων, είχαν δημιουργηθεί.[12]Η δημιουργία μιας ουκρανικής μεραρχίας ΕςΕς ερμηνεύθηκε από πολλούς στην Ουκρανία ως ένα βήμα προς την επίτευξη της ουκρανίας ανεξαρτησίας και έτσι προσέλκυσε πολλούς εθελοντές.