ΟC/2006 P1 (ΜακΝότ) ή Κομήτης ΜακΝότ[4][5] (McNaught), γνωστός και ως οΜεγάλος Κομήτης του 2007, είναι μη περιοδικός κομήτηςπου ανακαλύφθηκε από τον Ρόμπερτ ΜακΝότ τις 7 Αυγούστου2006.[6] Ήταν ο λαμπρότερος κομήτης των τελευταίων 40 χρόνων, εύκολα ορατός με γυμνό οφθαλμό από τους παρατηρητές τουΝοτίου Ημισφαιρίου. Ο κομήτης κατά το πέρασμά του από την κεντρική περιοχή του Ηλιακού Συστήματος έφτασε σεφαινόμενο μέγεθος -5,5 και ήταν ο δεύτερος λαμπρότερος κομήτης από το 1935 μέχρι σήμερα.[7]Στοπεριήλιότου, στις 12 Ιανουαρίου 2007, ήταν ορατός κατά τη διάρκεια της ημέρας από ολόκληρη τηΓη. Η ουρά του κάλυπτε 35 μοίρες στον γήινο ουρανό.[8] Λόγω των χαρακτηριστικών του αυτών, είναι ο πλέον γνωστός από τους κομήτες μετην επωνυμία ΜακΝότ.[9]
Ο Ρόμπερτ ΜακΝότ ανακάλυψε τον κομήτη σεμια εικόνα CCD στις 7 Αυγούστου 2006, κατά τη διενέργεια των συνηθισμένων ελέγχων γιατην έρευνα Σάιντινγκ Σπρινγκ, η οποία ελέγχει τον ουρανό γιαγεωπλήσια αντικείμενα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τοτηλεσκόπιο διαμέτρου μισού μέτρου Ουψάλα-Σμιθ στο παρατηρητήριο Σάιντινγκ Σπρινγκ, στηΝέα Νότια Ουαλία (Αυστραλία). Ο κομήτης ανακαλύφθηκε στονΟφιούχοκαι είχε τότε φαινόμενο μέγεθος + 17,3 και μια αχνή κόμη διαμέτρου 20 δευτερολέπτων της μοίρας στο φως της Σελήνης.[10]Ο κομήτης τότε βρισκόταν σε απόσταση 3,1 ΑΜ από τον Ήλιο.
Η παρατήρηση του κομήτη επιβεβαιώθηκε την επόμενη μέρα από τους Ζακκαι Πίμενταλ, οι οποίοι εντόπισαν τον κομήτη σε φωτογραφίες CCD που τράβηξαν με κατοπτρικό τηλεσκόπιο τύπου Σμιντ-Κασσέγκρεν 30 εκατοστομέτρων στοΜπέλο Οριζόντε, Βραζιλία. Στον κομήτη δόθηκε το διακριτικό C/2006 P1. Η ανακάλυψη ανακοινώθηκε στο δελτίο Νο. 8737 της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως.[10]Ο κομήτης έγινε ο 31ος που έφερε το όνομα ΜακΝότ.[9]
Από τα στοιχεία που συλλέχθηκαν την πρώτη ημέρα έγινε ένας προκαταρκτικός υπολογισμός της τροχιάς του κομήτη από τον Μπράιαν Τζ. Μάρσντεν (B. G. Marsden). Υπολόγισε ότι ο κομήτης βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη από 3,5 ΑΜκαι ότι είχε περιήλιο στις 1,555 ΑΜ, από το οποίο θα περνούσε τις 17 Ιουνίου 2007. Ο Μάρσντεν αναθεώρησε τους υπολογισμούς του τις 11 Αυγούστου, και υπολόγισε το περιήλιο του κομήτη στις 0,17 ΑΜ, από το οποίο θα περνούσε στις 11 Ιανουαρίου 2007. Ο υπολογισμός αυτός αποδείχθηκε πολύ ακριβής.[8]
Από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο του 2006, ο κομήτης παρατηρήθηκε να κινείται από τον Οφιούχο στονΣκορπιό αυξάνοντας τη λαμπρότητά του σημαντικά και ενώ ο αριθμός των παρατηρήσεων αυξανόταν. Στις 5 Σεπτεμβρίου 2006 είχε φαινόμενο μέγεθος +15,9, στις 26 Σεπτεμβρίου είχε μέγεθος + 14,1, στις 9 Οκτωβρίου είχε μέγεθος +12,1 και στις 17 Νοεμβρίου είχε φτάσει σε μέγεθος +9. Μετην πάροδο του χρόνου ηγωνιακή απόστασητου κομήτη από τον Ήλιο γινόταν όλο και μικρότερη, καθιστώντας την παρατήρησή του δύσκολη. Εν συνεχεία, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του Δεκεμβρίου του 2006, ο κομήτης χάθηκε στη λάμψη του Ήλιου.[8]
Ο κομήτης ΜακΝότ ήταν ορατός κατά τη διάρκεια της ημέρας κοντά στοπεριήλιο από τις 12 μέχρι τις 14 Ιανουαρίου 2007
Όταν ο κομήτης εντοπίστηκε ξανά, ήταν προφανές ότι είχε αυξήσει σημαντικά τη λαμπρότητά του, αλλά παρέμενε στολυκόφως. Η πρώτη παρατήρηση έγινε από τονΠ. Γκούζικ στηνΠολωνία τις 26 Δεκεμβρίου με ένα κατοπτρικό τηλεσκόπιο διαμέτρου 20 εκατοστών, ο οποίος υπολόγισε ότι είχε φαινόμενο μέγεθος +4,5.[8]Ο κομήτης άρχισε να γίνεται ορατός με γυμνό μάτι στις αρχές του Ιανουαρίου του 2007 στον αστερισμό τουΤοξότη, κοντά στο δυτικό ορίζοντα λίγο μετά τη δύση του Ήλιου, από τους παρατηρητές τουβόρειου ημισφαιρίου, ιδίως σε αυτούς των βόρειων γεωγραφικών πλατών, όπως στηνΑλάσκακαι στις Σκανδιναβικές χώρες. Ο κομήτης γινόταν αντιληπτός κατά τύχη από ανθρώπους πουδεν γνώριζαν την ύπαρξή του, όπως πιλότοι και άνθρωποι που έβγαζαν βόλτα τον σκύλο τους. Αυτό είχε να συμβεί από το πέρασμα τουκομήτη Χέιλ-Μποπτο 1997.[8]Ο κομήτης συνέχισε να αυξάνει τη φωτεινότητά του γρήγορα. Όταν πλησίαζε στο περιήλιό του, στις 0,17 ΑΜ (περίπου 25 εκατομμύρια χιλιόμετρα) από τον Ήλιο, στις 12 Ιανουαρίου 2007, ήταν τόσο κοντά στον Ήλιο ώστε το διαστημικό παρατηρητήριο SOHOνα μπορεί να παρακολουθήσει τον κομήτη στο οπτικό πεδίο της κάμερας C3.[11]Το βίντεο ήταν διαθέσιμο σχεδόν σε πραγματικό χρόνο διαδικτυακά. Τελικά ο κομήτης βγήκε εκτός του οπτικού πεδίου του SOHO τις 16 Ιανουαρίου.[11] Εξαιτίας της εγγύτητάς τουστον Ήλιο, ο κομήτης ήταν ορατός για λίγη ώρα μετά τη δύση του Ηλίου.
Όταν έφτασε στο περιήλιό του τις 12 Ιανουαρίου, έγινε ο λαμπρότερος κομήτης που παρατηρήθηκε μετά το 1965 και το πέρασμα τουΚομήτη Ικέγια-Σέκι. Ο κομήτης ονομάστηκε ο «Μεγάλος Κομήτης του 2007».[12] Στις 13 και 14 Ιανουαρίου 2007, ο κομήτης απέκτησε το μέγιστο φαινόμενο μέγεθος, το οποίο υπολογίστηκε σε -5,5.[13] Υπολογίζεται ότι στη μεγάλη φωτεινότητα του κομήτη συνέβαλε καιτο φαινόμενο της πρόσθιας σκέδασης, δηλαδή η ανάκλαση του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια του κομήτη, που υπολογίζεται ότι αύξησε τη φωτεινότητα του κομήτη κατά 2,3 μεγέθη[14]. Ο κομήτης ήταν εύκολα ορατός κατά τη διάρκεια της ημέρας περίπου 5 με 10 μοίρες νοτιοανατολικά του Ήλιου από τις 12 μέχρι τις 14 Ιανουαρίου 2007, αν κάποιος έκρυβε το φως του Ηλίου, π.χ. μετην παλάμη του.[15]Ο προηγούμενος κομήτης που ήταν ορατός κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν οΚομήτης Γουέσττο 1976.[16]
Ο κομήτης από το όρος Παρανάλ, Χιλή στις 18 Ιανουαρίου 2007. ΗΑφροδίτη είναι ορατή στο δεξί κάτω μέρος της εικόνας. Από τον Σεμπαστιάν Μπεϊρίες, ESO.
Αφότου πέρασε το περιήλιο, ο κομήτης έγινε ορατός στο νότιο ημισφαίριο και απέκτησε μια μεγάλη και θεαματική ουρά. Στην Αυστραλία, σύμφωνα μετο παρατηρητήριο Σάιντινγκ Σπρινγκ, όπου είχε ανακαλυφθεί ο κομήτης, ο κομήτης έφτασε στη θεωρητική μέγιστη λαμπρότητά τουτην Κυριακή, 14 Ιανουαρίου, αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα, όταν ήταν ορατός για 23 λεπτά.[17]Το περίγειο (πλησιέστερη προσέγγιση στηΓη) ήταν στις 15 Ιανουαρίου 2007, σε απόσταση 0,82 ΑΜ.[18] Στις 15 Ιανουαρίου ο κομήτης παρατηρήθηκε από το παρατηρητήριο τουΠερθμε εκτιμώμενο μέγεθος -4,0. Στις 17 Ιανουαρίου η ουρά του κομήτη υπολογίστηκε ότι είχε μήκος 5 μοίρες, αλλά μετο πέρασμα των ημερών, ο κομήτης εμφανιζόταν όλο καιπιο αργά στον νυκτερινό ουρανό και παρά το γεγονός ότι γινόταν πιο αχνός, η ουρά φαινόταν όλο και μεγαλύτερη. Στις 23 Ιανουαρίου υπολογίστηκε ότι το μήκος της ουράς ορατό με γυμνό οφθαλμό έφτανε τις 35 μοίρες,[8] ενώ υπολογίζεται ότι κάλυπτε συνολικά το 1/3 του ουράνιου θόλου[19], περίπου 60 μοίρες. Η ουρά του κομήτη ήταν τόσο μεγάλη και καμπύλη ώστε η άκρη της να είναι ορατή καινα φωτογραφηθεί στο βόρειο ημισφαίριο,[16]στο νότιο τμήμα του τετραγώνου του Πηγάσου. Η ουρά ήταν ορατή στο βόρειο ημισφαίριο μέχρι τις 21 Ιανουαρίου, αλλά μετά άρχισε να χάνεται στο φως του φεγγαριού. Υπολογίζεται ότι έφτανε σε μήκος τα 80 εκατομμύρια χιλιόμετρα.[20]Η ουρά του κομήτη έφερε ραβδώσεις, λόγω διάφορων δομών στην ουρά του κομήτη, δίνοντας στον κομήτη εμφάνιση παρόμοια με τις απεικονίσεις τουΚομήτη ντε Σεζώ, του 1744, ο οποίος πιστευόταν ότι είχε έξι ουρές.[21]
Ο κομήτης συνέχισε να εξασθενεί σε φωτεινότητα τον Φεβρουάριο καιτον Μάρτιο. Στις αρχές Φεβρουάριου η διαστημοσυσκευή Ulysses, ενώ βρισκόταν σε απόσταση 1,5 ΑΜ (περίπου 225 εκατομμύρια χιλιόμετρα) από τον Ήλιο, πέρασε μέσα από την ουρά του κομήτη, χωρίς να έχει προγραμματιστεί. Αυτή ήταν η τρίτη φορά πουη διαστημοσυσκευή διέρχεται από την ουρά ενός κομήτη, μετά τονΚομήτη Χιακουτάκετο 1996 και τον Κομήτη ΜακΝότ-Χάρτλεϋ το 2000.[22]Η διάχυτη κόμη του κομήτη έκανε τον υπολογισμό του μεγέθους του κομήτη δύσκολο, όμως στα μέσα Μαρτίου, υπολογίζεται ότι ο κομήτης είχε μέγεθος αστέρα έβδομου μεγέθους.[8] Καθώς ο κομήτης απομακρυνόταν περισσότερο από τον Ήλιο έγιναν παρατηρήσεις από τοΔιαστημικό τηλεσκόπιο Σπίτζερ στις υπέρυθρες ακτίνες τον Μάιο του 2007. Σε απόσταση 2,4 ΑΜ από τον Ήλιο, η κόμη του κομήτη ήταν στρογγυλή και χωρίς χαρακτηριστικά, ενώ, παρά τις πολύ μεγάλες εκροές σωματιδίων στο περιήλιο, τουπέρυθροφάσματου κομήτη ήταν χωρίς χαρακτηριστικά, υπονοώντας ότι είτε ο κομήτης είχε καλυφθεί εκ νέου από πάχνη, είτε έχει τόσο παχύ μανδύα ώστε μόνο κοντά στο περιήλιο μπορεί κάποιος πίδακας νατον διαπεράσει.[23]Η τελευταία καταγεγραμμένη παρατήρηση του κομήτη έλαβε χώρα στις 11 Ιουλίου 2007, στον αστερισμό Μυία,[24] όταν ο κομήτης είχε φαινόμενο μέγεθος +12.[20]
Παρά το μεγάλο φαινόμενο μέγεθος, ο κομήτης δεν είχε ευρεία κάλυψη από ταΜΜΕ, ιδίως αυτά του Βορείου Ημισφαιρίου και αυτά με μεγάλα εμβέλεια, με αποτέλεσμα πολλοί ναμη παρατηρήσουν τον κομήτη. Τα περισσότερα δημοσιεύματα γιατον κομήτη γράφηκαν όταν είχε ήδη φτάσει στο περιήλιό του. Στο Νότιο Ημισφαίριο η κάλυψη ήταν καλύτερη, αφού ο κομήτης είχε ήδη περάσει το περιήλιό του. Στην Αυστραλία ήταν ο περισσότερο δημοσιοποιημένος κομήτης μετά από τον Κομήτη Χέιλ-Μποπ, αλλά οι περισσότεροι έμαθαν για αυτόν από στόμα σε στόμα ή μέσω του διαδικτύου. Πολλοί Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί μαζεύτηκαν σε διάφορα σημεία παρατήρησης γιαναδουντον κομήτη. Αιτίες γιατη χαμηλή κάλυψη ήταν το γεγονός ότι ο κομήτης αρχικά θεωρήθηκε πολύ μικρός γιανα επιβιώσει κατά το περιήλιο καινα γίνει εντυπωσιακός, καθώς καιτο γεγονός ότι για μεγάλο μέρος του Δεκεμβρίου δεν ήταν δυνατές παρατηρήσεις του, ώστε να εξακριβωθεί ότι συμπεριφέρεται όπως θα ήταν αναμενόμενο για ένα λαμπρό πέρασμα.[25]
Η τροχιά του κομήτη ήταν υπερβολική, δηλαδή μεεκκεντρότητα μεγαλύτερη από 1,[1] όσο διέσχιζε το εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα. Η υπερβολική τροχιά του κομήτη σημαίνει ότι τελικά θα απομακρυνθεί τελείως από το Ηλιακό Σύστημα καιδενθα ξαναπεράσει κοντά από τον Ήλιο, γεγονός πουτον κατατάσσει σεμια οικογένεια κομητών που ονομάζονται μη περιοδικοί.[26] Συχνά, ως μη περιοδικοί θεωρούνται καιοι κομήτες που έχουν μεγάλη περίοδο περιφοράς, μεγαλύτερη από 200 χρόνια, όπως είναι οΚομήτης Χέιλ-Μποπ. Χρησιμοποιώντας το JPL Horizons υπολογίστηκε με βάση τοβαρύκεντροτου Ηλιακού Συστήματος ότι ο μεγάλος ημιάξονας της τροχιάς του κομήτη ήταν 2.050 ΑΜκαιη περίοδος περιφοράς περίπου 92.600 έτη.[27]Η προέλευση του κομήτη ΜακΝότ θεωρείται ότι είναι τοΝέφος του Όορτκαι ότι το 2007 ήταν πιθανόν το πρώτο πέρασμα του κομήτη από την εσωτερική περιοχή του Ηλιακού Συστήματος.[28]
Ο κομήτης από το Τηλεσκόπιο Νέας Τεχνολογίας (ΝΤΤ) του ESO. Η αριστερή εικόνα δείχνει την εκπομπή υδροκυανίου (CN) από τον κομήτη, η μεσαία απεικονίζει τρεις πίδακες αερίου που προέρχονται από τον πυρήνα του κομήτη καιη δεξιά δείχνει τη σκόνη που απομακρύνεται από τον κομήτη εξαιτίας της πίεσης της ακτινοβολίας.
Η τροχιά του κομήτη ήταν γνωστή αρκετά πριντο περιήλιο ώστε να προγραμματιστούν φασματοσκοπικές μετρήσεις.[19] Όμως, ο κομήτης παρέμεινε κοντά στο γήινο ορίζοντα εμποδίζοντας επιπλέον επιστημονικές παρατηρήσεις. Τον πυρήνα του κομήτη κατάφερε να φωτογραφήσει τις 29 Ιανουαρίου 2007 το NTT (Νέας Τεχνολογίας Τηλεσκόπιο) τουESO, ένα τηλεσκόπιο διαμέτρου 3,5 μέτρων, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν γιατην παρατήρηση τουΕρμή. Ο κομήτης μπορούσε να παρατηρηθεί ακόμη καιμε αυτό το τηλεσκόπιο μόλις για μισή ώρα, και έτσι έγινε χρήση του ESO Multi Mode Instrument (EMMI), το οποίο επιτρέπει τόσο τη φωτογράφηση, όσο και φασματικές παρατηρήσεις στο ορατό φως, μειώνοντας τον χρόνο που χρειάζεται γιανα γίνουν οι παρατηρήσεις. Στη φωτογραφία φαίνονται καθαρά τρεις πίδακες αερίων οι οποίοι απομακρύνονται σπειροειδώς από τον πυρήνα του κομήτη, καθώς αυτός περιστρέφεται. Οι πίδακες αυτοί δημιουργούνται καθώς η ακτινοβολία του Ήλιου θερμαίνει την παγωμένη επιφάνεια του κομήτη, με αποτέλεσμα αυτή ναεξαχνώνεταιστο διάστημα, παράγοντας πίδακες αερίων και μικρών σωματιδίων σκόνης που μοιάζουν μεταγκέιζερμε μήκος 13.000 χιλιόμετρα. Άλλες φωτογραφίες αποκαλύπτουν ότι, ενώ σχηματίζονται σπειροειδείς πίδακες, μεγαλύτερα σωματίδια σκόνης αποσπώνται από την επιφάνεια του κομήτη που είναι εκτεθειμένη στον Ήλιο και σχηματίζουν ένα είδος βεντάλιας, ενώ στη συνέχεια απομακρύνονται από τον Ήλιο εξαιτίας της πίεσης του ηλιακού φωτός.[29]
Η διάμετρος του πυρήνα του κομήτη ΜακΝότ δεν είναι γνωστή, αλλά πιθανόν είναι μικρότερη από 25 χιλιόμετρα.[29] Συγκριτικά, ο πυρήνας του κομήτη Χέιλ-Μποπ, ένας από τους μεγαλύτερους γνωστούς, έχει διάμετρο περίπου 60 χιλιόμετρα. Ο κομήτης ΜακΝότ ήταν ο «παραγωγικότερος» που εμφανίστηκε στον γήινο ουρανό μετά τον Ικέγια-Σέκι,[19]με μία τάξη μεγέθους μεγαλύτερη παραγωγή σκόνης από τον Κομήτη Χέιλ-Μποπ.[30]
Με φασματοσκοπικές παρατηρήσεις από το Νέας Τεχνολογίας Τηλεσκόπιο του ESO ανακαλύφθηκε η σύσταση της ατμόσφαιρας του κομήτη. Σε αυτήν ανακαλύφθηκαν συνηθισμένα για κομήτες αέρια, όπως ηκυανιδική ρίζα (CN), άνθρακαςκαιαμμωνία. Επίσης, στη πρώτη φασματοσκόπηση υψηλής ευκρίνειας παρατηρήθηκαν δύο ασυνήθιστες πολύ λαμπρές γραμμές, οι λαμπρότερες σε ολόκληρο φάσμα, κοντά στα 589 nmκαι αναγνωρίστηκαν ότι ανήκουν σε ουδέτερα φορτισμένα άτομα νατρίου (και όχι ιόντα), οι οποίες σχημάτιζαν μια ευθεία ουρά μήκους περίπου 100.000 χιλιομέτρα.[29]Σε φασματομετρικές μετρήσεις από το Infrared Telescope Facility της ΝΑΣΑ (καιτο εργαλείο CSHELL) προσδιορίστηκαν και άλλα χημικά είδη στον κομήτη, μερικά από τα οποία πτητικά. Αυτά ήταν νερό, μονοξείδιο του άνθρακα, αιθάνιο, ακετυλένιο, μεθάνιο, αμμωνία, φορμαλδεΰδηκαιμεθανόλη, καιτα παράγωγα θραύσματα NH2καιΟΗ-.[31] Κοντά στο περιήλιό τουο κομήτης είχε αυξημένη συγκέντρωση μονοθειάνθρακα, OH-, υδροκυανίου και μεθανόλης λόγω της έντονης ηλιακής ακτινοβολίας.[19] Μετά το περιήλιό του, ο κομήτης ήταν πτωχός σε μονοξείδιο του άνθρακα και μεθάνιο, αλλά οι συγκεντρώσεις ακετυλενίου, NH2και πιθανόν αμμωνίας ήταν αυξημένες, ανκαιοι συγκεντρώσεις διαφέρουν από κομήτη σε κομήτη. Επειδή το πέρασμα του 2007 θεωρείται το πρώτο του κομήτη από το εσωτερικό του Ηλιακού Συστήματος, θεωρείται ότι μετά το περιήλιο, όταν απομακρύνθηκε μεγάλο μέρος της επιφάνειας του κομήτη, εκτέθηκε στην επιφάνεια αρχέγονο υλικό, πουδεν έχει μεταβληθεί από την εποχή της δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος.[32]Σε φασματομετρήσεις του κομήτη από τοΔιαστημικό Τηλεσκόπιο Σπίτζερ όταν αυτός βρισκόταν σε απόσταση 3,6 και 4 ΑΜ, αφότου είχε περάσει το περιήλιό του, δείχνουν γραμμές εκπομπής πυριτικού, αλλά όχι σε κρυσταλλική μορφή.[33]
Ο κομήτης από τα τηλεσκόπια STEREO, διακρίνεται η ουρά σκόνης με τις χαρακτηριστικές ραβδώσεις, καιηπιο ευθεία ουρά σιδήρου
Οι περισσότεροι κομήτες έχουν δύο ουρές, μια ουρά σκόνης καιμια ουρά ιόντων. Παρόλα αυτά, ο κομήτης ΜακΝότ είχε δύο επιπλέον ουρές, από ουδέτερα φορτισμένα άτομα, μια από άτομα νατρίουκαιμια από άτομα σιδήρου. Η ουρά νατρίου ανακαλύφθηκε ότι είχε μήκος περίπου 100.000 χιλιόμετρα. Αυτή η τρίτη ουρά, πέρα από τις ουρές σκόνης και ιόντων που έχουν οι περισσότεροι κομήτες, έχει παρατηρηθεί μόνο στους λαμπρότερους κομήτες, όπως οΚομήτης Ικέγια-Σέκιτο 1965, ο Κομήτης Γουέστ το 1976 και οΚομήτης Χέιλ-Μποπτο 1997, του οποίου μάλιστα η λεπτή ουρά νατρίου φωτογραφήθηκε. Είναι ορατή μόνο όταν ο κομήτης βρίσκεται κοντά στον Ήλιο. Τα ουδέτερα άτομα νατρίου θεωρείται ότι προέρχονται από τηνεξάχνωσησε υψηλή θερμοκρασία της σκόνης του κομήτη καιστη συνέχ[εια αλληλεπιδρούν μετην ηλιακή ακτινοβολία εκπέμποντας φως στην περιοχή του κίτρινου-πορτοκαλί.[29]
Η δεύτερη ουρά από ουδέτερα φορτισμένα ιόντα ανακαλύφθηκε από τα διαστημικά παρατηρητήρια του Ήλιου STEREO, τα οποία φωτογράφησαν με υψηλή ευκρίνεια τον κομήτη κοντά στο περιήλιό του. Πέρα από την ουρά σκόνης παρατηρήθηκε μια τοξοειδής ουρά μήκους 30 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Υπολογίζοντας με βάση μοντέλα για ουδέτερα άτομα διαφορετικών στοιχείων, προσδιορίστηκε ότι η ουρά αυτή αποτελούταν από ουδέτερα άτομα σιδήρου. Ενώ σίδηρος έχει ανακαλυφθεί φασματοσκοπικά καιστον κομήτη Ικέγια-Σέκι,[34]με έντονες φασματικές γραμμές σε πολλά διαφορετικά μήκη κύματος, αυτή είναι η πρώτη φορά που ανιχνεύεται ουρά σιδήρου.[35]
Η εκτεταμένη ουρά σκόνης ήταν εντυπωσιακή, αλλά κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ένα ευκρινές σύστημα από ραβδώσεις, οι οποίες διακρίνονται τόσο σε φωτογραφίες από τηΓη όσο και στις φωτογραφίες από τις διαστημοσυσκευές STEREO. Άλλοι κομήτες που παρουσίασαν ραβδώσεις είναι ο κομήτης ντε Σεζώ του 1744, ο μεγάλος κομήτης του 1901, ο μεγάλος κομήτης του Ιανουαρίου του 1910 και οκομήτης Γουέστ. Ο μηχανισμός μέσω του οποίου δημιουργήθηκαν δεν είναι γνωστός, αλλά υπάρχουν δύο μοντέλα. Το πρώτο θεωρεί ότι δημιουργήθηκε από μεγάλα σωματίδια σκόνης, τα οποία αφότου απομακρύνθηκαν από τον κομήτη διασπάστηκαν σε σωματίδια ποικίλων μεγεθών, τα οποία στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν σε σχεδόν γραμμικές κατανομές σχηματίζοντας τις ραβδώσεις.[36] Σύμφωνα με ένα δεύτερο μοντέλο, οι ραβδώσεις δημιουργήθηκαν από τους διαφορετικούς ρυθμούς εκροής σωματιδίων από τους τρεις πίδακες του κομήτη, καθώς αυτός περιστρεφόταν εκθέτοντας κάποιους στις υψηλές θερμοκρασίες του Ήλιου και άλλους στη σκιά. Χρησιμοποιώντας αυτό το μοντέλο και συγκρίνοντας με φωτογραφίες του κομήτη, υπολογίστηκε ότι η περίοδος περιστροφήςτου κομήτη ήταν 21 ώρες.[37]
Η ουρά ιόντων δεν ήταν εύκολα ορατή όπως ήταν η ουρά σκόνης, με αποτέλεσμα ναμην ήταν δυνατό να υπολογιστεί το μέγεθός της από τηΓη. Παρόλα αυτά, όταν η διαστημοσυσκευή Ulysses πέρασε σε απόσταση 1,6 ΑΜ (240 εκατομμύρια χιλιόμετρα) από τον πυρήνα του κομήτη ανακάλυψε ότι η ουρά ιόντων προκαλούσε σημαντική επιβράδυνση του ηλιακού ανέμου.[38]ΤοUlysses ανακάλυψε επίσης στην ουρά του κομήτη τριπλά ιοντισμένα άτομα οξυγόνου. Είναι η πρώτη φορά που τέτοια ιόντα ανιχνεύονται σε ουρές κομητών. Το γεγονός ότι η ουρά δεν παρατηρήθηκε στις εικόνες από τα STEREO σύμφωνα μετονΝ. Μπιβέρ, οφείλεται στην πολύ μεγάλη παραγωγή νερού από τον κομήτη, η οποία δημιούργησε μια κοιλότητα στομαγνητικό πεδίοτου Ήλιου, με αποτέλεσμα την φωτοδιάλυση των μορίων νερού πριν αυτά παρασυρθούν από τον ηλιακό άνεμο και δημιουργήσουν την ουρά ιόντων του κομήτη.[35]
Όσο κινούταν προς την κατεύθυνση του νότιου πόλου του Ήλιου, η ανενεργή διαστημοσυσκευή Ulysses πέρασε τυχαία από την ουρά του κομήτη. Η ανάλυση των δεδομένων του μαγνητόμετρου, το οποίο μετρούσε τη δύναμη καιτη διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου, έδειξε ότι η διαστημοσυσκευή χρειάστηκε 18 μέρες γιανα διασχίσει την αναταραχή στο μαγνητικό πεδίο που προκλήθηκε από την ουρά ιόντων του κομήτη, δείχνοντας ότι η ουρά του κομήτη αποτελούσε ένα μεγάλο σε έκταση εμπόδιο γιατον ηλιακό άνεμο. Αντίθετα, χρειάστηκε δυόμιση μέρες γιανα διασχίσει την αναταραχή που προκλήθηκε από τονΚομήτη Χιακουτάκετο 1996, τον κομήτη μετη μακρύτερη ουρά. Χαρακτηριστικά πιθανής διατάραξης του μαγνητικού πεδίου είχαν παρατηρηθεί καιστον Χιακουτάκε, όμως δεν ήταν σαφή. Το πέρασμα τουUlysses από την ουρά του ΜακΝότ, όπου παρατηρήθηκαν παρόμοια χαρακτηριστικά, επιβεβαίωσε τη φύση της διατάραξης.[39]
Από τις 5 μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου 2007 η συσκευή Ulysses κατέγραψε μια απότομη πτώση του ηλιακού ανέμου από 780 m/sσε 360 m/s μέσα σε δύο ημέρες, ενώ η συγκέντρωση πρωτονίων έπεσε δύο τάξεις μεγέθους. Αντίθετα, όταν τοUlysses διήλθε από την ουρά του Χιακουτάκε δεν υπήρξε αλλαγή στην ταχύτητα του ηλιακού ανέμου[40]. Ταυτόχρονα ανιχνεύθηκαν αυξημένες συγκεντρώσεις από μοριακά και μονά και διπλά ιονισμένα άτομα.[22] Επίσης για πρώτη φορά ανιχνεύθηκε σε ουρά κομήτη τριπλά ιονισμένο οξυγόνο (Ο3+). Αυτές οι αλλαγές θεωρείται ότι ήταν αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μέσω ανταλλαγής φορτίου μεταξύ του ηλιακού ανέμου και ιόντων από την ουρά ιόντων του κομήτη, καιτου γεγονότος ότι ο ηλιακός άνεμος συμπαρέσυρε ιόντα από την ουρά του κομήτη. Ανκαιδεν ανιχνεύθηκε μαγνητικό κύμα κρούσης, υπήρχε μια μικρή αύξηση στο μαγνητικό πεδίο στα σημεία πουη διαστημοσυσκευή διήλθε και εξήλθε από την ουρά του κομήτη, δείχνοντας ότι ακόμη δεν είχε επέλθει ισορροπία ανάμεσα στην ουρά ιόντων καιτον ηλιακό άνεμο περίπου 1,6 ΑΜ μακριά από το πυρήνα του κομήτη.[22][41]
↑Rob McNaught. «C/2006 P1 (McNaught)». Siding Spring Observatory. Πανεπιστημίο της Αριζόνα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2013.
↑ 35,035,1M. Fulle et al. (Μάιος 2007). «Discovery of the Atomic Iron Tail of Comet MCNaught Using the Heliospheric Imager on STEREO». The Astrophysical Journal661: 93-96.σεκείμενο από iopscienceκαισε«pdf»(PDF).
Αντικατοπτρισμός
