(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Manuel Gómez Román - Wikipedia, a enciclopedia libre Saltar ao contido

Manuel Gómez Román

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaManuel Gómez Román

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento24 de xullo de 1875
Vigo, España Editar o valor en Wikidata
Morte11 de novembro de 1964 (89 anos)
Vigo, España Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio de Pereiró Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónarquitecto Editar o valor en Wikidata
Membro de
Obra
Obras destacables

BNE: XX951982 BUSC: gomez-roman-manuel-1876-1964

Manuel Gómez Román, nado en Vigo o 24 de xullo de 1875 e finado na mesma cidade o 11 de novembro de 1964, foi un arquitecto galego.[1]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]
Edificio Banco de Vigo.

Cunha fonda afección dende neno pola pedra labrada, comezou en Madrid a carreira de Arquitectura. Porén, abandonouna en 1896 incitado polo seu temperamento bohemio, artístico e rebelde, que mesmo o levou a enfrontarse cun profesor.

Durante estes anos dedicouse á construción e a dar clases de debuxo nunha academia fundada por el. En 1914 retomou os estudos de Arquitectura, empurrado fundamentalmente polo seu amigo e mentor Antonio Palacios Ramilo, que concluíu en 1917, con 41 anos.

Nesa época xa tiña unha obra considerábel, adoito asinada por compañeiros como Luis Vidal e Guasón, Manuel Felipe Quintana ou Jenaro de la Fuente Álvarez. Desta etapa son os Almacéns Simeón, a Casa Mülder, a Casa do Pobo para o sindicato UGT ou a casa para Saturnino García.

Pouco a pouco a obra de Gómez Román foi derivando cara ao galeguismo arquitectónico, fiel aos materiais e estilos do país. Realizou innumerábeis bosquexos, sobre todo para a Exposición Internacional da Pesca que se ía celebrar en Vigo, e que finalmente se viu malograda.

Na década de 1930 entrou en política. Foi candidato á alcaldía de Vigo pola Fronte Popular e chegou mesmo a ser Secretario Xeral do Partido Galeguista.

Trala guerra civil española foi nomeado Vicepresidente da Editorial Galaxia e da Fundación Penzol. O 30 de decembro de 1951 ingresou na Real Academia Galega coa lectura do discurso Arte y arquitectura en Galicia, respondido por Ramón Otero Pedrayo.[2] Promoveu xunto con Francisco Fernández del Riego e Xesús Ferro Couselo a conmemoración do Día das Letras Galegas.

A súa obra arquitectónica consta de máis de 2000 obras en diferentes cidades galegas. Colaborou tamén con debuxos artísticos e caricaturas en prensa e publicou traballos sobre as características da arquitectura galega.

Correos e Telégrafos, Alameda da Praza de Compostela.

Arquitectura e características

[editar | editar a fonte]

A súa opinión arquitectónica céntrase nos seguintes puntos:

  • A centralidade de Compostela como norma no aspecto artístico, xa que a basílica compostelá resume as manifestacións culturais, resolve problemas construtivos e compendia expresións iconográficas.
  • A esixencia dunha Escola de Arquitectura en Santiago de Compostela, cun plano de estudos no que se esixise un coñecemento das construcións santiaguesas para poder exercer a profesión de arquitecto.
  • Aínda que o seu acento se atope rexamente ligado ó pasado, pretendía actualizar e chegar á modernidade cun sinal propio de identidade.
  • O aproveitamento dos abondosos materiais nobres que ofrece a terra galega, así como da pericia da man de obra (especialmente de canteiros), figura que pretendía recuperar e prestixiar.
  • Completar os estudos que se teñen feito da propia arquitectura galega para incorporarse á modernidade da nova arquitectura sen necesidade dun mimetismo que consideraba evitable.
Casa de Saturnino García.

Conta, amais, cunha obra singular conservada en Bouzas, Vigo.

Museo de Lugo

Santiago de Compostela

[editar | editar a fonte]
  • Edificio de vivendas con torreón en Concepción Arenal 9 (1929)

Galería de imaxes

[editar | editar a fonte]

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]