Ήταν ανιψιός του Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι (1764-1795 ) και ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα το 1780 στον Αυστριακό Στρατό, όπου έφτασε στον βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1789, αφού έφυγε από την αυστριακή θητεία, προσχώρησε στονΠολωνικό Στρατό κατόπιν αιτήματος του θείου του. Ο Πονιατόφσκι, που τότε βρισκόταν στο βαθμό του Αρχιστρατηγού και διοικητή τωνΒασιλικών Φρουρών, έλαβε μέρος στονΠόλεμο Πολωνίας-Ρωσίας του 1792, οδηγώντας τις δυνάμεις του στέμματος στη νικηφόρα Μάχη του Ζιελέντσε. Μετά την υποστήριξη του βασιλιά γιατηΣυνομοσπονδία της Ταργκοβίτσατου 1792, ο Πονιατόφσκι αισθάνθηκε υποχρεωμένος να παραιτηθεί. Το 1794 συμμετείχε στηνΕξέγερση του Κοστσιούσκοκαι ανέλαβε την υπεράσπιση της Βαρσοβίας - γιατην οποία οι ρωσικές αρχές τον εξόρισαν στη συνέχεια μέχρι το 1798.
Το 1807, μετά την ίδρυση τουΔουκάτου της Βαρσοβίας από τοΝαπολέοντα Βοναπάρτη, Πονιατόφσκι διορίστηκε υπουργός πολέμου. Διοίκησε έναν στρατό 16.000 ατόμων κατά τη διάρκεια τουΑυστροπολωνικού Πολέμου (Απρίλιος έως Οκτώβριος 1809) και πέτυχε τακτική επιτυχία έναντι μιας μεγαλύτερης καιπιο έμπειρης αυστριακής δύναμης στηΜάχη του Ράσιν. Ακολούθησε μια πολωνική προέλαση στο έδαφος της Γαλικίας. Η σύγκρουση τελείωσε μεμια πολωνική νίκη, η οποία επέτρεψε στο Δουκάτο να ανακτήσει μερικά από τα εδάφη που χάθηκαν στους διαμελισμούς της Πολωνίας.
Ένας ένθερμος σύμμαχος και υποστηρικτής του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας, ο Πονιατόφσκι συμμετείχε εθελοντικά στηγαλλική εισβολή στη Ρωσίατου 1812. Οι τραυματισμοί του κατά τη διάρκεια της μάχης γιατηΜόσχατον ανάγκασαν τελικά να επιστρέψει στηΒαρσοβία, όπου εργάστηκε γιατην ανοικοδόμηση τωνπολωνικών δυνάμεωνπου είχαν σκοπό να πολεμήσουν στη Γερμανία. Καλύπτοντας την υποχώρηση του γαλλικού στρατού αφού ο Ναπολέων έχασε τη«Μάχη των Εθνών» στη Λειψία (1813), ο Πονιατόφσκι τραυματίστηκε επανειλημμένα και πνίγηκε στον ποταμό Έλστερ.
Ο Πρίγκιπας Γιούζεφ Αντόνι Πονιατόφσκι γεννήθηκε στηΒιέννη της Αυστρίας, στοΠαλάτι Κίνσκι. Βαφτίστηκε στην εκκλησία Σότενκιρχε της Βιέννης.
Ήταν ο γιος τουΆντζεϊ Πονιατόφσκι, του αδελφού του τελευταίου βασιλιά της Πολωνίας, Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι (γεννημένος Στανίσουαφ Πονιατόφσκι) και στρατάρχη πεδίου στην υπηρεσία της Αυστρίας. Η μητέρα του ήταν η Κόμισα Μαρία Θηρεσία Κίνσκιφον Βχίνιτς ουντ Τετάου, μια κυρία στην αυλή της Μαρία Θηρεσίας, η οποία ανήκε στην σημαίνουσα τσεχική-αυστριακή αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Γιούζεφ ήταν δέκα ετών, ο Στανίσουαφ Αύγουστος έγινε ο κηδεμόνας τουκαιοι δύο απολάμβαναν μια στενή προσωπική σχέση που κράτησε γιατο υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο Συνταγματάρχης Κούνιγκσφελς μαθαίνει στον Πρίγκιπα Πονιατόφσκι να ιππεύειτουΜπερνάρντο Μπελλόττο, 1773
Η Μαρία Θηρεσία ήταν νονά της μεγαλύτερης αδελφής του Γιούζεφ, η οποία ονομάστηκε επίσης Μαρία Θηρεσία, μετά την αυτοκράτειρα. Ο Γιούζεφ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βιέννη, αλλά πέρασε επίσης χρόνο μετη μητέρα τουστηνΠράγακαι αργότερα μετον θείο του, τον βασιλιά, στη Βαρσοβία. Μεγάλωσε στην κοινωνία του «αρχαίου καθεστώτος», εκπαιδεύτηκε σταγαλλικάκαι μιλούσε μετη μητέρα τουσε αυτήν τη γλώσσα. Έμαθε επίσης πολωνικά, γερμανικάκαι αργότερα, ρωσικά. Σαν παιδί απέκτησε το ψευδώνυμο «Πρίγκιπας Πέπι», την τσεχική υποκοριστική μορφή του Γιούζεφ.
Εκπαιδεύτηκε για στρατιωτική σταδιοδρομία, αλλά επίσης έμαθε πώς να παίζει όργανα πλήκτρων και είχε ένα φορητό όργανο μουσικής που έφερε μαζί του αργότερα ακόμη και κατά τη διάρκεια στρατιωτικών εκστρατειών. Λόγω της επιρροής του Στανίσουαφ, ο Πονιατόφσκι επέλεξε να θεωρηθεί Πολωνός πολίτης και μεταφέρθηκε στον πολωνικό στρατό σε ηλικία 26 ετών. Στη Βιέννη, εκπροσώπησε τον Πολωνό βασιλιά στην κηδεία της Μαρίας Θηρεσίας.Το 1787 ταξίδεψε μετον Στανίσουαφ Αύγουστο στοΚάνιβκαιστοΚίεβο, γιανα συναντηθεί μετηνΑικατερίνη Β΄ της Ρωσίας.
Αφού επέλεξε μια στρατιωτική σταδιοδρομία, ο Πονιατόφσκι εντάχθηκε στον Αυστριακό Αυτοκρατορικό Στρατό, όπου ανατέθηκε στο βαθμό τουυπολοχαγούτο 1780, το 1786-1788 προήχθη σεσυνταγματάρχη, και όταν η Αυστρία κήρυξε πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίαςτο 1788, έγινε βοηθός (Aide-de-camp) του Αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄. Ο Πονιατόφσκι πολέμησε σε αυτόν τον πόλεμο και διακρίθηκε κατά την επίθεση στοΣάμπατς στις 25 Απριλίου 1788, όπου τραυματίστηκε σοβαρά. Στο Σάμπατς, σύμφωνα με πληροφορίες, έσωσε επίσης τη ζωή ενός νεότερου συναδέλφου, του Πρίγκιπα Καρλ Φίλιπ Σφάζενμπεργκ. Αργότερα οι στρατιωτικές τους πορείες συναντήθηκαν επανειλημμένα, ως φίλοι και εχθροί, καιστο τέλος της καριέρας του Πονιατόφσκι, ο Σφάζενμπεργκ έδωσε το συντριπτικό χτύπημα στηΜάχη της Λειψίαςστην οποία σκοτώθηκε ο Πονιατόφσκι.[12]
Ο Πονιατόφσκι επέστρεψε στην Πολωνία όταν κλήθηκε από τον θείο του, Στανίσουαφ Αύγουστο ΠονιατόφσκικαιτοΣέιμ όταν αναδιοργανώθηκε ο Πολωνικός Στρατός. Ο Βασιλιάς είχε κάνει προηγούμενες συμφωνίες με τις αυστριακές αρχές για αυτήν τη μετακίνηση, η οποία τελικά εξαρτήθηκε από την προθυμία του ανηψιού τουνατην κάνει. Τον Οκτώβριο του 1789, μαζί μετονΤαντέους Κοστσιούσκοκαι τρεις άλλους, ο Πονιατόφσκι έλαβε το αξίωμα τουυποστράτηγουκαι διορίστηκε διοικητής τμήματος στηνΟυκρανία, όπου και αφιερώθηκε στην ανοικοδόμηση του μικρού και επί σειρά ετών παραμελημένου στρατού της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας.[12]
Αυτό πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο των συζητήσεων τουΜείζονος Σέιμ, το οποίο ολοκληρώθηκε μετην κήρυξη τουΣυντάγματος της 3ης Μαΐου 1791.[12]Ο Πονιατόφσκι ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής των μεταρρυθμίσεων και μέλος της Κοινωνίας Φίλων του Κυβερνητικού Συντάγματος. Το πέρασμα του εγγράφου διασφαλίστηκε εν μέρει από τις στρατιωτικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του Πρίγκιπα, που περιέβαλαν τοΒασιλικό Κάστρο κατά τη διάρκεια της τελικής διαδικασίας. Ο ίδιος στάθηκε στο δωμάτιο μεμια ομάδα στρατιωτών.
Στις 6 Μαΐου 1792, ο Πονιατόφσκι διορίστηκε Αντιστράτηγοςκαι διοικητής του πολωνικού στρατού στην Ουκρανία, με καθήκον να υπερασπιστεί τη χώρα ενάντια στην επικείμενη ρωσική επίθεση. Εκεί ο Πρίγκιπας Γιούζεφ είχε την βοήθεια του Κοστσιούσκο καιτουΜίχαου Βιελχόρσκι, ενός φίλου του από την αυστριακή υπηρεσία. Στον πόλεμο, στον οποίο ο εχθρός υπερείχε σε στρατιώτες και οπλισμό, αναγκάστηκε να υποχωρεί συνεχώς, όμως αμφισβητώντας κάθε σημείο πλεονεκτήματος, έκανε επίθεση εναντίον του διώκτη κάθε φορά πουοι Ρώσοι πίεζαν πολύ κοντά και κέρδισε αρκετές αξιοσημείωτες νίκες.[12]
ΗΜάχη του Ζιελέντσε στις 18 Ιουνίου ήταν η πρώτη μεγάλη νικηφόρα μάχη των πολωνικών δυνάμεων από την εποχή τουΓιαν Γ΄ Σομπιέσκι.[12]Ο Πονιατόφσκι συμμετείχε προσωπικά στη μάχη όταν μια από τις πολωνικές στήλες έχανε τη δύναμή της. Γιανα εορτάσει τη νίκη καινα τιμήσει την περίσταση, ο Πολωνός βασιλιάς καθιέρωσε τοΤάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας, μετο οποία διακόσμησε πρώτα τους Πονιατόφσκι και Κοστσιούσκο. ΣτηΜάχη της Ντουμπιένκα, στην οποία πολέμησε ο Κοστσιούσκο καιοι στρατιώτες του στις 18 Ιουλίου, η γραμμή τουΝότιου Μπουγκ υπερασπίστηκε για πέντε ημέρες έναντι δυνάμεων με τετραπλάσια αριθμό στρατιωτών.
Ο Πονιατόφσκι το 1790
Οι πολωνικοί στρατοί συγκλήθηκαν στη Βαρσοβία και προετοιμάστηκαν γιαμια γενική εμπλοκή. Εκεί ένας ταχυμεταφορέας από την πρωτεύουσα ενημέρωσε τον Αρχιδιοικητή ότι ο Βασιλιάς Στανίσουαφ είχε προσχωρήσει στην φιλορωσική Συνομοσπονδία της Ταργκοβίτσακαι είχε δεσμευτεί γιατην προσήλωση του Πολωνικού Στρατού. Όλες οι εχθροπραξίες έπρεπε να ανασταλούν.[12]
Ο στρατός παρέμεινε πιστός στον Πρίγκιπα Γιούζεφ και σκέφτηκε να πραγματοποιήσει ένα πραξικόπημαπου περιλάμβανε την απαγωγή του Βασιλιά, αλλά αφού εξέδωσε αντιφατικές εντολές, τελικά αποφάσισε ναμηντο πράξει. Θεωρήθηκε ότι στενοχωρήθηκε από την πολιτική κατάσταση καιστην τελευταία συμπλοκή του πολέμου στοΜαρκούσουφ στις 26 Ιουλίου, υποτίθεται ότι επιδίωξε τον θάνατό του, αλλά σώθηκε.[13] Μετά από μια αγανακτισμένη αλλά άκαρπη διαμαρτυρία, ο Πονιατόφσκι καιοι περισσότεροι από τους Πολωνούς στρατηγούς παραιτήθηκαν από την επιτροπή τους και έφυγαν από το στρατό.[12]
Σεμια αποχαιρετιστήρια χειρονομία, οι στρατιώτες του Πρίγκιπα Γιούζεφ εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη δίνοντάς του ένα αναμνηστικό μετάλλιο και έγραψαν στη μητέρα του πρίγκιπα στηνΠράγα, ευχαριστώντας την είχε έναν τόσο σπουδαίο γιο. Ο Πονιατόφσκι έφυγε από τη Βαρσοβία γιατη Βιέννη, από όπου προκάλεσε επανειλημμένα τον ηγέτη της Ταργκοβίτσα, Στανίσουαφ Στσένσνι Ποτότσκι, σε μονομαχία. Ωστόσο, οι ρωσικές αρχές ήθελαν νατον απομακρύνουν ακόμη περισσότερο από την Πολωνία καιο φοβισμένος βασιλιάς τον πίεσε να συμμορφωθεί. Ο Πονιατόφσκι έφυγε από τη Βιέννη γιανα ταξιδέψει στη Δυτική Ευρώπη, η οποία εκείνη την εποχή τραυματίστηκε από τα βίαια γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης.
Το 1792, σε επιστολή του προς τον Βασιλιά, ο Πρίγκιπας Γιούζεφ εξέφρασε την άποψή του ότι γιανα σώσει τη χώρα καινα διατηρήσει την Πολωνία, θα έπρεπε να είχε ήδη από το ξεκίνημα αυτής της εκστρατείας (καθώς δεν ήταν σωστά προετοιμασμένη στρατιωτικά) να ανεβάσει ολόκληρη τη χώρα, να ηγηθεί των ευγενών σε ένα άλογο, να οπλίσει τις πόλεις καινα δώσει ελευθερία στους χωρικούς. Τον Πόλεμο Πολωνίας-Ρωσίας ακολούθησε οδεύτερος διαμελισμός της Πολωνίας.[14]
ΟΣτανίσουαφ Αύγουστος Πονιατόφσκι έγραψε στον ανιψιό τουτην άνοιξη του 1794, παροτρύνοντάς τοννα επιστρέψει στην Πολωνία καινα προσφερθεί εθελοντικά γιατην υπηρεσία υπό τον πρώην υφιστάμενο τουΤαντέους Κοστσιούσκο, σε αυτό που έγινε γνωστό ως ηΕξέγερση του Κοστσιούσκο. Ο Πονιατόφσκι ήρθε ξανά μετον Βιελχόρσκι και αναφέρθηκε φερεγια υπηρεσία στο στρατόπεδο του Κοστσιούσκο κοντά στοΓεντζέγιουφ στις 27 Μαΐου. Ο Κοστσιούσκο πρότεινε στον Πρίγκιπα Γιούζεφ να ηγηθεί της εξέγερσης στηΛιθουανία, όπου θα υποβίβαζε τον ριζοσπαστικό και επιτυχημένο ηγέτη, Γιάκουμπ Γιασίνσκι. Ωστόσο, ο Πονιατόφσκι πουδεν ήθελε να είναι τόσο μακριά από τον θείο τουπουτον χρειαζόταν, αρνήθηκε. Αντίθετα πρότεινε τον Βιελχόρσκι, τον οποίο ενέκρινε ο Κοστσιούσκο.
Ο ίδιος ο Πονιατόφσκι συμμετείχε σε μάχη μέσα και γύρω από τη Βαρσοβία. Ως διοικητής μεραρχίας πολέμησε στοΜπουόνιε μεταξύ 7 και 10 Ιουλίου και ηγήθηκε του ιππικού σε έναν αντι-πρωσικό αντιπερισπασμό στοΜαρίμοντ στις 26-27 Ιουλίου. Κατά τη διάρκεια της Πρωσικής πολιορκίας της πόλης, οΣτανίσουαφ Μοκρονόφσκι στάλθηκε στη Λιθουανία γιανα αντικαταστήσει τον προβληματικό Βιελχόρσκι καιο Πονιατόφσκι έλαβε τη θέση τουστην άμυνα της Βαρσοβίας.
Μεταξύ 5 και 10 Αυγούστου, σεμια νικηφόρα και πολλά υποσχόμενη σειρά συγκρούσεων, κατέλαβε την περιοχή Γκούρι Σφέντζκιε (Góry Szwedzkie) από τους Πρώσους και ακολούθως την έχασε μετά από μερικές εβδομάδες σε αντεπίθεση, γιατην οποία, παρά τις προειδοποιήσεις του Κοστσιούσκο, δεν προετοιμάστηκε σωστά. Τραυματίστηκε ενώ προσπαθούσε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος όταν τοάλογότου πυροβολήθηκε στο κάτω μέρος του. Τον Οκτώβριο, οδήγησε τα υπερέχων αριθμητικά στρατεύματά τουσεμια επίθεση εναντίον των Πρώσων στον ποταμό Μπζούρα, η οποία, με κόστος βαριές απώλειες, απασχόλησε τους Πρώσους και έσωσε το σώμα τουΓιαν Χένρικ Ντομπρόφσκι, επιτρέποντάς τουνα επιστρέψει στη Βαρσοβία.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου και της επανάστασης, ο Πρίγκιπας ένιωθε αποξενωμένος από τις ενέργειες καιτην επιρροή της ριζοσπαστικής πτέρυγας που ηγείτο οΧούγκο Κοουόνταϊ, ενώ η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ του, του Ντομπρόφσκι καιτουΓιούζεφ Ζαγιόντσεκδεν ήταν αυτή πουθα έπρεπε να ήταν, καιη οποία επιδεινώθηκε μετά τη σύλληψη του Κοστσιούσκο στοΜατσεϊγιοβίτσε.[14]
Ύστερα από την αποτυχία της εξέγερσης, ο Πονιατόφσκι έμεινε για λίγο στη Βαρσοβία, τα κτήματά του κατασχέθηκαν, αλλά έχοντας αρνηθεί μια θέση στο ρωσικό στρατό και αφού δεν ήθελε να συμμορφωθεί με τους όρους πίστης πουοι ρωσικές αρχές ήθελαν νατου επιβάλουν, διατάχθηκε να εγκαταλείψει την πολωνική πρωτεύουσα καιτον Απρίλιο του 1795 μετακόμισε για άλλη μια φορά στη Βιέννη. Η άνοδος του Κοστσιούσκο οδήγησε στον τρίτο (και τελικό) διαμελισμό της Πολωνίας.
Το 1796 είδε το θάνατο της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας. Ο γιος της, Παύλος Α΄, επέστρεψε τα κτήματα στον Πονιατόφσκι και προσπάθησε πάλι νατον προσλάβει στο ρωσικό στρατό. Γιανα δικαιολογήσει τον Πρίγκιπα Γιούζεφ ισχυρίστηκε ότι (ως αποτέλεσμα προηγούμενων πληγών) ήταν σε εξαιρετικά κακή υγεία.
Το 1798, ωστόσο, ο θείος του, ο πρώην βασιλιάς Στανίσουαφ Αύγουστος, πέθανε στηνΑγία Πετρούπολη. Ο Πονιατόφσκι έφυγε από τη Βιέννη γιατην κηδεία τουκαιγιανα κανονίσει την ορθή διευθέτηση των οικονομικών, της κληρονομιάς καιτων υποχρεώσεων του αείμνηστου βασιλιά. Έμεινε στην Αγία Πετρούπολη για αρκετούς μήνες και, στη συνέχεια, σε καλή σχέση μετον Τσάρο Παύλο καιτην αυλή του, επέστρεψε στην Πολωνία, στα κτήματά τουστη Βαρσοβία καιστηΓιαμπουόνα. Η Βαρσοβία εκείνη την εποχή ήταν υπό πρωσική κυριαρχία.
Εκεί μέχρι το 1806, ο Πονιατόφσκι έζησε μια ιδιωτική ζωή με εκδηλώσεις και έργα, πολιτικά όχι πολύ δραστήριος, συχνά συγκλονίζοντας την κοινή γνώμη μετη συμπεριφορά του ίδιου καιτων φίλων του. Το σπίτι του διαχειριζόταν αυστηρά από μια Χενριέτα Βάουμπαν, μια ηλικιωμένη γυναίκα που έφερε από τη Βιέννη καιη οποία προφανώς ήταν σε θέση να ασκήσει μεγάλη επιρροή στον Πρίγκιπα.
Οι κατοικίες του ήταν ανοιχτές σε διάφορες προσωπικότητες. Ο μελλοντικός βασιλιάς, Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας, αδελφός τουΛουδοβίκου ΙΣΤ΄ της Γαλλίας, που εκτελέστηκε από την Επανάσταση, ο οποίος χρειαζόταν ένα μέρος γιανα μείνει μετην οικογένεια καιτην αυλή του, ήταν προσκεκλημένος του Πονιατόφσκι στοΠαλάτι Γουαζιένκιγια μερικά χρόνια μετά το 1801. Το 1802, περιτριγυρισμένος από νομικά προβλήματα που απέρρεαν από τη διαδοχή του Στανίσουαφ, ο Πονιάτοφσκι έκανε ένα ταξίδι στοΒερολίνο, όπου έμεινε για μήνες και καθιέρωσε εγκάρδιες προσωπικές σχέσεις μετην πρωσική βασιλική οικογένεια.
Ο Πρίγκιπας Γιούζεφ δεν παντρεύτηκε ποτέ. Είχε δύο γιους με δύο συντρόφους εκτός γάμου, τον πρώτο, Γιούζεφ Στσένσνι Πονιατόφσκι (1791-1860), μετην τραγουδίστρια Ζέλια Σιτάνσκα καιτον δεύτερο, Κάρολ Γιούζεφ Μαουρίτσι Πονιατόφσκι (1809-1855), με παντρεμένη Ζόφια Τσοσνόφσκα, εκ γενετής κόμισσα της οικογένειας Ποτότσκι.[14]
Μετά τη νίκη του Γάλλου Αυτοκράτορα Ναπολέοντα ΑστηΜάχη της Ιένας-Άουερστετκαιτην επακόλουθη εκκένωση από την Πρωσία των πολωνικών επαρχιών της, τον Νοέμβριο του 1806 ο Πονιατόφσκι ζητήθηκε από τον Πρώσο Βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄να αναλάβει τη διοίκηση της Βαρσοβίας, μετο οποία συμφώνησε. Ανέλαβε επίσης τη διοίκηση των δημοτικών φρουρών της πόλης καιτων πολιτοφυλακών πολιτών που οργανώθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής.[12] Όλα αυτά αποδείχτηκαν μια βραχείας διάρκειας πολωνική προσωρινή αρχή, διότι η γρήγορη διαδοχή εκδηλώσεων στην ευρωπαϊκή σκηνή παρουσίασε στους Πολωνούς νέες ευκαιρίες και τους ανάγκασε σε νέες επιλογές.
Στο τέλος του ίδιου έτους, οΖοακίμ Μυράκαιοι δυνάμεις του μπήκαν στη Βαρσοβία καιο Πονιατόφσκι έπρεπε να καθορίσει τον ρόλο τουσε αυτή τη νέα πολιτική πραγματικότητα. Χρειάστηκαν παρατεταμένες διαπραγματεύσεις μετον Μυρά (συμπάθησε ο ένας τον άλλον και γρήγορα έγιναν φίλοι) και πείστηκε από τονΓιούζεφ Βιμπίτσκι (ο οποίος ώθησε τον Πρίγκιπα να επιβιβαστεί, πριν κλείσει το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας), αλλά πριν τελειώσει το έτος, ο Πονιατόφσκι κηρύχθηκε από τον Μυρά «αρχηγός της στρατιωτικής δύναμης» και έγινε επικεφαλής του στρατιωτικού τμήματος εξ ονόματος των γαλλικών αρχών. Ο Ντομπρόφσκι, ο οποίος ήταν η επιλογή πολλών βετεράνων των Πολωνικών Λεγεώνων και της εξέγερσης, καθώς καιο Ζαγιόντσεκ παρακάμφθηκαν, παρόλο πουκαιοι δύο είχαν υπηρετήσει υπό τον Ναπολέοντα όταν ο Πονιατόφσκι ήταν ανενεργός. Στις 14 Ιανουαρίου 1807, με διάταγμα του αυτοκράτορα, η Διοικητική Επιτροπή της Βαρσοβίας δημιουργήθηκε υπό τονΣτανίσουαφ Μαουαχόφσκι, και μέσα σε αυτή τη δομή ο Πονιατόφσκι έγινε επίσημα διευθυντής του Υπουργείου Πολέμου και άρχισε να οργανώνει τον πολωνικό στρατό.[14]
Τον Ιούλιο του 1807 δημιουργήθηκε τοΔουκάτο της Βαρσοβίας. Στην κυβέρνησή του, ο Πονιατόφσκι έγινε στις 7 Οκτωβρίου Υπουργός Πολέμου και Αρχηγός τουΣτρατού του Δουκάτου της Βαρσοβίας (minister wojny i naczelny wódz wojsk Ks. Warszawskiego),[15] ενώ ο Ναπολέοντας, πουδεντον εμπιστευόταν ακόμη, άφησε την ανώτατη στρατιωτική διοίκηση στα χέρια τουΛουί Νικολά Νταβού μέχρι το καλοκαίρι του 1808. Ο Πονιατόφσκι έγινε επίσημα Αρχηγός στις 21 Μαρτίου 1809. Ως Υπουργός Πολέμου αφοσιώθηκε πλήρως στη δημιουργία καιτην ανάπτυξη αυτού του νέου, φαινομενικά πολωνικού στρατού. Ο Στρατός του Δουκάτου υπήρχε και λειτουργούσε κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες καιη επιτυχία του εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τις στρατιωτικές και πολιτικές δεξιότητες του αρχιδιοικητή. Για παράδειγμα, η χρηματοδότησή του ήταν σοβαρά ανεπαρκής καιοι περισσότερες στρατιωτικές μονάδες κρατήθηκαν από τον Ναπολέοντα εκτός της χώρας, γιανα χρησιμοποιηθούν σε πολλές εκστρατείες, γι΄ αυτό ο Πρίγκιπας Γιούζεφ είχε στη διάθεσή τουμια σχετικά μικρή δύναμη κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1809.
Την άνοιξη του 1809 ο Πονιατόφσκι οδήγησε τον στρατό του ενάντια σεμια αυστριακή εισβολή υπό τον Αρχιδούκα Φερδινάνδο Κάρολο Ιωσήφ της Αυστρίας-Έστε, στον πόλεμο που θεωρήθηκε από την αυστριακή ανώτατη διοίκηση ως κρίσιμο στοιχείο του αγώνα τους μετη Ναπολεόντεια Γαλλία.[13]Στην αιματηρή Μάχη του Ράσιν (1809) κοντά στη Βαρσοβία, στις 19 Απριλίου,[12] όπου ηγήθηκε προσωπικά των ανδρών τουσεμια μεραρχία πεζικού με ξιφολόγχες, οι πολωνικές δυνάμεις υπό την διοίκηση του Πονιατόφσκι πολέμησαν ώστε να σταματήσουν μια αυστριακή δύναμη διπλάσια σε αριθμό από εκείνες. Στη συνέχεια όμως αποφάσισε ναμην υπερασπιστεί τη Βαρσοβία και αποσύρθηκε με τις μονάδες τουστην ανατολική όχθη του ποταμού Βιστούλα, στο οχυρωμένο προάστιο της Πράγκα, στο οποίο επιτέθηκαν οι Αυστριακοί, αλλά ηττήθηκαν στοΓκροχόβο στις 26 Απριλίου. Ένα αυστριακό τμήμα πέρασε στη συνέχεια το Βιστούλα προσπαθώντας πάλι να ακολουθήσει τους Πολωνούς, αλλά σταματήθηκε στις 2 Μαΐου στηΓκούρα Καλβάρια, σεμια τολμηρή επίθεση με επικεφαλής τον Στρατηγό Μίχαου Σοκολνίτσκι. Ο Φερδινάνδος έκανε μερικές ακόμη προσπάθειες, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια γέφυρα στην άλλη πλευρά του Βιστούλα, αλλά αυτές συντρίφθηκαν, κάτι που άφησε την πρωτοβουλία στα χέρια του Πονιατόφσκι. Από εκεί προχώρησε γρήγορα νότια, παραμένοντας κοντά στο Βιστούλα γιανα ελέγξει την κατάσταση και ανέλαβε μεγάλες περιοχές της Γαλικίας, δηλαδή της νότιας Πολωνίας που ελέγχονταν από την Αυστρία στο πλαίσιο της συμφωνίας του διαμελισμού. Στις 14 Μαΐου τοΛούμπλιν κατελήφθη, στις 18 του μήνα οχυρώθηκε και αμύνθηκε σθεναρά τονΣαντόμιες. Στις 20 του μήνα, το φρούριο τουΖάμοστς κατελήφθη, όπου πάρθηκαν 2.000 κρατούμενοι και 40 κανόνια, και ακόμη πιο ανατολικά, τοΛβουφ καταλήφθηκε στις 27 Μαΐου. Αυτές οι στρατιωτικές εξελίξεις ανάγκασαν τους Αυστριακούς να αποχωρήσουν από τη Βαρσοβία[12] - μια αντεπίθεση από την κύρια δύναμη τους είχε ως αποτέλεσμα την επανακατάληψη του Σαντόμιες στις 18 Ιουνίου.
Εντω μεταξύ, ο Πονιατόφσκι κινήθηκε δυτικά του Βιστούλα και στις 5 Ιουλίου, την ημέρα της Μάχης του Βάγκραμ, ξεκίνησε από τοΡάντομτη νέα του επίθεση προς το νότο με στόχο τηνΚρακοβία. Έφτασε εκεί στις 15 Ιουλίου, και ενώ οι αποθαρρυμένοι και ανίκανοι για αποτελεσματική άμυνα Αυστριακοί προσπάθησαν να παραδώσουν την πόλη στους Ρώσους, ο Πονιατόφσκι σε αυτό το σημείο δεν έπρεπε να υπερνικηθεί ή να φοβηθεί. Βλέποντας μια ρωσική μονάδα ιππικού στο δρόμο που οδηγούσε στη γέφυρα του Βιστούλα, οδήγησε το άλογό τουσε αυτή, έτσι ώστε αρκετά άλογα αναποδογύρισαν καθώς έπεφταν.
Τα περισσότερα από τα απελευθερωμένα εδάφη, με εξαίρεση την περιοχή Λβουφ, ενσωματώθηκαν στο Δουκάτο μέσω της ειρηνευτικής συνθήκης της 14ης Οκτωβρίου 1809. Ο ίδιος ο Πρίγκιπας Γιούζεφ, που εορτάστηκε από τους κατοίκους της παλιάς βασιλικής πρωτεύουσας της Πολωνίας, παρέμεινε στην Κρακοβία μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου, εποπτεύοντας την προσωρινή κυβέρνηση της Γαλικίας που υπήρξε από τις 2 Ιουνίου έως τις 28 Δεκεμβρίου. Οι Αυστριακοί συνέχισαν να απαιτούν την επιστροφή της Κρακοβίας και ένιωσε ότι η παρουσία του εκεί ήταν η καλύτερη διαβεβαίωση ότι η πόλη θα παραμείνει στα πολωνικά χέρια.
Ο Ναπολέων καιο Πονιατόφσκι μπροστά από την καμένη πόλη τουΣμολένσκ, τουΖαν-Σαρλ Λανγκλουά. Ο Πονιατόφσκι υπηρέτησε πιστά τον Αυτοκράτορα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Ρωσία, όπου τα σώματά του πολέμησαν με διάκριση στοΣμόλενσκκαιστοΜποροντίνο
Τον Απρίλιο του 1811, ο Πονιατόφσκι πήγε στο Παρίσι, όπου εκπροσώπησε τον Βασιλιά της Σαξονίαςκαι Δούκα της Βαρσοβίας, Φρειδερίκο Αύγουστο Α΄, στις τελετές βαπτίσματος τουγιουτου Ναπολέοντα. Έμεινε εκεί για τέσσερις μήνες και συνεργάστηκε μετον αυτοκράτορα και τους στρατηγούς τουσε σχέδια γιατην εκστρατεία κατά της Ρωσίας. Προσπάθησε να πείσει τους Γάλλους ηγέτες ότι η νότια διαδρομή, μέσω της σημερινής Ουκρανίας, θα προσφέρει τα περισσότερα οφέλη. Όχι μόνο ήταν η περιοχή θερμότερη, αλλά θα συμμετείχαν οι Πολωνοί ευγενείς από το ρωσική διαμελισμό καιθα μπορούσε να υποστηριχθεί πιθανή τουρκική δράση εναντίον της Ρωσίας, το οποίο ήταν τοπιο πλεονεκτικό θέατρο γιατον επερχόμενο πόλεμο. Ο Ναπολέων απέρριψε την ιδέα, καθώς καιτο εφεδρικό σενάριο, σύμφωνα μετο οποίο ο Πονιατόφσκι θα ακολουθούσε μια τέτοια διαδρομή μόνος τουμετο πολωνικό σώμα, ελπίζοντας να αναλάβει αυτές τις πρώην πολωνικές περιοχές μετην αναμενόμενη βοήθεια από μια πολωνική εξέγερση που είχε προγραμματιστεί εκεί. Γιατηρωσική εκστρατεία του 1812, ο Πονιατόφσκι έγινε διοικητής του Σώματος του Μεγάλου Στρατού (Grande Armée)[12] - οι πολωνικές δυνάμεις σχεδόν 100.000 στρατιωτών στο Μεγάλο Στρατό ήταν η μεγαλύτερη πολωνική στρατιωτική προσπάθεια πριν από τον 20ο αιώνα.[16]
Η αρχική περίοδος της επίθεσης, όταν ο Πονιατόφσκι τέθηκε υπό την καθοδήγηση τουΙερώνυμου Βοναπάρτη, πήγε χαμένη, αλλά αφότου έφυγε ο αδερφός του Ναπολέοντα, ο Πονιατόφσκι ανατέθηκε για λίγο στη δεξιά πτέρυγα του Μεγάλου Στρατού. Παλεύοντας στο μπροστινό μέτωπο γιατην προώθηση στη Μόσχα, διακρίθηκε σε αρκετές μάχες. Στις 17 Αυγούστου στοΣμολένσκ ηγήθηκε προσωπικά της επίθεσης του σώματος τουστην πόλη. Στις 7 Σεπτεμβρίου στηΜάχη του Μποροντίνο, το 5ο Σώμα συμμετείχε στον ολοήμερο αγώνα γιατην κατάληψη τουτου λόφου Ουτίτζα, ο οποίος τελικά καταλήφθηκε προς το απόγευμα, ύστερα από επίθεση ολόκληρου του σώματος με επικεφαλής τον Πρίγκιπα Γιούζεφ. Στις 14 Σεπτεμβρίου, οι Πολωνοί στρατιώτες ήταν οι πρώτοι που εισήλθαν στη ρωσική πρωτεύουσα. Μέχρι τότε όμως ο Πονιατόφσκι, σε αντίθεση μετον Ναπολέοντα, ήταν πεπεισμένος ότι η εκστρατεία ήταν καταδικασμένη. Το πολωνικό σώμα στη συνέχεια έδωσε μάχες στοΧιρίκοβο στις 29 Σεπτεμβρίου καιστοΒίνκοβο στις 18 Οκτωβρίου, όπου ο Πονιατόφσκι έσωσε τον Μυρά από μια ολοκληρωτική ήττα από τις δυνάμεις τουΜιχαήλ Κουτούζοφ.
Πριν από την υποχώρηση του Μεγάλου Στρατού, ο Πονιατόφσκι τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη Μάχη της Βιάζμα στις 29 Οκτωβρίου. Συνέχισε να είναι ενεργός στη μάχη για λίγες μέρες, αλλά στις 3 Νοεμβρίου η κατάστασή τουτον ανάγκασε να εγκαταλείψει. Στη συνέχεια συνέχισε το ταξίδι προς τα δυτικά σε άμαξα με δύο τραυματίες βοηθούς. Στηδιέλευση της Μπερεζίνα ίσα που απέφυγαν να συλληφθούν από τους Ρώσους, αλλά τελικά, στις 12 Δεκεμβρίου, έφτασαν στη Βαρσοβία.[14]
Μετά την καταστροφική υποχώρηση του στρατού του Ναπολέοντα, και ενώ είχε αναρρώσει από τους τραυματισμούς του, ο Πονιατόφσκι ανέλαβε γρήγορα την ανοικοδόμηση του πολωνικού στρατού γιανα αντικαταστήσει τις δυνάμεις που χάθηκαν στην εκστρατεία της Μόσχας. Όταν πολλοί Πολωνοί ηγέτες άρχισαν να αμφιταλαντεύονται γιατην πίστη τους στον Γάλλο αυτοκράτορα, ο Πονιατόφσκι αντιστάθηκε σε αυτήν την αλλαγή απόψεων και παρέμεινε πιστός στον Ναπολέοντα,[12] ακόμη και όταν οΤσάρος Αλέξανδρος Α΄του πρόσφερε αμνηστία και πρότεινε μελλοντική συνεργασία. Μετο νέο στρατό που ολοκληρώθηκε μερικώς στις 5 Φεβρουαρίου, καθώς ο ρωσικός στρατός επρόκειτο να εισέλθει στη Βαρσοβία, οι πολωνικές μονάδες απομακρύνθηκαν, χωρίς να είναι σίγουροι γιατον άμεσο σκοπό τους. Τελικά έφτασαν στην Κρακοβία, όπου έμειναν για μερικές εβδομάδες και προετοιμάστηκαν.
Στις 7 Μαΐου, καθώς οι Ρώσοι πλησίαζαν ξανά, ο Πρίγκιπας Γιούζεφ καιο στρατός του έφυγαν από την Κρακοβία, πέρασαν από τηΒοημία,[12] όπου, ως 8ο Σώμα, φρουρούσαν τα περάσματα των βουνών της Βοημίας και υπερασπίστηκαν την αριστερή όχθη του ποταμού Έλβαστη Σαξονία.[12]Οι συνολικές δυνάμεις με τις οποίες εντάχθηκε μετον Ναπολέοντα κατά τη διάρκεια της ανακωχής ανέρχονταν σε 22.000, οι οποίες περιελάμβαναν μια μικρή, χωριστά λειτουργική μεραρχία του Ντομπρόφσκι.
Το σώμα πολέμησε στις μεγάλες επιτυχημένες μάχες στοΛύμπαου στις 9 Σεπτεμβρίου καιστο Ζέντλιτς στις 10 Οκτωβρίου, όπου ο Στρατηγός Πέτερ Λούντβιχ φονντερ Πάλεν προσπάθησε να σταματήσει την πορεία τους προς τηΛειψία, αλλά ηττήθηκε σεμια επίθεση ιππικού με επικεφαλής τον Πονιατόφσκι. Στις 12 Οκτωβρίου επρόκειτο να καθίσει μετον Μυρά στο τραπέζι πρωινού, όταν ξαφνιάστηκαν από εχθρικές μονάδες. Ο Πονιατόφσκι πήρε το άλογό του, πέρασε μέσα από τον εχθρό (δέχτηκε μια επιφανειακή πληγή στο χέρι) και επέστρεψε εγκαίρως μεμια άλλη επίθεση ιππικού, σώζοντας την κατάσταση. Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, στις 16 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια της Μάχης της Λειψίας, ο Πονιατόφσκι έγινε Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας και ανέλαβε το καθήκον να καλύψει την υποχώρηση του γαλλικού στρατού.[12] Υπερασπίστηκε τη Λειψία, χάνοντας το μισό σώμα τουστην προσπάθεια, υποχωρώντας σταδιακά σεμια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Λευκό Έλστερ, κοντά στη Λειψία. Στη γενική σύγχυση, οι Γάλλοι ανατίναξαν τη γέφυρα προτού να φτάσει σε αυτή. Ο Πονιατόφσκι προσπάθησε να δραπετεύσει στο Έλστερμυλγκραμπεν (Elstermühlgraben), αλλά τραυματίστηκε άσχημα και πιθανότατα πυροβολήθηκε κατά λάθος από τους συμμάχους και πνίγηκε στο ποτάμι.[12][17][18]
Η λατρεία του Πονιατόφσκι αναπτύχθηκε μετά το θάνατό του, ως μια πολωνική εκδοχή του θρυλικού Ναπολέοντα.[13]Τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στην Πολωνία το 1817 και θάφτηκαν στον καθεδρικό ναό στοΛόφο Βάβελ της Κρακοβίας, όπου βρίσκεται δίπλα στους Ταντέους ΚοστσιούσκοκαιΓιαν Γ΄ Σομπιέσκι.[12][15]
Ήταν μια έμπνευση για τους Πολωνούς αγωνιστές της ελευθερίας σεμια σειρά από ένοπλες συγκρούσεις, όμως ειδικά κατά τη διάρκεια της Νοεμβριανής Εξέγερσηςτου 1830, καθώς πολλοί από τους ηγέτες της είχαν υπηρετήσει υπό τη διοίκηση του Πονιατόφσκι κατά τη διάρκεια τωνΝαπολεόντειων Πολέμων. Το Δουκάτο της Βαρσοβίας, το οποίο είχε δημιουργήσει ο Ναπολέοντα και υπερασπίστηκε ο Πονιατόφσκι, παρέμεινε ως εναπομένον πολωνικό κράτος έως το τέλος της περιόδου των διαμελισμών.
Ένα ιαπωνικό manga, Ten no Hate made - Porando hishi, γράφτηκε από τηνΡιόκο Ικέντατο 1991, γιατον εορτασμό της ζωής του Γιούζεφ Πονιατόφσκι.
Μια πολωνική μοίρα βομβαρδιστικών, που πήρε το όνομά της από τον Πονιατόφσκι, συμμετείχε σε εναέριες επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν η 304η πολωνική μοίρα βομβαρδιστικών «Γη της Σιλεσίας» (Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego) που πέταξε κυρίως μεταFairey Battle, Vickers Wellington, Vickers WarwickκαιHandley Page Halifax. Το βασικό αεροδρόμιο ήταν κυρίως το Αεροδρόμιο Τσίβενορ στοΝτέβον.
tΌπως πολλοί από τους συμπατριώτες του, είχε αμφισβητηθεί πολύ πριν ριχεθί στη μάχη με τους Γάλλους. Για αυτόν, η υπηρεσία στον Ναπολέοντα είχε απαιτήσει μια οδυνηρή αλλαγή κατεύθυνσης και πίστεων. Περιλάμβανε χρόνια αφοσίωσης και αιματοχυσίας. Τονα αλλάξει ξανά την πίστη του, όπως έκανε ο άρχοντας του Βασιλιάς της Σαξονίας, ήταν πολύ ανησυχητικό για έναν απείρως κουρασμένο και έντιμο άνθρωπο. Όπως καιη υπόλοιπη γενιά του, ήλπιζε, πάλεψε, υπηρέτησε και βρήκε ανάπαυση μόνο σε έντιμη ήττα.[23]
Γιούζεφ Αντόνι Πονιάτοφσκι, Mes souvenirs sur la campagne de 1792, Λέμπεργκ (Λβουφ), 1863.
Poniatowski, the Sejm (11 Μαΐου 2001). «Poniatowski». CoreComm Internet. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2015.
.jpg)
