Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 04/07/2022.
ΟΣερ Ουόλτερ Σκοτ (Sir Walter Scott, 15 Αυγούστου1771 - 21 Σεπτεμβρίου1832) ήταν Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών. Έμεινε γνωστός ως κυρίαρχη προσωπικότητα των σκωτικών γραμμάτων, καθώς μετα ποιήματα καιτα μυθιστορήματά του (ιδίως με τις σειρές Ουέιβερλυ) δημιούργησε διαχρονικές εικόνες μίας ηρωικής άγριας περιοχής, όπου ξεχειλίζει ο ρομαντισμός των σκωτικών καστών (clan).
ΟΣκοτ ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έγραφε στην αγγλική γλώσσα και γνώρισε μία πραγματικά διεθνή καριέρα κατά τη διάρκεια της ζωής του[8], έχοντας πολλούς αναγνώστες στηνΕυρώπη, τηνΑυστραλίακαιτηΒόρεια Αμερική. Τα μυθιστορήματα καιτα ποιήματά του διαβάζονται ακόμα και σήμερα, και πολλά από τα έργα του παραμένουν κλασικά έργα της σκωτσέζικης και της αγγλόφωνης λογοτεχνίας. Μεταξύ των διάσημων έργων του περιλαμβάνονται ταΙβανόης, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Ρομπ Ρόυ, Η Κυρά της Λίμνης, Ουέιβερλυ, Η Καρδιά του Μιντλόθιανκ.α.
Γιος ενός δικηγόρου, ο Ουόλτερ Σκοτ γεννήθηκε στην Παλιά Πόλη[9]τουΕδιμβούργουτο 1771. Όταν ήταν 2 ετών έπαθε πολιομυελίτιδα, γεγονός πουτου προκάλεσε παράλυση στο δεξί του χέρι και μία έντονη χωλότητα για όλη τουτη ζωή. Ο πατέρας του, μετην ελπίδα πως ο γιος τουθα ξαναβρεί τις δυνάμεις του, τον έστειλε στη φάρμα του παππού του, στην αγροτική περιοχή Μπόρντερς. Παρά την αναπηρία του, ο μικρός Σκοτ έτρεχε διαρκώς έξω και έτσι ανάκτησε σιγά-σιγά όλη τουτη σωματική υγεία. Η θεία του, Τζένυ, του έμαθε να διαβάζει και από αυτήν οΣκοτ έμαθε επίσης ιστορίες και θρύλους που χαρακτήρισαν μεγάλο μέρος του έργου του. Τον Ιανουάριο του 1775 επέστρεψε στο Εδιμβούργο καιτο καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς πήγε μετη θεία Τζένυ, στοΜπαθ της Αγγλίαςγιανα κάνει λουτροθεραπεία. Τον χειμώνα του 1776 επέστρεψε στη φάρμα του παππού του.
Το 1778 οΣκοτ επέστρεψε και πάλι στο Εδιμβούργο γιανα λάβει ιδιωτική εκπαίδευση ώστε να προετοιμαστεί γιατο σχολείο, καιτον Οκτώβριο του 1779 γράφτηκε στο Βασιλικό Γυμνάσιο του Εδιμβούργου. ΟΣκοτ ήταν πλέον σε θέση να περπατήσει καινα εξερευνήσει την πόλη καιτη γύρω περιοχή. Μεγαλώνοντας απέκτησε καλοδεμένο σώμα και έγινε ένας εξαιρετικά γερός και δραστήριος νέος. Όλοι τον θεωρούσαν ατρόμητο καβαλλάρη και καλό παλαιστή. Οι βαθμοί τουστο σχολείο άλλοτε ήταν από τους υψηλότερους και άλλοτε από τους χαμηλότερους κι αυτό γιατί, ανκαι είχε εξαιρετική μνήμη, θυμόταν μονάχα όσα τον ενδιέφεραν. ΟΣκοτ στράφηκε από νωρίς στη μελέτη της ιστορίαςκαι της λαογραφίας ενώ στα αναγνώσματά του περιλαμβάνονταν ιπποτικά μυθιστορήματα, ποιήματα και ταξιδιωτικά βιβλία. Επίσης έμαθε να μιλά γερμανικά, γαλλικάκαιιταλικά, γιανα μπορεί να διαβάζει τις ιστορίες των άλλων χωρών, ενώ έλαβε και ιδιαίτερα μαθήματα από τον Τζέημς Μίτσελ στην αριθμητική καιτη γραφή και από αυτόν έμαθε την ιστορία της Εκκλησίας της Σκωτίας. Αφού τελείωσε το σχολείο, στάλθηκε για έξι μήνες στη θεία Τζένυ, στο Κέλσο προκειμένου να παρακολουθήσει το τοπικό σχολείο, όπου συνάντησε τους Τζέημς καιΤζον Μπάλλανταϊν, οι οποίοι αργότερα έγιναν συνεργάτες τουκαι τύπωσαν τα βιβλία του.
Το σπίτι όπου έζησε οΣκοτ από 4 έως 26 ετών στο Εδιμβούργο.
ΟΣκοτ άρχισε να σπουδάζει κλασική φιλολογία στοΠανεπιστήμιο του Εδιμβούργουτον Νοέμβριο του 1783, σε ηλικία μόλις 12 ετών, και ήταν μικρότερος από τους περισσότερους συμφοιτητές του. Τον Μάρτιο του 1786, όταν έγινε 15 ετών, ξεκίνησε τη μαθητεία τουστο δικηγορικό γραφείο του πατέρα του, όπου εργάστηκε πολλά χρόνια. Ενώ ήταν στο πανεπιστήμιο, οΣκοτ έγινε φίλος του Άνταμ Φέργκιουσον, γιοτου καθηγητή Άνταμ Φέργκιουσον, ο οποίος φιλοξένησε λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Επίσης, γνωρίστηκε μετον τυφλό ποιητή Τόμας Μπλάκλοκ πουτου δάνεισε βιβλία καιτον εισήγαγε στην ποίηση του Τζέημς Μακφέρσον. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1786-1787, ο 15χρονος Σκοτ είδε τονΡόμπερτ Μπερνςσε μία από αυτές τις εκδηλώσεις και αυτή ήταν η μοναδική τους συνάντηση. Όταν ο Μπερνς ρώτησε ποιος έγραψε το ποίημα "Η Δικαιοσύνη της Ειρήνης", μόνο οΣκοτ ήξερε ότι το έγραψε οΤζον Λάνγκχορν και δέχθηκε τις ευχαριστίες του Μπερνς. Τα νομικά δεντον ενδιέφεραν καθόλου τονΣκοτ, αισθανόταν όμως μεγάλη αγάπη και σεβασμό γιατον πατέρα του. Όταν αποφασίστηκε ότι θα γίνει δικηγόρος, επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου γιανα σπουδάσει νομικά, παίρνοντας πρώτα μαθήματα στηνΗθική ΦιλοσοφίακαιστηνΠαγκόσμια Ιστορίατο 1789-1790. Στη συνέχεια πήρε το δίπλωμα τουδικηγόρουκαι έγινε δεκτός στον Σύλλογο των Σκώτων Δικηγόρων το 1791, όταν ήταν 20 ετών. Ως δικηγόρος έκανε την πρώτη του επίσκεψη σταΧάιλαντς της Σκωτίας επιβλέποντας μία έξωση.
Ως παιδί, ως νέος αλλά και ως νεαρός άνδρας, οΣκοτ ήταν γοητευμένος από τις προφορικές παραδόσεις των Σκωτσέζων. Ήταν μανιώδης συλλέκτης ιστοριών και ανέπτυξε μία καινοτόμο μέθοδο καταγραφής όσων άκουγε, χρησιμοποιώντας ξυλόγλυπτα γιανα αποφύγει την αποδοκιμασία εκείνων που πίστευαν ότι τέτοιες ιστορίες δεν μπορούν ούτε να γραφτούν ούτε να τυπωθούν. Το 1788, έμαθε από μία διάλεξη για τις παλιές γερμανικές μπαλάντεςκαι άκουσε, ταυτόχρονα, μία μετάφραση της "Λεονώρας" του Γκότφριντ Άουγκουστ Μπύργκερ. Το 1796, όταν ήταν 25 ετών, άρχισε να γράφει επαγγελματικά, μεταφράζοντας έργα από τα γερμανικά. Η πρώτη του δημοσίευση ήταν ομοιοκατάληκτες μπαλάντες του Γκότφριντ Άουγκουστ Μπύργκερ ενώ δημοσίευσε καιτο δικό του ποίημα "Ο Άγριος Κυνηγός". Έτσι άρχισε μία από τις γονιμότερες φιλολογικές σταδιοδρομίες της ιστορίας, μία σταδιοδρομία που ελάχιστοι συγγραφείς της εποχής του πέτυχαν[10].
Έπειτα από την πρώτη του προσπάθεια, εκδόθηκαν πολύ σύντομα σε τρεις τόμους τα έργα: "Η παραμονή του Άη Γιάννη", "Ο Γκρίζος αδερφός" και "Οι Τροβαδούροι στα Σκωτσέζικα Σύνορα" (1802). Γιατο έργο αυτό οΣκοτ μάζευε υλικό πολλά χρόνια. Η δημοσίευσή τουτον ανέδειξε ως ποιητή και ως μυθιστοριογράφο καθώς αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι της λογοτεχνικής οπτικής γωνίας του ενδιαφέροντος τουΣκοτγιατην ιστορία της Σκωτίας. Σ' ένα ταξίδι στην περιοχή των λιμνών με παλιούς συμφοιτητές του γνώρισε τη Σαρλότ Ζενεβιέβ Σαρπαντιέ, κόρη τουΖαν Σαρπαντιέ από τηΛυών της Γαλλίας. Μετά από τρεις εβδομάδες ερωτοτροπίας, οΣκοτ της έκανε πρόταση γάμου και παντρεύτηκαν την παραμονή των Χριστουγέννων του1797. Απέκτησαν πέντε παιδιά αλλά όταν πέθανε οΣκοτ ζούσαν τα τέσσερα. ΟΣκοτ υπήρξε Γραμματέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Εδιμβούργου καιγια 30 χρόνια ήταν πρόεδρος πρωτοδικών στο Σέλκερκ. Στις αρχές του έγγαμου βίου τουοΣκοτ είχε μία αξιοπρεπή ζωή καθώς είχε έσοδα από την ενασχόλησή τουμετη νομική, το εισόδημα της συζύγου τουκαι κάποια έσοδα από τα γραπτά του καθώς κι ένα μερίδιο από τα μάλλον λιγοστά ακίνητα του πατέρα του.
"This is my own, my native land" απόσπασμα από "Το Τραγούδι του Τελευταίου Τροβαδούρου" στην πέτρινη πλάκα του Ουόλτερ Σκοτ έξω από το Μουσείο Συγγραφέων στο Εδιμβούργο.
Το 1796, ο φίλος τουΣκοτ, Τζέημς Μπάλλανταϊν, ίδρυσε ένα τυπογραφείο στο Κέλσο, στη νότια Σκωτία. Μέσω του Μπάλλανταϊν, οΣκοτ ήταν σε θέση να δημοσιεύσει τα πρώτα του έργα καιστη συνέχεια η ποίησή του άρχισε να έλκει την προσοχή του κοινού. Το 1805 ολοκληρώθηκε "Το Τραγούδι του Τελευταίου Τροβαδούρου", το οποίο βρήκε μεγάλη απήχηση στο κοινό κι έτσι η καριέρα τουΣκοτ ως συγγραφέα ξεκίνησε με θεαματικό τρόπο.
Τα επόμενα δέκα χρόνια δημοσίευσε πολλά άλλα ποιήματα, μεταξύ των οποίων ο "Μάρμιον" (1808) καιτο δημοφιλές "Η Κυρά της Λίμνης" (1810), μετο οποίο οΣκοτ έφτασε στα ύψη της ποιητικής του τέχνης. Αποσπάσματα της γερμανικής μετάφρασης του έργου αυτού έχουν μελοποιηθεί από τονΦραντς Σούμπερτ. Ένα από αυτά τα τραγούδια, το "Ellens Dritter Gesang", αποκαλείται ευρέως ως το "Άβε Μαρίατου Σούμπερτ".
Το 1809, οΣκοτ έπεισε τον Τζέημς Μπάλλανταϊν καιτον αδελφό τουνα μετακομίσουν στο Εδιμβούργο καινα μεταφέρουν το τυπογραφείο τους εκεί. Επιπλέον, έγινε συνέταιρος στην επιχείρησή τους. Ως πολιτικά συντηρητικός και υπέρμαχος της ένωσης μετην Αγγλία, βοήθησε στην ίδρυση τουQuarterly Review, ενός λογοτεχνικού και πολιτικού περιοδικού στο οποίο έκανε αρκετές ανώνυμες εισφορές. ΟΣκοτ αγαπούσε την κεντρική καιτη νότια Σκωτία και ήταν αυτός που έβαλε τα Τρόσακς στον χάρτη, όταν δημοσίευσε την "Κυρά της Λίμνης" (1810).
ΟΣκοτ εξακολούθησε να γράφει ποιήματα έως το 1814. Τα δύο τελευταία ποιήματά του, το "Ρόκεμπυ" (1813) και "Ο Κύριος των Νησιών" (1814) δεν βρήκαν ιδιαίτερη ανταπόκριση. Καθώς η δημοτικότητά του άρχισε να σβήνει καιτα χρέη του μεγάλωναν, ο ποιητής στράφηκε προς τον πεζό λόγο και ιδιαίτερα στο ιστορικό μυθιστόρημα. Παρά το γεγονός ότι οΣκοτ έγινε διάσημος μέσω της ποίησής του, προσπάθησε να καταγράψει σε μυθιστορήματα τις έρευνές τουστην προφορική παράδοση των σκωτσέζικων συνόρων (Μπόρντερς), σε μία εποχή πουτο είδος του ιστορικού μυθιστορήματος θεωρείτο αισθητικά κατώτερο της ποίησης, ως μιμητικό όχημα γιατην απεικόνιση ιστορικών γεγονότων. Σε μία πρωτότυπη και έξυπνη ενέργεια, έγραψε και εξέδωσε ανώνυμα το πρώτο του μυθιστόρημα, τοΟυέιβερλυ (1814). Ήταν μία ιστορία της Εξέγερσης των Ιακωβιτών του 1745. Ο Άγγλος πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Έντουαρντ Ουέιβερλυ, φανατικός αναγνώστης ρομαντικών μυθιστορημάτων, ανατράφηκε από τον συντηρητικό θείο του, ο οποίος υποστηρίζει τους Ιακωβίτες, ανκαιο πατέρας του Έντουαρντ είναι Ουίγος. Ο νεαρός Ουέιβερλυ αποκτά μία θέση στον στρατό των Ουίγων και τοποθετείται στοΝτάντι. Στην άδεια του συναντάει έναν Ιακωβίτη βαρόνο, φίλο του θείου του, και έλκεται από την κόρη του βαρόνου, Ρόουζ. Σε μία επίσκεψή τουστα Χάιλαντς, ο Έντουαρντ παρατείνει την άδεια τουκαι συλλαμβάνεται κατηγορούμενος για λιποταξία αλλά διασώζεται από έναν Σκωτσέζο οπλαρχηγό καιτη μαγευτική αδελφή του, Φλόρα. Μέσω της Φλόρα, ο Ουέιβερλυ συναντά τονΚάρολο Εδουάρδο Στιούαρτκαι υπό την επιρροή της τάσσεται μετην πλευρά των Ιακωβιτών και λαμβάνει μέρος στη μάχη του Πρέστονπανς. Ωστόσο διαφεύγει την τιμωρία, αφού έσωσε τη ζωή ενός Ουίγου συνταγματάρχη κατά τη διάρκεια της μάχης. Ο Ουέιβερλυ αποφασίζει τελικά να ζήσει μία ειρηνική και αξιοπρεπή ζωή υπό τονΟίκο του Αννόβερου παρά ως καταζητούμενος αντάρτης. Επιπλέον, επιλέγει να παντρευτεί την όμορφη Ρόουζ παρά νατα ρισκάρει όλα μετην πανέμορφη Φλόρα, η οποία, μετά την αποτυχία της εξέγερσης του 1745, αποσύρεται σ' ένα γαλλικό μοναστήρι. ΟΣκοτ είχε αρχίσει να γράφει το μυθιστόρημα από το 1805 και το είχε αφήσει κατά μέρος. Το βιβλίο αυτό δεν ξεπέρασε μόνο την επιτυχία που είχαν σημειώσει τα ποιήματα τουΣκοτ αλλά έφερε και μία φιλολογική επανάσταση: καθιέρωσε το ιστορικό ρομάντζο. Ακολούθησε μία σειρά από μυθιστορήματα γιατα επόμενα πέντε χρόνια, το καθένα από τα οποία είχε βάση στην ιστορία της Σκωτίας. Έτσι μετά τοΟυέιβερλυ εκδόθηκαν "Το Κατάστημα Αρχαιοτήτων", οι "Παλιοί Θνητοί", "Ρομπ Ρόυ" (1818), "Η Καρδιά του Μιντλόθιαν" και άλλα μυθιστορήματα της σειράς του Ουέιβερλυ, και αργότερα ο "Ιβανόης" (1819), "Ο Πειρατής" (1822), "Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος" (1825) κ.α.
ΟΙβανόης (1819), ο οποίος διαδραματίζεται στην Αγγλία του 12ου αιώνα, σηματοδότησε μία απομάκρυνση τουΣκοτ από την εστίασή τουστην τοπική ιστορία της Σκωτίας. Βασισμένος εν μέρει στην Ιστορία της Αγγλίας τουΝτέηβιντ Χιουμκαι στις μπαλάντες τουΡομπέν των Δασών, ο Ιβανόης γρήγορα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και ενέπνευσε αμέτρητες απομιμήσεις και θεατρικές μεταφορές. Το έργο απεικονίζει τη σκληρή τυραννία των Νορμανδών αρχόντων στον εξαθλιωμένο σαξωνικό λαό της Αγγλίας, με δύο από τους κύριους χαρακτήρες, τη Ραβένα καιτον Λόξλεϊ (Ρομπέν των Δασών), να αντιπροσωπεύουν την αποκαθηλωμένη σαξωνική αριστοκρατία. Η έκδοση της Μάγκνα Κάρτα, η οποία συμβαίνει εκτός του χρονικού πλαισίου της ιστορίας, παρουσιάζεται ως μία προοδευτική (στοιχειώδη) μεταρρύθμιση, αλλά και ως ένα βήμα προς την ανάκτηση μίας χρυσής εποχής ελευθερίας. Ανκαι επιφανειακά ήταν ένα διασκεδαστικό ονειροπόλο ρομαντικό μυθιστόρημα, οι αναγνώστες θα αναγνώριζαν γρήγορα το πολιτικό υπόβαθρο τουΙβανόη, που εμφανίστηκε αμέσως αφότου το Αγγλικό Κοινοβούλιο, φοβούμενο μία γαλλικού ύφους επανάσταση στον απόηχο της Μάχης του Βατερλώ, ψήφισε νόμους και εξαιρετικά κατασταλτικά μέτρα και όταν έγινε θέμα συζήτησης ο παραδοσιακός αγγλικός Χάρτης Δικαιωμάτων σε σχέση μετα επαναστατικά ανθρώπινα δικαιώματα[11]. ΟΙβανόης είναι επίσης αξιοσημείωτος γιατη συμπαθητική απεικόνιση των εβραϊκών χαρακτήρων: η Ρεβέκκα, η οποία θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως η πραγματική ηρωίδα του βιβλίου, στο τέλος δεν παντρεύεται τον Ιβανόη, τον οποίο αγαπά, αλλά οΣκοτ τής επιτρέπει να παραμείνει πιστή στη θρησκεία της παρά νατη βάλει να ασπάζεται τον Χριστιανισμό. Ομοίως, ο πατέρας της, Ισαάκ, ένας Εβραίος τοκογλύφος, εμφανίζεται περισσότερο ως θύμα παρά ως κακοποιός. ΣτονΙβανόη, όπως καιστα μυθιστορήματα του Ουέιβερλυ, οι θρησκευτικά φανατικοί είναι οι κακοί, ενώ ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας θεατής που πρέπει να σταθμίσει τα στοιχεία καινα αποφασίσει ποια θέση θα πάρει. Η θετική εικόνα τουΙουδαϊσμού από τονΣκοτ, η οποία αντανακλά την αγάπη τουγιατον άνθρωπο, συνέπεσε επίσης μετo σύγχρονο κίνημα γιατη Χειραφέτηση των Εβραίων στην Αγγλία.
ΟΣκοτ ανέβαινε διαρκώς στην κορυφή της επιτυχίας. Έχοντας όμως επίγνωση της φήμης του ως ποιητής, διατήρησε την ανωνυμία που είχε ξεκινήσει μετο "Ουέιβερλυ", εκδίδοντας τα μυθιστορήματα υπό το όνομα "Συγγραφέας του Ουέιβερλυ" ή ως "Ιστορίες του..." χωρίς όνομα συγγραφέα. Σ' αυτούς που ήταν εξοικειωμένοι μετην ποίησή του, η ταυτότητά του έγινε κοινό μυστικό, αλλά οΣκοτ επέμεινε να διατηρήσει την ανωνυμία του ίσως επειδή σκέφτηκε ότι ο παλαιών αρχών πατέρας τουθα αποδοκίμαζε την ενασχόλησή τουμε κάτι τόσο ασήμαντο όπως η συγγραφή μυθιστορημάτων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οΣκοτ έγινε γνωστός μετο ψευδώνυμο "Ο Μάγος του Βορρά". Ωστόσο ήταν γενικά γνωστό πως αυτός ήταν ο περίφημος συγγραφέας, κάτι που παραδέχτηκε τελικά το 1827. Μαζί μετην αγάπη του κοινού έδρεψε την αναγνώριση και τις τιμές. Το 1815, του δόθηκε η τιμή να δειπνήσει μετον Πρίγκηπα Γεώργιο, μετέπειτα Γεώργιο Δ' του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος ήθελε να γνωρίσει τον "Συγγραφέα του Ουέιβερλυ".
Μεγάλο μέρος των χειρόγραφων τουΣκοτ δείχνει μία σχεδόν συνειρμικού λόγου προσέγγιση στο γράψιμο. Στα σχέδιά τουδεν έβαζε παρά λίγα σημεία στίξης, αφήνοντας τέτοιες λεπτομέρειες στους τυπογράφους.
Η ανακάλυψη των "χαμένων" κοσμημάτων του στέμματος της Σκωτίας το 1818.
Η φήμη τουΣκοτ μεγάλωνε καθώς οι έρευνες καιοι ερμηνείες τουστη Σκωτσέζικη ιστορία και κοινωνία συνέλαβαν τη λαϊκή φαντασία. Εντυπωσιασμένος από αυτό, ο Πρίγκηπας Γεώργιος έδωσε στονΣκοττην άδεια να ψάξει γιατα χαμένα κοσμήματα του στέμματος, τα οποία κατά τη διάρκεια των ετών του προτεκτοράτου υπό τονΌλιβερ Κρόμγουελ είχαν καταχωνιαστεί κάπου και τελευταία φορά είχαν χρησιμοποιηθεί το 1651 για τη στέψη τουΚαρόλου Β΄. Το 1818, οΣκοτκαι μία μικρή ομάδα στρατιωτικών ανακάλυψαν τα κοσμήματα στα βάθη του Κάστρου του Εδιμβούργου. Ευγνώμων ο πρίγκηπας Γεώργιος έδωσε στονΣκοττον τίτλο του βαρονέτου το 1820 κι έτσι του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότη (Σερ). Αργότερα, μετά την άνοδο του Γεωργίου στον θρόνο, το Δημοτικό Συμβούλιο του Εδιμβούργου κάλεσε τονΣκοτ, κατ' εντολή του βασιλιά, να οργανώσει την επίσκεψη του Γεωργίου Δ' στη Σκωτία.
Έχοντας μόλις τρεις εβδομάδες γιατον σχεδιασμό καιτην εκτέλεση, οΣκοτ δημιούργησε ένα εντυπωσιακό και ολοκληρωμένο θέαμα, σχεδιασμένο όχι μόνο γιανα εντυπωσιάσει τον βασιλιά αλλά και κατά κάποιο τρόπο γιανα θεραπεύσει τα ρήγματα που αποσταθεροποίησαν τη σκωτσέζικη κοινωνία. Χρησιμοποίησε το γεγονός γιανα συμβάλει στη χάραξη μίας γραμμής πουθα απομάκρυνε την πατρίδα του από τις τακτικές αιματηρές συγκρούσεις του παρελθόντος. ΟΣκοτ μαζί μετην ομάδα του οργάνωσε μία φαντασμαγορία της κουλτούρας των Χάιλαντς, η οποία βοήθησε να καθιερωθεί το ταρτάν ως εθνική ενδυμασία της Σκωτίας. Στην εκδήλωση αυτή ο βασιλιάς φορούσε ταρτάν και έγινε δεκτός με επευφημίες από τους ανθρώπους του, πολλοί εκτων οποίων ήταν επίσης ντυμένοι μετην εθνική ενδυμασία της Σκωτίας. Η στολή αυτή, η οποία είχε απαγορευτεί μετά την εξέγερση του 1745 εναντίον των Άγγλων, έγινε ένα από τα πλέον ισχυρά και πανταχού παρόντα σύμβολα της σκωτσέζικης ταυτότητας. Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από το πνεύμα τουΣκοτ, ώστε ζήτησε να φέρουν κονιάκ γιαναπιειστην υγεία του. ΟΣκοτ κολακεύθηκε τόσο πολύ από αυτήν την τιμή ώστε παρακάλεσε τον Γεώργιο νατου χαρίσει για ανάμνηση το ποτήρι του. Μόλις πήρε τη βασιλική συγκατάθεση το τύλιξε μέσα σε ένα μαντήλι καιτο έβαλε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Αλλά λίγη ώρα αργότερα κάθισε αφηρημένος σε μία καρέκλα και τινάχθηκε αμέσως επάνω ξεφωνίζοντας δυνατά.
ΟΣκοτ ήταν σχετικά πλούσιος και ζούσε ζωή άρχοντα της υπαίθρου. Το 1811 είχε αγοράσει ένα κτήμα κοντά στον ποταμό Τουίντ και από καιρό σε καιρό το συμπλήρωνε με καινούργια χωράφια που αγόραζε, ώσπου το έκανε ένα από τα μεγαλύτερα κτήματα της περιοχής. Το όνειρό του ήταν να μπορέσει να ζήσει μέσα στον πύργο τουτην αρχοντική ζωή ενός μεσαιωνικού φεουδάρχη. Περνούσε κατά τα φαινόμενα τον καιρό του άπραγος, αφήνοντας τον εαυτό τουστη διάθεση των πολλών του φίλων. Μονάχα ελάχιστοι στενοί φίλοι γνώριζαν πόσο πρωί σηκωνόταν γιανα γράψει καινα αντιμετωπίσει την ολοένα περισσότερο αυξανόμενη ζήτηση της εργασίας του αλλά και πόσους στομαχικούς πόνους και αγωνίες του έφερε η υπερκόπωση.
Το 1825 και το 1826, μία τραπεζική κρίση σάρωσε τις πόλεις του Λονδίνου καιτου Εδιμβούργου. Το 1826, η επιχείρηση του Μπάλλανταϊν χρεωκόπησε. ΟΣκοτ, ο οποίος είχε επενδύσει πολλά χρήματα στην επιχείρηση, έμεινε με πολύ μεγάλο χρέος. ΟΣκοτ θεώρησε τον εαυτό του προσωπικά υπεύθυνο γιατα χρέη του εκδότη και πλέον όλες οι προσπάθειες του συγγραφέα στράφηκαν στην καταπολέμηση των οικονομικών καιτων σωματικών ατυχημάτων. Αντί να κηρύξει πτώχευση ή να δεχθεί κάποια οικονομική υποστήριξη από τους πολλούς υποστηρικτές και θαυμαστές του (συμπεριλαμβανομένου καιτου ίδιου του βασιλιά), έβαλε το σπίτι τουκαιτο εισόδημά τουσε καταπίστευμα και αποφάσισε να πληρώσει το χρέος. Γιανα μπορέσει να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις του εργάστηκε πολύ εντατικά. Μέσα σε χρονικό διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια έγραψε έξι βιβλία, ανάμεσα στα οποία καιτη "Ζωή του Ναπολέοντα" σε εννέα τόμους. Έτσι, μέσα σε δύο χρόνια είχε πληρώσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Όμως οι δυσκολίες ήταν πολύ μεγαλύτερες από όσες μπορούσε να αντιμετωπίσει. Η προσπάθεια ήταν τόσο μεγάλη, πουτον εξασθένισε καιτο 1830 οΣκοτ έπαθε παράλυση. Παρά το γεγονός αυτό, έκανε μία μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη, κατά την οποία τον υποδέχθηκαν εορταστικά όπου κιαν πήγαινε. Επέστρεψε στη Σκωτία και στις 21 Σεπτεμβρίου του 1832 πέθανε (κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες) στο αγαπημένο του κτήμα στο Άμποτσφορντ, στο σπίτι που είχε σχεδιάσει και είχε χτίσει κοντά στο Μέλροουζ στη νότια Σκωτία. Ανκαι πέθανε οφείλοντας χρήματα, τα μυθιστορήματά του συνέχισαν να πωλούν καιτα χρέη που επιβάρυναν την περιουσία του τελικά αποπληρώθηκαν.
Το Άμποτσφορντ Χάους όπως φαίνεται από τους κήπους
Όταν οΣκοτ ήταν μικρός, μερικές φορές ταξίδευε μετον πατέρα του από το Σέλκερκ στο Μέλροουζ στη νότια Σκωτία όπου διαδραματίζονται μερικά από τα μυθιστορήματά του. Σε κάποιο σημείο ο ηλικιωμένος κύριος σταματούσε τη μετακίνηση και πήγαινε τονγιοτουσε μία πέτρα στον χώρο όπου έγινε η μάχη του Μέλροουζ (1526). Όχι πολύ μακριά υπήρχε ένα μικρό αγρόκτημα, το αποκαλούμενο Κάρτλεϊχοουλ ("βρώμικη τρύπα" στην ντόπια διάλεκτο), το οποίο αγόρασε τελικά οΣκοτ. Αργότερα, κατεδάφισε την αγροικία γιανα χτίσει ένα υπέροχο κτήριο με πυργίσκους που έχει παρομοιαστεί με παραμυθένιο παλάτι -το χρηματοδότησε από την πώληση των δημοφιλών μυθιστορημάτων του.
Η βιβλιοθήκη τουΣκοτ περιέχει περισσότερα από 9.000 σπάνια βιβλία καιοι συλλογές του αντικατοπτρίζουν το πάθος τουγιατο ηρωικό παρελθόν. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με όπλα και πανοπλίες, μεταξύ των οποίων καιη σπάθα τουΡομπ Ρόυ ΜακΓκρέγκορ, και κυνηγετικά τρόποια. Επίσης υπάρχουν ωραία έπιπλα, ένας σταυρός της Μαρίας Α΄ της Σκωτίαςκαι μία μπούκλα από τα μαλλιά του Κάρολου Εδουάρδου Στιούαρτ. Ξύλινη επένδυση, από βελανιδιά και κέδρο, και σκαλιστά ταβάνια προσθέτουν στην ομορφιά του σπιτιού.
Εκτιμάται ότι η κατασκευή του κόστισε πάνω από 25.000£. ΟΣκοτ αγόρασε ακόμα περισσότερα κομμάτια γης μέχρι που είχε στην ιδιοκτησία του περίπου 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ένας γειτονικός ρωμαϊκός δρόμος, που χρησιμοποιούσαν τις παλιές ημέρες οι μοναχοί του Αβαείου Μέλροουζ γιανα διασχίζουν τον ποταμό Τουίντ, αποτέλεσε την έμπνευση γιατο όνομα Άμποτσφορντ. ΑνκαιοΣκοτ πέθανε στο Άμποτσφορντ, ενταφιάστηκε στο Αβαείο Ντράιμπορο, όπου σε κοντινή απόσταση υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα τουΟυίλλιαμ Ουάλλας, μία από τις πολλές ρομαντικές ιστορικές προσωπικότητες της Σκωτίες.
Οσερ Ουόλτερ Σκοτ ήταν στην εποχή τουοπιο δημοφιλής συγγραφέας. Το κοινό της Αμερικής περίμενε τα έργα τουμε τέτοια ανυπομονησία ώστε οι πρώτες σελίδες τυπώνονταν στηΦιλαδέλφεια (ΗΠΑ) ενώ ο συγγραφέας έγραφε ακόμη τις τελευταίες του σελίδες στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. ΟΣκοτ όμως δεν ήταν περιζήτητος μόνο στην Αμερική αλλά καισε ολόκληρη την Ευρώπη. Λέγεται πως στοΒερολίνο νύχτωναν και ξημερώνονταν όλοι μετα βιβλία τουΣκοτστο χέρι.
Τα έργα του κατέκτησαν αμέσως όλο τον κόσμο γιατί ήταν γεμάτα ζωή ώστε να ζωντανεύουν τους ήρωες στα μάτια των αναγνωστών. Παρά το γεγονός ότι οΣκοτ συνέχισε να είναι εξαιρετικά δημοφιλής καινα διαβάζεται ευρέως, τόσο στην πατρίδα του όσο καιστο εξωτερικό, η απήχηση που είχε στους κριτικούς μειώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα καθώς οι σοβαροί συγγραφείς στράφηκαν από τον ρομαντισμό στον ρεαλισμό καιοΣκοτ άρχισε να θεωρείται ως συγγραφέας κατάλληλος για παιδιά. Η τάση αυτή έγινε πιο έντονη τον 20ο αιώνα. Για παράδειγμα, στην κλασική του μελέτη Aspects of the Novel (1927), οΈντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ επέκρινε δριμύτατα τονΣκοτγιατο αδέξιο και βιαστικό στυλ γραφής του, τους "επίπεδους" χαρακτήρες και τις αδύνατες πλοκές. Αντιθέτως, τα μυθιστορήματα της σύγχρονης τουΣκοτΤζέην Ώστεν, ενώ κάποτε εκτιμήθηκαν μόνο από λίγους απαιτητικούς (συμπεριλαμβανομένου καιτου ίδιου τουσερ Γουόλτερ Σκοτ) στη συνέχεια η εκτίμησή τους από τους κριτικούς αυξήθηκε σταθερά, παρόλο πουη Ώστεν, ως γυναίκα συγγραφέας, εξακολουθούσε να δεχόταν κριτική γιατη στενή της ("γυναικεία") επιλογή του θέματος που, σε αντίθεση μετονΣκοτ, απέφευγε τα μεγάλα ιστορικά θέματα που παραδοσιακά θεωρούνταν αντρικά.
Ωστόσο, η σημαντικότητα τουΣκοτ ως καινοτόμου συγγραφέα εξακολουθούσε να αναγνωρίζεται. Ήταν αναγνωρισμένος ως ο εφευρέτης του σύγχρονου ιστορικού μυθιστορήματος καιη έμπνευση για έναν τεράστιο αριθμό συγγραφέων του είδους τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο καιστην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στον πολιτιστικό τομέα, τα μυθιστορήματα τουΟυέιβερλυ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο κίνημα γιατην αποκατάσταση της δημόσιας αντίληψης γιατα Χάιλαντς της Σκωτίας καιτον πολιτισμό τους, που επισήμως είχε καταργηθεί ως βάρβαρος -και εμφανιζόταν στο μυαλό των νοτίων ως γόνιμο έδαφος για τους ορεινούς ληστές, τον θρησκευτικό φανατισμό και τις εξεγέρσεις των Ιακωβιτών. ΟΣκοτ διετέλεσε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου και ήταν επίσης μέλος της Βασιλικής Κέλτικης Εταιρείας. Η δική του συνεισφορά στην επανεφεύρεση του πολιτισμού της Σκωτίας ήταν τεράστια, ακόμα καιανη αναβίωση των εθίμων των Χάιλαντς ήταν κατά καιρούς ευφάνταστη παρά τα εκτενή ταξίδια τουσε όλη την πατρίδα του. Απόδειξη της συμβολής τουΣκοτστη δημιουργία μίας ενιαίας ταυτότητας γιατη Σκωτία είναι ότι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Εδιμβούργου, που άνοιξε το 1854, ονομάζεται Ουέιβερλυ. Το γεγονός ότι οΣκοτ ήταν πεδινός πρεσβυτεριανός και όχι κελτόφωνος καθολικός Χαϊλάντερ, τον έκανε περισσότερο αποδεκτό από το συντηρητικό αγγλικό αναγνωστικό κοινό. Τα μυθιστορήματα τουΣκοτ είχαν σίγουρα επιρροή στη δημιουργία της βικτωριανής τρέλας στις τάξεις της βρετανικής μοναρχίας για οτιδήποτε σκωτσέζικο, καθώς η βρετανική μοναρχία ανυπομονούσε να διεκδικήσει τη νομιμότητα μέσω μίας μάλλον εξασθενημένης ιστορικής σύνδεσής της μετον βασιλικό Οίκο των Στιούαρτ.
Κατά την εποχή που έγραφε οΣκοτ, η Σκωτία ήταν έτοιμη να μεταφερθεί από τον κοινωνικά διχαστικό πόλεμο των φατριών σε έναν σύγχρονο κόσμο παιδείας και βιομηχανικού καπιταλισμού. Μέσω των μυθιστορημάτων τουΣκοτ, οι βίαιες θρησκευτικές και πολιτικές συγκρούσεις του πρόσφατου παρελθόντος της χώρας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ανήκουν στο παρελθόν -όπως υποδεικνύει καιο υπότιτλος τουΟυέιβερλυ ( 'Tis Sixty Years Since ) ως κάτι που συνέβη τουλάχιστον πριν από 60 χρόνια. Η στάση τουΣκοτ υπέρ της αντικειμενικότητας και της μετριοπάθειας καιη ισχυρή αποκήρυξη της πολιτικής βίας και στις δύο πλευρές είχε επίσης μία ισχυρή, ανκαι σιωπηλή, απήχηση σε μία εποχή που πολλοί αγγλόφωνοι συντηρητικοί ζούσαν μετον θανάσιμο φόβο μίας γαλλικού ύφους επανάστασης σε βρετανικό έδαφος. Η οργάνωση της επίσκεψης του Γεωργίου Δ΄ στη Σκωτία το 1822, από τονΣκοτ, ήταν ένα σημαντικό γεγονός που προοριζόταν να δημιουργήσει μία άποψη γιατην πατρίδα τουπου, κατά την άποψή του, τόνιζε τις θετικές πτυχές του παρελθόντος επιτρέποντας ταυτόχρονα τη μεσαιωνική αφαίμαξη να τεθεί στο περιθώριο καινα δημιουργήσει το όραμα ενός πιο χρήσιμου και ελπιδοφόρου ειρηνικού μέλλοντος.
Αφού για πολλές δεκαετίες το έργο τουΣκοτ έμεινε ουσιαστικά εκτός μελέτης, μία μικρή ανάκαμψη του κριτικού ενδιαφέροντος ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 και του 1980. Οι αντιλήψεις τουμεταμοντερνισμού, που ευνοούσε τις ασυνεχείς αφηγήσεις καιτην εισαγωγή του "πρώτου προσώπου", ήταν πιο ευνοϊκές γιατο έργο τουΣκοταπ' ό,τιο Μοντερνισμός. Πλέον, οΣκοτ θεωρείται ως σημαντικός καινοτόμος και προσωπικότητα-κλειδί στην ανάπτυξη της σκωτσέζικης και της παγκόσμιας λογοτεχνίας[12].
Μετά τον θάνατο τουΣκοττο 1832, ανεγέρθηκε μνημείο στο Εδιμβούργο, γιανα θυμίζει τη ζωή καιτο έργο του. Ο μεγαλοπρεπής γοτθικός πύργος σχεδιάστηκε από τον Τζορτζ Μάικλι Κεμπκαι φτάνει σε ύψος τα 61,10 μέτρα. Αποπερατώθηκε το1844και δεσπόζει στη νότια πλευρά της Πρίνσες Στριτ. ΟΣκοτ μνημονεύεται επίσης σε μία πέτρινη πλάκα έξω από το Μουσείο Συγγραφέων στο Εδιμβούργο, μαζί με άλλους εξέχοντες Σκωτσέζους συγγραφείς. Αποσπάσματα από το έργο του υπάρχουν καιστο κτίριο του Σκωτσέζικου Κοινοβουλίου στοΧόλυρουντ. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Εδιμβούργου, Ουέιβερλυ, πήρε το όνομά του από μυθιστόρημα τουΣκοτ.
ΣτηΓλασκώβη υπάρχει μνημείο τουΣκοτπου δεσπόζει στο κέντρο της Τζορτζ Σκουέρ, της κύριας πλατείας της πόλης. Το μνημείο σχεδιάστηκε το 1838 και περιλαμβάνει μία μεγάλη στήλη στην κορυφή της οποίας υπάρχει άγαλμα του συγγραφέα[13]. Άγαλμα τουΣκοτ υπάρχει καιστοΣέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης[14].
Το 2010 θεσμοθετήθηκε το ετήσιο βραβείο Ιστορικής Φαντασίας Ουόλτερ Σκοτ, ύψους 25.000£, ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία στη βρετανική λογοτεχνία. Το βραβείο παρουσιάστηκε στο ιστορικό σπίτι τουΣκοτ, στο Άμποτσφορντ Χάους.
ΟΣκοτ έχει πιστωθεί μετη διάσωση του σκωτσέζικου χαρτονομίσματος. Το 1826 υπήρξε έντονη αγανάκτηση στη Σκωτία γιατην προσπάθεια τουβρετανικού κοινοβουλίουνα σταματήσει την παραγωγή των χαρτονομισμάτων κάτω των 5 λιρών. ΟΣκοτ έγραψε με ψευδώνυμο μία σειρά επιστολών στην εφημερίδα Edinburgh Weekly Journal, γιατη διατήρηση του δικαιώματος των τραπεζών της Σκωτίας να εκδίδουν τα δικά τους χαρτονομίσματα. Το γεγονός είχε τόση απήχηση ώστε η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει καινα επιτρέψει στις σκωτσέζικες τράπεζες να συνεχίσουν να τυπώνουν χαρτονομίσματα. Η εκστρατεία αυτή τιμάται μέσω της συνεχιζόμενης εμφάνισης τουΣκοτστο μπροστινό μέρος όλων των χαρτονομισμάτων που εκδίδονται από την Τράπεζα της Σκωτίας.
Κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τονΑ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε ένα κίνημα με αιχμή του δόρατος τον πρόεδρο τωνΗ.Π.Α., Γούντροου Ουίλσον, και άλλους επιφανείς ανθρώπους, να ενσταλάξουν τον πατριωτισμό στα αμερικανικά σχολεία, ιδιαίτερα στους μετανάστες, καινα τονίσουν την αμερικανική σύνδεση μετη λογοτεχνία καιτα θεσμικά όργανα της "μητέρας πατρίδας", της Μεγάλης Βρετανίας, μετη χρήση επιλεγμένων αναγνώσεων εγχειριδίων της μέσης εκπαίδευσης[15]. Ανάμεσα στα κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό τον σκοπό ήταν και έργα τουΣερ Γουόλτερ Σκοτ, μεταξύ των οποίων ο "Ιβανόης", ο οποίος συγκαταλέγονταν στα υποχρεωτικά αναγνώσματα για πολλά αμερικάνικα γυμνάσια μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950.
Στο μυθιστόρημα Η ένοικος του Ουάιλντφελ Χολ (1848) της Ανν Μπροντέ, ο αφηγητής κάνει δώρο ένα κομψό αντίγραφο του επικού ποιήματος "Μάρμιον" του Ουόλτερ Σκοτ.
Στις 6 Ιανουαρίου του 1860, σε μία ομιλία που εκφώνησε στοΣάλεμ της Μασαχουσέτηςγιανα συγκεντρωθούν χρήματα για τις οικογένειες των εκτελεσθέντων αγωνιστών κατά της δουλείαςΤζον Μπράουν καιτων υποστηρικτών του, οΡαλφ Ουώλντο Έμερσον αποκάλεσε τον Μπράουν παράδειγμα αληθινής ιπποσύνης και δήλωσε ότι "ο Ουόλτερ Σκοτθα ήταν ευτυχής να σκιαγραφήσει την εικόνα τουκαινα ανιχνεύσει την περιπετειώδη καριέρα του"[17].
Ο αγωνιστής κατά της δουλείας Τόμας Ουέντγουορθ Χίγκινσον έγραψε στα απομνημονεύματά του, "Η Στρατιωτική Ζωή Σ' Ένα Σύνταγμα Μαύρων" (1870), ότι μελετούσε πιστά τις μπαλάντες της Σκωτίας και ότι πάντα ζήλευε τη χαρά τουΣερ Ουόλτερ που τις εντόπιζε και τις κατέγραφε αποσπασματικά από τα χείλη ηλικιωμένων γυναικών.
Στη "Ζωή στο Μισισιπή" (1883), οΜαρκ Τουαίην σατίρισε τον αντίκτυπο των έργων τουΣκοτ δηλώνοντας (με χιουμοριστική υπερβολή) ότι οΣκοτ "είχε τόσο μεγάλη ανάμιξη στη δημιουργία Νότιου χαρακτήρα, όπως ίσχυε πριντονΑμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ώστε σε μεγάλο βαθμό ήταν υπεύθυνος γιατον πόλεμο"[18]. Συνεχίζει πλάθοντας τον όρο "Ασθένεια τουΣερ Ουόλτερ Σκοτ", τον οποίο κατηγορεί γιατην έλλειψη προόδου του Νότου. Ο Τουαίην στόχευσε επίσης τονΣκοτ στις "Περιπέτειες του Χάκλμπερρυ Φιν" (1884), όπου δίνει το όνομα "Ουόλτερ Σκοτ" σ' ένα ναυαγισμένο πλοίο, καιστο "Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου" (1889), όπου ο κύριος χαρακτήρας επαναλαμβάνει ως όρκο τη φράση "great Scott". Ωστόσο, στο τέλος του βιβλίου, απορροφάται στον κόσμο των ιπποτών αντικατοπτρίζοντας την αμφιθυμία του Τουαίην σχετικά μετο θέμα.
Στο μυθιστόρημα "Οι Βοστωνέζοι" (1886) τουΧένρυ Τζέιμς, το ειδυλλιακό καταφύγιο στο ακρωτήριο Κοντ ονομάζεται "Μάρμιον", υπονοώντας αυτό πουο Τζέιμς θεωρεί δονκιχωτικό ιδεαλισμό των κοινωνικών μεταρρυθμιστών.
ΗΒιρτζίνια Γουλφστο μυθιστόρημά της "Στον Φάρο" (1927) κάνει αναφορά στονΣερ Γουόλτερ Σκοτ.
Στο "Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια" (1960) της Χάρπερ Λη, ο αδελφός της πρωταγωνίστριας διαβάζει τον "Ιβανόη" και αποκαλεί τον συγγραφέα "Σερ Ουόλτερ Σκάουτ", ως έμμεση αναφορά στην αδελφή τουπουτην αποκαλούν Σκάουτ.
Στο "Μητέρα Νύχτα" (1961) τουΚουρτ Βόνεγκατ, ο θεατρικός συγγραφέας Χάουαρντ Κάμπελ προλογίζει το κείμενό του ξεκινώντας με στίχο του Γουόλτερ Σκοτ.
Στους "Ιππότες της Θάλασσας" (2010) του Καναδού συγγραφέα Πωλ Μάρλοου, υπάρχουν πολλά αποσπάσματα και αναφορές στο "Μάρμιον" καθώς και ένα πανδοχείο που πήρε το όνομά του από τον "Ιβανόη" αλλά και ένα εικονικό μυθιστόρημα τουΣκοτ.
Translations and Imitations from German Ballads (Μεταφράσεις και μιμήσεις από γερμανικές μπαλλάντες, 1796)
The Minstrelsy of the Scottish Border (ΟιΜενεστρέλοιστα Σκωτσέζικα Σύνορα, 1802–1803)
The Lay of the Last Minstrel (Το Τραγούδι του Τελευταίου Μενεστρέλου, 1805)
Ballads and Lyrical Pieces (Μπαλλάντες και λυρικά κομμάτια, 1806)
Marmion (Μάρμιον, 1808)
The Lady of the Lake (Η Κυρά της Λίμνης, 1810)
The Vision of Don Roderick (Το Όραμα τουΔον Ρόντερικ, 1811)
The Bridal of Triermain (1813)
Rokeby (Ρόκεμπυ, 1813)
The Field of Waterloo (Το πεδίο της μάχης του Βατερλώ, 1815)
The Lord of the Isles (Ο κύριος των νησιών, 1815)
Harold the Dauntless (Χάρολντ ο Ατρόμητος, 1817)
Πολλά μικρά ποιήματα τουΣκοτ, μερικές φορές γνωστά ως τραγούδια, δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά κομμάτια, αλλά είναι μέρη μεγαλύτερων ποιημάτων ή είναι διάσπαρτα στα μυθιστορήματά του.
Quentin Durward (Κουεντίν Ντάργουαρντ, 1823) -ελλην. μετάφρ. Βασίλης Λιάσκας ως Ο τοξότης του βασιλιά, (εκδ. "Πεχλιβανίδη")
St. Ronan's Well (1824)
Redgauntlet (1824)
Tales of the Crusaders (Ιστορίες των Σταυροφόρων, 1825). Αποτελείται από ταThe Betrothed (Η αρραβωνιασμένη) καιThe Talisman (Το Φυλαχτό, ελλην.μετάφρ. Α.Τσιριμώκος μετον τίτλο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος), εκδ. "Πεχλιβανίδη")
Woodstock (1826)
Chronicles of the Canongate (1827)
The Fair Maid of Perth (Το Όμορφο Κορίτσι τουΠερθ, 1828)
The Keepsake Stories (1828)
Anne of Geierstein (1829)
Count Robert of Paris (1832)
Castle Dangerous (Επικίνδυνος Πύργος, 1832)
The Siege of Malta (Η Πολιορκία της Μάλτας, 1831-1832, εκδόθηκε μετά θάνατον το 2008)
↑"…θα ήταν δύσκολο να αναφέρουμε, από τα σύγχρονα καιτα αρχαία έργα, πολλά πουνα διαβάστηκαν ευρύτερα καιμε μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τα ιστορικά μυθιστορήματα του... Γουόλτερ Σκοτ" — Αλεσσάντρο Μαντσόνι, Περί Ιστορικού Μυθιστορήματος
↑Amy Witherbee, "Habeas Corpus: British Imaginations of Power in Walter Scott's Old Mortality", σελ. 355-367, New Literary History 39 (2008)
Πολυμέσα σχετικά 
