Λόγω του ότι υπήρχαν τέσσερις νικητές στον προηγούμενο διαγωνισμό, τέθηκε το ερώτημα σχετικά μετοποιο έθνος θα φιλοξενήσει το διαγωνισμό του 1970. Μετο Ηνωμένο Βασίλειο να φιλοξενεί το 1968 και την Ισπανία το 1969, μόνο η Γαλλία καιη Ολλανδία ήταν υπό εξέταση. Η ρίψη ενός νομίσματος είχε ως αποτέλεσμα η διοργανώτρια χώρα να αποφασιστεί η Ολλανδία.
Δώδεκα χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Ήταν ο χαμηλότερος αριθμός συμμετεχόντων από την έκδοση του1959. ΗΝορβηγία, ηΠορτογαλία, ηΣουηδία, ηΦινλανδίακαιηΑυστρίαδεν συμμετείχαν το 1970 σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατο τετράδρομο αποτέλεσμα ισοπαλίας του 1969.[1]
Νικήτρια χώρα αναδείχθηκε ηΙρλανδίαμετο τραγούδι "All Kinds of Everything", ερμηνευμένο από τηνΝτάνακαι γραμμένο από τους Ντέρι Λίντσεϊ και Τζάκι Σμίθ. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη της Ιρλανδίας στο διαγωνισμό. ΤοΗνωμένο Βασίλειο τερμάτισε στη δεύτερη θέση για έβδομη φορά, ενώ ηΓερμανία κατέληξε στην τρίτη θέση - το καλύτερο αποτέλεσμα γιατη χώρα εκείνη τη στιγμή. Αυτή ήταν επίσης η μόνη φορά πουτοΛουξεμβούργο έλαβε «μηδέν πόντους».
Το RAI Congrescentrum, στο Άμστερνταμ, όπου διεξήχθη ο διαγωνισμός του 1970.
Εξαιτίας του ότι υπήρξαν 4 νικητές στον προηγούμενο διαγωνισμό, προέκυψε το ερώτημα γιατο πού θα φιλοξενηθεί ο διαγωνισμός του 1970 Μετο Ηνωμένο Βασίλειο να έχει ήδη φιλοξενήσει τον διαγωνισμό το 1968 και την Ισπανία το 1969, μόνο η Γαλλία καιη Ολλανδία είχαν μείνει στη σκέψη των αξιωματούχων της Eurovision. Μετο γύρισμα του κέρματος αποφασίστηκε η Ολλανδία για χώρα διεξαγωγής.[2]
Το Congrescentrum, που αποτέλεσε τον χώρο του διαγωνισμού του 1970 άνοιξε στις 31 Οκτωβρίου 1922. Το αρχικό κτήριο αντικαταστάθηκε το 1961 από το σημερινό κτήριο της RAI στην Πλατεία Ευρώπης.
Οι Ολλανδοί παραγωγοί αναγκάστηκαν να κάνουν προσθήκες στο πρόγραμμα, καθώς μόλις 12 χώρες αποφάσισαν να ταξιδέψουν στο Άμστερνταμ. Έτσι, η έναρξη περιελάμβανε ένα μεγάλο σε διάρκεια βίντεο γυρισμένο στο Άμστερνταμ και εισήχθησαν για πρώτη φορά τα βίντεο μικρής διάρκειας τύπου "τουριστικής κάρτας", με τους καλλιτέχνες της κάθε χώρας. Ωστόσο, οι "κάρτες" γιατην Ελβετία, το Λουξεμβούργο καιτο Μονακό κινηματογραφήθηκαν όλες στο Παρίσι, όπως η κάρτα της Γαλλίας.[3] Αξιοσημείωτο ήταν ότι μετά την ταινία που διήρκεσε πάνω από 4 λεπτά στην αρχή του προγράμματος, έγινε ίσως ηπιο μικρή σε διάρκεια παρουσίαση στην ιστορία από παρουσιαστή. Η Βίλι Ντόμπε καλωσόρισε τους τηλεθεατές στααγγλικά, γαλλικάκαιολλανδικά , τερματίζοντας την εισαγωγή της έπειτα από μόνο 24 δευτερόλεπτα. Στην οθόνη αναγράφονταν τα ονόματα της κάθε συμμετοχής σε υπότιτλους, με τους τίτλους των τραγουδιών γραμμένους με μικρά γράμματα καιτα ονόματα του ερμηνευτή/ συνθετών και στιχουργών με μικρά.
Το σκηνικό επινοήθηκε από τον Ρόλαντ ντε Γκρουτ. Ήταν ένα απλό σχέδιο με πολλά κυρτά, οριζόντια κομμάτια και ασημένια μπιχλιμπίδια, που μπορούσαν να κινούνται με διαφορετικούς τρόπους.
Προκειμένου να αποφευχθεί ό,τι έγινε το 1969, θεσπίστηκε κανονισμός γιατην ισοψηφία στη βαθμολογία. Έτσι, ορίστηκε ότι σε περίπτωση που δύο ή περισσότερα τραγούδια κέρδιζαν τους ίδιους βαθμούς και ισοφάριζαν για πρώτη φορά, το κάθε τραγούδι θα έπρεπε να ερμηνευτεί εκ νέου.
Έπειτα από αυτό κάθε εθνική κριτική επιτροπή (εκτός από τις κριτικές επιτροπές των ενδιαφερομένων χωρών) θα ψήφιζε μετην ανάταση του χεριού ποιο τραγούδι πίστευαν ότι ήταν το καλύτερο. Ανοι χώρες ήταν ξανά ισόπαλες, τότε θα μοιράζονταν την πρώτη θέση.
ΗΑυστρία (η οποία δεν έλαβε μέρος το 1969), ηΦινλανδία, ηΝορβηγία, ηΠορτογαλίακαιηΣουηδίαδεν έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό, καθώς δεν ήταν ικανοποιημένες μετο αποτέλεσμα του 1969 και τον τρόπο ψηφοφορίας.[3] Ωστόσο η Πορτογαλία διεξήγαγε εθνικό τελικό, τον οποίο κέρδισε οΣέρζιο Μπόργκες.[2]
Αρκετοί από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες ήταν επαγγελματίες τραγουδιστές που ήδη έκαναν καριέρα, όπως της Βρετανίας (η Μαίρη Χόπκιν) καιτο Λουξεμβούργο (μετον Νταβίντ Αλεξάντρ Βίντερ). Στον διαγωνισμό του 1970 ερμήνευσε το τραγούδι της ισπανικής συμμετοχής καιοΧούλιο Ιγκλέσιας, ο οποίος μέχρι τότε ήταν άγνωστος.
Κατά την προετοιμασία γιατο Διαγωνισμό, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν τα φαβορί γιανα κερδίσει και επίσης το φαβορί μετην ορχήστρα 50 κομματιών. Σίγουρα γιατη νίκη, η βρετανική αντιπροσωπεία είχε διοργανώσει ένα πάρτι του νικητή πουθα ριχτεί μετά τον διαγωνισμό. [2] Τελικά, οι δύο μόνο χώρες που συμμετείχαν στην εκδήλωση ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο καιη Ιρλανδία, ανκαιοι τελευταίοι είχαν το προβάδισμα σε όλη τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Η Ιρλανδία πήρε τη νίκη με 32 πόντους, 6 πόντους μπροστά από το Ηνωμένο Βασίλειο, μετη Γερμανία τρίτη. Το Λουξεμβούργο δεν κατάφερε να σηκώσει κανένα σημείο - τη μόνη φορά πουτο έκανε ποτέ.
Η Ιρλανδία κέρδισε το διαγωνισμό μετο "All Kinds of Everything", που έγραψε ο Derry Lindsay καιη Jackie Smith, και τραγούδησε ένας άλλος άγνωστος Dana, 18χρονη μαθήτρια από το Derry της Βόρειας Ιρλανδίας. Το τραγούδι έγινε ένα εκατομμύριο πωλητής καιο τραγουδιστής ένα διεθνές αστέρι. Καθώς ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε φέτος στην Ολλανδία καιη χώρα ήταν ένας από τους τέσσερις νικητές το 1969, η Dana έλαβε τα βραβεία της από τον ολλανδό νικητή Lenny Kuhr.
Η Mary Hopkin σημείωσε μερικές ακόμη επιτυχίες, αλλά μείωσε την καριέρα της στη μουσική το 1971 αφού παντρεύτηκε. Αργότερα σχολίασε την εμφάνισή της στο Διαγωνισμό ως ταπεινωτική και είπε ότι μισούσε το τραγούδι που έπρεπε να τραγουδήσει. Ο Ισπανός νεοεισερχόμενος Julio Iglesias συνέχισε να επιτυγχάνει την παγκόσμια επιτυχία στις δεκαετίες που ακολούθησαν και έγινε ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές όλων των εποχών. Η Dana, εντω μεταξύ, συνέχισε να κερδίζει χτύπημα singles σε όλη τη δεκαετία του '70 με τραγούδια όπως "Παραμύθι" και "Θα είναι ένα κρύο κρύο Χριστούγεννα". Στη δεκαετία του 1990 έγινε πολιτικός, προήχθη για τις προεδρικές εκλογές στην Ιρλανδία το 1997 και το 2011 και έγινε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1999.
Από τους άλλους καλλιτέχνες, η Stella Maessen (των Hearts of Soul), ο Jean Vallée, ο Guy Bonnet καιη Katja Ebstein συμμετείχαν και πάλι στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, ο τελευταίος δύο φορές περισσότερο. Το επόμενο έτος, η Αυστρία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Πορτογαλία καιη Σουηδία επέστρεψαν στο διαγωνισμό.
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τη σειρά μετην οποία δόθηκαν οι βαθμολογίες στη διάρκεια του διαγωνισμού του 1964, όπως καιτο πρόσωπο που εκφωνούσε τις ψήφους ανά χώρα. Επίσης, ο κάθε εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας έστειλε επίσης έναν παρουσιαστή γιατον διαγωνισμό, ώστε να καλύψει τον διαγωνισμό στη δική του γλώσσα.[1]
_zingt,_Bestanddeelnr_923-3687.jpg)
Ολλανδία
Ελβετία
Ιταλία
Γιουγκοσλαβία
Βέλγιο
Ηνωμένο Βασίλειο
Λουξεμβούργο
Ισπανία
Μονακό
Γερμανία
Ιρλανδία
Ολλανδία
Ελβετία
Ιταλία
Γιουγκοσλαβία
Βέλγιο
Γαλλία
Ηνωμένο Βασίλειο
Λουξεμβούργο
.svg){kind=small}
Ισπανία
Μονακό
Γερμανία
Δημοκρατία της Ιρλανδίας
Αυστρία
Χιλή
Ελλάδα
Νορβηγία
Πορτογαλία
.svg){kind=link}