ΟΔιαγωνισμός Τραγουδιού Eurovisionτου 1975 έλαβε χώρα στηΣτοκχόλμη, μετά τη νίκη τωνABBAστον περσινό διαγωνισμό μετο τραγούδι "Waterloo". Νικήτρια χώρα ήταν ηΟλλανδίαπου συμμετείχε μετο τραγούδι Ding-a-dongπουτο ερμήνευσαν στααγγλικάοιTeach-In. [1]Το τραγούδι συγκέντρωσε 152 βαθμούς. Την 2η θέση κατέλαβε τοΗνωμένο Βασίλειοκαιτην 3ηηΙταλία. Εκείνη τη χρονιά δεν συμμετείχαν ηΔανία, ηΑυστρίακαιηΕλλάδα. Το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό έκανε ηΤουρκία. Επίσης επέστρεψαν ηΓαλλίακαιηΜάλτα. Το τραγούδι που τελικά αναδείχθηκε νικητήριο στον διαγωνισμό παίχτηκε πρώτο στη σειρά (για πρώτη φορά στα χρονικά του διαγωνισμού).
Το Stockholmsmässan, στη Στοκχόλμη, όπου διεξήχθη ο διαγωνισμός του 1975.
Ο διαγωνισμός έλαβε χώρα στηΣτοκχόλμη, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, η οποία αποτελεί εδώ και πολύ καιρό το πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο της πόλης καιτο επίκεντρο τωνΜΜΕ. Πρόκειται επίσης για μία από τις πολυπληθέστερες αστικές περιοχές στηΣκανδιναβία.[2][3]Ο χώρος όπου έγινε ο διαγωνισμός ήταν το Stockholmsmässan (ή Διεθνείς Εκθέσεις της Στοκχόλμης). Το κεντρικό κτήριο ήταν τοÄlvsjö – ένα νότιο προάστιο του δήμου της Στοκχόλμης, το οποίο κατασκευάστηκε το 1971 και είναι χωρητικότητας 4.000 ατόμων.
Τη χρονιά εκείνη εφαρμόστηκε ένα νέο σύστημα βαθμολογίας. Η κάθε χώρα εκπροσωπήθηκε από μία εντεκαμελή κριτική επιτροπή, που απαρτίστηκε κατά το ήμισυ από άτομα ηλικίας κάτω των 26 ετών. Το κάθε μέλος της κριτικής επιτροπής μπορούσε να δώσει σε κάθε τραγούδι έναν βαθμό από το 1 ως το 5, όμως δεν μπορούσε να ψηφίσει το τραγούδι της χώρας του. Η ψηφοφορία γινόταν αμέσως μετά την ερμηνεία του τραγουδιού καιη συλλογή των ψήφων γινόταν κατευθείαν από τον υπεύθυνο. Μετά την εκτέλεση καιτου τελευταίου τραγουδιού. ο γραμματέας της κριτικής επιτροπής προσέθετε όλους τους βαθμούς και έδινε 12 πόντους στο τραγούδι μετην υψηλότερη βαθμολογία, 10 σε εκείνο μετη δεύτερη υψηλότερη βαθμολογία, στη συνέχεια 8 στο τρίτο, 7 στο τέταρτο, 6 στο πέμπτο και ούτω καθεξής μέχρι τον 1 βαθμό γιατο τραγούδι πουθα ερχόταν στη 10η θέση. Ο εκπρόσωπος της κριτικής επιτροπής στη συνέχεια ανακοίνωσε τις 10 συνολικές βαθμολογίες μετη σειρά που παρουσιάστηκαν τα τραγούδια από την παρουσιάστρια. Η Κάριν Φαλκ αρκετές φορές μπερδεύτηκε μετο νέο σύστημα με ερωτήσεις όπως "Πόσο είναι το 7 στη Γαλλία;"Σε αντίθεση με σήμερα, οι πόντοι δεν δόθηκαν μετη σειρά (από το 1 ως το 12), αλλά μετη σειρά που ερμηνεύτηκαν τα τραγούδια. Η διαδικασία να ανακοινώνονται οι βαθμολογίες με αύξουσα σειρά, ξεκινώντας από τον έναν βαθμό, δεν καθιερώθηκε πατά μόνο από τονδιαγωνισμό του 1980και μετά. Το σύστημα εκείνο παρέμεινε ως το 1996, ανκαιο αριθμός των κριτών ήταν διαφορετικός (ήταν 11 από το ως το 1987 και 16 από το 1988 ως το 1997) καιοι βαθμολογίες που έδιναν σε κάθε τραγούδι αυξάνονταν σε 10 και όχι σε 5. Από το 1997 ορισμένες κριτικές επιτροπές αντικαταστάθηκαν από τις ψήφους των τηλεθεατών. Το 1998 όλες οι χώρες παροτρύνθηκαν να πράξουν το ίδιο, εφόσον ήταν εφικτή η τηλεψηφοφορία. Οι κριτικές επιτροπές εισήχθησαν ξανά στον διαγωνισμό του 2009 (στον τελικό) καιτου 2010 (στους ημιτελικούς). Οι κριτές εκείνοι έδιναν το 50% της συνολικής βαθμολογίας. Παρά τις αλλαγές στον τρόπο μετον οποίο αποφασιζόταν η βαθμολογία, το σύστημα των 12 βαθμών ('douze points') παρέμεινε την περίοδο 1975–2015. Το 2016 άλλαξε και κάθε χώρα έδινε δύο ξεχωριστές βαθμολογίες, ωστόσο καιτο νέο σύστημα βασίστηκε στο προηγούμενο μοντέλο ψηφοφορίας.[4]
Οι Teach-In κατά την αναχώρησή τους από το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ γιατον διαγωνισμό του 1975.
Έπειτα από τηντουρκική εισβολή στην Κύπροτο 1974, η Ελλάδα αποχώρησε από εκείνον τον διαγωνισμό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατη συμμετοχή της Τουρκίας. Παρά το γεγονός αυτό, συνολικά 19 χώρες έλαβαν μέρος. Η Τουρκία εμφανίστηκε για πρώτη φορά, ενώ η Γαλλία καιη Μάλτα επανήλθαν.[1]
Η συμμετοχή της Πορτογαλίας μετο τραγούδι "Madrugada" ήταν ένας ύμνος γιατηνΕπανάσταση των Γαριφάλων, στη διάρκεια της οποίας η συμμετοχή της χώρας στον διαγωνισμό του 1974 είχε διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Σύμφωνα μετον συγγραφέα και ιστορικό Τζον Κένεντι Ο' Κόνορ στο βιβλίο τουThe Eurovision Song Contest – The Official History, ο Πορτογάλος καλλιτέχνης έπρεπε να αποθαρρυνθεί από τονα φορέσει την πορτογαλική του στρατιωτική στολή καινα μεταφέρει ένα όπλο στη σκηνή.[5] Ορισμένες χώρες (όπως η Πορτογαλία καιη Γιουγκοσλαβία) επέλεξαν να εκτελέσουν τα τραγούδια τους στα αγγλικά στις πρόβες ενώπιον των κριτών, όμως στη μητρική τους γλώσσα στον τελικό. Άλλες χώρες, όπως το Βέλγιο καιη Γερμανία, διάλεξαν να τραγουδήσουν σε ένα κράμα της δικής τους γλώσσας και της αγγλικής.
Η μοναδική συμμετοχή που επέστρεψε το 1975 ήταν εκείνη της Νορβηγίας, μετην Έλεν Νικολάισεν, η οποία είχε πάρει μέρος ξανά στον διαγωνισμό μετο συγκρότημα Bendik Singersτο 1973.[1]
Στον παρακάτω πίνακα φαίνεται η σειρά μετην οποία δόθηκαν οι βαθμολογίες στον διαγωνισμό του 1975, καθώς καιο εκπρόσωπος της βαθμολογίας που ήταν αρμόδιος γιατην ανακοίνωση των ψήφων γιατην αντίστοιχη χώρα. Ο κάθε εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας μετάδοσης του διαγωνισμού (εκτός από το Ισραήλ) έστειλε έναν παρουσιαστή προκειμένου να σχολιάσει τον διαγωνισμό καινα καλυφθεί ο τελευταίος στην εκάστοτε γλώσσα κάθε χώρας.[1]
Σύμφωνα με αναφορές των μυστικών υπηρεσιών, η εκδήλωση αποτελούσε έναν πιθανό στόχο για τρομοκρατική επίθεση από τηΦράξια Κόκκινος Στρατός, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν τα μέτρα ασφαλείας από τους διοργανωτές. Σχεδόν έναν μήνα μετά τον διαγωνισμό, η οργάνωση πραγματοποίησε επίθεση στη γερμανική πρεσβεία στη Στοκχόλμη.
Το κίνημα της Σουηδικής Αριστεράς διαμαρτυρήθηκε εναντίον του διαγωνισμού καιτων εμπορικών πτυχών του. Στην αρχή η κριτική επικεντρώθηκε στο SR γιατο τεράστιο κόστος του διαγωνισμού. όμως σύντομα οι διαμαρτυρίες εξελίχθηκαν σε κίνημα εναντίον της εμπορικής μουσικής συνολικά. Την ώρα της διεξαγωγής του διαγωνισμού της Eurovision, έγινε παράλληλα ένα εναλλακτικό φεστιβάλ στην άλλη πλευρά της Στοκχόλμης, στο οποίο οποιοσδήποτε επιθυμούσε, μπορούσε να ερμηνεύσει κάποιο τραγούδι. Ηπιο δημοφιλής συμμετοχή ήταν τουSillstryparnμε τίτλο "Doing the omoralisk schlagerfestival" (Κάνοντας το φεστιβάλ της ανήθικης Eurovision). Το φθινόπωρο του 1975 το SR γνωστοποίησε ότι η Σουηδία δενθα ελάμβανε μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision του 1976 λόγω των υψηλών εξόδων γιανα φιλοξενήσει τον διαγωνισμό. Αργότερα οι κανονισμοί άλλαξαν καιτα έξοδα αποφασίστηκαν να μοιράζονται πιο ισότιμα μεταξύ των συμμετεχόντων ραδιοτηλεοπτικών φορέων. Τελικά, το SR δεν μετέδωσε τον διαγωνισμό του 1976.
Οι Σουηδοί τεχνικοί της τηλεόρασης αρνήθηκαν να μεταδώσουν το φεστιβάλ στηΧιλή, όπου τοCanal 13 (συνδεμένο μέλος της EBU) σχεδίαζε να προβληθεί. Η άρνηση ήταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατη στρατιωτική δικτατορία που συνέχιζε να κυβερνά τη χώρα από το 1973, οπότε έγινε τοπραξικόπηματουΑουγκούστο Πινοτσέτ.[23]
↑Roxburgh, Gordon (2014). Songs For Europe – The United Kingdom at the Eurovision Song Contest Volume Two: The 1970's. UK: Telos Publishing. σελ. 182. ISBN978-1-84583-065-6.
↑Richard Astbury's commentary was not broadcast – his apologies to BFBS listeners due to 'technical difficulties' are conveyed by Terry Wogan in his BBC Radio 2 commentary which was the commentary broadcast by BFBS. http://www.qa-show.com/wiki/20514[νεκρός σύνδεσμος]
↑«פורום אירוויזיון». Sf.tapuz.co.il. 13 Σεπτεμβρίου 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
Τουρκία
Ελλάδα
Ολλανδία – Χάρι 
Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Κόλμαν Πιρς
Γαλλία – 
Γερμανία – Ράινερ Πιτς
Λουξεμβούργο – 
Νορβηγία – Κάρστεν Κλάουμαν
Ελβετία – Πέτερ 
Γιουγκοσλαβία – Μάριο Ρίγιαβετς
Ηνωμένο Βασίλειο – Έλιν Έινσγουορθ
Μάλτα – Βινς Τέμπερα
Βέλγιο – Φρανσίς Μπαΐ
Ισραήλ – Ελντάντ 
Τουρκία – Τιμούρ Σελτσούκ
Μονακό – Αντρέ 
Φινλανδία – Όσι Ρούνε
Πορτογαλία – Πέντρο Οσόριο
Ισπανία – Χουάν Κάρλος Καλδερόν
Σουηδία – Λαρς Σάμουελσον
Ιταλία – 
Ολλανδία
Ιρλανδία
Γαλλία
Γερμανία
Λουξεμβούργο
Νορβηγία
Ελβετία
Γιουγκοσλαβία
Ηνωμένο Βασίλειο
Μάλτα
Βέλγιο
Ισραήλ
Μονακό
Φινλανδία
Πορτογαλία
Ισπανία
Σουηδία
Ιταλία
.svg){kind=small}
Ισπανία
Αυστρία – 
Δανία – Κλάους Τόκσφιγκ (DR TV)
Ισλανδία – 
