ΤοΙνδοελληνικό ή Ελληνοϊνδικό βασίλειο ήταν ελληνιστική ηγεμονία η οποία είχε στην επικράτειά της διάφορες περιοχές της νότιας Ασίας -κυρίως τις περιοχές που αντιστοιχούν στο σημερινό Αφγανιστάνκαι σημερινό Πακιστάν- κατά τους δύο αιώνες της ύπαρξής του. Ιδρύθηκε όταν οΔημήτριος Α´ ο Ανίκητος, βασιλιάς τουελληνικού βασιλείου της Βακτριανής, εισέβαλε τον 3οαι. π.Χ. στις περιοχές της βορειοανατολικής Ινδίας, τις οποίες τα ινδικά βασίλεια είχαν ανακαταλάβει υπό τονΤσαντραγκούπτα Μωρύα από τοΣέλευκο Α΄στα τέλη του 4ουαι. π.Χ.. Έτσι τα ελληνικά βασίλεια της κεντρικής Ασίας διαχωρίστηκαν σε αυτά τουβασιλείου της Βακτριανήςκαι της Ινδίας στην ανατολή, και αυτό τωνΣελευκιδών -από το οποίο και προέρχονταν αρχικά- στη δύση. Ο πλέον διάσημος Ελληνοϊνδός ηγεμόνας ήταν οΜένανδρος ο Δίκαιος -ή Μιλίντα κατά την ινδική παράδοση-, ο οποίος είχε την πρωτεύουσά τουστηΣαγάλα της Πενταποταμίας, τη σημερινή ΣιαλκότστοΠαντζάμπτουΠακιστάν.
Ο όρος Ινδοελληνικό βασίλειο περιγράφει γενικά έναν αριθμό από διάφορες τοπικές ηγεμονίες, οι οποίες είχαν τις πρωτεύουσές τους σταΤάξιλα,[1]ΠουσκαλαβάτικαιΣάγαλα.[2] Υπήρχαν και άλλες πόλεις για τις οποίες γίνονται αναφορές, όπως για παράδειγμα ηΘεοφίλα, την οποία αναφέρει οΚλαύδιος ΠτολεμαίοςσταΓεωγραφικάτουκαιη οποία πιθανώς υπήρξε βασιλική έδρα.
ΟΕυθύδημος Α´ ήταν σύμφωνα μετονΠολύβιο[3] Έλληνας από τηΜαγνησία. Ο γιος του, Δημήτριος Α´ ο Ανίκητος, υπήρξε ο ιδρυτής του ελληνοϊνδικού βασιλείου. Κατά τη σύναψη ειρηνευτικής συμφωνίας μετονΑντίοχο Γ´ τον Μεγάλο, ο Δημήτριος Α΄ νυμφεύτηκε μία από τις κόρες του, η οποία είχε περσική καταγωγή κατά το ήμισυ.[4]Η εθνικότητα των υπολοίπων ηγεμόνων είναι λιγότερο ξεκάθαρη.[5]
Κατά τους δύο αιώνες της κυριαρχίας τους, οι Ινδοέλληνες βασιλείς συνδύασαν την ελληνική και τις ινδοϊρανικές γλώσσες και σύμβολα, όπως μαρτυρείται από τα νομίσματα της περιόδου, καθώς καιτα θρησκευτικά έθιμα τουΙνδουισμού, τού Βουδισμούκαι της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όπως φαίνεται από τα αρχαιολογικά τεκμήρια στις πόλεις τους. Υπήρξαν υποστηρικτές του Βουδισμού, τον οποίο συνδύασαν με ινδουιστικά και ελληνιστικά στοιχεία.[6]Ο πολιτισμικός αυτός συνδυασμός είναι συλλογικά γνωστός ως ελληνοβουδισμόςκαιελληνοβουδιστική τέχνη.[7]
Οι Ινδοέλληνες σταμάτησαν ως πολιτική οντότητα περί το 10 μ.Χ. μετά τις επιδρομές τωνΚουσανιτώνκαιτωνΙνδοσκυθών, ανκαι υπήρξαν ομάδες ελληνικού πληθυσμού, που πιθανώς παρέμειναν για αρκετούς αιώνες υπό την ηγεμονία τωνΙνδοπάρθωνκαιτων Κουσανιτών.[8]