ΗΚεφαλονιά, ή αλλιώς Κεφαλληνία, είναι νησί τουΙονίου πελάγουςκι ανήκει σταΕπτάνησα. Επισήμως, κυρίως στη διοίκηση, αναφέρεται μετον αρχαιότερο τύπο «Κεφαλληνία»[1]. Είναι το έκτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί στην Ελλάδα μετά τηνΚρήτη, τηνΕύβοια, τηΛέσβο, τηΡόδοκαιτηΧίο καθώς καιτο μεγαλύτερο νησί του Ιονίου Πελάγους.
Η Κεφαλονιά (Κεφαλληνία) είναι το μεγαλύτερο καιπιο ορεινό νησίτωνΕπτανήσωνκαιτο τρίτο σε πληθυσμό μετά την Κέρκυρα καιτη Ζάκυνθο. Βρίσκεται απέναντι από την είσοδο τουΠατραϊκού Κόλπου, βόρεια της Ζακύνθου, νότια της Λευκάδαςκαι δυτικά της Ιθάκης.
Το νησί έχει έκταση περίπου 773 τ.χλμ. καισε αυτό κατοικούν 36.064 άνθρωποι. Μεγάλο μέρος της έκτασης του καταλαμβάνει η οροσειρά Αίνος χαρακτηρισμένη ως Εθνικός δρυμός[4]με σημαντικότερες κορυφές τις Μέγας Σωρός (1.628 μ.), Αγία Δυνατή (1.131 μ.), Ευμορφία (1.043 μ.) καιΚόκκινη Ράχη (1.078 μ.) Ο Αίνος είναι από τα όρη με τις πλέον έκτακτες καιρικές συνθήκες, δεχόμενο πρώτο στην Ελλάδα τα χαμηλά βαρομετρικά που έρχονται από Δυσμάς. Είναι διάσημος γιατη μοναδική στον Κόσμο "Κεφαλληνιακή Μαύρη Ελάτη" καιγι' αυτό ονομάζεται ''Monte Nero'' (Μαύρο Βουνό) καιγια τις αγέλες των αγρίων μικρόσωμων αλόγων του της φυλής «Equus caballus». Οι σημαντικότερες πεδιάδες είναι αυτές της Κραναίας, της χερσονήσου Παλικής, του Αρακλείου και της Σάμης.
Οι ακτές της Κεφαλονιάς σχηματίζουν πολλούς κόλπους και ακρωτήρια. Σπουδαιότεροι κόλποι είναι της Σάμης, του Μύρτου, του Λουρδά, του Αθέρα, του Φισκάρδου, του Λιβαδιού, τουΑργοστολίου γνωστός και ως Κουτάβου. Κυριότερα ακρωτήρια είναι (αρχίζοντας από το νότο και προχωρώντας με ανατολική κατεύθυνση) η Μούντα, η Κάπρος, το Σαρακήνικο, ο Μύτικας, το Κεντρί, το βορεινό Δαφνούδι, στα βορειοδυτικά ο Αθέρας, στα δυτικά τα Ορθολίθια, η Σκίζα καιο Γερόγομπος και νοτιότερα το Ακρωτήρι καιη Αγία Πελαγία, ο Λιάκας, ο Καστανάς κ.ά. Οι ακτές είναι γενικά βραχώδεις και απότομες προς τοΙόνιο, ενώ έχουν ηπιότερους σχηματισμούς προς την ανατολική πλευρά.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τασπήλαιατου νησιού πουστην πλειοψηφία τους βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Σάμης, όπως το διάσημο λιμνοσπήλαιο Μελισσάνη, η Ζερβάτη καιοι Άγιοι Θεόδωροι στον Καραβόμυλο, το Αγκαλάκι, το Χιριδόνι καιο Σωτήρας στα Πουλάτα, η Δρογκαράτη στα Χαλιωτάτα με τους εντυπωσιακούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες στην οποία μάλιστα διοργανώνονται κατά καιρούς και συναυλίες κ.α.
Η παραλία Μύρτοςστη βορειοδυτική πλευρά του νησιού έχει ψηφιστεί 11 φορές ως η καλύτερη ελληνική θάλασσα σύμφωνα μετην ετήσια ψηφοφορία τουΥ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ[5]. Στη Σάμη ιδιαίτερα εντυπωσιακή και δημοφιλής είναι η παραλία Αντίσαμος, αλλά καιη παραλία Κουτσουπιά, η πρόσβαση στην οποία γίνεται με σκάφος ή μέσω μονοπατιού. Στη δυτική πλευρά του νησιού και συγκεκριμένα στηνΠαλική μπορεί κανείς να επισκεφθεί τις παραλίες τωνΠετανών, Λέπεδα, Ξικαι Πλατιά Άμμος. Πέριξ της πόλης του Αργοστολίου καιστην περιοχή της Λειβαθούς υπάρχει πλήθος παραλιών με άμμο, όπως οι πολυσύχναστες Πλατύς καιο Μακρύς Γιαλός και ανατολικότερα οι παραλίες του Λουρδά και της Σκάλας.
Αρκετές σεισμικές δονήσεις πλήττουν την περιοχή κάθε χρόνο. Το1953 ένας τρομερός σεισμός σχεδόν κατέστρεψε το νησί, αφήνοντας «όρθιο» μόνο το βορειότερο μέρος της νήσου, τηχερσόνησο της Ερίσσου, όπου βρίσκεται ο παραδοσιακός οικισμός τουΦισκάρδου.
Υπάρχουν στοιχεία ότι η Κεφαλονιά κατοικείται από την παλαιολιθική εποχή [6]. Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι ήταν Λέλεγες,[7]οι οποίοι κατοίκησαν το νησί προφανώς την εποχή του 15ουαι. π.Χ.,[7] φέρνοντας μαζί τους τη λατρεία τουΠοσειδώνα.[7]Τηνεποχή του χαλκού, ένας άλλος αρχαίος Ελληνικός λαός, οιΤαφίοι ή Τηλεβόες είχαν εγκατασταθεί στην γύρω θάλασσα, και κατοικούσαν στο νησί, ή διατηρούσαν εμπορική βάση στο νησί και συναλλάσσονταν στενά με τους κατοίκους του νησιού.[7]
Η ορθή ονομασία της νήσου είναι "Κεφαλληνία" προερχόμενη από τους αρχαίους ορεσίβιους κατοίκους της, τους Ομηρικούς "Κεφαλλήνες" (Δωριστί "Κεφαλλάνες") και όχι "Κεφαλονία-Κεφαλονιά" από τον μυθικό ήρωα της Αττικής τον Κέφαλο, που κατά τους Αθηναίους υποτίθεται πως κατέλαβε τη νήσο και της έδωσε το όνομά του.
Η Αθηναϊκή εκδοχή γιατο όνομα "Κεφαλονιά" σχετίζεται μετον μυθικό ήρωα Κέφαλο που βοήθησε τον Αμφιτρύωνα από τις Μυκήνεςστον πόλεμο εναντίον τωνΤηλεβοΐδων νήσωνκαιτωνΤαφίων.[8]ΟΑμφιτρύωναςτου έδωσε δώρο τη νήσο Σάμη που έμεινε γνωστή σαν Κεφαλονιά.
Την πρόταση αυτή σύμφωνα με τους ορεσίβιους κατοίκους διέδωσαν εντέχνως οι αποικιοκράτες Αθηναίοι προκειμένου να αποκτήσουν δικαιώματα επί της νήσου. Κακώς σήμερον από έλλειψη ορθής παιδείας επικράτησε το Κεφαλονιά.
Κατά την αρχαιότητα άκμασαν τέσσερις πόλεις, οι οποίες ήταν ανεξάρτητα κράτη: ηΚράνη, οιΠρόννοι, ηΣάμηκαιηΠάλη.
Η Κεφαλονιά έχει προταθεί σανη πιθανότερη πατρίδα του Ομηρικού Οδυσσέα αντί γιατη γειτονική Ιθάκη. Ο Ρομπέρ Μπίττλεστον στο έργο του"Οδυσσέας Λυόμενος" προτείνει ότι η χερσόνησος της Κεφαλονιάς ΠαλικήτηνΕποχή του Ορείχαλκου ήταν νησί και μάλλον πρόκειται γιατην Ομηρική Ιθάκη. Μια ομάδα ξεκίνησε τις εργασίες το καλοκαίρι του 2007 και εργάστηκε τρία χρόνια γιανα εξετάσει το ενδεχόμενο.[9]Στα Ομηρικά κείμενα δεν εμφανίζεται το όνομα της νήσου μετη σημερινή του μορφή αλλά με άλλες ονομασίες όπως Δουλίχιον, Σάμος ή Σάμη. Σε αυτή τη μορφή διατηρείται το όνομα μίας εκτων μεγάλων πόλεων της νήσου από την αρχαιότητα έως σήμερα. ΟΌμηρος αναφέρει σαφέστατα ότι ο λαός τον οποίο ηγείται οΟδυσσέας ονομαζόταν Κεφαλλήνες. [10].
Τα δύο "λ" τα χρησιμοποίησε ο Όμηρος χάριν ευφωνίας του μέτρου του δεκαπεντασύλλαβου, όπου το σύμφωνο "λ" στους "Κεφαλλήνες", είχε κάποιαν μεγαλύτερα διάρκεια κατά την εκφώνησή του ακριβώς όπως συμβαίνει καιμετη λέξη "Έλληνες".
Η Κεφαλονιά σχετίζεται επίσης μετη Θεά Βριτόμαρτιςσανη τοποθεσία που"δέχτηκε θείες τιμές από τους κατοίκους μετο όνομα Λάφρια".
Η Οικογένεια Τόκκο χρησιμοποίησε την Παλατινή Κομητεία σαν βάση γιατην κατάκτηση περιοχών της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατέλαβαν (1411) τοΔεσποτάτο της Ηπείρου. Η προέλαση τωνΟθωμανώνστα δυτικά συρρίκνωσε σταδιακά την κυριαρχία τους, οι Οθωμανοί κατέλαβαν το Δεσποτάτο και περιόρισαν τους Τόκκο στη νησιώτικη Παλατιανή κομητεία. Οι Τόκκο διατήρησαν την Παλατινή Κομητεία μέχρι την κατάληψη της από τους Οθωμανούς καιτηΔημοκρατία της Βενετίαςπου μοίρασαν τα νησιά σύμφωνα μετηΣυνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1479).[13]ΗΖάκυνθος πέρασε ολόκληρη στηΔημοκρατία της Βενετίαςκαιη Κεφαλονιά μοιράστηκε ανάμεσα στους Βενετούς και τους Οθωμανούς.[14]
Το νησί κατακτήθηκε από τηΔημοκρατία της Βενετίας (1500), ήταν μια σπάνια επιτυχία της Δημοκρατίας στονΔεύτερο Βενετοτουρκικό Πόλεμοστον οποίο είχε ηττηθεί από τους Οθωμανούς.[15] Από τότε μέχρι την πτώση της Δημοκρατίας (1797) η Κεφαλονιά ανήκε στοΚράτος της Θάλασσαςμετα υπόλοιπα Επτάνησα, τελευταία κατάκτηση της Βενετίας από τους Τούρκους ήταν ηΛευκάδα (1684). Η φιλελεύθερη κατάσταση που επικρατούσε στο νησί στη Βενετοκρατία οδήγησε τον Βενετό κυβερνήτη Μαρκαντόνιο Τζουστινιάν (1516–1571) να τυπώσει Εβραϊκά βιβλία που έκανε εξαγωγή τους σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.
Οι Βενετοί οικοδόμησαν τοΚάστρο της Άσσου Κεφαλονιάς (1593 - 1596) με σχέδια του Βενετού μηχανικού Μαρίνου Γκεντιλίνη που εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά, παντρεύτηκε Ελληνίδα και καταγράφηκε στηΧρυσή Βίβλο. Οι απόγονοι του είναι σήμερα Κεφαλονίτες μετο επώνυμο Γκεντιλίνης.[16]Το κάστρο έχει θέα στον όρμο της Αγίας Κυριακής στα βορειοδυτικά του νησιού, βόρεια από τηνΠαλική, κατασκευάστηκε με στόχο να υπερασπιστεί το νησί από τους πειρατές και τις ναυτικές επιδρομές.[17]Το κάστρο ήταν η πρωτεύουσα της βόρειας Κεφαλονιάς αλλά μετά την κατάκτηση της Λευκάδας (1684) οι Οθωμανικές επιδρομές ελαττώθηκαν, έχασε τη στρατηγική του σημασία καιοι Βενετοί έκτισαν νέα πρωτεύουσα για ολόκληρο το νησί το Αργοστόλι.
Μετην έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 μεταφέρθηκαν στο κάστρο 7.000 κάτοικοι από τοΣούλι Θεσπρωτίας. Μετά τους φονικούς Σεισμούς του 1953οι λιγοστοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το κάστρο, σήμερα διατηρείται μόνο σαν τουριστικός προορισμός.
Από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα η Κεφαλονιά καιη Ζάκυνθος ήταν οι μεγαλύτεροι τόποι εξαγωγής φραγκοστάφυλλου στον κόσμο και κατείχε έναν μεγάλο στόλο πλοίων με αφετηρία το ναυπηγείο του Ντάνζιγκ. Οι πόλεις καιτα χωριά ήταν κτισμένα πάνω σε λόφους γιανα προστατεύσουν τους κατοίκους από τους πειρατές που είχαν ρημάξει εκείνη την εποχή στη Μεσόγειο. ΗΣυνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (1797) παραχώρησε τα Επτάνησα στηΓαλλία αμέσως μετά τη διάλυση της Δημοκρατίας από τους Γάλλους.
Όταν κατακτήθηκαν τα Επτάνησα από τους Γάλλους (1797) η Κεφαλονιά έγινε τμήμα του Γαλλικού Διαμερίσματος της Ιθάκης. Την επόμενη χρονιά (1798) η Γαλλία πιέστηκε να παραδώσει τα Επτάνησα σε έναν Οθωμανό-Ρωσικό στρατό, δημιουργήθηκε ηΕπτάνησος Πολιτείαπουτην κυβερνούσε επίσημα η Τουρκία αλλά την πραγματική εξουσία είχαν οι Ρώσοι. ΜετηΣυνθήκη του Τιλσίττα Επτάνησα παραχωρήθηκαν ξανά στη Γαλλία που έμειναν υπό τον έλεγχο της μια διετία (1807 - 1809).
ΗΜεγάλη Βρετανία κατέκτησε τα Επτάνησα από τονΝαπολέοντα Α', τον Σεπτέμβριο του 1809 η Βρετανική σημαία τοποθετήθηκε πάνω από το κάστρο της Ζακύνθου, ακολούθησε η υποταγή της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης καιη εγκατάσταση Βρετανού κυβερνήτη. Ο διάσημος Ελβετός μηχανικός ΣαρλΝτε Μποσέ έγινε επαρχιακός κυβερνήτης (1810 - 1814). Οι Βρετανοί έκαναν νέα μεγαλύτερα δημόσια έργα όπως ηΓέφυρα Ντε Μποσέ (ή "Δεβοσέτου")η μεγαλύτερη λίθινη γέφυρα πάνω από θάλασσα στον κόσμο συνολικού μήκους 689,9 μέτρων. Η γέφυρα συνδέει τοΑργοστόλιμετο βόρειο τμήμα του νησιού, διαχωρίζει τη λιμνοθάλασσα τουΚουταβού από τον κόλπο, το έργο σχεδίασε ο ίδιος ο κυβερνήτης ΣαρλΝτε Μποσέ.
Τα Επτάνησα έγιναν μετη"Συνθήκη των Παρισίων" τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου (5 Νοεμβρίου 1815) σανΗνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσωνκαιη έδρα του Ύπατου Αρμοστή Ιονίων Νήσων.[18]Τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκαν επαναστατικές ομάδες με αρχικό στόχο να προσφέρει βοήθεια στους υπόλοιπους Έλληνες στηνΕλληνική Επανάσταση του 1821 αλλά στράφηκε σποραδικά και εναντίον των Βρετανών που κυβερνούσαν τα Επτάνησα. Η αντίσταση αυξήθηκε σημαντικά (1848) με πολλές αψιμαχίες στο Αργοστόλι καιστο Ληξούρι που οδήγησαν τους Βρετανούς στην απόφαση να περιορίσουν την ελευθερία του Τύπου καινα καταργήσουν τηΧρυσή Βίβλο. Η Ένωση μετην Ελλάδα ήταν ο βασικός στόχος των γηγενών κατοίκων καιοι αψιμαχίες εντάθηκαν μετά το 1850.
Η Δεύτερη Εθνική Συνέλευση στην Αθήνα εξέλεξε βασιλιά των Ελλήνων τον πρίγκιπα Γουλιέλμο της Δανίας που στέφθηκε νέος βασιλιάς ως Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας. ΗΜεγάλη Βρετανία μετά την απόφαση αυτή έδωσε δώρο στην Ελλάδα τα Επτάνησα επειδή η αδελφή του νέου Έλληνα βασιλιά Αλεξάνδρα της Δανίας είχε παντρευτεί τον πρίγκιπα Εδουάρδο της Ουαλίας, διάδοχο του Αγγλικού θρόνου. Η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ελλάδα καιη Ρωσία υπέγραψαν τη"συνθήκη του Λονδίνου" (29 Μαρτίου 1864) που κατοχύρωσε τα Επτάνησα ως Ελληνική επαρχία. ΟΛόρδος Ύπατος Αρμοστής των Ιονίων Νήσων κήρυξε επίσημα την Ένωση των Επτανήσων μετην Ελλάδα.[19]
Οι Βρετανοί Ύπατοι Αρμοστές Ιονίων Νήσων ήταν οι εξής :
Ερείπια από τα παλιά Βαλσαμάτα της Κεφαλονιάς. Το χωριό καταστράφηκε από τους καταστροφικούς σεισμούς του Ιονίου του 1953.
Κατά τη διάρκεια τουΑ΄ Παγκόσμιου Πόλεμουτο νησί κατέλαβαν, για μικρό χρονικό διάστημα, οι γαλλικές ναυτικές δυνάμεις.
ΣτοΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταλήφθηκε αρχικά από τους Ιταλούς, που απέβλεπαν στην ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ιταλία καθιερώνοντας νομισματική και οικονομική ένωση. Μετην ιταλική συνθηκολόγηση, το 1943, οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κεφαλονιά και μετά από μεγάλη μάχη με τους 12.000 Ιταλούς στρατιώτες της Μεραρχίας Άκουι (Divisione Acqui)που επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, εκτέλεσαν τους περισσότερους από αυτούς. Στην Κεφαλονιά αναπτύχθηκε ισχυρό κίνημα Αντίστασης από τοΕΑΜ, ενώ κατά την περίοδο τουΕμφυλίου δόθηκαν πολλές μάχες μεταξύ του κυβερνητικού στρατού καιτων ανταρτών, που δρούσαν στο νησί μέχρι τα τέλη του 1949.
Η Κεφαλονιά πλήγηκε από τους μεγάλους σεισμούς του 1953, όταν ισοπεδώθηκαν όλα σχεδόν τα οικήματα του νησιού. Σύμφωνα μετα στοιχεία της απογραφής του 1951 η Κεφαλονιά αριθμούσε 47.369 κατοίκους. Στην απογραφή του 1961, την πρώτη μετά τους σεισμούς, ο πληθυσμός είχε μειωθεί κατά σχεδόν 16% φτάνοντας τους 39.793 μόνιμους κατοίκους. Στη δεκαετία που ακολούθησε η εσωτερική μετανάστευση αυξήθηκε, ενώ αρκετοί κάτοικοι από φτωχότερα μέρη της Ελλάδος εγκαταστάθηκαν στο νησί. Σχετικά αργά αναπτύχθηκε ο τουρισμός στο νησί καθώς οι Κεφαλονίτες είχαν έσοδα από τη ναυτιλία, τον παραδοσιακά ανεπτυγμένο πρωτογενή τομέα καιτο συνάλλαγμα.
Σήμερα η Κεφαλονιά θεωρείται ως μια από τις πλέον ανεπτυγμένες περιοχές της Ελλάδας με ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα, ενώ βρίσκεται και στις πρώτες θέσεις πανελληνίως σε αποταμιεύσεις. Σε ότι αφορά στον πληθυσμό του νησιού, βάσει της απογραφής του 2011 ο μόνιμος ανέρχεται πλέον σε 35.801 κατοίκους, ο πραγματικός σε 38.082 και ο νόμιμος σε 37.766. Οι διαφοροποιήσεις έχουν να κάνουν μετη μέθοδο μέτρησης της ΕΛΣΤΑΤ.
Απόστολος Παύλος Πεσσάδας
Ο Απόστολος Παύλος στην Κεφαλονιά
Παλαιότερα υπήρξε πολύς προβληματισμός σχετικά μετο πώς εκχριστιανίστηκε η Κεφαλληνία, αφού ή χριστιανική κοινότητά της αναφέρεται ως η μοναδική και αρχαιότερη μεταξύ κεντρικής Ελλάδος και Ιταλίας. Επικρατέστερη άποψη ήταν ότι ο Χριστιανισμός έφθασε εδώ από Κεφαλλήνες εμπόρους. Το 1987 ο Γερμανός ερευνητής Dr. Heinz Warnecke κατέθεσε στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης διδακτορική διατριβή μετον τίτλο «Το πραγματικό ταξίδι στη Ρώμη του Αποστόλου Παύλου» υποστηρίζοντας ότι η Μελίτη των Πράξεων των Αποστόλων, Κεφ. 27,28, δεν είναι η Μάλτα, αλλά η Κεφαλληνία και ότι οΑπ. Παύλος ήταν αυτός που εκχριστιάνισε το νησί. Ακολούθησαν έξι διεθνή επιστημονικά Συνέδρια: 1993, 1996, 1999, 2005, 2009 και 2013, κατά τα οποία τα πάμπολλα και ετερόκλητα στοιχεία, ιστορικά και φυσικά που παρουσιάστηκαν, κατέδειξαν ότι πράγματι η Κεφαλληνία είναι η Μελίτη των Πράξεων καιη Πεσσάδα (Ακρωτήριο και Όρμος «Άγιος Σώστης») ο τόπος του ναυαγίου και της διασώσεως τουΑπ. Παύλου.
Η επιστημονική αυτή θέση κερδίζει συνεχώς έδαφος. Έτσι πολλοί εκδοτικοί οίκοι του εξωτερικού, τόσο προτεσταντικοί όσο και καθολικοί, στις εκδόσεις της Καινής Διαθήκης θεωρούν την Κεφαλληνία αντί της Μάλτας ως τη Μελίτη των Πράξεων.
Στις 17 Αυγούστου 1996 θεμελιώθηκε στην Πεσσάδα ο νέος Ναός τουΑπ. Παύλου, γιανα αποτελέσει τη συνέχεια των δύο παλαιοχριστιανικών Ναών που υπήρχαν εκεί προς τιμήν του Αποστόλου και εις ανάμνησιν της εκεί διασώσεως και παραμονής του, καιτο 1999 στα πλαίσια του Γ΄ επιστημονικού Συνεδρίου ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος ετέλεσε τα Θυρανοίξια.
Ο Ναός εορτάζει δύο φορές το χρόνο, στις 29 Ιουνίου, κατά την ημέρα δηλ. της Μνήμης του Αποστόλου, και στις 17 Αυγούστου με πανηγυρικό Εσπερινό εις ανάμνησιν της Θεμελιώσεως γιατην επανίδρυσή του.
ΣτηΒΔ γωνία του Ναού υπάρχει μικρό Μουσείο με υλικό και στοιχεία σχετικά μετοεν λόγω θέμα.
Ένα μεγάλο μέρος από τα επώνυμα των κατοίκων της Κεφαλονιάς έχει την κατάληξη «-ατος». Ανάλογα η κατάληξη -άτα βρίσκεται σε πάρα πολλά τοπωνύμια, όπως χωρία και συνοικίες χωριών, όπως τα Φαρακλάτα, Κουρκουμελάτα, Καμιναράτα, Βαλσαμάτα, Τρωιανάτα, Γριζάτα, Λουρδάτα, Φαβατάτα, Δελαπορτάτα, Σιμωτάτα, Ντομάτα, Περατάτα κ.λπ. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται για πρώτη φορά από τον 13ο αιώνα και μετά{{[20]}}. Πριν από αυτή την εποχή οι τοπωνυμικές μαρτυρίες είναι απειροελάχιστες, π.χ. το τοπωνύμιο Αίνος που μαρτυρείται ήδη στον Ησίοδο. Παρ' όλα αυτά δεν λείπουν και τοπωνύμια που πρέπει να προέρχονται από τους αρχαίους χρόνους όπως το Αράκλι (Ηράκλειο), η Μελισσάνη, η Παλική (από την αρχαία πόλη Πάλη), η Κρανιά (από τηνΚράνη), η Φάλαρη ή έχουν άρωμα προϊστορίας όπως τα Μηνιές, Φανιές, Κεραμειές, Λειβαθώ, Λακήθρα κ.ά.
Στο νησί υπάρχουν πολλές εκκλησίες καθώς και δύο μεγάλα μοναστήρια. Το ένα είναι το μοναστήρι τουΑγ. Ανδρέα Μηλιαπιδιάς, το οποίο βρίσκεται στο σημερινό δήμο Λειβαθούς καιτο άλλο βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, στην κοινότητα Ομαλών και είναι αφιερωμένο στον προστάτη της νήσου Αγ. Γεράσιμο. Αμφότερα είναι γυναικεία. Στο τελευταίο εκτυλίχθηκε καιτο γνωστό κωμικό περιστατικό της Μ. Πέμπτης, όπου ο «Κεφαλονίτικος» μεθυσμένος παπάς, διαβάζοντας με σοφία, έβγαλε τα Ευαγγέλια 13[εκκρεμεί παραπομπή]. «Κεφαλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία…τα Δώδεκα Ευαγγέλια τα βγάζει …Δεκατρία».
Αυτό αναφέρεται σε κάποιον Ιερέα παλιότερης εποχής, ο οποίος κάποια Μ. Πέμπτη βράδυ, αντί να διαβάσει τα Δώδεκα Ευαγγέλια, διάβασε …Δεκατρία! Όσον καινα φαίνεται παράξενο έχει την εξήγησή του μέσα από το τυπικό της Εκκλησίας και ιδιαίτερα αυτό των Μοναστηριών καιτων Ενοριών.
Γιανα διαβαστεί δέκατο τρίτο Ευαγγέλιο, θα πρέπει να συμπέσει η Εορτή του Ευαγγελισμού καιηΜεγ. Παρασκευή μαζί! Αυτό ήταν όχι σπάνιο στην εποχή του παλαιού ημερολογίου, το οποίο ίσχυε μέχρι το έτος 1924. Και εκείνη λοιπόν την εποχή όταν τύχαινε να γίνει αυτή η σύμπτωση στους ενοριακούς ναούς, ο Ευαγγελισμός μετατίθετο γιανα γιορτασθεί μαζί μετο Πάσχα καιγι’ αυτή τη μετάθεση υπάρχουν βασιλικά διατάγματα, όπως αυτό του 1866 από τον Γεώργιο τον Α΄.
Στα Μοναστήρια, όμως, τα οποία γιόρταζαν τον Ευαγγελισμό, δεν μετετίθετο προς τιμή των κτιτόφων, αλλά εξάγρονιο ο Ευαγγελισμός μετηΜεγ. Παρασκευή μαζί. Έτσι τηΜεγ. Πέμπτη το βράδυ, όπου ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγ. Παρασκευής συμψαλλόταν καιο Όρθρος του Ευαγγελισμού, ο οποίος ως γνωστόν έχει ένα Ευαγγέλιο. Σύμφωνα με αυτήν τη Μοναστηριακή τάξη μετά το έβδομο από τα Δώδεκα, εψάλλετο ο Πολυέλαιος της Εορτής και ευθύς αμέσως το προκείμενο της Εορτής καιτο Ευαγγέλιο του Όρθρου της Εορτής, οπότε αθροίζοντας τα Ευαγγέλια έβγαιναν δέκα τρία αντί δώδεκα!
Απορίας άξιον είναι τι σχέση μπορεί να έχει μετην Κεφαλονιά, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε ρίζωσε στη συνείδηση του λαού, έστω καιμετη μορφή γνωμικού αποφθέγματος «Κεφαλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία, τα δώδεκα Ευαγγέλια τα βγάζει δεκατρία».
Η λύση της απορίας βρίσκεται στη Μονή Κηπουραίων, όπου γιορτάζει την Εορτή του Ευαγγελισμού. Στο Μοναστήρι αυτό, τα χρόνια εκείνα συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος γιατην Εορτή του Ευαγγελισμού, αλλά και κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα, χάριν ψυχικής ωφελείας. Εκείνη τη χρονιά του έτους 1866 συνέπεσε ο Ευαγγελισμός μετηΜεγ. Παρασκευή και σύμφωνα μετη Μοναστηριακή τυπική διάταξη συνψάλλησαν οι δύο Ακολουθίες των Όρθρων, της Εορτής του Ευαγγελισμού καιτων Παθών του Κυρίου και ακούστηκαν αντί Δώδεκα-Δεκατρία Ευαγγέλια.
Έτσι λοιπόν, ο κατά πάντα μελετημένος, εφημέριος της Μονής Κηπουραίων, γνωρίζοντας την περίπτωση από την τυπική της πλευρά, πρόσθεσε στα Ευαγγέλια της Μεγ. Πέμπτης βράδυ καιτο Ευαγγέλιο της Εορτής του Ευαγγελισμού καιτα έκανε δεκατρία.
Οι πιστοί όμως, που είχαν συνηθίσει να ακούνε δώδεκα μόνο Ευαγγέλια το βράδυ της Μεγ. Πέμπτης, δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν το εξεζητημένο της περιπτώσεως! Γι’ αυτό εξέλαβαν τη σοφή, πράγματι, πράξη του Ιερέα, ως έξυπνη μωρία και διέσωσαν το συμβάν αυτό μετο Κεφαλονίτικο γνωμικό!
«Κεφαλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία, τα δώδεκα Ευαγγέλια τα βγάζει δεκατρία».[21]
Έστω καιαν σήμερα δεν συμβαίνει λόγω αλλαγής ημερολογίου, εν τούτοις μελοποιημένο το γεγονός παραμένει ζωντανό στη λαογραφική συνείδηση των ανθρώπων του νησιού και ακόμα πιο πέρα και έξω.[22][21]
Ιδιαίτερο θρησκευτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η εμφάνιση φιδιών κατά τοδεκαπενταύγουστοστα χωρία Αργίνια και Μαρκόπουλο του δήμου Ελειού - Πρόννων. Τα φιδάκια σύμφωνα μετην παράδοση εμφανίζονται μόνο αυτές τις ημέρες μετη χάρη της Παναγίας. [23]
Από το νησί και συγκεκριμένα από το χωριό της Κοντογεννάδας (Κοντογεννάδα) στηνΠαλική, κατάγεται καιο γνωστός, από τις ανασκαφές στη Σαντορίνη, αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος. Έτερος παλαιότερος αρχαιολόγος καταγόμενος από την Κεφαλονιά, και συγκεκριμένα από τον Κοθρέα Ερίσσου ήταν οΠαναγής Καββαδίας, ανασκαφέας της Αρχαίας Επιδαύρουκαι άλλων σημαντικότατων ανασκαφών...
Οι υψηλές κορυφογραμμές που διατρέχουν το νησί σε συνεχείς εκτάσεις αποτελούν το ιδανικό έδαφος γιατην ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας. Τα τελευταία χρόνια η Κεφαλονιά έχει γνωρίσει μεγάλο ενδιαφέρον από επενδυτές γιατη δημιουργία αιολικών πάρκων. Αυτή τη στιγμή ήδη λειτουργεί το αιολικό πάρκο στη θέση «Μανολάτη-Ξερολίμπα» του Δήμου Αργοστολίου, το Αιολικό Πάρκο "Ημεροβίγλι" καιτο Αιολικό Πάρκο "Αγία Δυνατή" τα οποία τροφοδοτούν το εθνικό δίκτυο ηλεκτροδότησης με 71 MW ηλεκτρικής ισχύος (η Κεφαλονιά ανήκει στα διασυνδεδεμένα νησιά του εθνικού δικτύου). Πρόσφατα τέθηκε σε λειτουργία καιτο αιολικό πάρκο στη θέση Ευμορφία, ενώ 2 ακόμη αιολικά πάρκα είναι σε διαδικασία κατασκευής ή αδειοδότησης.
Ο πληθυσμός της Κεφαλονιάς έπειτα από την ενσωμάτωση της στην Ελλάδα μέχρι καιτο 1907 υπήρξε σταθερός με μία ελαφρά αύξηση. Από το 1920 μέχρι καιτο 1981 ο πληθυσμός της μειώθηκε δραματικά. Από το 1981 μέχρι και σήμερα ο πληθυσμός της Κεφαλονιάς έχει σημειώσει σημαντική αύξηση. Η Κεφαλονιά κατέγραψε τον μεγαλύτερο πληθυσμό της το 1907 (71.235) καιτον μικρότερο το 1981 (27.649). Η μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού έγινε το 2001 (18,2%) καιη μικρότερη το 1896 (0,5%). Η μεγαλύτερη μείωση του πληθυσμού έγινε το 1920 (22,7%) καιη μικρότερη το 1981 (13,0%).
Το μεγαλύτερο αστικό κέντρο του νησιού είναι το Αργοστόλι, ενώ ακολουθούν πληθυσμιακά το Ληξούρι καιηΣάμηπου είναι άλλωστε και έδρες των ομώνυμων Δήμων.
↑Heinz Warnecke; Thomas Schirrmacher (2000). Paulus im Sturm. Über den Schiffbruch der Exegese und die Rettung des Apostels auf Kephallenia (στα Γερμανικά). Nürnberg: VTR. σελ. 183. ISBN3-933372-29-1.
↑Warnecke, Heinz (2017). «Strandete der Apostel Paulus auf Malta oder in Westgriechenland?». θεολογια, Τριμηνιαια Εκδοση της Ιερας Σζνοδου της Εκκλησιας της Ελλαδος88 (2): 69-158.
↑Robert L. Fowler, 'The myth of Kephalos as aition of rain-magic' (Pherekydes FrGHist 3F34), in Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 97 (1993), pp. 29–42
↑Gatopoulos, Derek (March 27, 2007). "Engineers to Help Find Homer's Ithaca"
↑One or more of the preceding sentences incorporates text from a publication now in the public domain: Gardner, Ernest Arthur; Caspari, Maximillian Otto Bismark (1911). "Corfu". In Chisholm, Hugh. Encyclop?dia Britannica. 7 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 145–146.
↑Στο Πρακτικό της Λατινικής επισκοπής που συντάχθηκε σε πρώτη μορφή στα μέσα του 13ου αιώνα, αρχίζουν να εμφανίζονται τοπωνύμια σε κατάληξη -άτον, που όπως Δαυγάτον και Ραζάτον, δηλαδή στον Ενικό αριθμό. Θ. Στ. Τζανετάτου, «Το Πρακτικόν της Λατινικής Επισκοπής Κεφαλληνίας του 1264 και η Επιτομή αυτού. Κριτική έκδοσις αυτών», εν Αθήναις, 1965
↑«Κεφαλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία…τα Δώδεκα Ευαγγέλια τα βγάζει …Δεκατρία».
↑Ο καθηγητής Δημήτρης Λουκάτος γράφει γιατα φιδάκια:«Τιναπει κανείς γι' αυτά τα φίδια; Αν δεχθεί το θαύμα δεν έχει ναπει τίποτε. Μααν ζητήσει κάποια φυσική εξήγηση, μπορεί ναπει πως πρόκειται γιαμια ράτσα φιδιών χωρίς δηλητήριο (ας την προσδιορίσουν οι ερπετολόγοι),που ευδοκίμησε και πολλαπλασιάστηκε σε εκείνη τη λαχτιά, πρώτα γιατί τα σήκωνε ο τόπος, κι ύστερα γιατί κανείς από τους χωριανούς δεντα πείραξε ποτέ. Από κληρονομικότητα συνήθισαν, τόσο αυτά όσο καιο άνθρωπος, ναμη φοβούνται ο ένας τον άλλο. Στις μέρες του Δεκαπενταύγουστου συμπίπτει ίσως η περίοδος των γάμων καιτου πολλαπλασιασμού τους. Αυτό καιο θόρυβος που γίνεται με τις καμπάνες καιτην κίνηση του πανηγυριού, τα ξεσηκώνει καιτα βγάζει έξω από τις φωλιές τους. Παρόμοιο λατρευτικό φαινόμενο φιδιών ιερών (ακίνδυνων), πουτα κρατούν οι πιστοί στο χέρι παρουσιάζεται από χρόνια καιστην Ιταλία, στο Cocullo του Abruzzi που γιορτάζεται ο Άγιος Δομένικος τον ίδιο μήνα, στις 8 Αυγούστου», Δημήτρης Λουκάτος, Τα καλοκαιρινά, εκδ.Φιλιππότης, Αθήνα, 1992, σελ.125-126
(Γαλλικά)Duchesne, Louis (1895). «Les anciens évêchés de la Grèce». Mélanges d'archéologie et d'histoire15: 375-385. doi:10.3406/mefr.1895.6145. ISSN0223-4874.
(Γαλλικά)Euzière, Paul (2013). «La liquidation de la Résistance grecque, prélude à la «guerre froide»». Recherches Internationales (96): 153-172. doi:10.3406/rint.2013.1339.
(Γαλλικά)Grandazzi, Maurice (1954). «Le tremblement de terre des Iles Ioniennes (aout 1953)». Annales de Géographie63 (340): 431-453. doi:10.3406/geo.1954.15580.
(Αγγλικά) Hirst, Anthony· Sammon, Patrick, επιμ. (2014). The Ionian Islands : Aspects of their History and Culture. Cambridge Scholars Publishing. ISBN9781443858250.
(Γαλλικά)Oikonomidès, N. A. (1965). «Constantin VII Porphyrogénète et les thèmes de Céphalonie et de Longobardie». Revue des études byzantines23: 118-123. doi:10.3406/rebyz.1965.1343.
(Γαλλικά)Perrey, Alexis (1872). «Note sur les tremblements de terre en 1868, avec suppléments pour les années antérieures, de 1843 à 1867». Mémoires de l'Académie royale de Belgique22: 1-116. doi:10.3406/marb.1872.2206.
(Γαλλικά)Plastiras, N. (1925). «Loi organique de l'Église de Grèce». Échos d'Orient24 (137): 68-85. doi:10.3406/rebyz.1925.4491.
(Γαλλικά)Pomponi, Francis (1998). «Les îles du Bassin Occidental de la Méditerranée et la "redécouverte" par la France d'une politique Méditerranéenne (1769-1799)». Cahiers de la Méditerranée (57): 1-32. doi:10.3406/camed.1998.1223.
(Αγγλικά) Potts, Jim (2010). Ionian Islands and Epirus : A Cultural History. Landscapes of the Imagination. 2. Andrews UK Ltd. ISBN9781904955658.
(Γαλλικά)Prigent, Vivien (2008). «Notes sur l'évolution de l'administration byzantine en Adriatique (VIIIe-IXe siècle)». Mélanges de l'École française de Rome120 (2): 393-417. doi:10.3406/mefr.2008.9506.
(Γαλλικά)Théarvic, M. (1900). «L'Église de Grèce». Échos d'Orient3 (5): 285-294. doi:10.3406/rebyz.1900.3290.
(Αγγλικά) Tsougarakis, Nickiphoros I.· Lock, Peter, επιμ. (2014). A Companion to Latin Greece. Brill's Companions to European History Series. 6. BRILL. ISBN9789004284029.
(Αγγλικά) Zečević, Nada (2015). The Tocco of the Greek Realm : Nobility, Power and Migration in Latin Greece (14th - 15th Centuries). MAKART. ISBN9788687115118.