ΟΜεντρεσές (αραβ.:مدرسة, madrasah, [πληθυντικός مدارس, madāris]) είναι αραβική λέξη που χρησιμοποιείται για οποιοδήποτε θρησκευτικό μορφωτικό ίδρυμα. Τέτοια ιεροσπουδαστήρια υπάρχουν σε όλες τις Μουσουλμανικές χώρες.
Η λέξη μεντρεσές προέρχεται από την αραβική λέξη ντερς (=μάθημα) και σημαίνει "μουσουλμανικό ιεροσπουδαστήριο". Ωστόσο, είναι πιθανό να προέρχεται από την εβραϊκή λέξη μιντράς (מדרש).
Οι μεντρεσέδες δεν υπήρχαν στις αρχές της εξάπλωσης τουΙσλάμκαιτοτζαμί αποτελούσε τον κυριότερο εκπαιδευτικό θεσμό στον μουσουλμανικό κόσμο. Ωστόσο, καθώς η ζήτηση για μάθηση αυξανόταν, δεν ήταν πλέον πρακτικό να δίνονται ζωηρές συζητήσεις στο τζαμί, όπου πολλοί πιστοί επιθυμούσαν να προσευχηθούν καινα απομνημονεύσουν τοΚοράνιο. Κατά συνέπεια, οι Μουσουλμάνοι εκπαιδευτικοί δημιούργησαν το θεσμό του μεντρεσέ.
Παρ' όλα αυτά, οι μεντρεσέδες, δημιουργήθηκαν γιανα διδάξουν τη θρησκεία καιτην επιστήμη, από τησουνιτική άποψη.[1] Έτσι, παρείχαν την καλύτερη εκπαίδευση μονάχα στους σουνίτες μουσουλμάνους, οι οποίοι κατόπιν διορίζονταν στις σημαντικότερες θέσεις της δικαιοσύνης, της διοίκησης και της θρησκείας. Κατ' αυτόν τον τρόπο, οιΣελτζούκοι ηγεμόνες, πιστοί σουνίτες οι ίδιοι, κατάφεραν βαρύ πλήγμα στηνσιιτικήπροπαγάνδα.[1]
Οι Σελτζούκοι σουλτάνοι πείστηκαν εύκολα να ιδρύσουν μεντρεσέδες, σεμια κλίμακα χωρίς προηγούμενο. Πιθανώς, η πρώτη τέτοια σχολή ήταν τοΑλ-Καραουιγίν, στην πόλη ΦεζτουΜαρόκου, χτισμένη γύρω στο859. Ο σημαντικότερος μεντρεσές, όμως, ήταν αυτός της ΝιζαμίγιαστηΒαγδάτη (1065), ο οποίος ιδρύθηκε από τοβεζίρηΝιζάμ αλ-Μουλκ.[2] Εκεί δίδαξαν οι διασημότεροι λόγιοι του μουσουλμανικού κόσμου, ανάμεσα στους οποίους καιοΑλ-Γκαζαλί.[1]
Ταμουσουλμανικά ιεροσπουδαστήρια αποτέλεσαν στόχους των Ευρωπαίων αποικιοκρατών, ώστε να "ευνουχίσουν" οποιαδήποτε πνευματική δραστηριότητα των ντόπιων. Για παράδειγμα, όταν οιΟλλανδοί κατέλαβαν τηνΙνδονησίατο1595, έκλεισαν όλους τους μεντρεσέδες και τις βιβλιοθήκες, απαγορεύοντας την εκπαίδευση.[3]
Μετά τη μεταρρύθμιση τουΜουσταφά Κεμάλ, οι μεντρεσέδες περιορίστηκαν στο ελάχιστο στηνΤουρκία. Ωστόσο, σε πολλές μουσουλμανικές χώρες η ίδρυση νέων μεντρεσέδων συνεχίστηκε ακόμη καιτον 20ό αιώνα. Κύρια παραδείγματα αποτελούν τοΑλ Τζαμιατούλ Ασραφίαστο Μουμπαρακπούρ της Ινδίας (1898) καιτοΑλ-Ιρσυάντ Αλ-ΙσλαμίαχστηΣιγκαπούρη (1947).
Ο δάσκαλος (αραβ.:شيخ σέιχ) καθόταν σεμια χαμηλή καρέκλα, με τους μαθητές καθισμένους γύρω τουσε κύκλο. Κάθε καθηγητής είχε έναν αριθμό βοηθών και μερικές φορές έναν ειδικό "αναγνώστη" για μεγαλόφωνη ανάγνωση των κειμένων.[4]Δεν υπήρχε επίσημο πρόγραμμα καιοι μαθητές μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους για όσο καιρό, θεωρούσαν οι ίδιοι καιοι καθηγητές ότι χρειαζόταν.[4]Ο καθηγητής ξεκινούσε το μάθημα μεμια προεπισκόπηση του θέματος, και συνέχιζε μεμια γενική παρουσίαση και τις διαφορετικές απόψεις των ειδικών.