ΗΣιγκαπούρη, επίσημα Δημοκρατία της Σιγκαπούρης, είναι νησιωτική χώρα νότια της Μαλαισίας. Με έκταση μόλις 734,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι η μικρότερη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίαςκαι μπορεί να χαρακτηριστεί μια σύγχρονη πόλη-κράτος. Βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ασίαςκαι της Μαλαισιανής χερσονήσου, μόλις μία μοίρα βόρεια από τονΙσημερινό.
Η Σιγκαπούρη ήταν μέχρι το 1965 βρετανική αποικία και έκτοτε είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Ο πληθυσμός της έχει πολυεθνική σύνθεση, καθώς περιλαμβάνει Κινέζους, Μαλαισιανούς, ΤαμίλκαιΕυρωπαίους. Έχει ισχυρή οικονομία καιοι κάτοικοί της απολαμβάνουν υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και βιοτικό επίπεδο. Το Σύνταγμα της χώρας ορίζει το πολίτευμα ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην πράξη όμως ένα και μόνο κόμμα, τοΛαϊκό Κόμμα Δράσης, μονοπωλεί την εξουσία από τότε πουη χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της. Ο πληθυσμός της, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση γιατο 2023, είναι 5.917.600 κάτοικοι.[2]
Η Σιγκαπούρη είναι ένα νησιωτικό μικροκράτοςπου βρίσκεται στο νότιο άκρο της χερσονήσου της Μαλαισίαςκαι ταυτόχρονα στο ανατολικό στόμιο τουπορθμού της Μαλάκκας, ο οποίος είναι μία από τις πιο πολυσύχναστες ακτοπλοϊκές διόδους του πλανήτη. Εκτός του κεντρικού νησιού, του Πουλάου Ουτζόνγκ (Pulau Ujong), περιλαμβάνει άλλα 62 μικρότερα νησιά, από τα οποία τα μεγαλύτερα είναι ταJurong Island, Pulau Tekong, Pulau UbinκαιSentosa.[5]Η Σιγκαπούρη συνδέεται μετην ενδοχώρα της Μαλαισίας με δύο γέφυρες. Παράλληλα, νότια της Σιγκαπούρης βρίσκονται τανησιά Ριάου, τα οποία ανήκουν στηνΙνδονησία.
Το κέντρο της πόλης βρίσκεται στον νότο και συγκεκριμένα γύρω από τις εκβολές του ποταμού της Σιγκαπούρης. Παλιότερα αυτή ήταν η μοναδική αστική περιοχή του νησιού, ενώ στο υπόλοιπο υπήρχαν είτε τροπικά δάση είτε γεωργικές εκτάσεις. Τη δεκαετία του 1960 η κυβέρνηση ξεκίνησε ένα στεγαστικό πρόγραμμα κατασκευάζοντας οικισμούς σε διάφορες περιοχές και σήμερα σχεδόν το σύνολο του νησιού είναι αστικοποιημένο. Έτσι σήμερα παραμένει μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα τροπικού δάσους, το προστατευόμενο Bukit Timah Nature Reserve. Υπάρχουν επίσης και κάποια πάρκα που διατηρούνται με ανθρώπινη παρέμβαση, όπως οιΒοτανικοί Κήποι της Σιγκαπούρης, οι οποίοι ανακηρύχθηκαν το 2015 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από τηνUNESCO. Σχεδόν το 10% της έκτασης της Σιγκαπούρης καλύπτεται από πάρκα ή καταφύγια φύσης. Το ψηλότερο σημείο είναι ο λόφος Μπούκιτ Τίμαχστα 163,6 μέτρα.[6]
Γιανα αντιμετωπίσει την έλλειψη γης η Σιγκαπούρη εκτελεί έργα επέκτασης στη θάλασσα, με χώμα που προέρχεται από τους λόφους της, τον βυθό της θάλασσας και γειτονικές χώρες. Ως αποτέλεσμα η έκτασή της αυξήθηκε από 581,5 τ.χλμ. το 1960 σε 734,4 τ.χλμ. σήμερα και μπορεί να αυξηθεί κατά άλλα 100 μέχρι το 2030.[7]
Καθώς η Σιγκαπούρη βρίσκεται 137 χιλιόμετρα βόρεια τουΙσημερινού έχει τροπικό κλίμα χωρίς διακριτές εποχές. Το κλίμα της χαρακτηρίζεται από ομοιόμορφη θερμοκρασίακαι πίεση, υψηλή υγρασίακαι άφθονη βροχόπτωση. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 22 °C ως 34 °C. Κατά μέσο όρο η σχετική υγρασία είναι 90% το πρωί και 60% το απόγευμα. Κατά τις περιόδους παρατεταμένης έντονης βροχής, η σχετική υγρασία φτάνει το 100%.[8]Οι χαμηλότερες και υψηλότερες θερμοκρασίες που έχουν καταγραφεί ιστορικά είναι 18,4 °C και 37,8 °C αντίστοιχα. Ο Ιούνιος καιο Ιούλιος είναι οι θερμότεροι μήνες, ενώ ο Νοέμβριος καιο Δεκέμβριος αποτελούν την υγρή περίοδο τωνμουσώνων. Στη Σιγκαπούρη δεν χρησιμοποιείται θερινή ώρα. Η διάρκεια της μέρας είναι σταθερή σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, εξαιτίας της θέσης της χώρας κοντά στονΙσημερινό.
Χωρίς φυσικές πηγές πόσιμου νερού, η βασική πηγή νερού στη χώρα είναι η βροχόπτωση καιη συλλογή του γίνεται με ειδικές εγκαταστάσεις. Η βροχή παρέχει γύρω στο 50% του νερού της Σιγκαπούρης. Το υπόλοιπο εισάγεται από γειτονικές χώρες, ανακυκλώνεται ή αφαλατώνεται. Σήμερα κατασκευάζονται νέες μονάδες ανακύκλωσης καιαφαλάτωσης, με σκοπό τη μείωση της εξάρτησης από το εξωτερικό.
Το όνομα «Σινγκαπόρα» σημαίνει «Πόλη των λιονταριών», από τις μαλαισιανές λέξεις «σίγκα» (λιοντάρι) και «πόρα» (πόλη).[9] Δόθηκε τον 14ο αιώνα από ένα πρίγκιπα της Σουμάτρας, ο οποίος, φτάνοντας στο νησί μετά από μια καταιγίδα παρατήρησε ένα ζώο στην ακτή που έμοιαζε με λιοντάρι.[10] Σήμερα θεωρείται ότι έκανε λάθος, καθώς πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι στη Σιγκαπούρη δεν έζησαν ποτέ λιοντάρια (ούτε καν ασιατικά λιοντάρια) και ότι το ζώο που είδε ο πρίγκιπας ήταν κατά πάσα πιθανότητα μαλαϊκή τίγρις.[11]
Οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης παρουσίας στη Σιγκαπούρη χρονολογούνται από το δεύτερο αιώνα μ.Χ.[12]Το νησί ήταν κτήση της αυτοκρατορίας της Σουμάτρα Srivijayaκαι αρχικά είχε τοιαβικό όνομα «Τέμασεκ» (θαλάσσια πόλη). Η Τέμασεκ (ή Τούμασεκ) γρήγορα έγινε σημαντικό εμπορικό κέντρο, αλλά παρήκμασε στα τέλη του 14ου αιώνα. Μεταξύ του 16ουκαιτου 19ου αιώνα η Σιγκαπούρη ήταν μέρος του Σουλτανάτου του Τζοχόρ. Κατά τη διάρκεια των πολέμων Μαλαισίας-Πορτογαλίαςτο 1613 πυρπολήθηκε από τα πορτογαλικά στρατεύματα. Στη συνέχεια οι Πορτογάλοι είχαν τον έλεγχο του νησιού[13]καιτον 17ο αιώνα οι Ολλανδοί, οι οποίοι ήλεγχαν το θαλάσσιο εμπόριο στην περιοχή, αλλά όλο αυτό το διάστημα το νησί ήταν σχεδόν ακατοίκητο.
Η σύγχρονη ιστορία της Σιγκαπούρης ουσιαστικά ξεκινά το 1819 όταν φτάνει στο νησί οΤόμας Στάμφορντ Ραφλς, αξιωματούχος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών. Αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες του μέρους ως στρατηγικό σημείο εμπορίου στη Νοτιοανατολική Ασία, ο Ραφλς υπέγραψε συνθήκη μετον σουλτάνο Χουσεΐν Σαχγιανα αναπτύξει στη Σιγκαπούρη ένα εμπορικό λιμάνι για λογαριασμό των Βρετανών.[12]Με επόμενη συνθήκη το 1824, το νησί έγινε βρετανική κτήση.[14]Το 1826, η Σιγκαπούρη βρέθηκε υπό την αιγίδα της βρετανικής Ινδίας και πρωτεύουσα της περιοχής το 1836.[15]Την περίοδο κατά την οποία το νησί έγινε βρετανική κτήση, ο πληθυσμός του αριθμούσε μερικές χιλιάδες, κυρίως ιθαγενείς Μαλαισιανούς και μερικούς Κινέζους. Μέχρι τη δεκαετία του 1860, ο πληθυσμός του είχε φτάσει τις 80.000.[16] Πολλοί μετανάστες έφτασαν στη Σιγκαπούρη γιανα εργαστούν στις φυτείες καουτσούκ, του οποίου η Σιγκαπούρη έγινε παγκόσμιος εξαγωγέας.
Άγαλμα τουΤόμας Στάμφορντ Ραφλςπου θεωρείται ο ιδρυτής της σύγχρονης Σιγκαπούρης.
Μετά τονΑ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί κατασκεύασαν στο νησί μια μεγάλη στρατιωτική βάση. ΣτονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμοη Σιγκαπούρη ήταν η κυριότερη στρατιωτική βάση των Βρετανών στη Νοτιοανατολική Ασία. ΟΑυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός εισέβαλε στη Μαλαισία και συνέχεια στη Σιγκαπούρη, καταλήγοντας στην επονομαζόμενη Μάχη της Σιγκαπούρης. Οι ελλιπώς προετοιμασμένοι Βρετανοί ηττήθηκαν σε έξι μέρες και παραδόθηκαν στον στρατηγό Γιαμασίτα (Tomoyuki Yamashita) στις 15 Φεβρουαρίου 1942, γεγονός που σήμερα χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη στρατιωτική ήττα στην ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γιαπωνέζοι μετονόμασαν τη Σιγκαπούρη «Σονάντο» που σημαίνει «νότιο νησί που αποκτήθηκε στην εποχή τουΣόβα» καιτην κατείχαν μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1945, ένα μήνα μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, οπότε και ξαναπέρασε στην κυριαρχία των Βρετανών.
Η Σιγκαπούρη απέκτησε αυτονομία μέσα στηΒρετανική Αυτοκρατορίατο 1959 με πρωθυπουργό τονΛι Κουάν Γιου. Ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία τον Αύγουστο του 1963 και τον Σεπτέμβριο προσχώρησε στην Ομοσπονδία της Μαλαισίας. Η ένωση μετηΜαλαισίαδεν ευδοκίμησε, καθώς οι σχέσεις της τοπικής κυβέρνησης του κόμματος PAP μετην ομόσπονδη κυβέρνηση της Κουάλα Λουμπούρ ήταν κακές. Έτσι στις 9 Αυγούστου 1965 ανακηρύχθηκε επίσημα ανεξάρτητο κράτος.[17]Ο Γιουσόφ μπιν Ισάκ ορκίστηκε πρώτος πρόεδρος καιοΛι Κουάν Γιου παρέμεινε πρωθυπουργός.
Ως ανεξάρτητο νέο κράτος αντιμετώπιζε πρόβλημα επάρκειας φυσικών πόρων, μεγάλη ανεργία, έλλειψη στέγασης καιτην απειλή διαφυλετικών εντάσεων. Κατά τη διάρκεια της θητείας τουΛι Κουάν Γιου ως πρωθυπουργού από το 1959 έως το 1990 η κυβέρνηση κατάφερε να πετύχει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Επίσης, δημιουργήθηκε ένα ανεξάρτητο εθνικό σύστημα άμυνας που βασίζεται στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους άντρες. Το 1967 έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το 1990 οΓκοΤσοκΤονγκ διαδέχτηκε τονΛι ως πρωθυπουργός. Το 2004 οΛιΣιενΛουνγκ, που είναι ο μεγαλύτερος γιος τουΛι Κουάν Γιου, έγινε ο τρίτος πρωθυπουργός της χώρας.
Το πολίτευμα της Σιγκαπούρης είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από το Υπουργικό Συμβούλιο, του οποίου ηγείται ο πρωθυπουργός. Αρχηγός του κράτους είναι ο Πρόεδρος της Σιγκαπούρης. Το αξίωμα είναι κυρίως εθιμοτυπικό και έχει περιορισμένες εξουσίες. Προβλέπεται ηαπ' ευθείας εκλογή του από τον λαό, αλλά μέχρι στιγμής σε όλες τις εκλογές εκτός από μία (το 1993) υπήρχε μόνο ένας υποψήφιος.
Η πολιτική στη Σιγκαπούρη ελέγχεται από ένα κόμμα, τοΛαϊκό Κόμμα Δράσης (People's Action Party - PAP) από τότε που κέρδισε την ανεξαρτησία της. Ως αποτέλεσμα, ξένοι πολιτικοί αναλυτές και πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρούν ότι η Σιγκαπούρη είναι στην ουσία ένα μονοκομματικό κράτος. Στις εκλογές δεν υπάρχει νοθεία, αλλά το PAP κατηγορείται ότι εκμεταλλεύεται το πολιτικό σύστημα προς όφελος του, ότι ασκεί λογοκρισίακαι περιορίζει την αντιπολίτευση. Οι επικριτές του PAP ισχυρίζονται ότι το δικαστικό σύστημα μεροληπτεί υπέρ της κυβέρνησης και ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 6 Μαΐου του 2006 το κυβερνών κόμμα PAP κέρδισε 82 έδρες επί συνόλου 84 στο κοινοβούλιο.
Η Βουλή αποτελείται από ένα σώμα (Εθνοσυνέλευση), το οποίο απαρτίζεται από 84 μέλη. Τα τελευταία εκλέγονται για πενταετή θητεία. Το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές παρέχεται από την ηλικία των 21 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική.
Η Σιγκαπούρη έχει μια ανεπτυγμένη οικονομία της αγοράς που θεωρείται εξαιρετικά φιλική στις επιχειρήσεις.[18] Μαζί μετοΧονγκΚονγκ, τηΝότια ΚορέακαιτηνΤαϊβάν αναφέρεται ως μία από τις τέσσερις ασιατικές τίγρεις, ανκαι έχει μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα από τις υπόλοιπες. Η Σιγκαπούρη είναι γνωστή ως μια από τις πιο ελεύθερες,[19] καινοτόμες,[20] ανταγωνιστικές,[21] δυναμικές[22]και φιλικές προς τις εταιρείες[23] χώρες του κόσμου. Ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας γιατο 2015 κατέταξε τη Σιγκαπούρη ως τη δεύτερη πιο ελεύθερη οικονομία στον κόσμο. Επίσης, η Σιγκαπούρη κατατάσσεται συχνά ανάμεσα στις χώρες μετη λιγότερη διαφθορά, μαζί μετη Νέα Ζηλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες. Η Σιγκαπούρη διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό εκατομμυριούχωνστον κόσμο, με ένα στα έξι νοικοκυριά να έχουν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ αναλώσιμο πλούτο. Αυτό δεν περιλαμβάνει ιδιοκτησία, εταιρείες και πολυτελή αγαθά, τα οποία θα αύξαναν το ποσοστό εκατομμυριούχων, καθώς η περιουσία στη Σιγκαπούρη είναι ανάμεσα στις ακριβότερες του κόσμου.[24]Η Σιγκαπούρη δε διαθέτει ελάχιστο μισθό, θεωρώντας ότι έτσι μειώνεται η ανταγωνιστικότητά της. Επίσης, έχει μια από τις μεγαλύτερες ανισότητες στην κατανομή πλούτου ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες.[25][26]
Μεγάλη ώθηση δίνει η γεωγραφική της θέση καιο ρόλος της ως διεθνές κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου. Το λιμάνι της είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο σε διακίνηση αγαθών.[27]Η οικονομία βασίζεται επίσης στις εξαγωγές μεταποιημένων εισαγόμενων πρώτων υλών. Η βιομηχανία μεταποίησης είχε αποτελέσει το 26% τουΑΕΠτο 2005 και συνεχίζει να ακμάζει, καθώς περιλαμβάνει ηλεκτρονικά, πετρελαιοειδή, χημικά, μηχανολογικά και βιοϊατρικά προϊόντα. Η Σιγκαπούρη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά τζόγου-καζίνο,[28]το τρίτο μεγαλύτερο κέντρο διύλισης και εμπορίας πετρελαίου, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής πλατφορμών πετρελαίου και κύριος κόμβος επιδιόρθωσης πλοίων,[29][30][31] καθώς καιο μεγαλύτερος κόμβος παγκοσμίως για logistics.[32] Σημαντικός τομέας είναι καιο τουρισμός, καθώς η Σιγκαπούρη είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Περίπου 9,7 εκατομμύρια τουρίστες την επισκέφτηκαν το 2006.[33]Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 15,2 εκατομμύρια το 2015.[34]
Η Σιγκαπούρη είναι το τέταρτο μεγαλύτερο κέντρο ανταλλαγής συναλλάγματος μετά τοΛονδίνο, τηΝέα ΥόρκηκαιτοΤόκιο.[35]Το νόμισμα της Σιγκαπούρης είναι τοδολάριο Σιγκαπούρης, με σύμβολο S$ και συντομογραφία SGD. Το δολάριο Σιγκαπούρης είναι ανταλλάξιμο μετο δολάριο Μπρουνέι, λόγω των ιστορικών σχέσεων των δύο χωρών.
Σύμφωνα με τις στατιστικές της κυβέρνησης ο πληθυσμός της Σιγκαπούρης τον Ιούλιο του 2023 ήταν 5.917.600 κάτοικοι[2], από τους οποίους τα 4,149 εκατομμύρια είναι πολίτες ή μόνιμοι κάτοικοι (που αποκαλούνται «κάτοικοι Σιγκαπούρης»).[36] Από τους «κατοίκους Σιγκαπούρης» το 75,2% είναι Κινέζοι, το 13,6% Μαλαισιανοί, το 8,8% Ινδοί καιτο υπόλοιπο 2,4% είναι Ευρωπαίοι, Ασιάτες και άλλες ομάδες. Οι περισσότεροι Κινέζοι και Ινδοί είναι απόγονοι πρόσφατων μεταναστών κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες.
Το 2006 ο ρυθμός γεννήσεων ήταν 10,1 στους 1000, ένα πολύ χαμηλό επίπεδο που αποδίδεται στην πολιτική ελέγχου των γεννήσεων, αλλά καιο ρυθμός θανάτου ήταν επίσης από τους χαμηλότερους στον κόσμο στο 4,3 στους 1000. Η συνολική αύξηση του πληθυσμού ήταν 4,4% ενώ η αύξηση για τους κατοίκους Σιγκαπούρης ήταν 1,8%. Το ποσοστό αύξησης οφείλεται κατά το μεγαλύτερο μέρος στη μετανάστευση, αλλά καιστο υψηλό προσδόκιμο ζωής. Η Σιγκαπούρη είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά τοΜονακό (εξαιρώντας τοΜακάοκαιτοΧονγκΚονγκπου είναι περιοχές ειδικού καθεστώτος της Κίνας). Το 1957 ο πληθυσμός ήταν περίπου 1,45 εκατομμύρια καιο ρυθμός γεννήσεων ήταν σχετικά υψηλός. Αντιλαμβανόμενη τους εξαιρετικά περιορισμένους φυσικούς πόρους της χώρας καιτη μικρή της έκταση, η κυβέρνηση εισήγαγε πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο πληθυσμός γερνούσε, λιγότεροι εισερχόντουσαν στην αγορά εργασίας και υπήρχε έλλειψη ειδικευμένων εργατών. Σεμια δραματική αλλαγή πολιτικής, η κυβέρνηση εισήγαγε κίνητρα για γεννήσεις το 2001 (που βελτιώθηκαν περαιτέρω από τον Αύγουστο του 2004) γιανα ενθαρρύνει τα ζευγάρια να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά.[37]
Το 2006 ο ρυθμός γονιμότητας ήταν μόνο 1,26 παιδιά ανά γυναίκα, ο 3ος χαμηλότερος διεθνώς και αρκετά κάτω από το 2,10 που απαιτείται γιατην ανανέωση του πληθυσμού.[38]Το 2006 γεννήθηκαν 38.317 παιδιά, συγκρινόμενα με 37.500 το 2005. Αυτός ο αριθμός όμως δεν είναι αρκετός γιανα συντηρήσει την αύξηση του πληθυσμού. Γιανα ξεπεράσει το πρόβλημα η κυβέρνηση ενθαρρύνει αλλοδαπούς να μεταναστεύσουν στη Σιγκαπούρη. Ο μεγάλος αριθμός μεταναστών συντέλεσε στοναμην αρχίζει να μειώνεται ο πληθυσμός της Σιγκαπούρης. Οι περισσότεροι πρόσφατοι μετανάστες στη χώρα είναι Μαλαισιανοί, αλλά και πάρα πολλοί Κινέζοι από τηνΚίνακαι άλλες περιοχές.[39]
Η Σιγκαπούρη είναι μια πολυθρησκευτική χώρα. Σύμφωνα μετη στατιστική υπηρεσία περίπου το 51% των κατοίκων Σιγκαπούρης (πουδεν περιλαμβάνουν ένα σημαντικό αριθμό επισκεπτών και μεταναστών εργατών) είναι βουδιστέςκαιταοϊστές. Περίπου 15%, κυρίως Κινέζοι, Ευρασιάτες και Ινδοί, είναι χριστιανοί - που περιλαμβάνει πολλά δόγματα, ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες και άλλοι. Οιμουσουλμάνοι είναι το 14%, από τους οποίους η μεγάλη πλειονότητα είναι Μαλαισιανοί καιοι υπόλοιποι κυρίως Ινδοί μουσουλμάνοι. Άλλες μειονότητες περιλαμβάνουν Σιχ, ΙνδουιστέςκαιΜπαχάι σύμφωνα μετην απογραφή του 2000.
Ωστόσο, γύρω στο 15% του πληθυσμού δήλωσε ότι δεν πιστεύει σε κάποια θρησκεία.
Οι επίσημες γλώσσες είναι τααγγλικά, κινέζικα (Μανδαρινικά), ΜαλαϊκάκαιΤαμίλ. Εθνική γλώσσα για ιστορικούς λόγους θεωρείται η μαλαϊκή καισ’ αυτήν είναι γραμμένος ο εθνικός ύμνος «Majulah Singapura». Τα Αγγλικά είναι η γλώσσα που έχει επικρατήσει στη διοίκηση καιτη δημόσια ζωή της χώρας. Η χρήση τους εξαπλώθηκε από τότε που καθιερώθηκαν ως η πρώτη γλώσσα στο εκπαιδευτικό σύστημα καιστην κυβέρνηση, ενώ είναι ηπιο συνηθισμένη γλώσσα στη λογοτεχνία της Σιγκαπούρης. Τα αγγλικά καθιερώθηκαν στον ρόλο τους λόγω της ουδετερότητας τους ως προς τις υπόλοιπες εθνότητες της χώρας. Στην καθομιλουμένη συνηθίζεται μια τοπική παραλλαγή των αγγλικών που λέγεται «σίνγκλις» (από το «Singapore English») καιτα οποία ενσωματώνουν λεξιλόγιο και γραμματική από τα Αγγλικά, διάφορες κινεζικές διαλέκτους, Μαλαϊκά και ινδικές γλώσσες. Τέλος, ένα σημαντικό και αυξανόμενο ποσοστό (48%) των κατοίκων της Σιγκαπούρης χρησιμοποιεί τα αγγλικά στο σπίτι, ακολουθούμενα από τα κινέζικα και τις κινεζικές διαλέκτους (περίπου 40%), τα μαλαϊκά (13%) καιτα Ταμίλ (περίπου 4%). Η εκπαίδευση στη Σιγκαπούρη λαμβάνει χώρα στα αγγλικά, εκτός από το μάθημα της μητρικής γλώσσας, συμβάλλοντας στη σχετικά γρήγορη αντικατάσταση των τοπικών γλωσσών από τα αγγλικά, ακόμη καιτων μανδαρινικών, που είναι καιη επίσημη μορφή της κινεζικής γλώσσας στη χώρα. Στη Σιγκαπούρη αρκετοί Κινέζοι ηλικιωμένοι μιλούν κινεζικές διαλέκτους σαν μητρική γλώσσα.
Όλα ταΜέσα Ενημέρωσηςστη Σιγκαπούρη, έντυπα και ηλεκτρονικά, ελέγχονται έμμεσα ή άμεσα από την κυβέρνηση (βλέπε Mediacorp, η εταιρεία η οποία ελέγχει τα περισσότερα ΜΜΕ της χώρας). Στη χώρα λειτουργούν 7 τηλεοπτικά κανάλια και 14 ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα οποία εκπροσωπούν τις τέσσερις επίσημες γλώσσες. Απαγορεύεται η κατοχή δορυφορικών δεκτών που μπορούν να λαμβάνουν μη εγκεκριμένο σήμα από το εξωτερικό. Συνολικά κυκλοφορούν 16 εφημερίδες που εκπροσωπούν και τις τέσσερις επίσημες γλώσσες. Η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα είναι η καθημερινή, αγγλόφωνη The Straits Times.
Η Σιγκαπούρη αποτελεί σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο στηνΑσία, επωφελούμενη από την ευνοϊκή γεωγραφική θέση της. Το λιμάνι της είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο σε διακίνηση εμπορευμάτων. Το διεθνές αεροδρόμιο Changi είναι από ταπιο πολυσύχναστα της Νοτιοανατολικής Ασίας και επιπλέον αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό γιατην αεροπορική σύνδεση Ευρώπης - Αυστραλίας. Το χρησιμοποιούν 81 αεροπορικές εταιρείες, με συνδέσεις σε 185 πόλεις και 58 χώρες, με προεξάρχουσα την αεροπορική εταιρεία της χώρας, τηSingapore Airlines. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα αεροδρόμια στον κόσμο, καθώς συγκεντρώνει σταθερά υψηλές βαθμολογίες σε έρευνες αξιολόγησης των αερομεταφορών.[41]
Η Σιγκαπούρη έχει οδική και σιδηροδρομική σύνδεση μετοΤζοχόρ της Μαλαισίας. Επίσης υπάρχει συχνή ακτοπλοϊκή σύνδεση με αρκετά γειτονικά νησιά της Ινδονησίας. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.
Η δημόσια συγκοινωνία στη Σιγκαπούρη εξυπηρετείται από λεωφορεία, ταξί, μετρό (Mass Rapid Transit - MRT) και συμπληρωματικά ελαφρύ σιδηρόδρομο (Light Rapid Transit - LRT). Συνολικά 2,78 εκατομμύρια επιβάτες χρησιμοποιούν το λεωφορείο για τις καθημερινές μετακινήσεις τους και 1,3 το μετρό (MRT και LRT). Το οδικό δίκτυο είναι ανεπτυγμένο και καλύπτει όλο το νησί, αλλά η χρήση ιδιόκτητων αυτοκινήτων αποθαρρύνεται. Γιατην αγορά αυτοκινήτου απαιτείται ειδική άδεια και μόνο ένας περιορισμένος αριθμός αδειών εκδίδονται κάθε χρόνο. Επίσης, η φορολογία είναι υψηλή καιγιατην πρόσβαση στο κέντρο τις ώρες αιχμής οι οδηγοί πληρώνουν διόδια μέσω ηλεκτρονικού συστήματος.
↑«Facts and Figures». Singapore Economic Development Board. 30 Ιανουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2012.
↑Yang Huiwen (2007-11-07). «Singapore ranked No. 1 logistics hub by World Bank». The Straits Times (Singapore): σελ. 69.
1 Τμήμα της χώρας ανήκει στηνΑφρική. 2 Συνήθως γεωγραφικά θεωρείται Ασιατική χώρα, αλλά ωστόσο για πολιτισμικούς και ιστορικούς λόγους εντάσσεται συχνά στηνΕυρώπη. 3 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Ευρώπη.
.svg)
0,939[4] (12
.png)
