Το Εθνόσημο χρησιμοποιείται αποκλειστικά από τον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας
ΗΙαπωνία (ιαπωνικά: 日本 επίσημα: 日本国, προφορά▶) είναι νησιωτική χώρα της ΑνατολικήςΑσίας. Έχει έκταση 377.975 τ.χλμ. και πληθυσμό 124.090.000 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση γιατο 2024[2]. Η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ιαπωνίας, είναι τοΤόκιο, το οποίο μαζί μετη μητροπολιτική περιοχή έχει περισσότερους από 37 εκατομμύρια κατοίκους και αποτελεί τη μεγαλύτερη Μητροπολιτική Περιοχήστον κόσμο.
Η Ιαπωνία, εκτείνεται σε μεγάλο μέρος του Ιαπωνικού Αρχιπελάγους, στον βορειοδυτικό Ειρηνικό ωκεανόκαι κατά μήκος των ακτών της Ρωσίαςκαι της Κορέας, από τις οποίες χωρίζεται από τηΘάλασσα της Ιαπωνίας. Αποτελείται από τέσσερα μεγάλα νησιά, Χοκκάιντο, Σικόκου, ΚιούσουκαιΧονσού, τα οποία συνοδεύονται επίσης από χιλιάδες μικρότερα (γιατην ακρίβεια τοαρχιπέλαγος της Ιαπωνίας αποτελείται από 6.852 νησιά).[1]Τα περισσότερα από αυτά είναι ορεινά και ηφαιστειακά· για παράδειγμα η ψηλότερη κορυφή της Ιαπωνίας το όρος Φούτζι, είναι ηφαίστειο.
Οι Ιάπωνες ή Νιχόν-τζιν (日本人) την αποκαλούν Νιχόν (Nihon) ή Νιππόν (Nippon) καιτο όνομά της είναι συνδυασμός δύο ιδεογραμμάτων, που σημαίνουν ήλιοςκαιαρχή αντίστοιχα. Είναι γνωστή επίσης ως Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. ΟιΙάπωνες αποτελούν το 98,5% του πληθυσμού της χώρας. Από τη μεταρρύθμιση του 1947, η χώρα έχει έναν Αυτοκράτορα και εκλεγμένο κοινοβούλιο που ονομάζεται Εθνική Δίαιτα.
Η Ιαπωνία αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε ονομαστικό ΑΕΠ (πρόσφατοι αριθμοί της κυβέρνησης από τηνΚίνα υποστηρίζουν ότι η Κίνα είναι σήμερα η δεύτερη)[6]καιη τέταρτη μεγαλύτερη σε αγοραστική δύναμη. Επίσης, είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο καιο τέταρτος μεγαλύτερος εισαγωγέας. Είναι, επίσης, σήμερα μη μόνιμο μέλος τουΣυμβουλίου Ασφαλείας τουΟΗΕ. Παρόλο πουη Ιαπωνία έχει επισήμως παραιτηθεί του δικαιώματός της να κηρύξει πόλεμο, διατηρεί σύγχρονο και εκτεταμένο στρατό που απασχολείται μετην αυτοάμυνα καιτη διατήρηση της ειρήνης. Πρόκειται γιαμια ανεπτυγμένη χώρα με πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο (δέκατος ένατος υψηλότερος Δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης). Μετά τηΣιγκαπούρη, η Ιαπωνία έχει τα χαμηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών (συμπεριλαμβανομένης της απόπειρας ανθρωποκτονίας) στον κόσμο.[7]Η Ιαπωνία έχει το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου (σύμφωνα τόσο με τις εκτιμήσεις τουΟΗΕκαιτουΠΟΥ) καιτο τρίτο χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας.[8][9]
Οι επιστήμονες πιστεύουν πως οι Ιάπωνες ως ενιαίο σύνολο προέρχονται από πολλές ομάδες, οι οποίες μετανάστευσαν στα νησιά από άλλα σημεία της Ασίας, στα οποία περιλαμβάνονται ηΚίνακαιηΚορέα. Οιαρχαιολογικές έρευνες, ωστόσο, υποδεικνύουν πως τα ιαπωνικά νησιά κατοικούνταν ήδη από το 30.000 π.Χ.. Αυτό ακολουθήθηκε στην αρχή της περιόδου Τζόμον (περίπου 14.000 π.Χ.) από ένα μεσολιθικό προς νεολιθικό ημινομαδικό πολιτισμό κυνηγών και τροφοσυλλέκτων, που περιλαμβάνουν τους προγόνους των σύγχρονων ΑϊνούκαιΓιαμάτο,[10][11]και χαρακτηρίζεται από κατοικίες λάκκους και στοιχειώδεις καλλιέργειες.[12] Διακοσμημένα πήλινα αγγεία αυτής της περιόδου αποτελούν μερικά από τα παλαιότερα σωζόμενα ίχνη αγγειοπλαστικής στον κόσμο. Περίπου το 300 π.Χ., οι Γιαγιόι άρχισαν να φτάνουν στα ιαπωνικά νησιά καινα αναμειγνύονται με τους Τζόμον.[13]Η περίοδος Γιαγιόι αρχίζει περίπου το 500 π.Χ. και κατά τη διάρκειά της άρχισε η καλλιέργεια σε ορυζώνες,[14] νέος ρυθμός διακόσμησης αγγείων[15]καιημεταλλουργία, που εισήχθη από την Κίνα καιτην Κορέα.[16]
Η Ιαπωνία εμφανίζεται για πρώτη φορά στη γραφόμενη ιστορία στο κινεζικό βιβλίο Χανσού.[17] Σύμφωνα μεταΧρονικά των Τριών Βασιλείων, τοπιο ισχυρό βασίλειο στο αρχιπέλαγος κατά τον 3ο αιώνα ονομαζόταν Γιαματαϊκόκου. ΟΒουδισμός εισήχθη στην Ιαπωνία από τον Μπαεκτζέ της Κορέας, αλλά η μετέπειτα ανάπτυξη του ιαπωνικού βουδισμού επηρεάστηκε κυρίως από την Κίνα.[18] Παρά τις αρχικές αντιστάσεις, ο Βουδισμός προήχθη στις εξουσιάζουσες τάξεις και είχε ευρεία αποδοχή ξεκινώντας από τη περίοδο Ασούκα (592-710).[19]
Η περίοδος Νάρα (710-784) του 8ου αιώνα σημαδεύτηκε από την άνοδο ενός ισχυρού ιαπωνικού κράτους, επικεντρωμένο στην αυτοκρατορική αυλή στο Χεϊτζό-Κυό (σύγχρονη Νάρα). Η περίοδος Νάρα χαρακτηρίστηκε από την εμφάνιση λογοτεχνίας καθώς καιτην ανάπτυξη τέχνης και αρχιτεκτονικής εμπνευσμένης από τον Βουδισμό.[20]Η επιδημία ευλογιάςτου 735-737 θεωρείται ότι σκότωσε περίπου το ένα τρίτο που πληθυσμού της Ιαπωνίας.[21]Το 784, ο αυτοκράτορας Κάμμου μετακίνησε την πρωτεύουσα από τη Νάρα στο Ναγκαόκα-Κυό καιστη συνέχεια στο Χεϊάν-κυό (Κυότο) το 794. Αυτό σήμανε την έναρξη της περιόδου Χεϊάν (794-1185), κατά τη διάρκεια της οποίας δημιουργήθηκε ένας ευδιάκριτα ιθαγενής ιαπωνικός πολιτισμός, αξιοσημείωτος γιατην τέχνη, την ποίηση καιτη λογοτεχνία του. ΤοΓκέντζι Μονογκατάρι (Ιστορίες του πρίγκιπα Γκέντζι) της Μουρασάκι Σικίμπουκαιοι στίχοι του εθνικού ύμνου της Ιαπωνίας Kimi Ga Yo γράφηκαν εκείνη την περίοδο.[22]
Η φεουδαρχική εποχή της Ιαπωνίας χαρακτηρίστηκε από την εμφάνιση καιτην κυριαρχία μιας άρχουσας τάξης πολεμιστών, τωνσαμουράι. Το 1185, μετά την ήττα της φυλής Ταΐρα στον πόλεμο Γκενπέι, που τραγουδιέται στην επική ιστορία του Χεϊκέ, ο σαμουράι Μιναμότο νο Γιοριτόμο διορίστηκε σογκούνμε έδρα τηνΚαμακούρα. Μετά τον θάνατό του, η γενιά Χότζο ήρθε στην εξουσία ως αντιβασιλείς για τους σογκούν. Η σχολή Βουδισμού Ζεν εισήχθη από την Κίνα κατά την περίοδο Καμακούρα (1185-1333) και έγινε δημοφιλής στην τάξη των σαμουράι.[23]Ο σογκούν Καμακούρα απώθησε τις επιδρομές των Μογγόλων το 1274 και το 1281, αλλά νικήθηκε τελικά από τοναυτοκράτορα Γκο-Νταϊγκό. ΟΓκο-Νταϊγκό νικήθηκε από τονΑσίκαγκα Τακαούτζιτο 1336.
Ο Ασίκαγκα Τακαούτζι ίδρυσε το σογκουνάτο στο Μουρομάτσι, Κιότο. Αυτό ήταν το ξεκίνημα της περιόδου Μουρομάτσι (1336-1573). Το σογκουνάτο Ασίκαγκα απέκτησε δόξα την εποχή τουΑσίκαγκα Γιοσιμίτσου, καιο πολιτισμός που βασίζεται στονΖεν Βουδισμό (τέχνη Μιγιάμπι) ευημερούσε. Αυτός εξελίχθηκε στον πολιτισμό Χιγκασιγιάμα και άκμασε μέχρι τον 16ο αιώνα. Από την άλλη πλευρά, το επόμενο σογκουνάτο Ασίκαγκα απέτυχε να ελέγξει τους φεουδάρχες πολέμαρχους (νταΐμιο), και ένας εμφύλιος πόλεμος (οπόλεμος Ονίν) ξεκίνησε το 1467, αρχίζοντας την εκατονταετή περίοδο Σενγκόκου («εμπόλεμα κράτη»).[24]
Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, έμποροι καιΙησουίτεςιεραπόστολοι από τηνΠορτογαλία έφτασαν στην Ιαπωνία για πρώτη φορά, αρχίζοντας άμεσες εμπορικές και πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ της Ιαπωνίας και της Δύσης. ΟΌντα Νομπουνάγκα νίκησε πολλούς άλλους νταΐμιο χρησιμοποιώντας ευρωπαϊκή τεχνολογία και όπλα. Αφότου δολοφονήθηκε το 1582, ο διάδοχός τουΤογιοτόμι Χιντεγιόσι ένωσε το έθνος το 1590. Ο Χιντεγιόσι εισέβαλε στην Κορέα δύο φορές, αλλά μετά τις ήττες από τις κορεατικές και κινεζικές δυνάμεις τωνΜινγκκαιτον θάνατο του Χιντεγιόσι, τα ιαπωνικά στρατεύματα αποσύρθηκαν το 1598.[25] Αυτή η εποχή ονομάζεται Αζούτσι-Μομογιάμα (1573-1603).
ΟΤοκουγκάβα Ιεγιάσου υπηρέτησε ως αντιβασιλέας γιατονγιοτου Χιντεγιόσι και χρησιμοποίησε τη θέση τουγιανα κερδίσει πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, νίκησε τις αντίπαλες φυλές στη μάχη του Σεκιγκαχάρα το 1600 και ο Ιεγιάσου διορίστηκε σογκούν το 1603 και ίδρυσε το σογκουνάτο Τοκουγκάβα στο Έντο (σημερινό Τόκιο).[26]Τοσογκουνάτο Τοκουγκάβα θέσπισε μέτρα, συμπεριλαμβανομένου τουμπούκε σοχάτο, ως κώδικα δεοντολογίας γιατον έλεγχο των αυτόνομων νταΐμιο[27]καιτο 1639, η απομονωτική πολιτική σακόκου («κλειστή χώρα») κράτησε για δυόμισι αιώνες αδύναμης πολιτικής ενότητας γνωστή ως περίοδος Έντο (1603-1868).[28]Η μελέτη των δυτικών επιστημών, που είναι γνωστή ως ρανγκάκου, συνεχίστηκε μέσα από την επαφή μετον ολλανδικό θύλακα στο Ντετζίμα στοΝαγκασάκι. Η περίοδος Έντο έδωσε επίσης αφορμή για κοκουγκάκου («εθνικές μελέτες»), τη μελέτη της Ιαπωνίας από τους Ιάπωνες.[29]
Στις 31 Μαρτίου 1854 ο Μάθιου Πέρι καιτα «Μαύρα Πλοία» του ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών ανάγκασαν το άνοιγμα της Ιαπωνίας προς τον έξω κόσμο μετη Σύμβαση της Καναγκάβα. Μεταγενέστερες παρόμοιες συνθήκες με τις δυτικές χώρες κατά την περίοδο Μπακουμάτσου έφεραν οικονομικές και πολιτικές κρίσεις. Η παραίτηση του σογκούν οδήγησε στον πόλεμο Μποσίν καιστη δημιουργία ενός συγκεντρωτικού κράτους που ενοποιήθηκε στο πρόσωπο του αυτοκράτορα (ηΑποκατάσταση Μεϊτζί).[30]
Υιοθετώντας δυτικούς πολιτικούς, δικαστικούς και στρατιωτικούς θεσμούς, το Υπουργικό Συμβούλιο οργάνωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο εισήγαγε το Σύνταγμα Μεϊτζί καιτην Αυτοκρατορική Δίαιτα. Η Αποκατάσταση Μεϊτζί μετέτρεψε τηνΑυτοκρατορία της Ιαπωνίαςσεμια βιομηχανοποιημένη παγκόσμια δύναμη που επιδιώκει στρατιωτική σύγκρουση γιανα επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της. Μετά τις νίκες στονΑ΄ Σινοϊαπωνικό πόλεμο (1894-1895) καιστονΡωσοϊαπωνικό πόλεμο (1904-1905), η Ιαπωνία απέκτησε τον έλεγχο της Ταϊβάν, της Κορέας καιτου νότιου μισού της Σαχαλίνης.[31]Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αυξήθηκε από 35 εκατομμύρια το 1873 σε 70.000.000 το 1935.[32]
Οι αρχές του 20ου αιώνα είδαν μια σύντομη περίοδο «δημοκρατίας Ταϊσό» που επισκιάστηκε από την αύξηση τουεπεκτατισμούκαι της στρατιωτικοποίησης. ΟΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βοήθησε τηνΙαπωνία, από την πλευρά των νικητών Συμμάχων, να διευρύνει την επιρροή της καιτην εδαφική έκταση. Συνέχισε την επεκτατική πολιτική της καταλαμβάνοντας τηΜαντζουρίατο 1931. Ως αποτέλεσμα της διεθνούς καταδίκης αυτής της κατοχής, ηΑυτοκρατορία της Ιαπωνίας παραιτήθηκε από τηνΚοινωνία των Εθνών δύο χρόνια αργότερα. Το 1936 η Ιαπωνία υπέγραψε τοσύμφωνο Αντι-Κομιντέρνμετηναζιστική Γερμανίακαιτο 1940, μετοΤριμερές Σύμφωνο, έγινε μία από τις Δυνάμεις του Άξονα.[33]Το 1941, η Ιαπωνία διαπραγματεύτηκε το Σοβιετικοϊαπωνικό Σύμφωνο Ουδετερότητας.[34]
Η στιγμή της συνθηκολόγησης της Ιαπωνίας και της λήξης τουΒ' παγκοσμίου πολέμου στις 2 Σεπτεμβρίου 1945.
ΗΑυτοκρατορία της Ιαπωνίας εισέβαλε σε άλλα μέρη της Κίναςτο 1937, επισπεύδοντας τονΔεύτερο Σινοϊαπωνικό πόλεμο (1937-1945). ΟΑυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός κατέλαβε γρήγορα την πρωτεύουσα Ναντζίνγκκαι διεξήγαγε τηΣφαγή της Ναντσίνγκ.[35]Το 1940, ηΑυτοκρατορίαστη συνέχεια εισέβαλε στηΓαλλική Ινδοκίνα, μετά την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες άσκησαν εμπάργκο πετρελαίου στην Ιαπωνία.[36] Τις 7 Δεκεμβρίου 1941, ηΙαπωνίαεπιτέθηκε στη ναυτική βάση τωνΗΠΑστοΠερλ Χάρμπορκαι κήρυξε τον πόλεμο, φέρνοντας τις ΗΠΑστονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[37][38] Μετά τη σοβιετική εισβολή στη Μαντζουρία καιτηρίψη ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκιτο 1945, η Ιαπωνία συμφώνησε σε άνευ όρων παράδοση στις 15 Αυγούστου.[39]Ο πόλεμος στοίχισε στην Ιαπωνία καιστην υπόλοιπη Σφαίρα Συν-Ευημερίας της Ευρύτερης Ανατολικής Ασίας εκατομμύρια ζωές και άφησε ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας καιτων υποδομών της χώρας κατεστραμμένο. Οι Σύμμαχοι (με επικεφαλής τις ΗΠΑ) επαναπάτρισαν εκατομμύρια των εθνοτικών Ιαπώνων από τις αποικίες καιτα στρατόπεδα σε όλη την Ασία, εξαλείφοντας σε μεγάλο βαθμό την ιαπωνική αυτοκρατορία και αποκατέστησαν την ανεξαρτησία των κατακτημένων εδαφών της.[40]Οι Σύμμαχοι συγκάλεσαν επίσης το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο γιατην Άπω Ανατολή στις 3 Μαΐου 1946 για τη δίωξη κάποιων Ιαπώνων ηγετών γιαεγκλήματα πολέμου. Ωστόσο, οιβακτηριολογικές ερευνητικές μονάδεςκαιτα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας που ενεπλάκησαν στον πόλεμο είχαν απαλλαγεί από ποινικές διώξεις από τον Ανώτατο Συμμαχικό Διοικητή παρά τις εκκλήσεις για δίκη καιγια τις δύο ομάδες.[41]Το 1947, η Ιαπωνία υιοθέτησε νέο σύνταγμα, τονίζοντας φιλελεύθερες δημοκρατικές πρακτικές. Η συμμαχική κατοχή έληξε μετη Συνθήκη τουΣαν Φρανσίσκο το 1952[42]καιη Ιαπωνία εντάχθηκε σταΗνωμένα Έθνητο 1956. Η Ιαπωνία αργότερα γνώρισε ταχεία ανάπτυξη και έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μέχρι να ξεπεραστεί από την Κίνα το 2010. Αυτό τελείωσε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η Ιαπωνία υπέστη σοβαρή οικονομική ύφεση. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η θετική ανάπτυξη έχει σηματοδοτήσει σταδιακή ανάκαμψη της οικονομίας.[43]
Η Ιαπωνία αποτελεί νησιωτική χώρα, με κυριότερα νησιά το Χονσού, το Χοκκάιντο, το Κιούσου καιτο Σικόκου, στα οποία μπορούν να προστεθούν περίπου 3.000 μικρότερα νησιά. Ορεινή και ηφαιστειογενής είναι η αλυσίδα των νησιών της, μετα πολυάριθμα ηφαίστειά της, 192 στον αριθμό. Βρίσκεται στην ηφαιστειακή ζώνη τουΕιρηνικού Ωκεανού (γνωστή και ως «Δαχτυλίδι της Φωτιάς»), στη συμβολή τριών τεκτονικών πλακών, κάτι που ευθύνεται καιγια τους συχνούς σεισμούς που συμβαίνουν στην περιοχή. Το έδαφός της είναι κατά βάση ορεινό, με δύο κύριες οροσειρές. Στη μία από αυτές ξεχωρίζει η οροσειρά των Ιαπωνικών Άλπεων που χωρίζει στη μέση το νησί Χονσού και εκτείνεται μέχρι το ηφαίστειο Φούτζι. Οι ποταμοί της Ιαπωνίας έχουν γενικά μικρό μήκος με μόλις έξι από αυτούς να υπερβαίνουν τα 200 χιλιόμετρα. Χαρακτηρίζεται ακόμα από αρκετές λίμνες, πολλές από τις οποίες σχηματίζονται στον κρατήρα των ηφαιστείων της.
Λόγω της μεγάλης έκτασης της χώρας, το κλίμα της Ιαπωνίας υφίσταται διαφοροποιήσεις ανάλογα μετογεωγραφικό πλάτοςκαιτο υψόμετρο. Η μέση θερμοκρασία το καλοκαίρι είναι 30 °C, ενώ τον χειμώνα 4,7 °C. Οι νότιες ακτές χαρακτηρίζονται από ήπιο κλίμα, ενώ στον βορρά τους χειμερινούς μήνες καταγράφονται γενικά πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ειδικότερα, διακρίνονται έξι ξεχωριστές κλιματικές ζώνες:
Χοκκάιντο: Το Χοκκάιντο διαθέτει γενικά ήπιο κλίμα με χαμηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Θάλασσα της Ιαπωνίας: Χαρακτηρίζεται από ισχυρές χιονοπτώσεις λόγω των βορειοδυτικών ανέμων κατά τους χειμερινούς μήνες. Το καλοκαίρι η περιοχή είναι ψυχρότερη από την πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού, ανκαι υπό ορισμένες συνθήκες μπορούν να αναπτυχθούν και πολύ υψηλές θερμοκρασίες.
Κεντρικές ορεινές περιοχές (Τσούο-κότσι): Χαρακτηρίζονται από έντονες θερμοκρασιακές διαφορές μεταξύ του καλοκαιριού καιτου χειμώνα.
Σέτο-ναϊκάι: Είναι η εσωτερική θαλάσσια περιοχή που συνδέει τον Ειρηνικό Ωκεανό μετη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Λόγω της παρουσίας των βουνών Τσουγκόκου και Σικόκου, η περιοχή χαρακτηρίζεται από ασθενείς ανέμους και ήπιο κλίμα, με μικρές διαφοροποιήσεις στη θερμοκρασία ανάμεσα στους χειμερινούς και καλοκαιρινούς μήνες.
Ειρηνικός Ωκεανός: Χαρακτηρίζεται από χαμηλές θερμοκρασίες τον χειμώνα με ελαφρές χιονοπτώσεις και υψηλές θερμοκρασίες και υγρασία το καλοκαίρι.
Νοτιοδυτικά νησιά: Χαρακτηρίζονται από ημιτροπικό κλίμα με ζεστούς χειμώνες και υψηλές θερμοκρασίες τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η εμφάνιση τυφώνων είναι σύνηθες φαινόμενο (το2004 εμφανίστηκαν συνολικά 10 τυφώνες).
Η Ιαπωνία έχει εννέα δασικές οικολογικές εκτάσεις που αντικατοπτρίζουν το κλίμα καιτη γεωγραφία των νησιών. Κυμαίνονται από υποτροπικά υγρά πλατύφυλλα δάση στα νησιά Ριουκιού και Μπονίν, σε εύκρατα πλατύφυλλα και μικτά δάση στις ήπιες κλιματολογικές περιοχές των κύριων νησιών, σε εύκρατα κωνοφόρα δάση στα κρύα, χειμερινά τμήματα των βόρειων νησιών. Η Ιαπωνία έχει πάνω από 90.000 είδη άγριας ζωής, συμπεριλαμβανομένης της καφέ αρκούδας, του ιαπωνικού μακακίου, του ιαπωνικού σκύλου ρακούν, του ιαπωνικού δασοποντικού και της ιαπωνικής σαλαμάνδρας. Έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο δίκτυο εθνικών πάρκων γιατην προστασία σημαντικών περιοχών χλωρίδας και πανίδας.
Στην περίοδο της ταχείας οικονομικής ανάπτυξης μετά τονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περιβαλλοντικές πολιτικές υποβαθμίστηκαν από την κυβέρνηση και τις βιομηχανικές εταιρείες. Ως εκ τούτου, η περιβαλλοντική ρύπανση ήταν ευρέως διαδεδομένη στη δεκαετία του 1950 και του 1960. Ανταποκρινόμενη στην αυξανόμενη ανησυχία γιατο πρόβλημα, η κυβέρνηση εισήγαγε αρκετούς νόμους γιατην προστασία του περιβάλλοντος το 1970. Ηπετρελαϊκή κρίση το 1973 ενθάρρυνε επίσης την αποδοτική χρήση της ενέργειας λόγω της έλλειψης φυσικών πόρων στην Ιαπωνία. Τα τρέχοντα περιβαλλοντικά ζητήματα περιλαμβάνουν την αστική ατμοσφαιρική ρύπανση, τη διαχείριση αποβλήτων, τονευτροφισμότου νερού καιτην κλιματική αλλαγή.
Η Ιαπωνία κατέχει την 12η θέση στον Δείκτη Περιβαλλοντικής Απόδοσης του 2020, η οποία μετρά τη δέσμευση ενός έθνους για περιβαλλοντική βιωσιμότητα.[44]
Η Ιαπωνία είναι μια από τις ισχυρότερες βιομηχανικές χώρες και μαζί με άλλες αποτελούν σήμερα μια ισχυρή βιομηχανική και εμπορική ζώνη που ανταγωνίζονται τις Η.Π.ΑκαιτηνΕυρώπη. Η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της Ιαπωνίας συντελέστηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και ύστερα από σημαντικές καταστροφές που είχαν συμβεί στη χωρά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, γεγονός που αποτέλεσε το ιαπωνικό θαύμα. Πάντως η οικονομία της χώρας τα τελευταία χρόνια μαστίζεται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα αφού το δημόσιο χρέος της εκτοξεύτηκε στο 205% που είναι καιτο μεγαλύτερο στον κόσμο.
Μερικά από τα δομικά χαρακτηριστικά της οικονομικής ανάπτυξης της Ιαπωνίας αναπτύχθηκαν κατά την περίοδο Έντο, όπως το δίκτυο μεταφορών, οδικών και ναυτιλιακών, καιτασυμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης, τραπεζικό και ασφαλιστικό σύστημα των μεσιτών ρυζιού της Οσάκα.[45] Κατά τη διάρκεια της περιόδου Μεϊτζί από το 1868, η Ιαπωνία επεκτάθηκε οικονομικά, εναγκαλιζόμενη τηνοικονομία της αγοράς.[46] Πολλές από τις σημερινές επιχειρήσεις ιδρύθηκαν εκείνη την εποχή, καιτην Ιαπωνία αναδείχθηκε ως τοπιο ανεπτυγμένο έθνος στην Ασία.[47]Η περίοδος ανάπτυξης της συνολικής πραγματικής οικονομικής από τη δεκαετία του 1960 τη δεκαετία του 1980 έχει χαρακτηριστεί ως το ιαπωνικό μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα: ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν κατά μέσο όρο 7,5% στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και 3,2% στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990.[48]
Η ανάπτυξη επιβραδύνθηκε σημαντικά στη δεκαετία του 1990, χρονική περίοδο πουοι Ιάπωνες αποκαλούν «χαμένη δεκαετία», κυρίως λόγω των επιπτώσεων της ιαπωνικής φούσκας των τιμών των περιουσιακών στοιχείων καιτων εγχώριων πολιτικών που προορίζονταν να στραγγαλίσουν κερδοσκοπικά πλεονάσματα από τα χρηματιστήρια και τις αγορές ακινήτων. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για αναζωογόνηση της οικονομικής ανάπτυξης είχαν μικρή επιτυχία και παρεμποδίστηκαν περισσότερο από την επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας το 2000.[49]Η οικονομία έδειξε σημαντικά σημάδια ανάκαμψης μετά το 2005: η αύξηση τουΑΕΠγιατο ίδιο έτος ήταν 2,8%, ξεπερνώντας τους ρυθμούς ανάπτυξης τωνΗΠΑκαι της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου.[50]
Από το 2012, η Ιαπωνία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες καιτην Κίνα, όσον αφορά το ονομαστικό ΑΕΠ,[51]καιη τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα καιτην Ινδία, όσον αφορά την αγοραστική δύναμη.[52] Όσον αφορά τον Δεκέμβριο του 2013, το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ήταν περισσότερο από 200 τοις εκατό του ετήσιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της, το δεύτερο μεγαλύτερο από κάθε έθνος στον κόσμο. Τον Αύγουστο του 2011, η αξιολόγηση της Moody's υποβάθμισε τη μακροπρόθεσμη αξιολόγηση του δημόσιου χρέους της Ιαπωνίας κατά μια βαθμίδα, από Aa3 σε Aa2, σε αντιστοιχία μετο μέγεθος του ελλείμματος καιτο επίπεδο δανεισμού της χώρας. Τα μεγάλα ελλείμματα του προϋπολογισμού καιτου δημόσιου χρέους από την παγκόσμια ύφεση του 2009 και ακολουθούμενα από τον σεισμό καιτο τσουνάμι τον Μάρτιο 2011 οδήγησαν στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης.[53]
Ο τομέας των υπηρεσιών αποτελεί τα τρία τέταρτα του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.[54]Η Ιαπωνία έχει μεγάλη βιομηχανική βάση, και είναι έδρα μερικών από τους μεγαλύτερους καιπιο τεχνολογικά προηγμένους παραγωγούς μηχανοκίνητων οχημάτων, ηλεκτρονικών, εργαλειομηχανών, χάλυβα καιμη σιδηρούχων μετάλλων, πλοίων, χημικών ουσιών, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και επεξεργασμένων τροφίμων. Γεωργικές επιχειρήσεις στην Ιαπωνία καλλιεργούν το 13 τοις εκατό του εδάφους της χώρας, καιστην Ιαπωνία αλιεύεται σχεδόν το 15 τοις εκατό των παγκόσμιων αλιευμάτων, δεύτερη μόνο μετά την Κίνα.[49]Το 2010, το εργατικό δυναμικό της Ιαπωνίας αποτελείται από 65.900.000 εργαζομένους.[55] Ιαπωνία έχει χαμηλό ποσοστό ανεργίας, της τάξης του τέσσερα τοις εκατό. Περίπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου το 17 τοις εκατό του πληθυσμού, ήταν κάτω από το όριο της φτώχειας το 2007.[56]Η στέγαση στην Ιαπωνία χαρακτηρίζεται από περιορισμένη προσφορά γης σε αστικές περιοχές.[57]
Μερικές από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Ιαπωνία περιλαμβάνουν τις Toyota, Nintendo, NTT DoCoMo, Canon, Honda, Takeda Pharmaceutical, Sony, Panasonic, Toshiba, Sharp, Nippon Steel και Nippon Oil.[58] Έχει κάποια από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο καιτοΧρηματιστήριο του Τόκιο (γνωστό ως Nikkei 225 και TOPIX) είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο με βάση την κεφαλαιοποίηση της αγοράς.[59]Το 2006, στην Ιαπωνία έδρευαν 326 εταιρείες από τις εταιρείες που συμπεριλήφθηκαν στο Forbes Global 2000, ή 16,3 %.[60]
Κύριες εισαγωγές της Ιαπωνίας είναι μηχανήματα και εξοπλισμός, ορυκτά καύσιμα, τρόφιμα (κυρίως βόειο κρέας), χημικά προϊόντα, κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και πρώτες ύλες για τις βιομηχανίες της. Μετα μέτρα του μεριδίου αγοράς του 2008, οι εγχώριες αγορές είναι λιγότερο ανοικτές από οποιαδήποτε χώρα τουΟΟΣΑ.[61]
Όσον αφορά το 2011, το 46,1% της ενέργειας στην Ιαπωνία παράγεται από πετρέλαιο, 21,3% από τον άνθρακα, 21,4% από το φυσικό αέριο, 4,0% από πυρηνική ενέργειακαι 3,3% εκατό από τηνυδροηλεκτρική ενέργεια. Η πυρηνική ενέργεια παρήγαγε το 9,2% της ιαπωνικής ηλεκτρικής ενέργειας το 2011, κάτω από 24,9 τοις εκατό σε σχέση μετο προηγούμενο έτος.[62] Ωστόσο, όπως τις 5 Μαΐου 2012, το σύνολο των πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής της χώρας έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, λόγω της συνεχιζόμενης δημόσιας αντιπολίτευσης μετά τηνπυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα Νταϊτσί, ανκαι κυβερνητικοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη υπέρ της επαναλειτουργίας τουλάχιστον μερικών από τους 50 πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας.[63] Λαμβάνοντας υπόψη τη μεγάλη της εξάρτηση από την εισαγόμενη ενέργεια,[64]η Ιαπωνία έχει ως στόχο να διαφοροποιήσει τις πηγές ενέργειάς της καινα διατηρήσει υψηλά επίπεδα ενεργειακής απόδοσης.[65]
Οι δαπάνες για τους δρόμους της Ιαπωνίας υπήρξαν εκτεταμένες.[66]Τα 1.200.000 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένου δρόμου είναι το κύριο μέσο μετακίνησης.[67] Ένα ενιαίο δίκτυο υψηλής ταχύτητας, διαιρούμενο, περιορισμένης πρόσβασης δρόμοι με διόδια συνδέουν τις μεγάλες πόλεις και τους λειτουργούν επιχειρήσεις που μαζεύουν διόδια. Νέα και μεταχειρισμένα αυτοκίνητα είναι φθηνά, καιοι αμοιβές ιδιοκτησίας αυτοκινήτων καιοι εισφορές καυσίμων χρησιμοποιούνται γιατην προώθηση της ενεργειακής απόδοσης. Ωστόσο, με μόλις το 50 τοις εκατό του συνόλου της διανυόμενης απόστασης, η χρήση των αυτοκινήτων είναι η χαμηλότερη όλων των χωρών του G8.[68]Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.
Δεκάδες ιαπωνικές σιδηροδρομικές εταιρείες ανταγωνίζονται σε περιφερειακές και τοπικές αγορές τη μεταφορά επιβατών. Μεγάλες εταιρείες περιλαμβάνουν επτά επιχειρήσεις της JP, την Kintetsu Corporation, Seibu Railway και Keio Corporation. Περίπου 250 σινκανσέν τρένα μεγάλης ταχύτητας συνδέουν μεγάλες πόλεις καιτα ιαπωνικά τρένα είναι γνωστά γιατην ασφάλεια καιτην ακρίβεια τους.[69][70] Προτάσεις γιαμια νέα διαδρομή τρένων μαγνητικής αιώρησης (Μαγκλέβ) μεταξύ Τόκιο και Οσάκα βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο.[71] Υπάρχουν 175 αεροδρόμια στην Ιαπωνία.[49]Το μεγαλύτερο εγχώριο αεροδρόμιο είναι το αεροδρόμιο Χανέντα, το οποίο επίσης είναι το δεύτερο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Ασίας.[72]Οι μεγαλύτερες διεθνείς πύλες είναι το διεθνές αεροδρόμιο Ναρίτα, το Διεθνές Αεροδρόμιο Κανσάι καιτο διεθνές αεροδρόμιο του Τσούμπου.[73]Το λιμάνι της Ναγκόγια είναι το μεγαλύτερο καιπιο πολυσύχναστο λιμάνι στη χώρα, αντιπροσωπεύοντας το 10 τοις εκατό της εμπορικής αξίας της Ιαπωνίας.[74]
Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Το διθάλαμο Κοινοβούλιο αποτελείται από την Άνω Βουλή (Οίκος των Συμβούλων) με 242 μέλη με θητεία εξαετή (εκλογές ανά τριετία) καιτην Κάτω Βουλή (Βουλή των Αντιπροσώπων) με 480 μέλη.
Η Διεθνής Αμνηστία στηλίτευσε το γεγονός ότι ηθανατική ποινή ισχύει. Στη χώρα επικρατεί η πρακτική να ειδοποιούνται οι κατάδικοι ότι θα απαγχονιστούν μόλις την ημέρα της εκτέλεσής τους, ενώ οι οικογένειές τους ειδοποιούνται μόνο μετά την εκτέλεση.[75]
Ο ιαπωνικός πολιτισμός δέχτηκε πολλές επιδράσεις από τον πολιτισμό της Κίνας και της Κορέας. Ο σύγχρονος πολιτισμός περιλαμβάνει επιρροές από την Ασία, Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Παραδοσιακές ιαπωνικές τέχνες περιλαμβάνουν την κεραμική, την υφαντουργία, την κατασκευή σπαθιών, κουκλών και λάκας και παραστάσεις μπουνράκου, καμπούκι, νο, χορού καιρακούγκο. Άλλες τέχνες από την Ιαπωνία είναι τοικεμπάνα, πολεμικές τέχνες, ηκαλλιγραφία, τοοριγκάμι, η τελετουργία του τσαγιού, ταμάνγκακαιταάνιμεκαιοιγκέισες.
Το θέατρο στην Ιαπωνία γνωρίζει εξαιρετική άνθηση. Στην Ιαπωνία αναπτύχθηκε τοθέατρο Νο, λέξη που σημαίνει «παράσταση, εκτέλεση, δράμα». Οι ηθοποιοί την εκτελούν με αργές και γεμάτες θρησκευτικότητα κινήσεις. Η τοπική θρησκεία είναι ο Σιντοϊσμός και έχει 100,000 ιερά και 78,890 σε όλη τη χώρα. Ο Βουδισμός ήρθε στη χώρα το 538 ή το 552, εισηγμένο από το βασίλειο των Μπάεκτζε στηνΚορέα.
Ο πίνακας ουκίγιο-ετου 19ου αιώνα Το μεγάλο κύμα έξω από την Καναγκάουα είναι παγκοσμίως ένα από ταπιο αναγνωρίσιμα έργα ιαπωνικής τέχνης
Ταιερά της Ίσε θεωρούνται το πρωταρχικό δείγμα ιαπωνικής αρχιτεκτονικής.[76]Οι παραδοσιακοί ναοί και κατοικίες είναι κυρίως από ξύλο και χρησιμοποιούν πατώματα από τατάμικαι συρρόμενες πόρτες (σόγκι), τα οποία αποσυνθέτουν την έννοια των δωματίων καιτου εσωτερικού και εξωτερικού χώρου.[77]Η ιαπωνική γλυπτική, κυρίως σε ξύλο, καιη ιαπωνική ζωγραφική είναι ανάμεσα στις παλαιότερες ιαπωνικές τέχνες, με τις πρώτες εικονιστικές παραστάσεις να χρονολογούνται τουλάχιστον από το 300 π.Χ. Η ιστορία της ιαπωνικής ζωγραφικής χαρακτηρίζεται από τη σύνθεση καιτον ανταγωνισμό ανάμεσα στην ιθαγενή ιαπωνική αισθητική καιτην προσαρμογή εισαγόμενων ιδεών.[78]
Η αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ιαπωνική και ευρωπαϊκή τέχνη ήταν σημαντική, π.χ. τοουκίγιο-ε, το οποίο άρχισε να εξάγεται τον 19ο αιώνα μετο κίνημα γνωστό ως Ιαπωνισμός, είχε σημαντική επίδραση στην εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης στη δύση, κυρίως στονμεταϊμπρεσιονισμός.[78] Διάσημοι καλλιτέχνες του ουκίγιο-ε ήταν οΧοκουσάικαιοΧιροσίτζε. Η σύντηξη παραδοσιακής ξυλοτυπίας και δυτικής τέχνης οδήγησε στη δημιουργία τωνμάνγκα, μια μορφή κόμικςη οποία είναι δημοφιλής τόσο εντός όσο και εκτός Ιαπωνίας.[79]Τα κινούμενα σχέδια τα οποία είναι εμπνευσμένα από τα μάνγκα ονομάζονται άνιμε. Ιαπωνικές παιχνιδομηχανές είναι δημοφιλείς από τη δεκαετία του 1980.[80]
Η ιαπωνική μουσική είναι εκλεκτική και ποικίλη. Πολλά μουσικά όργανα, όπως το κότο, εισήχθησαν τον 9οκαι 10ο αιώνα, το συνοδευτικό αφηγηματικό θέατρο Νο από τον 14ο αιώνα καιη λαϊκή μουσική, μετοσαν κιθάρα σαμισέν, τον 16ο αιώνα.[81]Η δυτική κλασσική μουσική, η οποία εισήχθη στα τέλη του 19ου αιώνα, τώρα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ιαπωνικού πολιτισμού. Η αυτοκρατορική ορχήστρα γκαγκάκου έχει επηρεαστεί από το έργο μερικών σύγχρονων δυτικών συνθετών.[82] Αξιοσημείωτοι κλασσικοί συνθέτες από την Ιαπωνία είναι οΤόρου ΤακεμίστουκαιοΡεντάρο Τάκι.
Η λαϊκή μουσική στη μεταπολεμική Ιαπωνία έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές τάσεις, οι οποίες οδήγησαν στην εξέλιξη της J-pop.[83]Τοκαραόκε είναι πιο κοινή πολιτιστική δραστηριότητα στην Ιαπωνία. Μια έρευνα του 1993 από το Γραφείο Πολιτιστικών Υποθέσεων βρήκε ότι περισσότεροι Ιάπωνες τραγούδησαν καραόκε εκείνο τον χρόνο απ'ότι συμμετείχαν σε παραδοσιακές δραστηριότητες όπως το ικεμπάνα καιοι τελετουργίες του τσαγιού.[84]
Ηιαπωνική κουζίνα χρησιμοποιεί ως βάση τροφές όπως το ιαπωνικό ρύζικαιτανουντλς, τις οποίες αναμιγνύει με σούπα ή οκάζου - πιάτα από ψάρι, λαχανικά, τόφουκ.ά.- γιανα τους δώσουν γεύση. Στην αρχή της σύγχρονης περιόδου εισήχθησαν στην Ιαπωνία συστατικά όπως τοκόκκινο κρέαςτα οποία δεν είχαν χρησιμοποιηθεί παλαιότερα. Ο οδηγός Μισελέν έχει δώσει στα εστιατόρια στην Ιαπωνία περισσότερα αστέρια απ'ότι σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί[85]. Η ιαπωνική κουζίνα είναι γνωστή γιατην έμφαση που δίνει στην εποχικότητα των τροφίμων, την ποιότητα των συστατικών καιτην παρουσίαση. Η ιαπωνική κουζίνα προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία από τοπικές σπεσιαλιτέ για τις οποίες χρησιμοποιούνται παραδοσιακές συνταγές και τοπικά συστατικά.
Τα παραδοσιακά ιαπωνικά γλυκά είναι γνωστά ως ''ουαγκάσι''. Χρησιμοποιούνται συστατικά όπως πάστα κόκκινου φασολιού και μότσι. Οιπιο σύγχρονες γεύσεις περιλαμβάνουν παγωτό πράσινου τσαγιού, μια πολύ δημοφιλής γεύση. Το κακιγκόρι είναι ένα επιδόρπιο θρυμματισμένου πάγου στον οποίο για γεύση προστίθεται σιρόπι ή συμπυκνωμένο γάλα. Συνήθως πωλείται στα καλοκαιρινά φεστιβάλ.
Το παραδοσιακό άθλημα της Ιαπωνίας θεωρείται τοσούμο.[86] Πολεμικές τέχνες οι οποίες προέρχονται από την Ιαπωνία είναι τοτζούντο, τοκαράτε, τοκέντο, το ζιουζίτσου κ.α. Οι Ιάπωνες είναι αθλητικός λαός και συχνά ασχολούνται με κάποιο άθλημα, είτε παραδοσιακό όπως το καράτε, το αϊκίντο ή το σούμο, είτε κάποιο δυτικό όπως τομπέιζμπολ, τοράγκμπι, το ποδόσφαιρο ή τογκολφ. Στη χώρα είναι ανεπτυγμένος επίσης καιο μηχανοκίνητος αθλητισμός, με αρκετές πίστες για αγώνες σε διάφορες κατηγορίες. Η Ιαπωνία φιλοξένησε τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1964καιτο2021, και έτσι το Τόκιο κατέστη η πρώτη ασιατική πόλη που φιλοξένησε τους ολυμπιακούς αγώνες δύο φορές.[87]και τους χειμερινούς το1972 στο Σαππόροκαιτο1998 στο Ναγκάνο.[88]
Ανκαιτο ποδόσφαιρο δεν είναι δημοφιλές στην Ιαπωνία όσο το μπέιζμπολ, τα τελευταία χρόνια έχει προοδεύσει αρκετά. Υπάρχουν 2 εθνικές κατηγορίες με επαγγελματικούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους (J.LEAGUE). Το ιαπωνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου διεξάγεται από το 1992. Επιτυχίες του ιαπωνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο είναι η κατάκτηση του ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκτη χρονιά 2007 από την Ουράβα Ρέζου, καιτο 2008 από την Γκάνμπα Όσακα. Σε εθνικό επίπεδο, η ιαπωνική ποδοσφαιρική ομάδα συμμετέχει σε όλα τα Μουντιάλ από το 1998. Επίσης, η Ιαπωνία οργάνωσε επιτυχώς το Μουντιάλ του 2002 μαζί μετη Νότια Κορέα. Η γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Ιαπωνίας κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2011.
Ο πληθυσμός, με βάση την απογραφή του 2010, είναι 128.057.352.[3]Τοπροσδόκιμο ζωήςστο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 τουΠαγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 84,3 χρόνια (81,5 χρόνια οι άνδρες και 86,9 οι γυναίκες).[89]
Η Ιαπωνία διαθέτει τη μεγαλύτερη αναλογία ηλικιωμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.[90]Η χώρα αντιμετωπίζει πληθυσμιακή υπεργήρανση σε αγροτικές και αστικές περιοχές. Σύμφωνα με στοιχεία του 2014, το 33% του ιαπωνικού πληθυσμού είναι ηλικίας 60 ετών και άνω, το 25,9% 65 ετών και άνω καιτο 12,5% 75 ετών και άνω.[91]Τον Σεπτέμβριο του 2018, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένας στους πέντε κατοίκους της Ιαπωνίας ήταν ηλικίας 70 ετών και άνω. Επίσης ένας σημαντικός αριθμός Ιαπώνων ανδρών και γυναικών επιλέγει ναμην παντρευτεί καιναμην αποκτήσει παιδιά. Το 2016 ο αριθμός των ετήσιων γεννήσεων στην Ιαπωνία δεν υπερέβη για πρώτη φορά το 1.000.000. Η μεγάλη αυτή δημογραφική μεταβολή έχει προκαλέσει έναν αριθμό κοινωνικών θεμάτων, καθώς ο αριθμός των ενεργών Ιαπώνων εργαζομένων μειώνεται διαρκώς καιοι κοινωνικές δαπάνες αντιμετωπίζουν επίσης μία πιθανή μείωση, καθώς ο αριθμός των συνταξιούχων θα υπερβαίνει αυτόν των εργαζομένων.[92]Το 2050 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αναμένεται να μειωθεί σε 95.000.000 ανθρώπους καιτο 2100 σε 47.000.000.
Το Τόκιο είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου με περισσότερους από 12.500.000 κατοίκους. ΗΓιοκοχάμα βρίσκεται σε απόσταση 35 χιλιομέτρων και έχει περισσότερους από 3,6 εκατομμύρια κατοίκους.[93] Άλλες μεγάλες πόλεις της είναι τοΚιότο, ηΟσάκα, ηΝαγκόγιακαιοι ιστορικές πόλεις ΧιροσίμακαιΝαγκασάκι, πουτο1945 καταστράφηκαν εντελώς από ατομικές βόμβες.
Οι νομοί υπάγονται σε ευρύτερα διαμερίσματα. Η λέξη «νομός» αποδίδει τους ιαπωνικούς όρους το (都), ντόου (道), φου (府) καικεν (県). Η λέξη το (πρωτεύουσα) χρησιμοποιείται μόνο γιατο Τόκυο ως Τόκυο-το, η λέξη ντόου (δρόμος) μόνο ως Χοκκαϊ-ντόου, η λέξη φου (κυβέρνηση) μόνο γιατο Κυότο καιτην Όσακα αντίστοιχα ως Κυότο-φουκαιΌσακα-φου. Τέλος, για όλους τους άλλους νομούς χρησιμοποιείται η λέξη κεν (Ακίτα-κεν, Ιβάτε-κενκοκ). Οι νομοί από βόρεια προς νότια είναι (σύμφωνα μετη σειρά ISO):
Η ονομασία "Ιαπωνία" προέρχεται από τη γαλλική "Japon" μετην προσθήκη της κατάληξης "ια" η οποία παρατηρείται στις ελληνικές ονομασίες πολλών χωρών. Το νεολατινικό γράμμα "J" προέρχεται από το λατινικό "Ι" το οποίο βασίζεται στο ελληνικό. Η μετατροπή του "ο" σε "ω" παρατηρείται σε αρκετά ελληνικοποιημένα ονόματα όπως "Ρωσσία", "Φλώριδα", και "Κωνσταντίνος".
↑Travis, John. «Jomon Genes». University of Pittsburgh. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2011.
↑Denoon, Donald; Hudson, Mark (2001). Multicultural Japan: palaeolithic to postmodern. Cambridge University Press. σελίδες 22–23. ISBN0-521-00362-8.
↑«Road of rice plant». National Science Museum of Japan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2011.CS1 maint: Unfit url (link)
↑«Kofun Period». Metropolitan Museum of Art. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2011.
↑«Yayoi Culture». Metropolitan Museum of Art. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2011.
↑Takashi, Okazaki· Goodwin, Janet (1993). «Japan and the continent». The Cambridge history of Japan, Volume 1: Ancient Japan. Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 275. ISBN0-521-22352-0.
↑Brown, Delmer M., επιμ. (1993). The Cambridge History of Japan. Cambridge University Press. σελίδες 140–149.
↑Totman, Conrad (2005). A History of Japan (2nd ed.). Blackwell. σελίδες 142–143. ISBN1-4051-2359-1.
↑Toby, Ronald P. (1977). «Reopening the Question of Sakoku: Diplomacy in the Legitimation of the Tokugawa Bakufu». Journal of Japanese Studies3 (2): 323–363. doi:10.2307/132115.
↑Ohtsu, M.; Ohtsu, Makoto (1999). «Japanese National Values and Confucianism». Japanese Economy27 (2): 45–59. doi:10.2753/JES1097-203X270245.
↑Totman, Conrad (2005). A History of Japan (2nd ed.). Blackwell. σελίδες 289–296. ISBN1-4051-2359-1.
↑Matsusaka, Y. Tak (2009). «The Japanese Empire». Στο: Tsutsui, William M. Companion to Japanese History. Blackwell. σελίδες 224–241. ISBN9781-4051-1690-9.
↑Hiroshi, Shimizu· Hitoshi, Hirakawa (1999). Japan and Singapore in the world economy: Japan's economic advance into Singapore, 1870–1965. Routledge. σελ. 17. ISBN978-0-415-19236-1.
↑Worth, Roland H., Jr. (1995). No Choice But War: the United States Embargo Against Japan and the Eruption of War in the Pacific. McFarland. σελίδες 56, 86. ISBN0-7864-0141-9.
↑Watt, Lori (2010). When Empire Comes Home: Repatriation and Reintegration in Postwar Japan. Harvard University Press. σελίδες 1–4. ISBN978-0-674-05598-8.
↑Ryan, Liam (2000-01-01). «The "Asian economic miracle" unmasked: The political economy of the reality». International Journal of Social Economics27 (7–10): 802–815. doi:10.1108/03068290010335235.
↑«Market Data». New York Stock Exchange. 31 Ιανουαρίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2007.
↑«Transport». Statistical Handbook of Japan 2007. Statistics Bureau. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2014.
↑Tange, Kenzo· Kawazoe, Noboru (1965). Ise: Prototype of Japanese Architecture. Massachusetts Institute of Technology Press.
↑Kazuo, Nishi· Kazuo, Hozumi (1995). What is Japanese Architecture?: A Survey of Traditional Japanese Architecture with a List of Sites and a Map. Kodansha. ISBN978-4-7700-1992-9.
↑ 78,078,1Arrowsmith, Rupert Richard (2010). Modernism and the Museum: Asian, African, and Pacific Art and the London Avant-Garde. Oxford University Press. ISBN978-0-19-959369-9.
↑Π.χ., Olivier Messiaen, Sept haïkaï (1962), (Olivier Messiaen: a research and information guide, Routledge, 2008, By Vincent Perez Benitez, page 67) και (Messiaen the Theologian, Ashgate Publishing, Ltd., 2010, page 243-65, από τον Andrew Shenton)
1 Τμήμα της χώρας ανήκει στηνΑφρική. 2 Συνήθως γεωγραφικά θεωρείται Ασιατική χώρα, αλλά ωστόσο για πολιτισμικούς και ιστορικούς λόγους εντάσσεται συχνά στηνΕυρώπη. 3 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Ευρώπη.
.svg)
0,925[5] (19
