ΤοΣαιντ-Ομέρ (Γαλλικά: Saint-Omer) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό Πα-ντε-Καλαίστην περιοχή Ω-ντε-Φρανς, στα βόρεια της Γαλλίας, μία από τις υπονομαρχίες του νομού.
Με πληθυσμό 14.782 κατοίκους το 2017, είναι η 11η μεγαλύτερη πόλη στοΠα-ντε-Καλαί. Είναι επίσης ηπιο πυκνοκατοικημένη πόλη στην ευρύτερη αστική της περιοχή, η οποία το 2015 είχε 91.256 κατοίκους.
Η κεντρική γεωγραφική θέση σε σχέση με τις κύριες βόρειες πόλεις (Λιλ, Αράς, Λανς, Βουλώνη, ΚαλαίκαιΔουνκέρκη) δίνει στην κοινότητα μια σημαντική θέση σε περιφερειακή κλίμακα.
ΤοΣαιντ-Ομέρ είναι μια μικρή πόλη που βρίσκεται στο βορά της Γαλλίας, στο νομό Πα-ντε-Καλαίστην περιοχή Ω-ντε-Φρανς. Απέχει περίπου 35 χλμ. από τοΚαλαίκαιτηνΜπετύν, 63 χλμ. από τοΑράς (πρωτεύουσα του νομού), 57 χλμ. από τηΛιλκαι 211 χλμ. από τοΠαρίσι.
Είναι υπονομαρχία του νομού και διασχίζεται από τον ποταμό Αα από νοτιοδυτικά προς βορειοανατολικά, καθώς αυτός κατευθύνεται προς τις εκβολές τουστηΒόρεια Θάλασσα.Τα πρώτα κανάλια του ποταμού δημιουργήθηκαν από περίπου το 1165 από τον κόμη της Φλάνδρας Βαλδουίνο Ζ΄. Έτσι, ο ποταμός έγινε πλεύσιμος από τοΣαιντ-Ομέρ έως τη θάλασσα, ενώ στονΜεσαίωνα, η κοινότητα Γκραβελίν ήταν το εξωτερικό λιμάνι της πόλης.
Ωστόσο, τα νερά ακολουθούν πολύπλοκες διακλαδώσεις λόγω του χαμηλού υψομέτρου της πόλης, που βρίσκεται στο ίδιο σχεδόν επίπεδο μετη θάλασσα, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη φυσική ροή του νερού καιτα εδάφη καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό με έλη. Η περιοχή διασχίζεται από πολλά κανάλια που κατασκευάστηκαν και συντηρήθηκαν για αιώνες, με πολλές υδραυλικές κατασκευές γιανα αποτρέπουν τις πλημμύρες ρυθμίζοντας την πορεία του ποταμού Αα σύμφωνα μετο παλιρροιακό καθεστώς της Βόρειας Θάλασσας.
Υπάρχουν δύο λιμάνια έξω από την πόλη και ένα άλλο εντός των ορίων της. ΤοΣαιντ-Ομέρ έχει μεγάλους δρόμους και ευρύχωρες πλατείες.
Η συνολική έκταση της πόλης είναι 16,4 χμ². Το χαμηλότερο σημείο της είναι 0 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας καιτο υψηλότερο είναι στα 27 μέτρα.
Η πόλη αποτελεί τμήμα του Περιφερειακού φυσικού πάρκου των ακρωτηρίων και ελών της ακτής Οπάλ, του οποίου είναι ηπιο πυκνοκατοικημένη κοινότητα. Η γεωργία καιη φύση κατέχουν σημαντική θέση στην περιοχή που έχει πολύπλοκη υδρογραφία και λίμνες που ταξινομούνται ως εθνικό φυσικό καταφύγιο. Η πόλη έχει πολλά καταστήματα, δραστηριότητες αναψυχής και υπηρεσίες, εξαρτάται δεσε μεγάλο βαθμό από την κοινότητα Αρκκαι ιδίως από το εργοστάσιο κρυστάλλων Arc International, τον δεύτερο περιφερειακό ιδιωτικό εργοδότη. Είναι επίσης μια πόλη με πλούσιο παρελθόν, έχοντας πολλά μνημεία του παρελθόντος. Η αρχιτεκτονική κληρονομιά καιη κοντινή απόσταση μετηνΑγγλία, τοΒέλγιοκαιτηνΟλλανδία συμβάλλουν στον τοπικό τουρισμό.
Ο γοτθικός πύργος του 13ου αιώνα της εκκλησίας Σαιν Ντενί
ΤοΣαιντ-Ομέρ εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε γραπτά του 7ου αιώνα μετο όνομα Sithiu (Sithieu ή Sitdiu), γύρω από το μοναστήρι Σαιν-Μπερτέν που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Οντομάρ ή Ομέρ.
Τον 9ο αιώνα, το χωριό που μεγάλωσε γύρω από το μοναστήρι πήρε το όνομα του Αγίου Ομέρ. ΟιΒίκινγκς λεηλάτησαν τον τόπο περίπου το 860 και 880. Δέκα χρόνια αργότερα, η πόλη καιτο μοναστήρι είχαν χτίσει οχυρωμένα τείχη και ήταν ασφαλείς από πιθανή νέα επίθεσή τους.
ΤοΣαιντ-Ομέρ βρίσκεται στα σύνορα των εδαφών που συχνά αμφισβητήθηκαν από Γάλλους, Φλαμανδούς, Άγγλους και Ισπανούς, καιγιατο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του συνέχισε να υπόκειται σε πολιορκίες και στρατιωτικές εισβολές.
Το 932 οΑρνούλφος Α΄ της Φλάνδρας κατέκτησε την κομητεία τουΑρτουάκαιτοΣαιντ-Ομέρ (Sint-Omaars σταολλανδικά) έγινε μέρος της κομητείας της Φλάνδρας για τους επόμενους τρεις αιώνες.
Η πλακόστρωτη οδός Σαιν-Μπερτέν μετα παλιά Λύκεια της πόλης
ΣτοΣαιντ-Ομέρ αναπτύχθηκε η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας καιη κοινότητα άνθισε τον 12οκαι 13ο αιώνα. Το 1127 η πόλη έλαβε μία χάρτα προνομίων από τον κόμη Γουλιέλμο Κλίτοκαι έτσι έγινε η πρώτη πόλη στη Δυτική Φλάνδρα με αστικά δικαιώματα. Αργότερα η πόλη έχασε την ηγετική της θέση στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας από τηνΜπρυζ. Μετά τον μυστηριώδη θάνατο του κόμη Βαλδουίνου Α', η κομητεία της Φλάνδρας αποδυναμώθηκε. Το 1214 οΦίλιππος Β΄ της Γαλλίας συνέλαβε την κόρη του Βαλδουίνου, Ιωάννα καιτον σύζυγό της Φερδινάνδο της Φλάνδρας, και τους ανάγκασε να υπογράψουν τη Συνθήκη τουΠον-α-Βεντέν, μετην οποία το Αρτουά παραδόθηκε στηΓαλλία. Ο Φερδινάνδος δεντο παραδέχθηκε ποτέ και συμμάχησε μετον Αυτοκράτορα Όθωνα Δ΄καιτονΙωάννη, βασιλιά της Αγγλίας, επιτέθηκαν στον Φίλιππο Β' στο Μπουβίν, αλλά ηττήθηκαν. Παρά τον πολιτικό διαχωρισμό γιατα επόμενα 170 χρόνια, η πόλη παρέμεινε μέρος του οικονομικού δικτύου της Φλάνδρας.
Το 1340 διεξήχθη μια μεγάλη μάχη στα προάστια της πόλης μεταξύ ενός αγγλο-φλαμανδικού στρατού και ενός γαλλικού υπό τονΕύδη Δ΄ δούκα της Βουργουνδίας, στην οποία οι αγγλο-φλαμανδικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να αποσυρθούν. Από το 1384, τοΣαιντ-Ομέρ ήταν μέρος τωνΒουργουνδικών Κάτω Χωρών, από το 1482 των Αψβουργικών Κάτω Χωρών και από το 1581 έως το 1678 τωνΙσπανικών Κάτω Χωρών.
Οι Γάλλοι έκαναν μάταιες προσπάθειες να ανακαταλάβουν την πόλη μεταξύ 1551 και 1596. Κατά τη διάρκεια τουΤριακονταετούς Πολέμου, οι Γάλλοι επιτέθηκαν το 1638 (υπό τονΚαρδινάλιο Ρισελιέ) και ξανά το 1647. Τελικά το 1677, μετά από πολιορκία δεκαεπτά ημερών, οΛουδοβίκος ΙΔ' ανάγκασε πόλη σε συνθηκολόγηση. Η ειρήνη τουΝαϊμέχενπου υπεγράφη το φθινόπωρο του 1678 επιβεβαίωσε μόνιμα την κατάκτηση καιτην προσάρτησή της από τη Γαλλία. Το 1711, τοΣαιντ-Ομέρ πολιορκήθηκε από τους Άγγλους υπό τον δούκα του Μάλμπορο. Στα πρόθυρα της παράδοσης εξαιτίας του λιμού, η Ζακλίν Ρομπέν διακινδύνευσε τη ζωή της γιανα φέρει τρόφιμα στην πόλη, στη μνήμη της το 1884 ένα μεγάλο άγαλμα ανεγέρθηκε μπροστά από τον καθεδρικό ναό.[7]
Ο σιδηροδρομικός σταθμός
Ο 19ος αιώνας ήταν μια περίοδος αστικής και οικονομικής ανάπτυξης, μετην άφιξη του σιδηροδρόμου το 1848. Αλλά η πόλη δεν επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τη βιομηχανική επανάσταση. Η Μεγάλη πλατεία (Grand'Place) σχεδιάστηκε σύμφωνα μετα σχέδια του αρχιτέκτονα Lefranc, ένα νέο δημαρχείο και θέατρο ιταλικού στιλ χτίστηκε με τις πέτρες του παλιού μοναστηριού Σαιν-Μπερτέν, καθώς και σχολή μουσικής, σχολή καλών τεχνών καιμια βιβλιοθήκη. Οι οχυρώσεις καταστράφηκαν εν μέρει γιανα δημιουργηθεί χώρος για λεωφόρους. Το μόνο που απομένει από τις οχυρώσεις είναι ο δημόσιος κήπος σε γαλλικό ύφος 20 στρεμμάτων με δενδρολογικό κήπο, που δημιουργήθηκε το 1894 δίπλα στον καθεδρικό ναό.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός χτίστηκε το 1904, αντικαθιστώντας τον πρώτο σταθμό που θεωρήθηκε πολύ μικρός. Το κεντρικό τμήμα του σταθμού εξοπλισμένο με κωδωνοστάσιο από σφυρήλατο σίδερο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το γερμανικό οχυρό του Επερλέκ, 1943
Κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων, η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές. Κατά τη διάρκεια τουΑ 'Παγκοσμίου Πολέμου στις 8 Οκτωβρίου 1914, η βρετανική Βασιλική Πολεμική Αεροπορία (RFC) εγκατέστησε το αρχηγείο της στοΣαιντ-Ομέρ. Γιατα επόμενα τέσσερα χρόνια, η πόλη ήταν το επίκεντρο όλων των δραστηριοτήτων της RFC στον τομέα. Παρόλο πουτοΣαιντ-Ομέρ χρησιμοποιήθηκε μόνο ως στρατόπεδο διέλευσης πριν προχωρήσουν σε άλλες τοποθεσίες, η βάση αναπτύχθηκε σημαντικά καθώς αύξησε την υλικοτεχνική υποστήριξή της στην αεροπορία. Κατά τονΒ' Παγκόσμιο πόλεμο, στην περιοχή κατασκευάστηκε από το στρατό της ναζιστικής Γερμανίας το 1942 οχυρωματικές εγκαταστάσεις, το οχυρό του Επερλέκ καιτο 1943 ο θόλος του Ελφώ. Αυτά τα οχυρά, τα οποία αρχικά προορίζονταν να χρησιμεύσουν ως βάσεις εκτόξευσης πυραύλων V2, βομβαρδίστηκαν από τον συμμαχικό στρατό καιδεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ. Η πόλη απελευθερώθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 από το 1ο Πολωνικό Τεθωρακισμένο τάγμα.
Ο καθεδρικός ναός τουΣαιντ-ΟμέρΟ δημόσιος κήπος τουΣαιντ-Ομέρ
Το 997, τοΣαιντ-Ομέρ χαρακτηρίστηκε ως «πόλη της Τέχνης και της Ιστορίας».
Η Βασιλική της Παναγίας των Θαυμάτων, καθεδρικός ναός της πόλης. Ένα μικρό αρχικό εκκλησάκι του 7ου αιώνα, διευρύνθηκε και μετατράπηκε σε συλλογική εκκλησία μεταξύ του 12ουκαιτου 16ου αιώνα. Το 1561 έγινε καθεδρικός ναός. Στο εσωτερικό βρίσκεται το κενοτάφιο τουΣαιντ-Ομέρ και ένας πίνακας τουΡούμπενςμετηνΑποκαθήλωση.
Η εκκλησία του Αγίου Διονυσίου. Γοτθική εκκλησία του 13ου αιώνα.
Η Εκκλησία του Αγίου Τάφου, ανεγέρθηκε προς τιμήν τριών ευγενών της περιοχής που συμμετείχαν στις Σταυροφορίες.
Τα ερείπια της Μονής τουΣαιν Μπερτέν, που χτίστηκε μεταξύ 1325-1520 και καταστράφηκε το 1830.
Το παρεκκλήσι της Επισκοπικής Σχολής, σε φλαμανδικό στιλ, χτίστηκε μεταξύ 1605 και 1625.
Το Δικαστικό μέγαρο. Η πρώην επισκοπική κατοικία, που χτίστηκε μεταξύ 1680 και 1684, μετατράπηκε σε δικαστήριο το 1795 κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.
Το παλιό γενικό νοσοκομείο, που χτίστηκε το 1702.
Ο δημόσιος κήπος (20ός αιώνας) που βρίσκεται στην περιοχή των οχυρώσεων τουΒωμπάν.
Η περιοχή Ω-Πονμια παλιά περιοχή με τυπικές προσόψεις, που διασχίζεται από το κανάλι Aα.
Σχετικά πολυμέσα
