ΟΑντουάν Ντομινίκ Ντόμινο Τζούνιορ[13] (26 Φεβρουαρίου 1928 – 24 Οκτωβρίου 2017), γνωστός ως Φατς Ντόμινο (αγγλικά: Fats Domino), ήταν Αμερικανός τραγουδιστής-τραγουδοποιός και πιανίστας. Ένας από τους πρωτοπόρους της ροκενρολ μουσικής, ο Ντόμινο πούλησε περισσότερους από 65 εκατομμύρια δίσκους.[14] Γεννημένος στηΝέα Ορλεάνησε οικογένεια Γάλλων Κρεολών, ο Ντόμινο υπέγραψε συμβόλαιο μετην Imperial Records το 1949. Το πρώτο τουσινγκλμε τίτλο "The Fat Man" είναι, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, το πρώτο ροκενρολ σινγκλ καιτο πρώτο που πούλησε περισσότερα από 1 εκατομμύριο αντίτυπα.[15][16]Ο Ντόμινο συνέχισε να συνεργάζεται μετον Ντέιβ Μπαρτόλομιου, μαζί μετον οποίο είχαν γράψει το τραγούδι, συνεισφέροντας το χαρακτηριστικό τουστιλ πιάνου στο "Lawdy Miss Clawdy" (1952) του Λόιντ Πράις και σημειώνοντας μια σειρά από γνωστές επιτυχίες ξεκινώντας μετο "Ain't That a Shame" (1955). Μεταξύ 1955 και 1960, σημείωσε έντεκα Top 10 ποπ επιτυχίες τωνΗΠΑ.[17] Μέχρι το 1955, πέντε δίσκοι του, που έγιναν χρυσοί, είχαν πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.[18]
Ο Ντόμινο ήταν ντροπαλός και σεμνός από τη φύση του, αλλά συνέβαλε σημαντικά στοροκενρολ.[19]ΟΈλβις Πρίσλεϊ δήλωσε ότι ο Ντόμινο είχε «τεράστια επιρροή πάνω μου όταν ξεκίνησα» και όταν γνωρίστηκαν το 1959, τον περιέγραψε ως «τον πραγματικό βασιλιά τουροκενρολ». ΟιBeatles επηρεάστηκαν επίσης σε μεγάλο βαθμό από το Ντόμινο.[20][21]
Τέσσερις δίσκοι του Ντόμινο μπήκαν στοGrammy Hall of Fameγιατη σημασία τους: Blueberry Hill, Ain't That a Shame, Walking to New OrleansκαιThe Fat Man.[15] Εισήχθη στοRock and Roll Hall of Fameμετην πρώτη ομάδα εισακτέων το 1986. Το πρακτορείο ειδήσεων Associated Press εκτιμά ότι, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντόμινο «πούλησε περισσότερους από 110 εκατομμύρια δίσκους».[22]
Ο Αντουάν Ντόμινο Τζούνιορ γεννήθηκε και μεγάλωσε στηΝέα Ορλεάνη της Λουιζιάνας. Ήταν το μικρότερο από τα οκτώ παιδιά του Αντουάν Καλίστ Ντόμινο (1879–1964) και της Μαρί-Ντονατίλ Γκρος (1886–1971). Η οικογένεια του Ντόμινο ήταν Γάλλοι Κρεολοίστην καταγωγή καιηκρεολή γλώσσα της Λουιζιάνας ήταν η πρώτη του γλώσσα.[23] Όπως οι περισσότερες τέτοιες οικογένειες, η οικογένεια Ντόμινο ήταν καθολική.[24]
Ο Αντουάν γεννήθηκε στο σπίτι μετη βοήθεια της γιαγιάς του, που ήταν μαία. Το όνομά του αρχικά γράφτηκε λάθος ως Άντονι στο πιστοποιητικό γέννησεώς του.[25]Ο πατέρας του ήταν βιολιστής μερικής απασχόλησης και δούλευε στον ιππόδρομο.[26][27]
Φοίτησε στη σχολή Λούις Μπ. Μακάρτι και ξεκίνησε να δουλεύει ως βοηθός παγοπώλη.[28]Ο Ντόμινο έμαθε να παίζει πιάνο γύρω στο 1938 από τον κουνιάδο του,[29]τονκιθαρίστα της τζαζ Χάρισον Βέρετ.[18][30]
Σε ηλικία 14 ετών, ο Ντόμινο έπαιζε σεμπαρ της Νέας Ορλεάνης.[31]Το 1947, ο Μπίλι Ντάιαμοντ, επικεφαλής συγκροτήματος της Νέας Ορλεάνης, δέχτηκε μια πρόσκληση να ακούσει τον νεαρό πιανίστα να παίζει σε ένα μπάρμπεκιου. Ο Ντόμινο έπαιζε τόσο καλά πουο Ντάιαμοντ του ζήτησε να γίνει μέλος της μπάντας του, Solid Senders, στοκλαμπ Hideaway στη Νέα Ορλεάνη, όπου θα κέρδιζε 3 δολάριατην εβδομάδα παίζοντας πιάνο.[27]Ο Ντάιαμοντ του έδωσε το παρατσούκλι "Φατς", επειδή το Ντόμινο του θύμιζε τους πιανίστες Φατς Γουόλερ και Φατς Πίσον, αλλά και λόγω της μεγάλης του όρεξης.[32][33]
Ο Ντόμινο υπέγραψε συμβόλαιο μετην εταιρεία Imperial Records το 1949, με αμοιβή βάσει πωλήσεων αντί για κάθε τραγούδι. Αυτός καιο παραγωγός Ντέιβ Μπαρτόλομιου έγραψαν το "The Fat Man", μια ήπια εκδοχή ενός τραγουδιού γιατοξικομανείςπου ονομάζεται "Junker Blues". Ο δίσκος είχε πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι το 1951.[28]Με πιάνο, δυνατό ρυθμό καιτον Ντόμινο να φωνάζει το "γουά-γουά", το "The Fat Man" θεωρείται ευρέως ο πρώτος δίσκος ροκενρολπου πέτυχε αυτό το επίπεδο πωλήσεων.[34][35]Το 2015, το τραγούδι μπήκε στοGrammy Hall of Fame.[29]
Ο Ντόμινο κυκλοφόρησε μια σειρά από επιτυχημένα τραγούδια μετον Μπαρτόλομιου (μετον οποίο έγραψε πολλά από τα τραγούδια του).
Ο Ντόμινο τραγουδά το "Blueberry Hill" στην εκπομπή The Ed Sullivan Show (1956)
Ενώ οι ηχογραφήσεις του Ντόμινο γίνονταν γιατην Imperial, συμμετείχε ενίοτε ως μουσικός σε ηχογραφήσεις άλλων καλλιτεχνών για άλλες δισκογραφικές εταιρείες. Τα κομμάτια σεπιάνοτου Ντόμινο παρείχαν την αξέχαστη ορχηστρική εισαγωγή γιατην πρώτη επιτυχία του Λόιντ Πράις, "Lawdy Miss Clawdy", ηχογραφημένη γιατην Specialty Records στις 13 Μαρτίου 1952, στα J&M Studios στηΝέα Ορλεάνη (όπου ο ίδιος ο Ντόμινο είχε ηχογραφήσει νωρίτερα το «The Fat Man» και άλλα τραγούδια). Ο Ντέιβ Μπαρτόλομιου ηχογραφούσε τον δίσκο του Πράις, με τους επίσης γνωστούς συνεργάτες του Ντόμινο Χάρνεστι, Φιλντς και Πάλμερ, και ζήτησε από τον Ντόμινο να παίξει πιάνο, αντικαθιστώντας τον αρχικό πιανίστα.[36]
Ο Ντόμινο πέρασε στην ιστορία της ποπμετο "Ain't That a Shame" (τυπωμένο λάθος ως "Ain't It a Shame") που έφτασε στο Top Ten. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος τουπου εμφανίστηκε στο pop single τσαρττουBillboard (στις 16 Ιουλίου 1955), ξεκινώντας από το νούμερο 14. Μια διασκευή από τονΠατΜπουν έφτασε στο νούμερο 1,[37] έχοντας λάβει ευρύτερη ραδιοφωνική προβολή σεμια εποχή φυλετικού διαχωρισμού. Το 1955, λεγόταν ότι ο Ντόμινο ότι κέρδιζε 10.000 δολάριατην εβδομάδα περιοδεύοντας σύμφωνα μετααπομνημονεύματατουΤσακ Μπέρι. Ο Ντόμινο είχε τελικά 37 σινγκλ στο Top 40, αλλά κανένα δεν έφτασε στο νούμερο 1 στο Pop τσαρτ.
Το πρώτο άλμπουμτου Ντόμινο περιείχε αρκετές πρόσφατες επιτυχίες τουκαι παλαιότερα μπλουζ κομμάτια πουδεν είχαν κυκλοφορήσει ως σινγκλ, και κυκλοφόρησε στην Imperial (αριθμός καταλόγου 9009) τον Νοέμβριο του 1955 και επανεκδόθηκε ως Rock and Rollin' με τους Fats Domino.[38]Η επανέκδοση έφτασε στο νούμερο 17 στοBillboard Pop Albums τσαρτ.
Ηηχογράφησητου "Blueberry Hill" του 1956, ενός τραγουδιού του 1940 των Βίνσεντ Ρόουζ, Αλ Λιούις και Λάρι Στοκ (το οποίο είχαν ηχογραφήσει προηγουμένως οιΓκλεν Μίλερ, Λούις Άρμστρονγκκαι άλλοι), έμεινε δύο εβδομάδες στο νούμερο 2 στο Billboard Juke Box τσαρτ[39]και 11 εβδομάδες στο νούμερο 1 στο R&B τσαρτ. Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του,[37] πουλώντας περισσότερα από 5 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως το 1956 και το 1957. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στη συνέχεια από τους Έλβις Πρίσλεϊ, Λιτλ ΡίτσαρντκαιLed Zeppelin.[40] Κάπου 32 χρόνια αργότερα, το τραγούδι θα έμπαινε στο Grammy Hall of Fame.[29]
Ο Ντόμινο κυκλοφόρησε και άλλα σινγκλ από το 1956 έως το 1959: "When My Dreamboat Comes Home" (Pop number 14), "I'm Walkin" (Pop number 4), "Valley of Tears" (Pop number 8), "It's You I Love» (Pop number 6), «Whole Lotta Lovin» (Pop number 6), «I Want to Walk You Home» (Pop number 8) και «Be My Guest» (Pop number 8).[41]Το 1957, ο Ντόμινο είπε ότι "αυτό που αποκαλούν τώρα ροκεντρολ είναι rhythm and blues. Το παίζω 15 χρόνια στη Νέα Ορλεάνη".[20][42]
Ο Ντόμινο εμφανίστηκε σε δύο ταινίες που κυκλοφόρησαν το 1956: Shake, Rattle & Rock![43]καιΌταν το κορίτσι θέλει (The Girl Can't Help It).[44] Στις 18 Δεκεμβρίου 1957, η επιτυχημένη ηχογράφηση του "The Big Beat" εμφανίστηκε στοAmerican BandstandτουΝτικ Κλαρκ. Συμμετείχε επίσης στην ομώνυμη ταινία.[45]
Στις 2 Νοεμβρίου 1956, ξέσπασαν ταραχές σεμιασυναυλίατου Ντόμινο στο Φαγιέτβιλ της Βόρειας Καρολίνας. Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνωνγιανα διαλύσει το απείθαρχο πλήθος. Ο Ντόμινο πήδηξε από ένα παράθυρο γιανα αποφύγει τη βία. Τραυματίστηκε ελαφρά, όπως και δύο μέλη της μπάντας του. Στην καριέρα του, τέσσερις φορές ξέσπασαν μεγάλες ταραχές σε συναυλίες του, «εν μέρει λόγω της φυλετικής ενσωμάτωσης», σύμφωνα μετονβιογράφοτουΡικ Κόλμαν. «Αλλά καιτο γεγονός ότι υήρχε αλκοόλ σε αυτές τις παραστάσεις. Άρα έπιναν αλκοόλ, χόρευαν, αλλά και βρίσκονταν οι φυλές για πρώτη φορά μαζί σε πολλά από αυτά τα μέρη».[46]Τον Αύγουστο του 1957, του απαγορεύτηκε η παράσταση στο στάδιο Γκρίφιθ στηνΟυάσιγκτον λόγω ανησυχιών γιατη δημόσια ασφάλεια.[47]
Τον Νοέμβριο του 1957, ο Ντόμινο εμφανίστηκε στην εκπομπή The Ed Sullivan Show. Αυτή η παράσταση έγινε χωρίς ταραχές.[48]
Την ίδια χρονιά, το άρθρο "King of Rock 'n' Roll" στο περιοδικό Ebony είχε αφιέρωμα στον Ντόμινο που είπε ότι βρισκόταν στο δρόμο 340 ημέρες το χρόνο, έβγαζε έως και 2.500 δολάριατη βραδιά, και είχε έσοδα πάνω από 500.000 δολάρια. Ο Ντόμινο είπε επίσης στους αναγνώστες ότι είχε 50 κοστούμια, 100 ζευγάρια παπούτσιακαιμια καρφίτσα μεδιαμάντι αξίας 1.500 δολαρίων.[39]
Ο Ντόμινο είχε σταθερά επιτυχίες μετην Imperial Records μέχρι τις αρχές του 1962, μεταξύ των οποίων τα "Walking to New Orleans" (1960, ποπ νούμερο 6), που έγραψε ο Μπόμπι Τσαρλς καιτο "My Girl Josephine" (ποπ νούμερο 14) την ίδια χρονιά. Έκανε περιοδεία στηνΕυρώπητο 1962 και γνώρισε τους Beatlesπου αργότερα θα ανέφεραν το Ντόμινο ως πηγή έμπνευσης.[49] Επιστρέφοντας, έδωσε την πρώτη από τις πολλές συναυλίες τουστοΛας Βέγκας.[29]
Στις αρχές του 1963, η Imperial Records πουλήθηκε,[50]καιο Ντόμινο αποχώρησε από την εταιρεία. «Έμεινα μαζί της μέχρι να πουληθεί», είπε το 1979. Συνολικά, ηχογράφησε πάνω από 60 σινγκλγιατην Imperial, με 40 τραγούδια στοτοπ 10 του τσαρτR&Bκαι 11 στο τοπ 10 του ποπ τσαρτ.[51]
Ο Ντόμινο μεταπήδησε στην ABC-Paramount Records το 1963. Η δισκογραφική εταιρεία ήθελε να ηχογραφεί στοΝάσβιλ του Τενεσίκαι όχι στηΝέα Ορλεάνη. Του ανατέθηκε νέος παραγωγός (ο Φέλτον Τζάρβις) και νέος ενορχηστρωτής (οΜπιλ Τζάστις). Η μακροχρόνια συνεργασία του Ντόμινο μετον παραγωγό, τον ενορχηστρωτή καιτον τραγουδοποιό Ντέιβ Μπαρτόλομιου, μετον οποίο έκανε σχεδόν όλες τις επιτυχίες τουστην Imperial,[50] φαινόταν να φτάνει στο τέλος της. Ο Τζάρβις καιο Τζάστις άλλαξαν κάπως τον ήχο του Ντόμινο, κυρίως προσθέτοντας φωνητικά χορωδίας στις περισσότερες νέες τουηχογραφήσεις. Κυκλοφόρησε 11 σινγκλγιατην ABC-Paramount, αρκετά από τα οποία μπήκαν στο Top 100 αλλά μόλις ένα στο Top 40 (το "Red Sails in the Sunset", το 1963). Μέχρι το τέλος του 1964, ηβρετανική εισβολή είχε αλλάξει τα γούστα του κοινού που αγόραζε δίσκους καιη επιτυχία του Ντόμινο στατσαρτ είχε τελειώσει.[52]
Παρά την έλλειψη επιτυχίας στατσαρτ, ο Ντόμινο συνέχισε να ηχογραφεί σταθερά μέχρι το 1970 περίπου, φεύγοντας από την ABC-Paramount στα μέσα του 1965 και πηγαίνοντας στη Mercury Records, όπου έβγαλε το ζωντανό άλμπουμ Fats Domino '65και δύο σινγκλ. Σχεδίαζε να κυκλοφορήσει ένα στούντιο άλμπουμ, αλλά σταμάτησε έχοντας ηχογραφήσει μόλις τέσσερα κομμάτια. Η μικρή δισκογραφική Broadmoor του Ντέιβ Μπαρτόλομιου (που είχε επανενωθεί μετον Μπαρτόλομιου στο μεταξύ), παρουσίαζε πολλά σύγχρονα κομμάτια σόουλσε σινγκλ, αλλά δεν κυκλοφόρησε άλμπουμστο εξωτερικό μέχρι το 1971 λόγω του συμβολαίου τουμετη Reprise Records. Μεταπήδησε σε αυτήν την εταιρεία μετά την Broadmoor και είδε ένα σινγκλτουστο Top 100, μια διασκευή του "Lady Madonna" τωνBeatles.[28]
Ο Ντόμινο εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό αφιέρωμα των Monkees με τίτλο 33⅓ Revolutions per Monkeeπου γυρίστηκε τον Δεκέμβριο του 1968 και προβλήθηκε τον Απρίλιο του 1969. Το 1971, έπαιξε πριν από τους Ike & Tina Turner στο Carnegie Hall.[53] Συνέχισε να είναι δημοφιλής ως ερμηνευτής για αρκετές δεκαετίες. Έκανε μια εμφάνιση στην ταινία τουΚλιντ ΊστγουντΔύο σκληρά καρύδια (Any Which Way You Can), που γυρίστηκε το 1979 και κυκλοφόρησε το 1980, τραγουδώντας τοκάντρι τραγούδι "Whisky Heaven", το οποίο αργότερα γνώρισε κάποια επιτυχία.[29]Η ζωή καιη καριέρα του παρουσιάστηκαν το 2015 στοντοκιμαντέρτουΤζο Λάουρο The Big Beat: Fats Domino and the Birth of Rock 'n' Roll.[54]
Ο Ντόμινο ζούσε σεμια έπαυλη σεμια κυρίως εργατική γειτονιά στο Λόουερ Νάινθ Γουόρντ, όπου ξεχώριζε από την έντονα ροζCadillacτου. Έκανε ετήσιες εμφανίσεις στο New Orleans Jazz & Heritage Festival καισε άλλες τοπικές εκδηλώσεις.
Η τελευταία του περιοδεία έγινε στηνΕυρώπη, τρεις εβδομάδες το 1995.[57] Αφού αρρώστησε κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ο Ντόμινο αποφάσισε ναμην ξαναφύγει από τηΝέα Ορλεάνη, έχοντας εξασφαλίσει ένα άνετο εισόδημα από τα δικαιώματα της μουσικής του. Επειδή δεντου άρεσαν οι περιοδείες, ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε πουθενά αλλού ναβρει φαγητό πουνατου αρέσει.[58]Την ίδια χρονιά, έλαβε το Βραβείο Lifetime Achievement του Ιδρύματος Rhythm & Blues Ray Charles.[29]
Το 1998, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντοντου απένειμε το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών.[59]Ο Ντόμινο απέρριψε μια πρόσκληση να παίξει στονΛευκό Οίκο.[58]
Το 2004, το περιοδικό Rolling Stoneτον κατέταξε στην 25η θέση του καταλόγου με τους «100 καλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών» με ένα κείμενο που έγραψε ο Dr. John.[60]
Γκράφιτιστο σπίτι του Ντόμινο την εποχή που φημολογούνταν ότι πέθανε από τις επιπτώσεις τουτυφώνα Κατρίνα (2005)
Καθώς οτυφώνας Κατρίνα πλησίαζε τηΝέα Ορλεάνητον Αύγουστο του 2005, ο Ντόμινο επέλεξε να μείνει στο σπίτι μετην οικογένειά του, εν μέρει επειδή η σύζυγός του, Ρόζμαρι, δεν ήταν καλά στην υγεία της. Το σπίτι του βρισκόταν σε περιοχή πλημμύρισε πολύ.
Το γραφείο του Ντόμινο, τον Ιούνιο του 2007
Φημολογήθηκε ότι ο Ντόμινο πέθανε στον τυφώνα[42]καιτο σπίτι του βανδαλίστηκε όταν κάποιος έγραψε με σπρέι το μήνυμα "RIP Φατς. Θα μας λείψεις". Την 1η Σεπτεμβρίου, ο ατζέντης Αλ Έμπρι ανακοίνωσε ότι δεν είχε νέα του Ντόμινο από τότε που χτύπησε ο τυφώνας. Την ίδια μέρα, τοCNN ανέφερε ότι ο Ντόμινο είχε διασωθεί από ελικόπτερο της ακτοφυλακής. Μέχρι τότε, ούτε μέλη της οικογένειάς τουδεν είχαν επικοινωνήσει μαζί του.[61]Ο Έμπρι επιβεβαίωσε ότι ο Ντόμινο καιη οικογένειά του είχαν σωθεί. Στη συνέχεια, η οικογένεια μεταφέρθηκε σε καταφύγιο στοΜπατόν Ρουζ, από όπου τους παρέλαβε ο Τζαμάρκους Ράσελ, αρχηγός της ομάδας αμερικανικού ποδοσφαίρουτου Πανεπιστημίου της Λουιζιάνας και αγόρι της εγγονής του Ντόμινο. Φιλοξένησε την οικογένεια στο διαμέρισμά του. Η εφημερίδα The Washington Post ανέφερε ότι στις 2 Σεπτεμβρίου, έφυγαν από το διαμέρισμα του Ράσελ αφού κοιμήθηκαν τρεις νύχτες στον καναπέ. «Χάσαμε τα πάντα», είπε ο Ντόμινο, σύμφωνα μετην εφημερίδα.[62]
Μέχρι τον Ιανουάριο του 2006, είχαν ξεκινήσει οι εργασίες γιατην επισκευή του σπιτιού και γραφείου του Ντόμινο. Εντωμεταξύ, η οικογένεια διέμενε στο Χάρβεϊ της Λουιζιάνας.[63]
Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεότερος επισκέφτθηκε τον Ντόμινο προσωπικά και αντικατέστησε το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών πουτου είχε απονείμει ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον.[64]Οιχρυσοί δίσκοι αντικαταστάθηκαν από την RIAA καιτην Capitol Records, η οποία εξαγόρασε την Imperial Records.[65]
Ο Ντόμινο επρόκειτο να εμφανιστεί στο Jazz & Heritage Festival του 2006 στηΝέα Ορλεάνη. Ωστόσο, υπέφερε από άγχοςκαι αναγκάστηκε να ακυρώσει την παράσταση,[66] όμως εμφανίστηκε επί σκηνής γιανα χαιρετήσει το κοινό.[67]
Το 2006 κυκλοφόρησε τοάλμπουμAlive and Kickin'του Ντόμινο γιατο Ίδρυμα Tipitina's, το οποίο υποστηρίζει άπορους ντόπιους μουσικούς και βοηθά στη διατήρηση του ήχου της Νέας Ορλεάνης.[68][69]Το άλμπουμ αποτελείται από (μέχρι τότε) ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις από τη δεκαετία του 1990[70]και πήρε πολύ καλές κριτικές.[71]
Ο Ντόμινο φορώντας το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών που αντικαταστάθηκε από τονΤζορτζ Μπους στις 29 Αυγούστου 2006, αφού το αρχικό, πουτου απένειμε οΜπιλ Κλίντον, χάθηκε στα νερά τουτυφώνα Κατρίνα
Στις 12 Ιανουαρίου 2007, ο Ντόμινο τιμήθηκε με Βραβείο Lifetime Achievement του περιοδικού OffBeatστα ετήσια βραβεία Best of the Beat, που πραγματοποιήθηκε στο House of Blues στη Νέα Ορλεάνη. Ο δήμαρχος της Νέας Ορλεάνης Ρέι Νάγκιν ανακήρυξε την ημέρα «Ημέρα Φατς Ντόμινο στη Νέα Ορλεάνη».[72]Ο Ντόμινο επέστρεψε στη σκηνή στις 19 Μαΐου 2007, στο ασφυκτικά γεμάτο Tipitina's της Νέας Ορλεάνης. Αυτή ήταν η τελευταία του δημόσια παράσταση.[29]Η συναυλία ηχογραφήθηκε γιαμια τηλεοπτική εκπομπή του 2008 με τίτλο Fats Domino: Walkin' Back to New Orleans.[73] Ήταν μια συναυλία για συγκέντρωση χρημάτων, στην οποία συμμετείχαν αρκετοί καλλιτέχνες. Ο Ντόμινο παραχώρησε την αμοιβή του. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε ο δίσκος Goin' Home: A Tribute to Fats Dominoμετα τραγούδια του όπως ηχογράφησαν οιΈλτον Τζον, ΝιλΓιανγκ, Τομ Πέτι, Ρόμπερτ Πλαντ, Γουίλι Νέλσον, Νόρα Τζόουνς, Λένι Κράβιτζκαι Λουσίντα Γουίλιαμς. Μέρος των εσόδων επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από το Ίδρυμα γιατην αποκατάσταση του γραφείου του Ντόμινο που είχε καταστραφεί από τοντυφώνα Κατρίνα.[74]
Τον Σεπτέμβριο του 2007, ο Ντόμινο εισήχθη στο Μουσικό Hall of Fame της Λουιζιάνας.[75][76]
Τον Μάιο του 2009, ο Ντόμινο έκανε μια απροσδόκητη δημόσια εμφάνιση γιατο Domino Effect, μια συναυλία μετονΛιτλ Ρίτσαρντκαι άλλους καλλιτέχνες, με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων γιατην ανοικοδόμηση σχολείων και παιδότοπων που υπέστησαν ζημιές από τον τυφώνα Κατρίνα.[77]
Τον Οκτώβριο του 2012, ο Ντόμινο εμφανίστηκε στον τρίτο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς Treme, παίζοντας τον εαυτό του.[29] Στις 21 Αυγούστου 2016, ο Ντόμινο εισήχθη στο National Rhythm and Blues Hall of Fame. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στοΝτιτρόιττουΜίσιγκαν. Οι άλλοι εισαχθέντες ήταν οι Ντιόν Γουόργουικ, Κάθι Χιουζ, Σμόκι Ρόμπινσον, Princeκαι Supremes. Είχε λάβει Βραβείο Lifetime Achievement του Ιδρύματος Rhythm & Blues Ray Charles το 1995. Το τραγούδι του "The Fat Man" μπήκε στοGrammy Hall of Fameτο 2015.[78]
Ο Ντόμινο πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2017, στο σπίτι τουστο Χάρβεϊ της Λουιζιάνας, σε ηλικία 89 ετών, από φυσικά αίτια, σύμφωνα μετηνιατροδικαστική γνωμάτευση.[79][80][81]
Ο Ντόμινο ήταν από τα μεγαλύτερα αστέρια τουροκενρολτη δεκαετία του 1950, αλλά δεν ήταν πεπεισμένος ότι αυτό ήταν νέο είδος. Το 1957, ο Ντόμινο είπε: "Αυτό που λένε τώρα ροκενρολ είναι rhythm and blues. Το παίζω 15 χρόνια στηΝέα Ορλεάνη".[82] Σύμφωνα μετο περιοδικό Rolling Stone, "πρόκειται για έγκυρη δήλωση... όλοι οι ρόκερ της δεκαετίας του '50, μαύροι και άσπροι, γεννημένοι στην επαρχία και μεγαλωμένοι στην πόλη, επηρεάστηκαν κυρίως από το R&B, τη μαύρη ποπ μουσική στα τέλη της δεκαετίας του '40 και στις αρχές της δεκαετίας του '50".[83]
Ο Ντόμινο ήταν από τους πρώτους R&B καλλιτέχνες που έγιναν δημοφιλείς στο λευκό κοινό. Οβιογράφοςτου, Ρικ Κόλμαν, υποστηρίζει ότι οι δίσκοι καιοι περιοδείες του Ντόμινο εκείνη τη δεκαετία, συγκέντρωναν μαύρους και λευκούς νέους που εκτιμούσαν εξίσου τη μουσική τουκαι ότι αυτό αποτέλεσε παράγοντα γιατην κατάρρευση τουφυλετικού διαχωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.[84]Ο ίδιος ο Ντόμινο δεν θεωρούσε τη δουλειά τουροκενρολ, λέγοντας: «Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το ίδιο rhythm and blues που έπαιζα στη Νέα Ορλεάνη».[50]
Τόσο οΤζον Λένον όσο καιοΠολ Μακάρτνεϊ ηχογράφησαν τραγούδια του Ντόμινο. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο Μακάρτνεϊ έγραψε το τραγούδι τωνBeatles "Lady Madonna ακολουθώντας εν μέρει τοστιλτου Ντόμινο.[85]Ο Ντόμινο ηχογράφησε τη δική του εκδοχή του "Lady Madonna" το 1968, που έγινε το τελευταίο τουσινγκλπου μπήκε στοBillboard Hot 100.[27] Αυτή ηηχογράφηση, καθώς καιοι διασκευές δύο ακόμα τραγουδιών των Beatles, εμφανίστηκαν στο άλμπουμ τουFats Is Back, σε παραγωγή του Ρίτσαρντ Πέρι.[86]Ο Μακάρτνεϊ ηχογράφησε αργότερα τα "Ain't That a Shame", "I'm in Love Again" και "I'm Gonna Be a Wheel Someday" γιατοάλμπουμτου 1988 CHOBA B CCCP.
Ο Ντόμινο ήταν παρών στο κοινό των 2.200 ατόμων στην πρώτη συναυλία τουΈλβις Πρίσλεϊστο Χίλτον του Λας Βέγκας στις 31 Ιουλίου 1969. Σεσυνέντευξη Τύπου μετά την παράσταση, όταν ένας δημοσιογράφος αναφέρθηκε στον Πρίσλεϊ ως «βασιλιά», ο Πρίσλεϊ έγνεψε στον Ντόμινο. «Όχι», είπε ο Πρίσλεϊ, «αυτός είναι ο πραγματικός βασιλιάς τουροκενρολ».[87]Ο Πρίσλεϊ σχολίασε στη συνέχεια: "Τοροκενρολ ήταν εδώ πολύ καιρό πριν έρθω εγώ. Ας το παραδεχτούμε: δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως ο Φατς Ντόμινο. Το ξέρω". Πρόσθεσε ότι το Ντόμινο άσκησε «τεράστια επιρροή πάνω μου όταν ξεκίνησα».[88]
Σχετικά μεμια φωτογραφία που έβγαλε μαζί μετον Πρίσλεϊ, ο Ντόμινο είπε: "Ο Έλβις μού είπε ότι δεντα πήγε καλά την πρώτη φορά που ήρθε στοΛας Βέγκας. Μου άρεσε η μουσική του. Μπορούσε να τραγουδήσει οτιδήποτε... Χαίρομαι που τραβήξαμε αυτή τη φωτογραφία".[89]
Το 1994, οι καλλιτέχνες Πολ Χάρινγκτονκαι Τσάρλι Μαγκέτιγκαν κέρδισαν τονΔιαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 1994γιατηνΙρλανδίαμετο τραγούδι "Rock 'n' Roll Kids". Ο τραγουδοποιός, Μπρένταν Γκράχαμ, βρήκε τον τίτλο ενώ παρακολουθούσε μια συναυλία του Ντόμινο στο Εθνικό Στάδιο του Δουβλίνου το 1991, και ευχαρίστησε τον Ντόμινο ενώ θυμόταν την παραλαβή του βραβείου τουστη Eurovision, στο Sugar Club τουΔουβλίνου, το 2014.[90]
ΟΤζον Λένον διασκεύασε τη σύνθεση του Ντόμινο "Ain't That a Shame" στο άλμπουμ τουRock 'n' Rollτου 1975, που κυκλοφόρησε ως φόρο τιμής τουσε μουσικούς πουτον είχαν επηρεάσει.
Το αμερικανικό συγκρότημα Cheap Trick ηχογράφησε το "Ain't That a Shame" στο ζωντανό άλμπουμ του 1978 Cheap Trick στο Budokanκαιτο κυκλοφόρησε ως δεύτερο σινγκλ από το άλμπουμ. Το κομμάτι έφτασε στο 35 τουBillboard Hot 100. Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτή ήταν η αγαπημένη διασκευή του Ντόμινο.[91] Παραμένει βασικό στοιχείο των ζωντανών εμφανίσεών τους, όπως καιστη συναυλία τους γιατην 25η επέτειο και κατά την εισαγωγή τους στοRock and Roll Hall of Fameτο 2016.[92]
Η μουσική του Φατς Ντόμινο έγινε δημοφιλής στηνΤζαμάικα, όπου ενίοτε ακούγονταν ραδιοφωνικοί σταθμοί της Νέας Ορλεάνης, και αναφέρθηκε ως θεμελιώδης επιρροή σε αυτό που αργότερα θα γινόταν σκακαιρέγκε.[93]Ο Τζαμαϊκανός καλλιτέχνης της ρέγκε Yellowman διασκεύασε πολλά τραγούδια του Ντόμινο, όπως "Be My Guest" και "Blueberry Hill".[94]
Ο post-punk μπασίσταςΤζα Γουόμπλ, γνωστός από τη συνεργασία τουμετονΤζον Λίντον, κυκλοφόρησε μια σόλο ηχογράφηση του "Blueberry Hill".[95]
Το τζαμαϊκανό συγκρότημα σκα Justin Hinds and the Dominoes, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1960, πήρε το όνομά του από τον Ντόμινο, τον αγαπημένο τραγουδιστή του συγκροτήματος.[96]
Το 2007, συγκεντρώθηκαν διάφοροι καλλιτέχνες για ένα αφιέρωμα στο Ντόμινο, ηχογραφώντας ζωντανά τραγούδια του. Ανάμεσα στους μουσικούς που έπαιξαν στο άλμπουμ Goin' Home: A Tribute to Fats Domino ήταν οιΠολ ΜακΚάρτνεϊ, Νόρα Τζόουνς, Νόρα Τζόουνς, ΝιλΓιανγκκαιΈλτον Τζον.[97]
Σύμφωνα μετον Ρίτσι Αντερμπέργκερ από τον μουσικό οδηγό AllMusic, ο Ντόμινο ήταν από τους πιο σταθερά επιτυχμένους καλλιτέχνες της πρώτης περιόδου της ροκ μουσικής, ο Αφροαμερικανός ροκ-εν-ρολ σταρ της δεκαετίας του 1950 με τις μεγαλύτερες πωλήσεις καιοπιο δημοφιλής τραγουδιστής του "κλασικού" rhythm and bluesστοστιλ της Νέας Ορλεάνης. Το πρώτο του σινγκλ με πωλήσεις εκατομμυρίων, το "The Fat Man" (1949), είναι από τα πολλά που έχουν αναφερθεί ως ο πρώτος ροκενρολ δίσκος.[98]Ο Ρόμπερτ Κράιστγκο έγραψε ότι ο Ντόμινο ήταν «οροκεν ρόλερ που άρεσε περισσότερο τη δεκαετία του '50».[99]
Ο ρυθμός του Ντόμινο, που τονίζει τα ασθενή μέρη, όπως στο τραγούδι "Be My Guest", ήταν μια επιρροή στη μουσική σκα.[100]
Ο Ντόμινο ήταν νυμφευμένος μετη Ρόζμαρι Ντόμινο (το γένος Χολ) από το 1947 μέχρι το θάνατό της το 2008. Το ζευγάρι απέκτησε οκτώ παιδιά: Αντουάν Γ' (1950–2015), Ανατόλ, Αντρέ (1952–1997), Αντόνιο, Αντουανέτ, Άντρεα, Ανόλα και Αντόνικα.[19]
Ακόμη και μετά την επιτυχία του, ο Ντόμινο συνέχισε ναζειστην παλιά του γειτονιά, το Λόουερ Νάινθ Γουόρντ, μέχρι τοντυφώνα Κατρίνα, οπότε μετακόμισε σε ένα προάστιο της Νέας Ορλεάνης.[58][101]
↑Gulla, Bob (2008). Icons of R & B and soul: an encyclopedia of the artists who revolutionized rhythm. Westport, Conn.: Greenwood Press. σελ. 61. ISBN9780313340444.
↑Oliver-Goodwin, Michael (2010). Heaven Before I Die: A Journey to the Heart of New Orleans. Oakland, California: Black Shadow Press. σελ. 215. ISBN9780557394586.
Σχετικά πολυμέσα
.jpg)
