(Translated by https://www.hiragana.jp/)
ოგიუსტ ბერნარი - ვიკიპედია შინაარსზე გადასვლა

ოგიუსტ ბერნარი

სტატიის შეუმოწმებელი ვერსია
მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია


ოგიუსტ ბერნარი
ნიდერლ. Auguste Marie François Beernaert
დაბადების თარიღი 26 ივლისი, 1829(1829-07-26)[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9]
დაბადების ადგილი Ostend[4]
გარდაცვალების თარიღი 6 ოქტომბერი, 1912(1912-10-06)[1] [2] [3] [4] [6] [7] [8] [9] (83 წლის)
გარდაცვალების ადგილი ლუცერნი[4]
მოქალაქეობა  ბელგია
განათლება ჰაიდელბერგის უნივერსიტეტი და ლიოვენის კათოლიკური უნივერსიტეტი
ჯილდოები ნობელის პრემიის ლაურეატები მშვიდობის განმტკიცებაში[10] , Order of the African Star, Military Order of the Tower and Sword, Order of Civil Merit, Order of the White Elephant, House Order of Hohenzollern, წითელი არწივის ორდენი, Order of the Crown (Prussia), Equestrian Order of the Holy Sepulchre, პიუს IX-ის ორდენი, ნიდერლანდების ლომის ორდენი, დანებროგის ორდენი, საპატიო ლეგიონის დიდი ჯვრის ორდენის კავალერი, რუმინეთის ვარსკვლავის ორდენი, Order of the Lion and the Sun First class, 1st class, Order of the Medjidie, Knight grand cross of the order of the crown of Italy, Liakat Medal, Minister of State[4] და Grand Cordon of the Order of Leopold[11]

ოგიუსტ ბერნარი (ინგლ. Auguste Beernaert დ. 26 ივლისი, 1829 - გ. 6 ოქტომბერი, 1912) – ბელგიის მე-14 პრემიერ-მინისტრი, 1884 წლის ოქტომბრიდან 1894 წლის მარტამდე. 1909 წელს მიენიჭა ნობელის პრემია.

დაიბადა ოსტენდში 1829 წელს. 17 წლის ასაკში შევიდა ლიოვენის კათოლიკურ უნივერსიტეტში, სამართლის ფაკულტეტზე.

ის აირჩიეს დეპუტატთა კაბინეტში 1873 წელს და გახდა საზოგადოებრივი საქმის მინისტრი (Minister of Public Works) ჯულს მალუს პრემიერ-მინსტრობის პერიოდში. საგრძნობლად განავითარა სარკინიგზო, საირიგაციო და საგზაო ინფრასტრუქტურა. პრემიერ-მინისტრის პოსტის დაკავების შემდეგ, ის ესწრებოდა ბელგიის სახელით ჰააგის 1899 და1907 წლის კონვენციების წარდგენას. მას მიენიჭა ნობელის პრემია მშვიდობის განმტკიცემისთვის 1909 წელს, რომელიც გაიზიარა პოლ კონსტანთან.

ბიოგრაფია

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ოგიუსტ ბერნარი დაიბადა ოსტენდში, ბელგიაში, საშუალო კლასის, ფლამანდრიული წამოშობის, კათოლიკურ ოჯახში. მამამისის სახელმწიფო სამსახურის გამო ხშირად უწევდათ საცხოვრებელი ადგილის შეცვლა. ადრეული განათლება ოგიუსტმა და მისმა დამ დედის მეშვეობით მიიღეს. დედა წარმოუდგენლად განათლებული და მორალური ხასიათის მქონე ადამიანი იყო. 1846 წელს ბერნარი შევიდა ლიოვენის უნივერსიტეტში, სადაც 1851 წელს მიიღო დოქტორის ხარისხი სამართალში. მან ორი წელი გაატარა პარიზის, ჰაიდელბერგის და ბერლინის უნივერსიტეტებში.

ბერნარი იყო ბელგიის პრემიერ-მინისტრი და შემდგომი ათი წელი ფინანსთა მინისტრი. მისი ხელმძღვანელობისას ბიუჯეტი მკვეთრად დაბალანსებული იყო.

ბერნარი, როგორც ბელგიის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული პაციფისტი, გახდა საპარლამენტთაშორისო კავშირის აქტიური წევრი, მისი პრემიერ-მინისტრობიდან გადადგომის შემდეგ. ესწრებოდა რამდენიმე კონფერენციას, მსახურობდა როგორც საბჭოს პრეზიდენტი 1899 წლის შემდეგ. ჰააგის სამშვიდობო კონფერენციაზე 1899 წელს ჯარების შემცირების კომიტეტში იკავებდა ადგილს. ის იყო არბიტრაჟის მუდმივი სასამართლოს წევრი. 1902 წარმოადგენდა მექსიკას ამერიკის შეერთებულ შტატებთან დებატებში. სხვა უამრავ საერთაშორისო განხილვაში მონაწილეობდა როგორც არბიტრი.

ოგიუსტ ბერნარი ბელგიის ერთ-ერთი ყველაზე გამოჩენილი და გონიერი ადვოკატი იყო. 1873 წელს ის გახდა მთავრობის წევრი და 1884-დან 1894 წლამდე მეფე ლეოპოლდ II-ის პრემიერ-მინისტრი. მთავრობიდან გადადგომის შემდეგ მეფის მოწინააღმდეგედ ჩამოყალიბდა, კონგოში განხორციელებული ბრუტალური პოლიტიკის გამო, თუმცა სიცოცხლის ბოლომდე იკავებდა პარლამენტის წევრის თანამდებობას.

1912 წელს ჟენევის კონფერენციიდან დაბრუნებისას, სადაც მონაწილეობდა საპარლამენტთაშორისო კონფერენციაზე, განიხილავდნენ საჰაერო თავდასხმის აკრძალვის საკითხებს, ბერნარის ლუცერნის ჰოსპიტალში მოთავსება გახდა საჭირო. ბერნარი იქვე გარდაიცვალა პნევმონიით. დაკრძალეს ქალაქ ბოიფორტში, უბრალო ცერემონიით, მისი სურვილის შესაბამისად.

ლიტერატურა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  • Beernaert, Auguste Marie François, De l’état de l’enseignement du droit en France et en Allemagne: Rapport adressé à M. le Ministre de l’Intérieur. Bruxelles, Lesigne, 1854.
  • Beernaert, Auguste Marie François, Discours prononcé à l’occasion de l’inauguration des quais d’Anvers, le 26 juillet 1885. Paris, Chaix, 1885.
  • Carton de Wiart, Edmond, Auguste Beernaert: Sa Vie et son œuvre. Gand, 1910.
  • Collin, Paul-Victor, «Un Homme d’état: Auguste Beernaert, 1829-1912», Res Publica, 3 (1961) 251-254.
  • De Ridder, A., «Léopold II, M. Beernaert, et la défense rationale», La Revue Générale, 104 (juillet 1920) 30 – 48.
  • Jaspar, Henri, «Auguste Beernaert: Discours prononcé à Ostende a l’inauguration de monument», La Revue Belge, 4e année, Tome IV (15 octobre 1927) 181-192.
  • Lyon-Caen, Charles, «Notice sur la vie et les travaux d’Auguste Beernaert (1829-1912)» , Séances et travaux de l’Académie des sciences morales et politiques: Compte-rendu 89e année, Paris, Alcan, 1929, pp. 33-57.

რესურსები ინტერნეტში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. ↑ 1.0 1.1 Bibliothèque nationale de France BnF authorities: პლატფორმა ღია მონაცემები — 2011.
  2. ↑ 2.0 2.1 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3.0 3.1 ბროკჰაუზის ენციკლოპედია
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 ODIS — 2003.
  5. ↑ Artists of the World Online, Allgemeines Künstlerlexikon Online, AKL Online / Hrsg.: A. Beyer, B. Savoy — B: K. G. Saur Verlag, Verlag Walter de Gruyter, 2009. — ISSN 2750-6088 — doi:10.1515/AKL
  6. ↑ 6.0 6.1 GeneaStar
  7. ↑ 7.0 7.1 Roglo — 1997. — 10000000 ეგზ.
  8. ↑ 8.0 8.1 Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.
  9. ↑ 9.0 9.1 Annuaire prosopographique : la France savante / B. Delmas — 2009.
  10. ↑ http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1909/
  11. ↑ BEERNAERT
ხ • გ • რ
1901-1925

ანრი დიუნანი და ფრედერიკ პასი (1901) · ელი დიუკომენი და შარლ ალბერ გობა (1902) · უილიამ რანდალ კრიმერი (1903) · საერთაშორისო სამართლის ინსტიტუტი (1904) · ბერტა ფონ ზუტნერი (1905) · თეოდორ რუზველტი (1906) · ერნესტო თეოდორო მონეტა და ლუი რენო (1907) · კლას არნოლდსონი და ფრედერიკ ბაიერი (1908) · ოგიუსტ ბერნარი და პოლ კონსტანი (1909) · მშვიდობის საერთაშორისო ბიურო (1910) · ტობიას ასერი და ალფრედ ფრიდი (1911) · ელიუ რუთი (1912) · ანრი ლაფონტენი (1913) · წითელი ჯვრის საერთაშორისო ორგანიზაცია (1917) · ვუდრო უილსონი (1919) · ლეონ ბურჟუა (1920) · კარლ ბრანტინგი და კრისტიან ლანგე (1921) · ფრიტიოფ ნანსენი (1922) · ოსტინ ჩემბერლენი და ჩარლზ დეივისი (1925)

1926–1950

არისტიდ ბრიანი და გუსტავ შტრეზემანი (1926) · ფერდინანდ ბიუისონი და ლუდვიგ კვიდე (1927) · ფრენკ ბილინგს კელოგი (1929) · ნათან სედერბლუმი (1930) · ჯეინ ადამსი და ნიკოლას მიურეი ბატლერი (1931) · რალფ ნორმან ენჯელი (1933) · ართურ ჰენდერსონი (1934) · კარლ ფონ ოსეცკი (1935) · კარლოს საავედრა ლამასი (1936) · რობერტ სესილი (1937) · ნანსენის საერთაშორისო ორგანიზაცია ლტოლვილთა საქმეებში (1938) · წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტი (1944) · კორდელ ჰალი (1945) · ემილი გრინ ბოლჩი და ჯონ მოტი (1946) · მეგობართა საბჭო საზოგადოების სამსახურში და ამერიკის მეგობართა კომიტეტი საზოგადოების სამსახურში (1947) · ჯონ ბოიდ ორი (1949) · რალფ ბანჩი (1950)

1951–1975

ლეონ ჟუო (1951) · ალბერტ შვეიცერი (1952) · ჯორჯ მარშალი (1953) · გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი (1954) · ლესტერ პირსონი (1957) · დომინიკ პირი (1958) · ფილიპ ნოელ-ბეიკერი (1959) · ალბერტ ლუთული (1960) · დაგ ჰამარშელდი (1961) · ლაინუს პოლინგი (1962) · წითელი ჯვრისა და წითელი ნახევარმთვარის საერთაშორისო მოძრაობა და წითელი ჯვრის ლიგა (1963) · მარტინ ლუთერ კინგი (1964) · გაეროს ბავშვთა ფონდი (1965) · რენე კასინი (1968) · შრომის საერთაშორისო ორგანიზაცია (1969) · ნორმან ბორლოუგი (1970) · ვილი ბრანდტი (1971) · ჰენრი კისინჯერი და ლე დიკ თხო (ჯილდო უარყო) (1973) · შონ მაკბრაიდი და ეისაკუ სატო (1974) · ანდრია სახაროვი (1975)

1976–2000

ბეტი უილიამსი და მეირიდ კორიგანი (1976) · საერთაშორისო ამნისტია (1977) · ანვარ ალ-სადათი და მენახემ ბეგინი (1978) · დედა ტერეზა (1979) · ადოლფო პერეს ესკიველი (1980) · გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი (1981) · ალვა მიურდალი და ალფონსო გარსია რობლესი (1982) · ლეხ ვალენსა (1983) · დეზმონდ ტუტუ (1984) · მსოფლიოს ექიმები ბირთვული ომის წინააღმდეგ (1985) · ელი ვიზელი (1986) · ოსკარ არიას სანჩესი (1987) · გაეროს სამშვიდობო ძალები (1988) · XIV დალაი ლამა (1989) · მიხეილ გორბაჩოვი (1990) · აუნ სან სუ ჩი (1991) · რიგობერტა მენჩუ (1992) · ნელსონ მანდელა და ფრედერიკ დე კლერკი (1993) · შიმონ პერესი, იცხაკ რაბინი და იასირ არაფატი (1994) · პაგუოშის კონფერენციები და იოსებ როტბლატი (1995) · კარლუშ ბელუ და ჟოზე რამუშ-ორტა (1996) · საერთაშორისო მოძრაობა ქვეითსაწინააღმდეგო ნაღმების აკრძალვის შესახებ და ჯოდი უილიამსი (1997) · ჯონ ჰიუმი და დევიდ ტრიმბლი (1998) · ექიმები საზღვრებს გარეშე (1999) · კიმ დე ჯუნი (2000)

2001–დღემდე

კოფი ანანი და გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია (2001) · ჯიმი კარტერი (2002) · შირინ ებადი (2003) · ვანგარი მაატაი (2004) · მოჰამედ ალ-ბარადეი და ატომური ენერგიის საერთაშორისო სააგენტო (2005) · მუჰამედ იუნუსი და გრამინ ბანკი (2006) · ალბერტ გორი და კლიმატის ცვლილების სამთავრობათშორისო ექსპერტთა ჯგუფი (2007) · მარტი აჰტისაარი (2008) · ბარაკ ობამა (2009) · ლიუ სიაობო (2010) · ელენ ჯონსონ-სირლიფი, ლეიმა გბოვი და ტავაკულ კარმანი (2011) · ევროკავშირი (2012) · ქიმიური იარაღის აკრძალვის ორგანიზაცია (2013) · მალალა იუსაფზაი და კაილაშ სატიართი (2014) · ტუნისის ეროვნული დიალოგის კვარტეტი (2015) · ხუან მანუელ სანტოსი (2016) · ბირთვული იარაღის განადგურების კამპანია (2017) · დენი მუკვეგე და ნადია მურადი (2018) · აბი აჰმედი (2019) · მსოფლიო სასურსათო პროგრამა (2020) · მარია რესა და დიმიტრი მურატოვი (2021) · ალეს ბიალიაცკი, მემორიალი და სამოქალაქო თავისუფლების ცენტრი (2022) · ნარგიზ მოჰამადი (2023) · ნიჰონ ჰიდანკიო (2024)

ხ • გ • რ
← 1909 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატები →
ფიზიოლოგია
და მედიცინა
ფიზიკა
ქიმია
ლიტერატურა
მშვიდობა
ეკონომიკა
  • გაიცემა 1969 წლიდან.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/wiki/ოგიუსტ_ბერნარი“-დან