Μετον όρο Τέχνες εννοείται η ψυχική δραστηριότητα ή δημιουργία που είναι σημαντική εξαιτίας της έλξης που προκαλεί στα ανθρώπινα συναισθήματα, διεγείροντας τοννου ή καιτο συναίσθημα. Είναι η δημιουργική έκφραση που μέσα στο έργο αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση, τα συναισθήματα, τις ιδέες, τηναίσθηση ή τονοραματισμότου καλλιτέχνη[1][2][3]. Η τέχνη κάποιες φορές εφαρμόζεται καισε πρακτικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως ένα πήλινο μπολ μέσα στο οποίο τοποθετούνται αντικείμενα ή ένας τοίχοςπου έχει βαφτεί μετο προσωπικό σου γούστο. Η τέχνη βασίζεται στηνεμπειρία.
Συχνά οι άνθρωποι διαφωνούν σχετικά μετοτι ακριβώς είναι η τέχνη και έτσι ο ακριβής ορισμός της δεν αποδεικνύεται εύκολος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που συγχέουν την τέχνη μετηντεχνική[4][5][6].
Στηνελληνική γλώσσα, ηλέξητέχνη περιλαμβάνει οποιαδήποτε διαδικασία γιατην παραγωγή κάποιου προϊόντος. Όροι με κοινή ρίζα όπως τεχνικός, τεχνίτης ή καλλιτέχνης αποδίδονται σε ανθρώπινες δημιουργίες, τρόπους έκφρασης και δραστηριότητες αυθαίρετες μετη ροπή τουφυσικού κόσμου, οι οποίοι ακολουθούν τους κανόνες του δημιουργού τους. Στηναγγλική γλώσσα υπάρχουν δύο λέξεις, artκαιcraft. Η πρώτη χρησιμοποιείται γιανα δηλώσει τέχνη που συνδέεται με προϊόντα αισθητικής αξίας, ενώ η δεύτερη γιατα υπόλοιπα. Η λέξη art, που χρησιμοποιείται σεγλώσσες της δυτικής Ευρώπης, προέρχεται από τοΛατινικόars, πουεν μέρει σημαίνει διακανονίζω, διευθετώ.
Αρχιτεκτονική (από τηνελληνική, αρχιτέκτων, από τα συνθετικά αρχι- "κύριος, αρχηγός" και τέκτων, "οικοδόμος, μαραγκός» είναι η τέχνη καιη επιστήμη του σχεδιασμού κτιρίων και κατασκευών.
Ο ευρύτερος ορισμός θα πρέπει να περιλαμβάνει στο πεδίο εφαρμογής της τον σχεδιασμό του δομημένου περιβάλλοντος συνολικά, από την μακροσκοπικό επίπεδο της πολεοδομίας, αστικού σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής τοπίου στο μικροσκοπικό γιατη δημιουργία επίπλων. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός συνήθως πρέπει να είναι τόσο εφικτός γιατο κόστος στον κατασκευαστή, καθώς καιτη λειτουργία καιτην αισθητική γιατον χρήστη.
Στη σύγχρονη χρήση, η αρχιτεκτονική είναι η τέχνη καιη επιστήμη της δημιουργίας μιας πραγματικής, συνάγοντας ή σιωπηρό ή εμφανές σχέδιο για κάθε σύνθετο αντικείμενο ή σύστημα. Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί γιανα υποδηλωθεί η σιωπηρή αρχιτεκτονική των αφηρημένων πραγμάτων όπως η μουσική ή τα μαθηματικά, την εμφανή αρχιτεκτονική των φυσικών πραγμάτων, όπως γεωλογικοί σχηματισμοί ή τη δομή των ζωντανών κυττάρων, ή ρητά προγραμματισμένες αρχιτεκτονικές του ανθρώπου - έκανε τα πράγματα, όπως το λογισμικό, υπολογιστών, των επιχειρήσεων, και βάσεις δεδομένων, εκτός από τα κτίρια. Σε κάθε χρήση, μια αρχιτεκτονική μπορεί να θεωρηθεί ως μια υποκειμενική χαρτογράφηση από μια ανθρώπινη προοπτική (δηλαδή του χρήστη στην περίπτωση της αφηρημένης ή φυσική αντικείμενα) γιατα στοιχεία ή τα στοιχεία κάποιου είδους δομή ή το σύστημα, το οποίο διατηρεί τις σχέσεις μεταξύ των στοιχείων ή εξαρτημάτων.
Η Προγραμματισμένη αρχιτεκτονική χειρίζεται το χώρο, τον όγκο, την υφή, το φως, τη σκιά, ή τα αφηρημένα στοιχεία, προκειμένου να επιτευχθεί αισθητική ευχαρίστηση. Αυτό το διακρίνει από την επιστήμη που εφαρμόζεται ή τη μηχανολογία, οι οποίες επικεντρώνονται συνήθως περισσότερο στην λειτουργική σκοπιμότητα και πτυχές του σχεδιασμού των κατασκευών ή των δομών.
Στον τομέα της αρχιτεκτονικής των κτιρίων, τις δεξιότητες που απαιτούνται από έναν αρχιτέκτονα από τις πιο πολύπλοκες κατασκευές, όπως για ένα νοσοκομείο ή ένα γήπεδο, ως τις πιο απλές όπως ο σχεδιασμός κατοικιών και σπιτιών. Πολλά αρχιτεκτονικά έργα μπορούν να θεωρηθούν και ως πολιτιστικά και πολιτικά σύμβολά, ή / και έργα τέχνης. Ο ρόλος του αρχιτέκτονα, ανκαι αλλάζει, έχει κεντρική σημασία γιατον επιτυχημένο (και μερικές φορές λιγότερο επιτυχείς) σχεδιασμό και υλοποίηση ευχάριστα δομημένου περιβάλλοντος στο οποίο ζουνοι άνθρωποι.
Ο χορός γενικά αναφέρεται στην ανθρώπινη κίνηση που είτε χρησιμοποιείται ως μορφή έκφρασης είτε παρουσιάζεται ως μια κοινωνική, πνευματική ρύθμιση απόδοσης.
Ο χορός χρησιμοποιείται επίσης γιανα περιγράψει τις μεθόδους μη λεκτικής επικοινωνίας (δείτε τηγλώσσα του σώματος) μεταξύ των ανθρώπων ή των ζώων (χορός μελισσών, χορός ζευγαρώματος), την κίνηση στα άψυχα αντικείμενα (τα φύλλα χόρεψαν στον αέρα), και ορισμένα μουσικά μορφές ή ύφη.
Ηχορογραφία είναι η τέχνη της επιμέρους σύνθεσης και καταγραφής των κινήσεων και βημάτων του χορού, καιτο πρόσωπο που κάνει αυτό καλείται χορογράφος. Οι άνθρωποι χόρεψαν γιανα ανακουφίσουν την πίεση[ασαφές].
Οι ορισμοί αυτοί γιατον χορό εξαρτώνται από τους κοινωνικούς, πολιτιστικούς, αισθητικούς, καλλιτεχνικούς και ηθικούς περιορισμούς καιτη σειρά από τη λειτουργική μετακίνηση (όπως ο λαϊκός χορός) στις κωδικοποιημένες, φιλότεχνες τεχνικές όπως τομπαλέτο καιο μοντέρνος χορός. Στον αθλητισμό, η γυμναστική, ο αριθμός που κάνουν πατινάζ και συγχρονισμένου που κολυμπούν είναι πειθαρχίες χορού ενώ το κατά των πολεμικών τεχνών» συγκρίνεται συχνά με τους χορούς[ασαφές].
Η μουσική είναι μια μορφή τέχνης της οποίας μέσο είναι ο ήχος. Τα κοινά στοιχεία της μουσικής είναι οτόνος (που κυβερνά τημελωδίακαιτηναρμονία), ορυθμός (θεμελιώδες στοιχείο τουτέμπο, της μετρικήςκαι της άρθρωσης), η δυναμική, καιη ηχητική ποιότητα του ηχοχρώματος καιτην υφή. Η δημιουργία, η απόδοση, η σημασία, και ακόμη καιο καθορισμός της μουσικής ποικίλλουν σύμφωνα μετον πολιτισμό καιτο κοινωνικό πλαίσιο. Η μουσική κυμαίνεται από τις αυστηρά οργανωμένες συνθέσεις (καιτην επανεκτέλεση τους στην απόδοση), μέχρι τις τυχαίες της μορφές, η γνωστότερη από τις οποίες είναι ο λεγόμενος αυτοσχεδιασμός. Η μουσική μπορεί να διαιρεθεί σε είδη και υποείδη, ανκαιοι διαχωριστικές γραμμές καιοι σχέσεις μεταξύ των ειδών μουσικής είναι συχνά λεπτές, μερικές φορές ανοικτές στη ατομική ερμηνεία, και περιστασιακά αμφισβητούμενες. Ανάμεσα στις «τέχνες», η μουσική μπορεί να ταξινομηθεί ως τέχνη που μπορεί να παρουσιαστεί ως καλή τέχνη και ως ακουστική τέχνη.
Πελεγρίνης, Θεοδόσιος: «Τι κάνει ένα έργο τέχνης εκφραστικό;». Επιστημονική Επετηρίς της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών 28 (1979-1985), 53-58.