ΟΛουδοβίκος Β΄ ή Λουδοβίκος ο Γερμανικός (γαλλικά: Louis le Germanique806 - 28 Αυγούστου876) από τηΔυναστεία των Καρολιδών ήταν Βασιλιάς της Βαυαρίας (817 - 843) καιΒασιλεύς των Ανατολικών Φράγκων (843 - 876).[16][17][18]Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ήταν τρίτος γιος του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του ευσεβούς από την πρώτη σύζυγο τουΕρμεγκάρντ της Εσπμπάγ, παππούς του ήταν οΚαρλομάγνος.[19] Δέχτηκε τον τίτλο "Γερμανικός" από την πρώην Ρωμαϊκή επαρχία Μεγάλη Γερμανίασαν αναγνώριση των κληρονομικών δικαιωμάτων των Καρολιδών στηΡωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά από πολλές συγκρούσεις μετον πατέρα τουκαιμε τους αδελφούς του δέχτηκε μετηΣυνθήκη του Βερντέν (843) τηνΑνατολική Φραγκία. Οι προσπάθειες τουνα κατακτήσει τηΔυτική Φραγκία (858 - 859) που κυβερνούσε ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός τουΚάρολος ο Φαλακρός απέτυχαν. Τη δεκαετία του 860 παρατηρήθηκε μεγάλη κρίση στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων μετην επανάσταση τωνγιωντουκαιμε τις προσπάθειες τους για ανεξαρτητοποίηση. ΜετηΣυνθήκη του Μέρσεν (870) προσάρτησε τηΛοθαριγγίαστο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων, απέτυχε όμως να αποκτήσει τους τίτλους του βασιλιά της Ιταλίας καιτου αυτοκράτορα. Στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου του μετά από πολλές δεκαετίες συγκρούσεων μετηΜοραβία έκλεισε ειρήνη (874). Την εποχή του Λουδοβίκου του Γερμανικού παρουσιάστηκε παρακμή στη γραπτή μορφή διοίκησης και διακυβέρνησης.[20]
Τα πρώτα χρόνια της ζωής τουτα πέρασε στην αυλή του παππού του Καρλομάγνου από τον οποίο κέρδισε μεγάλη εκτίμηση και φροντίδα. Ο πατέρας του Λουδοβίκος ο Ευσεβής μοίρασε την αυτοκρατορία του στους γιους του ακολουθώντας την τακτική του Καρλομάγνου (817), ο Λουδοβίκος δέχτηκε το Δουκάτο της Βαυαρίας, η έδρα του έγινε η παλιά πρωτεύουσα της Βαυαρίας Ρέγκενσμπουργκ.[21] Αργότερα (825) συγκρούστηκε με τους Βένεδοιστα ανατολικά σύνορα του βασιλείου του. Παντρεύτηκε (827) τηΧέμμα, αδελφή της μητριάς τουΙουδήθκαι κόρη τουΓουέλφουπου κατείχε εκτάσεις στηΒαυαρίακαιτηνΑλσατία. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός δεν έφτασε στη Βαυαρία πριντο 826, οιΒούλγαροι προσπάθησαν να επεκταθούν στηνΠαννονίακαι ανέλαβε εκστρατείες εναντίον τους (828, 829). Αργότερα προσπάθησε να επεκτείνει την κυριαρχία τουστηνΠεριοχή Ρήνου-Μάιν.[22]
Η εμπλοκή τουστον πρώτο εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι αδελφοί τουΛοθάριος Α΄ βασιλιάς της Ιταλίας καιΠεπίνος Α΄ της ΑκουιτανίαςΔούκας της Ακουιτανίας εναντίον του πατέρα του ήταν περιορισμένη. Οι μεγαλύτεροι αδελφοί τον πίεσαν να εισβάλει στηνΑκουιτανίατην οποία ο πατέρας τους είχε δώσει στον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό τους Κάρολο τον Φαλακρό, του υποσχέθηκαν ότι θατουτη δώσουν μετά τη νίκη στη νέα αναδιανομή. Ο Λουδοβίκος οδήγησε έναν στρατό από Σλάβουςστην Αλαμανία εναντίον του πατέρα του, ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής προσπάθησε νατον αποκληρώσει χωρίς αποτέλεσμα αφού αιχμαλωτίστηκε από τους γιους του.[23]Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής έκλεισε τελικά ειρήνη με τους γιους του, στον Λουδοβίκο απέδωσε ξανά τηΒαυαρία (836) που ουσιαστικά δεν είχε χάσει ποτέ. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ηγήθηκε στον τρίτο εμφύλιο πόλεμο εναντίον του πατέρα του, με πρόσχημα μια λωρίδα γης που έδωσε στον Κάρολο τον Φαλακρό. Αυτή τη φορά ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής αντέδρασε έγκαιρα και ανάγκασε τονγιοτουνα μετακινηθεί στη μαρκησία της Παννονίας, η ειρήνη επιβλήθηκε μετη βία των όπλων.
Όταν πέθανε ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής ο Λοθάριος Α΄ διεκδίκησε ολόκληρη την αυτοκρατορία, ο Λουδοβίκος συμμάχησε μετον Κάρολο τον Φαλακρό και νίκησαν τον Ιούνιο του 841 στη"μάχη του Φοντενόι"τον Λοθάριο Α΄ καιτονΠεπίνο τον Νεώτερογιοτου Πεπίνου Α΄.[24] Υπήρχαν βαριές απώλειες και από τις δυο πλευρές, σύμφωνα μετα Χρονικά ήταν ηπιο αιματηρή μάχη στην ιστορία τωνΦράγκων, τη θυμόντουσαν πολλούς αιώνες.[25][26] Αυτή ήταν η τελευταία μάχη που έδωσε ο Λουδοβίκος στις προσπάθειες τουνα ενοποιήσει το βασίλειο. Τον Ιούνιο του 842 συναντήθηκαν τα τρία αδέλφια σεμια νησίδα στον ποταμό Σονγιανα κλείσουν ειρήνη, διόρισαν 40 αντιπροσώπους με στόχο να διαφυλάξουν την ειρήνη στα σύνορα των βασιλείων. Τα αδέλφια υπέγραψαν τον Αύγουστο του 843 τηΣυνθήκη του Βερντέν, ο Λουδοβίκος παρέλαβε όλα τα εδάφη ανατολικά τουΡήνου, αποτελούσαν το βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων με επίκεντρα τηΣπάιερ, τηΒορμςκαιτηΜάιντς. Οι περιοχές περιείχαν τηΒαυαρία, τηΘουριγγία, τηΦραγκονίακαιτηΣαξονία, θεωρείται ο ιδρυτής τουΓερμανικού βασιλείουκαιτου Γερμανικού έθνους. Συνέτριψε εξέγερση στη Σαξονία (842), κάλεσε τους Οβοτρίτες νατου δηλώσουν υποταγή (844) και θανάτωσε τον πρίγκιπα τους.[27][28]Ο δούκας της Θουριγγίας ανέλαβε επιτυχείς εκστρατείες στηΒοημίακαιτηΜεγάλη Μοραβία, δεν μπόρεσε ωστόσο να αντιμετωπίσει τις λεηλασίες τωνΒίκινγκ.
Η διανομή της αυτοκρατορίας των Φράγκων σύμφωνα μετηΣυνθήκη του Βερντέν (843)
Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έστειλε τονγιοτου Λουδοβίκο τον Νεώτερο στην Ακουιτανία όπου ευγενείς ήταν δυσαρεστημένοι μετον Κάρολο τον Κάρολο τον Φαλακρό (852).[29]Ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος εκδιώχθηκε τελικά δύο χρόνια αργότερα (854) και επέστρεψε στην πατρίδα τουτην επόμενη χρονιά (855).[30] Από το 853 ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έκανε πολλές προσπάθειες να κατακτήσει τον θρόνο των Δυτικών Φράγκων, ο λαός της χώρας ήταν δυσαρεστημένος έντονα από τη σκληρή διακυβέρνηση του Καρόλου του Φαλακρού. Οι ανιψιοί τουΠεπίνος Β΄ της ΑκουιτανίαςκαιΚάρολος της Προβηγκίαςτου ζήτησαν να προχωρήσει καιο Λουδοβίκος επιτέθηκε στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων (858). Ο Κάρολος ο Φαλακρός δεν μπόρεσε να αντισταθεί και δραπέτευσε στηΒουργουνδία, την ίδια χρονιά ο Λουδοβίκος εξέδωσε διάταγμα μετη φράση "ο πρώτος χρόνος της βασιλείας μουστη Δυτική Φραγκία". Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός προδόθηκε σύντομα επειδή οι επίσκοποι της Ακουιτανίας είχαν μείνει πιστοί στον Κάρολο τον Φαλακρό με αποτέλεσμα η επιχείρηση να αποτύχει. Ακολούθησε Σύνοδος στοΚόμπλεντς (7 Ιουνίου 860) στην οποία ο Λουδοβίκος καιο Κάρολος έκαναν δημόσιους όρκους να διατηρήσουν την ειρήνη.[31]Ο αυτοκράτορας Λοθάριος Α΄ πέθανε (855), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός καιο Κάρολος ο Φαλακρός συμφώνησαν να μοιράσουν την αυτοκρατορία αλλά συνάντησαν αντίσταση από τους γιους τουπου μοίρασαν την περιουσία του πατέρα τους. ΟΛουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας δέχτηκε τον αυτοκρατορικό τίτλο καιτο Σιδηρούν Στέμμα της Λομβαρδίας, οΛοθάριος Β΄ της ΛοθαριγγίαςτηΛοθαριγγίακαιοΚάρολος της ΠροβηγκίαςτηνΠροβηγκία. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός καιο Κάρολος ο Φαλακρός συναντήθηκαν στοΜετς (868) με στόχο να μοιράσουν τη Λοθαριγγία. Ο Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας πέθανε αιφνίδια την επόμενη χρονιά (869) αλλά ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ήταν βαριά άρρωστος καιο στρατός του ήταν απασχολημένος με πόλεμο στη Μοραβία. Ο Κάρολος ο Φαλακρός εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να καταλάβει τη Λοθαριγγία, αμέσως μετά ο Λουδοβίκος ανάρρωσε καιτον απείλησε με πόλεμο, μετηΣυνθήκη του Μέρσεντα εδάφη του Λοθάριου μοιράστηκαν μεταξύ των διεκδικητών.[32]
Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Λουδοβίκου του Γερμανικού ήταν έντονα ταραχώδη μετην επανάσταση τωνγιωντου, ο μεγαλύτερος γιος του Καρλομάνος της Βαυαρίας επαναστάτησε δύο φορές (861, 863). Οι μικρότεροι γιοιτου Λουδοβίκος ο Νεώτερος και Κάρολος ο Παχύς προχώρησαν σε νέα επανάσταση. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός παραχώρησε στον Καρλομάνο το βασίλειο της Βαυαρίας μετον ίδιο τρόπο πουτο είχε δεχτεί καιο ίδιος από τον πατέρα του (864). Την επόμενη χρονιά μοίρασε το υπόλοιπο βασίλειο του στους γιους του : ο Λουδοβίκος πήρε τη Φρανκονία καιτη Θουρυγγία καιο Κάρολος ο Παχύς τηΣουαβία. Μια αναφορά ότι ο ανεψιός τουΛουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας είχε πεθάνει τον συμφιλίωσε με τους γιους του επειδή ήθελε να δώσει το βασίλειο της Ιταλίας στονγιοτου Καρλομάνο, τις προσπάθειες διέκοψαν ο ίδιος ο Λουδοβίκος Β΄ πουδεν είχε πεθάνει στην πραγματικότητα καιο Κάρολος ο Φαλακρός. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πέθανε στηΦραγκφούρτη (28 Αυγούστου 876) ενώ ετοίμαζε νέο πόλεμο, τάφηκε στο Αβαείο τουΛορς, άφησε τρεις γιους και τρεις κόρες. Οι τρεις γιοιτου παρά την άσχημη συμπεριφορά που είχαν δείξει και τις εξεγέρσεις κληρονόμησαν κανονικά τα βασίλεια τους. Ο ανατολικός αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ έστειλε απεσταλμένους να συναντηθούν μετον Λουδοβίκο στοΡέγκενσμπουργκ (872, 873), του τόνισαν ότι η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη που είχε φτάσει μέχρι τηνΚωνσταντινούπολη.
Τον Αύγουστο του 875 πέθανε ο Λουδοβίκος Β΄ καιο Λουδοβίκος ο Γερμανικός προσπάθησε να εξασφαλίσει τον τίτλο του αυτοκράτορα για τους απογόνους του, έστειλε απεσταλμένο έναν επίσκοπο στηΡώμηνα συναντηθεί μετον πάπα Ιωάννη Η΄. Ο επίσκοπος επέστρεψε στο Ίνγκελχαϊμ (18 Μαΐου 876), ανέφερε στον Λουδοβίκο ότι τον Δεκέμβριο του 875 ο Κάρολος ο Φαλακρός είχε ήδη μετακινηθεί στη Ρώμη και στέφτηκε αυτοκράτορας.[33]Η σύζυγος του Χέμμα επισκέφτηκε για τελευταία φορά τον Λουδοβίκο τον Μάιο του 875, είχε χάσει τη φωνή της από ένα ισχυρό εγκεφαλικό (874).[34]Η Χέμμα πέθανε στο Ρέγκενσμπουργκ στα τέλη του Ιανουαρίου του 876, ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πέθανε λίγο αργότερα από ασθένεια στα ανάκτορα τουστη Φραγκφούρτη (28 Αυγούστου 876). Την επόμενη μέρα τάφηκε στο Αβαείο του Λορς από τονγιοτου Λουδοβίκο. Ο ιστορικός Ουίλφριντ Χάρτμανν (γεν. το 1942) γράφει ωστόσο ότι δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι τα οστά που βρίσκονται στη σαρκοφάγο έχουν σχέση μετον Καρολίδη βασιλιά.[35] Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου του Γερμανικού ο Κάρολος ο Φαλακρός προσπάθησε να κατακτήσει την Ανατολική Φραγκία αλλά ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος τον νίκησε στο Άντερναχ με έναν στρατό από Φράγκους, Σάξονες και Θουρίγγιους (8 Οκτωβρίου 876). Ο Κάρολος ο Φαλακρός πέθανε καιο ίδιος έναν χρόνο αργότερα.
Πλάκα απομνημόνευσης του Λουδοβίκου του Γερμανικού
Δεν υπάρχει σαφής περιγραφή στα γεγονότα την εποχή της βασιλείας του Λουδοβίκου του Γερμανικού στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων επειδή έχουν διασωθεί μόνο 172 βασιλικά έγγραφα τα 50 χρόνια που κυβέρνησε. Ο πατέρας του Λουδοβίκος ο Ευσεβής είχε περίπου 18 πιστοποιήσεις τον χρόνο, ο ετεροθαλής αδελφός του Κάρολος ο Φαλακρός αντίστοιχα 12.[36] Πολλές φορές παρατηρήθηκε έλλειψη εγγράφων για αρκετούς μήνες, δεν γνωρίζουμε συγκεκριμένα που έμενε ο βασιλιάς την περίοδο από τον Ιούνιο του 849 μέχρι τον Ιούλιο του 850.[37]Τα 52 τουλάχιστον από τα έγγραφα αναφέρονται σε Βαυαρούς δικαιούχους, η συχνότητα μετην οποία έγινε η παραγωγή εγγράφων μειώθηκε σταδιακά από την αρχή μέχρι το τέλος της βασιλείας του.
ΗΠεριοχή Ρήνου-Μάινσαν πρώην υποτελές δουκάτο περιείχε τη Φραγκφούρτη, τοΜάιντς, τοΒορμςκαι πλήθος από αυτοκρατορικά ανάκτορα και θησαυρούς. Τοποθετημένη στο επίκεντρο του βασιλείου των Ανατολικών Φράγκων ήταν εύκολα προσβάσιμη οδικά, το αποτέλεσμα ήταν ότι συγκλήθηκε στην περιοχή ένας μεγάλος αριθμός από αυτοκρατορικές Συνόδους.[38]Το προσωνύμιο "Γερμανικός" παρουσιάστηκε τον 18ο αιώνα.[39]Οι Δυτικοί Φράγκοι στην εποχή τουτον έλεγαν "βασιλεύς της Γερμανίας" ή "βασιλεύς των Τευτόνων". Οι όροι "Γερμανία"και"Γερμανοί" ήταν αρχαίες Λατινικές ονομασίες που προσδιόριζαν την περιοχή ανατολικά τουΡήνουκαι τους κατοίκους της.[40] Στις πηγές τις εποχής καταγράφεται ως "Λουδοβίκος ο Ευσεβής".
↑Goldberg, Eric Joseph (1995). Popular revolt, dynastic politics, and aristocratic factionalism in the early Middle Ages. The Saxon Stellinga reconsidered. Speculum. σσ. 467–501
↑Disputed Author (841). Annales Fuldenses. Abbey House of Fulda
↑Hartmann, Wilfried (Darmstadt). Ludwig der Deutsche. σσ. 120–122
↑Wilfried Hartmann: Ludwig der Deutsche – Portrait eines wenig bekannten Konigs. In: Wilfried Hartmann (Hrsg.): Ludwig der Deutsche und seine Zeit. Darmstadt 2004, S. 1–26, hier: S. 7f
↑Wilfried Hartmann: Ludwig der Deutsche. Darmstadt 2002, S. 62
↑Hartmann, Wilfried (2002). Ludwig der Deutsche. Darmstadt
↑Deutinger, Roman (2002). Hludovicus rex Baioariae. Zur Rolle Bayerns in der Politik Ludwigs des Deutschen. Darmstadt. σ. 55
↑Deutinger, Roman (2006). Konigsherrschaft im Ostfrankischen Reich. Eine pragmatische Verfassungsgeschichte der spaten Karolingerzeit. Ostfildern
↑Hartmann, Wilfried (2002). Ludwig der Deutsche. Darmstadt. σ. 1
↑Geuenich, Deiter (2000). Ludwig "der Deutsche" und die Entstehung des ostfrankischen Reiches
Costambeys, Marios; Innes, Matthew; MacLean, Simon (2011). The Carolingian World. Cambridge University Press.
Dutton, Paul Edward (1990). "Beyond the Topos of Senescense: The Political Problems of Aged Carolingian Rulers". In Sheehan, Michael M. (ed.). Aging and the Aged in *Medieval Europe. Pontifical Institute of Medieval Studies.
Geary, Patrick J. (2006). Women at the Beginning: Origin Myths from the Amazons to the Virgin Mary. Princeton University Press.
Goldberg, Eric Joseph (2006). Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817-876. Cornell University Press.
Gwatkin, Henry Melvill; Whitney, James Pounder; Tanner, Joseph Robson; Previté-Orton, Charles William; Brooke, Zachary Nugent, eds. (1957). The Cambridge Medieval History. Volume 3. Macmillan.
McKitterick, Rosamond (1999). The Frankish Kingdoms under the Carolingians. Longman.
Reuter, Timothy (2013). Germany in the Early Middle Ages C. 800-1056. Routledge.
Riche, Pierre (1993). The Carolingians: A Family who Forged Europe. Translated by Allen, Michael Idomir. University of Pennsylvania Press.
Walsh, Michael J. (2007). A New Dictionary of Saints: East and West. Liturgical Press.
Σχετικά πολυμέσα
