ΟΛουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας ή Λουδοβίκος ο Νεώτερος (Ιταλική γλώσσα : Ludovico II il Giovane, 825 – 12 Αυγούστου875) ήταν βασιλιάς της Ιταλίας (844 - 875) καιΑυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (850 - 875), έως το 855 ήταν συναυτοκράτορας μετον πατέρα του. Ο Λουδοβίκος Β΄ ήταν ο μεγαλύτερος γιος του αυτοκράτορα Λοθαρίου Α΄και της Ερμενγάρδης τουΤουρ.[1][2]Οι βασιλικοί τίτλοι "Αύγουστος αυτοκράτωρ"και"Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων"που χρησιμοποίησε όταν κατέκτησε τοΜπάρι (871) δείχνουν ότι είχε δεσμούς μετηνΒυζαντινή αυτοκρατορία. ΣτηνΔυτική Φραγκία είχε τον τίτλο "αυτοκράτωρ της Ιταλίας", οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν αντίστοιχα "βασιλεύς των Φράγκων". Ο ιστορικός Αντρέας του Μπέργκαμο που είναι η βασική πηγή σχετικά μετην βασιλεία του σημειώνει ότι "μετά τον θάνατο του μεγάλη συμφορά έπληξε την Ιταλία".[3]
Ο παππούς του Λουδοβίκου Β΄ ήταν ο αυτοκράτορας Λουδοβίκος ο Ευσεβής, μεγάλωσε στην αυλή του, δεν είναι γνωστά πολλά από την παιδική του ηλικία, ο παππούς τουτον αγάπησε θερμά καιτον όρισε διάδοχο στοΒασίλειο της Ιταλίας (839). Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής πέθανε την επόμενη χρονιά (840), η αυτοκρατορία μοιράστηκε ανάμεσα στους γιους τουπου ήταν ο πατέρας του Λουδοβίκου Λοθάριος Α΄ καιοΛουδοβίκος ο Γερμανικός. Την εποχή που κυβέρνησε ο πατέρας του στέφτηκε στηνΡώμη συμβασιλεύς από τον πάπα Σέργιο Β΄ (15 Ιουνίου 844). Την τελετή της στέψης τουγιουτου βασιλιά σαν συμβασιλέα είχε ξεκινήσει ο προπάππους τουΚαρλομάγνος, είχε στέψει συναυτοκράτορα τον παππού του Λουδοβίκο τον Ευσεβή. Αμέσως μετά την άνοδο τουστον θρόνο ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος διεκδίκησε τον τίτλο του αυτοκράτορα, το αίτημα αρχικά απορρίφτηκε αλλά τελικά οΠάπας Λέων Δ΄τον έστεψε Συναυτοκράτορα μαζί μετον πατέρα του (850). Αμέσως μετά την στέψη του παντρεύτηκε τηνΕνγκελμπέργκα (851) και κυβέρνησε σαν ανεξάρτητος βασιλεύς της Ιταλίας. Προχώρησε στην συνέχεια νότια, μοίρασε το Δουκάτο του Μπενεβέντο ανάμεσα στους αντίπαλους δούκες πουτο διεκδικούσαν και έκλεισαν ειρήνη, οιΣαρακηνοί μισθοφόροι προδόθηκαν κατόπιν στον Λουδοβίκο Β΄ από τους δούκες που τους έσφαξε. Ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος ξέσπασε στην συνέχεια σε σκληρές κατηγορίες εναντίον του πάπα Λέων Δ΄ και συγκάλεσε Σύνοδο στηνΠαβία.
Τον Δεκέμβριο του 853 υποστήριξε τον σφετεριστή Πέτρο σαν πρίγκιπα του Σαλέρνο, εκτόπισε την δυναστεία που είχε εγκατασταθεί πριν από τρία χρόνια, μετον θάνατο του πατέρα τουτον Σεπτέμβριο του 855 παρέμεινε μοναδικός αυτοκράτορας.
Η αυτοκρατορία του Λοθάριου Α΄ μοιράστηκε ανάμεσα στους γιους του : ο Λουδοβίκος Α΄ κληρονόμησε τηνΙταλία, οΛοθάριος Β΄ της ΛοθαριγγίαςτηνΛοθαριγγίακαιοΚάρολος της ΠροβηγκίαςτηνΠροβηγκία. Η απώλεια όλων των περιοχών εκτός της Ιταλίας προκάλεσε την δυσαρέσκεια του Λουδοβίκου Β΄, συμμάχησε μετον θείο τουΛουδοβίκο τον Γερμανικό εναντίον του αδελφού του Λοθαρίου καιτου άλλου θείου τουΚαρόλου του Φαλακρού. Μετην επέμβαση του νέου πάπα Νικολάου Α΄ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος συμφιλιώθηκε μετον αδελφό του, του έδωσε δώρο μερικά εδάφη νότια από τηνΟροσειρά του Ιούρασαν ανταμοιβή γιατην βοήθεια πουτου πρόσφερε να εκδόσει το διαζύγιο μετην σύζυγο τουΤευτβέργα. Ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος πέθανε πρόωρα (863) καιο Λουδοβίκος Β΄ κληρονόμησε το βασίλειο της Προβηγκίας, την επόμενη χρονιά (864) ήρθε σε σύγκρουση μετον πάπα Νικόλαο Α΄ σχετικά μετο διαζύγιο του αδελφού του. Οι επίσκοποι που είχαν χάσει την θέση τους από τον πάπα επειδή είχαν διαφωνήσει γιατο διαζύγιο του Λοθάριου ζήτησαν την υποστήριξη του αυτοκράτορα. Ο Λουδοβίκος Β΄ ήρθε τον Φεβρουάριο του 864 με μεγάλο στρατό στην Ρώμη, αρρώστησε ωστόσο από πυρετό και αναγκάστηκε να κλείσει ειρήνη μετον πάπα καινα φύγει.
Στις προσπάθειες τουνα ανακτήσει ολόκληρη την Ιταλία είχε σημαντικές επιτυχίες, πολέμησε τόσο απέναντι στους πρίγκιπες όσο και απέναντι στους Σαρακηνούς στον νότο. Με διάταγμα (866) ζήτησε υποστήριξη απέναντι στους Σαρακηνούς, τους λεηλάτησε αλλά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις επιτυχίες του χάρη στην έλλειψη στόλου.[4]Ο ανατολικός αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ έστειλε στόλο να βοηθήσει τον Λουδοβίκο στην κατάληψη τουΜπάρι ύστερα από συμμαχία που έκλεισε μαζί του (869), το Εμιράτο του Μπάρι τελικά παραδόθηκε (871).[5]Ο αδελφός του Λοθάριος πέθανε αιφνίδια την εποχή που ήταν απασχολημένος με τους Σαρακηνούς (869), δεν κατάφερε να ανακτήσει την Λοθαριγγία που μοιράστηκε ανάμεσα στον Λουδοβίκο τον Γερμανικό καιτον Κάρολο τον Φαλακρό. Οι σχέσεις τουμετον Βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ πέρασαν κρίση μετά την κατάληψη του Μπάρι, από ζήλεια απέναντι στους τίτλους του οικειοποιήθηκε καιο ίδιος τον τίτλο του"αυτοκράτορα των Ρωμαίων".[6]
Ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος οπισθοχώρησε στο Μπενεβέντο γιανα οργανώσει τον στρατό του, ύστερα από προδοσία τον Αύγουστο του 871 δέχτηκε επίθεση και φυλακίστηκε από τον Αντέλχις του Μπενεβέντο. Οι νέες επιδρομές των Σαρακηνών ανάγκασαν τον Αντέλχις να απελευθερώσει τον Λουδοβίκο τον Νεώτερο αφού πρώτα τον έβαλε να ορκιστεί ότι δενθατον εκδικηθεί, δενθατον τιμωρήσει καιδενθα προχωρήσει σε εκστρατεία στο Μπενεβέντο. Ο Λουδοβίκος Β΄ επέστρεψε στην Ρώμη όπου έσπασε τους όρκους τουκαι ορκίστηκε για δεύτερη φορά αυτοκράτορας από τον πάπα Αδριανό Β΄ (18 Μαΐου 872). Οι επιτυχίες του Λουδοβίκου απέναντι στους Σαρακηνούς συνεχίστηκαν και τους έδιωξε από την Κάπουα, δεν μπόρεσε όμως να τιμωρήσει τον Αντέλχις. Όταν επέστρεψε στην νότια Ιταλία πέθανε στηνΜπρέσια (12 Αυγούστου 875), τάφηκε στην Βασιλική του Αγίου Αμβροσίου στοΜιλάνο. Διάδοχος τουστην Ιταλία ορίστηκε ο πρώτος του ξάδελφος Καρλομάνος της Βαυαρίας, γιος του Λουδοβίκου του Γερμανικού.
Νυμφεύτηκε το 851 τηνΕνγκελμπέργκατων Σουππονιδών, κόρη τουΆντελχις Α΄ του Σπολέτο κόμη του Σπολέτο, της Κρεμόνας, της Πάρμας & της Μπρέσια και είχε τέκνα:
Ερμενγάρδη 852/5-897, παντρεύτηκε τονΜπόζο βασιλιά της Κάτω Βουργουνδίας & Προβηγκίας.
Annales Bertiniani and Chronica S. Benedicti Casinensis, both in the Monumenta Germaniae Historica. Scriptores, Bände i. and iii. (Hanover and Berlin, 1826 fol.)
Muratori, L. A. Antiquitates Italicæ Medii ævi, Tome XIV, col. 106. (1778)
Muhlbacher, E. Die Regesten des Kaiserreichs unter den Karolingern (Innsbruck, 1881)
Sickel, T. Acta regum et imperatorum Karolinorum, digesta et enarrata (Vienna, 1867—1868)
Dummler, E. Geschichte des ostfrankischen Reiches (Leipzig, 1887—1888).
Oman, Charles. The Dark Ages 476–918. London: Rivingtons, 1914.
Σχετικά πολυμέσα.jpg)
2.jpg)
.svg)
.svg)
