Ως ηγέτης στον αγώνα για ανεξαρτησία για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τηΒενεζουέλα, τηνΚολομβία, τονΙσημερινό, τοΠερού, τονΠαναμάκαιτηΒολιβία, θεωρείται σημαντικός ήρωας σε αυτές τις χώρες, καθώς καιστην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική.
Το 1802 παντρεύτηκε την Μαρία Τερέσα Ροδρίγκες ντελ Τόρο ι Αλάισα. Όταν η σύζυγός του πέθανε από κίτρινο πυρετό λιγότερο από έναν χρόνο αργότερα, ο Μπολίβαρ δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά.
Είναι γνωστός μετον παρατσούκλι El Libertador, Ο Ελευθερωτής, και ως οΤζωρτζ Ουάσινγκτον της Νότιας Αμερικήςγιατον ηγετικό του ρόλο σταπιο πάνω κινήματα ανεξαρτησίας, όπως ο Ουάσινγκτον ήταν αυτός που οδήγησε σε ανεξαρτησία τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η αριστοκρατική οικογένεια των Μπολίβαρ προέρχεται από ένα μικρό χωριό στηΧώρα των Βάσκων, τοBolibar, από όπου βγαίνει καιτο όνομά της.[6]Οι Μπολίβαρ εγκαταστάθηκαν στηΒενεζουέλατον 16ο αιώνα.
Μέρος του πλούτου τους δημιουργήθηκε από τα μεταλλεία χρυσούκαιχαλκούστον ποταμό Αρόα στηΒενεζουέλα.
Η εξόρυξη χρυσού, που άρχισε το1632, οδήγησε στην ανακάλυψη μεγάλων αποθεμάτων χαλκού. Προς το τέλος του 17ου αιώνα τα μεταλλεία χαλκού αποκτήθηκαν από την οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ. Αργότερα, ο Μπολίβαρ θα χρησιμοποιούσε μέρος των εισοδημάτων από τα μεταλλεία αυτά γιατη χρηματοδότηση των επαναστατικών πολέμων στηΝότια Αμερική. Μερικοί υποστηρίζουν ότι η οικογένειά του απέκτησε ισχύ προτού αποκτήσει πλούτο. Για παράδειγμα, ο Καθεδρικός του Καράκας, ο οποίος κτίστηκε το 1575, έχει ένα μέρος του ναού αφιερωμένο στην οικογένεια του Σιμόν Μπολίβαρ.
Ο Μπολιβάρ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου του1783, στοΚαράκας της Βενεουέλας. Πατέρας του ήταν οΣυνταγματάρχηςΔον Χουάν Βισέντε Μπολίβαρ υ Πόντε και μητέρα τουη Δόνα Μαρία ντελα Κονσεψιόν ι Μπλάνκο. Σε βρεφική ηλικία, ο Μπολίβαρ δόθηκε στη Δόνα Ίνες Μανσέμπα ντε Μιγιάρες. Λίγα μόλις χρόνια αργότερα επιστρέφει στους γονείς του, αλλά πριν ακόμη γίνει τριών ετών, χάνει τον πατέρα του. Αργότερα, σε ηλικία εννέα ετών, πεθαίνει καιη μητέρα του. Έτσι, βρέθηκε υπό την κηδεμονία του θείου του Μιγκέλ Χοσέ Σανς, μετον οποίο, όμως, δεν είχε καλές σχέσεις. Μολαταύτα, ο Μπολίβαρ είχε την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, από σπουδαίους καθηγητές, όπως οΑντρές ΜπέγιοκαιοΔον Σιμόν Ροδρίγκες. Ειδικά, ο τελευταίος επηρέασε βαθύτατα το νεαρό, καθώς υπό την καθοδήγησή του, ο Μπολιβάρ διάβασε τα φιλελεύθερα βιβλία, που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ντόπιους ριζοσπάστες.
Η εκπαίδευση του Μπολιβάρ ολοκληρώθηκε στηνΕυρώπη, πουτου εμφύσησε το πάθος γιατην πολιτική. Μάλιστα, παρευρέθηκε στη στέψη τουΝαπολέοντατο1804. Του προκάλεσε ρίγη συγκίνησης η αγάπη που έδειχνε το μεγάλο πλήθος γιατον ήρωά του[7]. Ο ίδιος έγραψε πως μια τόσο μεγάλη αγάπη ήταν το αποκορύφωμα των επιθυμιών του ανθρώπου[7]. Από εκείνη τη στιγμή, ο Μπολίβαρ σκέφτηκε να παίξει σοβαρό ρόλο στο μέλλον της πατρίδας του. ΟΑλεξάντερ φον Χούμπολτ, τον οποίο γνώρισε το1804, του είπε: "Πιστεύω ότι η χώρα σας είναι ώριμη γιατην ανεξαρτησία της, αλλά δε βλέπω τον άνθρωπο πουθατην πραγματοποιήσει"[7]. Ο Μπολίβαρ δεν απάντησε, αλλά μέσα του αποδέχτηκε την πρόκληση. Συναντήθηκε μετον Σιμόν Ροδρίγκες και έκαναν μαζί μια περιήγηση στηνΕυρώπη. Προς το τέλος του ταξιδιού, πήρε τον όρκο τουστηΡώμη.[7]
Ο Μπολίβαρ επέστρεψε στο Καράκας το1807. Ζούσε σαν πλούσιος κρεολός, διαχειριζόμενος υποδειγματικά τα απέραντα κτήματά του. Ωστόσο, σε τακτικές συγκεντρώσεις, δήθεν φιλοσοφικές ή χαρτοπαικτικές[7], αναζητούσε μαζί με τους νεαρούς ομοϊδεάτες του κρεολούς τις πιο πρόσφορες μεθόδους γιατην επίτευξη των δημοκρατικών σκοπών τους.
Όταν οΝαπολέων έκανε τονΙωσήφ Βοναπάρτη βασιλιά της Ισπανίαςκαιτωναποικιών της το 1808, συμμετείχε στο στρατιωτικό αντιστασιακό κίνημα στη Νότια Αμερική. Το κίνημα του Καράκας ανακήρυξε την ανεξαρτησία της χώρας το 1810 και ο Μπολίβαρ στάλθηκε στηΒρετανίασε διπλωματική αποστολή.
Ο Μπολίβαρ γύρισε πίσω στη Βενεζουέλα το 1811. Όμως τον Ιούλιο του 1812 ο ηγέτης του στρατιωτικού κινήματος Φρανσίσκο ντε Μιράντα παραδόθηκε στους Ισπανούς καιο Μπολίβαρ κατέφυγε στηνΚαρθαγένη της Ινδίας(Cartagena, Colombia). Την περίοδο αυτή ο Μπολίβαρ έγραψε τοΜανιφιέστο της Καρταχένα.
Ο Μπολίβαρ σε ηλικία 29 ετών
Το 1813, αφού ανέλαβε στρατιωτικά καθήκοντα στηΝέα Γρανάδα σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνέλευσης της Τούνχα, ηγήθηκε της εισβολής στη Βενεζουέλα στις 14 Μαΐου. Αυτή ήταν η αρχή της Campaña Admirable, της Θαυμαστής Εκστρατείας. Μπήκε στηΜέριδα της Βενεζουέλας στις 23 Μαΐου, όπου τον ανακήρυξαν El Libertador (επειδή τους απελευθέρωσε από τον ισπανικό στρατό), και ακολούθησε η κατάληψη τουΤρουχίγιο στις 9 Ιουνίου. Έξι μέρες αργότερα, στις 15 Ιουνίου, υπαγόρευσε την περίφημη Διακήρυξη του Πολέμου μέχρι Θανάτου (Decreto de Guerra a Muerte). ΤοΚαράκας ανακαταλήφθηκε στις 6 Αυγούστου 1813 και ο Μπολίβαρ καθιερώθηκε ως "El Libertador", ανακηρύσσοντας τη Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.
Το 1816, με βοήθεια από την Αϊτή (η οποία του δόθηκε επειδή υποσχέθηκε ότι θα ελευθέρωνε τους σκλάβους), ο Μπολίβαρ έκανε απόβαση στη Βενεζουέλα και κατέλαβε την Ανγκοστούρα (σήμερα Πόλη Μπολίβαρ).
Πρόσθετες νίκες στις Μάχες του Καραβόβο το 1821 και της Πιτσίντσα το 1822 εδραίωσαν την κυριαρχία τουστη Βενεζουέλα καιστοΙσημερινό αντίστοιχα. Μετά από συνάντηση στο Γουαγιακίλ στις 26 και 27 Ιουλίου 1822 μετονΑργεντίνο Στρατηγό Χοσέ ντεΣαν Μαρτίν (ο οποίος, έχοντας ελευθερώσει εν μέρει τοΠερού, τον Αύγουστο του 1821 απέκτησε τον τίτλο Προστάτης της Περουβιανής Ελευθερίας), ο Μπολίβαρ ανέλαβε να ολοκληρώσει την απελευθέρωση του Περού.
Μάχη του Χουνίν
Η Περουβιανή συνέλευση στις 10 Φεβρουαρίου 1824 τον όρισε δικτάτορατου Περού, κάτι που επέτρεψε στον Μπολίβαρ να αναδιοργανώσει ριζικά την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση. Ο Μπολίβαρ, μετη βοήθεια τουΑντόνιο Χοσέ ντε Σούκρε, νίκησε το ισπανικό ιππικό στις 6 Αυγούστου 1824 στη Μάχη του Χουνίν. Ο Σούκρε κατέστρεψε τις υπόλοιπες ισπανικές δυνάμεις (οι οποίες εξακολουθούσαν να υπερέχουν αριθμητικά) στη Μάχη του Αγιακούτσο στις 9 Δεκεμβρίου.
Στις 6 Αυγούστου 1825, στη Συνέλευση του Άνω Περού, δημιουργήθηκε ηΔημοκρατία της Βολιβίας. Έτσι, ο Μπολίβαρ έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους από τους οποίους μια χώρα έχει πάρει το όνομά της. Το σύνταγμα αντανακλούσε τις επιρροές που είχε στην πολιτική σκέψη του Μπολίβαρ ηΓαλλικήκαιΣκοτσέζικη Διαφώτιση, καθώς καιοιΈλληνεςκαιΡωμαίοι κλασικοί συγγραφείς.
Ο Μπολίβαρ δυσκολεύτηκε πολύ να διατηρήσει τον έλεγχο στην τεράστια Μεγάλη Κολομβία. Το 1826 εσωτερικές διαμάχες δημιούργησαν έντονες διαφωνίες σε όλη τη χώρα και προκάλεσαν εξεγέρσεις στη Βενεζουέλα, φέρνοντας την εύθραυστη νοτιοαμερικανική συμμαχία στο χείλος της κατάρρευσης. Επιτεύχθηκε συμφωνία με τους Βενεζουελανούς αντάρτες, στους οποίους δόθηκε αμνηστία, αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν οι αντιφρονούντες στη Νέα Γρανάδα. Σεμια προσπάθεια να κρατήσει τη συνομοσπονδία ενιαία, ο Μπολίβαρ συγκάλεσε συνταγματική συνέλευση στηνΟκάνια της Κολομβίας τον Απρίλιο του 1828.
Έβλεπε το όνειρό τουγιαμια ομοσπονδία όλων των νέων ανεξάρτητων δημοκρατιών, στοστυλ της Αμερικανικής Επανάστασης, μεμια κυβέρνηση πουθα αναγνώριζε καιθα διαφύλαττε τα ατομικά δικαιώματα, να υποχωρεί στις πιέσεις από διάφορα συμφέροντα που υπήρχαν σε όλη την περιοχή, τα οποία απέρριπταν το μοντέλο αυτό και ενδιαφερόντουσαν λίγο ή και καθόλου για φιλελεύθερες αρχές.
Γιατον λόγο αυτό, καιγιανα αποτρέψει τη διάλυση, ο Μπολίβαρ προσπάθησε να δημιουργήσει στη Μεγάλη Κολομβία ένα πιο συγκεντρωτικό μοντέλο κυβέρνησης, το οποίο θα περιείχε μερικά ή όλα τα στοιχεία του βολιβιανού συντάγματος πουο ίδιος είχε γράψει (το οποίο περιλάμβανε ισόβια προεδρία με δυνατότητα επιλογής του διαδόχου, ανκαι αυτό ήταν θεωρητικά υπό τον έλεγχο ενός περίπλοκου συστήματος ισορροπιών).
Η Μανουέλα Σάενς
Αυτή η κίνηση θεωρήθηκε αμφιλεγόμενη και αυτός ήταν ένας από τους λόγους πουοι προσπάθειες αυτές συνάντησαν μεγάλη αντίσταση. Η συνέλευση παρ' ολίγο να τελειώσει με ένα έγγραφο το οποίο θα δημιουργούσε μια ριζικά ομόσπονδη κυβέρνηση, η οποία θα μείωνε σημαντικά τις εξουσίες της κεντρικής διοίκησης.
Δυσαρεστημένοι μετην προοπτική αυτή, οι αντιπρόσωποι του Μπολίβαρ εγκατέλειψαν τη συνέλευση. Μετά την αποτυχία της συνέλευσης, λόγω σοβαρών πολιτικών διαφωνιών, ο Μπολίβαρ ανακήρυξε τον εαυτό του δικτάτορα στις 27 Αυγούστου 1828. Το θεώρησε αυτό ως προσωρινό μέτρο, ως μέσο γιανα αποκαταστήσει την κυριαρχία τουκαινα διασώσει τη Δημοκρατία, ανκαι έτσι αύξησε τη δυσαρέσκεια καιτο θυμό στους πολιτικούς του αντιπάλους. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1828 έγινε αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του, εν μέρει χάρη στην ερωμένη τουΜανουέλα Σάενς, σύμφωνα μετη λαϊκή πεποίθηση.
Παρόλο πουη απόπειρα δολοφονίας δεν έπληξε σωματικά τον Μπολίβαρ, τον επηρέασε βαθύτατα. Οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν και κατά τα επόμενα δύο χρόνια έγιναν εξεγέρσεις στη Νέα Γρανάδα, τη Βενεζουέλα καιτο Εκουαδόρ.
Ο Μπολίβαρ παραιτήθηκε από την προεδρία στις 27 Απριλίου 1830, με πρόθεση να αυτοεξοριστεί στηνΕυρώπη, κατά πάσα πιθανότητα στηΓαλλία. Είχε ήδη στείλει διάφορα κιβώτια (τα οποία περιλάμβαναν τα προσωπικά του αντικείμενα καιτα γραπτά του) στην Ευρώπη πριν από την αναχώρησή του.
Το μνημείο Σιμόν Μπολίβαρ κοντά στη Σάντα Μάρτα, Κολομβία
Πέθανε προτού αναχωρήσει, μετά από οδυνηρή μάχη μετηφυματίωση, στις 17 Δεκεμβρίου 1830 στην Κίντα δεΣαν Πέδρο Αλεχαντρίνο", στηΣάντα ΜάρταστηνΚολομβία.
Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν από τη Σάντα Μάρτα στοΚαράκαςτο 1842, όπου κτίστηκε μνημείο γιατην ταφή του. ΗΚίντα κοντά στη Σάντα Μάρτα έγινε μουσείο με πολλές αναφορές στη ζωή του.[8]
Λίγο πριν πεθάνει, ο Μπολίβαρ ζήτησε από τον προσωπικό του βοηθό, τον Στρατηγό Ντανιέλ Φλορένσιο Ο' Λήρινα κάψει το εκτενές αρχείο μετα γραπτά, τις επιστολές και τις ομιλίες του. ΟΟ' Λήρυ δεν υπάκουσε την εντολή καιτατα γραπτά διασώθηκαν, δίνοντας στους ιστορικούς τεράστιο πλούτο πληροφοριών γιατη φιλελεύθερη φιλοσοφία και σκέψη του Μπολίβαρ.
Οι ομιλίες καιτα γραπτά του Μπολίβαρ δείχνουν ότι ήταν υπέρ του περιορισμένου κράτους, του διαχωρισμού των εξουσιών, της θρησκευτικής ελευθερίας, του δικαιώματος ιδιοκτησίας καιτου κράτους δικαίου.
Ο Σιμόν Μπολίβαρ δεν άφησε απογόνους. Οι κατοπινοί συγγενείς του προέρχονται από την αδελφή του Χουάνα Μπολίβαρ υ Παλάσιος, η οποία παντρεύτηκε τον Ντιονίσιο Παλάσιος υ Μπλάνκο (θείο του Σιμόν και της Χουάνα από την πλευρά της μητέρας τους) και απέκτησε δύο παιδιά: τον Γκιγέρμο καιτην Μπενίνια.
Ο Γκιγέρμο σκοτώθηκε πολεμώντας στο πλευρό του θείου τουστη μάχη της Λα Ογάσα το 1827. Η Μπενίνια Παλάσιος υ Μπολίβαρ παντρεύτηκε τον Πέδρο Αμέστοϊ. Τα δισέγγονά τους, Πέδρο καιΕδουάρδο Μεντόσα ΓκοϊτικόαζουνστοΚαράκαςκαι είναι οιπιο κοντινοί συγγενείς του Μπολίβαρ πουζουν σήμερα.[9]
Εκτός από τα αγάλματα που παρουσιάζονται σε αυτό το λήμμα, υπάρχει ένα άγαλμα του Μπολίβαρ στην Ουάσινγκτον στις ΗΠΑ, στοΚάιρο της Αιγύπτου, στη Λεωφόρο Ρεφόρμα στηνΠόλη του Μεξικό, καιστηνΠόλη του Κεμπέκ. Προτομή τουστην Γλυφαδα, Αττικής, έχει δωριθεί από Ελληνο-Βενεζουελανούς καιτην κυβέρνηση της Βενεζουέλας, το 1978. Μια κεντρική λεωφόρος στηνΆγκυρα της Τουρκίας φέρει το όνομά του.
Πρόεδρος έξι εθνών: Βολιβία, Κολομβία, Εκουαδόρ, Παναμάς, Περού και Βενεζουέλα. (Επίσημα, μόνο της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού και της Βενεζουέλας.)
