Προέρχεται από τοφοινικικό γράμμαχεθκαισε ορισμένα τοπικά αλφάβητα της αρχαίας Ελλάδας διατήρησε καιτην μορφή αυτήν. Στα περισσότερα αλφάβητα συμβόλιζε τον δασύ ήχο του πνεύματος της δασείαςκαι προφερόταν ως ἦτα(ēta). Στο ιωνικό αλφάβητο όμως, επειδή ηιωνική διάλεκτος απώλεσε τον αρχικό δασύ φθόγγο στις λέξεις («ψίλωση»), κατέληξε να προφέρεται ως ἦτα(ēta)καινα συμβολίζει τομακρόχρονοφωνήεν [ē]. Όταν όμως καθιερώθηκε το ιωνικό αλφάβητο σε πολλές περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, προέκυψε η ανάγκη να αποδίδεται με κάποιον τρόπο ο δασύς φθόγγος, μιακαιτο ήτα ήταν πλέον [ē]. Έτσι κατέληξαν να χρησιμοποιούνται τα δύο μισά τουΗ, τομεν αριστερό ἧτα (├) ως δασύς φθόγγος, τοδε δεξιό γιανα αποδώσει την έλλειψη δασύτητας ἦτα (┤). Τα πνεύματα δασεία (῾ ) και ψιλή (᾿) όπως τα ξέρουμε σήμερα προέκυψαν από το αριστερό καιτο δεξί μισό τουΗ αντίστοιχα.[1]
Στη σύγχρονη προφορά ταυτίζεται μετοι.Η εξέλιξη αυτή στην προφορά πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο της κοινής ελληνικής και ονομάστηκε ιωτακισμός).[2]
ΤοΗ αντιστοιχεί στο λατινικό Hh, όταν συμβολίζει τον ήχο της δασείας (π.χ. ῾Ελλάς → Hellas), αλλά στοEe (π.χ. Άρης → Ares) ή στοIi, όταν συμβολίζει φωνήεν (π.χ. Αθήνα → Athina).