Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 15/08/2021.
Οαυνανισμός είναι η διέγερση τωνγεννητικών οργάνων ενός ατόμου από το ίδιο με στόχο την πρόκληση ηδονής, οργασμούκαι ικανοποίησης της γενετήσιας ορμής του χωρίς σεξουαλική επαφήμε άλλο άτομο. Εκτός από τους ανθρώπους, ο αυνανισμός συναντάται καισε μεγάλο αριθμό ειδών του ζωικού βασιλείου.
Κορσές κατά του αυνανισμού, από γαλλικό βιβλίο περί το 1815
Η λέξη προέρχεται από το όνομα τουβιβλικού προσώπου Αυνάν, απογόνου τουΙακώβ μέσω τουΙούδα. Ο Αυνάν δεν αυτοϊκανοποιούνταν ακριβώς αλλά —παραβαίνοντας την υποχρέωση που είχε αναλάβει συνάπτοντας ανδραδελφικό γάμο— είχε διακεκομμένη συνουσία (λατινικά: coitus interruptus, δηλαδή «τραβιόταν» πριν εκσπερματώσει και «τελείωνε» μόνος του) μετη γυναίκα του (και χήρα του αδελφού του, ο οποίος ονομαζόταν Ηρ). Ο Αυνάν δεν επιθυμούσε να αποκτήσει απόγονο πουθα συνέχιζε την οικογενειακή γραμμή του νεκρού αδελφού του αλλά απέβλεπε στην απόκτηση της κληρονομιάς τωνπρωτοτοκίωντου. (Γένεση 38:2-10)[1]
Αναλυτικότερα, το αντίστοιχο χωρίο της βίβλου έχει ως εξής: «Τότε ο Ιούδας είπε στον Αυνάν: 'πήγαινε στη γυναίκα του αδελφού σουκαι εκπλήρωσε το καθήκον σου ως αδελφός τού άντρα της, να δώσεις απόγονο στον αδελφό σου'. Ο Αυνάν, επειδή ήξερε ότι ο απόγονος δενθα ανήκε σ' αυτόν, κάθε φορά που πλάγιαζε μετη γυναίκα του αδελφού του, έριχνε το σπέρμα στηγη, γιαναμην δώσει απόγονο στον αδελφό του[2]».
Ανκαιο αυνανισμός γίνεται συνήθως μετη χρήση τωνχεριών, μπορεί να χρησιμοποιούνται και αντικείμενα όπως σεξουαλικά βοηθήματα. Ο αυνανισμός αποτελεί σεξουαλική πράξη τόσο των ανδρών όσο καιτων γυναικών, η οποία εκδηλώνεται για πρώτη φορά συνήθως κατά την περίοδο της εφηβείαςτου ατόμου, χωρίς όμως να περιορίζεται σε αυτήν. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων αυνανίζεται και μετά την ενηλικίωση, ενώ έρευνες σε βρέφη και νήπια έχουν αποδείξει ότι η άντληση ευχαρίστησης από την επαφή μετα γεννητικά όργανα συναντάται ήδη από αυτές τις ηλικίες.
Παραλλαγή αποτελεί ο αμοιβαίος αυνανισμός (ουσιαστικά δεν πρόκειται για αυνανισμό αλλά γιαμια μορφή σεξουαλικής επαφής), κατά τον οποίο δυο άτομα διαφορετικού ή του ίδιου φύλου ερεθίζουν το ένα το άλλο με σκοπό να φτάσουν σε οργασμό. Κυρίως χρησιμοποιείται σαν σεξουαλικό παιχνίδι, αλλά μπορεί να συμβεί και ανάμεσα σεδυο άτομα πουγια οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούν ή δεν θέλουν να έρθουν σε ολοκληρωμένη επαφή. Σύμφωνα με αρκετούς ιατρούς και ειδικούς[3], ο αυνανισμός έχει αρκετά οφέλη γιατον ανθρώπινο οργανισμό, όπως βελτίωση του ύπνου, ανακούφιση από το στρες, ενίσχυση της διάθεσης και βελτίωση της υγείας του προστάτη.
Ο γυναικείος αυνανισμός περιλαμβάνει το χάιδεμα ή το τρίψιμο τουαιδοίου, ειδικά της κλειτορίδας, μετον δείκτη ή τα μεσαία δάχτυλα ή καιτα δύο. Πολλές φορές, διεισδύονται στονκόλπο ένα ή περισσότερα δάχτυλα ώστε να αγγιχθεί το μπροστινό του τοίχωμα, όπου εκεί μπορεί να βρίσκεται τοσημείο G.
Οιπιο συνηθισμένες στάσεις αυνανισμού είναι ανάσκελα, μπρούμυτα, σε καθιστή θέση, γονατιστά ή ακόμα καισε όρθια στάση. Στη μπανιέρα ή στοντουζ, μία γυναίκα μπορεί να κατευθύνει το νερό στη κλειτορίδα, στο αιδοίο ή στοπερινέο της, μέσω μίας κεφαλής ντουζ. Ξαπλώνοντας μπρούμυτα, μπορεί κάποια να χρησιμοποιήσει τα χέρια της ή να καβαλήσει ένα μαξιλάρι, να χρησιμοποιήσει τη γωνία ενός κρεβατιού ή το πόδι ενός συντρόφου καινα τρίψει το αιδοίο καιτη κλειτορίδα της πάνω τους.
Οι γυναίκες μπορούν να ερεθιστούν σεξουαλικά, σταυρώνοντας τα πόδια τους σφιχτά, δημιουργώντας έτσι πίεση στα γεννητικά τους όργανα. Αυτό μπορεί να γίνει και δημόσια, χωρίς να γίνεται αντιληπτό.
Ηπιο συνηθισμένη τεχνική αυνανισμού για τους άνδρες είναι το κράτημα τουπέουςμετο ένα χέρι και έπειτα η ρυθμική κίνηση της παλάμης πάνω-κάτω στηβάλανο, ή καιστη βάση του πέους. Αυτός ο τύπος ερεθισμού οδηγεί τον άνδρα σεοργασμόκαιεκσπερμάτωση. Oι συχνότερες στάσεις αυνανισμού για τους άνδρες είναι ανάσκελα, μπρούμυτα, σε καθιστή θέση, σε όρθια στάση ή γονατιστά. Ο παράλληλος ερεθισμός τουοσχέουτωνόρχεων ή οι μαλάξεις στοπερίνεο είναι, επίσης, συνηθισμένες κινήσεις κατά τον αυνανισμό.
Ο τρόπος αυνανισμού μπορεί να διαφέρει ανάμεσα σεπεριτμημένους άνδρες καιμη. Για τους μη περιτμημένους άνδρες ο ερεθισμός του πέους επιτυγχάνεται μετο "τρίψιμο" της ακροποσθίας (του δέρματος) πάνω στη βάλανο. Στους περιτμημένους άνδρες ο ερεθισμός επιτυγχάνεται μετην άμεση επαφή της παλάμης μετην κεφαλή. Η χρήση λιπαντικού ενδείκνυται, τόσο γιατη βελτίωση της αίσθησης, όσο καιγιατην μείωση τριβών, ιδίως στους περιτμημένους άνδρες.
Άλλοι τρόποι ερεθισμού τουπέους μπορεί να περιλαμβάνουν άμεση διέγερση της βαλάνουμετην παλάμη ή τα δάχτυλα, ή το τρίψιμο του πέους επάνω σε μαλακές επιφάνειες, όπως στρώμα, γιατην επίτευξη οργασμού. Η τελευταία πρακτική μπορεί να εμφανιστεί κατά τηνεφηβική ηλικία, ή και νωρίτερα, ως μια πρώτη μορφή αυνανισμού. Τέλος, ο ερεθισμός τουπροστάτη είναι, επίσης, μια τεχνική που επιλέγουν ορισμένοι άνδρες στον αυνανισμό. Αυτό μπορεί να γίνει με εξωτερική διέγερση του περίνεου και της βάσης του πρωκτού, είτε με διείσδυση για άμεση διέγερση του προστάτη.
Ο αυνανισμός είναι ταμπούγια ορισμένους ανθρώπους, ενώ κατά την εφηβεία μπορεί να αποτελέσει πηγή ενοχών, πράγμα έως ένα βαθμό φυσιολογικό αφού πρόκειται γιαμια νέα και άγνωστη πτυχή στη σεξουαλικότητα του εφήβου. Σε παλαιότερες εποχές θεωρούνταν επιβλαβής γιατη σωματική ή την ψυχική υγεία του ατόμου, με διαδεδομένες τις φήμες ότι μπορεί να οδηγήσει σεκώφωση, τύφλωσηκαινα προκαλέσει κύφωση. Σήμερα όμως η επιστήμη δεντον συνδέει πλέον με κανενός είδους παρενέργειες σωματικές ή ψυχικές, εκτός από τις περιπτώσεις όπου η πράξη γίνεται με υπερβολική συχνότητα ή υποκαθιστά τη φυσιολογική σεξουαλική ζωή ενός ενήλικου ατόμου. Χρησιμοποιήθηκε από ψυχαναλυτές κατά το 19ο αιώνα γιατη «θεραπεία» της υστερίας στις γυναίκες. Τα επόμενα χρόνια επικράτησε η αντίληψη ότι κατά τον αυνανισμό αφαιρείται ουσία από τομυελό των οστών, όμως σήμερα μία τέτοια αντίληψη θεωρείται άτοπη και απόλυτα αναληθής από τους επιστήμονες.
Αναφορές για ανδρικό αυνανισμό συναντάμε από προϊστορικές ζωγραφιές σε πέτρες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ένα φιγουρίνι από άργιλο της 4ης χιλιετίας π.Χ. που βρέθηκε σε χώρο αρχαίου ναού στη Μάλτα παρουσιάζει μία γυναίκα αυνανιζόμενη. Βεβαίως στους άνδρες ο αυνανισμός ήταν πιο συχνός.[εκκρεμεί παραπομπή]
Μία ηθική θεώρηση του αυνανισμού έγινε από τον Έλληνα φιλόσοφο Διογένη τον Κυνικό, όπως μας την παραδίδει οΔίων Χρυσόστομος (Λόγοι, 6). Ο Διογένης απέδιδε την επινόηση του αυνανισμού στον θεό Ερμή, ο οποίος και λυπήθηκε τονγιοτουΠάναπου κυνηγούσε τηνΗχώ αλλά φάνηκε ανίκανος νατην σαγηνεύσει, και έτσι του έμαθε το τέχνασμα του αυνανισμού γιανα ανακουφίζεται. ΟΠανμετην σειρά του δίδαξε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς βοσκούς οι οποίοι την διέδωσαν. Σύμφωνα μετον Δίωνα Χρυσόστομο, ο ίδιος ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος τον ερώτησε εάν δεν ντρέπεται, αυτός του απάντησε «μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω καιτην πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου».[4]
Επίσημη ονομασία του όρου σύμφωνα μετηνΟρθόδοξη Εκκλησία είναι «η κατά μόνας αμαρτία», θεωρώντας την έτσι σαφώς ως αμαρτία.
Σύμφωνα μετοΕκκλησιαστικό Δίκαιο της Ορθόδοξης εκκλησίας, αν ένας κληρικός προκαλέσει την έκκριση του σπέρματός του μέσω αυνανισμού, τιμωρείται με αργία από τα καθήκοντά τουγια ένα έτος. Αναμένεται να διακόψει αυτή τη συνήθεια· αντην ασκεί κατ' εξακολούθηση, τότε καθαιρείται. Ανο αυνανιζόμενος είναι λαϊκός ή μοναχός, τότε τιμωρείται με απλό αφορισμό σαράντα ημερών, τις οποίες θα πρέπει να περάσει με ξηροφαγία και εκατό γονυκλισίες ημερησίως. Διπλάσια ως προς τις ημέρες του αφορισμού και της ξηροφαγίας, αλλά ίδια ως προς τον αριθμό των γονυκλισιών, είναι η τιμωρία εκείνου που συμμετείχε σε αμοιβαίο αυνανισμό («διπλήν εργαζόμενος την μαλακίαν»).[5].
Κατά τονπ. Φιλόθεο Φάρο[6], σύμφωνα μετην Ορθόδοξη Παράδοση καιτην γνήσια Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία, σημασία δεν έχει η πράξη όσο το κίνητρο· η πράξη συνιστά αμαρτία εάν καικαθ' όσον κίνητρο έχει όχι την αγάπη, αλλά την ικανοποίηση του εγωισμού. Έτσι, ο αυνανισμός θεωρείται εκκλησιαστικά αμαρτία στο μέτρο πού βρίσκει εφαρμογή η γραφή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (κεφε', στιχ. 28) "Πάς ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εντη καρδία αυτού", δηλαδή στο επίπεδο της σκέψης και της φαντασίωσης του κάθε ανθρώπου κατά τη διάρκεια της πράξης, προς ικανοποίησιν του εγωισμού.
Σύμφωνα μετον καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στηνΚαλιφόρνια Τόμας Β. Λακέρ[7], τόσο στον αρχαίο, όσο καιστον εβραϊκό καιστον χριστιανικό κόσμο, ελάχιστο ενδιαφέρον είχε η θρησκευτική και ηθική διδασκαλία γιατον αυνανισμό. Το «κατά µόνας βίτσιο» ή «µόλυνση» ή «σεξουαλική κατάχρηση του εαυτού», όπως ονομάστηκε, γεννήθηκε γύρω στο1712. Ο αυνανισμός, σύμφωνα πάντα μετον Λακέρ, υπήρξε, ως κακό, δηµιούργηµατου∆ιαφωτισµούκαι όχι της παραδοσιακής θρησκευτικής ηθικής. Ο αυνανισμός δεν ανησύχησε τους συντηρητικούς, οι οποίοι τον θεωρούσαν για αιώνες ένα από τα πολλά σαρκικά αµαρτήµατακαι όχι βεβαίως το σημαντικότερο· αντίθετα, εκείνοι που πρώτοι ανησύχησαν γιατον αυνανισμό καιτον δαιμονοποίησαν, πρώτα ηθικώς και κατόπιν ιατρικώς, ήταν οι προοδευτικοί διαφωτιστές, οι οποίοι αντιμετώπιζαν μεν θετικά τη σεξουαλική απόλαυση, όμως προσπαθούσαν ναδηµιουργήσουν µια ηθική φιλοσοφία µε επίκεντρο το αυτεξούσιο, κάτι στο οποίο, κατά την αντίληψή τους, ο αυνανισμός ήταν αντίθετος.
Σταελληνικά, όπως καισε άλλες γλώσσες, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός λέξεων που περιγράφουν την πράξη του αυνανισμού όπως και γενικότερα τις εκφάνσεις της σεξουαλικότητας του ατόμου καιτα γεννητικά όργανα καιτων δύο φύλων.
Η λέξη αυνανισμός έχει μία επίσημη χροιά και απαντά σε επιστημονικά κείμενα. Παράλληλη χρήση έχει καιη λέξη αυτοϊκανοποίηση.
Μία λόγια και περιφραστική έκφραση είναι ηπροσφιλής κατά μόνας διέγερση ή ηδονή ή απασχόλησημετο τελευταίο να είναι περισσότερο ειρωνικό.
Στην καθομιλουμένη γλώσσα επικρατεί ο όρος μαλακίαπου σημαίνει επίσης και «ανοησία»,καθώς καιη φράση την παίζω (για άντρα) καιτο ξύνωγια γυναίκα.
↑Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας, Η Αγία γραφή: Παλαιά και Καινή Διαθήκη: Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα 1997, σελ.51
↑Σύστημα του Εκκλησιαστικού Δικαίου κατά τηνεν Ελλάδι ισχύν αυτού, Τομ. 3ος, «Το Ποινικόν Δίκαιον της Εκκλησίας», Παναγιώτης Παναγιωτάκος, Αθήνα, 1962, σ. 585-622, όπως εμφανίζεται στον ιστότοπο του«Ιού».
