Το κλίμα της χώρας είναι θερμό ισημερινό καιοι περισσότερες βροχές πέφτουν το καλοκαίρι. Η Ακτή του Πιπεριού αποτελείται από μακρόβια δάση. Στις εσωτερικές ζώνες υπάρχουν σαβάνες, όπου ζουν σαρκοφάγα ζώα καιστο δάσος ζουνκερκοπίθηκοι, χιμπατζήδες, φίδιακαιμαγκούστες. Από το 1989, η Λιβερία έχει ζήσει δύο εμφυλίους πολέμους, τον πρώτο (1989–1996) καιτο δεύτερο (1999–2003), που είχαν αποτέλεσμα να καταστραφεί η οικονομία του κράτους καινα δημιουργηθεί κύμα προσφύγων σε άλλες αφρικανικές χώρες. Πρόεδρος στη χώρα είναι οΤζόζεφ Μποακάι.
Το όνομα της χώρας σημαίνει «ελευθερία» και αναφέρεται στους απελευθερωμένους σκλάβους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Λιβερία το 1822 και ίδρυσαν το κράτος το1847μετην υποστήριξη της κυβέρνησης τωνΗΠΑ. Δημιούργησαν έτσι μια νέα εθνοτική ομάδα, τους Αμερικανολιβεριανούς.[4] Ωστόσο, η εισαγωγή αυτής της εθνοτικής ομάδας πυροδότησε εντάσεις με τις 16 άλλες κύριες εθνότητες.[5]
Η Λιβερία βρίσκεται στη Δυτική Αφρικήκαι συνορεύει μετον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό από τα νοτιοδυτικά. Ουσιαστικά το έδαφος του κράτους αποτελείται από μια παράκτια λωρίδα από τον ποταμό Μάνο στα δυτικά μέχρι τον Καβάλο στα ανατολικά. Η λωρίδα αυτή αντιστοιχεί στην Ακτή του Πιπεριού (έτσι ονομαζόταν κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας). Μετά τη λωρίδα αυτή, προς το εσωτερικό βρίσκεται μια ζώνη με χαμηλούς λόφους, οι οποίοι σταδιακά υψώνονται και φτάνουν τα 1.700 μέτρα (στα Όρη Νίμπα, στα σύνορα μετηΓουινέα). Το ψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Όρος Γούτεβε στα 1.440 μέτρα. Ψηλότερο, με 1.752 μ. υψόμετρο, είναι το όρος Νίμπα, που ανήκει όμως (γεωγραφικά) καιστηΓουινέακαιτηνΑκτή Ελεφαντοστού.[5]Η ακτή της είναι αλίμενη και μαστίζεται από καταιγίδες.
Το κλίμα της Λιβερίας είναι τυπικό για χώρες του Κόλπου της Γουινέας. Αυτό σημαίνει ότι οι μουσώνες επηρεάζουν τις βροχοπτώσεις, οι οποίες είναι περισσότερες από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο. Ακολουθεί η ξηρή εποχή. Μεταξύ Δεκεμβρίου και Μαρτίου οι άνεμοι χαρματάν (ξηροί) μειώνουν την υγρασία. Η θερμοκρασία κατά την εποχή των βροχών είναι 24-25 βαθμούς Κελσίου, ενώ κατά την ξηρή εποχή κυμαίνεται από 26 μέχρι 30 βαθμούς Κελσίου. Η θερμοκρασία δεν παρουσιάζει αξιόλογη μεταβολή τη μέρα καιτη νύχτα συγκριτικά. Η χώρα είναι ηπιο βροχερή του Κόλπου της Γουινέας.
Ελάχιστες πληροφορίες είναι γνωστές για τους πρώτους πληθυσμούς που κατοικούσαν στο έδαφος της χώρας κατά τα προϊστορικά χρόνια. Μερικές ομάδες πληθυσμών είχαν εγκατασταθεί σε δάση στο εσωτερικό, προς τα τέλη της νεολιθικής περιόδου. Στη συνέχεια αυτές οι εθνότητες υποτάχθηκαν στους Μαντίνγκο, οι οποίοι είχαν ενιαία πολιτική οργάνωση. Τον 15οκαι 16ο αιώνα Ευρωπαίοι έμποροι επισκέφτηκαν πολλές φορές τη χώρα, κυρίως γιατη φόρτωση του περιζήτητου αφρικανικού πιπεριού, χωρίς όμως να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί. Η λεγόμενη «Ακτή του Πιπεριού» τέθηκε υπό τον έλεγχο τωνΠορτογάλων, οι οποίοι ασχολήθηκαν ευρύτατα μετοδουλεμπόριο. Το1821η σημερινή χώρα επιλέχθηκε από την Αμερικανική Εταιρεία Αποικισμού της Νέας Υόρκης γιατον πυρήνα ενός ανεξάρτητου αφρικανικού κράτους. Εκεί θα ζούσαν οι Αφροαμερικανοί που είχαν απελευθερωθεί από τη δουλεία. Οι πρώτοι άλλοτε σκλάβοι εγκαταστάθηκαν το1822στο ακρωτήριο Μεσουράδο. Αυτοί και όσοι μεταφέρθηκαν τα επόμενα χρόνια (περί τους 20.000 μέσα σε περισσότερο από έναν αιώνα) ονομάστηκαν Αμερικανολιβεριανοί.
Ανθρωπολογικές έρευνες δείχνουν ότι η περιοχή της Λιβερίας κατοικείται τουλάχιστον από τον 12ο αιώνα, ή και ίσως νωρίτερα. Στα δυτικά έφτασαν λαοί που μιλούσαν τη γλώσσα Μέντε και ανάγκασαν πολλές άλλες μικρότερες εθνοτικές ομάδες να φύγουν προς τα νότια, κοντά στονΑτλαντικό. Την εποχή εκείνη αφίχθησαν μερικές εθνοτικές ομάδες όπως οι Ντέις, Μπάσα, Τους, Κρου, Γκόλα και Γκίσι.[6] Στις εσωτερικές περιοχές, ηερημοποίηση έκανε τους κατοίκους να μετακινηθούν καινα εγκατασταθούν στηνπιο υγρή περιοχή της Ακτής του Πιπεριού. Οι νέοι αυτοί κάτοικοι μετέφεραν την τεχνογνωσία νέων καλλιεργειών, όπως του ρυζιού και άλλες αλλαγές από τις Αυτοκρατορίες τουΜάλικαιτου Σονγκχάι.[7]ΟιΚρου αντιτάχθηκαν στη μετανάστευση των Βάι στην περιοχή του Όρους του Μεγάλου Ακρωτηρίου και συμμάχησαν με τους Μάνε. Παρά το γεγονός αυτό, οι Βάι παρέμειναν σε αυτήν την περιοχή.
Ανάμεσα στο 1461 και στα τέλη του 17ου αιώνα, Πορτογάλοι, Ολλανδοί και Βρετανοί έμποροι είχαν επαφές και είχαν ιδρύσει εμπορικούς σταθμούς στη Λιβερία. Οι Πορτογάλοι αποκαλούσαν την περιοχή Κόστα ντα Πιμέντα (Costa da Pimenta), το οποίο μεταφράστηκε στη συνέχεια ως «Ακτή των Πιπεριών», εξαιτίας της αφθονίας του συγκεκριμένου είδους πιπεριάς.
Το 1822 η Αμερικανική Εταιρεία Αποικισμού ίδρυσε τη Λιβερία, καθιστώντας την ως χώρο γιατην αποστολή απελευθερωμένων Αφροαμερικανών σκλάβων.[8]Οι Αφροαμερικανοί μετανάστευσαν στην αποικία καιοι απόγονοί τους αποτελούν μέρος του πληθυσμού σήμερα (γνωστοί ως Αμερικανολιβεριανοί). Το1841, έπειτα από περίοδο διενέξεων ανάμεσα στους αποίκους καιστην εταιρεία, αποφασίστηκε τελικά να δοθεί πλήρης αυτοδιαχείριση στη Λιβερία. Την ίδια χρονιά πρώτος έγχρωμος Κυβερνήτης ανέλαβε ο Τζόζεφ Ρόμπερτς. Στις 26 Ιουλίουτου1847οι Αμερικανολιβεριανοί οικιστές κήρυξαν την ανεξαρτησία της Λιβεριανής Δημοκρατίας. Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξελέγη ο Ρόμπερτς, ο οποίος διατηρήθηκε στην εξουσία έως το1856. Υπηρέτησε ξανά την περίοδο 1871-75.
Ιστορικά, η Λιβερία έτυχε υποστήριξης και άτυπης συνεργασίας μετην αμερικανική κυβέρνηση.[9]Η κυβέρνηση του νεοσύστατου κράτους βασίστηκε στο αμερικανικό μοντέλο διακυβέρνησης. Η αναγνώριση του νέου κράτους έγινε σταδιακά από μέλη της Διεθνούς Κοινότητας.
Σημαντικά γεγονότα των αρχών καιτων μέσων του 20ου αιώνα
ΣτονΠρώτο Παγκόσμιο Πόλεμοη χώρα βρέθηκε στο πλευρό των Συμμάχων, ενώ ένα βήμα γιατον εκσυγχρονισμό της οικονομίας αποτέλεσε η χορήγηση επιδότησης (1926) στην εταιρεία Φάιρστοουν, αμερικανικών συμφερόντων. Κατά τονΔεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οιΗΠΑ προμήθευσαν με τεχνική και οικονομική βοήθεια το αφρικανικό κράτος.
Το1931ηΚοινωνία των Εθνών αποφάσισε ότι η κυρίαρχη τάξη στη Λιβερία (Αμερικανολιβεριανοί) εκμεταλλεύονταν τους ιθαγενείς, με συνέπεια να παραιτηθεί ο πρόεδρος καινα προκληθεί πολιτική κρίση. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε το1936, ωστόσο οι διαφορές ανάμεσα στους ιθαγενείς καιστην κυρίαρχη τάξη παρέμειναν αγεφύρωτες. Ενδεικτικά, οι αυτόχθονες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Κατά τη διακυβέρνηση τουΓουίλιαμ Τάμπμαν (1943-1971) θεσπίστηκε πρόγραμμα για εθνική ενοποίηση και επιτεύχθηκε η νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας όλων των πολιτών. Παράλληλα, ποινικοποιήθηκαν οι φυλετικές διακρίσεις και έτσι η χώρα εξήλθε από την απομόνωση. Χαρακτηριστικά πρέπει να αναφερθεί ότι ως το1944η Λιβερία δεν είχε κανέναν αντιπρόσωπο στο εξωτερικό. Ο Τάμπμαν ανέλαβε μάλιστα και ρόλο διαμεσολαβητή σε άλλες χώρες της Αφρικής.
Το1971ο Τάμπμαν πέθανε και πρόεδρος έγινε ο ως τότε αντιπρόεδρος, Γουίλιαμ Τόλμπερτ. Το1975ο τελευταίος επανεξελέγη, ωστόσο ανατράπηκε μεπραξικόπημακαι δολοφονήθηκε τη νύχτα της 12ης Απριλίουτου1980. Ο στρατιωτικός Σάμιουελ Ντόε ηγήθηκε του πραξικοπήματος και κατέλυσε τη δημοκρατία, κυβερνώντας απολυταρχικά. Ήταν μάλιστα ο πρώτος αρχηγός Κράτους στη Λιβερία πουδεν ήταν μέλος της ελίτ των Αμερικανολιβεριανών.
Τον Οκτώβριο του 1985 διενεργήθηκαν οι πρώτες εκλογές μετά το πραξικόπημα, οι οποίες ουσιαστικά νομιμοποίησαν το αυταρχικό καθεστώς. Το Κόμμα Δράσης γιατη Λιβερία (LAP) του Τζάκσον Ντόε (καμία συγγένεια μετον στρατιωτικό) ήταν νικητής των εκλογών, με σχεδόν σύμφωνη γνώμη των διεθνών παρατηρητών. Ωστόσο, ο Σάμιουελ Ντόε απέλυσε την εφορευτική επιτροπή καιτην αντικατέστησε με μέλη προσκείμενα σε αυτόν. Η νέα Εκλογική Επιτροπή ανακήρυξε τον δικτάτορα νικητή των εκλογών με 50,9% των ψήφων. Σε ανταπάντηση, εκδηλώθηκε αντιπραξικόπημα στις 12 Νοεμβρίου από τονΤόμας Κουιόνκπα, οι άνδρες του οποίου κατέλαβαν το Προεδρικό Μέγαρο καιτον εθνικό ραδιοσταθμό. Τρεις μέρες μετά, το πραξικόπημα συνετρίβη και εντάθηκε η καταστολή από την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα τον φόνο περισσότερων από 2.000 πολιτών καιτη φυλάκιση πάνω από 100 πολιτικών της αντιπολίτευσης, μεταξύ των οποίων ο Τζάκσον Ντόε καιη μετέπειτα πρόεδρος, Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ.
Στα τέλη του 1989 ξέσπασε οπρώτος εμφύλιος πόλεμος στη Λιβερία. Κατά μεγάλο μέρος, ο πόλεμος αυτός οφείλεται στην ατμόσφαιρα δικτατορίας που καλλιεργήθηκε από το καθεστώς τουΣάμιουελ Ντόε. Ένας Αμερικανολιβεριανός, ονόματι Τσαρλς Τέιλορ εισέβαλε στην κομητεία Νίμπα με γύρω στους 100 άνδρες καιμετην υποστήριξη της Μπουρκίνα Φάσοκαι της Ακτής Ελεφαντοστού.[10]Οι μαχητές αυτοί κέρδισαν την υποστήριξη από μεγάλη μερίδα του ιθαγενούς πληθυσμού, οι οποίοι ήταν αγανακτισμένοι μετην τότε κυβέρνηση. Ως αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος της χώρας τέθηκε υπό τον έλεγχο των μαχητών. Την ίδια στιγμή, ο Γιόρμι Πρινς Τζόνσον δημιούργησε τον δικό του στρατό και κέρδισε την υποστήριξη των εθνοτικών ομάδων Γκίο και Μάνο.
Τον Αύγουστο του 1990 η Ομάδα Παρακολούθησης της Οικονομικής Κοινότητας Δυτικής Αφρικής οργάνωσαν τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις γιανα παρέμβουν με σκοπό την αποσόβηση της κρίσης. Τα στρατεύματα ήταν κυρίως από τηΝιγηρία, τηΓουινέακαιτηνΓκάνα. Ο Ντόε έπεσε σε ενέδρα στρατιωτών της φυλής Γκίο, οι οποίοι ήταν πιστοί στον πολέμαρχο Πρινς Τζόνσον. Εκεί, στο στρατηγείο του τελευταίου, οδηγήθηκε ο Ντόε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε.
Μετά τον θάνατο του Ντόε παραιτήθηκε ο προσωρινός πρόεδρος Έμος Σόγιερτο 1994 και παρέδωσε την εξουσία στο Συμβούλιο του Κράτους. Το 1997, έπειτα από αιματηρή ανταρσία, που υποστηρίχθηκε από τονΜουαμάρ αλ-Καντάφι, ηγέτη της Λιβύης, διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές. Πρόεδρος εξελέγη ο Τσαρλς Τέιλορ. Ο τελευταίος κυβέρνησε απολυταρχικά και προκάλεσε τονδεύτερο εμφύλιο πόλεμο στη Λιβερία, το 1999. Στους εμφυλίους πολέμους, υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι.
Στα μέσα του 2003 οι συγκρούσεις εντάθηκαν καιοι μάχες διεξάγονταν πιαστηΜονρόβια. Στις 15 Αυγούστουτου2003 αποβιβάστηκαν από αέρος 1000 Νιγηριανοί στρατιώτες, ως Αποστολή της ECOWASστη Λιβερία (ECOMIL).
Η διαμάχη γιατην εξουσία άρχισε να φθίνει καιοι διεθνείς και αμερικανικές πιέσεις οδήγησαν στην παραίτηση του Τέιλορ, ο οποίος αποδέχτηκε προσφορά ασύλου από τηΝιγηρία. Ο ίδιος δήλωσε ότι Θεού θέλοντος θα επέστρεφε. Στις 29 Μαρτίουτου2006 εκδόθηκε από τη Νιγηρία στηΣιέρα Λεόνε, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες γιαεγκλήματα πολέμου από Ειδικό Δικαστήριο. Για λόγους ασφαλείας, η δίκη του από το Δικαστήριο αυτό διεξάγεται στηΧάγη. Κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παραβιάσεις των Συνθηκών της Γενεύης και άλλες σοβαρές παραβιάσεις του ανθρωπίνου δικαίου.[11] Μερικοί στρατιώτες της ECOMIL αποσύρθηκαν τελικά και δύο τάγματα ενσωματώθηκαν στην Ειρηνευτική Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Λιβερία (UNMIL), δύναμης 15.000 ανδρών.
Η Λιβερία έχει διπλό νομοθετικό σύστημα, που βασίζεται στο αγγλοσαξονικό καιστο αμερικανικό Δίκαιο, όπως επίσης και άγραφους νόμους, για τους αυτόχθονες των αποκλειστικά αγροτικών φυλών.Ο σύγχρονος τρόπος διακυβέρνησης πρακτικά μονοπωλείται από την εκτελεστική εξουσία. Η τελευταία ασκείται από τον Πρόεδρο της Λιβερίας. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.
Μετά τη διάλυση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (1876), το Κόμμα των Αληθινών Ουίγων κυριάρχησε στην κυβέρνηση έως τοπραξικόπηματου1980. ΟΓουίλιαμ Τάμπμαν ήταν ο μακροβιότερος πρόεδρος στην ιστορία της αφρικανικής χώρας (1944-1971). Παρά τη διαφθορά, από την ίδρυση του κράτους το1847 ως την ανατροπή του δημοκρατικού καθεστώτος το1980η πολιτική ζωή της χώρας κυλούσε ομαλά. Μετά τους εμφυλίους πολέμους, η ηρεμία αποκαταστάθηκε στο κράτος και πρόεδρος ανέλαβε ηΈλεν Τζόνσον-Σίρλιφ.
Έπειτα από την εξορία του Τέιλορ, οΓκιούντε Μπράιαντ διορίστηκε πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης στα τέλη του2003. Το φθινόπωρο του 2005 οι εκλογές διεξήχθησαν με επιτυχία καισε κλίμα ειρήνης. Εκατοντάδες ψηφοφόρων περίμεναν στη ζέστη με υπομονή τη σειρά τους γιανα ψηφίσουν. Κατήλθαν συνολικά 23 υποψήφιοι γιατο προεδρικό αξίωμα και στις 11 Οκτωβρίουτου2005οι Λιβεριανοί προσήλθαν στις κάλπες. Το πρόωρο φαβορί ήταν ο αστέρας του ποδοσφαίρου, Τζορτζ Γουεά, μέλος της φυλής τωνΚρου. Κρίθηκε απαραίτητη η διεξαγωγή δευτέρου γύρου στις 8 Νοεμβρίουτου2005, στον οποίο αναδείχθηκε τελική νικήτρια ηΈλεν Τζόνσον-Σίρλιφ.
Η νέα πρόεδρος υπήρξε ξανά υποψήφια το1997, ηττήθηκε όμως από τονΤσαρλς Τέιλορ. Το2005 έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη πρόεδρος σε χώρα της Αφρικής. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προχώρησε στη διαγραφή του εξωτερικού χρέους της χώρας[12]
Ανάμεσα στις πρωτοβουλίες της ήταν καιη σύσταση Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης γιατη διερεύνηση των εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί κατά τους εμφυλίους πολέμους.[13]
Σύμφωνα μετην ετήσια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, το 2006, τη χρονιά αυτή συνεχίστηκαν οι σποραδικές συγκρούσεις ανάμεσα σε πρώην αντάρτες, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν αφοπλιστεί. Πάνω από 200.000 εκτοπισμένοι και εσωτερικοί πρόσφυγες επέστρεψαν στις εστίες τους. Αναφορικά μετη νομοθεσία, ο νόμος για τους βιαστές προέβλεπε όχι τηθανατική ποινή αλλά την ισόβια κάθειρξη[14]Ο άλλοτε πρόεδρος Τσαρλς Τέιλορ συνελήφθη ενώ προσπαθούσε να περάσει τα σύνορα μετοΚαμερούνκαι οδηγήθηκε για δίκη ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στηΧάγη.
Ο πληθυσμός είναι περίπου 5.613.000 κάτοικοι[1] σύμφωνα μετη μέση εκτίμηση των Ηνωμένων Εθνών γιατο 2024 και συναποτελείται από 16 ιθαγενείς εθνοτικές ομάδες, ενώ υπάρχουν και ξένες μειονότητες. Το 85% περίπου του πληθυσμού είναι αυτόχθονες, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Κπέλε (Kpelle), οι οποίοι βρίσκονται στην κεντρική καιστη δυτική Λιβερία. Περί το 15% είναι Αμερικανολιβεριανοί, απόγονοι των απελεύθερων σκλάβων, οι οποίοι έφτασαν στα 1821 στην αφρικανική χώρα. Από αυτούς, οι μισοί έχουν αμερικανική καταγωγή καιοι μισοί έχουν ρίζες στηνΚαραϊβική. Υπάρχουν επίσης πολλοί Λιβανέζοι, Ινδοίκαι άλλοι κάτοικοι από άλλες χώρες στη Δυτική Αφρική. Λιγότεροι από 18.000 (τόσοι υπολογίστηκαν το 1999) είναι οι λευκοί πουζουν σήμερα στο κράτος.
Η Λιβερία έχει το μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης του πληθυσμού της στον κόσμο. Με βάση στοιχεία του 2006, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού της ήταν 4,50%. Όπως καιοι γειτονικές της χώρες, έτσι καιη Λιβερία έχει μικρό σε ηλικία πληθυσμό, καθώς οι μισοί Λιβεριανοί και Λιβεριανές είναι κάτω των 18 ετών.
Οι αυτόχθονες Λιβεριανοί υποδιαιρούνται σε 26 συνολικά εθνοτικές ομάδες, οι οποίες ανήκουν σε δύο κύριους κορμούς, τους Κουά του Νότου και τους Μάντε (Κουά και Μάντε είναι ομογλωσσίες). Οι τελευταίοι διακρίνονται μεταξύ τους με γλωσσολογικά κριτήρια.
Η πρώτη οργανωμένη απογραφή του πληθυσμού συντελέστηκε το1962και σύμφωνα με αυτήν, η Λιβερία αριθμούσε τότε 1 εκατομμύριο κατοίκους. Μετη βελτίωση των συνθηκών ζωής, παρουσιάστηκε δημογραφική αύξηση, ωστόσο οι εμφύλιοι πόλεμοι αργότερα, δεν κατέστησαν δυνατό να γίνουν λεπτομερέστερες απογραφές. Το 2006 ο πληθυσμός εκτιμούνταν στα 3 εκατομμύρια περίπου.
Τοπροσδόκιμο ζωήςστο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 τουΠαγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 64,1 χρόνια (63,2 χρόνια οι άνδρες και 65,0 οι γυναίκες).[15]Οι υγειονομικές υπηρεσίες είναι ανεπαρκείς και πολλές μεταδοτικές νόσοι μαστίζουν τη χώρα, όπως τοAIDS, ηηπατίτιδα, οτύφοςκαιηελονοσία.
Η Λιβερία έχει περιορισμένη αστικοποίηση καιοι λιγοστές πόλεις έχουν πρώτιστα αγροτικό χαρακτήρα. Κέντρο είναι ηπρωτεύουσαΜονρόβια. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα παρατηρείται στην παράκτια ζώνη (πάνω από 200 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο). Η μέση πυκνότητα είναι 27, 31 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, με βάση στοιχεία του2006. Εκτός από τη Μονρόβια, σημαντικά λιμάνια και πόλεις είναι η Χάρπερ, στα σύνορα μετηνΑκτή Ελεφαντοστού, η Μπιουκάναν καιη Ρόμπερτσταουν, στο ακρωτήριο Μάουντ.
Ηαγγλική γλώσσα είναι η επίσημη στο κράτος. Η γλώσσα αυτή είναι η μοναδική με γραπτή μορφή στη χώρα από τις γλώσσες ή διαλέκτους. Στα ενδότερα της χώρας ομιλούν τις γλώσσες κουά και μάντες, καθώς επίσης και πολλές τοπικές διαλέκτους.
Επίσημη θρησκεία είναι οΧριστιανισμός. Το 60% του πληθυσμού είναι χριστιανοί ενώ το 20% ασπάζεται παραδοσιακές τοπικές λατρείες. ΟιΜουσουλμάνοι υπολογίζονται στο 20% των Λιβεριανών. Επίσης, υπάρχουν 6.184 Μάρτυρες του Ιεχωβά[16]και 8.081 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[17].
Από παλιά, η οικονομία της χώρας εξαρτάτο από τις εξαγωγές σιδήρου καικαουτσούκ, όπως επίσης και από τις διεθνείς επενδύσεις. Κυριαρχεί ο αγροτικός τομέας, με σημαντικότερες καλλιέργειες τουκαφέ, τουκοκοφοίνικα, τις αραχίδες, ταεσπεριδοειδήκαιτοζαχαροκάλαμο. Η ραφία είναι το βασικότερο δασικό προϊόν. Πρόκειται για ένα είδος φοίνικα, από τον οποίο εξάγεται μια υφαντική ίνα, η πιασάβα. Η καλλιέργεια τουκαουτσούκστην παράκτια περιοχή παρέχει απασχόληση σε 40.000 ανθρώπους. Το φυτό εβέα (Hevea braziliensis) έχει αντικαταστήσει εκεί τη φυσική βλάστηση. Το1926 ιδρύθηκε η αμερικανικών συμφερόντων εταιρεία Firestone. Το 2005 το Διεθνές Ταμείο γιατα Εργασιακά Δικαιώματα μήνυσε την εταιρεία Bridgestone/Firestone, κατηγορώντας την ότι διαδραμάτισε ρόλο στην παράνομη παιδική εργασία σε φυτείες καουτσούκ στη Λιβερία αλλά καιγιατην υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Οι εξαγωγές επίσης ξυλείας καιτο διεθνές εμπόριο συνετέλεσαν τα μέγιστα στην οικονομική πρόοδο. Τέλος, η Υπάρχουν μικρές ιδιωτικές βιομηχανίες, κυρίως επεξεργασίας τροφίμων. Ηαλιεία είναι σημαντικός τομέας, με κυριότερα αλιεύματα τις γλώσσες, τακαβούρια, τους αστακούςκαι τις γαρίδες.
Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο του κράτους, κυρίως αμερικανικές ή ελέγχουν τις φυτείες της. Επιπλέον, οι εταιρείες αυτές δρουν ανενόχλητες, χωρίς να φοβούνται φορολογικούς ελέγχους. Η βιομηχανία διαμαντιών επλήγη από το πρόσφατο εμπάργκο τουΟΗΕ, το οποίο ήρθη στις 27 Απριλίουτου2007. Κύρια δραστηριότητα παραμένουν οι εξορυκτικές καιοι μεταποιητικές δραστηριότητες.
Η οικονομία επηρεάστηκε αρνητικά και από τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο. Το2005το κατά κεφαλήν ΑΕΠ υπολογιζόταν στα 900 δολάρια ΗΠΑ.Ηανεργίατο 2003 ήταν 85%, που αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο. Έτσι, η οικονομία της χώρας προχωρά με αργό ρυθμό. Το 80% του συνολικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, με βάση στοιχεία του 2003.
Επίσης, η Λιβερία διαθέτει το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, καθώς παρέχει φορολογικές απαλλαγές και διευκολύνσεις μετησημαία της. Η σημαία αυτή είναι η κυριότερη σημαία ευκαιρίαςστον κόσμο καιηΕλλάδα είναι η 2ησε αριθμό πλοίων που χρησιμοποιούν τη σημαία αυτή (149 πλοία το έτος 2005 επί συνόλου 1.492), με πρώτη τηΓερμανία.
Νόμισμα της χώρας είναι τοΔολάριο Λιβερίας, το οποίο όμως στην πράξη έχει αντικατασταθεί από τοΔολάριο ΗΠΑ. Το τελευταίο χρησιμοποιείται ευρύτατα στις συναλλαγές.
Η ενέργεια παράγεται κατά το μεγαλύτερο μέρος από την καύση των ορυκτών, ενώ το υπόλοιπο (40%) σε υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Στην πρωτεύουσα λειτουργεί διυλιστήριο πετρελαίου. Το οδικό δίκτυο ξεκινά από τη Μονρόβια και συνδέεται μετο δίκτυο της Γουινέας. Το 1999 εκτεινόταν στα 10.600 χλμ. Το 2005, το σιδηροδρομικό δίκτυο εκτεινόταν στα 490 χλμ. Υπάρχουν σιδηροδρομικές γραμμές ανάμεσα στα ορυχεία καιστα λιμάνια, ώστε να διευκολύνονται οι εξορυκτικές εργασίες. Εθνικός αερομεταφορέας είναι ηAir Liberia, ενώ συνολικά 53 αεροδρόμια λειτουργούσαν στη χώρα το2006. Το κυριότερο από αυτά βρίσκεται στο Ρόμπερτσφιλντ.
Παραδοσιακά η Λιβερία φημίζεται γιατη φιλοξενία της καιτα καλλιτεχνικά δημιουργήματα.
Η πλούσια ιστορία της στην υφαντική ξεκινά από τους πρώτους απελεύθερους Αμερικανούς σκλάβους, οι οποίοι μετανάστευσαν στη χώρα και έφεραν μαζί τους τις τέχνες τουστη ραπτική καιστο κέντημα.
Ηαπογραφή πληθυσμού του 1843 έδειξε μια σειρά επαγγελμάτων, όπως καπελάδες, ράφτες και μοδίστρες, Το 1857 και το 1858 φιλοξενήθηκαν στο κράτος δύο εθνικές εκθέσεις και απονεμήθηκαν βραβεία στον χώρο διαφόρων τεχνών ραψίματος και κεντήματος. Τα κεντητά αποτέλεσαν ακόμα και δώρα από προέδρους της Λιβερίας. Η σημερινή πρόεδρος, Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ, φέρεται να έβαλε στο Προεδρικό της Γραφείο κατά την πρώτη της είσοδο στο Προεδρικό Μέγαρο ένα κεντητό φτιαγμένο στη Λιβερία.[18]
Το υψηλότερο ανθρώπινο κατασκεύασμα στην Αφρική, η κεραία του πρώην αναμεταδότη Paynesville Omega, βρίσκεται στη Λιβερία.
Η χώρα δε διαθέτει αποικιακά οικοδομήματα εξαιτίας του παρελθόντος της, σε αντίθεση με άλλα αφρικανικά κράτη. Επίσης, οι εμφύλιοι πόλεμοι κατέστρεψαν πολλά πολιτιστικά μνημεία. Στα νοτιοανατολικά της χώρας, σώζεται στην πόλη Γκρίνβιλ ένα από τα πρώτα κτήρια, όπου στεγάστηκαν οι πρώτοι απελευθερωμένοι σκλάβοι, οι οποίοι έφτασαν στη χώρα από τηνΑμερική. Στην πόλη Μπιουκάναν ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει τις παραλίες της. Στον οικισμό Φάντι Τάουν ζουνοι καταγόμενοι από τηνΓκάνα Φάντι, ενώ στην Μπιουκάναν ζουνοι Μπάσα. Στη Χάρπερ βρίσκεται η παλαιά οικία του προέδρου Ουίλιαμ Τάμπμαν, που υπήρξε ο μακροβιότερος στην ιστορία της χώρας. Η Χάρμπελ αποτελεί το κέντρο των φυτειών τουκαουτσούκ. Οι φυσιολάτρες μπορούν να επισκεφθούν το Εθνικό Πάρκο Σάπο, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της χώρας. Εκεί βρίσκεται παρθένο δάσος, το οποίο φιλοξενεί πολλά είδη πανίδας. Μεγάλο τμήμα του πάρκου παραμένει ανεξερεύνητο.
Το 1862 άρχισε να λειτουργεί στο κράτος, το πανεπιστήμιο της Λιβερίας, που αποτελεί ένα αποτα παλαιότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στην Αφρική. Το πανεπιστήμιο υπέστη μεγάλες καταστροφές στη δεκαετία του ‘90, κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Ωστόσο, μετην αποκατάσταση της ειρήνης, ανασυγκροτήθηκε. Το1889 ιδρύθηκε από τηνΑμερικανική Επισκοπική Εκκλησίατο Πανεπιστήμιο Κάτινγκτον, του οποίου η έδρα είναι σήμερα στο Σουακόκο.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της UNESCOγιατο 2004 το 65% των παιδιών κατάλληλης ηλικίας φοιτούν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση καιτο 24% των παιδιών κατάλληλης ηλικίας φοιτούν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σε αντίστοιχα σχολεία.[19]
Τον Απρίλιο του 2009 ηΕΕ συμπεριέλαβε τη χώρα στον κατάλογο με τους αερομεταφορείς που απαγορεύεται να εκτελούν πτήσεις προς τα 27 κράτη μέλη, για λόγους ασφαλείας.[20]Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.
Gilbert, Erik & Reynolds, Jonathon T (2004) Africa in World History, From Prehistory to the Present. Pearson Education Canada Ltd pg 357 ISBN 9780130929075
Merriam Webster Inc. (1997) Merriam Webster's Geographical Dictionary: 3rd Edition. Merriam Webster Inc. Springfield, Mass. ISBN 0-87779-546-0
Great Tales of Liberiaτου Wilton Sankawulo. Published by Editura Universitatii "Lucian Blaga";; din Sibiu, Romania, 2004. - ISBN 973-651-838-8
Sundown at Dawn: A Liberian Odysseyτου Wilton Sankawulo. ISBN 0-9763565-0-3
Mississippi in Africa: The Saga of the Slaves of Prospect Hill Plantation and Their Legacy in Liberia Today, του Alan Huffman (Gotham Books, 2004)
To Liberia: Destiny's Timing, της Victoria Lang (Publish America, Baltimore, 2004, ISBN 1-4137-1829-9). A fast-paced gripping novel of the journey of a young Black couple fleeing America to settle in the African motherland of Liberia.
Liberia: The Heart of Darknessτου Gabriel I. H. Williams, Publisher: Trafford Publishing (6 Ιουλίου 2006) ISBN 1553692942
Liberia: Portrait of a Failed Stateτου John-Peter Pham, ISBN 1594290121
Godfrey Mwakikagile, Military Coups in West Africa Since The Sixties, Chapter Eight: Liberia: 'The Love of Liberty Brought Us Here,' pp. 85 – 110, Nova Science Publishers, Inc., Huntington, New York, 2001; Godfrey Mwakikagile, The Modern African State: Quest for Transformation, Chapter One: The Collapse of A Modern African State: Death and Rebirth of Liberia, pp. 1 – 18, Nova Science Publishers, Inc., 2001.
.svg)
0,481[3] (178
Εξάντας: 
