Πυθαγόρειο θεώρημα: το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών ισούται μετο τετράγωνο της υποτείνουσας.
ΣτηνΕυκλείδεια γεωμετρία, τοΠυθαγόρειο θεώρημα (ή θεώρημα του Πυθαγόρα) είναι το θεώρημα που συσχετίζει τατετράγωνατων πλευρών ενός ορθογωνίου τριγώνου. Πιο συγκεκριμένα, σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο μετην ορθή, ισχύει ότι
,
όπου καιτα μήκη των δύο κάθετων πλευρών καιτο μήκος της υποτείνουσας.
O Ευκλείδηςστο πρώτο βιβλίο τωνΣτοιχείων Γεωμετρίας του (47η πρόταση) δίνει την εξής διατύπωση[1]:
«το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογώνιου τριγώνου ισούται μετο άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών».
Στο ίδιο βιβλίο, ο Ευκλείδης παραθέτει τη σχετική απόδειξη που κατά παράδοση οφείλεται στον Πυθαγόρα, ο οποίος κατ' άλλη, επίσης αρχαία, παράδοση, μετά την ανακάλυψή του αυτή θυσίασε προς τους θεούς εκατόμβη, γι' αυτό καιτο θεώρημα αυτό ονομάσθηκε «Εκατόμβη» ή «Θεώρημα εκατόμβης».
Ανκαιτο θεώρημα σήμερα φέρει το όνομα του Έλληνα μαθηματικού Πυθαγόρα (570 π.Χ.- 495 π.Χ.), από ιστορικές έρευνες φαίνεται ότι είχε διατυπωθεί και νωρίτερα (ως εμπειρική παρατήρηση). Υπάρχουν αποδείξεις ότι Βαβυλώνιοι μαθηματικοί είχαν κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας του θεωρήματος, ανκαιδεν υπάρχει σχεδόν καμία απόδειξη ότι το χρησιμοποίησαν σεμαθηματικά πλαίσια. Μαθηματικοί από τηΜεσοποταμία, τηνΙνδίακαιτηνΚίνα είναι επίσης γνωστοί γιατο ότι είχαν ανακαλύψει το αποτέλεσμα του θεωρήματος αποδεικνύοντας το επιπλέον, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Το θεώρημα έχει μεγάλο αριθμό αποδείξεων, πιθανότατα μεγαλύτερο από κάθε άλλο μαθηματικό θεώρημα. Οι αποδείξεις είναι ευθείες καιτο σύνολο τους συμπεριλαμβάνει τόσο γεωμετρικές όσο και αλγεβρικές αποδείξεις, κάποιες από της οποίες χρονολογούνται αρκετές χιλιετίες πριν. Το θεώρημα μπορεί να γενικευτεί με πολλούς τρόπους, σε χώρους μεγαλύτερης διάστασης, σεμη ευκλείδειους χώρους, σεμη ορθογώνια τρίγωνα ή ακόμα καισεν-διάστατα στερεά.
Ισχύει καιτοαντίστροφο Πυθαγόρειο Θεώρημα: ότι δηλαδή, αν ισχύει η παραπάνω σχέση μεταξύ των πλευρών ενός τριγώνου, τότε το τρίγωνο είναι ορθογώνιο.
Υπάρχει μία διαφωνία γιατο κατά πόσο το πυθαγόρειο θεώρημα ανακαλύφθηκε μία φορά ή πολλές φορές σε διαφορετικά μέρη.
Η ιστορία του πυθαγορείου θεωρήματος μπορεί να διαιρεθεί σε τέσσερα μέρη: ανακάλυψη των πυθαγόρειων τριάδων, ανακάλυψη της σχέσης μεταξύ των πλευρών ενός ορθογωνίου τριγώνου, ανακάλυψη των σχέσεων μεταξύ ομοίων τριγώνων και αποδείξεις του θεωρήματος στα πλαίσια κάποιου επαγωγικού συστήματος.
Ο Bartel Leendert van der Waerden (1903–1996) υπέθεσε ότι πυθαγόρειες τριάδες ανακαλύφθηκαν αλγεβρικά από τους Βαβυλώνιους. Γραμμένος μεταξύ του 200 και του 1786 π.Χ., την περίοδο τουΜέσου Βασιλείου της Αιγύπτου, ο αιγυπτιακός πάπυρος του Βερολίνου 6619 συμπεριλαμβάνει ένα πρόβλημα του οποίου η λύση είναι η πυθαγόρεια τριάδα 6,8,10, στο οποίο όμως δεν γίνεται αναφορά σε ορθογώνιο τρίγωνο. Ο πίνακας Plimpton 322, γραμμένος στη Μεσοποταμία μεταξύ του 1790 και του 1750 π.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας τουΧαμουραμπί, περιέχει πολλές αναφορές σχετικές με πυθαγόρειες τριάδες. Από αιγυπτιακά μεγαλιθικά μνημεία των οποίων οι πλευρές είναι ακέραια πολλαπλάσια, φαίνεται ότι οι ιδιότητες των ορθογωνίων τριγώνων καιοι σχέσεις των πλευρών τους, ήταν γνωστές από πολύ παλιά.
Στην Ινδία, το βιβλίο Baudhayana Sulba Sutra (οδηγίες για κατασκευή ναών), το οποίο χρονολογείται μεταξύ του 8ουκαιτου 2ου αιώνα π.Χ., περιέχει μία λίστα από πυθαγόρειες τριάδες που ανακαλύφθηκαν αλγεβρικά, μία διατύπωση του πυθαγορείου θεωρήματος και μία γεωμετρική απόδειξη του θεωρήματος για ένα ισοσκελές ορθογώνιο τρίγωνο (Το σχοινί που εκτείνεται κατά μήκος της διαγωνίου ενός ορθογωνίου, παράγει επιφάνεια ίδια με αυτή της κάθετης και της οριζόντιας πλευράς). ΤοApastamba Sulba Sutra (600 π.Χ.) περιέχει μία γενική αριθμητική απόδειξη του θεωρήματος, χρησιμοποιώντας τον υπολογισμό ενός εμβαδού. Ο Van der Waerden πίστευε ότι σίγουρα βασιζόταν σε παλαιότερες παραδόσεις. Ο Boyer (1991) υποστηρίζει ότι στοιχεία που βρέθηκαν στο Sulba Sutra προέρχονται από λαούς της Μεσοποταμίας.
Με περιεχόμενο γνωστό πολύ νωρίτερα αλλά διασωθέν σε κείμενα που χρονολογούνται τον 1ο αιώνα π.Χ., το κινέζικο κείμενο Zhou Bi Suan Jing δίνει μία αιτιολόγηση του πυθαγορείου θεωρήματος γιατην τριάδα 3,4,5- στην Ινδία είναι γνωστό και ως "θεώρημα Gougu". Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Χαν (202 π.Χ.-220 μ.Χ.), οι πυθαγόρειες τριάδες εμφανίζονται στο "Εννέα κεφάλαια της μαθηματικής τέχνης" μαζί με μία αναφορά σε ορθογώνια τρίγωνα. Πολλοί πιστεύουν ότι το θεώρημα πρώτα ανακαλύφθηκε στην Κίνα, όπου ονομάζεται και Θεώρημα Shang Gao, από το όνομα του αστρονόμου και μαθηματικού δούκα του Zhou, του οποίου το έργο συνιστά το μεγαλύτερο μέρος τουZhou Bi Suan Jing.
Ο Πυθαγόρας χρησιμοποίησε αλγεβρικές μεθόδους γιανα κατασκευάσει πυθαγόρειες τριάδες, σύμφωνα μετο σχολιασμό του Πρόκλου στονΕυκλείδη. ΟΠρόκλος όμως, έγραψε μεταξύ του 410 και 485 μ.Χ. Σύμφωνα μετον Thomas L. Heath (1861–1940), δεν επιβιώνει καμία συγκεκριμένη απόδοση του θεωρήματος στον Πυθαγόρα στην ελληνική λογοτεχνία τους 5 αιώνες αφότου εκείνος έζησε. Παρ'όλα αυτά, όταν συγγραφείς όπως ο Ευκλείδης καιΚικέρων, το έκαναν με τρόπο που υποδήλωνε ότι το γεγονός ήταν ευρέως γνωστό και αναμφισβήτητο. Είτε τοη ανακάλυψη του θεωρήματος αποδίδεται προσωπικά στον Πυθαγόρα είτε όχι, το σίγουρο είναι ότι σε κάθε περίπτωση, η ανακάλυψη του θεωρήματος χρονολογείται την εποχή των πυθαγόρειων μαθηματικών.
Γύρω στο 400 π.Χ., σύμφωνα μετον Πρόκλο, οΠλάτωνας έδωσε μία μέθοδο γιατην εύρεση πυθαγόρειων τριάδων που συνδυάζει άλγεβρα και γεωμετρία. Γύρω στα 300 π.Χ., σταΣτοιχεία του Ευκλείδη παρουσιάζεται η πρώτη εκτενής αξιωματική απόδειξη του θεωρήματος.
Το πυθαγόρειο θεώρημα ήταν γνωστό πολύ πριντον Πυθαγόρα, αλλά φαίνεται να είναι αυτός ο πρώτος που κατάφερε νατο αποδείξει. Σε κάθε περίπτωση, η απόδειξη πουτου αποδίδεται είναι πολύ απλή και ονομάζεται απόδειξη με ανακατανομή.
Καθένα από τα δύο μεγάλα τετράγωνα της εικόνας περιέχει τέσσερα όμοια τρίγωνα καιη μόνη διαφορά τους είναι ότι τα τρίγωνα κατανέμονται διαφορετικά. Για αυτό το λόγο, η λευκή περιοχή των δύο τετραγώνων πρέπει να έχει ίσο εμβαδόν. Ο υπολογισμός των εμβαδών των λευκών περιοχών, οδηγεί στο πυθαγόρεια θεώρημα και αποδεικνύει το ζητούμενο.
Το γεγονός ότι αυτή η πολύ απλή απόδειξη αποδίδεται στον Πυθαγόρα, συχνά αναφέρεται σε συγγράμματα του μεταγενέστερου Έλληνα φιλόσοφου και μαθηματικού, Πρόκλου. Αρκετές ακόμα αποδείξεις του θεωρήματος περιγράφοντα παρακάτω, αλλά αυτή είναι γνωστή σαν πυθαγόρεια απόδειξη.
Όπως ειπώθηκε καιστην εισαγωγή, αντογ αντιπροσωπεύει το μήκος της υποτείνουσας καιταα, βτα μήκη των δύο κάθετων πλευρών, το πυθαγόρειο θεώρημα μπορεί να εκφραστεί μετη μορφή της πυθαγόρειας εξίσωσης:
Αντα μήκη ακαιβ είναι γνωστά, τότε τογ μπορεί να υπολογιστεί ως εξής:
Αντο μήκος της υποτείνουσας (γ) και της μίας κάθετης πλευράς (α ή β) είναι γνωστά, τότε το μήκος της άλλης κάθετης πλευρά υπολογίζεται με τις ακόλουθες εξισώσεις:
ή
Η πυθαγόρεια εξίσωση συσχετίζει τις πλευρές ενός ορθογωνίου τριγώνου με απλό τρόπο, έτσι ώστε αν είναι γνωστά τα μήκη δύο πλευρών να μπορεί να υπολογισθεί το μήκος της τρίτης. Μία άλλη συνέπεια του θεωρήματος είναι ότι σε οποιοδήποτε ορθογώνιο τρίγωνο, η υποτείνουσα είναι μεγαλύτερη από κάθε κάθετη πλευρά αλλά μικρότερη από το άθροισμα τους.
Μία γενίκευση του θεωρήματος είναι ονόμος των συνημιτόνων, που επιτρέπει τον υπολογισμό του μήκους κάθε πλευράς σε οποιοδήποτε τρίγωνο, εάν είναι γνωστά τα μήκη των δύο άλλων πλευρών καιη γωνία που αυτές σχηματίζουν. Ανη γωνία των δύο αυτών πλευρών είναι ορθή, ο νόμος των συνημιτόνων ταυτίζεται μετο πυθαγόρειο θεώρημα.
Το πυθαγόρειο θεώρημα ίσως έχει περισσότερες αποδείξεις από κάθε άλλο (μετοθεμελιώδες θεώρημα της άλγεβραςνα είναι επίσης υποψήφιο για αυτή τη διάκριση): το βιβλίο Η πυθαγόρεια πρόταση περιέχει 370 αποδείξεις.
Η απόδειξη βασίζεται στο γεγονός ότι ολόγος δύο οποιονδήποτε αντιστοίχων πλευρών ομοίων τριγώνων, είναι σταθερός, ανεξάρτητα από το μέγεθος των τριγώνων.
Έστω το ορθογώνιο τρίγωνο ΑΒΓ, με ορθή γωνία τηΓ όπως φαίνεται καιστο σχήμα. Φέρω το ύψος από τη γωνία Γκαι ονομάζω Ητο σημείο τομής τουμετηνΑΒ. Το σημείο Η χωρίζει την υποτείνουσα σε δύο ευθύγραμμα τμήματα με μήκη δκαιε. Το καινούριο τρίγωνο ΑΓΗ είναι όμοιο μετο τρίγωνο ΑΒΓ, αφού καιτα δύο είναι ορθογώνια (λόγω του ορισμού του ύψους) και έχουν κοινή τη γωνία Α, πράγμα που σημαίνει ότι η τρίτη γωνία είναι επίσης ίση στα δύο τρίγωνα (στο σχήμα συμβολίζεται μεθ). Ομοίως, το τρίγωνο ΓΒΗ είναι επίσης όμοιο μετοΑΒΓ. Η ομοιότητα των τριγώνων οδηγεί στην ισότητα των λόγων των αντίστοιχων πλευρών
και
Το πρώτο κλάσμα ισούται μετοσυνημίτονο της γωνίας θκαιτο δεύτερο μετοημίτονο.
Οι παραπάνω λόγοι μπορούν να γραφτούν και ως εξής:
και
Προσθέτοντας τις δύο ισότητες, καταλήγουμε:
Ο ρόλος αυτής της απόδειξης στην ιστορία είναι ένα θέμα για πολλή σκέψη. Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ο Ευκλείδης δεν χρησιμοποίησε αυτήν την απόδειξη, αλλά εφηύρε άλλη. Μία υπόθεση είναι ότι η απόδειξη με όμοια τρίγωνα συμπεριλαμβάνει μία θεωρία αναλογιών, η οποία δεν εμφανίζεται παρά μόνο αργότερα σταΣτοιχείακαι εκείνη την εποχή χρειαζόταν πολύ περισσότερη ανάπτυξη.
Σε γενικές γραμμές η απόδειξη στα Στοιχεία του Ευκλείδη αναπτύσσεται ως εξής: Το μεγάλο τετράγωνο χωρίζεται σε δύο ορθογώνια παραλληλόγραμμα. Κατασκευάζεται ένα τρίγωνο που έχει το μισό εμβαδόν του αριστερού ορθογωνίου. Στη συνέχεια κατασκευάζεται ένα άλλο τρίγωνο που έχει το μισό εμβαδόν του τετραγώνου πάνω αριστερά. Τα δύο αυτά τρίγωνα συμπίπτουν, αποδεικνύοντας ότι το αριστερό τετράγωνο έχει ίσο εμβαδόν μετο αριστερό ορθογώνιο. Ομοίως το δεξί τετράγωνο έχει ίσο εμβαδόν μετο δεξί ορθογώνιο. Σχηματίζοντας το αρχικό τετράγωνο στην υποτείνουσα, παρατηρείται ότι το εμβαδόν του ισούται μετο άθροισμα των εμβαδών των δύο άλλων τετραγώνων. Ακολουθούν λεπτομέρειες.
Έστω A,B,C οι κορυφές ενός ορθογωνίου τριγώνου, με ορθή τη γωνία Α. Φέρνω μία κάθετη ευθεία από τοΑστην πλευρά απέναντι από την υποτείνουσα,στο τετράγωνο της υποτείνουσας. Η ευθεία αυτή χωρίζει το τετράγωνο σε δύο ορθογώνια, πουτο καθένα έχει ίσο εμβαδόν με ένα από τα τετράγωνα των δύο άλλων πλευρών.
Αν δύο τρίγωνα έχουν από δύο πλευρές τους ίσες μια προς μία καιτην περιεχόμενη γωνία ίση, ταυτίζονται (πλευρά-γωνία-πλευρά)
Το εμβαδόν ενός τριγώνου είναι το μισό από το εμβαδόν ενός παραλληλογράμμου μετην ίδια βάση καιτο ίδιο ύψος
Το εμβαδόν ενός ορθογωνίου ισούται μετο γινόμενο δύο διαδοχικών πλευρών του.
Το εμβαδόν ενός τετραγώνου ισούται μετο γινόμενο δύο πλευρών του.
Στη συνέχεια, κάθε ένα από τα τετράγωνα των κάθετων πλευρών σχετίζεται με ένα τρίγωνο το οποίο ταυτίζεται με ένα σχετιζόμενο με ένα από τα δύο ορθογώνια του τετραγώνου της υποτείνουσας τρίγωνο
Η απόδειξη έχει ως εξής:
Έστω ΑΒC ένα ορθογώνιο τρίγωνο με ορθή τη γωνία CΑΒ.
Σε καθεμία από τις πλευρές ΒC, ΑΒκαι CΑ σχεδιάζονται τα τετράγωνα CBDE, BAGF και ACIH αντίστοιχα. Η κατασκευή των τετραγώνων βασίζεται στο αξίωμα της παραλληλίας.
Από τοΑ, φέρω παράλληλη στις BD και CE. Αυτή θα τμήσει κάθετα τις BC και DE στα σημεία Κκαι L αντίστοιχα.
Φέρω τις CF και AD γιανα σχηματιστούν τα τρίγωνα BCF και BDA
Οι γωνίες CAB και BAG είναι καιοι δύο ορθές. Έτσι τα σημεία C, A και G είναι συγγραμικά. Ομοίως τα B, A καιΗ.
Οι γωνίες CBD και FBA είναι καιοι δύο ορθές. Επομένως η γωνία ABD ισούται μετη γωνία FBC, αφού και oi δύο είναι ίσες μετο άθροισμα της ABC και μίας ορθής.
Αφού AB=BF και BD=BC τα τρίγωνα ABD και FBC ταυτίζονται.
Αφού η A-K-L είναι ευθεία παράλληλη στην BD, το ορθογώνιο BDLK έχει διπλάσιο εμβαδόν από το τρίγωνο ABD αφού έχουν κοινή βάση την BD καιτο ίδιο ύψος BK
Αφού το C είναι συγγραμμικό μετα A και G, στο τετράγωνο BAGF πρέπει να έχει διπλάσιο εμβαδόν από το τρίγωνο FBC.
Έτσι το ορθογώνιο BDLK πρέπει να έχει το ίδιο εμβαδόν μετο τετράγωνο ABFG=AB2
Ομοίως το ορθογώνιο CKLE έχει το ίδιο εμβαδόν μετο τετράγωνο ACIH=AC2
Προσθέτοντας τα δύο αποτελέσματα,
Αφού BD=KL,
Έτσι , αφού CBDE τετράγωνο.
Η απόδειξη αυτή, που εμφανίζεται στα Στοιχεία του Ευκλείδη, υποδεικνύει ότι το εμβαδόν του τετραγώνου της υποτείνουσας ισούται μετο άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών. Αυτό είναι ξεκάθαρο και από την απόδειξη με όμοια τρίγωνα που φημολογείται ότι χρησιμοποιούσε ο Πυθαγόρας.
Έχει γίνει ήδη αναφορά στην πυθαγόρεια απόδειξη, η οποία είναι απόδειξη με ανακατανομή. Η ίδια ιδέα εκφράζεται από την κινούμενη εικόνα, η οποία αποτελείται από ένα μεγάλο τετράγωνο, πλευράς a+b, που περιέχει τέσσερα όμοια ορθογώνια τρίγωνα. Τα τρίγωνα εμφανίζοντα σε δύο κατανομές, η πρώτη από τις οποίες αφήνει ακάλυπτη μία περιοχή που αποτελείται από δύο τετράγωνα, πλευράς a και b καιη δεύτερη ένα τετράγωνο πλευράς c. Το εμβαδόν του εξωτερικού τετραγώνου δεν αλλάζει, όπως καιτο εμβαδόν των τεσσάρων τριγώνων, επομένως προκύπτει ότι a2 + b2 = c2.
Μία δεύτερη απόδειξη ανακατανομής δίνεται στην δεύτερη κινούμενη εικόνα. Σχηματίζεται ένα μεγάλο τετράγωνο πλευράς c, από τέσσερα πανομοιότυπα ορθογώνια τρίγωνα πλευράς a,b και c, γύρω από ένα μικρό κεντρικό τετράγωνο. Στη συνέχεια σχηματίζονται δύο ορθογώνια παραλληλόγραμμα πλευράς a και b με μετακίνηση των τριγώνων. Ο συνδυασμός του μικρού τετραγώνου μετα δύο παραλληλόγραμμα παράγει δύο τετράγωνα με εμβαδά a2καιb2, τα οποία έχουν ίσο εμβαδόν μετο αρχικό μεγάλο τετράγωνο.
Η τρίτη κινούμενη απόδειξη δίνει ακόμα μία απόδειξη. Τα πάνω τετράγωνα χωρίζονται όπως φαίνεται στην εικόνα μεμπλεκαι πράσινη σκιαγράφηση, σε κομμάτια τα οποία αν επανατοποθετηθούν μπορούν να σχηματίσουν το τετράγωνο της υποτείνουσας- ή αντίστροφα το μεγάλο τετράγωνο μπορεί να χωριστεί σε κομμάτια που σχηματίζουν τα δύο άλλα. Αυτό αποδεικνύει ότι το εμβαδόν του μεγάλου τετραγώνου ισούται με αυτό των άλλων δύο.
Το θεώρημα μπορεί να αποδειχθεί αλγεβρικά χρησιμοποιώντας τέσσερα ορθογώνια τρίγωνα με πλευρές a,b και c, τοποθετημένες μέσα σε ένα τετράγωνο πλευράς c όπως στο πάνω σχήμα. Τα τρίγωνα είναι ίδια με εμβαδόν , ενώ το μικρό τετράγωνο έχει πλευρά b-a και εμβαδόν . Επομένως το εμβαδόν του μεγάλου τετραγώνου είναι:
Αλλά είναι τετράγωνο πλευράς c και εμβαδού c2, οπότε
Μία παρόμοια απόδειξη χρησιμοποιεί τέσσερα ίδια τρίγωνα τοποθετημένα συμμετρικά γύρω από ένα τετράγωνο πλευράς c. Έτσι δημιουργείται ένα μεγαλύτερο τετράγωνο με πλευρά a+b και εμβαδόν (a + b)2. Τα τέσσερα τρίγωνα καιτο τετράγωνο πλευράς c πρέπει να έχουν ίσο εμβαδόν μετο μεγαλύτερο τετράγωνο,
επομένως
Μία σχετική απόδειξη είχε εκδώσει ο μετέπειτα πρόεδρος τωνΗΠΑ, James Abram Garfield. Αντί για τετράγωνο, χρησιμοποίησε ένα τραπέζιο, το οποίο μπορεί να κατασκευαστεί από το τετράγωνο της δεύτερης από τις παραπάνω αποδείξεις, φέρνοντας μία διαγώνιο του εσωτερικού τετραγώνου, ώστε να κατασκευαστεί το τραπέζιο που φαίνεται στο σχήμα. Το εμβαδόν του τραπεζίου είναι το μισό από αυτό του τετραγώνου και υπολογίζεται από τη σχέση
Η απόδειξη είναι όμοια μετην προηγούμενη, εκτός από την εμφάνιση του παράγοντα που απαλείφεται αν πολλαπλασιάσω τα δύο μέλη με 2.
Μπορεί κανείς να καταλήξει στο πυθαγόρειο θεώρημα μελετώντας πώς αλλαγές σε μία πλευρά του τριγώνου επηρεάζουν την υποτείνουσα, και εμπλέκοντας τολογισμό.
Το τρίγωνο ABC είναι ορθογώνιο όπως φαίνεται στο σχήμα, με υποτείνουσα την BC. Η υποτείνουσα έχει μήκος y, η πλευρά AC έχει μήκος x καιη AB μήκος a.
Όσο αυξάνεται το x κατά μία μικρή ποσότητα dx, επεκτείνοντας ελαφρώς την AC προς το D, αυξάνεται καιτο y κατά μία ποσότητα dy. Σχηματίζονται έτσι δύο πλευρές ενός τριγώνου CDE (μεΕ τέτοιο ώστε η CE να είναι κάθετη στην υποτείνουσα), το οποίο είναι ορθογώνια και προσεγγιστικά πανομοιότυπο μετο ABC. Επομένως ο λόγος των πλευρών τους πρέπει να είναι σταθερός
Για κάθε θετικούς αριθμούς α,βκαιγ τέτοιους ώστε α2+β2=γ2, υπάρχει τρίγωνο με πλευρές α,βκαιγ, καισε κάθε τέτοια τρίγωνο η γωνία που σχηματίζουν οι πλευρές ακαιβ είναι ορθή. Το αντίστροφο εμφανίζεται καιστα στοιχεία του Ευκλείδη:
"Ανσε ένα τρίγωνο το τετράγωνο της μίας πλευράς ισούται μετο άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών, τότε η γωνία που αυτές σχηματίζουν είναι ορθή"
Αποδεικνύεται μετο νόμο των συνημιτόνων ή ως εξής:
Έστω ΑΒΓ, τρίγωνο με πλευρές α,β,γκαια2+β2=γ2. Κατασκευάζω ένα δεύτερο τρίγωνο με πλευρές μήκους ακαιβπουνα σχηματίζουν ορθή γωνία. Τότε λόγω του θεωρήματος, γιατην υποτείνουσα αυτού του τριγώνου ισχύει: , που ισούται μετην υποτείνουσα του πρώτου τριγώνου. Αφού τα τρίγωνα έχουν ίσα μήκη πλευρών, τα τρίγωνα ταυτίζονται και πρέπει να έχουν ίσες γωνίες. Επομένως, η γωνία μεταξύ των πλευρών ακαιβστο αρχικό τρίγωνο είναι ορθή. Η παραπάνω απόδειξη χρησιμοποιεί το ίδιο το πυθαγόρειο θεώρημα. Το αντίστροφο μπορεί να αποδειχθεί και χωρίς χρήση του θεωρήματος. Το αντίστροφο του πυθαγορείου θεωρήματος έχει επίσης οδηγήσει σε έναν απλό τρόπο διαπίστωσης εάν ένα τρίγωνο είναι ορθογώνιο, οξυγώνιο ή αμβλυγώνιο. Έστω γη μεγαλύτερη πλευρά του τριγώνου καια+β>γ (τριγωνική ανισότητα)
Μία πυθαγόρεια τριάδα αποτελείται από τρεις θετικούς ακέραιους αριθμούςα,β,γ τέτοιους ώστε α2+β2=γ2 . Με άλλα λόγια μία αντιπροσωπεύει τα μήκη των πλευρών ενός ορθογωνίου τριγώνου, όταν αυτά είναι ακέραιοι αριθμοί. Στοιχεία από μεγαλιθικά μνημεία της Βόρειας Ευρώπης δείχνουν ότι τέτοιες τριάδες ήταν γνωστές πολύ πριντην ανακάλυψη της γραφής.Τέτοιες τριάδες γράφονται συνήθως (α,β,γ). Οι γνωστότερες είναι (3,4,5) και (5,12,13).
Μία κατασκευή ευθυγράμμων τμημάτων μεμη μετρήσιμα μήκη
Μία από τις συνέπειες του πυθαγορείου θεωρήματος είναι ότι ευθύγραμμα τμήματα των οποίων τα μήκη είναι μη μετρήσιμα (όπως οιρίζες), μπορούν να κατασκευαστούν με χάρακα και διαβήτη. Το θεώρημα του Πυθαγόρα επιτρέπει την κατασκευή μη μετρήσιμων μηκών εξ'αιτίας του ότι συσχετίζονται τα τετράγωνα της υποτείνουσας καιτων δύο κάθετων πλευρών.
Το σχέδιο δεξιά δείχνει πως κατασκευάζονται ευθύγραμμα τμήματα με μήκη τετραγωνικές ρίζες οποιωνδήποτε θετικών ακεραίων. Κάθε τρίγωνο έχει μία πλευρά (συμβολίζεται με "1") που θεωρείται μοναδιαία γιατη μέτρηση. Σε κάθε ορθογώνιο τρίγωνο, το πυθαγόρειο θεώρημα συσχετίζει το μήκος της υποτείνουσας μετην πλευρά που θεωρείται μοναδιαία, καιανοι πλευρές του τριγώνου είναι ρίζες μη τέλειων τετραγώνων, κατασκευάζονται έτσι μη μετρήσιμα μήκη.
Ταμη μετρήσιμα μήκη έρχεται σε αντιπαράθεση μετην θεώρηση των αριθμών από τον Πυθαγόρα που συμπεριλαμβάνει μόνο ακέραιους αριθμούς. Ο Πυθαγόρας, ασχολήθηκε με αναλογίες συγκρίνοντας τα κλάσματα με άλλα όπου ο αριθμητής ήταν ακέραιο πολλαπλάσιο του κοινού παρονομαστή.
Οπότε οι τρεις ποσότητες, r, xκαιy συσχετίζονται μετην πυθαγόρεια εξίσωση,
Τοr ορίζεται ως ένα μη αρνητικός αριθμός αλλά δεν υπάρχει περιορισμός γιαταxκαιy. Γεωμετρικά τοr είναι η απόσταση τουz από την αρχή των αξόνων στο μιγαδικό επίπεδο.
Αυτό μπορεί να γενικευτεί γιανα βρεθεί η απόσταση δύο σημείων z1καιz2. Η απόσταση αυτή δίνεται από τον τύπο
καιη σχέση αυτή παίρνει επίσης τη μορφή της πυθαγόρειας εξίσωσης,
Ο τύπος της απόστασης στοκαρτεσιανό σύστημα συντεταγμένων βασίζεται στο πυθαγόρειο θεώρημα. Αν(x1, y1)και(x2, y2) είναι σημεία του επιπέδου, τότε η απόσταση μεταξύ τους, που ονομάζεται καιευκλείδεια απόσταση, δίνεται από τον τύπο:
Πιο γενικά, στου ευκλείδειους ν-διάστατους χώρους, η απόσταση μεταξύ δύο σημείων and , ορί
Αν αντί για καρτεσιανές χρησιμοποιούνται άλλες συντεταγμένες, για παράδειγμα πολικές, οι τύποι της απόστασης είναι πιο πολύπλοκοι αλλά πάλι βασίζονται στο πυθαγόρειο θεώρημα. Για παράδειγμα, οιπολικές συντεταγμένες(r, θ) μπορούν στο καρτεσιανό επίπεδο να γραφούν ως:
Τότε η απόσταση s μεταξύ δύο σημείων με συντεταγμένες (r1, θ1)και(r2, θ2) είναι:
Έτσι η απόσταση σε πολικές συντεταγμένες δίνεται από τον τύπο:
Ο τύπος αυτός είναι ονόμος των συνημιτόνων, που ονομάζεται και γενικευμένο πυθαγόρειο θεώρημα. Σε περίπτωση πουη γωνία είναι ορθή, δηλαδή
Δθ = π/2, επανερχόμαστε στο πυθαγόρειο θεώρημα: Επομένως, το Πυθαγόρειο θεώρημα που ισχύει μόνο για ορθές γωνίες, είναι μία υποπερίπτωση του γενικότερου νόμου των συνημιτόνων που ισχύει για οποιαδήποτε γωνία.
Όμοια τρίγωνα που δείχνουν το συνημίτονο καιτο ημίτονο της γωνίας θ
Σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο με πλευρές a, bκαι υποτείνουσα c, ητριγωνομετρία ορίζει ότι το ημίτονο (sin) καιτο συνημίτονο (cos) της γωνίας θ μεταξύ της πλευράς aκαι της υποτείνουσας είναι:
Έτσι:
όπου εφαρμόζεται το πυθαγόρειο θεώρημα. Η σχέση αυτή μεταξύ ημιτόνου και συνημιτόνου ονομάζεται θεμελιώδης τριγωνομετρική ταυτότητα. Στα όμοια τρίγωνα ο λόγος των πλευρών δεν εξαρτάται από το μέγεθος του τριγώνου αλλά από τις γωνίες. Στο σχήμα, sτο τρίγωνο μετη μοναδιαία υποτείνουσα, η γωνία θ έχει απέναντι πλευρά την sin θκαι προσκείμενη πλευρά την cos θ
Μία γενίκευση του Πυθαγορείου θεωρήματος που επεκτείνεται πέρα από τους τομείς των τετραγώνων στις τρεις πλευρές σε παρόμοια στοιχεία έγινε γνωστή από τονΙπποκράτη της Χίουτον πέμπτο αιώνα π.Χ., και συγκαταλέχθηκε από τονΕυκλείδησταΣτοιχεία : Αν κάποιος ορθώνει παρόμοια στοιχεία (βλέπε Ευκλείδεια γεωμετρία) με αντίστοιχες πλευρές στις πλευρές ενός ορθογωνίου τριγώνου, τότε το άθροισμα των εμβαδών των δύο μικρότερων πλευρών ισούται μετο εμβαδόν της μεγαλύτερης πλευράς. Η επέκταση αυτή προϋποθέτει ότι οι πλευρές του αρχικού τριγώνου είναι οι αντίστοιχες πλευρές των τριών συγκεκλιμένων στοιχείων (έτσι ώστε οι κοινές αναλογίες των πλευρών μεταξύ τον όμοιων στοιχείων είναι a:b:c).Και ενώ η απόδειξη του Ευκλείδη εφαρμόζεται μόνο σε κυρτά πολύγωνα, το θεώρημα ισχύει καιγια κοίλα πολύγωνα ακόμη καισε παρόμοια στοιχεία που έχουν καμπύλα όρια (αλλά ακόμη με μέρος του ορίου ενός στοιχείου να παραμένει πλευρά του αρχικού τριγώνου).
Η βασική ιδέα πίσω από τις γενικεύσεις είναι ότι το εμβαδόν ενός επίπεδου στοιχείου είναι ανάλογο του τετραγώνου της κάθε γραμμικής διάστασης, και συγκεκριμένα είναι ανάλογο του τετραγώνου του μήκους της κάθε πλευράς. Έτσι, αν παρόμοια στοιχεία με εμβαδά A,BκαιC ανεγερθούν σε πλευρές με αντίστοιχα μήκη a,bκαιc τότε: ,
.
Αλλά, σύμφωνα μετο Πυθαγόρειο θεώρημα, ,έτσι A + B = C.
Αντίστροφα, αν αποδείξουμε ότι Α + Β = C για τρία παρόμοια στοιχεία χωρίς να χρησιμοποιήσουμε το Πυθαγόρειο θεώρημα, τότε μπορούμε να δουλέψουμε ανάποδα γιανα κατασκευάσουμε μία απόδειξη του θεωρήματος. Για παράδειγμα, το αρχικό τρίγωνο μπορεί να αντιγραφεί καινα χρησιμοποιηθεί ως ένα τρίγωνο C στην υποτείνουσά του, και δύο όμοια ορθογώνια τρίγωνα (ΑκαιΒ) κατασκευασμένα στις άλλες δύο πλευρές, σχεδιασμένα από το διαχωρισμό του αρχικού τριγώνου με βάση τα ύψη του. Ως εκ τούτου, το άθροισμα των εμβαδών των δύο μικρότερων τριγώνων είναι αυτό του τρίτου, έτσι Α + Β = Cκαι αντιστρέφοντας την παραπάνω λογική οδηγούμαστε στο Πυθαγόρειο θεώρημα .
Γενίκευση για όμοια τρίγωνα, πράσινο εμβαδό Α + Β = μπλε εμβαδό C
Η απόσταση δύο σημείων καισε πολικές συντεταγμένες δίνεται από το νόμο των συνημιτόνων. Η εσωτερική γωνία .
Το Πυθαγόρειο θεώρημα είναι μία ειδική περίπτωση ενός γενικευμένου θεωρήματος το οποίο σχετίζεται μετα μήκη των πλευρών οποιουδήποτε τριγώνου, καιπου είναι γνωστό ως ο νόμος των συνημιτόνων. Σε έναν τρίγωνο με πλευρές , και, ισχύει ότι
,
όπου είναι η γωνία μεταξύ των πλευρών και.
Όταν η γωνία είναι μοίρες, τότε καιο τύπος δίνει το Πυθαγόρειο θεώρημα.
Έκθεμα του Πυθαγορείου θεωρήματος στο Universum μουσείο της Πόλης του Μεξικού.
Το Πυθαγόρειο θεώρημα έχει επικρατήσει στον δημοφιλή πολιτισμό με διάφορους τρόπους.
Ο Hans Christian Andersen έγραψε το 1831 ένα ποίημα σχετικό μετο Πυθαγόρειο θεώρημα: Formens Evige Magie (Et poetisk Spilfægteri).
Μία εκδοχή του Major-General's Song στην κωμική όπερα The Pirates of Penzanceτων Gilbert και Sullivan, "Σχετικά μετο διωνυμικό θεώρημα είμαι γεμάτος με πολλές ειδήσεις, με πολλά χαρούμενα γεγονότα σχετικά μετο τετράγωνο της υποτείνουσας", κάνει μία πλάγια αναφορά στο θεώρημα.
Ο Scarecrow στην ταινία Ο μάγος τουΟζ κάνει μία πιο συγκεκριμένη αναφορά στο θεώρημα. Μετά τη λήψη του διπλώματός του από τονΜάγο, επιδεικνύει τις "γνώσεις" του απαγγέλοντας μία εσφαλμένη και παραμορφωμένη εκδοχή του θεωρήματος: "Το άθροισμα των τετραγωνικών ριζών οποιωνδήποτε πλευρών ενός ισοσκελούς τριγώνου είναι ίσο μετην τετραγωνική ρίζα της εναπομείνασας πλευράς. Ω,χαρά!Ω,έκσταση! Έχω μυαλό!".
Το 2000, στηνΟυγκάντα κυκλοφόρησε ένα νόμισμα μετη μορφή ενός ισοσκελούς ορθογωνίου τριγώνου. Η μία πλαυρά του νομίσματος έχει την εικόνα του Πυθαγόρα καιτην εξίσωση , συνοδευόμενα από την αναφορά "ΧΙΛΙΕΤΙΑ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ".
Στου Neal Stephenson τη θεωρητική μυθιστοριματική Anathem, το Πυθαγόρειο θεώρημα αναφέρεται ως 'the Adrakhonic theorem'. Μία γεωμετρική απόδειξη του θεωρήματος εκτίθεται στην πλευρά ενός εξωγήινου σκάφους γιανα προβάλει την κατανόηση των μαθηματικών από τους εξωγήινους.
Anna M. Fraedrich: Die Satzgruppe des Pythagoras. Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg 1994. ISBN 3-86025-669-6
Hans Schupp: Elementargeometrie. UTB, Stuttgart 1977. ISBN 3-506-99189-2
Paul Karlson: Vom Zauber der Zahlen. Eine unterhaltsame Mathematik für Jedermann. Ullstein, Berlin 1954 (Zitate Proklos nach S. 103, 118).
Egmont Colerus: Vom Einmaleins zum Integral. Mathematik für Jedermann. Rowohlt, Reinbek 1982. ISBN 3-499-16692-5
Heinrich Tietze: Mathematische Probleme. Gelöste und ungelöste mathematische Probleme aus alter und neuer Zeit. Vierzehn Vorlesungen für Laien und Freunde der Mathematik. C.H. Beck, München 1990. ISBN 3-406-02535-8
Wilhelm Capelle (Hrsg.): Die Vorsokratiker. Alfred Kröner, Stuttgart 1963. (Zitat Plutarch nach S. 102). ISBN 3-520-11908-0