[[Πολιτικό σύστημα Γερμανία]] [[Κατάλογος πολιτικών κομμάτων Γερμανία|Πολιτικά κόμματα]] [[Εκλογές Γερμανία|Εκλογές]]
ΤοΕθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (γερμ: Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei), NSDAP, γνωστό και ως Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών, Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ή Ναζιστικό Κόμμα, ήταν ακροδεξιό[2][3]πολιτικό κόμμαστηΓερμανίαπου έδρασε μεταξύ 1920 και 1945 και δημιούργησε και υποστήριξε την ιδεολογία τουναζισμού.
Το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα προέκυψε από την εξτρεμιστική γερμανική εθνικιστική, ρατσιστικήκαιλαϊκιστική παραστρατιωτική κουλτούρα τωνFreikorps, που πολέμησαν κατά τωνκομμουνιστώνστη Γερμανία μετά τονΑ' Παγκόσμιο Πόλεμο[4]. Το κόμμα δημιουργήθηκε γιανα τραβήξει τους εργάτες μακριά από τον κομμουνισμό, προς τον εθνικό (völkisch) εθνικισμό [5]. Το κόμμα είχε μικρή λαϊκή υποστήριξη μέχρι τηΜεγάλη Ύφεση, όταν η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου καιη τεράστια ανεργία οδήγησαν τους Γερμανούς στον πολιτικό εξτρεμισμό.
Το NSDAP χάρη σεμια οργανωμένη διαδικασία που ονομάστηκε «Gleichschaltung» - Ναζιστικοποίηση -, κατάφερε να θέσει εκτός νόμου όλα τα υπόλοιπα κόμματα καινα αποκτήσει απόλυτη κυριαρχία σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας της Γερμανίας από την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρηςτο1933, ως το τέλος τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμουτο1945. Οι Ναζί επεδίωξαν την ενίσχυση του γερμανικού λαού, της "Αρίας κύριας φυλής", μέσω της φυλετικής καθαρότητας και της ευγονικής, των ευρέων προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας και της υποταγής των ατομικών δικαιωμάτων, προς όφελος του συνόλου. Γιατην προστασία της υποτιθέμενης καθαρότητας και δύναμης της Άριας φυλής, οι Ναζί επεδίωξαν να στερήσουν τα δικαιώματα, να διαχωρίσουν και τελικά να εξοντώσουν τους Εβραίους, τους Ρομά, τους Πολωνούς, τους Σλάβους, τους σωματικά και διανοητικά ανάπηρους, τους ομοφυλόφιλους, τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους πολιτικούς αντιπάλους.[6]Η δίωξη έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν το ελεγχόμενο από το κόμμα γερμανικό κράτος έθεσε σε κίνηση τηνΤελική Λύση - ένα σύστημα γενοκτονίας που οδήγησε στο θάνατο περίπου 6 εκατομμυρίων Εβραίων σε αυτό που έγινε γνωστό ως Ολοκαύτωμα.[7]
Μετά την ήττα της Γερμανίας στο πόλεμο και αφού η χώρα τέθηκε υπό τοΣυμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχουτο κόμμα κηρύχθηκε παράνομο [8]. Συγκεκριμένα μετη διακήρυξη αριθ. 2 του Συμβουλίου Ελέγχου της 20ής Σεπτεμβρίου 1945 κηρύχτηκε εκτός νόμου.[9] ενώ οι συναφείς οργανώσεις τουμετον νόμο αριθ. 2 της 10ης Οκτωβρίου 1945, χαρακτηρίστηκαν ως εγκληματικές οργανώσεις και απαγορεύτηκαν.
Όσοι από τους ηγέτες του έγινε δυνατόν να συλληφθούν καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στηΔίκη της Νυρεμβέργης.
Τα περιουσιακά του στοιχεία κατασχέθηκαν καιη γερμανική κοινωνία εκκαθαρίστηκε από τα ναζιστικά στοιχεία μεμια διαδικασία γνωστή ως αποναζιστικοποίηση.
Οι ευρέως διαδεδομένες στους εθνικιστικούς κύκλους θεωρίες γιατη λεγόμενη πισώπλατη μαχαιριά ήταν μέρος του ιδεολογικού υποβάθρου τόσο του DAP όσο και άλλων δεξιών κομμάτων της περιόδου.
Ηανακωχή της Κομπιένης, που σηματοδότησε την ήττα της Γερμανικής ΑυτοκρατορίαςστονΑ΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν καταλύτης σημαντικών εξελίξεων γιατη χώρα. ΗΝοεμβριανή Επανάστασηπου είχε ήδη ξεκινήσει κατέληξε σε έναν εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε ένα έτος, καιπου έληξε μετην πτώση της Μοναρχίας καιτην εγκαθίδρυση της αβασίλευτης Δημοκρατίας. Οικομμουνιστέςκαιοισοσιαλδημοκράτες είχαν υπερισχύσει στις συγκρούσεις τους μεταΦράικορπς, καιτον Αύγουστο του1919, ύστερα από Σύνοδο της Γερμανικής Εθνοσυνέλευσης γιατην εγκαθίδρυση νέου Συντάγματοςστη χώρα, η οποία έγινε στην πόλη Βαϊμάρη, εγκαθιδρύθηκε στη χώρα το νέο κοινοβουλευτικό καθεστώς γνωστό ως Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Το νέο καθεστώς αντιμετώπισε εξ αρχής σημαντικά προβλήματα, προερχόμενα τόσο από την αριστερά όσο και από την άκρα δεξιά. Το βασικό πρόβλημα, όμως, προερχόταν από τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που ήταν ιδιαίτερα ταπεινωτικοί γιατο Γερμανικό έθνος, όσο και από τις επακόλουθες πολεμικές αποζημιώσεις που απαιτούνταν - κυρίως από την πλευρά της Γαλλίας από τη Γερμανία.
Ήδη από τον Μάρτιο του1918οΆντον Ντρέξλερ είχε σχηματίσει τη δική του ομάδα, τηνΕλεύθερη Επιτροπή Εργαζομένων γιαμια καλή ειρήνη (Freien Arbeiterausschuß für einen guten Frieden). Ο Ντρέξλερ, άνθρωπος λαϊκής καταγωγής, μέλος τουμιλιταριστικού κόμματος της Γερμανικής Πατρίδας(Deutsche Vaterlandspartei)[10] ταυτιζόταν με τους εθνικιστές της περιόδου εκείνης οι οποίοι διαφωνούσαν με τους όρους της Συμφωνίας των Βερσαλλιών, θεωρώντας την ως ατιμωτική γιατη Γερμανία, είχαν ανιισημιτικές, αντιμοναρχικές καιαντιμαρξιστικές απόψεις και πίστευαν στηνανωτερότητα των Γερμανών, (Herrenvolk).[11]Ο Ντρέξλερ είδε την πολιτική βία καιτην αστάθεια στη Γερμανία ως αποτέλεσμα της έλλειψης επαφής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με τις μάζες, ιδίως τις κατώτερες τάξεις. [11] Πίστευε στην ανάγκη της σύνθεσης τουεθνο-εθνικισμούμεμια μορφή οικονομικού σοσιαλισμού, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα λαϊκό εργατικό κίνημα με εθνικιστικό προσανατολισμό πουθα μπορούσε να αμφισβητήσει την άνοδο του κομμουνισμού καιτωνδιεθνιστικών πολιτικών.[12]
Τον Δεκέμβριο του 1918, οΚαρλ Χάρρερ (δημοσιογράφος και μέλος της Εταιρείας της Θούλης) έπεισε τον Ντρέξλερ και αρκετούς άλλους να σχηματίσουν τονΠολιτικό Κύκλο Εργασίας (Politischer Arbeiter-Zirkel). [13].
Από αυτόν τον πυρήνα προέκυψε τονΓερμανικό Εργατικό Κόμμα, (Deutsche Arbeiterpartei, DAP). Αρχικά, ο Ντρέξλερ ήθελε να ονομάσει το Κόμμα «Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα», οι υπόλοιποι, όμως, και κυρίως ο Χάρρερ, αντέδρασαν στον όρο «Σοσιαλιστικό», τον οποίο πέτυχαν να απαλείψουν. Ο Ντρέξλερ ξεκαθάρισε ότι σε αντίθεση με τους μαρξιστέςτο κόμμα υποστήριζε τη μεσαία τάξη και ότι η σοσιαλιστική πολιτική του είχε ως στόχο να δώσει προσφέρει ευρεία κοινωνική πρόνοια στους Γερμανούς πολίτες που θεωρούνταν μέρος της άριας φυλής[11] . Μέσω της ανακατονομής των κερδών προς όφελος των ασθενέστερων η Γερμανία θα γινόταν μια ενιαία κοινότητα του (Volksgemeinschaft) και όχι μια κοινωνία διαιρεμένη κατά μήκος ταξικών και κομματικών γραμμών[14].
Χρυσή καρφίτσα μέλους του DAP
Το DAP ήταν μια σχετικά μικρή ομάδα με λιγότερα από 60 μέλη [14]. Παρ΄όλα αυτά, προσέλκυσε την προσοχή των Αρχών. Έτσι, τον Ιούλιο του 1919, ο Αδόλφος Χίτλερ ο οποίος δούλευε ήδη ως πράκτορας πληροφοριών γιατηνΡάιχσβερ εκλήθη να διεισδύσει στο DAP προκειμένου να διαπιστωθεί o χαρακτήρας καιοι επιδιώξεις της ομάδας.[15]
Ανκαιο Χίτλερ αρχικά δεν εντυπωσιάστηκε - το κόμμα ήταν ακόμα ανοργάνωτο και λειτουργούσε περισσότερο ως όμιλος πολιτικών συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων - ωστόσο, η θεματολογία των συζητήσεων καιοι απόψεις που εκφράζονταν ταυτίζονταν σε μεγάλο βαθμό με τις δικές του, και έτσι συνέχισε να εμφανίζεται στις εκδηλώσεις. Σεμια τέτοια εκδήλωση, που έγινε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1919 στην πίσω αίθουσα της μπυραρίας Sterneckerbräu, ο Χίτλερ λογομάχησε έντονα με έναν άλλο επισκέπτη, τον καθηγητή Μπάουμαν (Baumann) ο οποίος εξέφρασε μεταξύ άλλων καιτην άποψη ότι ηΒαυαρίαθα έπρεπε να αποσχιστεί από τηνΠρωσίακαινα ιδρύσει ένα νέο νοτιογερμανικό έθνος μετηνΑυστρία. Οι ρητορικές ικανότητες του Χίτλερ, εντυπωσίασαν το κοινό, καιο Άντον Ντρέξλερ του έστειλε επίσημη πρόσκληση να ενταχτεί στο κόμμα. [16], πουο Χίτλερ τελικά, αποδέχτηκε. Σχεδόν ταυτόχρονα μετον Χίτλερ, έγιναν μέλη του κόμματος οΕρνστΡεμ, ο τότε φοιτητής του Πανεπιστημίου του Μονάχου, Ρούντολφ Ες, οΧανς ΦρανκκαιοΆλφρεντ Ρόζενμπεργκπου θεωρείται ο φιλοσοφικούς νους του κόμματος. Όλοι τους ήταν έγιναν αργότερα σημαντικοί συντελεστές του ναζιστικού καθεστώτος.[17]
Στις 24 Φεβρουαρίου1920ο Αδόλφος Χίτλερ - πουεντω μεταξύ είχε αναλάβει επικεφαλής της προπαγάνδας του κόμματος[18]- εκφώνησε τηνπιο σημαντική έως τότε ομιλία του, παρουσιάζοντας δημόσια το πρόγραμμα του κόμματος. Η συγκέντρωση -πουτην παρακολούθησαν 2000 άτομα - έγινε στην μπυραρία Staatliches Hofbräuhausτου Μονάχου όπου διαβάστηκαν τα 25 σημεία του μανιφέστου που είχαν συντάξει οι Ντρέξλερ, Φέντερ καιο Χίτλερ.[19] Το πλήρες κείμενο του Προγράμματος αυτού είναι το εξής:
Το Πρόγραμμα του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος έχει σχεδιαστεί ως περιορισμένης διάρκειας. Οι ηγέτες τουδεν έχουν την πρόθεση, όταν οι στόχοι που αναφέρονται εδώ επιτευχθούν, να θέσουν νέους, απλά γιανα αυξήσουν, με τεχνητό τρόπο, τη δυσαρέσκεια της λαϊκής μάζας καινα επιβεβαιώσουν τη συνέχεια ύπαρξης του Κόμματος.
1. Απαιτούμε την ένωση ολόκληρης της Γερμανίας σεμια Μείζονα Γερμανία πάνω στη βάση του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.
2. Απαιτούμε ισότητα δικαιωμάτων του Γερμανικού Λαού στις σχέσεις τουμε άλλα Έθνη καιτην κατάργηση των συνθηκών τωνΒερσαλλιώνκαιτουΣεν Ζερμέν (Saint-Germain).
3. Απαιτούμε γηκαι χώρο (αποικίες) γιατη διατροφή του λαού μας καιτην εγκατάσταση του πλεονάζοντος πληθυσμού.
4. Μόνο μέλη του Έθνους μπορούν να είναι πολίτες του Κράτους. Μόνον αυτοί με γερμανικό αίμα, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, μπορούν να είναι μέλη του Έθνους. Συνεπώς, κανείς Εβραίος δεν μπορεί να ανήκει στο Έθνος.
5. Οιμη πολίτες μπορούν ναζουνστη Γερμανία ως επισκέπτες και πρέπει να υπόκεινται στην περί ξένων νομοθεσία.
6. Του δικαιώματος του εκλέγειν την Κυβέρνηση καιτα νομοθετικά όργανα του Κράτους πρέπει να απολαμβάνουν οι πολίτες του Κράτους και μόνον. Απαιτούμε, κατά συνέπεια, όλα τα δημόσια αξιώματα, οιουδήποτε τύπου, είτε εντός τουΡάιχ είτε σε ελάσσονες περιοχές, ναμην αποδίδονται σε άλλους ειμησε πολίτες του Κράτους. Είμαστε αντίθετοι προς τη διεφθαρμένη κοινοβουλευτική τακτική της πλήρωσης κρατικών θέσεων σύμφωνα με κομματικές πεποιθήσεις και χωρίς αναφορά στον χαρακτήρα ή στις ικανότητες.
7. Απαιτούμε το Κράτος να εκπληρώσει το πρωταρχικό του καθήκον γιανα εξασφαλίσει τα προς τοζηνσε όλους τους πολίτες του. Αν αποδειχθεί αδύνατη η διατροφή ολόκληρου του πληθυσμού, οιμη πολίτες πρέπει να απελαθούν από το Ράιχ.
8. Η μετανάστευση όλων τωνμη Γερμανών προς τη χώρα πρέπει να απαγορευθεί. Απαιτούμε όλοι οιμη Γερμανοί, που εισήλθαν στη χώρα μετά τις 2 Αυγούστου 1914, να κληθούν να εγκαταλείψουν άμεσα τη Γερμανία.
9. Όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
10. Πρέπει να είναι πρωταρχικό καθήκον κάθε πολίτη να εκτελεί χειρωνακτική ή νοητική εργασία. Οι δραστηριότητες κάθε ατόμου δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση μετο γενικό συμφέρον, αλλά πρέπει να συμπλέουν μετο γενικό πλαίσιο της κοινότητας καιγιατο καλό του συνόλου. Κατά συνέπεια, απαιτούμε:
την κατάργηση της υποδούλωσης στους τόκους.
11. Την κατάργηση εισοδημάτων πουδεν προέρχονται από εργασία.
12. Μετην προοπτική των τρομακτικών θυσιών ζωών και περιουσιών που απαιτεί από κάθε έθνος ένας πόλεμος, ο ατομικός πλουτισμός από τον πόλεμο πρέπει να θεωρείται ως έγκλημα κατά του Έθνους. Απαιτούμε, κατά συνέπεια, την άμεση κατάσχεση όλων των κερδών που προήλθαν από τον πόλεμο.
13. Απαιτούμε τηνεθνικοποίηση όλων των εταιρειών που έχουν συμπήξει ενώσεις σχηματίζοντας τραστ.
14. Απαιτούμε τη διανομή των κερδών μεγάλων βιομηχανικών εταιρειών.
15. Απαιτούμε εκτεταμένη ανάπτυξη της ασφάλισης των ατόμων μεγάλης ηλικίας.
16. Απαιτούμε τη δημιουργία και διατήρηση υγιούς μεσαίας τάξης, την άμεση κοινωνικοποίηση των μεγάλων πολυκαταστημάτων καιτην παραχώρησή τους, με φθηνό αντίτιμο, σε μικρεμπόρους και ότι ο υπέρτατος σεβασμός θα επιδειχθεί στους μικρεμπόρους μετην πρόταξη των Κρατικών και Κοινοτικών διαταγμάτων.
17. Απαιτούμε αναδιανομή της γης σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Έθνους μας καιτην ψήφιση νόμου γιατην απαλλοτρίωση γαιών με σκοπό την κοινοτική τους χρήση χωρίς αντάλλαγμα, την κατάργηση της εκμίσθωσης γης καιτην απαγόρευση κάθε κερδοσκοπίας από τη χρήση γης.
18. Απαιτούμε την αμείλικτη δίωξη όσων οι δραστηριότητες θίγουν το δημόσιο συμφέρον. Οι κοινοί εγκληματίες, οι τοκογλύφοι, οι κερδοσκόποι κλπ., πρέπει να τιμωρούνται με θάνατο, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων ή φυλετικής καταγωγής.
19. Απαιτούμε το Ρωμαϊκό Δίκαιο, το οποίο υπηρετεί μια υλιστική παγκόσμια τάξη, να αντικατασταθεί από το κοινό Γερμανικό Δίκαιο.
20. Το Κράτος πρέπει να αναλάβει εκτεταμένη ανασυγκρότηση του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος (με σκοπό να καταστεί αυτό προσβάσιμο σε κάθε ικανό και σκληρά εργαζόμενο Γερμανό, δίνοντάς τουτη δυνατότητα ανώτερης εκπαίδευσης και επιτυγχάνοντας, έτσι, πρόοδο). Το αναλυτικό πρόγραμμα όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων οφείλει να ευθυγραμμιστεί με τις πρακτικές απαιτήσεις της καθημερινής ζωής. Το σχολείο οφείλει να παράσχει στον μαθητή, εκκινώντας από την πρώτη ένδειξη ευφυίας του, την κατανόηση του Έθνους καιτου Κράτους (μέσω της μελέτης των πολιτικών υποθέσεων). Απαιτούμε η μόρφωση χαρισματικών παιδιών από φτωχές οικογένειες, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη ή το επάγγελμά τους, να αναλαμβάνεται από το Κράτος.
21. Το Κράτος πρέπει να διασφαλίσει ώστε τα επίπεδα υγείας του Έθνους να ανέλθουν, προστατεύοντας μητέρες και παιδιά, απαγορεύοντας την παιδική εργασία, ενισχύοντας τη φυσική δύναμη μέσω νομοθεσίας για υποχρεωτική γυμναστική και άθληση καιμετην εκτεταμένη υποστήριξη συλλόγων εμπλεκομένων στη φυσική αγωγή των νέων.
22. Απαιτούμε την κατάργηση του μισθοφορικού στρατού καιτη δημιουργία ενός λαϊκού στρατού.
23. Απαιτούμε σύννομη διαμάχη της σκόπιμης πολιτικής ψευδολογίας και της διασποράς της μέσω του Τύπου. Γιατη δημιουργία ενός Εθνικού Γερμανικού Τύπου απαιτούμε:
Όλοι οι εκδότες και συντάκτες/συνεργάτες των Γερμανόφωνων εφημερίδων να ανήκουν στο Έθνος
Ότι καμία μη Γερμανική εφημερίδα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει χωρίς εκπεφρασμένη έγκριση του Κράτους. Δεν πρέπει να τυπώνεται στη Γερμανική γλώσσα.
Οιμη-Γερμανοί πρέπει να εμποδίζονται από τον Νόμο να συμμετέχουν οικονομικά ή να επηρεάζουν Γερμανικές εφημερίδες καιη ποινή για παράβαση αυτού του Νόμου πρέπει να είναι η απαγόρευση έκδοσης της εφημερίδας καιη άμεση απέλαση των εμπλεκομένων μη-Γερμανών. Η έκδοση εφημερίδων πουδεν προωθούν την εθνική πρόοδο πρέπει να απαγορεύεται. Απαιτούμε τηδια Νόμου δίωξη όλων των τάσεων της τέχνης και της λογοτεχνίας που διαφθείρουν την εθνική ζωή καιτην απαγόρευση πολιτιστικών εκδηλώσεων που παραβιάζουν αυτή την απαίτηση.
24. Απαιτούμε ελευθερία όλων των θρησκευτικών δογμάτων ανά την Επικράτεια, υπό την προϋπόθεση ότι δεν απειλούν την ύπαρξή της καιδεν προσβάλλουν το δημόσιο αίσθημα της Γερμανικής φυλής.
Το Κόμμα υποστηρίζει το χριστιανικό δόγμα, αλλά δεν προσαρτά εαυτό σε κανένα συγκεκριμένο δόγμα. Αντιμάχεται την Ιουδαϊκή - υλιστική νοοτροπία, εσωτερική και εξωτερική, και είναι πεπεισμένο ότι το Έθνος μας μπορεί να επιτύχει την αέναη υγεία μόνο επί τη βάσει της εξής αρχής: Το κοινό συμφέρον είναι υπεράνω του ατομικού συμφέροντος.
25. Γιανα υλοποιηθούν όλα τα σημεία αυτού του Προγράμματος, απαιτούμε τη δημιουργία ισχυρής κεντρικής διακυβέρνησης του Ράιχ, την άνευ όρων εξουσία του πολιτικού Κεντρικού Κοινοβουλίου σε ολόκληρο το Ράιχ και τις οργανώσεις τουκαιτον σχηματισμό Ενώσεων βασισμένων σε κοινωνικά και επαγγελματικά κριτήρια γιατην εκτέλεση των Νόμων που ψηφίζονται από το Ράιχ σε όλα τα επιμέρους Γερμανικά κρατίδια.
Οι ηγέτες του Κόμματος υπόσχονται να εργαστούν ακατάπαυστα - μέχρι καινα θυσιάσουν τη ζωή τους - γιανα υλοποιήσουν το παρόν Πρόγραμμα.[20]
Το πρόγραμμα του κόμματος σύμφωνα μετην κριτική θεώρηση του ιστορικού Ουίλιαμ Σίρερ[21], ήταν ένα συνονθύλευμα φτηνής προπαγάνδας αρεστής στους εργάτες, την κατώτερη μεσαία τάξη και τους αγρότες. Ωστόσο, επισημαίνει ότι πολλά από τα σημεία του προγράμματος ο Χίτλερ τα εννοούσε πράγματι και μάλιστα μόλις δόθηκαν οι ευκαιρίες τα πραγματοποίησε:
Συγκεκριμένα, τοσημείο 2που απαιτούσε την ένωση όλων των Γερμανών σεμια Μείζονα Γερμανία, έγινε πράξη όταν προσαρτήθηκε η Αυστρίαμετα 6.000.000 των Γερμανών της, όταν κατελήφθη ηΣουδητίαμετα 3.000.000 των Γερμανών της και όταν απαιτήθηκε ηεπιστροφή του Ντάντσιχ καιτων άλλων γερμανικών περιοχών που είχαν αποδοθεί στην Πολωνία - που ήταν μάλιστα καιη αιτία γιατην έναρξη τουΒ' Παγκοσμίου Πολέμου μετηνγερμανική επίθεση στη Πολωνία. [21] Αλλά καιτα σημεία 4, 5και6που αφορούν στην εχθρότητα και στους περιορισμούς των Εβραίων έγιναν πράξη, που οδήγησε στοΟλοκαύτωμα.
Επίσης, τα σημεία 2και25 πραγματοποιήθηκαν αμέσως μετά την ανάληψη της Καγκελαρίας: Καταγγέλθηκε ηΣυνθήκη των ΒερσαλλιώνκαιτουΣαιν Ζερμένκαι δημιουργήθηκε μια πανίσχυρη κεντρική εξουσία που ήθελε να καθορίζει όλες τις πλευρές της ζωής των Γερμανών. [21]
Γιανα αυξήσει την απήχησή τουσε μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, την 1η Απριλίου 1920 το DAP άλλαξε το όνομά τουσε NSDAP "Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei" «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» Η λέξη σοσιαλιστικό προστέθηκε από την εκτελεστική επιτροπή του κόμματος παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του Χίτλερ, προκειμένου να βοηθήσει στην απήχηση στους αριστερούς εργάτες [22].
Η επίσημη εφημερίδα του κόμματος Λαϊκός Παρατηρητής (Vöklischer Beobachter), φύλλο Μαρτίου 1920
Μέχρι το τέλος του 1920, τα μέλη του κόμματος αυξήθηκαν σε 2.000. [23] Αυτή η αλματώδης αύξηση οφειλόταν τόσο στην προσωπική δουλειά των Χίτλερ καιΡεμπου στρατολογούσαν συνεχώς νέα μέλη όσο καιστην ρητορική ικανότητα του Χίτλερ που έθελγε πολλούς από τους ακροατές του.[24]
Το ταλέντο του Χίτλερ ως ρήτορα καιη ικανότητά τουνα προσελκύει νέα μέλη, τον κατέστησαν σύντομα κυρίαρχη φιγούρα. Κατάφερε να εξουδετερώσει τηνανταρσίαπου ξέσπασε στο Κόμμα κατά τη διάρκεια ταξιδιού τουστο Βερολίνο, μετην απειλή της παραίτησης από αυτό. Όλοι συνειδητοποίησαν ότι ήταν αναντικατάστατος και έτσι ενέδωσαν στην απαίτησή τουνα αναλάβει αυτός την Προεδρία του Κόμματος.[25]Η στρατηγική του Χίτλερ αποδείχθηκε επιτυχής- σε ένα ειδικό συνέδριο του κόμματος στις 29 Ιουλίου 1921, αντικατέστησε τον Ντρέξλερ από πρόεδρο του κόμματος με 533 ψήφους υπέρ και 1 κατά.[26]Η επιτροπή διαλύθηκε καιο Χίτλερ έλαβε σχεδόν απόλυτες εξουσίες στο κόμμα ως μοναδικός ηγέτης του[26].
Ο Χίτλερ απαιτεί, και τελικά παίρνει, τον τίτλο του «Ηγέτη» (Φύρερ, Führer). Το Κόμμα διέρχεται μια σειρά εσωτερικών συγκρούσεων, μέσα από τις οποίες ο Χίτλερ καταφέρνει να περάσει τη βασική του επιδίωξη, την «Αρχή του Ηγέτη» (Führerprinzip), την οποία θα τηρήσει απαρέγκλιτα μέχρι τον θάνατό του, το1945: Ο Χίτλερ είναι ο μόνος Ηγέτης στο Κόμμα και μόνος αυτός αποφασίζει τόσο γιατην πολιτική του όσο καιγιατη στρατηγική του.
Το 1921 επίσης δημιουργεί την παραστρατιωτική οργάνωση «Sturmabteilung» (επί λέξει «Θυελλώδεις μαχητές»), γνωστή ως SA ή «φαιοχίτωνες» (λόγω του φαιού χρώματος των υποκαμίσων τους). Σκοπός της SA είναι οι συγκρούσεις (μερικές φορές ένοπλες) με αντίστοιχες οργανώσεις των άλλων Κομμάτων, κυρίως της Αριστεράς.
Το βιβλιάριο μέλους του NSDAP
Η αύξηση των μελών του Κόμματος συνεχίζεται με γοργό ρυθμό. Η οικονομική συγκυρία , καθώς στη Γερμανία έχουν αρχίσει να διαφαίνονται τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργούν οιπολεμικές αποζημιώσεις, ευνοεί το Κόμμα καθώς οι δυσαρεστημένοι αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς. Στη Βαυαρία όπως καισε ολόκληρη τη Γερμανία οι λαϊκές μάζες αποδοκιμάζουν και τους Φιλελεύθερους και στους Σοσιαλιστές.
Τον Ιανουάριο του 1923, η Γαλλία κατέλαβε τη βιομηχανική περιοχή τουΡουρ ως αποτέλεσμα της αδυναμίας της Γερμανίας να ανταποκριθεί στις πληρωμές των αποζημιώσεων.
Αυτό οδήγησε σε οικονομικό χάος, στην παραίτηση της κυβέρνησης του Βίλχελμ Κούνο καιστην προσπάθεια του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD) να οργανώσει επανάσταση. Η αντίδραση σε αυτά τα γεγονότα ήταν μια έξαρση του εθνικιστικού συναισθήματος. Τα μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αυξήθηκαν σε περίπου 20.000,[27]σε σύγκριση με τις 6.000 στις αρχές του 1922.[[28] ] Οι χαώδεις συνθήκες της παραπαίουσας δημοκρατίας της Βαιμάρης οδήγησαν τον Χίτλερ να σκεφτεί ότι μια επανάσταση πουθα ανέτρεπε την δημοκρατία ήταν όχι μόνο εφικτή αλλά και επιβεβλημμένη. Το παράδειγμα τουΜπενίτο Μουσολίνιμετηνπορεία προς τη Ρώμη ήταν πολύ πρόσφατο και πολύ αξιοζήλευτο γιαναμηντο μιμηθεί ο Χίτλερ. Σύμφωνα μετο σχέδιό του, αφού θα ένωνε υπό την ηγεσία του όλες τις εθνικιστικές δεξιές και ακροδεξιές οργανώσεις θα έπαιρνε πραξικοπηματικά την εξουσία πρώτα στο κρατίδιο της Βαυαρίας και μετά, μετη βοήθεια της Ράιχσβερ (βοήθεια πουθα εξασφάλιζε οΈριχ Λούντεντορφ) θα καταλάμβανε καιτην εξουσία στο Βερολίνο.[29]Στη Βαυαρία το κρατίδιο κηρύσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ενεργοποιώντας το άρθρο 64 του Συντάγματος της Βαυαρίας ο Πρωθυπουργός Eugen von Knilling παραδίδει την εξουσία σεμιαΤριανδρίαμε επικεφαλής τον Gustav Ritter von Kahr ως Επίτροπο του Κράτους. [30]Η Τριανδρία αρνείται να υπακούσει στις διαταγές του Βερολίνου και τότε την κατάσταση αναλαμβάνει να διευθετήσει ο στρατηγός Σέεκτ, αρχηγός της Ράιχσβερ, με στρατιωτικά μέσα. [31] Όταν ο στρατηγός πληροφορεί την Τριανδρία ότι θα επέμβει στρατιωτικά γιανα αποκαταστήσει τη νόμιμη τάξη, αυτοί υπαναχωρούν, μη θέλοντας να οδηγήσουν τα πράγματα σε εμφύλιο πόλεμο. Τότε ο Χίτλερ αποφάσισε ότι ήταν η στιγμή να δράσει προκειμένου να ωθήσει τα πράγματα στη ρήξη.
Τη νύχτα της 8ης Νοεμβρίου1923, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης περίπου 3000 πολιτών στην μπυραραρία Bürgerbräukeller, ομάδες των Ταγμάτων Εφόδου μετον Χίτλερ επικεφαλής κραδαίνοντας το πιστόλι του, ορμούν στην συγκέντρωση και περιορίζουν την Τριανδρία στο διπλανό δωμάτιο. Εκεί ο Χίτλερ προσπαθεί να τους πείσει να συμμετάσχουν καινα στελεχώσουν την επανάστασή του.[32] Όταν δεντο κατάφερε ανακοίνωσε στην αίθουσα ότι η βαυαρική κυβέρνηση κατελύθη και ότι εκεί στοΜόναχο γεννήθηκε μια νέα εθνική κυβέρνηση με πολιτικό αρχηγό τον Χίτλερ και στρατιωτικό αρχηγό τον Λούντεντορφ. Ωστόσο το πραξικόπημα ήταν τόσο ανοργάνωτο που κανείς εκτός από τονΡεμδεν είχε φροντίσει να καταλάβει κανένα κυβερνητικό κτίριο. Η Ράιχσβερ ακόμα και μπροστά στον Λούντεντορφ αρνήθηκε να συμμετάσχει καιτο πραξικόπημα κατελύθη εντη γεννέση του.
Τις επόμενες ημέρες ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ και όλα τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος (εκτός των Γκαίρινγκ και Ες) συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, ενώ το Κόμμα απαγορεύτηκε. Όλοι οι συλληφθέντες διχάστηκαν επί εσχάτη προδοσία, μια κατηγορία που τιμωρείται με ισόβια στο βαυαρικό ποινικό κώδικα. Παρόλα αυτά, οι ποινές ήταν ήπιες. Ο Λούντεντορφ αθωώθηκε ενώ ηη μεγαλύτερη ποινή πουτην έλαβε ο Χίτλερ ήταν πενταετή κάθειρξη. Κατά το διάστημα της παραμονής τουστη φυλακή, έγραψε το «Ο Αγών Μου». Την 20η Δεκεμβρίου 1924 απελευθερώθηκε
Το διάδοχο Κόμμα είναι πλέον χωρίς Ηγέτη. Κατά την περίοδο 1924 - 25 το «Γερμανικό Κόμμα» διασπάται σε δύο σκέλη. Ηγέτης του ενός γίνεται οΓιόζεφ Γκέμπελς, ονομάζοντάς το «Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα της Ελευθερίας». Παρά την αρχική καταδίκη τουσε πενταετή φυλάκιση, ο Χίτλερ αποφυλακίζεται στις 24 Δεκεμβρίου1924, έχοντας εκμεταλλευθεί το διάστημα της φυλάκισής τουγιανα συγγράψει το βιβλίο του «Ο Αγών μου». Το πραξικόπημα καιη δίκη του, όμως, έχουν λάβει μεγάλη δημοσιότητα, καιτο Κόμμα γίνεται ευρύτερα γνωστό σε ολόκληρη τηΓερμανία. Ο Χίτλερ ασχολείται πλέον μετην επανίδρυση του διαλυμένου Κόμματος, πράγμα το οποίο φέρνει λαμπρά σε πέρας. Η αποτυχία του πραξικοπήματος, ωστόσο, έχει αλλάξει την πρακτική που σκέπτεται να ακολουθήσει εφεξής ο Ηγέτης του Κόμματος: Αποκηρύσσει τηδια της βίας κατάληψη της εξουσίας και, αντίθετα, στρέφει όλες του τις προσπάθειες γιατην επικράτησή του στις εθνικές εκλογές. Ακολουθεί, πλέον, τη «στρατηγική της νομιμότητας» γιανα κατακτήσει την εξουσία με νόμιμα μέσα. Το Ναζιστικό Κόμμα έχει, το 1925, δύο «πτέρυγες» οργανωτικού χαρακτήρα, το «Σώμα της Πολιτικής Ηγεσίας» (Korps der politischen Leiter) καιτην πτέρυγα των «κοινών» μελών (Parteimitglieder). Στην ηγετική ομάδα αναπληρωτής ηγέτης είναι ο Ρούντολφ Ες, ο οποίος, όμως, δεν έχει πραγματική ισχύ στο Κόμμα: Ύστερα από τον ίδιο τον Χίτλερ, ηγετικές φυσιογνωμίες του Ναζιστικού Κόμματος είναι οι Χίμλερ, Γκέμπελς και Γκέρινγκ.
Στις εκλογές του Μαΐου 1924 το NSDAP δεν σημειώνει μεγάλη επιτυχία: Κερδίζει 12 μόλις έδρες στοΡάιχσταγκ, έναντι 131 του Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD) και 45 του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD). Το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα οδηγεί τον Χίτλερ, ο οποίος αποφυλακίζεται και επανιδρύει το Κόμμα, να επιχειρήσει μεγαλύτερα ανοίγματα προς τις λαϊκές μάζες. Το πρώτο άνοιγμα, που πραγματοποιείται το 1925, είναι ο διαχωρισμός του Κόμματος από τηνSA, καθώς το μεγάλο βάρος ρίχνεται στις νόμιμες δραστηριότητές του. Ευρύτερο άνοιγμα πραγματοποιείται καθώς το Κόμμα δέχεται πλέον, ως μέλη, και γυναίκες. Η SA καιηSS, που δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του1925 ως Σωματοφυλακή του Ηγέτη, με επικεφαλής τον Χίμλερ, αναφέρονται πλέον όχι ως Κομματικές οργανώσεις, αλλά ως «υποστηρικτικές ομάδες», και όλα τα μέλη τους υποχρεώνονται να εγγραφούν ως τακτικά μέλη στο Κόμμα γιανα παραμείνουν σε αυτές.
Εντω μεταξύ το Κόμμα περνά τα όρια της Βαυαρίας. Επεκτείνεται και αποκτά οπαδούς καισε άλλα κρατίδια, όπως στηΝυρεμβέργη της Βυρτεμβέργης, όπου προεξάρχον στέλεχος είναι οΓιούλιους Στράιχερμετην εφημερίδα τουDer Stürmer, στην Ανατολική Πρωσία, τηνΠομερανία, τοΣλέσβιχ-Χολστάινκ.ά. Στις εκλογές του Μαΐου 1928 το NSDAP παίρνει μόνο το 2,6% των ψήφων και κερδίζει 12 έδρες. Το1929ο αριθμός των μελών του Κόμματος έχει φθάσει τις 130.000.
Γιατα γερμανικά πληθυσμιακά δεδομένα, εν τούτοις, ο αριθμός αυτός δεν είναι σημαντικός. Ίσως το Ναζιστικό Κόμμα ναμην είχε φτάσει ποτέ στην εξουσία, ανδεν έπληττε καιτη Γερμανία η διεθνής οικονομική κρίση (το «Κραχ»), που ξεκίνησε από τις ΗΠΑτο 1929 και έπληξε ολόκληρη την Ευρώπη. Στα τέλη της δεκαετίας των '20 ο πληθωρισμός στη Γερμανία έχει φτάσει σε τρομακτικά ύψη, όπως καιη ανεργία. Συντείνουν σε αυτό καιοι όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών.[33]Τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας είναι διασπασμένα και αδυνατούν να παράσχουν λύση στην οικονομική ανέχεια, που πλήττει ολοένα και περισσότερους απλούς πολίτες και μικρές επιχειρήσεις. Η πολιτική του Χίτλερ, στο σημείο αυτό, είναι να αποδώσει στους Εβραίους οικονομικούς παράγοντες και στους Μπολσεβίκους τα δεινά της χώρας. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίουτου1930το NSDAP παίρνει το 18,3% των ψήφων, εκλέγει 107 βουλευτές στοΡάιχσταγκκαι αναδεικνύεται δεύτερο Κόμμα, ύστερα από το Σοσιαλιστικό (SPD). Ο Χίτλερ έχει καταφέρει να αναδείξει το Ναζιστικό Κόμμα σε κόμμα εξουσίας, ενώ ο ικανότατος στην προπαγάνδα Γκέμπελς ασχολείται μετη διαμόρφωση της δημόσιας εικόνας του Ηγέτη.
Το1931καιτο1932η πολιτική κρίση βαθαίνει στη χώρα, καθώς η οικονομική κρίση είναι στο απόγειό της. Το 1932 ο Χίτλερ βάζει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αντίπαλο τονΠάουλ φον Χίντενμπουργκ. Στον πρώτο γύρο καταφέρνει να συγκεντρώσει το 30% έναντι 49% του Χίντενμπουργκ καιστον δεύτερο συγκεντρώνει περίπου 37%, χάνοντας την εκλογή από τον Χίντενμπουργκ, που συγκεντρώνει το 53%. Οι εκλογές αυτές αποτελούν ένα είδος δημοσκόπησης τόσο γιατο Κόμμα όσο καιγιατον Ηγέτη του. Από τον πολιτικό λόγο του Κόμματος έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα ο έντονος αντισημιτισμός (χωρίς, ασφαλώς, να απαλειφθεί ποτέ ολοσχερώς). Οι Γερμανοί δίνουν την ψήφο τους στον Χίτλερ κατά κύριο λόγο επειδή υπόσχεται να αναθερμάνει την Οικονομία (χωρίς, ωστόσο, να εξαγγείλει συγκεκριμένα μέτρα) και επειδή υπόσχεται να αποκαταστήσει τον Νόμο καιτην τάξη. Αυτό είναι σημαντικό για τους πολίτες, καθώς ηSA, αριθμώντας ήδη 400.000 μέλη, είναι μια από τις αντιμαχόμενες οργανώσεις (καιτα άλλα μεγάλα Κόμματα, SPD και KPD, διαθέτουν αντίστοιχες ομάδες κρούσης), που μετατρέπουν πολλές γερμανικές πόλεις κυριολεκτικά σε πεδία μάχης. Κυρίως, όμως, υπόσχεται να αποκαταστήσει το Γερμανικό γόητρο, το οποίο είχε ταπεινωθεί από τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Κανένα στέλεχός του, βεβαίως, δεν παραλείπει να αναφέρει ότι το Κόμμα θα προστατεύσει (η έκφραση που χρησιμοποιείται είναι «θα σώσει») τη χώρα από την «Κομμουνιστική απειλή».
Νέες εκλογές διεξάγονται τονΙούλιο του 1932. Ο επικεφαλής της Προπαγάνδας του Κόμματος δρ. Γκέμπελς καιη ρητορική δεινότητα του Χίτλερ καταφέρνουν να εκτοξεύσουν το ποσοστό του NSDAP στο 37,4% και 230 έδρες στο Ράιχσταγκ, φέρνοντάς τοστην πρώτη θέση στη Γερμανία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνει 14,6% αλλά, όπως είναι φυσικό, ο σχηματισμός Κυβέρνησης συνασπισμού είναι αδύνατος, καθώς οι ιδεολογικές διαφορές των δύο Κομμάτων είναι αγεφύρωτες. Σχηματίζονται, έτσι, Κυβερνήσεις μειοψηφίας, που αδυνατούν να επιλύσουν τα οξύτατα προβλήματα της Οικονομίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν αναγνωρίζει ως κύριο αντίπαλο το NSDAP αλλά το Σοσιαλιστικό Κόμμα, κι αυτό κάνει χαλαρότερη την αντιπολίτευση απέναντι στους Ναζιστές.
Ο Καγκελάριος Φραντς φον Πάπεν προκηρύσσει νέες εκλογές γιατονΝοέμβριο του ίδιου έτους, ελπίζοντας να επιτύχει συσχετισμούς πουνα επιτρέπουν σχηματισμό ισχυρής Κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα γιατο NSDAP προκαλεί έκπληξη: Το ποσοστό του πέφτει στο 33% και 196 έδρες. Σε αυτό συνέβαλε η μερική υποχώρηση της οικονομικής κρίσης αλλά καιο φόβος των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης, πουτο είχαν υποστηρίξει στις προηγούμενες εκλογές, ότι πράγματι το NSDAP μπορεί να ερχόταν στην εξουσία. Οι Ναζιστές, από την άλλη, έλαβαν το μήνυμα των εκλογών: Έπρεπε να πάρουν την εξουσία τώρα, πριν τα ποσοστά του Κόμματος μειωθούν ακόμη περισσότερο. Απαιτούν από τον Πρόεδρο να ονομάσει τον Χίτλερ Καγκελάριο, αφού είναι ο ηγέτης του πρώτου Κόμματος στις εκλογές. Οφον Πάπεν, ο διάδοχός τουΚουρτ φον Σλάιχερκαι πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως οιΚρουπ, πιέζουν τον - σφοδρά αντιτιθέμενο - Χίντενμπουργκ προς αυτή την κατεύθυνση. Τελικά ο Πρόεδρος ενδίδει και ονομάζει τον Χίτλερ Καγκελάριο στις 30 Ιανουαρίου1933. Στις 27 Φεβρουαρίου ξεσπά ηπυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, καιτο Κόμμα κατηγορεί τους Κομμουνιστές, καθώς συλλαμβάνεται στον τόπο της πυρκαγιάς ως υπεύθυνος ο νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής Μαρίνους φανντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe). Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη θέση τουκαι πείθει τον πρόεδρο φον Χίντενμπουργκ να εκδώσει το λεγόμενο «Διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ», μετο οποίο αναστέλλονται οι συνταγματικά κατοχυρωμένες ατομικές ελευθερίες του γερμανικού λαού. Το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύσσεται εκτός Νόμου, οι ηγέτες του συλλαμβάνονται, τα μέλη του διώκονται.
Έχοντας απαλλαγεί από ένα βασικό ιδεολογικό αντίπαλο, ο Χίτλερ προκαλεί νέες εκλογέςτο Μάρτιο του 1933, με σκοπό να αποκτήσει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Οι εκλογές διεξάγονται μετον Χίτλερ Καγκελάριο καιτο αποτέλεσμα δίνει το 44% των ψήφων και 288 έδρες στο NSDAP. Έχοντας υποστηρικτή το μικρό Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (DNVP), οι Εθνικοσοσιαλιστές επιτυγχάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο (52%). Η κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αρχίζει. Θα λήξει μόνον μετον τερματισμό τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμουστην Ευρώπη, το Μάιο του1945.
Το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα είχε δομή σε σχήμα πυραμίδας. Στην κορυφή βρισκόταν ο Πρόεδρος και Ηγέτης (Φύρερ), που είχε την απόλυτη εξουσία. Όλα τα υπόλοιπα αξιώματα ήταν υποδεέστερα και έπρεπε να πράττουν σύμφωνα με τις οδηγίες του. Υπό τον Χίτλερ οιΡάιχσλάιτερ (Reichsleiter), οι «καθοδηγητές τουΡάιχ» θα γίνουν μέλη της «Καγκελαρίας τουΦύρερ» καιο αριθμός τους ανέρχεται σταδιακά στους 18. Είχαν εξίσου μεγάλη δύναμη όπως καιοι Ράιχσμίνιστερ (Reichsminister), οι Υπουργοί δηλαδή του Κράτους, και αυτό οδήγησε πολλές φορές σε επιθυμητές, γιατον Χίτλερ, μάχες ανταγωνισμού.
Το NSDAP χωριζόταν (σε σειρά μεγέθους) σε Περιφέρειες (τα λεγόμενα Γκάουε ( Gaue)), Κύκλους (Κράιζε, (Kreise)), Τοπικές Ομάδες (Ορτσγκρούπεν, Ortsgruppen), Πυρήνες (Τσέλεν, Zellen) και Μπλοκ (Blocks). Ένα Μπλοκ ήταν η μικρότερη οργανωτική μονάδα και αντιστοιχούσε σε περίπου 40 με 60 νοικοκυριά.
Με τις οργανώσεις καιτα συνδεόμενα σωματεία, το NSDAP κατάφερε να εισχωρήσει σε όλους τους τομείς της κοινωνίας καινα παρακολουθεί τον πληθυσμό. Ο κοινωνικός έλεγχος πετύχαινε κυρίως διαμέσου των τοπικών οργανώσεων, των πυρήνων καιτωνμπλοκτου NSDAP, καθώς είχε δικαίωμα βέτο σε προαγωγές δημοσίων υπαλλήλων, υποψηφίων για θέσεις στο Δημόσιο καισε αιτήσεις για κοινωνική βοήθεια.
Eatwell, Roger (1996). Fascism, A History. Penguin Books. ISBN978-0140257007.
Elzer, Herbert, επιμ. (2003). Dokumente Zur Deutschlandpolitik. First half band – Appendix B, Section XI, §39. Oldenbourg Wissenschaftverlag. ISBN3486566679. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2015.
Grant, Thomas D. (2004). Stormtroopers and Crisis in the Nazi Movement: Activism, Ideology and Dissolution. London; New York: Routledge. ISBN978-0415196024.
Majer, Diemut (2013). "Non-Germans" Under The Third Reich: The Nazi Judicial and Administrative System in Germany and Occupied Eastern Europe, with Special Regard to Occupied Poland, 1939–1945. Texas Tech University Press in association with the United States Holocaust Memorial Museum. ISBN978-0896728370.
Mitchell, Otis C. (2008). Hitler's Stormtroopers and the Attack on the German Republic, 1919–1933. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc. ISBN978-0786477296.
Fest, Joachim (1979). The Face of the Third Reich. Penguin books. ISBN978-0201407143.
Spector, Robert (2004). World Without Civilization: Mass Murder and the Holocaust, History, and Analysis. University of America Press. ISBN9780761829638.