ΟΔρ. Άλφρεντ Ερνστ Ρόζενμπεργκ (Alfred Ernst Rosenberg, 12 Ιανουαρίου 1893 - 16 Οκτωβρίου 1946) ήταν εξέχον μέλος τουΕθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίαςκαι κατέλαβε σημαντικά κρατικά αξιώματα. Δικάστηκε στηΔίκη της Νυρεμβέργηςκαι καταδικάστηκε σε θάνατο μεαπαγχονισμό.
Ο Ρόζενμπεργκ γεννήθηκε στο Ρέβαλ (σημερινό Τάλιν) της Εσθονίας - τότε τμήματος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στις 12 Ιανουαρίου του 1893[12]. Ο πατέρας του ήταν Λιθουανός ευκατάστατος έμπορος καιη μητέρα τουΕσθονή, καιοι δύο γερμανικής καταγωγής. Ο νεαρός Ρόζενμπεργκ σπούδασε ΑρχιτεκτονικήστοΠολυτεχνείο της Ρίγαςκαι συμπλήρωσε τις σπουδές τουστο Πολυτεχνείο της Μόσχας, απ' όπου έλαβε καιτο διδακτορικό τουτο 1917. Έχοντας εμπλακεί στις πολιτικές διαμάχες της εποχής, είχε ανοιχτά ταχθεί εναντίον της Οκτωβριανής Επανάστασης υποστηρίζοντας τους αντεπαναστάτες. Ύστερα από την επικράτησή της, ο Ρόζενμπεργκ έφυγε από τηνΕΣΣΔκαι, το 1918, εγκαταστάθηκε στοΜόναχο της Βαυαρίας. Εκεί έγινε μέλος της ακροδεξιάς εθνικιστικής οργάνωσης Εταιρεία της Θούλης (Thule Gesellschaft) όπου γνώρισε τονΝτίτριχ Έκαρτ. Οι πολιτικές του πεποιθήσεις ήταν ήδη διαμορφωμένες - ήταν φανατικός αντισημίτης, επηρεασμένος από το βιβλίο τουΧιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (Houston Stewart Chamberlain) The Foundations of the Nineteenth Century (Τα θεμέλια του 19ου αιώνα) και φανατικά αντικομμουνιστής, επηρεασμένος από την εκτόπιση της οικογένειάς του. Ανακάλυψε πολύ σύντομα ότι πολιτικά τον εξέφραζε το νεοσύστατο τότε Κόμμα των Γερμανών Εργατών (Deutsche Arbeitpartei), πρόδρομος τουΕθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, στο οποίο έγινε μέλος το 1920. Ο Έκαρτ κατάφερε να αποκτήσει τελικά την εφημερίδα "Völkischer Beobachter" (Λαϊκός Παρατηρητής) για λογαριασμό του Κόμματος, και έγινε ο εκδότης της. Τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου το Κόμμα μετονομάστηκε σεΕθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, NSDAP), οΠαρατηρητής γίνεται επίσημο όργανο του Κόμματος καιο Έκαρτ προσέλαβε σε αυτήν τον Ρόζενμπεργκ. Η εφημερίδα μετατράπηκε σε ημερήσια το Φεβρουάριο του 1923 και ο Ρόζενμπεργκ ανέλαβε εκδότης, μετά την απομάκρυνση του Έκαρτ.
Κατάφερε να εντυπωσιάσει τον Χίτλερ μετην ευρυμάθειά του (που πάντα άπτεται του εθνικιστικού φανατισμού) καιτη βίαιης αντίθεσής του κατά των μπολσεβίκων καιτωνΕβραίων. Ήδη από το 1919 είχε εκδώσει δύο βιβλία: Die Spur der Juden im Wandel der Zeiten (Τα ίχνη των Εβραίων διαμέσου των εποχών), Unmoral im Talmud (Το ανήθικο στοΤαλμούδ) γιανα ακολουθήσει η έκδοση τουDas Verbrechen der Freimaurerei (Το έγκλημα του Ελευθεροτεκτονισμού) το 1921. Σε αυτά ο Ρόζενμπεργκ εκφράζει τις πεποιθήσεις τουγιατην «Εβραιομασονική συνωμοσία»).[13]Ο Χίτλερ τον ονόμασε σύμβουλό του επί εξωτερικών θεμάτων. Παρόλ' αυτά δεν έγινε ευρέως αποδεκτός στους κύκλους του Κόμματος λόγω της βαλτικής του καταγωγής αλλά και λόγω της υπεροψίας τουκαι της γενικότερης συμπεριφοράς του - ήταν φανατικός, δυσκίνητος και στερείτο κάθε ίχνους χιούμορ. Αυτό δεντον εμπόδισε να καθιερωθεί ως θεματοφύλακας της κοσμοθεωρίας (Weltanschauung) του Ναζισμού, η ηγετική φυσιογνωμία του θεωρητικού υποβάθρου τουκαιη κορυφαία φυσιογνωμία της πολιτιστικής του προπαγάνδας.
Τον Νοέμβριο του 1923 έγινε τοΠραξικόπημα της μπιραρίας από τονΧίτλερκαι τους οπαδούς του. Το πραξικόπημα απέτυχε καιη έκδοση της εφημερίδας ανεστάλη. Ο Χίτλερ καιοι συνεργάτες του φυλακίστηκαν, το Κόμμα του απαγορεύτηκε, ανκαιο ίδιος όρισε ως αντικαταστάτη του - για όσο καιρό "απουσιάζει" φυλακισμένος - τον Ρόζενμπεργκ. Αργότερα ο Χίτλερ θα εξομολογηθεί ότι τον όρισε ως αντικαταστάτη επειδή διέβλεπε ότι ο Ρόζενμπεργκ δεν είχε ηγετικές βλέψεις. Ωστόσο, ο Χίτλερ καιοι συνεργάτες του αφέθηκαν ελεύθεροι το 1924 και μια από τις πρώτες ενέργειες του Χίτλερ είναι να ανασυστήσει το σχεδόν διαλυμένο Κόμμα καινα επιτύχει την άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας τουΠαρατηρητή.
Το 1929 ο Ρόζενμπεργκ ίδρυσε την οργάνωση Kampfbund fur Deutsche Kulture (Αγωνιστική οργάνωση γιατον Γερμανικό Πολιτισμό), η οποία πολεμούσε όποιο κίνημα ή μορφή τέχνης θεωρούσε εκφυλισμένο. Αργότερα οι αντιλήψεις αυτές έγιναν αφορμή να απαγορευτούν πολλά έργα σημαντικών καλλιτεχνών στη Γερμανία.
Στις εκλογές του 1930 ο Ρόζενμπεργκ εξελέγη στοΡάιχσταγκ ως εκπρόσωπος τουκρατιδίου της Έσσηςκαι παράλληλα εξέδωσε το βιβλίο τουDer Mythus des 20. Jahrhunderts (Ο μύθος του 20ού αιώνα). Στην ελληνική έχουν μεταφραστεί οι πρώτες 2 (και μεγαλύτερες) από τις 14 ενότητες του βιβλίου: "Φυλή και Φυλετική Ψυχή" από τον Στέφανο Γκέκα (εκδ. "Απολλώνειο Φως", 2003) και "Αγάπη και Τιμή" από τον Χρήστο Νίκα (εκδ. "Ρήσος", 2014). Το βιβλίο, σαφώς επηρεασμένο από αυτό του Τσάμπερλεν, αναδεικνύεται σε πολιτιστική βίβλο των Ναζιστών (πούλησε περισσότερα από 1 εκ. αντίτυπα έως το 1942), υστερώντας σε δημοφιλία μόνο απέναντι στο βιβλίο του ίδιου του Χίτλερ Ο Αγών μου. Ωστόσο, η επίδρασή τουστη ναζιστική ιδεολογία είναι αμφισβητήσιμη, καθώς μάλλον ελάχιστοι μπόρεσαν να προχωρήσουν πέρα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, βρίσκοντάς το ελάχιστα κατανοητό, όπως καιο ίδιος ο Χίτλερ, ο οποίος αποδοκίμασε τον ψευδοθρησκευτικό του χαρακτήρα.[14]Οι ιδέες του, όμως, φαίνεται ότι ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '20 είχαν επηρεάσει τον Χίτλερ, καθώς βασικός αντικειμενικός στόχος του Κόμματος έγινε η καταπολέμηση του «Εβραιο - μπολσεβικισμού». Οι διαμάχες που προκάλεσε μετηνΚαθολική Εκκλησία αύξησαν τις πωλήσεις του, αλλά έγιναν αιτία να αποκαλυφθεί η ψευδοεπιστημονικότητα του βιβλίου. Ο Χίτλερ, εν τούτοις, δεν επιδοκίμασε το βιβλίο, αντίθετα δήλωσε ότι "πρόκειται για κείμενο που κανείς δεν καταλαβαίνει".[15]
Το 1933 ο Ρόζενμπεργκ τέθηκε επικεφαλής των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής στο Κόμμα. Ωστόσο πολύ μικρή ήταν η συμβολή τουσε παρόμοια θέματα. Το 1934 ο Χίτλερ τον διόρισε επικεφαλής της πνευματικής και φιλοσοφικής καθοδήγησης του Κόμματος και όλων των συναφών οργανώσεων. Ωστόσο, ο Χίτλερ δεντον υποστήριξε στις διαμάχες τουμε τους εκκλησιαστικούς κύκλους για λόγους τακτικής: Ήθελε να αποφύγει κάθε μορφής μετωπική σύγκρουση τόσο μετην Καθολική εκκλησία όσο καιμε τους Προτεστάντες.
Ο Ρόζενμπεργκ ήταν ο επίσημος διαμορφωτής και εκφραστής της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Μέσω των δογμάτων που εξέφρασε (περί παγγερμανισμούκαι ενοποίησης της γερμανικής σκέψης) ισχυροποίησε τις προθέσεις της Ναζιστικής Γερμανίαςγιατη διεξαγωγή πολέμου. Εκτεταμένη ήταν η συμμετοχή τουστην κατάρτιση του Προγράμματος του Κόμματος (πρωτοεμφανίστηκε στα 1922). Η θεωρητική του εργασία, όπως εκφράστηκε στο βιβλίο του, μπορεί να συνοψισθεί στα ακόλουθα σημεία:
Η ουσία της σύγχρονης επανάστασης στον Κόσμο έγκειται στην αφύπνιση των φυλετικών τύπων, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε όλο τον Κόσμο.
Έχει αρχίσει η αφύπνιση του αντικινήματος κατά των τελευταίων απομειναριών του φιλελεύθερου οικονομικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος έχει γίνει αντικείμενο αξιοποίησης από το δίχτυ τουμπολσεβικικούΜαρξισμού, ώστε να συμπληρώσει ό,τι άρχισε η Δημοκρατία, τον εκμηδενισμό της φυλετικής και εθνικής συνείδησης.[16]
Η φυλετική θεωρία του Ρόζενμπεργκ προερχόταν, όπως καιτων περισσότερων εθνικοσοσιαλιστών, από τα γραπτά τουΑρτύρ ντε Γκομπινώκαιτου Τσάμπερλεν. Ανέπτυσσε επιχειρήματα υπέρ της ανωτερότητας της Άριας φυλής, ενώ στη βάση της κλίμακας τοποθετούσε τους Εβραίουςκαι τους Νέγρους. Η πολιτική αντίληψη του Ρόζενμπεργκ στο θέμα αυτό εξελίχθηκε συντω χρόνω, ωστόσο πάντα παρέμενε σταθερή στην ανωτερότητα της λευκής φυλής, στα γερμανικά εθνικά ιδεώδη καιστον άκρατο αντισημιτισμό. Περισσότερο αβέβαιος ήταν ως προς τους Σλάβους της Ευρώπης: Αρχικά πρότεινε ότι θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στοΤρίτο Ράιχ, αλλά καθώς ο χρόνος περνούσε, η αντίληψή του άλλαζε, γιανα καταλήξει να θέσει τους Σλάβους περίπου στην ίδια μοίρα με τους Εβραίους. Ήταν, επίσης, σφοδρός πολέμιος της ομοφυλοφιλίας, άποψη που εξέφρασε στο φυλλάδιο που εξέδωσε μετον τίτλο Der Sumpf (Ο βούρκος): Κατ' αυτόν, η ομοφυλοφιλία, και ιδιαίτερα η γυναικεία, αποτελούσε σφοδρό εμπόδιο στην εξάπλωση της Άριας φυλής.
Το 1939 ο Ρόζενμπεργκ ίδρυσε στηΦρανκφούρτη ένα "Ίδρυμα γιατη μελέτη του Εβραϊκού ζητήματος", διακηρύσσοντας στο λόγο που εκφώνησε στα εγκαίνιά του ότι «...η Γερμανία θα θεωρήσει το Εβραϊκό Ζήτημα ως λυμένο μόνον όταν καιο τελευταίος Εβραίος θα έχει εγκαταλείψει το έδαφος του Μείζονος Ράιχ». Βασικός σκοπός του Ιδρύματος ήταν η διαρπαγή των βιβλιοθηκών, των αρχείων καιτων έργων τέχνης που ανήκαν σε Εβραίους, ώστε να προωθηθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο του δημιουργού του περί «επιστημονικής και πολιτιστικής έρευνας». Στα ίδια πλαίσια κινήθηκε, από τον Οκτώβριο του 1940, καιη ειδική μονάδα μετην επωνυμία Einsatz Reichsleiter Rosenberg, η οποία προέβαινε σε διαρπαγές καλλιτεχνικών θησαυρών από τηΓαλλίακαι άλλες κατακτημένες χώρες και, μετη βοήθεια της Βέρμαχτ, τους προωθούσε στη Γερμανία.[17]
Σχετικά με τις θρησκευτικές αντιλήψεις του, αυτές ήταν βασισμένες σε παλαιές θρησκευτικές στοιχεία σκανδιναβικού, γερμανικού, βαλτικού και ρωμαϊκού παγανισμού, παράλληλα μετονΖωροαστρισμόκαιτονβεδικόΙνδουϊσμό. Διαφωνούσε μετονΧάινριχ Χίμλερ, του οποίου οι θρησκευτικές αντιλήψεις έκλιναν περισσότερο προς τονΒουδισμό. Όσο γιατον Ιησού, πίστευε ότι ήταν Άριος εγκλωβισμένος στηΓαλιλαίακαι πρώτος πολέμιος του Ιουδαϊσμού (αντίληψη επίσης του Τσάμπερλεν). Για τις Χριστιανικές Εκκλησίες πίστευε ότι αντιπροσώπευαν έναν αρνητικό Χριστιανισμό, ο οποίος δεν συμβάδιζε μετη «Γερμανική μας ψυχή».[18]
Από το 1942 το γραφείο του Υπουργού γιατα Κατεχόμενα Εδάφη της Ανατολικής Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ
Το 1940 ο Ρόζενμπεργκ διορίστηκε επικεφαλής τουHohe Schule, του Κέντρου Εθνικοσοσιαλιστικών Ιδεολογικών και Εκπαιδευτικών Ερευνών. Από το αξίωμα αυτό δημιούργησε μια ειδική ομάδα μετην ονομασία Sonderstab Musik καιτη διέταξε να συλλεγούν τα καλύτερα μουσικά όργανα καιοι αρτιότερες παρτιτούρες, γιανα χρησιμοποιηθούν στο μουσικό πανεπιστήμιο που σχεδίαζε να δημιουργήσει στοΛιντς της Αυστρίας. Προφανώς, πρώτα θύματα διαρπαγής ήταν και πάλι οι Εβραίοι, ανεξαρτήτως χώρας στην οποία βρίσκονταν. Τα προϊόντα συλλογής έπρεπε να αποστέλλονται αμέσως στοΒερολίνο.
Όταν ηΓερμανίαεισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, υπήρχε μια θεμελιώδης διαφορά από τις μέχρι τότε εκστρατείες στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες: Τα στρατεύματα της Βέρμαχτ ακολουθούσε μια στρατιά κομματικών οργάνων και αντίστοιχων μηχανισμών, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος που είχε τεθεί από τον Ρόζενμπεργκ (σε συνεργασία μετον Χίτλερ): Η εκδίωξη των Σοβιετικών καιη μετατόπισή τους πέρα από ταΟυράλια, με σκοπό την απόκτηση «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) από τους Αρίους Γερμανούς. Γιατον καλύτερο συντονισμό όλων αυτών των ενεργειών, ο Ρόζενμπεργκ ανέλαβε τη θέση του Υπουργού Ανατολικών Εδαφών (Reichsministerium für die besetzten Ostgebiete). Η τακτική αυτή του «μισότρελου θεωρητικού» - όπως τον αποκαλεί ο Ρεϊμόν Καρτιέ[19] είχε ως αποτέλεσμα να προκαλέσει την εχθρότητα των τοπικών πληθυσμών, ιδιαίτερα στηνΟυκρανία, όπου το κλίμα ήταν σαφώς αντισταλινικόκαιοι Γερμανοί θα μπορούσαν ασφαλώς νατο εκμεταλλευθούν. Αντίθετα, η αρχική φιλικότητα των Ουκρανών σύντομα μεταλλάχθηκε σε σφοδρό μίσος, από τις ενέργειες του υφισταμένου του Ρόζενμπεργκ, γκαουλάιτερΈριχ Κοχ. Ο Ρόζενμπεργκ δήλωσε ότι «... οι Ρώσοι μας βλέπουν τώρα ως εχθρούς. Θα μας ευγνωμονούν, όμως, ύστερα από εκατό χρόνια, γιατί τους ξαναφέραμε στη φυσική τους κοιτίδα....»[19]Ο Ρόζενμπεργκ, μετην ανάληψη των νέων του καθηκόντων, αδυνατεί να λάβει μέρος αυτοπροσώπως στηΔιάσκεψη της Βάνζεε, στην οποία τον εκπροσωπεί ο Άλφρεντ Μέιερ (Alfred Meyer). Αργότερα, στηΔίκη της Νυρεμβέργης, αρνήθηκε την ανάμιξή τουστηνΤελική Λύσητου εβραϊκού ζητήματος.
Ο υπουργός καθόρισε τέσσερις περιοχές, στις οποίες θα κατανέμονταν οι κατακτημένες ανατολικές περιοχές και παρουσίασε το σχέδιο στον Χίτλερ. Θα δημιουργούνταν τέσσερις διοικητικές περιφέρειες (Reichskommissariats):
Περιφέρεια Όστλαντ (Βαλτικές χώρες και Λευκορωσία)
Περιφέρεια Ουκρανίας
Περιφέρεια Καυκάσου
Περιφέρεια Μόσχας (Μόσχα και όλη η υπόλοιπη περιοχή της ΕΣΣΔ)
Από αυτές τις περιφέρειες δημιουργήθηκαν μόνον οι δύο πρώτες, στις οποίες τοποθετήθηκαν από τον υπουργό ως επικεφαλής οι Χάινριχ Λόζε (Heinrich Lohse) και Έριχ Κοχ (Erich Koch). Ο Ρόζενμπεργκ, εν τέλει, ήρθε σε ρήξη μετηνSS σχετικά μετον τρόπο μεταχείρισης των υπόδουλων στους Γερμανούς Σλάβων: Δεν επιδοκίμαζε ούτε τις εκτοπίσεις, ούτε την ωμή υποδούλωση ούτε τις γενοκτονίες που διέπρατταν οι SS, τις οποίες υποστήριζε ότι έπρεπε να επιφυλάσσουν μόνο στους Εβραίους[εκκρεμεί παραπομπή]. Όπως προαναφέρθηκε, θεωρούσε τους Σλάβους "σχεδόν Αρίους", που μπορούσαν να ενσωματωθούν στο Ράιχ.
Ως συνέπεια αυτών των αντιλήψεων, ο Ρόζενμπεργκ εξήγγειλε την κατάργηση των συλλογικών αγροκτημάτων (κολχόζ) καιμε νόμο του 1942 αποκατέστησε την καλλιέργεια σε «οικογενειακά αγροκτήματα», προσπαθώντας να πάρει τον πληθυσμό μετο μέρος των Γερμανών. Η αποκολλεκτιβοποίηση αυτή, όμως, δεν συνεπαγόταν και απελευθέρωση των αγροτών, οι οποίοι θα έπρεπε να παραδίνουν στους Γερμανούς τις ίδιες ποσότητες αγαθών που παρέδιδαν καιστα Σοβιέτ. Η παραγωγή υπό τις πολεμικές και νομικές συνθήκες προφανώς μειώθηκε, προκαλώντας τη μήνι τουΧέρμαν Γκέρινγκ, που απαίτησε να παραμείνουν τα κολχόζ. Ο ίδιος ο Χίτλερ χαρακτήρισε «ηλίθια» την αναδιανομή της γης.
Μετη Σοβιετική προέλαση και ανακατάληψη των σοβιετικών εδαφών από τονΚόκκινο Στρατό, η θέση του Υπουργού Ανατολικών Εδαφών έπαυσε να υφίσταται. Ο Ρόζενμπεργκ επέστρεψε στη Γερμανία, αλλά συνελήφθη από τους Συμμάχους και παραπέμφθηκε να δικαστεί στηΔίκη της Νυρεμβέργης, με τις κατηγορίες της συνωμοσίας κατά της ειρήνης, του σχεδιασμού και εκτέλεσης επιθετικού πολέμου, των εγκλημάτων πολέμου καιτων εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας.[20] Βρέθηκε ένοχος καιγια τις τέσσερις κατηγορίες και καταδικάστηκε σε θάνατο μεαπαγχονισμό. Η ποινή εκτελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946 στη Νυρεμβέργη, όπως καιγια όλους τους καταδικασμένους σε θάνατο σε αυτή τη δίκη. Ο άλλος εγκληματίας πολέμου, Έριχ Κοχ, κατάφερε να διαφύγει καιτα ίχνη του χάθηκαν.
Ο Ρόζενμπεργκ παντρεύτηκε το 1915 μετηνΕσθονήΧίλντα Λεέσμαν, μετην οποία διαζεύκτηκε το 1923.
Δύο χρόνια αργότερα δηλαδή το 1925 γνώρισε τηνΈντγουιγκ Κράμερ, την οποία παντρεύτηκε κατόπιν δικής του επιλογής.
Απ' την Κράμερ απέκτησε 2 παιδιά, ένα γιοο οποίος πέθανε μικρός καιμια κόρη την Ιρένε η οποία γεννήθηκε το 1930 και
αρνήθηκε να δίνει σε οποιονδήποτε πληροφορίες γιατον πατέρα της.
Ανηθικότητα στο Ταλμούδ, (1920), Unmoral im Talmud, Ernst Boepple's Deutscher Volksverlag,
Το Έγκλημα του Τεκτονισμού: Ιουδαϊσμός, Ιησουϊτισμός, Γερμανικός Χριστιανισμός (1921), Das Verbrechen der Freimaurerei: Judentum, Jesuitismus, Deutsches Christentum,
Όντας, τις αρχές, τους στόχους του Κόμματος του Εθνικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (1922), Wesen, Grundsätze und Ziele der Nationalsozialistischen Deutschen Arbeiterpartei
Η πανούκλα στη Ρωσία. Μπολσεβικισμός, οι επικεφαλής, οι μπράβοι, καιτα θύματα του (1922), Pest in Russland. Der Bolschewismus, seine Häupter, Handlanger und Opfer, Ernst Boepple's Deutscher Volksverlag, Munich
Μπολσεβικισμός, η πείνα, ο θάνατος (1922), Bolschewismus, Hunger, Tod,
Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών καιτην εβραϊκή Παγκόσμια Πολιτική (1923), Die Protokolle der Weisen von Zion und die jüdische Weltpolitik
Ο Εβραϊκός μπολσεβικισμός, μαζί μετον Ernst Boepple (1923), The Jewish Bolshevism, Britons Pub. Society,
Ο μύθος του 20ου αιώνα (1930), Der Mythus des 20. Jahrhunderts,
Ντίτριχ Έκαρτ: Μια κληρονομιά (1935), Dietrich Eckhart. Ein Vermächtnis
Οι σκοταδιστές της Εποχής μας: Μια απάντηση στις επιθέσεις εναντίον "Ο μύθος του 20ου αιώνα" (1937), An die Dunkelmänner unserer Zeit. Eine Antwort auf die Angriffe gegen den "Mythus des 20. Jahrhunderts"
Προτεσταντική Ρώμη Προσκυνητές: Η Προδοσία του Λούθηρου καιο μύθος του 20ου αιώνα (1937), Protestantische Rompilger. Der Verrat an Luther und der "Mythus des 20. Jahrhunderts"
