Η χριστιανική τρομοκρατία αποτελεί μορφή θρησκευτικής τρομοκρατίας, που περιλαμβάνει τρομοκρατικές ενέργειες οι οποίες διαπράττονται από ομάδες ή άτομα που δηλώνουν χριστιανικά κίνητρα ή στόχους.[1] Οι χριστιανοί τρομοκράτες δικαιολογούν τις βίαιες τακτικές τους μέσω της ερμηνείας τους για τη Βίβλο και τον Χριστιανισμό, σύμφωνα με τους δικούς τους σκοπούς και την κοσμοθεωρία τους.[2][3][4]
Η χριστιανική τρομοκρατία μπορεί να διαπραχθεί εναντίον μελών άλλων χριστιανικών δογμάτων, πιστών άλλων θρησκειών, κοσμικών κυβερνήσεων, ομάδων, ατόμων ή της κοινωνίας στο σύνολό της.[2] Ο Χριστιανισμός μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί κυνικά ως ρητορικό εργαλείο για την επίτευξη πολιτικών ή στρατιωτικών στόχων από τους τρομοκράτες.[5]
Οι χριστιανικές τρομοκρατικές ομάδες περιλαμβάνουν παραστρατιωτικές οργανώσεις, αιρέσεις και ομάδες ανθρώπων που μπορεί να συγκεντρωθούν για να επιχειρήσουν να τρομοκρατήσουν άλλες ομάδες. Ορισμένες ομάδες ενθαρρύνουν επίσης ανεξάρτητα άτομα («μοναχικοί λύκοι») να διαπράξουν τρομοκρατικές ενέργειες.[6] Οι παραστρατιωτικές ομάδες συνδέονται συνήθως με εθνοτικούς και πολιτικούς στόχους καθώς και με θρησκευτικούς στόχους[7][8] και πολλές από αυτές τις ομάδες έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του συμβατικού Χριστιανισμού.[9]
Η κυριολεκτική χρήση της φράσης χριστιανική τρομοκρατία αμφισβητείται.[10][11][12] Στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία φαίνεται να περιγράφει ένα μεγάλο εύρος πράξεων και πεποιθήσεων.[13]
Η θρησκεία μπορεί να αναφερθεί ως το κίνητρο για την τρομοκρατία σε συγκρούσεις που έχουν ποικίλα εθνικά, οικονομικά και πολιτικά αίτια, όπως αυτή στη Βοσνία.[14] Σε περιπτώσεις όπως ο Στρατός της Αντίστασης του Κυρίου ή η Εξέγερση των Ταϊπίνγκ, οι πεποιθήσεις των ιδρυτών διαφέρουν σημαντικά από αυτό που είναι αναγνωρίσιμα χριστιανικό.[15][5] Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο όρος χριστιανική τρομοκρατία είναι προβληματικός παρά τον ισχυρισμό ότι υποκινούνται από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Ο Χριστιανισμός έγινε γνωστός στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά την κυριαρχία του Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.).[16] Μέχρι εκείνην τη στιγμή είχε εξαπλωθεί σε όλη τη δυτική Ασία ως μειονοτική πεποίθηση και κατέστη η επίσημη θρησκεία της Αρμενίας.[17][18] Στην πρωτοχριστιανική περίοδο υπήρχαν πολλές αντίπαλες αιρέσεις, οι οποίες διώκονταν συλλογικά από ορισμένους ηγεμόνες.[19] Δεν υπάρχει, ωστόσο, καμία καταγραφή αυτών των πρωτοχριστιανικών ομάδων που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τρομοκρατικές πράξεις ή αδιάκριτες πράξεις βίας ως θρησκευτικά όπλα.[19]
Η απόκτηση κρατικής υποστήριξης από μια συγκεκριμένη χριστιανική αίρεση ή θρησκεία οδήγησε σε αύξηση της θρησκευτικής βίας. Αυτή η βία πήρε τη μορφή διώξεως υποστηρικτών αντίπαλων χριστιανικών πεποιθήσεων και διώξεως υποστηρικτών άλλων θρησκειών.[20] Στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ο χριστιανικός αντισημιτισμός αυξήθηκε και τόσο η Μεταρρύθμιση όσο και η Αντιμεταρρύθμιση οδήγησαν σε αύξηση της διαθρησκειακής βίας.[21][22] Όπως και με τα σύγχρονα παραδείγματα, συζητείται κατά πόσον αυτές οι πράξεις ήταν θρησκευτικές εν αντιθέσει της εθνοτικής η πολιτικής φύσεως.
Η Εβραϊκή Βίβλος και η Καινή Διαθήκη περιέχουν αφηγήσεις, ποιήματα και οδηγίες που περιγράφουν, ενθαρρύνουν, διατάζουν, καταδικάζουν, ανταμείβουν, τιμωρούν και ρυθμίζουν βίαιες ενέργειες από τον Θεό,[23] άτομα, ομάδες, κυβερνήσεις και έθνη-κράτη. Μεταξύ των βίαιων πράξεων που περιλαμβάνονται είναι ο πόλεμος, η ανθρωποθυσία, η θυσία ζώων, η δολοφονία, ο βιασμός, η γενοκτονία και η ποινική τιμωρία.[24] Τα κείμενα έχουν μια ιστορία ερμηνείας εντός των αβρααμικών θρησκειών και του δυτικού πολιτισμού που περιλαμβάνει τόσο τη δικαιολόγηση όσο και την αντίθεση σε πράξεις βίας.[25]
- ↑ Bruce Hoffman (1998). Inside terrorism. Internet Archive. Columbia University Press. σελίδες 105–120. ISBN 978-0-231-11468-4.
- ↑ 2,0 2,1 Al-Khattar, Aref M. (2003). Religion and Terrorism: An Interfaith Perspective (στα Αγγλικά). Greenwood Publishing Group. σελ. 29. ISBN 9780275969233.
- ↑ Hoffman, Bruce (January 1995). «'Holy terror': The implications of terrorism motivated by a religious imperative». Studies in Conflict & Terrorism 18 (4): 271–284. doi:10.1080/10576109508435985.
- ↑ Pratt, Douglas (15 June 2010). «Religion and Terrorism: Christian Fundamentalism and Extremism». Terrorism and Political Violence 22 (3): 438–456. doi:10.1080/09546551003689399.
- ↑ 5,0 5,1 «What is the Lord's Resistance Army?». Christian Science Monitor. 8 November 2011. https://www.csmonitor.com/World/Africa/Africa-Monitor/2011/1108/What-is-the-Lord-s-Resistance-Army. Ανακτήθηκε στις 23 January 2019.
- ↑ Bruce Hoffman (1998). Inside Terrorism. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-11468-4.
- ↑ Flynn, Daniel (29 July 2014). «Insight - Gold, diamonds feed Central African religious violence». Reuters. http://uk.reuters.com/article/uk-centralafrica-resources-insight-idUKKBN0FY0LT20140729. Ανακτήθηκε στις 31 August 2015.
- ↑ Mark Juergensmeyer (1 Σεπτεμβρίου 2003). Terror in the Mind of God: The Global Rise of Religious Violence. University of California Press. ISBN 978-0-520-93061-2.
- ↑ Barkun, Michael (1996). «preface». Religion and the Racist Right: The Origins of the Christian Identity Movement. University of North Carolina Press. σελίδες x. ISBN 978-0-8078-4638-4.
- ↑ Horgan, John· Braddock, Kurt (2012). Terrorism Studies: A Reader (στα Αγγλικά). Routledge. ISBN 9780415455046.
- ↑ Camacho, Daniel José (23 March 2018). «Why Mark Anthony Conditt – a white Christian – isn't called a terrorist». The Guardian. https://www.theguardian.com/commentisfree/2018/mar/23/mark-anthony-conditt-terrorism-christianity.
- ↑ «Pope tells U.S. summit "No people is criminal, no religion is terrorist"». Crux (στα Αγγλικά). 17 Φεβρουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Rapoport, David C. (2006). Terrorism: The fourth or religious wave (στα Αγγλικά). Taylor & Francis. σελ. 17. ISBN 9780415316545.
- ↑ Judah, Tim (2000). The Serbs: History, Myth, and the Destruction of Yugoslavia. Yale University Press. ISBN 978-0-300-08507-5. Πρότυπο:Pn
- ↑ Thompson, John B. (16 Μαΐου 2013). «The World's Bloodiest Civil War». Los Angeles Review of Books. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Wendy Doniger (ed.), "Constantine I", in Britannica Encyclopedia of World Religions (Encyclopædia Britannica, 2006), p. 262.
- ↑ van Lint, Theo Maarten (2009). «The Formation of Armenian Identity in the First Millenium». Church History and Religious Culture 89 (1): 251–278. doi:10.1163/187124109X407925. http://www.brill.nl/chrc.
- ↑ Jenkins, John Philip (28 Οκτωβρίου 2008). The Lost History of Christianity: The Thousand-Year Golden Age of the Church in the Middle East, Africa, and Asia--and How It Died
(στα Αγγλικά). Harper Collins. ISBN 9780061472800. the lost history of christianity.
- ↑ 19,0 19,1 Ehrman, Bart D. (2005). Lost Christianities: The Battles for Scripture and the Faiths We Never Knew (στα Αγγλικά). Oxford University Press. ISBN 9780195182491.
- ↑ R. MacMullen, "Christianizing The Roman Empire A.D.100-400, Yale University Press, 1984, (ISBN 0-300-03642-6)
- ↑ Anti-Semitism. Jerusalem: Keter Books. 1974. ISBN 9780706513271.
- ↑ hermesauto (31 Οκτωβρίου 2017). «Catholics, Lutherans 'beg forgiveness' for violence on 500th anniversary of Protestant Reformation». The Straits Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Römer, Thomas (2013). Dark God: Cruelty, Sex, and Violence in the Old Testament (3rd Revised and expanded έκδοση). New York: Paulist Press. ISBN 978-08-0914796-0.
- ↑ Creach, Jerome F. D. (2013). Violence in Scripture: Resources for the Use of Scripture in the Church. Louisville, Kentucky: Westminster John Knox Press. ISBN 978-0-664-23145-3.
- ↑ Fletcher, George P.· Olin, Jens David (18 Μαρτίου 2008). Humanity, When Force is Justified and Why. New York, New York: Oxford University Press, Inc. σελ. 50. ISBN 978-0-19-518308-5.
