Η προέλευση τουεθνώνυμουΛεσγίνος απαιτεί περαιτέρω έρευνα. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν ότι προέρχεται από το αρχαίο Legiκαιτο μεσαιωνικό Lakzi. ΣηνEncyclopedia Britannicaτου 1911 αναφέρεται ότι αποκαλούνταν Λεκί από τους Γωργιανούς, τους Αρμένιους και τους Οσέτες και ότι η λέξη προέρχεται από το περσικό Λεκσί[8].
Οι σύγχρονοι Λεσγίνοι ομιλούν τις βορειοανατολικές γλώσσες του Καυκάσου, γηγενείς στην περιοχή πριν από την εισαγωγή τωνινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Είναι στενά συνδεδεμένοι, τόσο πολιτισμικά όσο καιγλωσσικάμε τους Αγκούλτου νότιου Νταγκεστάν. Μεγάλη συγγένεια παρουσιάζουν καιμε τους Τσαχούρ, ΡουτούλκαιΤαμπαζαράν (βόρειοι γείτονες των Λεσγίνων). Απομακρυσμένη συγγένεια παρουσιάζουν με τους αριθμητικά μικρούς πληθυσμούς τωνΤζεκ, τωνΚριτς, τωνΣαχντάχ, τωνΜπουντούκκαιτωνΧιναλούγκ, λαών του βόρειου Αζερμπαϊτζάν. Αυτές οι ομάδες, μαζί με τους Λεσγίνους, αποτελούν τον κλάδο Σαμούρ των ιθαγενών λαών της περιοχής που μιλούν τις λεσγικές γλώσσες[9].
Οι Λεσγίνοι αναφέρονται ως λαοί που κατάγονται εν μέρει από ανθρώπους που κατοικούσαν στην περιοχή του νότιου Νταγκεστάν κατά τηνεποχή του χαλκού. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια στοιχεία DNAπου υποδηλώνουν προσμίξεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 4.000 χρόνων μεπληθυσμούς της κεντρικής Ασίας, όπως φαίνεται από γενετικές συνδέσεις με πληθυσμούς σε όλη τηνΕυρώπηκαιτηνΑσία, με πλέον αξιοσημείωτες τις ομοιότητες με τους ΜπουρουσότουΠακιστάν[10].
Πριν από τηνρωσική επανάστασηοι Λεσγίνοι δεν είχαν κοινό αυτοπροσδιορισμό ως εθνοτική ομάδα. Αναφέρονται στους εαυτούς τους με βάση τοχωριό, την ευρύτερη περιοχή, τηθρησκεία, τηνπατριά, ή την ελεύθερη κοινωνία στην οποία ζούσαν[9]. Πριν από την επανάσταση, οι Λεσγίνοι αποκαλούνται "Kyurintsy", "Akhtintsy", ή "Lezgintsy» από τους Ρώσουςκαιο όρος Λεσγίνοι χρησιμοποιήθηκε σε διαφορετικά εννοιολογικά πλαίσια. Κατά καιρούς αποδιδόταν μόνο σε όσους γνωρίζουμε σήμερα ως Λεσγίνους. Άλλοτε αποδιδόταν ποικιλοτρόπως σε όλους τους λαούς του Νότιου Νταγκεστάν (Λεσγίνους, Αγκούλ, Ρουτούλ, ΤαμπαζαράνκαιΤσαχούρ). Επίσης, στο σύνολο των λαών του νότιου Νταγκεστάν και βόρειου Αζερμπαϊτζάν (ΚριτςΣαχντάχ, Χιναλούγκ, Μπουντούχ. Επίσης, αποδιδόταν στο σύνολο των ιθαγενών μουσουλμανικών πληθυσμών του βορειοανατολικού Καυκάσου Άβαροι, Ντάργκουα, Λακ, ΤσετσένοικαιΙνγκουσέτες). Συνεπώς, όταν μελετά κανείς προεπαναστατικά επιστημονικά έργα ή ρωσική λογοτεχνίαθα πρέπει να γνωρίζει αυτές τις διαφορετικές πιθανές σημασίες καιτο πεδίο εφαρμογής του εθνωνύμου Λεσγίνοι.
Επιπλέον, μετη διακυβέρνηση των Πάρθων αυξήθηκε η περσική πολιτική και πολιτισμική επίδραση σε όλη της περιοχή της Αλβανίας του Καυκάσου, γεγονός που επηρέασε και όλες τις λεσγικές φυλές που κατοικούσαν στην περιοχή[13]. Όποια καιαν υπήρξε η σποραδική επικυριαρχία της Ρώμηςστην περιοχή εξαιτίας λόγω πολέμων της με τους Πάρθους, η χώρα ήταν πλέον τμήμα -μαζί μετην Ιβηρία (Ανατολική Γεωργία) καιτην Αλβανία του Καυκάσου- μιας ομοσπονδίας της δυναστείας των Αρσακιδών[13]. Πολιτιστικά, η επικράτηση του Ελληνισμού, όπως έγινε υπό τους Αρταξιάδες, ακολουθήθηκε από υπεροχή του Περσισμού, ωστόσο αντί γιαταΠερσικά, ηπαρθική γλώσσα έγινε η γλώσσα των μορφωμένων της περιοχής[13]. Σε εκείνη την εποχή τοποθετείται καιη επιδρομή τωνΑλανώνστην περιοχή μεταξύ του 134 και του 136, αλλά οΒολογέσης τους έπεισε να αποσυρθούν, κατά πάσα πιθανότητα πληρώνοντας λύτρα.
To 252–253 η διακυβέρνηση των φυλών άλλαξε χέρια Από τους Πάρθους στους Σασανίδες. Η Αλβανία του Καυκάσου έγινε υποτελές κράτος[14]αλλά διατήρησε το μοναρχικό καθεστώς του. Ο βασιλέας δεν είχε πραγματική δύναμη καιη μεγαλύτερη πολιτική, θρησκευτική και στρατιωτική εξουσία βρισκόταν στα χέρια του Σασανίδη μαρζμπάν στρατιωτικού κυβερνήτη -κυριολεκτικά φύλακα των συνόρων- της περιοχής[15]. Ηρωμαϊκή αυτοκρατορία απέκτησε τον έλεγχο των νοτιότερων περιοχών των Λεσγίνων για μερικά χρόνια, περί το 300, αλλά στη συνέχεια Σασανίδες ανέκτησαν τον έλεγχο καιστη συνέχεια κυριάρχησε στην περιοχή επί αιώνες, μέχρι τις αραβικές επιδρομές.
Παρά το γεγονός ότι οι Λεσγίνοι ήλθαν σε επαφή για πρώτη φορά μετοΙσλάμ ήδη από τον 8ο αιώνα, παρέμειναν κυρίως ανιμιστές μέχρι τον 15ο αιώνα, όταν μουσουλμανική επιρροή έγινε ισχυρότερη, με τους Πέρσες εμπόρους από το νότο καιτηΧρυσή Ορδή από τον βορρά. Τον 16ο αιώνα, οι Πέρσες Σαφαβίδες σταθεροποίησαν τον έλεγχό τους στοΝταγκεστάν επί σειρά αιώνων, με τους Οθωμανούς Τούρκουςνα καταλαμβάνουν για λίγο τις περιοχές. Αμφότεροι βοήθησαν στην εδραίωση του Ισλάμ στην περιοχή. Μέχρι το 19ο αιώνα, οι Λεσγίνοι είχαν όλοι προσηλυτιστεί στο Ισλάμ.
Οι Λεσγίνοι δεν σχημάτισαν δική τους χώρα. Όντας υπό περσική κυριαρχία από τον 16ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, κάποιοι ήταν τμήμα τουχανάτου Κουμπά, σε αυτό που είναι σήμερα το Αζερμπαϊτζάν, ενώ άλλοι ζούσαν υπό τον έλεγχο τουχανάτου Ντερμπέντκαιτα δύο υπό πλήρη περσική επικυριαρχία. Τοχανάτο Λακ Καζί Κουμούχ ήλεγχε τμήμα των Λεσγίνων για ένα διάστημα τον 18ο αιώνα, μετά τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Σαφαβιδών. Αξιοσημείωτος Λεσγίνος από την περίοδο της δυναστείας των Σαφαβιδών ήταν οΦαθ-Αλί Χαν Νταγκεστανί, ο οποίος υπηρέτησε ως βεζίρηςτουσαχτων Σαφαβιδών Σουλτάν Χουσεΐν (βασ. 1694-1722) από το 1716 έως το 1720.
Στις αρχές του 18ου αιώνα στην ανατολική Υπερκαυκασία έγιναν αντιπερσικές εξεγέρσεις από τους Λεσγίνους και τους άλλους λαούς του Νταγκεστάν καιτου Αζερμπαϊτζάν ως αποτέλεσμα της παρακμής των Σαφαβιδών. Υπό την ηγεσία του Χατζί Ναβούντ Μιουσκγιουρσκόγκο (Haji Dawood Myushk Yurskogo) (βασ. 1721-1728) στη αχανή περιφέρεια τουΣιρβάν δημιουργήθηκε το χανάτο του λεσγικού κράτους μεπρωτεύουσατηΣαμάχι.
Στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα, την Περσία απεκατέστησε την πλήρη εξουσία της σε όλη την Καυκασία, υπό τονΝαντέρ Σαχ. Μετά τον θάνατο του Ναντέρ η περιοχή διαιρέθηκε σε αρκετά μικρότερα χανάτα. Το κύριο μέρος των Λεσγίνων ενώθηκε στην «ελεύθερη κοινωνία» (Magalim) (Αχτί-παρά, Αλτί-παρά, Κουρέ, Ντοκούζ-παρά). Ένα άλλο τμήμα τους βρέθηκε στοχανάτοτου Αζερμπαϊτζάν Κουμπάκαιοι Λεσγίνοι του Νταγκεστάν στοχανάτο Ντερμπέντ. Το 1812 οι περισσότεροι Λεσγίνοι του Νταγκεστάν έγιναν μέρος του ρωσικού προτεκτοράτου Χανάτου Κουρίνσκοε, το οποίο μετεξελίχθηκε το 1864 σε Περιφέρεια Κιουρίνσκι καιοι υπόλοιποι στην περιφέρεια Σαμούρ. Οι περισσότεροι από τους Λεσγίνους τουΑζερμπαϊτζάν βρέθηκαν στην περιφέρεια Κουμπάν της επαρχίας Μπακού.
Από το 1813 και μετά, οι Ρώσοι κατέλαβαν την περιοχή πρόσκαιρα μετονρωσοπερσικό πόλεμο 1804-13, αλλά μόνιμα μετά τορωσοπερσικό πόλεμο 1826-28, αναγκάζοντας τηνπερσική αυτοκρατορίανα παραχωρήσει το σύνολο των εδαφών της στονΒόρειοκαιτοννότιο Καύκασο, κάτι που έθεσε όλους τους Λεσγίνους υπό ρωσική κυριαρχία[16]. Η ρωσική διοίκηση στη συνέχεια δημιούργησε το Χανάτο Κιουρίν που μετεξελίχθηκε σε περιφέρεια Κιουρίν[17]. Οι Λεσγίνοι του Νταγκεστάν φαίνεται πως συμμετείχαν μαζικά στονπόλεμο του Καυκάσουπου ξεκίνησε περίπου την ίδια εποχή με τους ρωσοπερσικούς πολέμουςτου 19ου αιώνα. Πολέμησαν κατά της ρωσικής αυτοκρατορίας παράλληλα μετονΆβαροΙμάμ Σαμίλ, ο οποίος αντιστάθηκε επί 25 έτη (1834- 1859) στη ρωσική κυριαρχία. Μετά την ήττα του, το 1859, οι Ρώσοι κατόρθωσαν να σταθεροποιήσουν την κυριαρχία τους στο Νταγκεστάν και τους Λεσγίνους[18]
Οι περιοχές των Λεσγίνων χωρίζονται σε δύο φυσιογραφικές ζώνες: στα υψίπεδα και τις υπώρειες των χαμηλών λόφων. Τα περισσότερα από τα εδάφη βρίσκονται στην ορεινή ζώνη, όπου μια σειρά από κορυφές (όπως η Baba Νταγκ) φθάνουν σευψόμετρο 3.500 μέτρα. Υπάρχουν βαθιά και απομονωμένα φαράγγια και χαράδρες που σχηματίζονται από τους παραποτάμους των ποταμών ΣαμούρκαιΓουλγκέρι Χάι.
Στις ορεινές περιοχές τακαλοκαίρια είναι πολύ θερμά και ξηρά, με τις συνθήκες ξηρασίας να συνιστούν διαρκή απειλή. Υπάρχουν λίγα δέντρα στην ορεινή περιοχήμ εκτός από τα βαθιά φαράγγια και κατά μήκος των ποταμών. Εδώ απαντώνται ανθεκτικοί στην ξηρασία θάμνοι και ανάλογα ποώδη. Οιχειμώνες εδώ είναι συχνά θυελλώδεις και εξαιρετικά κρύοι. Στη ζώνη αυτή οι Λεσγίνοι δραστηριοποιούται στηνκτηνοτροφία (κυρίως αιγοπρόβατα) καιβιοτεχνίες.
Στο ανατολικό άκρο της επικράτειας των Λεσγίνων τα βουνά δίνουν τη θέση τους στη στενή παράκτια πεδιάδα της Κασπίαςκαιστο νότιο άκρο, στο Αζερμπαϊτζάν, βρίσκονται οι πρόποδες των λόφων. Αυτή η περιοχή έχει σχετικά ήπιο κλίμα, με πολύ ξηρό χειμώνα και ζεστά, ξηρά καλοκαίρια. Ταδέντρα είναι και εδώ λιγοστά. Στην περιοχή η κτηνοτροφία καιη βιοτεχνία συμπληρώνονται μεγεωργικές ενασχολήσεις (κατά μήκος τωνπροσχώσεων κοντά στους ποταμούς).
↑Minahan, σ. 1084. "Lezgin national organizations estimate the actual Lezgin population in Azerbaijan at between 600,000 and 900,000, much higher than the official estimates. The disparity arises from the number of ethnic Lezgins registered as ethnic Azeris during the soviet period and continue to claim Azeri nationality to escape job and education discrimination in Azerbaijan."
↑Bruno Jacobs, "ACHAEMENID RULE IN Caucasus" in Encyclopædia Iranica. January 9, 2006. Excerpt: "Achaemenid rule in the Caucasus region was established, at the latest, in the course of the Scythian campaign of Darius I in 513–512 BCE. The Persian domination of the cis-Caucasian area (the northern side of the range) was brief, and archeological findings indicate that the Great Caucasus formed the northern border of the empire during most, if not all, of the Achaemenid period after Darius"
↑ 13,013,113,2Toumanoff, Cyril. The Arsacids. Encyclopædia Iranica. excerpt: The country was now a part—together with Iberia (East Georgia) and (Caucasian) Albania, where other Arsacid branched reigned—of a pan-Arsacid family federation. Culturally, the predominance of Hellenism, as under the Artaxiads, was now followed by a predominance of "Iranianism," and, symptomatically, instead of Greek, as before, Parthian became the language of the educated"
↑Yarshater, E. (1983) The Cambridge history of Iran, Volume One, Cambridge University Press: Cambridge. ISBN 0-521-20092-Xσ. 141.
Ρωσία
Αζερμπαϊτζάν
Τουρκμενιστάν
Ουκρανία
Ουζμπεκιστάν
Καζακστάν
Κιργιστάν
Τουρκία
Λευκορωσία
Λετονία
Εσθονία
Λιθουανία
Μολδαβία
Γεωργία
