* Οι συμμετοχές καιταγκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο γιατα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).
ΟΕνρίκε Ομάρ Σίβορι (ισπανικά: [enˈrike oˈmaɾ ˈsiβoɾi] , ιταλικά: [ˈɔːmar ˈsiːvori] ; 2 Οκτωβρίου 1935 – 17 Φεβρουαρίου 2005) ήταν Αργεντινόςποδοσφαιριστής, που αγωνίστηκε ως επιθετικός και προπονητής. Ένας από τους καλύτερους παίκτες της εποχής του, ψηφίστηκε 36ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS.[1]
Γεννήθηκε στοΣαν Νίκολας ντε Λος Αρόγιος, μία πόλη που ανήκει στην επαρχία τουΜπουένος Άιρες, σε οικογένεια Ιταλών μεταναστών.[2] Καθώς ο νεαρός Σίβορι ενδιαφερόταν έντονα γιατο ποδόσφαιρο, όταν έφτασε στην εφηβεία του, γράφτηκε στηνΡίβερ Πλέιτ. Στον έφηβο Ομάρ δόθηκε η ευκαιρία να εισέλθει σεμια ομάδα που περιελάμβανε διάσημος επιθετικούς που καθιερώθηκαν στην εποχή της La Máquina (η μηχανή), έναν από τους σημαντικότερους σχηματισμούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου.[3] Κέρδισε σύντομα το ψευδώνυμο El Cabezón (ο μεγαλοκέφαλος) από τους οπαδούς, λόγω των μαλλιών, του ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης, της αλαζονείας καιτου τρόπου παιχνιδιού του.[4]
Το αυθεντικό του ταλέντο τον οδήγησε στην πρώτη ομάδα το1954.
Η Ρίβερ κέρδισε το πρωτάθλημα το 1955 και ο τίτλος επιβεβαιώθηκε όταν νίκησε τηνΜπόκα Τζούνιορςμε 2–1.[5]Την ίδια αγωνιστική περίοδο η ομάδα κέρδισε τοCopa Río de La Plata νικώντας τηνΝασιονάλ από τηνΟυρουγουάη. Την επόμενη χρονιά είχε παρόμοια επιτυχία όταν κέρδισε τον τίτλο πρωταθλήματος την τελευταία ημέρα της σεζόν. Νίκησε τηνΡοζάριο Σεντράλμε 4–0, μετον Σίβορι να σημειώνει το τελευταίο γκολ.[6]Θα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι γιατον σύλλογο απέναντι στην ίδια ομάδα στις 5 Μαΐου 1957.
Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1957–58, ο 22χρονος Αργεντινός υπέγραψε στον ιταλικό σύλλογο Γιουβέντουςμε ποσό που ήταν ρεκόρ κόσμου γιατην εποχή. Η μεταγραφή δεν έφερε τύχη στην Ρίβερ που χρειάστηκαν 18 χρόνια γιανα ξανακερδισει το πρωτάθλημα, ενώ τα έσοδα από την μεταγραφή χρησιμοποιήθηκαν γιατην επέκταση του γηπέδου της ομάδας.[7]
Πριν από την άφιξη του Σίβορι καιτου Ουαλού Τζον Τσαρλς, η Γιουβέντους δεν ήταν αυτή που γνωρίζουμε από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η ομάδα που δεσπόζει στο ιταλικό καιτο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο – τις δύο προηγούμενες σεζόν είχε τερματίσει ένατη στο πρωτάθλημα. Πριντην τραγωδία της Σουπέργκα το 1949, δεν ήταν κανη καλύτερη ομάδα της πόλης της.[8] Ωστόσο, το ντουέτο μαζί μετον έμπειρο Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι έκαναν ένα εξαιρετικό τρίο[9]και κέρδισαν το ιταλικό πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1957–58. Η καλή τους φόρμα συνεχίστηκε με δύο ακόμη τίτλους (1959–60 και 1960–61) καθώς και δύο τρόπαια Κυπέλλου Ιταλίας (1958–59 και 1959–60), καιτοCoppa delle Alpi (1963).[10]Ο ίδιος ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 27 γκολ. Η σκληρή δουλειά του Σίβορι είχε αποδώσει και ονομάστηκε Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς (Χρυσή Μπάλα) το1961.[11]
Την ίδια χρονιά μετο προσωπικό του επίτευγμα, ωστόσο, το "μαγικό τρίο" όπως ήταν γνωστό,[12] διαλύθηκε καιο Σίβορι παρέμεινε, σημειώνοντας το μοναδικό γκολσε νίκη 1–0 με αντίπαλο τηΡεάλ Μαδρίτης, καθιστώντας τη Γιουβέντους την πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε ποτέ στοΣτάδιο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Το 1963 έγινε αρχηγός της ομάδας, αλλά δεν κέρδισε τρόπαια μετη Γιουβέντους και έφυγε μετά το 1964–65, λόγω διαφωνίας μετο νέο προπονητή. Μετη Γιουβέντους, ο Σίβορι σημείωσε 167 γκολ σε 253 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, καθιστώντας τοντον πέμπτο καλύτερο σκόρερ του συλλόγου από το 2011. Κρατά επίσης το ρεκόρ γιατα περισσότερα τέρματα της Σέριε Ασε έναν αγώνα πρωταθλήματος, κατά τη διάρκεια της νίκης 9–1 επί της Ίντερ, στις 10 Ιουνίου 1961, όπου σημείωσε έξι γκολ. Αυτόν τον τίτλο τον μοιράζεται από κοινού μετονΣίλβιο Πιόλα.[13]
Το 1965 υπέγραψε μετηΝάπολι, βοηθώντας τους να τερματίσουν στην τρίτη θέση στην πρώτη χρονιά, ενώ κέρδισαν τοCoppa delle Alpi. Οι δύο πρώτες χρονιές ήταν πολύ καλές αλλά την τρίτη τραυματίστηκε και έπαιξε ελάχιστα.[14] Κατά ειρωνικό τρόπο, το τελευταίο παιχνίδι του Σίβορι γιατη Νάπολι (1968–69) ήταν εναντίον του πρώην συλλόγου του Γιουβέντους, στον οποίο του δόθηκε κόκκινη κάρτα για κλωτσιές σε αντίπαλο και, ως εκ τούτου, τιμωρήθηκε για έξι αγωνιστικές.[15]
Σε διεθνές επίπεδο, ο Σίβορι αγωνίστηκε μετηνεθνική ομάδα της Αργεντινής 18 φορές και σημείωσε 9 γκολ.[16]Η Αργεντινή της εποχής είχε μια πολύ δυνατή επίθεση μετο επιθετικό τρίο να ονομάζεται ταcaras sucias, που κυριολεκτικά σημαίνει "βρώμικα πρόσωπα" στα ισπανικά και προήλθε από την ταινία του 1938 μετο ίδιο όνομα, και λόγω του τρόπου που έπαιζαν στον αγωνιστικό χώρο.[17][18]Η διοργάνωση του 1957 σηματοδότησε επίσης το τέλος μιας εποχής. Την επόμενη χρονιά, η Αργεντινή αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από ήττα από τηνΤσεχοσλοβακία, η οποία θα έθετε υπό αμφισβήτηση την ουτοπία τουla neustra, το ελεύθερο επιθετικό τρόπο παιχνιδιού του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Θα ακολουθούσε μια περίοδος που ονομαζόταν απαξιωτικά κατά του ποδοσφαίρου - ένα στυλστο οποίο η ομαδική εργασία καιη επιμέλεια εκτιμούνταν περισσότερο από την ατομική λαμπρότητα.[19]
Ο Σίβορι κέρδισε μετηνΑργεντινήτον τίτλο του 1957 Νοτιοαμερικανικό ΠρωτάθλημαστηΛίματουΠερού. Η Αργεντινή κυριάρχησε σε κάθε παιχνίδι της διοργάνωσης μετον ιστορικό προπονητή Γκιγιέρμο Στάμπιλενα συνθέτει ένα επιθετικό κουιντέτο, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως "Άγγελοι με βρώμικα πρόσωπα". Οι νίκες της ομάδας καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά περιελάμβαναν μια νίκη 8–2 απέναντι στην εθνική ομάδα της Κολομβίαςκαιμια νίκη 3–0 εναντίον των αιωνίων αντιπάλων της Βραζιλίας.[20][21][22]
Η ιταλική καταγωγή του Σίβορι του επέτρεψε να γίνει Ιταλός πολίτης. Τον Απρίλιο του 1961 έκανε το ντεμπούτο τουγιατην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ιταλίας. Μαζί με πολλούς άλλους Ιταλούς παίκτες που γεννήθηκαν στο εξωτερικό, έπαιξε στην Ιταλία στοΠαγκόσμιο Κύπελλο το 1962στηΧιλή, όπου αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο. Σε 9 αγώνες γιατη νέα εθνική ομάδα σημείωσε 8 τέρματα.[16]
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας στην Ιταλία επέστρεψε στην Αργεντινή ως προπονητής της Ροζάριο Σεντράλ και Ρίβερ Πλέιτ. Ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας στους προκριματικούς γύρους τουΠαγκοσμίου Κυπέλλου του 1974, αλλά παραιτήθηκε μετά από διαμάχη μετην ποδοσφαιρική ένωση της Αργεντινής.[2]
Το 2004 συμπεριλήφθηκε στη λίστα FIFA 100 ως ένας από τους 125 καλύτερους στη ζωή ποδοσφαιριστές.[23] «Ήταν ένας Μαραντόνα στοπιο αργό, αφού το ποδόσφαιρο τότε ακολουθούσε άλλο ρυθμό. Ουσιαστικά ήταν ο προπομπός του Ντιέγκο», έγραψε ηGazzetta dello Sportτο 2005 - όταν ο Σίβορι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών.[24]
.jpg)
