Η δομή του στερεού φθοριούχου βηρυλλίου μοιάζει με εκείνην τουκρυστοβαλίτη. Τα κατιόντα Be2+ είναι τεσσάρων (4) συντεταγμένων καιτετραεδρικά, ενώ τα ανιόντα F- είναι δύο (2) συντεταγμένων[2]. Το μήκος δεσμού Be-F είναι περίπου 154 pm[3]. Το φθοριούχο βηρύλλιο είναι δομικά ανάλογο μετοδιοξείδιο του πυριτίου (SiO2) και μπορεί επίσης να υιοθετήσει έναν αριθμό συγγενικών δομών. Μια αναλογία υπάρχει επίσης μεταξύ φθοριούχου βηρυλλίου καιτριφθοριούχου αργιλίου (AlF3), αφού καιταδυο υιοθετούν επεκταμένες δομές σε ήπιες θερμοκρασίες.
Το φθοριούχο βηρύλλιο, όπως καιοι ισοηλεκτρονιακές του ενώσεις διοξείδιο του άνθρακα (CO2) καιδιοξείδιο του πυριτίου (SiO2), σχηματίζει γραμμική μοριακή δομή, με μήκος δεσμού 143 pm[4].
To φθοριούχο βηρύλλιο φθάνει τηντάση ατμώντων 10 Pa στους 686 °C, των 100 Pa στους 767 °C, του 1 kPa στους 869 °C, των 10 kPa στους 999 °C καιτων 100 kPa στους 1.172 °C[5].
Τοτηγμένο φθοριούχο βηρύλλιο ομοιάζει μετο νερό με κάποιους τρόπους: Καιταδυο υγρά αποτελούνται από τριατομικά μόρια με ισχυρές διαμοριακές αλληλεπιδράσεις. Όπως καιστο νερό, ηπυκνότητατου φθοριούχου βηρυλλίου αυξάνεται κοντά στο σημείο τήξης του. Το υγροποιημένο φθοριούχο βηρύλλιο επίσης έχει μια τετραεδρική δομή με διακυμάνσεις[6].
To τετραφθορβηρυλλιούχο ανιόν επιτρέπει τον καθαρισμό τουμε καθίζηση των διαφόρων προσμείξεων μετη μορφή των αντίστοιχων υδροξειδίων τους. Τελικά, η θέρμανση του καθαρισμένου (πλέον) τετραφθοροβηρυλλιούου αμμωνίου δίνει το επιθυμητό προϊόν, δηλαδή φθροριούχο βηρύλλιο:
Γενικά, η δραστικότητα του φθοριούχου βηρυλλίου μετα φθοριούχα ανιόντα είναι ανάλογη με εκείνη του διοξειδίου του πυριτίου μετα ανιόντα οξυγόνου[7].
Το φθοριούχο βηρύλλιο έχει μοναδικές οπτικές ιδιότητες. Στη μορφή του φθοροβηρυλλικού γυαλιού έχει τη μικρότερη σταθερά ανάκλασηςκαι παραμένει στερεό σε θερμοκρασία θαλάμου 1.275 °C. Η δύναμη διασποράς, 0,0093, είναι η μικρότερη για στερεό, αλλά καιομη γραμμικός συντελεστής είναι επίσης ο μικρότερος, στα 2·10-14.
Ηαναγωγή φθοριούχου βηρυλλίου στους 1.300 °C από μαγνήσιο (Mg) σε χωνευτήριο γραφίτη παρέχει τηνπιο πρακτική παραγωγική οδό γιατην παραγωγή μεταλλικού βηρυλλίου[4]:
Η χρήση τουχλωριούχου βηρυλλίου (BeCl2) γιατον ίδιο σκοπό δεν είναι πρακτική, γιατί το χλωριούχο βηρύλλιο είναι πτητικότερο.
Το φθοριούχο βηρύλλιο χρησιμοποιείται στηΒιοχημεία, ιδιαίτερα στην κρυσταλλογραφία πρωτεϊνών, ως μιμικό των φωσφορικών. Έτσι, τοADPκαιτο φθοριούχο βηρύλλιο μαζί τείνουν να δεσμεύουν τα κέντρα ATP, παρεμποδίζοντας έτσι την πρωτεϊνική δράση, ώστε να γίνει πιθανή η κρυσταλλοποίηση των πρωτεϊνών σε δεσμευμένη κατάσταση[8][9].
Το φθοριούχο βηρύλλιο είναι ένα βασικό συστατικό γιατην παραγωγή μίγματος φθοριούχων αλάτων που χρησιμοποιείται σε υγροποιημένη μορφή σεπυρηνικούς αντιδραστήρες.
Τυπικά, το φθριούχο βηρύλλιο αναμιγνύεται μεφθοριούχο λίθιο (LiF) γιανα σχηματήσει το βασικό διαλύτη (FLiBe), στον οποίο διαλύονται φθορίδια τουουρανίουκαιτουθορίου. Το φθροιούχο βηρύλλιο είναι εξαιρετικά χημικώς σταθερό καιτα μίγματα LiF/BeF2 (ή FLiBe) έχουν χαμηλά σημεία τήξης (360 °C - 459 °C) και τις καλύτερες νετρονιακές ιδιότητες των συνδυασμών φθοριούχων αλάτων γιατην κατάλληλη χρήση σε αντιδραστήρες και χρησιμοποιούνται σεδυο διαφορετικά μίγματα σεδυο (2) ψυκτικά κυκλώματα.
Όλες οι ενώσεις του βηρυλλίου είναι πολύ τοξικές. Το φθοριούχο βηρύλλιο είναι πολύ ευδιάλυτο στο νερό και έτσι απορροφάται εύκολα από τον οργανισμό. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, παρεμποδίζει τη σύνδεση της ATP μετα κέντρα δέσμευσής της, και άρα τημ απαραίτητη χρήση της. Ηθανατηφόρα δόση (LD) τουσεποντίκια είναι περίπου 100 mg/kg, με ένεση, και 1,8 mg/kg με ενδονευρική ένεση.
↑Pallavi Ghalsasi, Prasanna S. Ghalsasi,
"Single Crystal X-Ray Structure of BeF2: α-Quartz" Inorg. Chem., 2011,
50 (1), pp 86–89. doi:10.1021/ic101248g
↑ 4,04,1Holleman, A. F.; Wiberg, E. "Inorganic Chemistry" Academic Press: San Diego, 2001. ISBN 0-12-352651-5.
↑Vapor pressure, physics.nyu.edu, p. 6-63, from Ohe, S. (1976) Computer Aided Data Book of Vapor Pressure, Data Book Publishing Co., Tokyo.
↑Agarwal, M.; Chakravarty C (2007). "Waterlike Structural and Excess Entropy Anomalies in Liquid Beryllium Fluoride". J. Phys. Chem. B111 (46): 13294–300. doi:10.1021/jp0753272. PMID 17963376.
↑Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth-Heinemann. ISBN 0080379419.
↑Reiko Kagawa, Martin G Montgomery, Kerstin Braig, Andrew G W Leslie and John E Walker (2004). "The structure of bovine F1-ATPase inhibited by ADP and beryllium fluoride". The EMBO Journal23 (5): 2734–2744. doi:10.1038/sj.emboj.7600293. PMC 514953. PMID 15229653.
↑Bigay J, Deterre P, Pfister C, Chabre M (1987). "Fluoride complexes of aluminium or beryllium act on G-proteins as reversibly bound analogues of the gamma phosphate of GTP.". The EMBO Journal6 (10): 2907–2913. PMC 553725. PMID 2826123.
