ΟΟργανισμός Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) είναι διεθνής οργανισμός παγκόσμιας εμβέλειας μεταξύ των κρατών του κόσμου του οποίου ο σκοπός είναι η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης καιασφάλειας, η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών, η επίτευξη διεθνούς συνεργασίας γιατην επίλυση διεθνών προβλημάτων, καιτο κέντρο εναρμόνισης των ενεργειών των εθνών γιατην επίτευξη κοινών σκοπών.[1] Είναι ο μεγαλύτερος διεθνής οργανισμός στον κόσμο.[2]Η έδρα τουΟΗΕ βρίσκεται στην πόλη της Νέας Υόρκηςκαι έχει άλλα κεντρικά γραφεία στηΓενεύη, στοΝαϊρόμπι, στηΒιέννηκαιστηΧάγη (έδρα τουΔιεθνούς Δικαστηρίου).
ΟΟΗΕ ιδρύθηκε μετά τονΒ' Παγκόσμιο Πόλεμομε στόχο την αποτροπή μελλοντικών πολέμων, διαδεχόμενος τη μάλλον αναποτελεσματική Κοινωνία των Εθνών.[3] Στις 25 Απριλίου 1945, 50 κυβερνήσεις συναντήθηκαν στοΣαν Φρανσίσκοστο πλαίσιο μιας διάσκεψης και ξεκίνησαν τη σύνταξη τουΧάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος εγκρίθηκε στις 25 Ιουνίου 1945 και τέθηκε σε ισχύ στις 24 Οκτωβρίου 1945, όταν άρχισαν να λειτουργούν τα Ηνωμένα Έθνη.[4][5] Κατά την ίδρυσή του, οΟΗΕ είχε 51 κράτη μέλη. Μετά την προσχώρηση του νεότερου κράτους, τουΝοτίου Σουδάντο2011, οΟ.Η.Ε. αριθμεί 193 κράτη μέλη, δηλαδή σχεδόν όλα τα διεθνώς αναγνωρισμένα ανεξάρτητα έθνη[6] εκτός της Δυτικής Σαχάρας, τουΚοσόβου, της Ταϊβάν, τουΒατικανού, και της Παλαιστίνης.[7]
Ο επικεφαλής διοικητικός υπάλληλος τουΟΗΕ είναι ογενικός γραμματέας, ο οποίο εκλέγεται από τηΓενική Συνέλευσηγια 5 χρόνια με δυνατότητα ανανέωσης της θητείας, χωρίς περιορισμό στον αριθμό των θητειών.[9][10]Ο οργανισμός χρηματοδοτείται από υποχρεωτικές πληρωμές και εθελοντικές συνεισφορές από τα κράτη μέλη του.[11]
Τον αιώνα πριν από τη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, δημιουργήθηκαν αρκετοί διεθνείς οργανισμοί, όπως η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, γιανα εξασφαλίσουν προστασία και βοήθεια γιατα θύματα των ένοπλων συγκρούσεων καιτων συγκρούσεων.[12]
Το 1914, μιαπολιτική δολοφονία στο Σαράγεβο πυροδότησε μια αλυσίδα γεγονότων που οδήγησαν στο ξέσπασμα τουΑ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Καθώς όλο και περισσότεροι νέοι άντρες στέλνονταν στα χαρακώματα, φωνές με επιρροή στηΒρετανίακαι τις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να ζητούν το κατεστημένο ενός μόνιμου διεθνούς οργανισμού γιατη διατήρηση της ειρήνης στον μεταπολεμικό κόσμο. Ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον έγινε ένθερμος υποστηρικτής αυτής της ιδέας καιτο 1918 συμπεριέλαβε ένα σκίτσο του διεθνούς σώματος στα δεκατέσσερα σημεία τουγιατον τερματισμό του πολέμου. Τον Νοέμβριο του 1918, οιΚεντρικές Δυνάμεις συμφώνησαν σεμια ανακωχή γιανα σταματήσει η αιματοχυσία στονΑ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δύο μήνες αργότερα, οι Σύμμαχοι συναντήθηκαν γιανα συνάψουν επίσημους όρους ειρήνης στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού. ΗΚοινωνία των Εθνών εγκρίθηκε καιτο καλοκαίρι του 1919 ο Ουίλσον παρουσίασε τηΣυνθήκη των Βερσαλλιώνκαιτο Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών στηΓερουσία τωνΗΠΑ, η οποία αρνήθηκε να συναινέσει στην επικύρωση. Στις 10 Ιανουαρίου 1920, η Κοινωνία των Εθνών τέθηκε επίσημα σε ισχύ όταν το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών, που επικυρώθηκε από 42 έθνη το 1919, τέθηκε σε ισχύ.[13]Το Συμβούλιο του Συνδέσμου ενήργησε ως ένα είδος εκτελεστικού οργάνου που διευθύνει τις εργασίες της Συνέλευσης. Ξεκίνησε με τέσσερα μόνιμα μέλη – το Ηνωμένο Βασίλειο, τηΓαλλία, τηνΙταλίακαιτηνΙαπωνία. Ανκαιοι Ηνωμένες Πολιτείες δεν προσχώρησαν ποτέ στη Λίγκα, η χώρα υποστήριξε τις οικονομικές και κοινωνικές της αποστολές μέσω του έργου ιδιωτικών φιλανθρωπιών και στέλνοντας εκπροσώπους σε επιτροπές.
Μετά από κάποιες επιτυχίες και κάποιες αποτυχίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, η Λίγκα αποδείχθηκε αναποτελεσματική τη δεκαετία του 1930. Απέτυχε να δράσει ενάντια στηνιαπωνική εισβολή στη Μαντζουρία όπως τον Φεβρουάριο του 1933. Σαράντα έθνη ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης της Ιαπωνίας από τηΜαντζουρία, αλλά η Ιαπωνία την καταψήφισε και αποχώρησε από την Ένωση αντί να αποσυρθεί από τη Μαντζουρία.[14] Απέτυχε επίσης στονΔεύτερο Ιταλοαιθιοπικό Πόλεμο, παρόλο που προσπάθησε να μιλήσει μετονΜπενίτο Μουσολίνι, αλλά χρησιμοποίησε τον χρόνο γιανα στείλει στρατό στηνΑφρική. Η Λίγκα είχε ένα σχέδιο γιατον Μουσολίνι να πάρει απλώς ένα μέρος της Αιθιοπίας, αλλά αγνόησε τη Λίγκα και εισέβαλε στην Αιθιοπία. Η Λέγκα προσπάθησε να επιβάλει κυρώσεις στην Ιταλία, αλλά η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αιθιοπία καιη Λίγκα είχε αποτύχει.[15] Αφού η Ιταλία κατέκτησε την Αιθιοπία, η Ιταλία και άλλα έθνη αποχώρησαν από το πρωτάθλημα.[εκκρεμεί παραπομπή] Όλοι όμως κατάλαβαν ότι είχε αποτύχει και άρχισαν να επανοπλίζονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Κάτω από τα έξι κύρια όργανα τουΟΗΕ βρίσκεται μια πληθώρα από οντότητες και οργανισμούς, κάποιοι από τους οποίους είναι παλαιότεροι από τον ίδιο τονΟΗΕκαι λειτουργούν με σχεδόν πλήρη ανεξαρτησία από αυτόν. Αυτά περιλαμβάνουν εξειδικευμένους οργανισμούς, ιδρύματα έρευνας και κατάρτισης, προγράμματα και ταμεία και άλλες οντότητες τουΟΗΕ.[16]
Όλοι οι οργανισμοί στο σύστημα των Ηνωμένων Εθνών υπακούουν στην Αρχή Noblemaire,[17]με βάση την οποία οι υπάλληλοί του λαμβάνουν ίση αμοιβή για εργασία ίσης αξίας, ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους ή τους μισθούς που αποκτούν στη χώρα τους.[18]Στην πράξη, η Διεθνής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, η οποία διέπει τους όρους του προσωπικού τουΟΗΕ, αναφέρεται στηνπιο ακριβοπληρωμένη εθνική δημόσια υπηρεσία.[19]Οι μισθοί του προσωπικού υπόκεινται σε εσωτερικό φόρο που διοικείται από τους οργανισμούς τουΟΗΕ.[20]
ΗΓενική Συνέλευση είναι το κύριο διασκεπτικό όργανο τουΟΗΕ. Αποτελείται από όλα τα κράτη μέλη τουΟΗΕ. Συνέρχεται σε τακτικές ετήσιες συνόδους, αλλά μπορούν επίσης να συγκληθούν έκτακτες Συνελεύσεις.[21] Διευθύνεται από έναν πρόεδρο και 21 αντιπροέδρους.[16]
Όταν η Συνέλευση συγκαλείται για σημαντικά ζητήματα, όπως αυτά γιατην ειρήνη καιτην ασφάλεια, την ένταξη νέων μελών καιτα δημοσιονομικά θέματα, απαιτείται πλειοψηφία δύο τρίτων επί των παρόντων μελών.[22] Όλα τα άλλα ζητήματα αποφασίζονται κατά πλειοψηφία. Κάθε χώρα μέλος έχει μία ψήφο. Εκτός από την έγκριση δημοσιονομικών θεμάτων, τα ψηφίσματα δεν είναι δεσμευτικά γιατα μέλη. Η Συνέλευση μπορεί να κάνει συστάσεις για οποιοδήποτε θέμα εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής τουΟΗΕ, εκτός από θέματα ειρήνης και ασφάλειας που εξετάζονται από τοΣυμβούλιο Ασφαλείας.[21]
Τα σχέδια αποφάσεων μπορούν να διαβιβαστούν στη Γενική Συνέλευση από έξι κύριες επιτροπές της, μετην κάθε μία να είναι υπεύθυνη για εξειδικευμένα θέματα (π.χ. αφοπλισμός και διεθνής ασφάλεια), καθώς και από δύο επιτροπές - τη γενική επιτροπή που είναι μια εποπτική επιτροπή που αποτελείται από τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο και τους επικεφαλής της Συνέλευσης, καιτην επιτροπή διαπιστευτηρίων, η οποία είναι αρμόδια γιατον καθορισμό των διαπιστευτηρίων των εκπροσώπων τουΟΗΕ κάθε κράτους μέλους.[16]
ΤοΣυμβούλιο Ασφαλείας είναι επιφορτισμένο μετη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας μεταξύ των χωρών. Ενώ άλλα όργανα τουΟΗΕ μπορούν να κάνουν μόνο «συστάσεις» στα κράτη μέλη, το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις δεσμευτικές γιατα κράτη μέλη, σύμφωνα με τους όρους του άρθρου 25 του Χάρτη τωνΗΕ. Οι αποφάσεις του συμβουλίου είναι γνωστές ως ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.[16]
Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποτελείται από 15 κράτη μέλη, με 5 μόνιμα μέλη — Κίνα, Γαλλία, Ρωσία, Ηνωμένο ΒασίλειοκαιΗνωμένες Πολιτείες — και 10 μη μόνιμα μέλη που εκλέγονται για δύο χρόνια από τηΓενική Συνέλευση. Τα πέντε μόνιμα μέλη έχουν δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) επί των ψηφισμάτων τουΟΗΕ, που επιτρέπει σε ένα μόνιμο μέλος να εμποδίσει την έγκριση ενός ψηφίσματος, χωρίς ωστόσο να μπορεί να εμποδίσει τη συζήτηση. Οι 10 προσωρινές έδρες διατηρούνται για διετή θητεία, με πέντε κράτη μέλη να ψηφίζονται ετησίως από τη Γενική Συνέλευση. Η προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας εναλλάσσεται αλφαβητικά κάθε μήνα.[23]
Έδρα των Ηνωμένων Εθνών στηΝέα Υόρκη, άποψη από τη νήσο Ρούσβελτ.
ΗΓραμματεία τουΟΗΕ εκτελεί τα καθημερινά καθήκοντα που απαιτούνται γιατη λειτουργία καιτη διατήρηση του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών.[24] Αποτελείται από δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους παγκοσμίως και επικεφαλής του οποίου είναι ογενικός γραμματέας, ο οποίος επικουρείται από τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα.[16]Τα καθήκοντα της Γραμματείας περιλαμβάνουν την παροχή πληροφοριών και διευκολύνσεων που χρειάζονται τα όργανα τουΟΗΕγια τις συνεδριάσεις τους.[21]
Ο γενικός γραμματέας ενεργεί ως εκτων πραγμάτων εκπρόσωπος και ηγέτης τουΟΗΕ. Η θέση ορίζεται στονΚαταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως «επικεφαλής διοικητικός υπάλληλος» του οργανισμού.[25]Το άρθρο 99 του χάρτη ορίζει ότι ο γενικός γραμματέας μπορεί να φέρει υπόψη τουΣυμβουλίου Ασφαλείας «κάθε θέμα που κατά τη γνώμη του μπορεί να απειλήσει τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας».[26]Η θέση τουγ.γ. περιλαμβάνει διπλό ρόλο: διαχειριστή τουΟΗΕ, καιδιπλωμάτηκαι μεσολαβητή που αντιμετωπίζει διαφορές μεταξύ των κρατών μελών και βρίσκει συναίνεση σε παγκόσμια ζητήματα.[27]
Ο γενικός γραμματέας διορίζεται από τηΓενική Συνέλευση, αφού προταθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου τα μόνιμα μέλη έχουν δικαίωμα βέτο. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια γιατη θέση, αλλά μετην πάροδο των ετών έγινε αποδεκτό ότι η θέση μπορεί να διατηρηθεί για μία ή δύο θητείες των 5 ετών.[10]
ΤοΔιεθνές Δικαστήριο είναι το κύριο δικαστικό όργανο τουΟΗΕ. Είναι ο διάδοχος του Διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαιοσύνης και καταλαμβάνει την πρώην έδρα αυτού του σώματος στο Παλάτι της Ειρήνης στηΧάγη της Ολλανδίας. Είναι το μόνο κύριο όργανο πουδεν εδρεύει στηΝέα Υόρκη. Η κύρια λειτουργία τουΔΔ είναι να εκδικάζει διαφορές μεταξύ κρατών. Το δικαστήριο μπορεί επίσης να κληθεί από άλλα όργανα τουΟΗΕνα παράσχει συμβουλευτικές γνώμες για θέματα διεθνούς δικαίου. Όλα τα κράτη μέλη τουΟΗΕ είναι συμβαλλόμενα μέρη στο Καταστατικό τουΔΔ, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Χάρτη τουΟΗΕ, καιταμη μέλη μπορούν επίσης να γίνουν συμβαλλόμενα μέρη. Οι αποφάσεις τουΔΔ είναι δεσμευτικές γιατα μέρη. Το δικαστήριο αποτελείται από 15 δικαστές που διορίζονται για 9 χρόνια από τηΓενική Συνέλευση, όπου ο κάθε δικαστής πρέπει να είναι διαφορετικής εθνικότητας.[29]
ΤοΟικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο είναι το όργανο τουΟΗΕ υπεύθυνο γιατη διεύθυνση καιτον συντονισμό των οικονομικών, κοινωνικών, ανθρωπιστικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων που πραγματοποιούνται από τονΟΗΕ. Αποτελεί το μεγαλύτερο καιτοπιο περίπλοκο θυγατρικό όργανο τουΟΗΕ.[30]
Το Συμβούλιο ιδρύθηκε το 1945 μετονΧάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η ιδιότητα μέλους του βασίζεται στη γεωγραφική εκπροσώπηση: 14 έδρες κατανέμονται στηνΑφρική, 11 στην Ασία, 6 σεΑνατολική Ευρώπη, 10 στηΛατινική ΑμερικήκαιτηνΚαραϊβικήκαι 13 στηΔυτική Ευρώπηκαισε άλλες περιοχές. Τα μέλη εκλέγονται για τριετή θητεία από τηΓενική Συνέλευση. Τέσσερα από τα πέντε μόνιμα μέλη τουΣυμβουλίου Ασφαλείας επανεκλέγονται συνεχώς επειδή παρέχουν χρηματοδότηση γιατο μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού του, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο όργανο τουΟΗΕ. Οι αποφάσεις λαμβάνονται με απλή πλειοψηφία. Η προεδρία του Συμβουλίου αλλάζει κάθε χρόνο.[30]
ΟΧάρτης των Ηνωμένων Εθνών ορίζει ότι κάθε κύριο όργανο των Ηνωμένων Εθνών μπορεί να ιδρύσει διάφορους εξειδικευμένους φορείς γιατην εκπλήρωση των καθηκόντων του.[23]Οι εξειδικευμένοι φορείς είναι αυτόνομοι οργανισμοί που συνεργάζονται μετα Ηνωμένα Έθνη και μεταξύ τους μέσω του συντονιστικού μηχανισμού τουΟικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου. Καθένα από αυτά ενσωματώθηκε στο σύστημα τουΟΗΕ μέσω συμφωνίας μετονΟΗΕ βάσει του άρθρου 57 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.[31] Υπάρχουν δεκαπέντε εξειδικευμένοι φορείς, οι οποίοι εκτελούν διάφορες λειτουργίες όπως η διευκόλυνση διεθνών ταξιδιών, η πρόληψη καιη αντιμετώπιση πανδημιών καιη προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης.[32]
Το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών περιλαμβάνει μια μυριάδα αυτόνομων, χωριστά διαχειριζόμενων ταμείων, προγραμμάτων, ερευνητικών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και άλλων επικουρικών φορέων. Κάθε μία από αυτές τις οντότητες έχει τη δική της περιοχή εργασίας, τη δομή διακυβέρνησης καιτον προϋπολογισμό της. Αρκετοί, όπως οΠαγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) καιοΔιεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ), λειτουργούν ανεξάρτητα από τονΟΗΕ, αλλά διατηρούν επίσημες συμφωνίες εταιρικής σχέσης. ΟΟΗΕ εκτελεί μεγάλο μέρος του ανθρωπιστικού του έργου μέσω αυτών των θεσμών, όπως η πρόληψη της πείνας καιτου υποσιτισμού (Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης), η προστασία των ευάλωτων και εκτοπισμένων ατόμων (UNHCR) καιη καταπολέμηση της πανδημίας τουHIV/AIDS (UNAIDS).[16]
Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών υπογράφηκε στις 26 Ιουνίου1945, στοΣαν Φρανσίσκο, στο τέλος της Συνδιασκέψεως των Ηνωμένων Εθνών γιατη Διεθνή Οργάνωση, και άρχισε να ισχύει στις 24 Οκτωβρίου 1945. Το Καταστατικό του Διεθνούς Δικαστηρίου αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Χάρτη.
Όλες οι ανεξάρτητες χώρες του κόσμου είναι μέλη τουΟΗΕ, εκτός από τηνΠόλη του Βατικανού, ενώ μέλος τουΟΗΕδεν είναι ηΤαϊβάν. Ειδικότερα, 193 συνολικά είναι τα κράτη μέλη τουΟΗΕ.
Τα Ηνωμένα Έθνη χρηματοδοτούνται από καθορισμένες καθώς και εθελοντικές συνεισφορές από τις χώρες μέλη. Η καθορισμένη συνεισφορά βασίζεται στη γενική ικανότητα της κάθε χώρας στονα πληρώσει, και καθορίζεται από τοΑΕΠ αναπροσαρμοσμένο ως προς το εξωτερικό χρέος καιτο χαμηλό κατά κεφαλή εισόδημα.[35]ΟπροϋπολογισμόςτουΟΗΕγιατο 2021 ήταν 3,2 δισεκατομμύρια δολάριαΗΠΑ,[36] χωρίς να περιλαμβάνει πρόσθετους πόρους που δωρίστηκαν από μέλη, όπως ειρηνευτικές δυνάμεις.
Η Συνέλευση έχει καθιερώσει την αρχή ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν πρέπει να εξαρτώνται αδικαιολόγητα από κανένα μέλος γιατη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων του. Έτσι, υπάρχει ένα πλαφόν, που ορίζει το μέγιστο ποσό που μπορεί να πληρώσει οποιοδήποτε μέλος γιατον τακτικό προϋπολογισμό. Τον Δεκέμβριο του 2000, η Συνέλευση αναθεώρησε το όριο λόγω της πίεσης των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι, το ανώτατο όριο του τακτικού προϋπολογισμού μειώθηκε από 25% σε 22%. Εκτός από τα ανώτατο όριο, το κατώτατο όριο για οποιοδήποτε κράτος μέλος ορίζεται στο 0,001% του προϋπολογισμού τουΟΗΕ.[37]
Μεγάλο μέρος των δαπανών τουΟΗΕ αφορά τη βασική αποστολή τουγιατην ειρήνη καιτην ασφάλεια, και αυτός ο προϋπολογισμός αξιολογείται χωριστά από τον κύριο οργανωτικό προϋπολογισμό.[16]Οι ειρηνευτικές επιχειρήσεις τουΟΗΕ χρηματοδοτούνται από αξιολογήσεις, χρησιμοποιώντας έναν τύπο που προέρχεται από την τακτική κλίμακα χρηματοδότησης που περιλαμβάνει μια σταθμισμένη επιβάρυνση γιατα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία πρέπει να εγκρίνουν όλες τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις. Αυτή η προσαύξηση χρησιμεύει γιανα αντισταθμίσει τα μειωμένα ποσοστά των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. Οι μεγαλύτεροι συνεισφέροντες για τις ειρηνευτικές οικονομικές επιχειρήσεις τουΟΗΕγιατην περίοδο 2019–2021 είναι: οι Ηνωμένες Πολιτείες (27,89%), η Κίνα (15,21%), η Ιαπωνία (8,56%), η Γερμανία (6,09%), το Ηνωμένο Βασίλειο (5,78%), η Γαλλία (5,61%), η Ιταλία (3,30%) καιη Ρωσία (3,04%).[38]
Τα ειδικά προγράμματα τουΟΗΕπουδεν περιλαμβάνονται στον τακτικό προϋπολογισμό, όπως η UNICEF καιτο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης, χρηματοδοτούνται από εθελοντικές συνεισφορές μελών, εταιρείες και ιδιώτες.[39]
↑Society, National Geographic (23 Δεκεμβρίου 2012). «international organization». National Geographic Society (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2022.
Grant, Thomas D. (2009). Admission to the United Nations: Charter Article 4 and the Rise of Universal Organization. Legal Aspects of International Organization. 50. Leiden, Netherlands: Martinus Nijhoff Publishers. ISBN978-900417363-7. ISSN0924-4883.
Hoopes, Townsend· Brinkley, Douglas (2000) [1997]. FDR and the Creation of the U.N. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN978-0-300-08553-2.
Kennedy, Paul (2007) [2006]. The Parliament of Man: The Past, Present, and Future of the United Nations. New York: Random House. ISBN978-0-375-70341-6.
Manchester, William· Reid, Paul (2012). The Last Lion: Winston Spencer Churchill. Volume 3: Defender of the Realm, 1940–1965. New York: Little Brown and Company. ISBN978-0-316-54770-3.
Osmańczyk, Edmund Jan (2004). «Encyclopedia of the United Nations and International Agreements». Στο: Mango, Anthony, επιμ. Encyclopedia of the United Nations and International Agreements. 4. Taylor & Francis. ISBN978-0-415-93924-9.
.svg)
_United_Nations_System.jpg)
Ηνωμένο Βασίλειο
Νορβηγία
Σουηδία
.jpg){kind=small}
Μιανμάρ
Αυστρία
Περού
Αίγυπτος
.jpg){kind=small}
Γκάνα
Νότια Κορέα
Πορτογαλία
Ηνωμένες Πολιτείες
Κίνα
Ιαπωνία
Γερμανία
Γαλλία
Ιταλία
Βραζιλία
Καναδάς
Ρωσία
Αυστραλία
Ισπανία
Τουρκία
Ολλανδία
Μεξικό
Σαουδική Αραβία
Ελβετία
Αργεντινή
Ινδία
Βέλγιο
Πολωνία
Αλγερία
. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-10155-3.