Ηουδέτερη οπτική γωνία αυτού του λήμματος αμφισβητείται.Πιθανότατα παρουσιάζει κάποια γεγονότα ή απόψεις μονομερώς ή με δυσανάλογη ισορροπία σε σχέση μετην αντίστοιχη βαρύτητά τους. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στησελίδα συζήτησηςτου λήμματος.
ΗΕλλάδααποτονΑπρίλιοτου1967 μέχρι τονΙούλιοτου1974 κυβερνήθηκε από στρατιωτική δικτατορίαπου επιβλήθηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα στις 21 Απριλίου1967, γι' αυτό και ονομάζεται και «Δικτατορία της 21ης Απριλίου» καιοι ηγέτες της «Απριλιανοί». Η περίοδος της δικτατορικής διακυβέρνησης διήρκησε μέχρι τις 23 Ιουλίου1974, δηλαδή επτά χρόνια, εξουκαιη περίοδος αυτή αποκαλείται «επταετία». Οι πραξικοπηματίες την αποκαλούσαν «Επάνασταση της 21ης Απριλίου».
Τον Οκτώβριο του 1967 ξεκίνησε να χρησιμοποιείται γιατο δικτατορικό καθεστώς οισπανικός όρος «χούντα», που είχε εισαχθεί στον ελληνικό δημόσιο λόγο από το 1965 για να περιγράψει ομάδες που απεργάζονταν αντιδημοκρατικά σχέδια καιη χρήση του οποίου γιατη δικτατορία διαδόθηκε ευρέως.[1][2]Την εξουσία ασκούσε άμεσα ή έμμεσα κυρίως μία ομάδα πραξικοπηματιών συνταγματαρχών, από τους οποίους το καθεστώς ονομάστηκε και «Χούντα των Συνταγματαρχών» ή «Δικτατορία των Συνταγματαρχών».
Κατά την επταετία η χώρα γνώρισε γενική οικονομική αύξηση,[3][4][5][6][7] επενδύσεις (μέχρι το 1974, οπότε και μειώθηκαν), δημόσια έργα που πραγματοποιήθηκαν ως προπαγάνδα γιατην εμπιστοσύνη του λαού, βασανιστήρια - καταπάτηση τωνανθρωπίνων δικαιωμάτων, διώξεις,[8] εμπορικό έλλειμμα, καθώς και κακές σχέσεις με τις περισσότερες δημοκρατικές χώρες πληντωνΗνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Η ελληνική δικτατορία 1967-1974 θεωρείται διεθνώς ένα ακόμα επεισόδιο τουΨυχρού Πολέμου, στην αντιπαράθεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσηςνα προσεταιριστεί έθνη στην πολιτική σφαίρα επιρροής της, ενισχύοντας φιλοσοβιετικές και φιλοκομμουνιστικές ομάδες, συχνά οδηγούσε σε αντίδραση από τη μεριά των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών που ήταν επικεφαλής του δυτικού συνασπισμού σε όμοιες αντίστοιχες ενέργειες.[9]
Στο εσωτερικό των χωρών, στις πιο βίαιες περιπτώσεις, αυτή η μάχη κατέληγε είτε σε πλήρη επικράτηση των κομμουνιστών, όπως στοΒιετνάμ/Καμπότζη, ή σε στρατιωτική δικτατορία τωνπιο ακραίων δυτικόφιλων εθνικιστών (Χιλή, Αργεντινή). Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως καιστηνΙσπανίακαιστηνΠορτογαλία, οι στρατιωτικοί ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν αυτό που εκλάμβαναν ως κομμουνιστικό κίνδυνο με περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και εγκαθίδρυση δικτατοριών. Σε αυτήν την δράση τους είχαν συχνά την σιωπηρή ανοχή έως καισε μερικές περιπτώσεις, την ανοιχτή συμπαράσταση της Δύσης, και κυρίως τωνΗΠΑ, μέχρι ακόμα καιτην ωμή παρέμβαση της CIAκαιτων παραγόντων της.[10]
Κατά τονΣάμιουελ Χάντιγκτονη ελληνική δικτατορία δεν πρέπει να αναλύεται ως ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά ως μέρος ενός παγκόσμιου παιχνιδιού, μέρος ενός κύματος δικτατοριών. Όπως εξηγεί ο συγγραφέας στο βιβλίο The Third Wave, με πολλές αναφορές στην ελληνική δικτατορία καιμεταπολίτευση, ο κόσμος έχει περάσει τρία κύματα αποσταθεροποίησης και δημοκρατικοποίησης.[11]Η Ελλάδα βρέθηκε στο τρίτο κύμα εκδημοκρατισμού, την περίοδο του 70-80 μαζί με άλλες χώρες όπως οι προαναφερθείσες Ισπανία, Πορτογαλία αλλά καιοιΒραζιλία, Παναμάς, Γρενάδακ.ά.
Μετην απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος (1946-1949) μεταξύ τωνκομμουνιστικών δυνάμεων ΕΑΜ-ΕΛΑΣκαιτου εθνικού στρατού, που είχε την άμεση υποστήριξη τωνΆγγλωνκαιΑμερικανών. Μετην παράδοση των όπλων από πλευράς των κομμουνιστών, άρχισε να συντηρείται από τις ελληνικές κυβερνήσεις κλίμα κατάστασης έκτακτης ανάγκης για τυχόν κομμουνιστική επανάσταση. Επιπλέον, έως το1961, με ευθύνη και πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή, δημιουργήθηκε μηχανισμός ελέγχου του Τύπου και της πληροφόρησης, με σκοπό τη στήριξη ενός ουσιαστικά αυταρχικού καθεστώτος. Ο μηχανισμός αυτός αποτελείτο από στρατιωτικούς και Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους, οι μισθοί των οποίων καλύπτονταν από μυστικά κονδύλια της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου και Πληροφοριών (ΓΔΤΠ) και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ). Οι αξιωματικοί που αποτελούσαν το μηχανισμό αυτό αξιοποίησαν αργότερα την εμπειρία τους επιβάλλοντας τη δικτατορία.[12]
Ήδη από την περίοδο 1954-7 οιΗΠΑ είχαν αρχίσει να ανησυχούν γιατη δημοφιλία τους στην Ελλάδα, ειδικά όσον αφορά τις επιδιώξεις της δεύτερης ως προς τοκυπριακό ζήτημα. Η κορύφωση ήρθε τα έτη 1965-7 οπότε εκτιμούσαν ότι η διαφαινόμενη επανεκλογή Παπανδρέουθα επηρέαζε την επιρροή τους σε τέτοιο βαθμό που σύμφωνα με έγγραφο της πρεσβείας έπρεπε να «αποφευχθεί, ει δυνατόν χωρίς άμεση και ανοιχτή αντιπαράθεση».[13] Μέσα στον στρατό υπήρχε παράνομη οργάνωση αξιωματικών, μετο όνομα ΙΔΕΑ, που είχε σχέδιο πραξικοπήματος. ΣτονΙΔΕΑ, δρούσε ο αξιωματικός Γεώργιος Παπαδόπουλος, ως υφιστάμενος του στρατηγού Νάτσινα. Οι μηχανισμοί αυτοί, ενεργοποιήθηκαν, ή μάλλον πήραν την εντολή να ενεργοποιηθούν, από τονΤζον Μόρι, πράκτορα της CIA στην Αθήνα, κατ' αρχήν γιατην ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, στη συνέχεια όμως με κύριο στόχο την επιβολή πραξικοπηματικής κυβέρνησης, αποτελούμενης μόνο από στρατιωτικούς.
Τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου, γνωστό στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδαςμετον όρο Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά. Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Γεωργίου Παπανδρέου να αντικαταστήσει τονΠέτρο Γαρουφαλιά από τοΥπουργείο Εθνικής Αμύνηςκαιη άρνηση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, ανο διάδοχος του Γαρουφαλιά δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του[14] (υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ).
Εξώφυλλο της εφημερίδας «Ελευθερία» αναγγέλλει την Κυβέρνηση Νόβα
ΟΓ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου1965. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου του 1966, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να σχηματίσει κυβερνήσεις μετη συμμετοχή κατά διαστήματα 48 βουλευτών της παράταξης Ένωση Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο όρος «Αποστασία» προήλθε από τον χαρακτηρισμό αποστάτεςπου αποδόθηκε στους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που, υπό την προτροπή του επίσης βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,[14] πήραν μέρος ή έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις της περιόδου αυτής. Ο Κωνσταντίνος αρχικά διόρισε πρωθυπουργό τονΓεώργιο Αθανασιάδη - Νόβαμε υπουργούς αποστάτες βουλευτές την Ένωσης Κέντρου. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν είχε πλειοψηφία στηΒουλή, οπότε σχηματίστηκε άλλη κυβέρνηση υπό τονΗλία Τσιριμώκο. Όλη η περίοδος που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου χαρακτηρίζεται γενικότερα ως περίοδος πολιτικής ανωμαλίας.[14]
Η σύγκρουση είχε και οικονομικά αίτια: Όταν η Ένωση Κέντρου ανήλθε στην εξουσία, ο Παπανδρέου είχε επιβάλει στον εκατομμυριούχο μεγαλοεπενδυτή Τομ Πάπαςτην επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων γιατα διυλιστήρια της ESSO (της σημερινής ΕΚΟ). «Ο Πάπας αντέδρασε και πίεζε την ελληνική κυβέρνηση, μέσω των διασυνδέσεων που είχε μετην κυβέρνηση τωνΗΠΑ, να σταματήσει τις «σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις»».[εκκρεμεί παραπομπή] Τελικά το φθινόπωρο του 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υποχρέωσε τονΤομ Πάπας να υπογράψει νέα σύμβαση μετην ESSO PAPAS, καταργώντας τα περισσότερα από τα μονοπώλια που είχε». ΗCIA, καιη πολυεθνική Esso, δεν υποχώρησαν αλλά υπονόμευαν την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Στο βιβλίο που έγραψε ο Μακάριος Δρουσιώτης,[15] αναφέρει: «... οΤομ Πάπας ήταν αυτός που συνέδραμε οικονομικά γιατην εξαγορά των βουλευτών που είχαν αποστατήσει από την Ένωση Κέντρου. Ο Λευτέρης Βόδενας συνεργάτης του τότε εκδότη των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στην ανατροπή του Παπανδρέου, αφηγείται στο βιβλίο του Χρίστου Χριστοδούλου «Ο εκδότης Ιωάννης Βελλίδης»:
"... μια μέρα ανέβηκα στον 7ο όροφο της οδού Φιλελλήνων 1 και πήρα κάτι δέματα.... Τα πήρα από τα γραφεία της ESSΟ Πάπας που ήταν εκεί καιτα κατέβασα στα γραφεία της "Μακεδονίας" που ήταν στο δεύτερο όροφο. Από κει πέρασαν κάποιοι βουλευτές καιτα πήραν».
Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης τουΝΑΤΟμε κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν γιατην αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλλαν στην Ελλάδα δυνάμεις τουΣοβιετικού Στρατού.[16]Ο έμπιστος του βασιλιά αρχηγός τουΓενικού Επιτελείου Στρατού στρατηγός Γρηγόριος Σπαντιδάκης αντικαταστάθηκε από τονΟδυσσέα Αγγελή. Ο Αγγελής κάνοντας χρήση του νέου του αξιώματος έδωσε εντολή στοΓ΄ Σώμα ΣτρατούστηΘεσσαλονίκηνα εφαρμόσει το Σχέδιο Προμηθεύςσε όλη τη χώρα.
Η μοναδική προσπάθεια γιανα αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα ήταν από την πλευρά κυρίως του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γεωργίου Ράλληο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει μετον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάληγιανα κινητοποιήσει τοΓ' Σώμα Στρατού (Θεσσαλονίκη). Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο Προμηθεύς είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να αγνοήσει το σήμα του Ράλλη.[17]
Το Δεκέμβριο του 1967, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επιχείρησε αντικίνημαγιατην ανατροπή των πραξικοπηματιών, το οποίο όμως απέτυχε. Ο ίδιος καιη οικογένειά του κατέφυγαν στηνΙταλία. Η Ελλάδα τυπικά παρέμεινε Βασιλευομένη Δημοκρατία, με τους στρατιωτικούς να ορίζουν αντιβασιλέα τονΓεώργιο Ζωιτάκη.
Το σύμβολο της Στρατιωτικής Χούντας, ο αναγεννώμενος από τις στάχτες του φοίνικας
Οι εγκάρδιες χειραψίες, τα χαμόγελα καιοι εναγκαλισμοί των δικτατόρων με επιφανείς Αμερικανούς πολιτικούς ή στρατιωτικούς αποτέλεσαν ισχυρότατο προπαγανδιστικό όπλο του καθεστώτος, το οποίο προέβαλε εντονότατα τις σχετικές φωτογραφίες ως απόδειξη της στήριξής του από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Οεκτων πρωτεργατών του πραξικοπήματος ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός πρωτοστάτησε στα σχετικά φωτογραφικά στιγμιότυπα, ειδικά κατά τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας. Ο πρώην αντιπρόεδρος και μετέπειτα πρόεδρος τωνΗ.Π.Α., Ρίτσαρντ Νίξον, ήταν ο πρώτος κορυφαίος Αμερικανός πολιτικός που έφτασε στην Αθήνα δύο μόλις μήνες μετά το πραξικόπημα, στις 20 Ιουνίουτου1967. Το ίδιο βράδυ της άφιξής του συναντήθηκε μετονΣπύρο Μαρκεζίνη, τον μόνο αρχηγό κόμματος που διέθετε σχετική ελευθερία κινήσεων, σε δείπνο που παρέθεσε σε στενό κύκλο ο πολυπράγμων Αμερικανός επιτετραμμένος Νόρμπερτ Άνσουτς, άμεσα αναμειγμένος στις πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν στο πραξικόπημα. Την επομένη ο Ρίτσαρντ Νίξον επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό της χούντας Κόλλια, τον υπουργό Εξωτερικών Παύλο Οικονόμου-Γκούρακαιτον υπουργό Εσωτερικών Στυλιανό Παττακό. Την ίδια ημέρα, πριν αναχωρήσει γιατοΙσραήλ, ο Αμερικανός επίσημος δέχθηκε τους δημοσιογράφους στους οποίους μεταξύ άλλων δήλωσε: «Γενική εντύπωσίς μου είναι ότι όλοι οι συνομιληταί μου, μου κατέστησαν εμφαντικώς ενδεικτικόν ότι ευνοούν την αρχήν της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και ότι επιθυμούν νατην αποκαταστήσουν όσον το δυνατόν ταχύτερον». Μάλιστα ο Νίξον δεν παρέλειψε να τονίσει ότι «επί του θέματος τούτου ο βασιλεύς είναι ιδιαιτέρως απερίφραστος και αποφασιστικός». Εξαιρετικά θερμός απέναντι στους δικτάτορες ήταν οαρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, ο οποίος επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό του στρατιωτικού καθεστώτος Κωνσταντίνο Κόλλια στις 2 Αυγούστουτου1967, υπογραμμίζοντας ότι η επίσκεψή του «δεν έχει απλούν εθιμοτυπικόν χαρακτήρα» αλλά αποτελεούσε «και αναγνώρισιν του επιτελούμενου υπό του ιδίου καιτων αξιοτίμων μελών της εθνικής κυβερνήσεως δυσχερούς εθνικού έργου». Στις 28 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς, επισκέφθηκε την Ελλάδα ο αρχηγός της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής στρατηγός ΒανΦλιτ. Ο πλέον ένθερμος φίλος του δικτατορικού καθεστώτος αναδείχθηκε ο Αμερικανός γερουσιαστής Έντουαρντ Ντερβίνσκι, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα στις 2 Οκτωβρίουτου1967.[18]
ΟιΗ.Π.Α. εφάρμοσαν την τακτική της realpolitik ως προς τις σχέσεις τους μετο νέο καθεστώς. Έτειναν να αποδέχονται ως τετελεσμένο γεγονός τη δικτατορία επικαλούμενοι διάφορα εκλογικευτικά επιχειρήματα: οαπλός κόσμος της ελληνικής υπαίθρου καιτων αστικών κέντρων δεν έρχόταν σε ευθεία ρήξη μετο καθεστώς. Γενικά η απουσία κάποιου ισχυρού αντιπολιτευτικού κινήματος στο εσωτερικό, ηεκ μέρους της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, υποστήριξης του καθεστώτος καιοι διακηρύξεις της χούντας γιατην πρόωθηση μέτρων εκδημοκρατισμού λειτουργούσαν αποτρεπτικά γιατην αμερικανική πλευρά. Το κλειδί γιατην κατανόηση της αμερικανικής στάσης «βρίσκεται στο γεγονός της φιλοατλαντικής στάσης της ηγεσίας της χούντας».[19] Απαιτούσε λεπτό χειρισμό η δημόσια στάση πουθα εκδήλωναν οιΗ.Π.Α. με δεδομένη την αντίδραση της φιλελεύθερης πτέρυγας των Δημοκρατικών. Αρχικά οΝτιν Ράσκ απέτρεψε την έκφραση λύπης της Ουάσινγκτον γιατο πραξικόπημα. Στη συνέχεια άσκησε διακριτική πίεση γιατην ασφάλεια τουΑνδρέα Παπανδρέου. Δια μέσου του Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα ασκήθηκε πίεση γιατην προώθηση, όχι άμεσα ματο ταχύτερο δυνατόν, ελευθεριών και, τέλος, ο ίδιος υιοθέτησε την πρόταση του Τάλμποτ να ανασταλεί η αποστολή βαρέων όπλων στο πλαίσιο του «Military Assistance Program».[20]ΤονΙούλιοτου1967η αμερικανική πλευρά και συγκεκριμένα οΝτιν Ράσκ, ο υπουργός των Εξωτερικών τωνΗ.Π.Α., εισηγήθηκε την μερική άρση του αποκλεισμού αποστολής βαρέων όπλων, χωρίς να αρθεί πλήρως. Είχε προηγηθεί η συνεργασία του καθεστώτος στονΠόλεμο των Έξι Ημερώνμετονα επιτρέψει τη χρήση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα.[21] Όταν εκδηλώθηκε τοκίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνουοι Αμερικανοί κράτησαν ουδέτερη στάση, ανκαισε επίπεδο κορυφής προσδοκούσαν στην επικράτηση του βασιλιά, με τις δικές του όμως δυνάμεις, και χωρίς τη δική τους βοήθεια. Η αποχώρησή τουστο εξωτερικό δημιουργούσε στις Η.Π.Α. ένα ζήτημα: στερούνταν ένα βασικό επιχείρημα, λόγω της παρουσίας τουγιαμη αναγνώριση του καθεστώτος. Τελικά, στις 23 Ιανουαρίου 1968ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον έστειλε επιστολή στο καθεστώς της Αθήνας αποκαθιστώντας πλήρως τις μεταξύ τους σχέσεις.[22]
Αμέσως μετά την επιβολή του καθεστώτος πραγματοποιήθηκαν χιλιάδες συλλήψεις, συνήθως νύχτα και χωρίς εντάλματα. Τα πρόσωπα που συλλαμβάνονταν στην πλειονότητά τους εκτοπίστηκαν, άλλοι κρατήθηκαν στην ασφάλεια και ορισμένοι οδηγήθηκαν στα έκτακτα Στρατοδικεία. Η χούντα σε όλη τη διάρκειά της επέβαλε απηνή διωγμό εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων και κυρίως των κομμουνιστών, ενεργοποιώντας και επεκτείνοντας όλο το αντικομμουνιστικό μετεμφυλιακά νομοθετικό πλαίσιο (νόμος 509 «περί ασφάλειας του κοινωνικού καθεστώτος» κ.λπ.). Κύριες μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι βασανιστές της Ασφάλειας ήταν: σωματική κακοποίηση, ξυλοδαρμός, φάλαγγα (βασανισμός με συνεχή ραβδισμό των πελμάτων των ποδιών), αυστηρή απομόνωση σε άθλιες συνθήκες, ηλεκτροσόκ (μετη συμμετοχή ιατρικού προσωπικού που υπηρετούσε τη χούντα), εκφοβισμός, ταπείνωση, εικονικές εκτελέσεις.[23][24][25][26][27]
Στα κτίρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ (Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας στην περιοχή της σημερινής Πλατείας Ελευθερίας της Αθήνας) λάμβαναν χώρα βασανισμοί κατά τη διάρκεια ανακρίσεων και σύμφωνα με μαρτυρίες από τις στρατιωτικές δίκες, το δόγμα της ΕΣΑ ήταν "Φίλος ή σακάτης βγαίνει όποιος έρχεται εδώ μέσα"[28][29]. ΟΑλέξανδρος Παναγούλης ήταν ένα από τα πολλά πρόσωπα που βασανίστηκαν στα κτίρια της ΕΑΤ-EΣA[29][30], όπως καιοΝίκος Κωνσταντόπουλος, οΒαγγέλης Λιάρος[31]καιοΣάκης Καράγιωργας. Χαρακτηριστικό γιατην βιαιότητα των βασανιστηρίων είναι το μαρτύριο τουΣπύρου Μουστακλή, αξιωματικού του ελληνικού στρατού με αντιδικτατορική δράση, ο οποίος συνεπεία των βασανιστηρίων τουΕΑΤ-ΕΣΑ έμεινε παράλυτος καιδεν κατάφερε ποτέ να ξαναμιλήσει.[32][33]
Πολλοί συλληφθέντες οδηγούνται στην Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, στη οδό Μπουμπουλίνας 18, στο άντρο των βασανιστών Μάλλιου, Μπάμπαλη και Λάμπρου. Εκεί ανακρίνονταν με συστηματική χρήση βασανιστηρίων χιλιάδες συλληφθέντες, όπως οΠερικλής ΚοροβέσηςκαιηΚίττυ Αρσένη[34]. Στη διαβόητη ¨Ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας¨ οδηγούνταν οι συλληφθέντες από την ασφάλεια της Χούντας και βασανίζονταν με τις πιο άγριες και απάνθρωπες μεθόδους. Η βιαιότητα των βασανιστηρίων ήταν τέτοια ώστε 22 άτομα πέθαναν κατά τη διάρκεια της κράτησης τους και άλλα 21 λίγες μέρες ή μέσα σε ένα χρόνο από τότε που αποφυλακίστηκαν.[24][25][26][27][35]
Εκατοντάδες πρόσωπα με αντιδικτατορική δράση βασανίστηκαν στα γραφεία καιστα κελιά του κτιρίου της Ασφάλειας της λεωφόρου Μεσογείων 14-18 (Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφαλείας Αθηνών) καθώς και στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου καιστα νταμάρια της Κυψέλης.[35][36][37][38]
ΣτηΘεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας έλαβαν χώρα πολλές διώξεις και βασανιστήρια αντιστασιακών με αποκορύφωμα, στις 9 Μαΐου 1968, τη δολοφονία - μετά από βασανιστήρια - από όργανα της ασφάλειας τουΓιώργη Τσαρουχά (τ.βουλευτή, στελέχους τουΚ.Κ.Ε. και επικεφαλής της οργάνωσης Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) Θεσσαλονίκης). Ο βασανισμός καιη δολοφονία έγινε στο κτίριο της ΚΥΠ (Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών). Το κτίριο της ΚΥΠ Θεσσαλονίκης είχε μετατραπεί σε χώρο ανακρίσεων και βασανιστηρίων πολλών αντιφρονούντων πολιτών όπως η Ασπασία Καρρά καιο Αργύρης Μπάρας αλλά και αντιφρονούντων στρατιωτών. Ως μέσα βασανισμού χρησιμοποιούνταν η μαστίγωση με συρμάτινα μαστίγια, η φάλαγγα, οι εικονικές εκτελέσεις, τα χτυπήματα με σιδεροσωλήνες και ξύλινες ράβδους, το ηλεκτροσόκ κ.ά.[39][40][41][42][43][44][45][46][47]Στη Θεσσαλονίκη, επίσης, την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1971, ο φοιτητής της Οδοντιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Νίκος Ρουκουνάκης αυτοπυρπολήθηκε στην πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης και έχασε τη ζωή του, ως έσχατη διαμαρτυρία κατά της Χούντας. Στις 24 Μαρτίου 1973 ο φοιτητής της στρατιωτικής σχολής Θεσσαλονίκης Γεώργιος Παπαγιάννης ρίφθηκε από ταράτσα πολυκατοικίας από αγνώστους και σκοτώθηκε ενώ οι δικτατορικές αρχές το παρουσίασαν ως αυτοκτονία.[48]
ΤοΠαγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών απέστειλε διαμαρτυρία προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος γιατα βασανιστήρια που λάμβαναν χώρα στην Ελλάδα.[49]Στα τέλη του 1968 οΓ.Γ. του Παγκόσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, μετά από έκκληση της «οικουμενικής ομάδας» της πόλης Κρίφτελ της Δυτικής Γερμανίας, έστειλε προσωπικό και ανεπίσημο διάβημα προς τον χουντικό Ιερώνυμο, μετο οποίο τον καλούσε να παρέμβει με σκοπό την αποτροπή των θανατικών εκτελέσεων τωνΕλευθέριου ΒερυβάκηκαιΑλέξανδρου Παναγούλη. Ο Ιερώνυμος απάντησε χαρακτηρίζοντας την επιστολή αυτή, «παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας»και «επέμβαση υπέρ δολοφόνων».[50]. Ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Στέκαςμε σειρά επιστολών του ζητούσε από τον χουντικό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο άδεια να επισκεφθεί τους εξόριστους στηΓυάρο αλλά και κατέθεσε πρόταση γιατην απελευθέρωση των εξορίστων του νησιού. Ο Ιερώνυμος όμως απέρριψε τα αιτήματα του Μητροπολίτη Δωρόθεου.[51]
Ο βασανισθείς στοΕΑΤ-ΕΣΑΠερικλής Κοροβέσης κατέγραψε στο βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες» τα βασανιστήρια και τις φυλακίσεις επί Χούντας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτα το 1969 σε λίγα αντίτυπα στη Γενεύη κι έπειτα, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, φανέρωσε σε ολόκληρο τον κόσμο το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Βαρύνουσας σημασίας ήταν η κατάθεση του Περικλή Κοροβέση στοΣυμβούλιο της Ευρώπης, το οποίο ήταν ο πρώτος διεθνής θεσμός στον οποίο αποκαλύφθηκε το απάνθρωπο πρόσωπο της δικτατορίας της 21ης Απριλίου.[52][53]
Στις 30 Ιανουαρίου 1969 η Συμβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης με 92 ψήφους καταδικάζει τη χούντα και εισηγείται στην Επιτροπή των υπουργών την εκδίωξη της Ελλάδας από το Συμβούλιο. Ήδη από το προηγούμενο έτος σειρά εκθέσεων του ειδικού εισηγητή του Συμβουλίου της Ευρώπης ΜαξβανντερΣτουλ, αλλά και της Διεθνούς Αμνηστίας, είχε προσκομίσει σαφείς αποδείξεις ότι το καθεστώς δεν σεβόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι η Ασφάλεια καιη Στρατιωτική Αστυνομία είχαν διαπράξει βασανιστήρια και καταστρατηγούσε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση γιατα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η Χούντα, βέβαιη γιατην καταδίκη της, έσπευσε να αποχωρήσει από το Συμβούλιο, παραδεχόμενη εμμέσως τις καταθέσεις του Κοροβέση καιτων άλλων θυμάτων της που κατόρθωσαν να φτάσουν στο βήμα του Στρασβούργου. Ουσιαστικά επρόκειτο για αποπομπή της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.[54][55][56][57]
ΗΓυάροςη οποία επί Δικτατορίας αποτέλεσε τόπο εξορίας και βασανιστηρίων Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων.
Το1967το δικτατορικό καθεστώς προέβη σε σειρά στρατοδικείων ενώ χιλιάδες εξόριστοι, στην πλειονότητά τους αριστεροί, μεταφέρθηκαν στηΓυάρο. Ταυτόχρονα άρχισαν οι δολοφονίες των πολιτικών αντιπάλων. Ο Παναγιώτης Ελής ήταν ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος ο οποίος δολοφονήθηκε από τη χούντα στον Ιππόδρομο, που είχε μετατραπεί σε προσωρινό στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων, λίγα 24ωρα μετά το πραξικόπημα. Η χούντα δεν συγχώρεσε τη θαρραλέα στάση του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαράστη δίκη τουΑΣΠΙΔΑ. Τα όργανά της τον δολοφόνησαν καιτον πέταξαν στη θάλασσα. Το πτώμα του, με βαριές κακώσεις, βρέθηκε σε ερημική ακτή της Ρόδου, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το χωριό Γεννάδι, στις 22 Μαΐουτου1967. Ο Γιάννης Χαλκίδης δολοφονήθηκε από τα όργανα του καθεστώτος στηΘεσσαλονίκη, στις 5 Σεπτεμβρίου. Ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής καιη 25χρονη Μαρία Καλαβρού ήταν τα πρώτα θύματα των πραξικοπηματιών, καθώς δολοφονήθηκαν το πρωί της 21ης Απριλίου. Στις 15 Νοεμβρίου άρχισε στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών η πρώτη μεγάλη δίκη μελών αντιστασιακής οργάνωσης. Πρόκειται για τους 31 τουΠατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ), το οποίο είχε συγκροτήσει αμέσως μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος οΜίκης Θεοδωράκης. ΣτοΠΑΜ συμμετείχαν κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί. Ο πρόεδρος του Στρατοδικείου καιο βασιλικός επίτροπος επιλέχθηκαν από το δικαστικό σώμα καθώς η Δικαιοσύνη ήταν η μόνη από τις τρεις εξουσίες την οποία δεν είχε ανατρέψει η δικτατορία του στρατού. Ανκαι συνελήφθη, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν συμπεριλήφθηκε μεταξύ των δικαζομένων επειδή η χούντα δεν επιθυμούσε να έχει στο εδώλιο ένα πρόσωπο με τέτοια διεθνή προβολή. Κατά τη διαδικασία ο βασιλικός επίτροπος φρόντισε να εγκωμιάσει την επέμβαση του στρατού, πριν προτείνει βαριές καταδίκες των κατηγορουμένων. Τελικά το Έκτακτο Στρατοδικείο στις 21 Νοεμβρίου καταδίκασε σε ισόβια δεσμά τους Κώστα Φιλίνη και Ιωάννη Λελούδα και επέβαλε ποινές φυλάκισης από 1 έως 15 χρόνια σε άλλους 19 κατηγορούμενους, εκτων οποίων στους 13 με αναστολή, και αθώωσε δέκα. Στις 13 Νοεμβρίουτο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών επέβαλε πολύμηνες φυλακίσεις στους Λεωνίδα Κύρκο, Π. Παρασκευόπουλο και Αθανάσιο Τσουπαρόπουλο για παλαιά δημοσιεύματα της Αυγής, ενώ ο πρώην βουλευτής της Ένωσης ΚέντρουΤάλμποτ Κεφαλληνός καταδικάστηκε για παλαιότερη περιύβριση εισαγγελικής αρχής[58].
Η καθαίρεση καισε ορισμένες περιπτώσεις φυλάκιση και εκτόπιση όλων των εκλεγμένων δημάρχων και κοινοταρχών της χώρας ήταν ένα από τα πρώτα μέτρα του δικτατορικού καθεστώτος. Σταδιακά άρχισε η αντικατάστασή τους μετο διορισμό εγκαθέτων της χούντας στη θέση τους. ΟΑριστείδης Σκυλίτσης, που ορκίστηκε δήμαρχος Πειραιά στις 5 Αυγούστου, ήταν ο επιφανέστερος εξ αυτών. Έμεινε μάλιστα στην ιστορία και ως ο δημιουργός του εμβλήματος της χούντας[59].
Στις 3 Σεπτεμβρίου, οι ένοπλες δυνάμεις προσέφεραν θέαμα στις χιλιάδες των θεατών που κατέκλυσαν το Στάδιο γιανα συνεορτάσουν την «πολεμική αρετή των Ελλήνων», μαζί μετη δικτατορική κυβέρνηση, τοναρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄καιτη στρατιωτική ηγεσία. Απουσίαζαν τρία πρόσωπα: ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, που επισκεπτόταν τονΚαναδά, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Κόλλιαςκαιο ουσιαστικός αρχηγός του καθεστώτος Γεώργιος Παπαδόπουλος.[60]
Η πρώτη μείζων κρίση του δικτατορικού καθεστώτος πυροδοτήθηκε από τις δυσμενέστατες εξελίξεις τουΚυπριακούπου δρομολογήθηκαν μετά τη συνάντηση Γεωργίου Παπαδόπουλου-Σουλεϊμάν ΝτεμιρέλστονΈβροκαιτην απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από τηνΚύπρο. Ταπεινωμένη διεθνώς, αντιμέτωπη μετην ογκούμενη ανησυχία για τις διαγραφόμενες συνέπειες της πολιτικής της στα εθνικά θέματα, η χούντα ανέθεσε, στις 21 Νοεμβρίου, τη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής στον παλαιό πολιτικό της Ε.Ρ.Ε.Παναγιώτη Πιπινέλη. Στενός συνεργάτης τουΚωνσταντίνου Καραμανλή προδικτατορικά και πρώην πρωθυπουργός, ο Παναγιώτης Πιπινέλης, ο οποίος επανειλημμένα είχε εισηγηθεί προτου 1967 κάποιας μορφής δικτατορία στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου, ήταν το πρώτο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο που συνεργάστηκε μετο δικτατορικό καθεστώς. Θέλοντας να διαλύσει τους ενδεχόμενους συνειρμούς από την κίνηση αυτή του παλαιού συνεργάτη του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έσπευσε με συνέντευξή τουστηνπαρισινήLe Monde, στις 29 Νοεμβρίου, να καταδικάσει σε δριμύ τόνο την ολέθρια πολιτική της χούντας στο Κυπριακό καινα δηλώσει: «Εκείνο το οποίον επιβάλλεται είναι η έγκαιρος αποχώρησις της κυβερνήσεως των δικτατόρων». Η ανάγκη πολιτικής «διεύρυνσης» της χούντας έγινε πιο έντονη μετά το αποτυχημένο βασιλικό αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου, την απομάκρυνση του πρωθυπουργού-ανδρείκελου Κωνσταντίνου Κόλλια καιτην ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον ίδιο τον Παπαδόπουλο. Τρεις μέρες μετά το αντιπραξικόπημα, ο Παπαδόπουλος επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις συγκαλώντας εσπευσμένα δημόσια συνεδρίαση της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος. Πλαισιωμένος από τα άλλα δύο μέλη της «τρόικας», τονΣτυλιανό ΠαττακόκαιτονΝικόλαο Μακαρέζο, ο Παπαδόπουλος υποσχέθηκε ότι το νέο Σύνταγμα θα δινόταν σε λίγες μέρες στη δημοσιότητα, εγκαινιάζοντας δήθεν τη διαδικασία σταδιακής επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό. Στις 18 Δεκεμβρίουο Παναγιώτης Πιπινέλης ορκίστηκε και επίσημα υπουργός Εξωτερικών της νέας κυβέρνησης, συνοδευόμενος από τους νέους υπουργούς Οικονομικών Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, Συγκοινωνιών Παύλο Τοτόμηκαι Δημόσιας Τάξης Παναγιώτη Τζεβελέκο. Στις 23 Δεκεμβρίου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος καιο Στυλιανός Παττακός παρέλαβαν το σχέδιο του νέου Συντάγματος από τον πρόεδρο της αρμόδιας επιτροπής Χαρίλαο Μητρέλια. Στις δηλώσεις που ακολούθησαν ο Παπαδόπουλος υποσχέθηκε την «έγκρισιν φιλελευθέρου, δημοκρατικού Συντάγματος μέσω δημοψηφίσματος», θέτοντας απώτατο χρονικό όριο γιατο τελευταίο την15η Σεπτεμβρίουτου1968. Γιανα ενισχύσει δετο προσωπείο της «φιλελευθεροποίησης» ανακοίνωσε την αμνήστευση της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ, συμπληρώνοντας: «Θα παραμείνουν υπό διοικητικήν εκτόπισιν μόνον οι εγκληματίαι κομμουνισταί του παρελθόντος καιοι εγκληματίαι δυναμιτισταί μετά την 21ην Απριλίου. Άπαντες οι υπόλοιποι, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι καιτου τελευταίου Έλληνος, θα αφεθούν ελεύθεροι να αρχίσουν την μετάνοιάν τωνπροτου γενομένου Θεανθρώπου!»[61].
Η εσωστρέφεια της πολιτικής ζωής τα χρόνια που προηγήθηκαν της δικτατορίας είχε ωθήσει στο περιθώριο όλα τα ζητήματα που σχετίζονταν μετηΣυμφωνία Σύνδεσης Ελλάδος-ΕΟΚ, η οποία προέβλεπε τη μεθοδευμένη και σταδιακή ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην ευρωπαϊκή και απαιτούσε δραστικές προσαρμογές σε διοικητικούς μηχανισμούς, οικονομικούς θεσμούς και δομές της χώρας. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, μόνο οι υποχρεώσεις που είχαν σχέση μετο μέρος της Συμφωνίας που αφορούσε την τελωνειακή ένωση εφαρμόστηκαν. Η Ελλάδα καιη Κοινότητα προσκολλήθηκαν στα συμφωνημένα χρονοδιαγράμματα γιατην εξάλειψη των δασμών. Όλοι οι άλλοι όροι, όπως η αγροτική εναρμόνιση καιη οικονομική βοήθεια, είχαν «παγώσει». Αυτή η επιλεκτική εφαρμογή της Συμφωνίας Σύνδεσης άλλαξε κατά έναν τρόπο την ισορροπία των μειονεκτημάτων και πλεονεκτημάτων υπέρ της Κοινότητας. Μετη δικτατορία, οι σχέσεις της Ελλάδος και της Ευρώπης περιήλθαν σεμια κατάσταση, όπως την αποκαλεί ο καθηγητής Πάνος Καζάκος, «ελεγχόμενης κρίσης».[62]
Έπειτα από διαδικασίες που άρχισαν ήδη από τις 26 Απριλίουτου 1967 -δηλαδή μόλις πέντε ημέρες μετά το πραξικόπημα- η Ευρωπαϊκή Υποεπιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης άρχισε στις 9 Μαρτίουτου 1969 έρευνα στην Αθήνα για τις καταγγελίες που έχουν διατυπωθεί, πρωταγωνιστούντος τουΟλλανδού εισηγητή ΜαξβανντερΣτουλ[63]. Η υποεπιτροπή εξέτασε πολιτικούς και άλλους μάρτυρες και επισκέφτηκε τόπους κράτησης. Ωστόσο, στις 19 Μαρτίου ανακοίνωσε διακοπή της έρευνάς της στην Ελλάδα, καθώς το δικτατορικό καθεστώς δεν της επέτρεψε την εξέταση ορισμένων μαρτύρων καιτην επίσκεψη στις φυλακές Αβέρωφκαιστο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λέρου.
Προηγουμένως, στις 30 Ιανουαρίου, η Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης έπειτα από εισήγηση τουΜαξβανντερΣτουλ επέστησε την προσοχή της Επιτροπής Υπουργών Εξωτερικών των κρατών-μελών στην «έλλειψη κάθε προόδου προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα» και της ζήτησε με γνώμονα το γενικότερο συμφέρον του ελληνικού λαού να προχωρήσει σε βραχύ χρονικό διάστημα στη λήψη των αναγκαίων μέτρων. Σε όλη τη διάρκεια του θέρους το κύριο αντικείμενο διαμάχης μεταξύ της χούντας καιτωνσκανδιναβικών κυβερνήσεων ήταν ο καθορισμός ημερομηνίας διεξαγωγής εκλογών, αφού ήδη από τις 6 Μαρτίουη Επιτροπή των υπουργών τόνισε την ανάγκη ταχείας επανόδου της Ελλάδος σε ένα δημοκρατικό καθεστώς.
Ο Παναγιώτης Πιπινέλης ως υπουργός Εξωτερικών της χούντας.
Προτου κινδύνου να αποβληθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, η δικτατορία διά του υπουργού της των Εξωτερικών Παναγιώτη Πιπινέλη υπέβαλε στις 25 Αυγούστου χρονοδιάγραμμα, μετο οποίο υποσχέθηκε τη συγκρότηση εκλεγμένου κοινοβουλίου ως τα μέσα του 1971, δηλαδή δύο χρόνια αργότερα. Ακόμη το χρονοδιάγραμμα προέβλεπε αποκατάσταση της ελευθερίας του Τύπου το Νοέμβριο του 1969 και άρση της επιβολής του στρατιωτικού νόμου τον Σεπτέμβριο του1970.
Έπειτα από αυτό, το καθεστώς κατήργησε τον Οκτώβριο την προληπτική λογοκρισία. Έσπευσε όμως τον επόμενο μήνα να θεσπίσει νέο νόμο περί Τύπου, μετον οποίο καθιερώθηκε καθεστώς αυτολογοκρισίας στις εφημερίδες.
Τον ίδιο μήνα διέρρευσε στον διεθνή Τύπο μυστική αναφορά της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδικαστική γιατο ελληνικό καθεστώς. Η Αθήνα υποπτεύθηκε ότι δράστης της διαρροής ήταν τοΛονδίνοκαι κατηγόρησε τους Βρετανούς ότι δεν είναι σε θέση να μιλούν περί βασανιστηρίων, όταν τα αρχεία της επιτροπής είναι γεμάτα μετα δικά τους εγκλήματα στηνΚύπρο κατά τους τελευταίους χρόνους της βρετανικής κατοχής.
Εντω μεταξύ, στις 2 ΟκτωβρίουοΜαξβανντερΣτουλ παρουσίασε στη Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης από μία έκθεση της Επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων και της αντίστοιχης των Νομικών. Καιοι δύο ήταν αρνητικές γιατην ελληνική χούντα. Μάλιστα μετην πρώτη συνιστάται «η αναστολή του δικαιώματος εκπροσώπησης της Ελλάδας στο Συμβούλιο μέχρι της ημέρας εκείνης που ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης θα αρχίσει να λειτουργεί και πάλι σ' αυτή τη χώρα».
Η δήλωση, στις 9 Δεκεμβρίου, του πρωθυπουργού Χάρολντ Ουίλσον ότι η Μεγάλη Βρετανία θα υπερψηφίσει την πρόταση αποπομπής της Ελλάδας[64] κατέστησε δυσχερή τη θέση της χούντας, η οποία δεν διέθετε καμία άλλη θετική ψήφο πλην εκείνης της Κύπρου, η οποία ήταν υποχρεωμένη να ψηφίσει υπέρ του στρατιωτικού καθεστώτος της Αθήνας, υπό την απειλή της πλήρους εγκατάλειψής της αν πράξει διαφορετικά.
Ωστόσο, στους συμμάχους της η χούντα μπορούσε να μετρήσει τηΓαλλίακαιτηνΤουρκία, που είχαν την πρόθεση να απέχουν της ψηφοφορίας, καθώς καιτηνΕλβετίακαιτηνΑυστρίαπου τηρούσαν στάση ουδέτερη, ενώ ηΔυτική Γερμανία μόλις την τελευταία στιγμή δήλωσε πρόθεση αρνητικής γιατη χούντα ψήφου.
Στις 12 Δεκεμβρίου, στο Παρίσι, συνήλθε η Επιτροπή των υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το όργανο αυτό ήταν πλέον έτοιμο να προχωρήσει στην τελική φάση της διαδικασίας αποβολής του δικτατορικού καθεστώτος της Αθήνας από τους κόλπους του Συμβουλίου της Ευρώπης, όταν ο υπουργός Εξωτερικών της χούντας Π. Πιπινέλης πήρε το λόγο και ανακοίνωσε: «Κατ' εξουσιοδότησιν της Κυβερνήσεώς μου επιθυμώ να ανακοινώσω εις το Συμβούλιον ότι η Ελλάς καταγγέλλει το Καταστατικόν του Συμβουλίου της Ευρώπης καιτην Σύμβασιν της Ρώσης, συμφώνως προς το άρθρον 7 του Καταστατικού και αποχωρεί μονίμως του Συμβουλίου της Ευρώπης».
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας συνήλθαν πάλι οι αντιπρόσωποι των υπόλοιπων 17 χωρών-μελών του, χωρίς πλέον την Ελλάδα και ψήφισαν απόφαση, στην οποία αναφέρονται τα εξής:
Η επιτροπή των υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης διαπιστώνει ότι η Ελλάς παρεβίασε τας διατάξεις του άρθρου 3 του Καταστατικού.
Λαμβάνει υπό σημείωιν τηνεν Ελλάδι κατάστασιν, ως αύτη περιγράφεται εις τηνυπ' αριθ. 547/30.1.1969 εισήγησιν της Συμβουλευτικής Συνελεύσεως.
Λαμβάνουσα επίσης υπό σημείωσιν ότι η ελληνική Κυβέρνησις ανήγγειλε ότι η Ελλάς αποχωρεί του Συμβουλίου της Ευρώπης, συμφώνως προς το άρθρον 7 του Καταστατικού, ως εζήτει η παράγραφος 7 της προαναφερθείσης εισηγήσεως:
1. Διαπιστώνει ότι από σήμερον η ελληνική Κυβέρνησις θ' απόσχη τού να μετέχει εις τας δραστηριότητας του Συμβουλίου της Ευρώπης.
2. Συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει, κατόπιν τούτου, έδαφος να συνεχίση την διαδικασίαν της αναστολής της συμμετοχής της Ελλάδος, ως προβλέπεται υπό του άρθρου 8 του Καταστατικού.
3. Επιφορτίζει τους μονίμους αντιπροσώπους των υπουργών να ρυθμίσουν τας διοικητικάς και οικονομικάς επιπτώσεις, αι οποίαι απορρέουν εκ της δημιουργηθείσης καταστάσεως.
4. Εκφράζει την ελπίδα ότι θα δημιουργηθούν, προσεχώς, εις Ελλάδα αι προϋποθέσεις, αίτινες θα επιτρέψουν εις αυτήν την χώραν να καταστή εκ νέου, εις το ακέραιον, μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης».
«Η δικτατορία απέκοψε την Ελλάδα από τον κορμόν της Ευρώπης», δήλωσε στο Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μόλις γνωστοποιήθηκε η απόφαση, αλλά η χούντα, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια περιορισμού των εντυπώσεων από την πολιτική της ήττα, ετοίμασε υποδοχή ήρωα στονΠ. Πιπινέλη, στις 19 Δεκεμβρίου, που επέστρεψε στην Αθήνα. Σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο του καθεστώτος τον υποδέχτηκε στην πίστα τουαεροδρομίου του Ελληνικού, με επικεφαλής τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος ασπάστηκε τονΠ. Πιπινέλη. Πανευτυχής αυτός δήλωσε:
Αισθάνομαι ευτυχώς διότι εξήλθεν η Ελλάς από το Συμβούλιον της Ευρώπης, υπερήφανος. Αν όμως συνέβη αυτό, τούτο οφείλεται κυρίως εις σας κ. πρωθυπουργέ, που κατεστήσατε την Ελλάδα σεβαστήν εις τους φίλους της και τρομεράν εις τους εχθρούς της.
Η κατάληξη της αναγκαστικής αποχώρησης προ της βεβαίας εκδίωξης από το Συμβούλιο της Ευρώπης ήταν σοβαρή πολιτική ήττα της χούντας, τουλάχιστον στο πεδίο των εντυπώσεων. Οι αργόσυρτες διαδικασίες είχαν δημιουργήσει την ελπίδα στο στρατιωτικό καθεστώς ότι ίσως θα κατόρθωνε να παραμείνει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, δεδομένης της ανοχής ή και υποστήριξης πολλών σημαντικών δυτικοευρωπαϊκών κυβερνήσεων καιτωνΗ.Π.Α. προς τη χούντα, για λόγους αντιπαράθεσης προς τοΣύμφωνο της Βαρσοβίας.[65]
Το δικτατορικό καθεστώς εκμεταλλεύτηκε τους ήδη θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και επενδύοντας κυρίως σε τομείς όπως ο τουρισμός καιοι ξένες επενδύσεις, καθώς καισε υδροηλεκτρικά έργα, κατασκευές δρόμων και άλλων.
... η βραχυχρόνια οικονομική πολιτική της 7ετίας αποδείχτηκε ανερμάτιστη και δυσπροσάρμοστη στις συγκυριακές εξελίξεις, η μακροχρόνια δε διέστρεψε την πολιτικής της οικονομικής αναπτύξεως, νόμισε ότι η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς να υπολογιστούν οι διαρθρωτικοί περιορισμοί της ελληνικής οικονομίας και ακολούθησε την ενθάρρυνση μη παραγωγικών επενδύσεων στην εντυπωσιοθηρική επιδίωξη υψηλών ρυθμών αυξήσεως του εισοδήματος, ανεξάρτητα από το υπέρμετρο κόστος. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι ανάγκασε την οικονομία να ιππεύσει ένα τίγρη την ώρα που είχε ανάγκη από πραϋντικά μέτρα και ταυτόχρονα διέστρεψε την αγορά, ενεθάρρυνε την κερδοσκοπία, ύψωσε τις τιμές και επιδείνωσε το ισοζύγιο πληρωμών επιβαρύνοντας την χώρα αντί ασημάντων επιτευγμάτων με πελώρια και δυσβάστακτα εξωτερικά και εσωτερικά χρέη.
Ο Κανελλόπουλος παρατηρεί πως κατά την περίοδο 1967 - 1973 το εθνικό εισόδημα ανέβαινε με μέσο ετήσιο ρυθμό 8%, όταν το ισόχρονο διάστημα πριντη δικτατορία ο ρυθμός αύξησης ήταν 7,8%. Η άνοδος του ρυθμού κατά 0,2% προήλθε από επενδύσεις σε κλάδους πουδεν ήταν άμεσα παραγωγικοί, όπως η οικοδομή καιο τουρισμός. Αντίθετα, ο ρυθμός αύξησης της γεωργικής παραγωγής από 5% κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική επταετία, επί δικτατορίας έπεσε στο 1,5%.
Κατά την διάρκεια της Χούντας, η ανεργία το 1973 ήταν σε επίπεδα 2-2.5%, λόγω της αύξησης βιομηχανίας.[66]Η έλλειψη εργατών υποχρέωσε τη δικτατορία να φέρει φθηνούς εργάτες απο αφρικανικές και ασιάτικες χώρες.[67]
ΤοΑΕΠ αυξήθηκε κατά 40% τα χρόνια της επταετίας της χούντας, έχοντας πτώση την τελευταία χρονιά του 1974 κατά 10%.[68][69]
Οι δαπάνες σε βιομηχανία αυξήθηκαν κατά 120% και 80% στον τουρισμό.[70]Τα χρήματα αυτά βρέθηκαν από φόρους και από δάνεια που πήρε η χούντα γιανα μεγαλώσει την οικονομία της χώρας. Η επικέντρωση όμως σε αυτούς τους τομείς χρειάστηκε εμπορικά αγαθά, κάτι που έκανε την χώρα να έχει έλλειμα στις συναλλαγές της. Η χώρα άυξησε τις εισαγωγές τις απο 1.125 Εκατ. Δολλάρια στα 4.509 Εκατ, ενώ οι εξαγωγές απο 452. Εκατ. Δολλάρια στα 1.774.[71]
Στους ισχυρισμούς της χούντας για επίτευξη νομισματικής και οικονομικής σταθερότητας ο Κανελλόπουλος αντιτείνει πως οι τιμές κατά τη δικτατορία αυξάνονταν γρηγορότερα από ότι στο προηγούμενο διάστημα. Μάλιστα από το 1971 η άνοδος των τιμών είναι πρωτοφανής, σε σημείο πουτο διάστημα Αύγουστου 1972 - Αύγουστου 1973 η αύξηση (15,5%) να είναι η μεγαλύτερη από όλες τις χώρες της Ευρώπης και σχεδόν η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ελλάδας. Το ισάξιο του δολλαρίου στο τέλος της χούντας ήταν 30 δραχμές, όπως καιπριντη δικτατορία.
Επιπλέον, το εξωτερικό χρέος που από το 1821 έως το 1966 είχε διαμορφωθεί στο ύψος των 1,110 δις δολαρίων, μέσα σε έξι χρόνια ξεπέρασε τα 3,3 δις δολλάρια.[72] Πάντως, αυτό δεν είχε επιρροή στην οικονομία της χώρας εφόσον δεν ξεπέρασε το 25% τουΑΕΠ.[68]
ΟΠαττακός συνήθιζε να λέει «Η Ελλάς είναι ένα εργοτάξιον».[εκκρεμεί παραπομπή] Εμφανιζόταν σε οικοδομές με ένα μυστρί στο χέρι, πράγμα πουτου κόλλησε το παρατσούκλι 'Ο άνθρωπος μετο μυστρί'.
Σεμια προσπάθεια να αποκτήσει λαϊκά ερείσματα, το καθεστώς προχώρησε σε διαγραφή των αγροτικών χρεών. ΟΠαπαδόπουλος συνήθιζε να αποκαλεί τους αγρότες την «ραχοκοκαλιά του λαού».[εκκρεμεί παραπομπή] Γιος αγροτικής οικογένειας, οι αγρότες ήταν πιθανότερο να υποστηρίζουν τον δικτάτορα από τους αστικούς πληθυσμούς.
Στενές ήταν ακόμα οι σχέσεις της δικτατορίας με τους εφοπλιστικούς κύκλους, στους οποίους παραχωρήθηκαν περαιτέρω προνόμια, κυρίως χαμηλότερη φορολογία, για μετεγκατάσταση στο λιμάνι τουΠειραιά. Οι ελαφρύνσεις οδήγησαν σε άυξηση του Εμπορικού στόλου.[73]
Η επταετία της χούντας σημαδεύτηκε από σκάνδαλα και πολλές περιπτώσεις χρηματισμού και ευνοιοκρατίας. Ταπιο γνωστά είναι το σκάνδαλο μετα λεγόμενα θαλασσοδάνεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά[74]που έμεινε κοροϊδευτικά στην ιστορία ως ο κύριος καθαρά χέρια, το σκάνδαλο μετα σάπια κρέατα του συνταγματάρχη Μπαλόπουλου[75]καιοι τεράστιες χρηματικές δαπάνες για τους κοσμικούς εορτασμούς καιτην πολυτελή ζωή του αντισυνταγματάρχη (ο Παπαδόπουλος τον έκανε υποστράτηγο) Μιχάλη Ρουφογάλη, πουτου είχε ανατεθεί η διεύθυνση της ΚΥΠ, δηλαδή του εθνικά κρίσιμου τομέα των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος επίσης εξασφάλιζε τη χορήγηση δανείων σε υποστηρικτές της χούντας, επιβαρύνοντας τις ελληνικές δημόσιες τράπεζες.[76]Η ευνοιοκρατία καιτο ρουσφέτι επί χούντας γιγαντώθηκαν: ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου Υπουργό Γεωργίας, ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του στρατηγό και διοικητή της ΑΣΔΕΝκαι έναν άλλο ξάδερφό του Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, καιο γαμπρός του Παττακού Ανδρέας Μεϊντάσης έγινε βαθύπλουτος παίρνοντας χαριστικά δουλειές από το Δήμο Αθηναίων. Ο στρατηγός Βασίλειος Καρδαμάκης διορίστηκε διοικητής της ΔΕΗκαιο στρατηγός Αλέξανδρος Νάτσινας (πρώην αρχηγός ΚΥΠμε τεράστιες ευθύνες γιατο σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ καιτο παρακράτος) διορίστηκε Πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.[77] Ανάμεσα στα σκάνδαλα της περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας συγκαταλέγεται καιτο «Τάμα του Έθνους».[78]
Η δικτατορία θα ακυρώσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του1964. Για τους Απριλιανούς η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που είχε προωθήσει ηΈνωση Κέντρου ήταν μία από τις αιτίες της κακής κατάστασης της παιδείας καιμια από τις πολλές αιτίες επιβολής της Δικτατορίας.[79] Εκτός από τις αναμενόμενες παρεμβάσεις στις οργανώσεις των εκπαιδευτικών καιτων φοιτητών και τις διώξεις τους, τα μέτρα «εξυγιάνσεως και αποκαταστάσεως ευρυθμίας» στα πανεπιστήμια, και τις τροποποιήσεις σε βιβλία και προγράμματα, η δικτατορία ανέτρεψε σχεδόν στο σύνολό τους όσα συνέθεταν την μεταρρύθμιση. Το μόνο πουδεν ακυρώθηκε πλήρως ήταν η «δωρεάν παιδεία» καιοι προσπάθειες γιατην ίδρυση νέων πανεπιστημίων.[80] Εδώ μάλιστα η δωρεάν διανομή διδακτικών συγγραμμάτων επεκτάθηκε καιστην τρίτη βαθμίδα. Όπως σχολιάζει ο ιστορικός της εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς, «πέρα από το λαϊκίστικο χαρακτήρα του μέτρου, η κυβέρνηση εξασφάλιζε έτσι ουσιαστικότερο έλεγχο του περιεχομένου των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων από εκείνον που ήδη πραγματοποιούσε μετη γενική λογοκρισία».[81]ΟΑ.Ν.129/67 περί οργάνωσης και διοίκησης της γενικής εκπαίδευσης που προωθήθηκε το καλοκαίρι του1967, αποσκοπούσε στην άσκηση των μαθητών σταελληνοχριστιανικά ιδεώδηκαιτον φρονηματισμό των μαθητών όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Καταργούνταν όλα τα αιρετά μέλη όλων των εκπαιδευτικών συμβουλίων, ενώ συστήθηκε ως ανώτατο γνωμοδοτικό συμβούλιο το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο. Ρυθμιζόταν η ζωή διδασκόντων και διδασκομένων μετην επαναφορά της καθαρεύουσας, τωνΠαιδαγωγικών Ακαδημιών, πραγματοποιήθηκε η κατάργηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και καθιερώθηκε η μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών από τα Διδασκαλεία της Δημοτικής και Μέσης Εκπαίδευσης.[82]
Στα μέσα του1971η κυβέρνηση προχώρησε στην επαναφορά παλαιότερων προσανατολισμών αναφορικά μετην επαγγελματική εκπαίδευση, η οποία εκδηλώνεται μετην ίδρυση τωνΚέντρων Ανωτέρας Τεχνικής Εκπαιδεύσεως (ΚΑΤΕ) καιτην επέκταση του τεχνικο-επαγγελματικού κλάδου του συστήματος. Η συγκρότηση, το1971, δύο συμβουλευτικών επιτροπών γιατα εκπαιδευτικά θέματα, με προφανή τεχνοκρατική διάθεση, «εκφράζει την ίδια τάση αποκλεισμού των ιδεολογικών προβληματισμών».[81]
Το δικτατορικό καθεστώς έθεσε σε πρώτη προτεραιότητα την τοποθέτηση νέου αρχιεπισκόπου, ευνοούμενου του Παλατιού και της Χούντας. Γιατον λόγο αυτό σχεδιάστηκε η απομάκρυνση τουΑρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄. Συγκεκριμένα τη Μεγάλη Παρασκευή, 28 Απριλίου1967, κατά την περιφορά του Επιταφίου, ο Χρυσόστομος πιέστηκε να επιβιβαστεί σε αυτοκίνητο πουτον μετέφερε στο σπίτι του. Λίγο αργότερα, άτομα που ισχυρίστηκαν ότι είναι γιατροί, συνοδευόμενα από νοσοκόμες και αστυνομικούς, τον επισκέφτηκαν καιτου ζήτησαν να ετοιμαστεί για εισαγωγή στο νοσοκομείο. Παρά τη σθεναρή άρνησή τουκαιτη διαβεβαίωση του προσωπικού του γιατρού, Δημητρίου Καπνιά, ότι δεν είχε πρόβλημα υγείας, οι αυτόκλητοι επισκέπτες αρνήθηκαν να αποχωρήσουν χωρίς τον Χρυσόστομο, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, οπότε τον ανάγκασαν να τους ακολουθήσει στονοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Ωστόσο -και παρά τις πιέσεις- ο Χρυσόστομος αρνήθηκε να παραιτηθεί και εξαναγκάστηκε να παραμείνει στονοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρούγια περισσότερο από ένα μήνα, χωρίς να είναι ασθενής. Στις 6 Μαΐου, αξιωματούχος των Ανακτόρων τού παρέδωσε δύο παραλλαγές επιστολής παραίτησης γιανα διαλέξει ποιαθα υπογράψει.[83]. Σε επιστολή του προς τον τότε βασιλιά, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δήλωνε την πλήρη άρνησή τουνα παραιτηθεί, «…αρνούμαι διαρρήδην να γίνω παραβάτης θείων προσταγμάτων διότι θα είμαι ρίψασπις και προδότης και επίορκος, και υπό τοιαύτας συνθήκας δεθα θελήσω ποτέ [...] να καλύψω εξ αισχύνης το πρόσωπό μου. Ανη εκκλησία καιη πολιτεία θελήσει ούτως ή άλλως, είτε κανονικώς είτε νομίμως να επιβάλει μίαν λύσιν, αντίθετον προς τας πεποιθήσεις μου, εγώ ου δύναμαι εμποδίσαι αυτήν καιθα έχω να δικαιολογηθώ ενώπιον του δικαίου Κριτού ότι βία και δυναστεία υπέκυψα, αλλά και μετά διαμαρτυριών ενώπιον θεού και ανθρώπων».[84]
Στις 10 Μαΐου 1967 εκδόθηκε ο αναγκαστικός νόμος 3/1967 που συγκρότησε με συγκεκριμένη θητεία «Ιερά Σύνοδο αριστίνδην»[85]. Κατήργησε δηλαδή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας ως ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και επέβαλε στην Εκκλησία της Ελλάδος μια «Αριστίνδην Σύνοδο», από οκτώ μητροπολίτες που διορίσθηκαν ήδη την επομένη με βασιλικό διάταγμα καιοι οποίοι ήταν εκείνοι, οι ελάχιστοι ιεράρχες, που δέχονταν να συνεργαστούν ανοικτά μετη δικτατορία.[86]
Επρόκειτο γιαμια αντικανονική επέμβαση στα εσωτερικά της εκκλησίας διότι θιγόταν το συνοδικό πολίτευμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.[87]Στη συνέχεια ο τότε αρχιεπίσκοπος απομακρύνθηκε αναγκαστικώς μετην κατάργηση της διάταξης τουΝ.Δ.4589/1966 η οποία εξαιρούσε από την αυτοδίκαιη αποχώρηση των μητροπολιτών, από τα καθήκοντά τους μετά τη συμπλήρωση του ογδοηκοστού έτους της ηλικίας τους τον εκάστοτε αρχιεπίσκοπο[88].
Έτσι, ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων της Χούντας κήρυξε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο εν χηρεία, παρόλο πουο κανονικός αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ζούσε. Ο αρχιμανδρίτης των ανακτόρων και καθηγητής Πανεπιστημίου Ιερώνυμος Κοτσώνης αποτέλεσε τον εκλεκτό του καθεστώτος. Ο Ιερώνυμος αφού χειροτονήθηκε επίσκοπος, επιλέχθηκε από τονΚωνσταντίνο στις 14 Μαΐου 1967 μεταξύ των τριών που πρότεινε η οκταμελής Ιερά Σύνοδος. Η προδιαγεγραμμένη «εκλογή» του έγινε υπό την εποπτεία του ίδιου του ισχυρού άνδρα του καθεστώτος Γεωργίου ΠαπαδόπουλουκαιτουΣτυλιανού Παττακού.[89]
Ενδεικτικό της αντικανονικότητας της κατάστασης είναι το γεγονός πως η χειροτονία του Ιερώνυμου έγινε στις 4 Μαΐου 1967, χωρίς να έχει παραιτηθεί ο κανονικός αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, του οποίου η εξαναγκασμένη παραίτηση έφερε τελικά ημερομηνία 11 Μαΐου 1967.[90][91]Η ανάρρηση του Ιερώνυμου Κοτσώνη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο αποτελεί την πρώτη και κυριότερη φάση του πραξικοπήματος στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Η αντικανονική εκλογή του προξένησε επιθέσεις και σχόλια, καθώς θεωρήθηκε ευθέως ευνοούμενος της χούντας των συνταγματαρχών και χαρακτηρίστηκε χουντικός και βασιλικός. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ενθρόνιση του Ιερωνύμου, είναι χαρακτηριστική η εισήγηση του μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονος στην Έκτακτη Πολυμελή Σύνοδο στις 5 Μαρτίου του 1974: «Εκτων μέχρι τούδε λεχθέντων συνάγεται ότι η άνοδος του Ιερωνύμου εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνον υπήρξε πάντη ανώμαλος και άκρως αντικανονική, επί πλέον πάσχουσα καιεκ της χρησιμοποιήσεως δι’ αυτήν κοσμικών αρχόντων».[92][93]
Σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Ιερώνυμος υπήρξε ένας από τους μεσολαβητές μεταξύ του παλατιού και της ηγεσίας της χούντας. Διαβίβαζε μάλιστα τα προσωπικά μηνύματα του Παπαδόπουλου και δεχόταν τις απαντήσεις του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου.[94][95]
Ο επίσκοπος Δημήτριος Τρακατέλλης, εξελέγη το 1968 Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος, αλλά αρνήθηκε τη θέση για λόγους κανονικής τάξης, δηλαδή λόγω του ελέγχου της Εκκλησίας από το δικτατορικό καθεστώς.
Κατά την περίοδο της αρχιερατείας του Ιερώνυμου - ευθέως ευνοούμενου του δικτατορικού καθεστώτος - απομακρύνθηκαν αντικανονικά πολλοί επίσκοποι από τις μητροπόλεις τους. Μετον αντικανονικό δικτατορικό Νόμο 214/1968 κηρύχθηκαν έκπτωτοι οι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ΠαπαγεωργίουκαιΑττικής και Μεγαρίδος Ιάκωβος Βαβανάτσος στερηθέντες του δικαιώματος άσκησης έφεσης. Επίσης εξωθήθηκαν σε παραιτήσεις οι Μητροπολίτες Ελασσόνος Ιάκωβος Μακρυγιάννης, ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κύριλλος Καρμπαλιώτης, ο Δημητριάδος Δαμασκηνός Χατζόπουλος, ο Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης καιοΛαρίσης και Πλαταμώνος Ιάκωβος Σχίζας.[96]
Μετον νόμο υποχρεωτικής αποχώρησης λόγω ορίου ηλικίας το 1968 απομακρύνθηκαν οι Μητροπολίτες Λευκάδος Δωρόθεος Παλλαδινός, Ηλείας Γερμανός Γκούρας, Βεροίας Καλλίνικος Χαραλαμπάκης και Χαλκίδος Γρηγόριος Πλειαθός. Το 1969 απομακρύνθηκαν οι Μητροπολίτες Μονεμβασίας Κυπριανός Πουλάκος και Κυθήρων Μελέτιος Γαλανόπουλος καθώς μειώθηκε το όριο ηλικίας. Το 1972 απομακρύνθηκαν λόγω ορίου ηλικίας οι Μητροπολίτες Πατρών Κωνσταντίνος Πλατής και Σισανίου Πολύκαρπος Λιώσης.[97]. 'Ολες αυτές οι απομακρύνσεις πέραν του ότι υπήρξαν προϊόν εξαναγκασμού, ήταν και προδήλως αντικανονικές καθώς οι νομοθετικές διατάξεις που τις προκάλεσαν προσέκρουαν ευθέως στο Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας μετο οποίο κατοχυρώνεται η ισοβιότητα των αρχιερέων στο θρόνο της εκλογής τους (παρεκτός των περιπτώσεων της καθαιρέσεως ή συντρεχόντων λόγων υγείας, πουδεν ίσχυαν εν προκειμένω).[98]
Με αυτόν τον τρόπο το δικτατορικό καθεστώς κατάφερε να απομακρύνει αφενός επισκόπους πουδεν είχαν διάθεση συνεργασίας μετο δικτατορικό καθεστώς και αφετέρου, στις κενές θέσεις που δημιουργήθηκαν, να τοποθετήσει νέους μητροπολίτες φιλικά διακείμενους προς αυτήν. Μάλιστα, όλοι σχεδόν οι νέοι μητροπολίτες που εξελέγησαν από την αντικανονική Σύνοδο, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά: προέρχονταν από την Αδελφότητα Θεολόγων «Ζωή» καιστα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου είχαν υπηρετήσει ως στρατιωτικοί ιερείς-ιεροκήρυκες.[99][100]
Την αντικανονική αυτή κατάσταση στην Εκκλησία της Ελλάδος καταδίκασε ο τότε επίσκοπος Βρεσθένης Δημήτριος Τρακατέλληςο οποίος ανκαι εξελέγη Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος αρνήθηκε τη θέση, λόγω του ελέγχου της Εκκλησίας της Ελλάδος από το δικτατορικό καθεστώς.[99]
Στην πρώτη φάση της δικτατορίας άλλες παρεμβάσεις της Πολιτείας ήταν ημε συντακτική πράξη απαγόρευση στους εκκλησιαστικούς λειτουργούς παντός ιερατικού βαθμού, της προσφυγής στοΣυμβούλιο της Επικρατείαςγια διοικητικές πράξεις της δικτατορίας, η επιβολή «αντικανονικού και ανελεύθερου συστήματος απονομής εκκλησιαστικής δικαιοσύνης» κι ενός ιδιώνυμου εκκλησιαστικού αδικήματος: η απώλεια της έξωθεν καλής μαρτυρίας καιη εξαιτίας αυτής αποχώρηση των κληρικών[101] , ανκαι επρόκειτο περί ενός αγνώστου στους Ιερούς Κανόνες καιτην εκκλησιαστική παράδοση αδικήματος καθώς, όπως εξηγείται σχετικώς, η αναφερομένη εις τηνΠρος Τιμόθεον ΕπιστολήτουΑπ. Παύλου "έξωθεν καλή μαρτυρία" αφορά όχι στους Επισκόπους, αλλά στους λαϊκούς οι οποίοι επιθυμούν να εισέλθουν στον κλήρο[102]. ΜετοΝ.Δ. 126/1969 θεσπίζεται νέος Καταστατικός Χάρτης. Κι ενώ διατηρείται ηΙερά Σύνοδος της Ιεραρχίας καιη Διαρκής Ιερά Σύνοδος, θεσπιζόταν κάτι καινούργιο ως προς τη συγκρότησή τους: καταργούνταν τα προβλεπόμενα από τον Πατριαρχικό τόμο του1850καιτην Πατριαρχική Πράξη του1928 «πρεσβεία» χειροτονίας και ίσου αριθμού μελών από τις «παλαιές» και «νέες χώρες». Μετα συντάγματα του1968και1973δεν παρέκκλιναν από τη συνήθη μορφή των συνταγματικών διατάξεων.[103]
Μετά από επίσημα και ανεπίσημα διαβήματα, δημοσιεύματα του ξένου Τύπου στηλιτευτικά των μέτρων της Δικτατορίας, στις 17 Νοεμβρίου του1967ο διευθυντής της Εκκλησιαστικής Επιτροπής για Διεθνή Θέματα (Commission of the Churches on International Affairs) τουΠαγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) Δρ. Φρέντερικ Νόλντε έστειλε επιστολή στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, μετην οποία του ανέφερε πως Έλληνες μετανάστες εργάτες είχαν απειληθεί από όργανα του καθεστώτος, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες της Διεθνούς Αμνηστίας. Στις αρχές του 1968 η Εκτελεστική Επιτροπή του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, αφού έλαβε το παραπάνω υπόμνημα του Nolde, ζήτησε να επισκεφθεί καινα συναντήσει στην Ελλάδα εκπροσώπους της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Αρχιεπισκοπής. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απέτρεψε την επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα τουΠ.Σ.Ε, μια επίσκεψη με ιδιαίτερο συμβολισμό και διεθνή αντίκτυπο. Ο καθηγητής Νικόλαος Ζαχαρόπουλος αναφέρει ότι μετά από αρκετό χρονικό διάστημα οΓ.ΓτουΠ.Σ.Ε. ήλθε στην Ελλάδα αεροπορικώς, αλλά οι Ελληνικές αρχές δεντου επέτρεψαν αρχικά την είσοδο στην χώρα. Μετά δύο ώρες του επετράπη.[104][1] Στις 4 με 20 Ιουλίου 1968 θα πραγματοποιείτο στην Ουψάλα της Σουηδίας η Δ΄ Γενική Συνέλευση τουΠ.Σ.Ε, η Ελλαδική Εκκλησία όμως αρνήθηκε να αποστείλει αντιπροσώπους λόγω των τεταμένων σχέσεων Ελλάδας και Σουηδίας την περίοδο εκείνη. Επίσης ο Ιερώνυμος επικαλέστηκε την ανάμιξη τουΠΣΕστη σχεδίαση του νέου Συντάγματος της χώρας. Έτσι όμως, ο Ιερώνυμος γινόταν «φερέφωνο της Δικτατορίας»[105]Ο Ζαχαρόπουλος επισημαίνει πως η αποχή της Ελλαδικής Εκκλησίας από τις εργασίες της Συνέλευσης συνδεόταν καιμετη θεματολογία της, που μεταξύ άλλων αφορούσε καιτην «κοινωνική και πολιτική δικαιοσύνη», κάτι πουθα δυσχέραινε την Ελληνική αντιπροσωπεία.[106]
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης αρνήθηκε να παραλάβει οικονομική βοήθεια που έστελνε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών για τους σεισμόπληκτους τωνΙονίων νήσων, γιατί έτσι θα υποχρεωνόταν να ευχαριστήσει έναν διεθνή οργανισμό που ασκούσε κριτική στο Δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας.[107]
Στα τέλη του 1968 οΓ.Γ. τουΠ.Σ.Ε., μετά από έκκληση της «οικουμενικής ομάδας» της πόλης Κρίφτελ της Δυτ. Γερμανίας, έστειλε προσωπικό και ανεπίσημο διάβημα προς τον Ιερώνυμο, μετο οποίο τον καλούσε να παρέμβει με σκοπό την αποτροπή των θανατικών εκτελέσεων τωνΒερυβάκηκαιΠαναγούλη. Ο Ιερώνυμος απάντησε χαρακτηρίζοντας την επιστολή αυτή, «παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας» και «επέμβαση υπέρ δολοφόνων».[108]
Ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Στέκαςμε σειρά επιστολών του ζητούσε από τον Ιερώνυμο άδεια να επισκεφθεί τους εξόριστους στηΓυάρο αλλά και κατέθεσε πρόταση γιατην απελευθέρωση των εξορίστων του νησιού. Ο Ιερώνυμος όμως απέρριψε τα αιτήματα του Μητροπολίτη Δωρόθεου.[109]
Η αλλαγή της ηγεσίας της δικτατορίας καιη άνοδος τουΙωαννίδηδεν αφήνει ανεπηρέαστη καιτην Εκκλησία. Τους Φαίδωνα ΓκιζίκηκαιΑδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο ορκίζει ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκας, κάτι που έδειχνε πως η νέα ηγεσία του καθεστώτος de facto έθετε σε αμφισβήτηση τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο [110]. Μετά την παραίτηση του Ιερώνυμου, εκδίδεται η συντακτική πράξη 3 /1974, η οποία χαρακτήριζε αντικανονική την εκλογή του προηγούμενου αρχιεπισκόπου, και οριζόταν ο τρόπος εκλογής του νέου αρχιεπισκόπου επιδιώκοντας την αποκατάσταση της κανονικής τάξης. Από την εκλογική διαδικασία αποκλείονταν όσοι συνέπραξαν στην αντικανονική εκλογή του Ιερωνύμου και όσοι είχαν εκλεγεί την ίδια περίοδο. Κάθε πράξη πουθα εκδιδόταν κατ’ εφαρμογή της προηγούμενης πράξης δεν μπορούσε να ακυρωθεί στο Συμβούλιο Επικρατείας. Από τριπρόσωπο δελτίο που εξέλεξαν εικοσιοκτώ μητροπολίτες, εξελέγη ο Σεραφείμ. ΜετοΝ.Δ. 411/1974 ιδρύθηκαν οκτώ νέες μητροπόλεις που αποσπάσθηκαν από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις μητροπόλεις Αττικής και Θεσσαλονίκης, ενώ επετράπη η πλήρωση προνομιούχων Μητροπόλεων με μετάθεση.[111] Τέλος η καθιέρωση ενός νέου αδικήματος, της «διατάραξης της ειρήνης και της ενότητας της Εκκλησίας» δια της Συντακτικής Πράξεως 7/1974 έπληξε καίρια την όλη προσπάθεια αποκαταστάσεως της κανονικής τάξεως εντός της Εκκλησίας καθώς η απομάκρυνση τον Ιούνιο και Ιούλιο του ΄74 χωρίς δίκη και απολογία - ούτε κάν ακρόαση - των δώδεκα "ιερωνυμικών" λεγομένων Μητροπολιτών δημιούργησε μια πρωτοφανή ανωμαλία στη μετέπειτα ζωή της Εκκλησίας της Ελλάδος που κράτησε μέχρι τα πρόσφατα χρόνια (1990-1996).[112]
Η χούντα προέβη σε κατεδαφίσεις παλιών αρχοντικών της Αθήνας, με σκοπό την κατασκευή πανύψηλων εμπορικών κέντρων, γκαράζ, συγκροτημάτων γραφείων και άλλων μοντέρνων κατασκευών. Ο υπό καθεστώς λογοκρισίας ο Τύπος της εποχής υποδέχθηκε με μελαγχολικές διαπιστώσεις τις αναγγελίες: «Κατεδαφίσεις, κατεδαφίσεις, κατεδαφίσεις... Η σκαπάνη δεν έχει αφήσει μέσα στην Αθήνα τίποτα σχεδόν όρθιο από τα παληά, όμορφα αρχοντικά τα οποία στα «νειάτα» τους ήταν κόσμημα γιατην πρωτεύουσα». Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το παλιό Ωδείο που, ανκαι χτίστηκε το1836, διατηρούσε, παρά την εγκατάλειψή του, μια ωχρή έστω ανάμνηση της παλιάς του δόξας. Ό,τι έμεινε όρθιο από την οικοδομική δράση των δύο προηγούμενων δεκαετιών της άναρχης βιομηχανικής ανάπτυξης και της αντιπαροχής, γκρεμίστηκε από τις μπουλντόζες[113]. Στις 17 Ιανουαρίουτου 1969, κατεδαφίστηκε το σπίτι τουΚωνσταντίνου Κανάρη, στην οδό Κυψέλης, όπου ο «μπουρλοτιέρης» της Ελληνικής Επανάστασης έζησε από το1840 ως το1877, γιανα κτισθεί στη θέση του μία κοινή πολυκατοικία. Στις 6 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς, δημοτικά συνεργεία εισέβαλαν στηνΠλατεία Αβησσυνίας, στοΜοναστηράκι, και άρχισαν να κατεδαφίζουν το θρυλικό Γιουσουρούμ, την πασίγνωστη αγορά των παλαιοπωλείων, που κάθε Κυριακή πρωί φιλοξενούσε ένα γραφικό πανηγύρι χιλιάδων Αθηναίων προσελκύοντας ταυτόχρονα και πολλούς τουρίστες. Κατεδαφίστηκε επίσης το ιστορικό αρχοντικό της Αθηναϊκής Λέσχης, στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίουκαι Αμερικής, και ανεγέρθηκε, στη θέση του, ένα πολυώροφο συγκρότημα γραφείων. Την ίδια περίοδο, ο χουντικός δήμαρχος ΑθηναίωνΔημήτριος Ρίτσος αποφάσισε να φτιάξει ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ στη θέση της Βαρβακείου Αγοράς, ενώ οδήμαρχος του Δήμου ΠειραιώςΑριστείδης Σκυλίτσης (ο οποίος είχε ήδη φιλοτεχνήσει το διαβόητο «πουλί» της χούντας) προώθησε το κλείσιμο της παραδοσιακής αγοράς με στόχο την οικοδόμηση γιγαντιαίου εμπορικού κέντρου 26 ορόφων. Καύχημα της νέας αρχιτεκτονικής ήταν οΠύργος Αθηνώνστην αρχή της λεωφόρου Μεσογείων, στους Αμπελόκηπους, ύψους 103 μέτρων, που δοξάστηκε με διθυραμβικούς τόνους από τον φιλοχουντικό Τύπο: «Όταν, πριν από μερικά χρόνια οι πολυκατοικίες έκαναν δειλά την εμφάνισή τους, οι Αθηναίοι εντυπωσιάστηκαν. Τώρα, η νέα μόδα της οργανωμένης δομήσεως επιβάλλει το σύνθημα: Όσο ψηλότερα, τόσο καλύτερα!». Η χούντα είχε την πρόθεση να χτίσει και δύο μεγάλα ξενοδοχεία στο άλσος της Ριζαρείου, στον Ευαγγελισμό. Προκήρυξε γιατο σκοπό αυτό διεθνή διαγωνισμό, ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο το οποίο δεν προχώρησε. Στο μεταξύ, πολλαπλασιάστηκαν οι πολυκατοικίες χωρίς μπαλκόνια, μετα χαρακτηριστικά αλουμινένια παράθυρα. Ήδη από τον Ιανουάριο του 1968 οΣτυλιανός Παττακός είχε ανακοινώσει στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης την απεριόριστη αύξηση του ύψους των οικοδομών. «Εύχομαι να μας χειροκροτήσουν αι επερχόμεναι γενεαί διά την σημερινήν μας απόφασιν», είχε πει τότε.
Η αλλαγή του καθεστώτος έφερε ανησυχία στο Πολεμικό Ναυτικό, στις τάξεις του οποίου δεν υπήρχαν οργανωμένοι πυρήνες των πραξικοπηματιών. Η πρώτη αντίδραση του Ναυτικού ήταν να στηρίξουν τοΑντικίνημα του Βασιλιά, δηλαδή τον φυσικό τους αρχηγό, στις 13 Δεκεμβρίου του1967. Ακολούθησαν και άλλες δύο απόπειρες απαγωγής του Παπαδόπουλου, οι οποίες όμως απέτυχαν εξαιτίας εξωγενών παραγόντων.[εκκρεμεί παραπομπή]
Από το1969 άρχισε η προετοιμασία καιη οργάνωση του κινήματος με κύριο πυρήνα την τάξη του1948. Η οργάνωση εκτός από αξιωματικούς του Ναυτικού μύησε και μερικούς αξιωματικούς της Αεροπορίας αλλά καιτου Στρατού. Σκοπός του κινήματος ήταν η εξέγερση του λαού η οποία θα οδηγούσε στην απαλλαγή από τη Χούντα.
Την άνοιξη του1973 όλα ήταν έτοιμα. Το κίνημα θα εκδηλωνόταν στις πρώτες ώρες της 23ης Μαΐου. Τις βραδινές ώρες της 21ης Μαΐου υπήρξαν οι πρώτες ενδείξεις ότι το κίνημα είχε προδοθεί. Οι κυβερνήτες των πλοίων δίσταζαν να αποπλεύσουν, ακολουθώντας το σχέδιο (το οποίο ήταν περίπου γνωστό στη Χούντα). Στις 23 Μαΐου οι αξιωματικοί τίθενται υπό περιορισμό, ενώ οι πρώτες συλλήψεις δεν αργούν να γίνουν. Στις 25 Μαΐου το πολεμικό πλοίο «Βέλος» πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από την άσκηση τουΝ.Α.Τ.Ο. καινα καταπλεύσει στοΦιουμιτσίνο της Ιταλίας, όπου ζήτησε και πολιτικό άσυλο.
Το Κίνημα του Ναυτικού, η σημαντικότερη ίσως αντίσταση μέχρι τότε, οργανώθηκε με σκοπό μόνο την απελευθέρωση του κράτους και όχι μιας απλής αντικατάστασης των δικτατόρων. Ουσιαστικά εξέφραζε τον λαό, αφού ήταν μια επανάσταση του στόλου καιδεν ήταν καθοδηγούμενη από κανένα πολιτικό πρόσωπο ή συμφέρον.
Το σημαντικότερο αποτέλεσμα ήταν η ανανέωση της αντίστασης, αφού από το 1971 η Χούντα είχε δώσει την αίσθηση ότι είχε εδραιωθεί και ότι όλες οι ένοπλες δυνάμεις ήταν μετο μέρος της. Αυτός όμως ο μύθος καταρρίφθηκε μετην εκδήλωση του κινήματος.
Το 1973 ο Παπαδόπουλος αποφάσισε να καταργήσει την Αντιβασιλεία καινα εγκαταστήσει Προεδρική Δημοκρατία, μετον ίδιο Πρόεδρο. Το καθεστώς προχώρησε μάλιστα σεΔημοψήφισμα, ώστε να καταργηθεί η μοναρχία καινα λάβει χώρα η πολιτειακή μεταβολή.
Σεμια προσπάθεια επιφανειακής «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος, ο Παπαδόπουλος προανήγγειλε άνοιγμα στις πολιτικές δυνάμεις ορίζοντας πρωθυπουργό τονΣπυρίδονα Μαρκεζίνη, καθώς και λειτουργία Συνταγματικού δικαστηρίου. Ωστόσο, το εγχείρημα του δικτάτορα προκάλεσε αντιδράσεις, τόσο στους κύκλους των αδιάλλακτων πραξικοπηματιών πουτο θεωρούσαν ανεπιθύμητο αλλά και επικίνδυνο, όσο και μεταξύ της φοιτητικής νεολαίας, κυρίως, η οποία το εξέλαβε ως υποκριτική αναδίπλωση[114]. Η όλη διαδικασία θα τερματιστεί μετηνεξέγερση του ΠολυτεχνείουκαιτηΧούντα του Ιωαννίδη, καθώς από τις αρχές του έτους (1973) είχαν σωρευτεί διάφορα γεγονότα, όπως η άνοδος των τιμών, η κρίση στην Κύπρο (μετη δράση της οργάνωσης "ΕΟΚΑ-Β"), αλλά καιη προσωρινή κατάληψη της Νομικής Σχολής από φοιτητές του ιδρύματος, τα οποία ενέτειναν τη γενική δυσαρέσκεια προς το καθεστώς και επιτάχυναν τις εξελίξεις, μετον Γεώργιο Παπαδόπουλο να απομονώνεται όλο και περισσότερο από τον πυρήνα των νεαρών αξιωματικών[114]. Όλες αυτές οι δυσμενείς γιατο καθεστώς συνθήκες, ακύρωσαν την όποια προσπάθεια κατέβαλε οΣπ. Μαρκεζίνης για ανάκαμψη της οικονομίας (κατάργηση του ελέγχου των τιμών, αποσύνδεση του εθνικού νομίσματος μετο Αμερικανικό, εξίσωση του κόστους των εγχώριων αγροτικών προϊόντων με εκείνο των αντίστοιχων αγαθών της Κοινής Αγοράςκ.α.)[115]
Στις αρχές όμως του1973, το χάσμα μεταξύ κράτους και φοιτητών μεγάλωνε. Η Χούντα των Συνταγματαρχών, στην προσπάθειά της να περιορίσει τους φοιτητές, έβαλε σε εφαρμογή το διάταγμα 1347 για τις επιστρατεύσεις. Η φοιτητική ανησυχία άρχισε να μεγαλώνει με αποτέλεσμα το Φεβρουάριο του 1973 να γίνει η πρώτη κατάληψη της Νομικής ενώ στις 14 Μαρτίου ακολούθησε και δεύτερη. Σημαντικό ρόλο στην κλιμάκωση της κατάστασης είχε καιτο μνημόσυνο του «Γέρου της Δημοκρατίας», Γεωργίου Παπανδρέου.
Το φθινόπωρο του 1973 γίνεται δημοψήφισματο οποίο μεταξύ άλλων ζητούσε να εγκριθεί η εκλογή προέδρου (Γεωργίου Παπαδόπουλου) και αντιπροέδρου της Δημοκρατίας και (Οδυσσέα Αγγελή) για θητεία 8 ετών. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν τελικά θετικό καιο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίστηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στις 8 Οκτωβρίου ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας διόρισε πολιτική κυβέρνηση τη νέα μεταβατική κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνηη οποία ως κύρια αποστολή της ήταν να προπαρασκευάσει καινα διεξαγάγει βουλευτικές εκλογές γιατην 10η Φεβρουαρίου 1974 ενώ την ίδια μέρα παραιτήθηκαν όλοι οι στρατιωτικοί από τις καίριες θέσεις που κατείχαν.
Την Τρίτη 14 Νοεμβρίου εκατοντάδες φοιτητές είχαν συγκεντρωθεί από το πρωί στο κτήριο της Νομικής Σχολής και ετοιμάζονταν να κάνουν συνέλευση. Στο τέλος της συνέλευσης πραγματοποίησαν πορεία στην οδό Σόλωνος και Πατησίων. Το απόγευμα και ενώ οι φοιτητές είχαν παραμείνει στοΠολυτεχνείο, ο αστυνομικός διευθυντής Δασκαλόπουλος καιοεισαγγελέας Σαμήτας διέταξαν τους φοιτητές να διαλυθούν. Οι φοιτητές βρέθηκαν σε δίλημμα. Δημιουργήθηκε συντονιστική επιτροπή η οποία και αποφάσισε, στις 8:30 μ.μ., την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Από τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης φάνηκε η στήριξη των πολιτών προς τους φοιτητές, με τρόφιμα, γραφική ύλη και φάρμακα. Το βράδυ μπήκε σε λειτουργία για πρώτη φορά ο σταθμός των «Ελεύθερων Πολιορκημένων».[116]
Την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου κόσμος παρέμεινε στο πλευρό των φοιτητών ενώ οδοφράγματα άρχισαν να στήνονται στους δρόμους. Οι αστυνομικοί καιτατανκ (τεθωρακισμένα) άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Οι πρώτες συγκρούσεις μετην αστυνομία δεν άργησαν να γίνουν ενώ στις 7 μ.μ. ανακοινώθηκε καιο πρώτος νεκρός των συγκρούσεων (πόρισμα του εισαγγελέα Δ. Τσεβά).
Τα μεσάνυχτα και ενώ οι φοιτητές επέμεναν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου[117], έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα τανκ. Ο κόσμος είχε διαλυθεί βίαια ενώ ο καπνός από ταδακρυγόνα έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Στη 1:30 μ.μ. ο επικεφαλής του τάγματος του στρατού έδωσε διορία να εγκαταλείψουν το κτήριο. Οι φοιτητές αρνήθηκαν και παρέμειναν φωνάζοντας συνθήματα όπως «Κάτω η Χούντα καιοι Αμερικάνοι». Στις 2:50 π.μ. ο επικεφαλής διέταξε τοτανκνα γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου.[118][119]Ο στρατός υποσχέθηκε ελεύθερη δίοδο και άφησε πραγματικά τον κόσμο να φύγει τουλάχιστον από την πύλη της Στουρνάρη με κατεύθυνση πλατεία Εξαρχείων, ανκαιη αστυνομία περίμενε πιο πάνω στα στενά γιανα δείρει ή/καινα συλλάβει όσους μπορούσε.[118] Μέσα σε λίγη ώρα το κτήριο είχε αδειάσει. Παρόλαυτα μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου δεν υπήρξε κανένας θάνατος σύμφωνα καιμετοπόρισμα του εισαγγελέα Δ. Τσεβά αλλά καιμετο33437/11.10.74 έγγραφον της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου προς την Εισαγγελία το οποίο επιβεβαίωνεται από τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά. Εξάλου αυτό παραδέχεται καιστην συνέντευξή τουο έφεδρος στρατιώτης οδηγός του τεθωρακισμένου άρματος A. Σκευοφύλαξ.
Το πόρισμα της πλέον επίσημης έκθεσης για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, που εκπονήθηκε από τονΛεωνίδα Καλλιβρετάκη, τουΕθνικού Ίδρυματος Ερευνών, έχει ταυτοποιήσει πέραν πάσης αμφιβολίας 24 νεκρούς. Ωστόσο η έρευνα παραμένει ανοιχτή για 46 ακόμα περιπτώσεις. Οι τραυματίες υπολογίζονται σε περίπου 2000.[120]
Ηεξέγερση του Πολυτεχνείου προκάλεσε μια σειρά γεγονότων που έβαλαν ένα απότομο τέλος στις προσπάθειες τουΓεώργιου Παπαδόπουλουγια επιφανειακή φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος της Χούντας. Ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ένας δυσαρεστημένος αδιάλλακτος χουντικός, χρησιμοποίησε την εξέγερση ως πρόφαση γιανα αποκαταστήσει τη δημόσια τάξη[121], και οργάνωσε πραξικόπημαμετο οποίο ανατράπηκε ο Παπαδόπουλος καιη κυβέρνηση Μαρκεζίνη, στις 25 Νοεμβρίου 1973. Αυτό το δεύτερο πραξικόπημα, σε αντίθεση μετο πρώτο του Απριλίου 1967[122], υπήρξε αναίμακτο, αφού οι δυνάμεις του Ιωαννίδη κινήθηκαν αστραπιαία, αιφνιδιάζοντας τον Παπαδόπουλο, ο οποίος τέθηκε σε περιορισμό κατ' οίκον.
Μετην επιβολή στρατιωτικού νόμου, η νέα χούντα διόρισε τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη Πρόεδρο της Δημοκρατίας καιτον οικονομολόγο Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο Πρωθυπουργό, ανκαιο Ιωαννίδης παρέμεινε ο ισχυρός άνδρας των παρασκηνίων. Η καιροσκοπική επέμβαση του Ιωαννίδη είχε αποτέλεσμα την κατάρρευση του μύθου ότι η χούντα ήταν ιδεαλιστική ομάδα ανώτερων στελεχών του στρατού. Φάνηκε έτσι ξεκάθαρα πως αντί να επιδιώξει μία δημοκρατική λύση, το νέο καθεστώς αποτελούσε μία πιο σκληρή συνέχεια του προηγούμενου.[114]
Το νέο καθεστώς κατηγόρησε την προηγούμενη φατρία για παρέκκλιση από τις «Αρχές της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου» και διακήρυξε ότι έσωσε την «Επανάσταση» από τη φατρία Παπαδόπουλου.[123]
Την ημέρα του κινήματος αναπτύχθηκαν τεθωρακισμένα σε κεντρικά σημεία των πόλεων ενώ μέσω ραδιοφώνου, με μουσική υπόκρουση τα κλασικά στρατιωτικά εμβατήρια, ανακοινώθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας, καθώς και ότι ο στρατός έπαιρνε πίσω τα ηνία της εξουσίας προκειμένου «να σωθούν οι αρχές της Επανάστασης[124]».
Ο Ανδρουτσόπουλος δήλωσε σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στις 26 Νοεμβρίου 1973 ότι καταργούνται τοΑΣΔΥ, τοΣυνταγματικόν Δικαστήριον, αιΠεριφερειακαί Διοικήσεις, και ότι η χώρα θα οδηγηθή εις εκλογάς όταν θα είναι ετοίμη. Στις 17 Δεκεμβρίου 1973 η κυβέρνησή του εξέδωσε Συντακτική Πράξηπου προέβλεπε περιορισμό των προεδρικών αρμοδιοτήτων,[125] οδηγώντας-επί χάρτου-σε ένα καθεστώς οιονεί προεδρευόμενο, στο οποίο η εξουσία βρισκόταν τυπικάστα χέρια του Πρωθυπουργού.
Ο Ιωαννίδης επέβαλε σκληρότερη δικτατορία από εκείνη του Παπαδόπουλου.[126] Όλοι οι αμνηστευμένοι πολιτικοί εξορίστηκαν εκ νέου, ακόμα και αριστεροί πολίτες και ηθοποιοί, όπως οΣταύρος Παράβας, πουδεν αποτελούσαν κίνδυνο γιατο νέο καθεστώς. Επίσης επέφερε μερικές επιφανειακές αλλαγές σε ορισμένους τομείς[εκκρεμεί παραπομπή]. Εξήγγειλε πως ήταν μαζί μετον λαό, μαζί μετον αγρότη, και ότι ήταν υπέρ τωνελληνοχριστιανικών αρχών[εκκρεμεί παραπομπή].
Ο Ιωαννίδης προτιμούσε να εργάζεται παρασκηνιακά καιδεν κράτησε ποτέ οποιαδήποτε επίσημη θέση στη χούντα, ενώ προσπαθούσε πάντα να αποφύγει την περιττή δημοσιότητα. Ήταν οde facto ηγέτης ενός καθεστώτος μαριονετών.
Η περίοδος της δικτατορίας τελείωσε όταν η Χούντα του Ιωαννίδη «κατέρρευσε» στις 24 Ιουλίουτου1974 κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, παρόλο πουη στρατιωτική ηγεσία παρέμεινε στη θέση της σχεδόν μέχρι το τέλος του έτους. Η εισβολή στηνΚύπρο ξεκίνησε τέσσερις ημέρες νωρίτερα (στις 20 Ιουλίου1974) και αποτέλεσε παράβαση του Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της Συνθήκης Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Χούντα καιοι άνθρωποί της στην Κύπρο, οι οποίοι είχαν προχωρήσει σε πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου, αιφνιδιασμένοι από την τουρκική αντίδραση ουσιαστικά δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν, παραπλανημένοι και από τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάληψη του 36,3% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας (πιο συγκεκριμένα κατέκτησαν το 3% μετην επιχείρηση «Αττίλας Ι» καιεν τέλει 36,3% μετην πάροδο του «Αττίλα ΙΙ»).
Την 24η Ιουλίου έφθασε στην Αθήνα οΚωνσταντίνος Καραμανλήςμε αεροπλάνο της γαλλικής Προεδρίας, το οποίο έθεσε στη διάθεση τουο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εσταίν. Το βόρειο τμήμα της Κύπρου (36,3% του εδάφους της), που μέχρι σήμερα βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, καταλήφθηκε μετον «Αττίλα ΙΙ» ο οποίος ξεκίνησε στις 14 Αυγούστου του 1974, δηλαδή 20 ημέρες αφότου είχε αναλάβει η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, και ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις στην Ελβετία. Οι πραξικοπηματίες αφού τιμήθηκαν προαχθέντες, όπως ο Ιωαννίδης που προήχθη σε υποστράτηγο από τον υπουργό Ε. Αβέρωφ, αργότερα συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη γιατη δράση τους στηνΕξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η ένοπλη κατάληψη της εξουσίας στις 21 Απριλίου 1967 και η περίοδος μέχρι και τις 24 Ιουλίου 1974 χαρακτηρίστηκε στιγμιαίο αδίκημα.[127] Επίσης δεν ασκήθηκε δίωξη γιατην απόπειρα κατά της ζωής του Μακαρίου καιτο πραξικόπημα που ακολούθησε στην Κύπρο, με συμμετοχή Ελλήνων αξιωματικών που οδήγησαν τη χώρα σε κίνδυνο ανοιχτού ελληνο-τουρκικού πολέμου, ενώ ο «Φάκελος της Κύπρου» ήρθε στην δημοσιότητα τον Οκτώβριο του 2018, έπειτα από 43 χρόνια.[128]
Στις 28 Ιουλίουτου1975, ξεκίνησε η λεγόμενη Δίκη της Χούντας, δηλαδή η δίκη των τριών πραξικοπηματιών καιτων συνεργατών τους, γιατα αδικήματά τους κατά την διάρκεια της δικτατορίας, την βίαιη κατάλυση της δημοκρατίας καιγιατην στάση τους στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η δίκη διήρκησε περίπου ένα μήνα, μέχρι τις 29 Αυγούστουτου ίδιου χρόνου. Αποτέλεσμα ήταν η καταδίκη των πραξικοπηματιών. Οι τρείς υπαίτιοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ όλοι οι στρατιωτικοί καθαιρέθηκαν και αποπέμφθηκαν από το στράτευμα μετον βαθμό του στρατιώτη. Ωστόσο, με απόφαση του πρωθυπουργού, οι θανατικές ποινές, μετατράπηκαν σε ισόβια κάθειρξη.
5 Σεπτεμβρίου: δολοφονείται στηΘεσσαλονίκηο γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη της Επταλόφου και μέλος της αντιστασιακής-αντιδικτατορικής οργάνωσης Πατριωτικό ΜέτωποΓιάννης Χαλκίδης, εν ψυχρώ από τον ασφαλίτη της χωροφυλακής Αντώνη Λεπενιώτη με δύο σφαίρες σχεδόν εξ επαφής.[129][130][131][132]
23 Ιανουαρίου: ΟιΗΠΑδιατου πρέσβη τους στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ, κάνοντας δημόσια δήλωση «...νόμιμο το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα», ουσιαστικά είναι η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει το καθεστώς μετά την αποτυχία του βασιλικού πραξικοπήματος.
27 Ιανουαρίου: Τέσσερις ημέρες μετά τη δήλωση του Τάλμποτ, ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα Μάικλ Στιούαρτ δήλωσε: «...Ναι, είναι αναγνώρισις, δεδομένου ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνησις πληροί όλες τις προϋποθέσεις τις οποίες απαιτεί η κυβέρνησίς μου προκειμένου να αναγνωρίσει ξένες κυβερνήσεις. Δηλαδή ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στην χώρα.» Καθίστατο έτσι το Ηνωμένο Βασίλειο η 2η χώρα που αναγνώρισε το καθεστώς της Αθήνας όπως αυτό είχε διαμορφωθεί.[133]Των δηλώσεων αυτών ακολούθησαν στη συνέχεια παρόμοιες αναγνωρίσεις και από άλλες χώρες όπως από Αυστραλία, Νότια Αφρική, Πορτογαλία, Εθνικιστική Κίνα, Ιταλία και Καναδά μέχρι καιτη «λαϊκή δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης».
2 Μαΐου: ΗΑκαδημία Αθηνών τιμά με πανηγυρική συνεδρία και ορίζει την «21 Απριλίου 1967» εθνική επέτειο της Ελλάδος. Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Ερρίκος Σκάσσης τόνιζε στον πανηγυρικό του λόγο γιατην 21η Απριλίου: «Η ημέρα αύτη αποτελεί ασφαλώς ορόσημον εις την ιστορίαν της Νεωτέρας Ελλάδος. Αι προσπάθειαι της Εθνικής Κυβερνήσεως εις πλείστους τομείς έσχον αξιόλογα καιεν πολλοίς σωτήρια αποτελέσματα, ώς της Παιδείας μετην αποσόβησιν του κινδύνου ανεπανορθώτου εξανδραποδισμού της Ελληνικής νεότητος. Η Ακαδημία Αθηνών εύχεται εις τάς αόκνους προσπαθείας της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου και της ενσαρκούσης το πνεύμα ταύτης Κυβερνήσεως καλήν μέχρι τέλους επιτυχίαν εις τους σκοπούς αυτής επ’ αγαθώ του Έθνους καιτου λαού».
9 Μαΐου: Δολοφονείται μετά από βασανιστήρια από όργανα της ασφάλειας, στηνΚΥΠ Θεσσαλονίκης, οΓιώργος Τσαρουχάς, επικεφαλής της οργάνωσης Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) Θεσσαλονίκης, πρώην βουλευτής της Ε.Δ.Α.και στέλεχος τουΚ.Κ.Ε..
13 Αυγούστου: ΟΑλέκος Παναγούλης αποπειράται να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο στη παραλιακή λεωφόρο Βάρκιζας - Λαγονησίου. Ακολούθησε η σύλληψή τουκαι της ομάδας του.
29 Ιανουαρίου: Δίκη μελών της παράνομης οργάνωσης «Λαϊκή Πάλη». Καταδικάζονται τέσσερις σε ισόβια και πέντε σε φυλάκιση μέχρι 18 χρόνια.
3 Φεβρουαρίου: ΗΕΟΚ διακόπτει τις διαπραγματεύσεις γιατην ένταξη της Ελλάδας μέχρι ν΄ αποκατασταθεί η Δημοκρατία στη χώρα.
8 Μαρτίου: Σημειώνεται αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα κατά του Κύπριου Προέδρου αρχιεπισκόπου Μακαρίου, καθώς απογειώνεται με ελικόπτερο από το Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής γιανα μεταβεί στη Μονή Μαχαιρά, γιατο ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου. Οργανωτές της απόπειρας φέρονται ο Κύπριος Πολύκαρπος Γεωρκάτζης καιοεξ Ελλάδος απεσταλμένος της Χούντας συνταγματάρχης Δ. Παπαποστόλου.
15 Μαρτίου: Δολοφονείται οΠ. Γεωρκάτζης από Έλληνα Διοικητή Καταδρομών σε ερημική περιοχή έξω από τη Λευκωσία.
12 Απριλίου: Μεγάλη δίκη της «Δημοκρατικής Άμυνας». Ο Καθηγητής Σάκης Καράγιωργας καταδικάζεται σε ισόβια ενώ 17 ακόμα άτομα καταδικάζονται σε ποινές φυλάκισης από 5 μέχρι 20 χρόνια.
3 Μαΐου: Η Ακαδημία Αθηνών τιμά με πανηγυρική συνεδρία για τρίτη χρονιά την «21 Απριλίου 1967».
6 Ιουλίου: Μεγάλη δίκη 35 μελών τουΚΚΕ. Καταδικάζονται 3 σε ισόβια και πολλοί άλλοι σε ποινές φυλάκισης από 5 μέχρι 20 χρόνια.
10 Ιουλίου: Δίκη μελών της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος». Καταδικάζονται 4 μέλη με ποινές φυλάκισης από 4 μέχρι 12 χρόνια.
11 Ιουλίου: Καταδικάζονται 5 μέλη του «ΠΑΜ» σε ποινές φυλάκισης από 5 μέχρι 20 χρόνια.
2 Σεπτεμβρίου: Απόπειρα επίθεσης στην Αμερικανική Πρεσβεία. Ο Κύπριος Γ. Τσικουρής καιη Ιταλίδα Ελ-Μ Ατζελόνι βρίσκουν τον θάνατο κατά την επιχείρησή τους να πλήξουν την Πρεσβεία όταν το αυτοκίνητο βόμβα που επέβαιναν εξερράγη.
18 Σεπτεμβρίου: Γένοβα: Ο Έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολείται στην κεντρική πλατεία της πόλης διαμαρτυρόμενος γιατη Δικτατορία στην Ελλάδα.
19 Σεπτεμβρίου: Πεθαίνει σε νοσοκομείο της Γένοβα ο Έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης.
28 Ιανουαρίου: Η Ελλάδα διαγράφεται από την Ευρωπαϊκή Βουλή της ΕΟΚ.
15 Μαρτίου: Δίκη μελών της οργάνωσης «Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός». Καταδικάζονται 4 μέλη σε ποινές φυλάκισης από 5 μέχρι 20 χρόνια.
5 Απριλίου: Αθήνα: Ο στρατηγός Γ. Γρίβας, ο δημιουργός της ΕΟΚΑ, σε μεγάλη συγκέντρωση που πραγματοποιεί ενόψει της αποστολής - επανόδου τουστην Κύπρο προδιαγράφει τους στόχους του καταγγέλοντας τις συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου καιτον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως ανθενωτικό, κηρύσσοντας νέο αγώνα γιατην Ένωση.
28 Απριλίου: Η Ακαδημία Αθηνών σε πανηγυρική συνεδρίαση τιμά για τέταρτη χρονιά την «21η Απριλίου 1967».
30 Απριλίου: Ο φοιτητής της Οδοντιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Νίκος Ρουκουνάκης αυτοπυρπολείται στην πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης και χάνει τη ζωή του, ως έσχατη διαμαρτυρία κατά της Χούντας.
19 Ιουνίου: Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος με επιστολή του προς τον Μακάριο απαιτεί την αποδοχή δικό του σχεδίου ειρήνευσης απειλώντας ενάντια μέτρα σεμη συμμόρφωσή.
24 Ιουνίου: Ο Πρόεδρος Μακάριος απαντά στονΓ. Παπαδόπουλο: «Απαράδεκτες απειλές, καταλήγοντας, δεν πρόκειται να δεχθώ «νόθες λύσεις» επί του Κυπριακού.»
20 Ιουλίου: Το υπουργείο Εξωτερικών αφαιρεί την ελληνική ιθαγένεια από την εκδότρια της «Καθημερινής» Ελένη Βλάχου.
29 Αυγούστου: Ο στρατηγός Γ. Διγενής, «διαφεύγοντας της φρουράς του», αναχωρεί για Κύπρο στην οποία και αποβιβάζεται δύο ημέρες αργότερα στη δυτική παραλία της Λεμεσού, όπου και ιδρύεται ηΕΟΚΑΒ'.
22 Σεπτεμβρίου: Η πάνδημη κηδεία του ποιητή Γ. Σεφέρη μετατρέπεται σε διαδήλωση κατά της Χούντας.
15 Οκτωβρίου: Η εφημερίδα «New York Times» δημοσιεύει άρθρο της αυτοεξόριστης Ελένης Βλάχουμε τίτλο «Σε καθεστώς αναμονής παραμένει η μούσα της τραγωδίας Μελπομένη». Το άρθρο αυτό έλαβε εκρηκτική διάσταση συνδυαζόμενο μετη δωρεά μικρού μπρούτζινου αγάλματος της Μούσας Μελπομένης που είχε γίνει από τον Έλληνα διπλωμάτη Αλέξανδρο Μάτσα το 1865 εκ μέρους του Βασιλείου της Ελλάδος προς το αμερικανικό έθνος καιπου βρισκόταν στην είσοδο του αμερικανικού Κογκρέσου.
16 Οκτωβρίου: Τριήμερη επίσημη επίσκεψη πραγματοποιεί στην Ελλάδα ο ελληνικής καταγωγής αντιπρόεδρος τωνΗΠΑ, επί προεδρίας Νίξον, Σπύρος Άγκνιου, συνοδευόμενος από τη σύζυγό τουκαι τις δύο κόρες του, κατά την επιστροφή του από Περσία μέσω Άγκυρας. Πέρα του επίσημου πρωτοκόλλου ο αντιπρόεδρος επισκέφθηκε την Ακρόπολη, το Σούνιο, τη Ρόδο καθώς καιτην πατρίδα του πατέρα του τους Γαργαλιάνους όπου καιτου επιφυλάχθηκε παλλαϊκή υποδοχή. Την επίσκεψη αυτή χαρακτήρισε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Σάιρους Σουλτσμπέργκερ ως την «πιο άχρηστη επίσκεψη του αντιπροέδρου». Παράλληλα των παραπάνω συνελήφθη ο απόστρατος αντισμήναρχος Τάσος Μήνης κατηγορούμενος γιατην τοποθέτηση βομβών που εξερράγησαν γύρω από την περιοχή του Ελληνικού σε οχήματα Αμερικανών αξιωματούχων της αμερικανικής βάσης, όπου αφού κρατήθηκε 111 ημέρες σε απομόνωση καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση.
18 Οκτωβρίου: Ο Μακάριος καταγγέλλει τα σχέδια του Γρίβα, για παράνομη είσοδο στην Κύπρο και ίδρυση παράνομης οργάνωσης (ΕΟΚΑ Β΄).
8 Νοεμβρίου: Καταδικάζεται από το καθεστώς σε φυλάκιση 7 μηνών ο Γιάννης Χορν, εκδότης της αγγλόφωνης εφημερίδας «Athens News».
19 Δεκεμβρίου: Το καθεστώς ανακοινώνει την άρση του στρατιωτικού νόμου σε όλη την επικράτεια από την 1η Ιανουαρίου του 1972 εκτός από Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη.
1 Ιανουαρίου: Άρση του στρατιωτικού νόμου σε όλη την επικράτεια εκτός από Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη.
21 Ιανουαρίου: Ξεκινά η πρώτη δίκη μελών της παράνομης οργάνωσης «ΠΑΚ» που συνεχίζεται καιτην επομένη.
22 Ιανουαρίου: Ολοκληρώνεται η πρώτη δίκη μελών ΠΑΚ όπου και καταδικάζονται επτά μέλη σε ποινή φυλάκισης μέχρι 9 χρόνια.
27 Ιανουαρίου: Την Ελλάδα της χούντας, αναγνωρίζοντας η Γαλλία, επισκέπτεται επίσημα ο Γάλλος υφυπουργός Εξωτερικών Ζανντε Λιποφσκί κάνοντας την ακόλουθη δήλωση: «Η Γαλλία καιη Ελλάδα έχουν διαφορετικές αντιλήψεις ως προς την Δημοκρατία. Τούτο όμως δεν έχει καμία σημασία, διότι κάθε κράτος είναι ελεύθερο να έχει οιανδήποτε προτίμηση ως προς τη μορφή της διακυβέρνησής του. Η γαλλική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει την αρχή της μη ανάμιξης εις τα εσωτερικά των άλλων χωρών». Ακολούθησαν πολλές επίσημες επαφές για έργα και προμήθειες.
27 Μαρτίου: Υπό την πίεση του τότε απότακτου ταγματάρχη Γ. Καρούσου συναντώνται ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μετον στρατηγό Γ. Γρίβα και συμφωνούν για κοινή δράση. Παρά ταύτα λίγο μετά ο Μακάριος εξαπολύει διώξεις, φυλακίσεις και βασανισμούς κατά μελών ΕΟΚΑ Β΄ πουθα οδηγήσουν τελικά στον όλεθρο.
21 Απριλίου: Κατά την επέτειο του πραξικοπήματος εκδηλώνεται καθιστική διαδήλωση από 100 φοιτητές, όπου και ακολούθησαν συλλήψεις.
28 Απριλίου: Η Ακαδημία Αθηνών σε πανηγυρική συνεδρίαση τιμά για πέμπτη χρονιά την «21η Απριλίου 1967».
4 Μαΐου: Καταδικάζεται οΜήτσος Παρτσαλίδης, (πρώην γραμματέας τουΚΚΕ), σε ισόβια γιατη δράση τουστον εμφύλιο, πριν 25ετία.
11 Μαΐου: Η «εν Αθήναις» οργάνωση Κυπρίων φοιτητών ΟΕΦΕΚ (Ομοσπονδία Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων Κύπρου) καταγγέλλοντας το καθεστώς για παραβίαση ακαδημαϊκών ελευθεριών προβαίνει στην ακόλουθη ανακοίνωση: «Ημείς οι Κύπριοι φοιτηταί αξιούμεν την άμεσον διεξαγωγήν εκλογών. Αναλαμβάνομεν τον ανένδοτον αγώνα γιατην αποκατάστασιν των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Εις τον δημοκρατικόν και φιλελεύθερον τούτον αγώνα μας έχομεν συμπαραστάτες τόσον τον φοιτητικόν κόσμον της Ελλάδος, όσο καιτου εξωτερικού». Η ανακοίνωση αυτή θεωρείται η απαρχή του αντιδικτατορικού φοιτητικού αγώνα.
13 Μαΐου: Το καθεστώς της Αθήνας απελαύνει 6 Κυπρίους φοιτητές κεντρικά μέλη της ΟΕΦΕΚ.
22 Μαΐου: Με απόφαση Πρωτοδικείου Αθηνών διαλύεται η «Εταιρεία Μελετών Ελληνικών Προβλημάτων» καθώς καιη «Ελληνοευρωπαϊκή Κίνηση Νέων».
4 Ιουλίου: Ο Υπουργός Εξωτερικών τωνΗΠΑ Ουΐλιαμ Ρότζερ επισκέπτεται την Αθήνα και συναντάται μετον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Η συνάντηση αυτή προβλήθηκε ιδιαίτερα. Ο τέως πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος επικρίνοντας την επίσκεψη αυτή δηλώνει: «Ζητούμε να παύση η Ουάσιγκτον να παρεμβαίνη εις τας εσωτερικάς υποθέσεις της Ελλάδος, υποστηρίζουσα και ενισχύουσα ένα καθεστώς που επεβλήθη και διατηρείται εις την εξουσίαν μετην παραβίασιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (...). Εξ αιτίας της πολιτικής της Ουάσιγκτον των τελευταίων ετών αποξενώνονται αι νέαι γενεαί γενικώτερον από το αμερικανικό έθνος, με επικινδύνους συνεπείας εξίσου διατην Ελλάδα καιδια τας ΗΠΑ».
3 Αυγούστου: Αρχίζει η δίκη μελών της παράνομης οργάνωσης «20 Οχτώβρη» όπου και καταδικάζονται 2 μέλη με ποινές φυλάκισης 1,5 και 3,5 χρόνια.
25 Σεπτεμβρίου: Την Ελλάδα της χούντας, αναγνωρίζοντας η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας επισκέπτεται επίσημα ο υφυπουργός Εξωτερικών Πάουλ Φρανκ γενόμενος δεκτός από τονΓ. Παπαδόπουλο, τους αντιπροέδρους της κυβέρνησης καιτον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών.
29 Σεπτεμβρίου: Ο Πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος καταγγέλλει δημόσια τον στρατηγό Γρίβα ότι οργανώνει και εξοπλίζει παράνομες ομάδες που στοχεύουν την ανατροπή του.
18 Οκτωβρίου: Καταδικάζονται 4 μέλη της οργάνωσης «20 Οχτώβρη» σε φυλάκιση από 6 μέχρι 17 χρόνια. Στην ίδια δίκη καταδικάστηκαν και 4 Γερμανοί πολίτες ως συστασιώτες σε φυλάκιση από 6 μέχρι 18 μήνες. Την ίδια ημέρα φθάνει στην Αθήνα ο Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας Ποιμήν για διήμερη επίσημη επίσκεψη γενόμενος δεκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, όπου καιτον παρασημοφόρησε σε πανηγυρική τελετή της Ιεράς Συνόδου καθώς και από τονΓ. Παπαδόπουλο.
31 Οκτωβρίου: Επίσημη τριήμερη επίσκεψη στην Ελλάδα πραγματοποίησε ο υφυπουργός Εμπορίου της Μεγάλης Βρετανίας Λόρδος Λίμερικ γενόμενος δεκτός από τον υπουργό οικονομικών Ν. Εφέσιο, υφυπουργό Εξωτερικών Κ. Μιχαλόπουλο καθώς και από τον αντιπρόεδρο Ν. Μακαρέζο.
17 Νοεμβρίου: Αναγνωρίζοντας η Κίνα το καθεστώς στην Ελλάδα φθάνει στην Αθήνα η πρώτη κινεζική αντιπροσωπεία για ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων.
18 Νοεμβρίου: Ρωσική αντιπροσωπεία που βρίσκεται στην Ελλάδα υπογράφει συμφωνία μετηΔΕΗγια εγκατάσταση ατμοηλεκτρικού σταθμού στους Φιλίππους της Καβάλας.
8 Μαρτίου: Η Χούντα στην Ελλάδα καιοστρατηγόςΓεώργιος Γρίβας υποκινούν τρεις μητροπολίτες της Κύπρουνα καθαιρέσουν τονΑρχιεπίσκοπο Μακάριο ως ασυμβίβαστη την ταυτόχρονη εκ μέρους του άσκηση πολιτικών και θρησκευτικών καθηκόντων. Οι μητροπολίτες απαιτούν τελεσιγραφικά την παραίτηση του Μακαρίου. Ο Μακάριος έναντι αυτού του επιχειρούμενου εκκλησιαστικού πραξικοπήματος καλώντας τον κυπριακό λαό σε ενότητα απάντησε: «Ως προδοσία θα κατελογίζετο ημίν η τοιαύτη του λαού εγκατάλειψις και φυγή. Των λύκων επερχομένων ο ποιμήν ουκ αφίησι τα πρόβατα και φεύγει». Τέσσερις μήνες μετά ακολούθησε η καθαίρεση των μητροπολιτών.
20 Μαρτίου: Νέα κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών από φοιτητές, είχε προηγηθεί η διήμερη στις 21-22 Φεβρουαρίου. Στη κατάληψη αυτή ύστερα από αίτηση της Συγκλήτου ακολούθησε επέμβαση της Αστυνομίας με τραυματίες και περισσότερες από 100 συλλήψεις.
24 Μαρτίου: Ο φοιτητής της στρατιωτικής σχολής Θεσσαλονίκης Γεώργιος Παπαγιάννης ρίπτεται από ταράτσα πολυκατοικίας από αγνώστους και σκοτώνεται ενώ οι δικτατορικές αρχές το παρουσίασαν ως αυτοκτονία.
30 Μαρτίου: Σε μνημόνιο τουΧένρυ Κίσινγκερ, βοηθού επί θεμάτων ασφαλείας τουπροέδρου τωνΗΠΑ, παρά τις γενικές περικοπές εκ μέρους τουΚογκρέσου πιστώνεται η Ελλάδα, γιατοοικον. έτος 1974 (FY-1974) μετο ποσό των 65 εκατομμυρίων δολαρίων σε στρατιωτική βοήθεια, στα πλαίσια τουδόγματος GTI.
23 Απριλίου: Το καθεστώς διατάζει την κατάσχεση όλων των φύλλων των εφημερίδων «Η Βραδυνή» και «Θεσσαλονίκη» που δημοσίευαν δήλωση τουΚωνσταντίνου Καραμανλή, από τοΠαρίσι, όπου σχολίαζε την κατάσταση στην Ελλάδα.
3 Μαΐου: ΗΑκαδημία Αθηνών τιμά για έκτη χρονιά την 21 Απριλίου 1967 (αυτή φέρεται και τελευταία επέτειος).
1 Ιουνίου: Η Χούντα των Συνταγματαρχών προχωρεί στην κατάργηση της μοναρχίας στην Ελλάδα. ΟΓ. Παπαδόπουλος σε διάγγελμά του προαναγγέλλει την εγκαθίδρυση «Κοινοβουλευτικής Προοδευτικής Δημοκρατίας» μετά από πολιτειακό δημοψήφισμα καταλήγοντας μετη φράση «Ζήτω η Δημοκρατία».
4 Ιουλίου: Συλλαμβάνεται οΕυάγγελος Αβέρωφ ως υποκινητής και πολιτικός σύμβουλος του «Κινήματος του Ναυτικού 1973».
29 Ιουλίου: Το καθεστώς διενεργεί δημοψήφισμα μεταβολής πολιτεύματος σεπροεδρική δημοκρατίαμε χαλκευμένο αποτέλεσμα «ΝΑΙ» 78,4% και «ΟΧΙ» 21,6%.
9 Αυγούστου: Συλλαμβάνεται στην Κύπρο ο Έλληνας χουντικός ταγματάρχης και υπαρχηγός του Γρίβα, Σταύρος Σταύρου, στη κατοχή του οποίου βρέθηκε σχέδιο δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
10 Αυγούστου: Δίκη βομβιστών της ΕΑΝπου ξεκίνησε την προηγουμένη, καταδικάζονται 6 μέλη σε ποινές φυλάκισης μέχρι 18 χρόνια.
19 Αυγούστου: Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται «πρόεδρος» της Δημοκρατίας μετά το φαινομενικό και παράτυπο δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου νομιμοποιώντας πολιτειακή αυθαιρεσία και διορίζοντας 20 ημέρες αργότερα κυβέρνηση πολιτικού προσωπείου υπό τονΣπύρο Μαρκεζίνη. Την ορκωμοσία τέλεσε οΑρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´.
20 Αυγούστου: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος χορηγεί γενική αμνηστία, δίνοντας χάρη καιστονΑλέκο Παναγούληκαι ταυτόχρονα αίρεται οστρατιωτικός νόμοςστην Αθήνα και Πειραιά. Παράλληλα παραγράφονται όλα τα αδικήματα που είχαν τελεστεί παρασύροντας και εκείνα που είχαν διαπραχθεί από ανακριτικές Αρχές και όργανα. Ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης μετατίθεται στηΜακεδονία.
25 Σεπτεμβρίου: Φοιτητική διαδήλωση κατά της στράτευσης που εκδηλώνεται στην Αθήνα καταλήγει σε σύγκρουση μετην Αστυνομία και πολλές συλλήψεις.
28 Σεπτεμβρίου: Στη προσπάθεια πολιτικής φιλελευθεροποίησης παραιτείται και αποστρατεύεται ο δεύτερος της επαναστατικής τριανδρίας Νικόλαος Μακαρέζος. Αντίθετα οΔημήτριος Ιωαννίδης, που διατηρεί διασυνδέσεις με Αμερικανούς πράκτορες, επανέρχεται στην Αθήνα, Διοικητής ΕΑΤ/ΕΣΑ.
4 Οκτωβρίου: Ο «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» προσκαλεί και δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη, παρά την αντίθετη εισήγηση τουΣτυλιανού Παττακούγια διενέργεια κανονικών εκλογών ένα μήνα αργότερα. Σε αναβρασμό ηανατολική Μεσόγειος.
7 Οκτωβρίου: Κύπρος - Εκδηλώνεται νέα απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου από μέλη της ΕΟΚΑ Β΄με παγίδευση του δρόμου απ' όπου θα πέρναγε το προεδρικό αυτοκίνητο. Σώθηκε λόγω πρόωρης έκρηξης. Η πράξη καταδικάζεται επίσημα από τις εγγυήτριες χώρες.
8 Οκτωβρίου: Ορκίζεται ηΚυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973. Την ορκωμοσία τελεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´. Την ίδια ημέρα παραιτείται και αποστρατεύεται ο τρίτος της τριανδρίας Στυλιανός Παττακός, ενώ παραιτούνται όλοι οι στρατιωτικοί που κατείχαν πολιτικές θέσεις.
16 Οκτωβρίου: Σε έκτακτη σύσκεψη του προεδρείου της Επιτροπής Συντονισμού Ενωτικού Αγώνος (ΕΣΕΑ) που αποτελούσε το πολιτικό σκέλος της ΕΟΚΑ Β΄ στην Κύπρο, ο Παντελής Δημητρίου, επιστήθιος φίλος τουΔ. Ιωαννίδη, δηλώνει δημόσια μεταξύ άλλων «ο ελληνικός στρατός θα δώσει σύντομα λύση στοΚυπριακό υψώνοντας την ελληνική σημαία σε ολόκληρο το νησί και ως εκ τούτου ηΈνωσηθα είναι πραγματικότητα στο προσεχές μέλλον, αρκεί να έχουν όλοι πίστη στο στρατό καινα συμμορφώνονται με τις εντολές «της Ηγεσίας»».
4 Νοεμβρίου: Αθήνα - Συγκρούσεις Αστυνομίας και διαδηλωτών μετά το μνημόσυνο τουΓεωργίου Παπανδρέου. Ξένοι «δημοσιογράφοι» και Έλληνες προσεγγίζουν κάποιους εκτων διαδηλωτών.
7 Νοεμβρίου: Μετη λήξη της παραπάνω Συνόδου οι Έλληνες εκπρόσωποι δέχονται φραστική απειλή από τον Χένρυ Κίσινγκερ γιατην αρνητική στάση της Ελλάδας σε αίτημα τωνΗΠΑ. Την αυτή ημέρα στην Αθήνα, ο τότε διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος «Βασιλεύς Παύλος», απόστρατος υποστράτηγος Μιχαήλ Ξένος, παλαιότερα καθηγητής πυροβολικής τουΓ. Παπαδόπουλου, επικαλούμενος διασυνδέσεις τουμετο εξωτερικό δηλώνει ευρύτατα σε στρατιωτικούς κύκλους και χωρίς καμία προφύλαξη ότι «επίκειται η πτώση τουΓ. Παπαδόπουλου». Ανκαιοι δηλώσεις του αυτές έγιναν αμέσως γνωστές δεν συνελήφθη.
17 Νοεμβρίου: Πρώτες πρωινές ώρες (03:20), μετά από ολιγόλεπτη προθεσμία εκκένωσης της εισόδου του κτιρίου σε επιτροπή φοιτητών (από περίπου 02:50), άρμα μάχης κατά διαταγή ιλάρχου, εισέρχεται στο Πολυτεχνείο γκρεμίζοντας την καγκελόπορτα της κυρίας εισόδου χωρίς θύματα από της εξέγερσης από μεταγενέστερη έκθεση της Συγκλήτου. Στη συνέχεια εισήλθαν λοκατζήδεςπου ολοκλήρωσαν την εκκένωση. Ακολούθησαν πυροβολισμοί στις πέριξ οδούς. Κηρύσσεται στρατιωτικός νόμοςσε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
25 Νοεμβρίου: Με αφορμή τα γεγονότα του Πολυτεχνείου εκδηλώνεται νέο πραξικόπημα και νέα Χούντα υπό τονταξίαρχοΔημήτρη Ιωαννίδη. Διορίζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας οΦαίδων Γκιζίκης χωρίς, όμως, ουσιαστικό ρόλο. Τρείς ημέρες μετά τον διορισμό του, προήχθη σεΣτρατηγόμε νομοθετικό διάταγμα, το οποίο υπέγραψε ο ίδιος.[137]
28 Νοεμβρίου: Οι απελαθέντες Κύπριοι φοιτητές της ΟΕΦΕΚ συγχαίρουν τηλεγραφικά την νέα χουντική ηγεσία τουΔ. Ιωαννίδη δηλώνοντας μεταξύ άλλων: «Ημείς οι απελαθέντες Κύπριοι φοιτηταί, μέλη τωνΔ.Σ. της ΕΦΕΚκαιΟΕΦΕΚ σας συγχαίρομεν ολοψύχως διά την υπό την ηγεσίαν σας επιτυχίαν της νέας επαναστάσεως. {...] Ταξίαρχε, (νοείται ο Ιωαννίδης), Είμεθα παρά το πλευρόν σας. Οι απανταχού της γης Έλληνες Κύπριοι φοιτηταί τους οποίους εμείς εκπροσωπούμεν σας συμπαρίστανται ολοψύχως. Ζήτω το Έθνος, Ζήτω η Ένωσις.» Παρόμοια τηλεγραφήματα στάλθηκαν στον Πρόεδρο Φ. Γκιζίκη, τον πρωθυπουργό Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλοκαιστον στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο.
17 Δεκεμβρίου: Ανακοινώνεται η ανακάλυψη πετρελαίου στο Αιγαίο στην περιοχή Πρίνος 1.
15 Ιουλίου: Διενεργείται στρατιωτικό πραξικόπημα στην Κύπρο υποκινούμενο από την χούντα στο οποίο συμμετέχουν Ελλαδίτες και Κύπριοι στρατιωτικοί με σκοπό την ανατροπή του Μακαρίου.
20 Ιουλίου: Πρωινές ώρες αρχίζει η αποβατική Επιχείρηση Αττίλας Ι, πουθα αποτελέσει το προγεφύρωμα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο καιπουθα ολοκληρωθεί ένα μήνα μετά μετη φάση Αττίλας ΙΙ.
24 Ιουλίου:Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Φαίδων Γκιζίκης προσκαλεί από το εξωτερικό και διορίζει Πρωθυπουργό τονΚ. Καραμανλή ο οποίος σχηματίζει την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και δρομολογεί την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα.
24 Σεπτεμβρίου: Με νομοθετικό διάταγμα της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας νομιμοποιείται τοΚΚΕ μετά από 27 χρόνια παρανομίας.
↑Καλλιβρετάκης 2013, σελ. 120-4, 130-2 Κατά τον Καλλιβρετάκη, η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε διεθνώς η λέξη σε σχέση μεμη λατινόφωνη χώρα ήταν το 1948 από το Foreign Office, το οποίο ονόμασε "χούντα" την Προσωρινή Κυβέρνηση του Βουνού τουΜ. Βαφειάδη. Ομοίως αναφέρθηκε στην "χούντα του Μάρκου" ο Harry Truman το 1948. (σελ. 116. Παραπέμπει στο "Βήμα", 8 Ιαν. και 26 Φεβ. 1948.
↑Η λέξη Χούντα έχει ισπανική προέλευση, γράφεται «Junta» και προφέρεται Χούν-ταπου σημαίνει «σύνδεσμος» ή «διοικητική ομάδα». Για παράδειγμα η Χούντα της Καστίγια υ Λεόν είναι η διοίκηση της ομώνυμης αυτόνομης περιοχής 1
↑Μήλιος, Γιάννης. «Η Ελληνική οικονομία κατά τον 20ο Αιώνα». Επεξεργασία Στοιχείων Εθν. Λογ. ΕΣΥΕ.
↑Were the Eagle and the Phoenix Birds of a Feather? The United States and the Greek Coup of 1967 by Louis Klarevas Assistant Professor of Political Science City University of New York, Discussion Paper No. 15 Hellenic Observatory-European Institute London School of Economics, February 2004, σελίδες 3-11
↑Μήνυμα του Ράλλη προς τον ταξίαρχο Βιδάλη: Προς Γ΄ Σώμα Στρατού. Τούτο να αναλάβη την κοινοποίησιν προς Α' καιΒ' Σώματα Στρατού. Πρόεδρος κυβερνήσεως και υπουργός Αμύνης συνελήφθησαν υπο επαναστατών. Ευρίσκομαι ελεύθερος εν επαφή μετά Βασιλέως και εντέλλομαι όπως κινήσετε τάχιστα προς Αθήνας δυνάμεις σας κρατούντες εις περιοχήν μόνον τα απαραίτητα δι' ασφάλειαν ταύτης τμήματα. Εάν προβληθεί υπό στασιαστών αντίστασις αύτη δέον εξουδετερωθή αμέσως. Γεώργιος Ράλλης, υπουργός Δημοσίας Τάξεως
↑Εγκάρδιες χειραψίες Αμερικανών επισήμων με τους δικτάτορες, Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 88-89, Καθημερινή (1997)
↑Σωτήρης Ριζάς, Η Ελληνική πολιτικήμετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και Δικτατορία,εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2008,σελ.430
↑Σωτήρης Ριζάς, Η Ελληνική πολιτική μετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και Δικτατορία,εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2008,σελ.431
↑Σωτήρης Ριζάς, Η Ελληνική πολιτική μετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και Δικτατορία,εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2008,σελ.433
↑Σωτήρης Ριζάς, Η Ελληνική πολιτική μετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και Δικτατορία,εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2008,σελ.437-439
↑Χρ. Ζ. Καρανίκας (13 Αυγούστου 2000). «Η ανατολή της Δημοκρατίας». Γνώμες - Νέες Εποχές. Το Βήμα. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009.
↑Χρίστου Ζαφείρη, ‘’Αντεθνικώς δρώντες…’’, 1971-1974, Η Θεσσαλονίκη στα χρόνια της χούντας καιη εξέγερσης του Πολυτεχνείου της, Πρόλογος Δημήτρης Φατούρος, Επίκεντρο, ISBN 978-960-458-335-5, Θεσσαλονίκη 2011
↑Η χούντα "αποχωρεί" από το Συμβούλιο της Ευρώπης, Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 56-59, Καθημερινή (1998)
↑«Ευάγγελου Α. Χεκίμογλου, Ανεργία της Χούντας». Ελευθεροτυπία. 2014.
↑The Economic Impact of Immigration in Greece: Taking Stock of the Existing Evidence Panos Tsakloglou DISCUSSION PAPER SERIES Forschungsinstitut zur Zukunft der Arbeit Institute for the Study of Labor October 2008. Ο Χολέζας παραπέμπει στο Koniordos, M. 1994. Employment and Greek Educational Policy. In The Protection of the Rights of Migrant Workers and their Families: The International and National Dimension, ed. C. Theodoropoulos and A. Sykiotou, 167-181. Athens: Marangopoulos 34 Foundation for Human Right, Publications Estia.
↑Σήφης Μπουζάκης, Τριαντάφυλλος Δούκας, «Η διοίκηση της εκπαίδευσης κατά την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974): από τονΑ.Ν.129/67 στο Ν.Δ.651/70», στο: Συλλογικό: Πανεπιστήμιο Κύπρου-τμήμα Επιστημών της Αγωγής, Τιμής Ένεκεν Μιχαλάκη Ι. Μαραθευτή, Λευκωσία, 2009, σελ. 339
↑Σήφης Μπουζάκης, Τριαντάφυλλος Δούκας, «Η διοίκηση της εκπαίδευσης κατά την περίοδο της δικτατορίας στην Έλλάδα (1967-1974): από τονΑ.Ν.129/67 στο Ν.Δ.651/70», στο: Συλλογικό: Πανεπιστήμιο Κύπρου-τμήμα Επιστημών της Αγωγής, Τιμής Ένεκεν Μιχαλάκη Ι .Μαραθευτή, Λευκωσία, 2009, σελ. 339
↑ 81,081,1Αλέξης Δημαράς, «Μεταρρύθμιση και αντιμεταρρύθμιση (1964-1974)» Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ.ΙΣΤ,Αθήνα, 2000,σελ. 554
↑Σήφης Μπουζάκης, Τριαντάφυλλος Δούκας, «Η διοίκηση της εκπαίδευσης κατά την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974): από τονΑ.Ν.129/67 στο Ν.Δ.651/70», στο: Συλλογικό: Πανεπιστήμιο Κύπρου-τμήμα Επιστημών της Αγωγής, Τιμής Ένεκεν Μιχαλάκη Ι.Μαραθευτή, Λευκωσία, 2009,σελ.337 κ.εξ.
↑στο Ιωάννης Κονιδάρης, Η δικτατορία του 1967 και η μεταπολίτευση στην Εκκλησία, στο: Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα στο «Βήμα της Κυριακής» 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 1999, σελ. 187
↑«Αριστίνδην» λέγεται η Σύνοδος εκείνη, η οποία συγκροτείται από μερικά –υποτίθεται τα άριστα– μέλη της Ιεραρχίας, τα οποία επιλέγονται κατά κανόνα από την Πολιτεία γιατην εκλογή (κατά κανόνα «αρεστών») Αρχιεπισκόπων και Μητροπολιτών ή γιατην (υποτιθέμενη καιγια λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων στις πλείστες των περιπτώσεων επαγγελομένη) «κάθαρση» της Εκκλησίας. Η σύστασή της, ως μορφή επεμβάσεως της Πολιτείας στα εσωτερικά ζητήματα (sacra interna corporis) της Εκκλησίας, θεωρείται πράξη αντικανονική Βλ. εις Χαράλαμπου (Χάρη) Ανδρεόπουλου, Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση, εκδ. Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2017, σ. 26 και σ. 75-78.
↑Σε επιστολή του προς τον τότε βασιλιά, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δήλωνε την πλήρη άρνησή τουνα παραιτηθεί, «Αρνούμαι διαρρήδην να γίνω παραβάτης θείων προσταγμάτων, διότι θα είμαι ρίψασπις και προδότης και επίορκος», στο Ιωάννης Κονιδάρης, Η δικτατορία του 1967 και η μεταπολίτευση στην Εκκλησία,στο: Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα στο ΄΄Βήμα της Κυριακής΄΄ 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 1999, σελ.187
↑Κονιδάρης, Ιωάννης (1999). «Διαπάλη και εναρμόνηση (Ι). Το πραξικόπημα στην Εκκλησία». Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα, Βήμα της Κυριακής (εκδόσεις Αντ.Ν. Σάκκουλα): 94.
↑Ιωάννης Κονιδάρης, Διαπάλη και εναρμόνηση (Ι). Το πραξικόπημα στην Εκκλησία,στο: Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα στο ΄΄Βήμα της Κυριακής΄΄ 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 1999, σελ.94
↑Ανδρεόπουλος, Χαράλαμπος (Χάρης) (2017). Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση. Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο. σελ. 96-97. ISBN978-960-458-311-9.
↑ 99,099,1Γ. Καραγιάννη, Εκκλησία καί κράτος 1833-1977, ιστορική επισκόπηση των σχέσεών τους, εκδ. Το Ποντίκι, Αθήνα 1997, σ. 167.
↑Γιώργος Καραγιάννης, Εκκλησία και κράτος 1833-1997. Ιστορική επισκόπηση των σχέσεών τους, εκδ. Το Ποντίκι, Αθήνα, 1997, σελ 165
↑Ανδρεόπουλος, Χαράλαμπος (Χάρης) (2017). Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση. Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο. σελ. 30, 159-160. ISBN978-960-458-311-9.
↑Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, «Πτυχή των σχέσεων Εκκλησίας Ελλάδος και Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην περίοδο της Δικτατορίας των συνταγματαρχών», στο: Πάντειον Πανεπιστήμιον: Αντιχάρισμα στη μνήμη Ιωάννου Κ.Παπαζαχαρίου, τομ.Α, Αθήνα, 1994, σελ.177-178
↑Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, «Πτυχή των σχέσεων Εκκλησίας Ελλάδος και Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην περίοδο της Δικτατορίας των συνταγματαρχών», στο: Πάντειον Πανεπιστήμιον: Αντιχάρισμα στη μνήμη Ιωάννου Κ.Παπαζαχαρίου, τομ.Α, Αθήνα, 1994,σελ.179
↑Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, «Πτυχή των σχέσεων Εκκλησίας Ελλάδος και Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην περίοδο της Δικτατορίας των συνταγματαρχών», στο: Πάντειον Πανεπιστήμιον: Αντιχάρισμα στη μνήμη Ιωάννου Κ.Παπαζαχαρίου, τομ.Α, Αθήνα, 1994, σελ.186
↑Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, «Πτυχή των σχέσεων Εκκλησίας Ελλάδος και Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην περίοδο της Δικτατορίας των συνταγματαρχών», στο: Πάντειον Πανεπιστήμιον: Αντιχάρισμα στη μνήμη Ιωάννου Κ.Παπαζαχαρίου, τομ. Α, Αθήνα, 1994, σελ.182-183
↑Ανδρεόπουλος, Χαράλαμπος (Χάρης) (2017). Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση. Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο. σελ. 323-346 (ένθα διεξοδικώς <<Το πρόβλημα των "12">>. ISBN978-960-458-311-9.
↑Αθήνα: Μετά τα τανκς, οι... μπουλντόζες!, Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 132-137, Καθημερινή (1998)
↑ 114,0114,1114,2Σωτήρης Ριζάς - Ευάνθης Χατζηβασιλείου στο φύλλο της εφημερίδας "Η Καθημερινή" της Κυριακής15 Σεπτεμβρίου 2019, σελ. 19: "Ιστορία - Πραξικόπημα του ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη"
↑Πιέρρος Τζαννετάκος, στο φύλλο της εφημερίδας "Η Καθημερινή" της Κυριακής13 Οκτωβρίου2019, σελ. 30, στήλη "Ιστορία" - "Η πετρελαϊκή κρίση καιη δικτατορία"
↑Οι νεκροί εκείνων των ημερών έφτασαν επίσημα τους 18 εώς 22 (Σύμφωνα με σημερινά δεδομένα). Στην προανάκρισή τουο εισαγγελέας Τσεβάς διαπιστώνει από καταθέσεις την ύπαρξη και άλλων 16 τουλάχιστον νεκρών, τα στοιχεία των οποίων είναι άγνωστα. Σε νεώτερή έρευνά τουτο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών καταλήγει στον αριθμό των 23 επώνυμων και 16 ανώνυμων νεκρών
↑Συντακτική Πράξις Υπ' αριθμ. 1, Περί ασκήσεως της Συντακτικής και Νομοθετικής Εξουσίας και καταργήσεως ή τροποποιήσεως συνταγματικών τίνων διατάξεων. (17/12/1973, ΦΕΚ Α΄ 326)
Γιώργος Καραγιάννης, Εκκλησία και κράτος 1833-1997. Ιστορική επισκόπηση των σχέσεών τους, εκδ. Το Ποντίκι, Αθήνα 1997, σελ. 159-176
Ιωάννης Κονιδάρης, Εγχειρίδιο Εκκλησιαστικού Δικαίου, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2000, σελ. 83-89
Ιωάννης Κονιδάρης, «Η δικτατορία του 1967 και η μεταπολίτευση στην Εκκλησία», στο: «Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα» στοΒήμα της Κυριακής 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 1999, σελ. 186-189
Ιωάννης Κονιδάρης, «Διαπάλη και εναρμόνηση (Ι). Το πραξικόπημα στην Εκκλησία», στο: Εκκλησιαστικά Άτακτα-Άρθρα στοΒήμα της Κυριακής 1993-1998, εκδ. Αντ.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 1999, σελ. 91-97
Νικόλαος Ζαχαρόπουλος, «Πτυχή των σχέσεων Εκκλησίας Ελλάδος και Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην περίοδο της Δικτατορίας των συνταγματαρχών», στο: Πάντειον Πανεπιστήμιον, Αντιχάρισμα στη μνήμη Ιωάννου Κ. Παπαζαχαρίου, τομ. Α', Αθήνα 1994, σελ. 173-190
Σωτήρης Ριζάς, Η Ελληνική πολιτική μετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Κοινοβουλευτισμός και Δικτατορία, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα 2008, σελ. 385-489
Αλέξης Δημαράς, «Μεταρρύθμιση και αντιμεταρρύθμιση (1964-1974)», 'Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΣΤ', Αθήνα 2000, σελ. 554
Σήφης Μπουζάκης, Τριαντάφυλλος Δούκας, «Η διοίκηση της εκπαίδευσης κατά την περίοδο της δικτατορίας στην Έλλάδα (1967-1974): από τονΑ.Ν.129/67 στο Ν.Δ.651/70», στο συλλογικό τόμο Πανεπιστήμιο Κύπρου-Τμήμα Επιστημών της Αγωγής, Τιμής Ένεκεν Μιχαλάκη Ι. Μαραθευτή, Λευκωσία 2009, σελ. 335-358
Αλιβιζάτος Νίκος, Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922-1974, Θεμέλιο, Αθήνα, 1983.
Ανδρεόπουλος Χαράλαμπος (Χάρης), Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση, Εκδ. Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2017.
Andreopoulos Charalampos, The Greek Orthodox Church during the Dictatorship of Colonels. Relations of Church and State in Greece at the seven-year period of military Junta (1967-1974), Published in "International Working Paper 2020/07" of «Eusebius Lab» (AUTH).[2]
Βασιλειάδης Δαμιανός, ΠΑΚ-ΠΑΣΟΚ. Μύθος και πραγματικότητα, Διάλογος, Αθήνα, 1977.
Βερέμης Θάνος, Ο στρατός στην Ελληνική Πολιτική. Από την ανεξαρτησία έως τη δημοκρατία, Κούριερ, Αθήνα, 2000.
Βιδάλης Ορέστης, Ιστορικό Ημερολόγιο. Χρόνια εκπατρισμού 1968-1975, Libro, Αθήνα, 1997.
Ιωαννίδης Αρτέμης, «Ένα παράνομο τυπογραφείο τις μέρες της δικτατορίας»Αρχειοτάξιο 8 (2006), σελ. 97-104.
Καλλιβρετάκης Λεωνίδας, «‘Απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη’: Η ερμηνεία ενός ‘εξωτικού’ συνθήματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου»Ταχυδρόμος 246 (2004), σελ. 46-51.
Καλλιβρετάκης Λεωνίδας, «Γεώργιος Παπαδόπουλος, Τάγματα Ασφαλείας και ‘Χ’: Μια απόπειρα συγκέντρωσης και επανεκτίμησης του παλαιότερου και νεότερου τεκμηριωτικού υλικού»Αρχειοτάξιο 8 (2006), σελ. 109-147.
Καλλιβρετάκης Λεωνίδας, «Το Ελληνικό δικτατορικό καθεστώς στη συγκυρία του Μεσανατολικού πολέμου του 1973»Μνήμων 33 (2014), σελ. 207-231.
Καράγιωργας Γιώργος, Από τονΙΔΕΑστο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, Ιωλκός, Β' Έκδοση, Αθήνα, 2003 [1975].
Κάτρης Γιάννης, Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960-1970, Παπαζήση, Αθήνα, 1974.
Κορνέτης Κωστής, Τα Παιδιά της Δικτατορίας. Φοιτητική αντίσταση, πολιτισμικές πολιτικές καιη μακρά δεκαετία του εξήντα στην Ελλάδα, Πόλις, Αθήνα, 2015.
Λεντάκης Ανδρέας, Παρακρατικές οργανώσεις και 21η Απριλίου, Καστανιώτης, Αθήνα, 1975.
Λεντάκης Ανδρέας, Το παρακράτος καιη 21η Απριλίου, Προσκήνιο, Αθήνα, 2000.
Λιναρδάτος Σπύρος, Από τον Εμφύλιο στη Χούντα (5 τόμοι), Παπαζήσης, Αθήνα, 1978-1986.
Μακαρέζος Νικόλαος, Πως οδηγηθήκαμε στην 21η Απριλίου 1967, Ίρις, Αθήνα, 2010.
Παπαδόπουλος Γεώργιος, Το Πιστεύω μας, Γενική Διεύθυνση Τύπου (7 τόμοι), Αθήναι, 1968-1972.
Παπαθανασίου Ιωάννα, «Η έκθεση του Μπάμπη Δρακόπουλου γιατην 21η Απριλίου 1967. Η κομμουνιστική Αριστερά στις μέρες του στρατιωτικού πραξικοπήματος» Αρχειοτάξιο 8 (2006), σελ. 74-96.
Ροδάκης Περικλής, Δίκη πρωταιτίων της 21ης Απριλίου 1967. Πλήρη Πρακτικά, τ. 4, Ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1975.
Σακελλαρόπουλος Σπύρος, Τα αίτια του απριλιανού πραξικοπήματος. Το κοινωνικό πλαίσιο της πορείας προς τη δικτατορία, Λιβάνης, Αθήνα, 1998.
Στερν Λώρενς, Λάθος Άλογο. η πολιτική του επεμβατισμού καιη αποτυχία της αμερικανικής διπλωματίας, Εκδόσεις Επιφανίου Κ., 1978.
Στεφάνου Στέφανος, «Ο Οδυσσέας Αγγελής καιη νεολαία το Μάϊο του 1967: Το Σταυράκι καιη μεραρχία Ηπείρου» Αρχειοτάξιο 8 (2006), σελ. 105-108.
Χανδρινός Ιάσονας (επιμ.), «Όλη νύχτα εδώ». Μια προφορική ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, Καστανιώτης, Αθήνα, 2019.
Χαραλάμπης Δημήτριος, Στρατός και πολιτική εξουσία. Η δομή της εξουσίας στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, Εξάντας, Αθήνα, 1985.
Close David, Ελλάδα 1945-2004, (μτφρ. Γ. Μερτίκας), Θύραθεν, Αθήνα, 2006.
Robert Keeley, Η αμερικανική πρεσβεία καιη κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, 1966-1969. Η μαρτυρία ενός διπλωμάτη, (μτφρ. Ε. Παπαδοπούλου), Πατάκης, Αθήνα, 2010.
Meynaud Jean, Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα,Β' τόμος, (μτφρ. Π. Μερλόπουλος), Σαββάλας, Αθήνα, 2002.
Nafpliotis Alexandros, Britain and the Greek Colonels: Accommodating the Junta in the Cold War, I.B. Tauris, London, 2012.
C.M. Woodhouse, Η Άνοδος καιη Πτώση των Συνταγματαρχών, Εκδόσεις Λιναίος, Αθήνα, 2017.
Ιωάννα Βόγλη, Ο επίσημος λόγος του καθεστώτος της 21ης Απριλίου: Το Πιστεύω μας του Γεώργιου Παπαδόπουλου, Διπλωματική Εργασία, Πάντειο Πανεπιστήμιο-τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Αθήνα, 2007 [3]
.svg)
.svg)
.jpg)
.jpg)
.svg)
.jpg)
.svg)
Εορτασμός της 1ης επετείου της 21ης Απριλίου 1967 (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)