ΗΣλοβενία, επίσημα Δημοκρατία της Σλοβενίας (σλοβενικά: Republika Slovenija, σλοβενική προφορά: ɾɛˈpùːblika slɔˈʋèːnija, Ρεπούμπλικα Σλοβένιγια), είναι χώρατωνΒαλκανίωνσε σταυροδρόμι βασικών Ευρωπαϊκών πολιτιστικών και εμπορικών δρόμων. Συνορεύει μετηνΑυστρίαστα βόρεια, τηνΙταλίαστα δυτικά, τηνΟυγγαρίαστα βορειοανατολικά, καιτηνΚροατίαστα νότια καιστα νοτιοανατολικά. Στα δυτικά έχει μια μικρού μήκους ακτογραμμή στηνΑδριατική θάλασσα. Έχει συνολική έκταση 20.273 τ.χλμ.και πληθυσμό 2.123.949[1] κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση γιατο 2024. Είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία και μέλος της Ευρωπαϊκής ΈνωσηςκαιτουΝΑΤΟ. Ως προς τη γεωγραφία, την ιστορία, την οικονομία, τον πολιτισμό καιτη γλώσσα της είναι χώρα με μεγάλη ποικιλία, διακρινόμενη από ένα μεταβατικό χαρακτήρα. Χαρακτηρίζεται από υψηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της είναι ηΛιουμπλιάνα. Η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Σλοβένοι. Υπάρχουν επίσης μικρότερες μειονότητες Σέρβων, Κροατών, Βόσνιων Μουσουλμάνων, ΜουσουλμάνωνκαιΟύγγρων.
Στο έδαφος της Σλοβενίας συναντώνται τέσσερις μεγάλες Ευρωπαϊκές γεωγραφικές ενότητες: οιΆλπεις, οιΔειναρικές Άλπεις, ηΠεδιάδα της ΠαννονίαςκαιηΜεσόγειος Θάλασσα, με ένα μικρό τμήμα ακτογραμμής κατά μήκος της Αδριατικής Θάλασσας. Το έδαφος έχει μια διάρθρωση ψηφιδωτού με μεγάλη ποικιλία τοπίου καιβιοποικιλότητα, αποτέλεσμα των φυσικών χαρακτηριστικών και της μακροχρόνιας παρουσίας των ανθρώπων. Ανκαιοι καιρικές συνθήκες στο κυρίως λοφώδες έδαφος επηρεάζονται από τοηπειρωτικό κλίμα, τα σλοβενικά παράλια ευνοούνται από ένα κλίμα υπομεσογειακό, ενώ το Αλπικό κλίμα συναντάται στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας. Η χώρα είναι μία από τις πλουσιότερες σε νερό της Ευρώπης, με πυκνό δίκτυο ποταμών, πλούσιο υδροφορέα και σημαντικά καρστικά υπόγεια υδατορεύματα. Πάνω από το μισό του εδάφους καλύπτεται από δάση. Η κατοίκηση της Σλοβενίας είναι διεσπαρμένη και άνιση.
Εδώ συναντώνται οισλαβικές, γερμανικές, ρομανικέςκαι φινοουγγρικές γλωσσικές και πολιτιστικές ομάδες. Ανκαιη περιοχή δεν είναι ομοιογενής, επικρατών πληθυσμός είναι ο σλοβενικός. Ησλοβενική γλώσσα είναι η μοναδική επίσημη σε όλη τη χώρα, ενώ ηΙταλικήκαιηΟυγγρική είναι τοπικές μειονοτικές γλώσσες. Η Σλοβενία είναι σε μεγάλο βαθμό εκκοσμικευμένη χώρα, αλλά ο πολιτισμός καιη ταυτότητά της έχουν επηρεασθεί σημαντικά από τηΡωμαιοκαθολική Εκκλησία, καθώς επίσης και από τονΛουθηρανισμό. Η οικονομία της Σλοβενίας είναι μικρή, ανοιχτή, προσανατολισμένη στις εξαγωγές και κατά συνέπεια επηρεάζεται από τις διεθνείς συνθήκες. Έχει πληγεί σοβαρά από την Ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 2000. Ο κύριος οικονομικός τομέας είναι οι υπηρεσίες, ακολουθούμενος από τη βιομηχανία και τις κατασκευές. Πολλοί Σλοβένοι πετυχαίνουν κορυφαίες αθλητικές επιδόσεις, ιδιαίτερα στα χειμερινά αθλήματα, στον υγρό στίβο, στον αλπινισμό καισε αθλήματα αντοχής.
Ιστορικά το σημερινό έδαφος της Σλοβενίας αποτέλεσε τμήμα πολλών διαφορετικών κρατικών σχηματισμών, όπως ηΡωμαϊκή Αυτοκρατορία, ηΑγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίακαιστη συνέχεια ηΑυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Το 1918 οι Σλοβένοι άσκησαν για πρώτη φορά αυτοδιάθεση, συνιδρύοντας τομη αναγνωρισθέν διεθνώς Κράτος των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, που συγχωνεύθηκε στηΓιουγκοσλαβία. ΣτονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμοη Σλοβενία καταλήφθηκε και προσαρτήθηκε στηΓερμανία, τηνΙταλία, τηνΚροατίακαιτηνΟυγγαρία. Στη συνέχεια ήταν ιδρυτικό μέλος της Σ.Ο.Δ. της Γιουγκοσλαβίας. Τον Ιούνιο του 1991, μετά την εισαγωγή της πολυκομματικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η Σλοβενία αποσχίσθηκε από τη Γιουγκοσλαβία και έγινε ανεξάρτητο κράτος. Τον Δεκέμβριο του 1991 υιοθετήθηκε ένα νέο σύνταγμα, ακολουθούμενο το 1992 από νόμους γιατην αποεθνικοποίηση και ιδιωτικοποίηση. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγνώρισαν τη Σλοβενία ως ανεξάρτητο κράτος στις 15 Ιανουαρίου 1992 και ταΗνωμένα Έθνητη δέχθηκαν ως μέλος τους στις 22 Μαΐου 1992. Έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής ΈνωσηςκαιτουΝΑΤΟτο2004και από το2007 είναι μέλος και της Ευρωζώνης. Ήταν η πρώτη πρώην Κομμουνιστική χώρα που είχε τηνΠροεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατο πρώτο εξάμηνο του 2008. Στις 21 Ιουλίου 2010 έγινε μέλος τουΟργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
Η σημερινή Σλοβενία έχει επί μακρόν κατοικηθεί τηνπροϊστορική εποχήκαι υπάρχει μαρτυρία ανθρώπινης κατοίκησης πριν από περίπου 250.000 χρόνια. Ένα διάτρητο οστό αρκούδας, χρονολογούμενο από το 43800 - 42400 π.Χ., που βρέθηκε το 1995 στο σπήλαιο Ντίβγιε Μπάμπε κοντά στο Τσέρκνο, είναι πιθανότατα το παλαιότερο μουσικό όργανο, που έχει ανακαλυφθεί στον κόσμο. Τις δεκαετίες του 1920 και 1930, αντικείμενα που ανήκαν στους Κρο-Μανιόν, όπως διάτρητα οστά, οστέινες καρφίτσες και βελόνες έχουν βρεθεί από τον αρχαιολόγο Σρέτσκο Μπρόνταρ στο σπήλαιο Πότοκ. Το 2002 στα έλη της Λιουμπλιάνας βρέθηκαν απομεινάρια πασσαλόπηκτων σπιτιών, ηλικίας άνω των 4.500 ετών, που σήμερα προστατεύονται ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, μαζί μετον Ξύλινο Τροχό των Ελών της Λιουμπλιάνας, τον αρχαιότερο ξύλινο τροχότου κόσμου. Φαίνεται ότι οι ξύλινοι τροχοί εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα στη Μεσοποταμία καιστην Ευρώπη. Στη μεταβατική περίοδο από τηνΕποχή του ορείχαλκουστηνΕποχή του σιδήρου αναπτύχθηκε οΠολιτισμός των Τεφροδόχων (Urnfield).[4] Έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα χρονολογούμενα από τηνπερίοδο Χάλστατ, ιδίως στη νοτιοανατολική Σλοβενία, μεταξύ αυτών πολλοί κάδοι στοΝόβo Μέστο, την «Πόλη των Κάδων». ΤηνΕποχή του σιδήρουη σημερινή Σλοβενία κατοικείτο από ΙλλυρικέςκαιΚελτικές φυλές μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ.
Όταν οιΑρχαίοι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή, ίδρυσαν τις επαρχίες της Παννονίαςκαιτου Νόρικουμ καιη σημερινή δυτική Σλοβενία υπήχθη άμεσα υπό τη Ρωμαϊκή Ιταλία, ως τμήμα της Χ περιοχής «Βενετία και Ίστρια». Οι Ρωμαίοι εγκατέστησαν σταθμούς στην Εμόνα (Λιουμπλιάνα), Παιτόβιο (Πτούι) και Σελέια (Τσέλιε) και κατασκεύασαν εμπορικούς και στρατιωτικούς δρόμους, που διέτρεχαν το έδαφος της Σλοβενίας από την Ιταλία έως την Παννονία. Τον 5οκαι 6ο αιώνα η περιοχή υπέστη επιδρομές Ούννωνκαι Γερμανικών φυλών, κατά τις εισβολές τους στην Ιταλία.
Οι πρόγονοι των σημερινών Σλάβων εγκαταστάθηκαν ανατολικά τωνΆλπεωνστα τέλη του 6ουμε αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ. Αρχικά υποταγμένοι και ακόλουθοι τωνΆβαρωνθα εγκατασταθούν σεμια περιοχή έκτασης 70.000 τ.χλμ. Ήταν η πρώην ρωμαϊκή επαρχία Νόρικουμ (Noricum) η περιοχή όπου εγκαταστάθηκαν, όχι έρημη από πληθυσμούς, όπως οιΛομβαρδοί, οιΓέπιδες. Η Αβαρική επικυριαρχία υπήρξε χαλαρή επειδή η γεωμορφολογία καιη γεωγραφική διαμόρφωση της περιοχής, η οποία αποτελείτο από ορεινά τμήματα των ανατολικών Άλπεων, τις κοιλάδες των ποταμών Σάβου, ΔράβουκαιΜούρα, δημιουργούσε απομονωμένες νησίδες. Στις λατινικές πηγές των 8ουκαι 9ου αιώνων η περιοχή μνημονεύεται ως Καραντανία. Όταν το Αβαρικό κράτος διασπάστηκε, η Καραντανία ενσωματώθηκε γύρω στα632σεμια ένωση Σλαβικών φυλών της Τσεχίας και της Μοραβίας και συνιστά το κράτος του Σάμο.[5]. Μετά τη διάλυσή τουτο 658 οι πρόγονοι των Σλοβένων που βρίσκονταν στη σημερινή Καρινθία σχημάτισαν το ανεξάρτητο δουκάτο της Καραντανίας. Άλλα τμήματα της σημερινής Σλοβενίας κυβερνήθηκαν πάλι από τους Αβάρους μέχρι που τους νίκησε οΚαρλομάγνοςτο 803.
Στα μέσα του 8ου αιώνα η Καραντανία έγινε δουκάτο υποτελές στην εξουσία τωνΒαυαρών, που άρχισαν να διαδίδουν τον Χριστιανισμό. Τρεις δεκαετίες αργότερα οι Καραντανιανοί ενσωματώθηκαν, μαζί με τους Βαυαρούς, στην Καρολιγγιανή αυτοκρατορία. Την ίδια περίοδο η Καρνιόλη πέρασε επίσης στον έλεγχο των Φράγκων και εκχριστιανίστηκε από τηνΑκυληία. Μετά την αντιφραγκική εξέγερση του Λιούντεβιτ Ποσάφσκι στις αρχές του 9ου αιώνα οιΦράγκοι απομάκρυναν τους Καραντανιανούς πρίγκιπες, αντικαθιστώντας τους με τους δικούς τους δούκες των συνόρων. Έτσι το Φραγκικό φεουδαλικό σύστημα έφτασε στο έδαφος της Σλοβενίας.
Η εισβολή των Μαγυάρων στην Πεδιάδα της Παννονίας στα τέλη του 9ου αιώνα ουσιαστικά απομόνωσε τα εδάφη που κατοικούσαν οι Σλοβένοι από τους δυτικούς Σλάβους. Έτσι οι Σλάβοι της Καραντανίας και της Καρνιόλης άρχισαν να εξελίσσονται σε ανεξάρτητη Σλαβική εθνική ομάδα. Μετά τη νίκη τουΟθωνα Α΄ επί των Μαγυάρων το 955 το σλοβενικό έδαφος διαιρέθηκε σε μεθοριακές περιοχές της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Καραντανία, όντας η σημαντικότερη προήχθη στο Δουκάτο της Καρινθίας το 976. Τον ύστερο Μεσαίωνα οι ιστορικές επαρχίες της Καρνιόλης, Στυρίας, Καρινθίας, Γκορίτσιας, ΤεργέστηςκαιΊστριας μετεξελίχθηκαν από μεθοριακές περιοχές και ενσωματώθηκαν στο μεσαιωνικό Γερμανικό κράτος. Η ενοποίηση καιη δημιουργία αυτών των ιστορικών χωρών έλαβε χώρα σεμια μακρά περίοδο μεταξύ 11ουκαι 14ου αιώνα υπό την καθοδήγηση ορισμένων σημαντικών οικογενειών ευγενών, όπως οι Δούκες του Σπάνχαϊμ, οι Κόμητες της Γκορίτσιας, οι Κόμητες του Τσέλιε και τελικά οΟίκος των Αψβούργων. Σεμια παράλληλη διαδικασία, ένας έντονος Γερμανικός αποικισμός περιόρισε σημαντικά την έκταση των σλοβενόφωνων περιοχών. Τον 15ο αιώνα το Σλεβονικό εθνικό έδαφος είχε περιοριστεί στο σημερινό του μέγεθος.
Τον 14o αιώνα το περισσότερο έδαφος της Σλοβενίας το ανέλαβαν οι Αψβούργοι. Οι κόμητες του Τσέλιε, μια οικογένεια φεουδαρχών από την περιοχή αυτή, πουτο 1436 απέκτησε τον τίτλο των πριγκίπων του κράτους, ήταν οι ισχυροί ανταγωνιστές τους για κάποιο διάστημα. Αυτή η μεγάλη δυναστεία, σημαντική σε Ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο, είχε την έδρα της σε σλοβενικό έδαφος αλλά εξέλιπε το 1456. Τα πολλά μεγάλα της κτήματα έγιναν στη συνέχεια ιδιοκτησία των Αψβούργων, που διατήρησαν τον έλεγχο της περιοχής δικαιωματικά μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.
Στο τέλος του Μεσαίωνα τα σλοβενικά εδάφη υπέστησαν σοβαρή οικονομική και δημογραφική οπισθοδρόμηση λόγω των Τουρκικών επιδρομών. Το 1515 μία αγροτική εξέγερση εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλα τα σλοβενικά εδάφη. Το 1572-3 η Κροατοσλοβενική αγροτική εξέγερση προκάλεσε χάος σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Τέτοιες εξεγέρσεις, που συνήθως κατέληγαν σε αιματηρές ήττες, συνεχίστηκαν σε όλο τον 17ο αιώνα.
Από τον 18ο αιώνα έως το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Τα σλοβενικά εδάφη αποτέλεσαν τμήμα των Ιλλυρικών επαρχιών, της Αυστριακής Αυτοκρατορίαςκαι της Αυστροουγγαρίας (στη Σισλειτανία). Περιελάμβαναν την Καρνιόλη, το νότιο τμήμα της Καρινθίαςκαι της Στυρίας, τηνΊστρια, την Γκορίτσια και Γκράντισκα, την Τεργέστη καιτο Πρεκμούριγιε. Η εκβιομηχάνιση συνοδεύθηκε από την κατασκευή σιδηροδρόμων γιανα συνδέσουν πόλεις και αγορές, αλλά η αστικοποίηση ήταν περιορισμένη. Λόγω περιορισμένων ευκαιριών, μεταξύ 1880 και 1910 υπήρξε εκτεταμένη μετανάστευση και γύρω στους 300.000 Σλοβένους (δηλ. ο ένας στους έξι) μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά επίσης στηΝότια Αμερική, τηΓερμανία, τηνΑίγυπτοκαι στις μεγαλύτερες πόλεις της Αυστροουγγαρίας, ιδιαίτερα τοΖάγκρεμπκαιτηΒιέννη. Εντούτοις ο σλοβενικός πληθυσμός αυξήθηκε σημαντικά και έγινε κοινωνικά διαφοροποιημένος όπως και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ο αλφαβητισμός ήταν αρκετά υψηλός, 80 με 90 τοις εκατό.
ΟΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε βαριές απώλειες στους Σλοβένους, ιδιαίτερα στις δώδεκα Μάχες του Ισόντσο, που έλαβαν χώρα στη δυτική παραμεθόρια περιοχή της σημερινής Σλοβενίας. Εκατοντάδες χιλιάδες Σλοβένοι κληρωτοί στρατεύτηκαν στον Αυστροουγγρικό στρατό και πάνω από 30.000 από αυτούς πέθαναν. Εκατοντάδες χιλιάδες Σλοβένοι από την Γκορίτσια και Γκράντισκα μετεγκαταστάθηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων στην Ιταλία καιστην Αυστρία. Ενώ οι πρόσφυγες στην Αυστρία έτυχαν αξιοπρεπούς μεταχείρισης, οι Σλοβένοι πρόσφυγες στα Ιταλικά στρατόπεδα αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί του κράτους και αρκετές χιλιάδες πέθαναν από υποσιτισμό και ασθένειες μεταξύ 1915 και 1918. Ολόκληρες περιοχές της παραθαλάσσιας Σλοβενίας καταστράφηκαν.
Το Σλοβενικό Λαϊκό Κόμμα είχε ξεκινήσει ένα κίνημα αυτοδιάθεσης, απαιτώντας τη δημιουργία ενός ημιανεξάρτητου Νότιου Σλαβικού κράτους υπό τη διοίκηση τωνΑψβούργων. Η πρόταση υιοθετήθηκε από τα περισσότερα σλοβενικά κόμματα και ακολούθησε μια μαζική κινητοποίηση της σλοβένικης κοινωνίας των πολιτών, γνωστή ως Κίνημα της Διακήρυξης. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από τις Αυστριακές πολιτικές ελίτ, αλλά μετά τη διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας ως συνέπεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 6 Οκτωβρίου 1918 πήρε την εξουσία στο Ζάγκρεμπ ένα Εθνικό Συμβούλιο Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Στις 29 Οκτωβρίου ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία από μία εθνική συγκέντρωση στη Λιουμπλιάνα και από το Κροατικό κοινοβούλιο, μετη διακήρυξη της ίδρυσης του νέου Κράτους Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. Την 1 Δεκεμβρίου 1918 το Κράτος αυτό συνενώθηκε μετη Σερβία, αποτελώντας μέρος του νέου Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, πουτο 1929 μετονομάστηκε σε Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας. Η Σλοβενία, όντας ηπιο εκβιομηχανισμένη και εξευρωπαϊσμένη, συγκρινόμενη με άλλα λιγότερο αναπτυγμένα τμήματα της Γιουγκοσλαβίας, έγινε το κύριο κέντρο της βιομηχανικής παραγωγής. Σε σύγκριση μετη Σερβία, για παράδειγμα, η βιομηχανική παραγωγή στη Σλοβενία ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερη και ήταν είκοσι δύο φορές μεγαλύτερη από ό,τιστη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Η περίοδος του μεσοπολέμου έφερε περαιτέρω εκβιομηχάνιση της Σλοβενίας, με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη τη δεκαετία του 1920, ακολουθούμενη από μία σχετικά επιτυχή οικονομική προσαρμογή στην οικονομική κρίση του 1929 και τηΜεγάλη Ύφεση.
Μετά από ένα δημοψήφισμα τον Οκτώβριο του 1920 η σλοβενόφωνη νότια Καρινθία προσαρτήθηκε στην Αυστρία. ΜετηΣυνθήκη του Τριανόνστο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας παραχωρήθηκε η κατοικούμενη από Σλοβένους περιοχή Πρεκμούργιε, πρώην τμήμα της Αυστροουγγαρίας. Οι Σλοβένοι, που ζούσαν σε εδάφη που υπήχθησαν στη διοίκηση των γειτονικών κρατών Ιταλίας, Αυστρίας και Ουγγαρίας, υπέστησαν πολιτικές βίαιης αφομοίωσης. Στην περίπτωση της Φασιστικής Ιταλίας υπέφεραν βίαιο Φασιστικό εξιταλισμό.
Φασιστικός εξιταλισμός των Σλοβένων των ακτών και αντίσταση (1920-1943)
Σε αντάλλαγμα γιατην προσχώρηση στις Συμμαχικές Δυνάμεις κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Βασίλειο της Ιταλίας, σύμφωνα μετη μυστική Συνθήκη του Λονδίνου (1915)καιτη μεταγενέστερη Συνθήκη του Ράπαλο (1920), παραχωρήθηκε η διοίκηση σε μεγάλο μέρος των σλοβενικών εδαφών. Αυτό περιελάμβανε το ένα τέταρτο του σλοβενικού εδάφους, με περιοχές εθνολογικά αποκλειστικά σλοβενικές. Ο πληθυσμός των επηρεαζόμενων περιοχών ήταν περίπου 327.000 από το συνολικό πληθυσμό του 1,3 εκατομμυρίου Σλοβένων και υποβλήθηκε σε αναγκαστικό εξιταλισμό. Η σλοβενική μειονότητα στην Ιταλία (1920-1947) στερήθηκε κάθε μειονοτική προστασία βάσει του διεθνούς ή εσωτερικού δικαίου. Συγκρούσεις μεταξύ αφενός των Ιταλικών αρχών καιτων Φασιστικών ταγμάτων και αφετέρου του τοπικού σλοβενικού πληθυσμού άρχισαν ήδη από το 1920 με αποκορύφωμα το κάψιμο του Ναρόντνι ντομ, του Σλοβενικού Εθνικού Κέντρου στηνΤεργέστη.
Μετά τη φασιστική επικράτηση στην Ιταλία το 1922 προωθήθηκε μια πολιτική βίαιου φασιστικού εξιταλισμού, καθώς οι νέοι κυβερνώντες επεδίωξαν να εξαλείψουν τη σλοβένικη μεσαία τάξη και διανόηση. Κατάργησαν την εκπαίδευση στα σλοβενικά το 1923 και μεταξύ 1926 και 1932 επέβαλαν τον εξιταλισμό των σλοβενικών ονομάτων και επιθέτων. Το 1927 η κυβέρνηση απαγόρευσε όλες τις σλοβενικές οργανώσεις και κάθε δημόσια χρήση της σλοβενικής. Η αστυνομία επετίθετο βίαια στους αντιπάλους του Φασιστικού καθεστώτος. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930 περίπου 70.000 Σλοβένοι είχαν εγκαταλείψει την περιοχή, κυρίως προς τη Γιουγκοσλαβία και χώρες της Νότιας Αμερικής. Όταν πια όλες οι σλοβένικες μειονοτικές οργανώσεις στην Ιταλία είχαν εξοντωθεί, το 1927 συγκροτήθηκε η στρατιωτική αντιφασιστική οργάνωση TIGR γιανα αντισταθεί στη φασιστική βία. Το αντιφασιστικό αντάρτικο κίνημα συνεχίστηκε και όλη τη δεκαετία του 1930.
ΟιΔυνάμεις του Άξονα εισέβαλαν στη Γιουγκοσλαβία στις 6 Απριλίου 1941. Ένα πραξικόπημα στη Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση είχε τερματίσει τη συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας στο Τριμερές Σύμφωνο και εξόργισε τονΑδόλφο Χίτλερ. Γρήγορα τo Γιουγκοσλαβικό έδαφος χωρίστηκε μεταξύ Γερμανικής, Ιταλικής και Ουγγρικής εξουσίας καιοιΝαζί προσάρτησαν την Κάτω Στυρία ως Untersteiermark στο «Μείζον Ράιχ». Περίπου 46.000 Σλοβένοι στην περιοχή του Τριγώνου Ραν (Μπρέζιτσε) εκτοπίσθηκαν βίαια στην ανατολική Γερμανία για ενδεχόμενο εκγερμανισμό ή καταναγκαστική εργασία, αρχίζοντας από τον Νοέμβριο του 1941.
Στις 27 Απριλίου 1941 οργανώθηκε στην Επαρχία της Λιουμπλιάνας το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο γιανα διεξάγει ένα απελευθερωτικό αγώνα, να συγκροτήσει τον σλοβένικο αντάρτικο στρατό καινα δημιουργήσει δομές ενός μελλοντικού κράτους στις απελευθερωμένες περιοχές. Η Επαρχία της Λιουμπλιάνας έζησε την εκτόπιση 25.000 ανθρώπων, που ισούνταν μετο 7,5% του συνολικού πληθυσμού. Η επιχείρηση, μία από πιο δραστικές στην Ευρώπη, γέμισε πολλά Ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως σεΡαμπ, Μονίγκο (Τρεβίζο), Ρενίτσι ντ'Ανγκιάρι, Κιεζανουόβα και αλλού.
Σλοβένοι μεταφέρθηκαν σε αρκετά στρατόπεδα στη Σαξονία, όπου αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε Γερμανικά αγροκτήματα ή εργοστάσια Γερμανικών βιομηχανιών από το 1941 έως το 1945. Οι καταναγκαστικά εργαζόμενοι δεν κρατούντο πάντα σε κανονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά πολλές φορές απλώς σε άδεια κτίρια όπου κοιμόντουσαν μέχρι ναβγουν από αυτά τα καταλύματα γιατη δουλειά της επόμενης μέρας. Προς το τέλος του πολέμου τα στρατόπεδα αυτά απελευθερώθηκαν από Αμερικανικά και Σοβιετικά στρατεύματα. Οι επαναπατρισθέντες πρόσφυγες επέστρεψαν στη Γιουγκοσλαβία γιαναβρουντα σπίτια τους κατεστραμμένα.
Αρκετοί Σλοβένοι συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις, μετην υποστηριζόμενη από τους Γερμανούς Σλοβενική Πολιτοφυλακή να έχει 21.000 μέλη στο μέγιστο της ισχύος της. Πάνω από 30.000 παρτιζάνοι πέθαναν πολεμώντας τις δυνάμεις του Άξονα και τους συνεργάτες τους. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πέθαναν περίπου το 8 τοις εκατό των Σλοβένων.
Το 1945 η Γιουγκοσλαβία απελευθερώθηκε και λίγο αργότερα έγινε ένα ονομαστικά ομοσπονδιακό Κομμουνιστικό κράτος. Η Σλοβενία, πουτο δικό της Κομμουνιστικό Κόμμα είχε ιδρυθεί το 1937, συμμετείχε στην ομοσπονδία ως σοσιαλιστική δημοκρατία. Μετά την αποχώρηση των δυνάμεων του Άξονα η συντριπτική πλειοψηφία του ιθαγενούς Γερμανικού πληθυσμού απελάθηκε ή διέφυγε στην Αυστρία καιτη Γερμανία.
Αριθμός υπόπτων από τον κατάλογο Ιταλών εγκληματιών πολέμου, των οποίων ηΓιουγκοσλαβία, ηΕλλάδακαιηΑιθιοπία ζητούσαν τηνέκδοση, δεν αντιμετώπισε ποτέ το αντίστοιχο της δίκης της Νυρεμβέργης κατά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί ηΒρετανική κυβέρνηση μετο ξεκίνημα τουΨυχρού Πολέμου είδε στο πρόσωπο τουΠιέτρο Μπαντόλιο, που ήταν επίσης στον κατάλογο, μια εγγύηση γιαμιααντικομμουνιστική μεταπολεμική Ιταλία. Οι επιζήσαντες δεν πήραν καμία αποζημίωση από το Ιταλικό κράτος μετά τον πόλεμο.
Μετά την επανίδρυση της Γιουγκοσλαβίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σλοβενία έγινε τμήμα της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Εγκαθιδρύθηκε σοσιαλιστικό κράτος αλλά λόγω του σχίσματος Τίτο-Στάλιν το 1948 οι οικονομικές και πολιτικές ελευθερίες ήταν ευρύτερες από ότι στο Ανατολικό Μπλοκ. Το 1947 η Ιταλία παραχώρησε το μεγαλύτερο μέρος των Ιουλιανών Συνόρων στη Γιουγκοσλαβία καιη Σλοβενία ανέκτησε τα σλοβενικά παράλια. Από τη δεκαετία του 1950 η Σλοβενία απολάμβανε σχετικά ευρεία αυτονομία.
Μεταξύ 1945 και 1948 έλαβε χώρα στη Σλοβενία και γενικά στη Γιουγκοσλαβία ένα κύμα πολιτικής καταστολής. Το 1947 όλες οι ιδιωτικές περιουσίες είχαν εθνικοποιηθεί. Μεταξύ 1949 και 1953 επιχειρήθηκε μια αναγκαστική κολεκτιβοποίηση. Μετά την αποτυχία της ακολουθήθηκε μία πολιτική σταδιακής φιλελευθεροποίησης. Άρχισε να εφαρμόζεται μια νέα οικονομική πολιτική, γνωστική ως εργατική αυτοδιαχείριση, υπό την καθοδήγηση και εποπτεία του Σλοβένου Έντβαρντ Καρντέλι, τον κύριο θεωρητικό του γιουγκοσλαβικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1956 οΓιόσιπ Μπροζ Τίτο, μαζί με άλλους ηγέτες, ίδρυσε τοΚίνημα των Αδεσμεύτων.
Η οικονομία της Σλοβενίας αναπτύχθηκε γρήγορα, ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1950, όταν η χώρα εκβιομηχανιζόταν έντονα. Παρά την περιοριστική οικονομική και κοινωνική νομοθεσία μέσα στη Γιουγκοσλαβία, η Σλοβενία κατάφερε να διατηρεί υψηλό επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης με ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, εργατική πειθαρχία και οργάνωση. Μετά τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις καιτην περαιτέρω οικονομική αποκέντρωση στη Γιουγκοσλαβία το 1965 και 1966, η Σλοβενία προσέγγιζε οικονομία της αγοράς. Το κατά κεφαλή εγχώριο προϊόν της ήταν 2,5 φορές το μέσο της χώρας, πράγμα που ενίσχυε την εθνική αυτοπεποίθηση μεταξύ των Σλοβένων. Μετά τον θάνατο του Τίτο το 1980 η οικονομική και πολιτική κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία έγινε πολύ τεταμένη. Πολιτικές διαφορές γύρω από οικονομικά μέτρα εκφράζονταν στο δημόσιο αίσθημα, καθώς πολλοί Σλοβένοι αισθάνονταν ότι υφίσταντο οικονομική εκμετάλλευση, αναγκασμένοι να στηρίζουν μια δαπανηρή και αναποτελεσματική ομοσπονδιακή διοίκηση.
Το 1987 μια ομάδα διανοουμένων ζήτησε τη Σλοβενική ανεξαρτησία στην 57η έκδοση του περιοδικού Nova revija, γεγονός που πυροδότησε τα αιτήματα για εκδημοκρατισμό και αύξηση της Σλοβένικης ανεξαρτησίας. Ένα μαζικό δημοκρατικό κίνημα, συντονιζόμενο από την Επιτροπή Υπεράσπισης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, πίεσε τους Κομμουνιστές στην κατεύθυνση δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.
Τον Σεπτέμβριο του 1989 ψηφίστηκαν πολλές συνταγματικές τροποποιήσεις γιανα εισαχθεί στη Σλοβενία ηκοινοβουλευτική δημοκρατία. Τον ίδιο χρόνο η Action North συνένωσε τόσο το αντιπολιτευτικό όσο καιτο εκδημοκρατισμένο κομμουνιστικό κίνημα στη Σλοβενία ως η πρώτη αμυντική δράση έναντι των επιθέσεων από τους υποστηρικτές τουΜιλόσεβιτς, οδηγώντας στη Σλοβενική ανεξαρτησία. Στις 7 Μαρτίου η Σλοβενική Συνέλευση άλλαξε το επίσημο όνομα της χώρας σε «Δημοκρατία της Σλοβενίας». Τον Απρίλιο του 1990 έλαβαν χώρα στη Σλοβενία οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές και νικητής αναδείχθηκε το ενωμένο αντιπολιτευτικό κίνημα DEMOS υπό τον Γιόζε Πούτσνικ. Αυτά τα επαναστατικά γεγονότα στη Σλοβενία προηγήθηκαν σχεδόν κατά ένα χρόνο των Επαναστάσεων του 1989 στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα από τους διεθνείς αναλυτές. Στις 23 Δεκεμβρίου 1990 πάνω από 88% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης Σλοβενίας. Στις 25 Ιουνίου 1991 η Σλοβενία έγινε ανεξάρτητη μετην ψήφιση των απαιτούμενων νομικών διατάξεων. Στις 27 Ιουνίου, νωρίς το πρωί, ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός απέστειλε τις δυνάμεις τουγιανα αποτρέψει περαιτέρω μέτρα γιατην εγκαθίδρυση του νέου κράτους, γεγονός που οδήγησε στον Πόλεμο των Δέκα Ημερών. Στις 7 Ιουλίου υπογράφηκε η Συμφωνία του Μπριούνι, για ανακωχή και τρίμηνη αναστολή της εφαρμογής της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας. Στο τέλος του μήνα εγκατέλειψαν τη Σλοβενία οι τελευταίοι στρατιώτες του Γιουγκοσλαβικού Στρατού.
Τον Δεκέμβριο του 1991 υιοθετήθηκε ένα νέο σύνταγμα, ακολουθούμενο το 1992 από νόμους γιατην αποεθνικοποίηση και ιδιωτικοποίηση. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγνώρισαν τη Σλοβενία ως ανεξάρτητο κράτος στις 15 Ιανουαρίου 1992 και ταΗνωμένα Έθνητη δέχθηκαν ως μέλος τους στις 22 Μαΐου 1992.
Η Σλοβενία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1 Μαΐου 2004. Η Σλοβενία έχει έναν Επίτροπο στηνΕυρωπαϊκή Επιτροπήκαι επτά Σλοβένοι βουλευτές εξελέγησαν στοΕυρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις εκλογές στις 13 Ιουνίου 2004. Το 2004 η Σλοβενία εντάχθηκε επίσης στοΝΑΤΟ. Η Σλοβενία στη συνέχεια κατάφερε να εκπληρώσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ και εντάχθηκε στηνΕυρωζώνη (η πρώτη χώρα σε μετάβαση πουτο έκανε) την 1 Ιανουαρίου 2007. Ήταν η πρώτη πρώην Κομμουνιστική χώρα που είχε τηνΠροεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατο πρώτο εξάμηνο του 2008. Στις 21 Ιουλίου 2010 έγινε μέλος τουΟργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2009 η χώρα συμφώνησε μετηνΚροατίανα αρθούν τα εμπόδια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις του Ζάγκρεμπ καιοι δύο χώρες θα συνεχίσουν τις διαβουλεύσεις γιατην επίλυση των συνοριακών διαφορών με βάση πρόταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.[6]Η συμφωνία επιτεύχθηκε σε συνάντηση των πρωθυπουργών των δύο κρατών, στηΛιουμπλιάνα.
Η κυβέρνηση της πρωθυπουργού Αλένκα Μπράτουσεκ έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης με 50 υπέρ και 31 κατά στις 15 Νοεμβρίου 2013.[7]Το 2014 νέος πρωθυπουργός έγινε οΜίρο Τσεράρ.
Σλοβενική απογοήτευση από τις κοινωνικοοικονομικές ελίτ
Η απογοήτευση από τις εγχώριες κοινωνικοοικονομικές ελίτ σε δημοτικό και κρατικό επίπεδο εκφράστηκε στις σλοβενικές διαδηλώσεις το 2012-2013 σε ευρύτερη κλίμακα από ότι στις μικρότερες διαδηλώσεις στις 15 Οκτωβρίου 2011 η σλοβενική απογοήτευση από τις ελίτ καιτα οικονομικά όργανα σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Σχετικά μετην ανταπόκριση των πολιτικών ηγετών σε αιτιάσεις της επίσημης Επιτροπής Πρόληψης της Διαφθοράς στη Δημοκρατία της Σλοβενίας, νομικοί εμπειρογνώμονες εξέφρασαν την ανάγκη αλλαγών στο σύστημα γιατον περιορισμό της πολιτικής αυθαιρεσίας.
Ο πληθυσμός της Σλοβενίας είναι 2.123.949 κάτοικοι,[1] σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση γιατο 2024. Η μεγαλύτερη πόλη της είναι ηΛιουμπλιάναμε 287.076 κατοίκους (2023). Ακολουθούν τοΜάριμπορμε 96.209, τοΚραν (Kranj) με 37.944, τοΤσέλιε (Celje) με 37.188, τοΚόπερ (Koper, ελλ. Καποδίστριας, ιταλ. Capodistria) με 26.100, τοΒελένιε (Velenje) με 25.235, τοΝόβο Μέστο (Novo Mesto) με 24.234, τοΠτούι (Ptuj) με
17.984 κατοίκους (2023).[8]
Η Σλοβενία είναι το πλουσιότερο κράτος της πρώην ανατολικής Ευρώπης, με 89,6% του μέσου ΑΕΠ της ΕΕτων 28. Λόγω της γεωγραφικής και πολιτισμικής εγγύτητας μετη Δυτική Ευρώπη και ειδικά τηνΑυστρία, η σύντομη σύγκλιση της Σλοβενίας μετην ανεπτυγμένη Δύση θεωρείται βέβαιη. Από την1 Ιανουαρίου2007η Σλοβενία είναι μέλος της Ευρωζώνης.
Η Κεντροευρωπαϊκή χώρα της Σλοβενίας προσφέρει στους τουρίστες μια μεγάλη ποικιλία τοπίων σε μικρή έκταση. Αλπικό στα βορειοδυτικά, Μεσογειακόστα νοτιοδυτικά, Παννονιακόστα βορειοανατολικά και Δειναρικό στα νοτιοανατολικά. Αυτά αντιστοιχούν χονδρικά στις παραδοσιακές περιοχές της Σλοβενίας, με βάση τις πρώην τέσσερις χώρες του στέμματος τωνΑψβούργων (Καρνιόλη, Καρινθία, Στυρία καιτα Παράλια). Κάθε μία διαθέτει τις δικές της φυσικές, γεωγραφικές, αρχιτεκτονικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες.
Η πρωτεύουσα της χώρας Λιουμπλιάνα έχει πολλά σημαντικά κτίρια ΜπαρόκκαιΑρ Νουβό, με αρκετά σημαντικά έργα του γηγενούς αρχιτέκτονα Γιόζε Πλέτσνικ. Άλλα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τις ιουλιανές Άλπεις μετη γραφική Λίμνη Μπλεντκαιτην Κοιλάδα του Σότσα, καθώς καιτην ψηλότερη κορυφή της χώρας, το Όρος Τρίγκλαβ. Ίσως ακόμη διασημότερο είναι τοκαρστ της Σλοβενίας, που πήρε το όνομά του από το Οροπέδιο Καρστστα σλοβένικα παράλια. Πάνω από 28 εκατομμύρια επισκέπτες έχουν επισκεφθεί το Σπήλαιο Ποστόινα, ενώ 15 λεπτά μετο αυτοκίνητο από εκεί είναι τα Σπήλαια Σκότσιαν, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αρκετά άλλα σπήλαια είναι ανοιχτά στο κοινό, όπως το Σπήλαιο Βιλένιτσα.
Παρακάτω στην ίδια κατεύθυνση είναι η Αδριατική ακτή, όπου το σημαντικότερο ιστορικό μνημείο είναι η Βενετική Γοτθική Μεσογειακή πόλη του Πιράν. Η γειτονική πόλη του Πορτορόζ είναι δημοφιλές σύγχρονο τουριστικό θέρετρο, προσφέροντας διασκέδαση με τυχερά παιχνίδια. Το πρώην χωριό ψαράδων της Ιζολα έχει επίσης μεταμορφωθεί σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Πολλοί τουρίστες εκτιμούν επίσης το παλιό Μεσαιωνικό κέντρο του λιμανιού Κόπερ, που είναι πάντως λιγότερο δημοφιλές μεταξύ των τουριστών από τις άλλες δύο σλοβενικές παραλιακές πόλεις.
Η Στυρία είναι γνωστή γιατο λευκό κρασί της, ιδιαίτερα το Λιούτομερ Ρίσλίγκ, το χιονοδρομικό κέντρο Ποχόριε, καλοκαιρινά πολιτιστικά φεστιβάλ στοΜάριμπορκαιτο σπορέλαιο κολοκύθας. Είναι επίσης γνωστή ως περιοχή καλλιέργειας λυκίσκου, παράγοντας το Styrian Goldings, ποικιλία του Αγγλικού αρώματος λυκίσκου Fuggles.
Η βορειοανατολική περιοχή Πρεκμούριε είναι γνωστή γιατην ξεχωριστή κουζίνα της. Από τα παραδοσιακά πιάτα το γνωστότερο είναι χοιρινό στην κατσαρόλα με γογγύλια και κεχρί ονόματι μπούιτα ρέπα (σλοβενικά: bujta repa) και ένα γλυκό με στρώσεις ονόματι πρεκμούρσκα γκιμπάνιτσα (σλοβενικά: prekmurska gibanica). Mία σημαντική λουτρόπολη στην περιοχή είναι το Μοράβσκε Τόπλιτσε, που προσελκύει πολλούς Γερμανούς, αυστριακούς, Ιταλούς και Ρώσους επισκέπτες.
Ο αγροτουρισμός είναι σημαντικός σε όλη τη χώρα και ιδιαίτερα αναπτυγμένος στην περιοχή Κρας, σε τμήματα της Εσωτερικής και της Κάτω Καρνιόλης και της βόρειας Ίστριας καιστην περιοχή γύρω από το Πόντσετρτεκ καιτο Κόζιε στην ανατολική Στυρία. Η ιππασία, η ποδηλασία, καιη πεζοπορία-ορειβασία είναι από τις σημαντικότερες τουριστικές δραστηριότητες στις περιοχές αυτές.
Το Εθνικό Πάρκο Τρίγκλαβ (σλοβένικα: Triglavski narodni park) στη Σλοβενία πήρε το όνομά του από το όρος Τρίγκλαβ, εθνικό σύμβολο της χώρας. Το Τρίγκλαβ βρίσκεται στο μέσον σχεδόν του εθνικού πάρκου. Από αυτό απλώνονται ακτινωτά οι κοιλάδες, εφοδιάζοντας με νερό δύο μεγάλα ποτάμια συστήματα, που έχουν τις πηγές τους στις Ιουλιανές Άλπεις, του Σότσα καιτου Σάβα. που κυλούν προς την Αδριατική καιτη Μαύρη Θάλασσα αντίστοιχα.
Η οροσειρά Καραβάνκε καιοι Άλπεις Κάμνικ είναι επίσης σημαντικοί τουριστικοί προορισμοί, όπως καιτα βουνά Ποχόριε. Σε αντίθεση όμως με τις Ιουλιανές Άλπεις οι περιοχές αυτές φαίνεται να προσελκύουν κυρίως επισκέπτες Σλοβένους και από τις γειτονικές περιοχές της Αυστρίας και παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άγνωστες σε τουρίστες από άλλες χώρες. Τη μεγαλύτερη εξαίρεση αποτελεί η Κοιλάδα Λόγκαρ, που έχει διαφημιστεί έντονα από τη δεκαετία του 1980.
Η Σλοβενία έχει αρκετές μικρότερες Μεσαιωνικές πόλεις, που λειτουργούν ως σημαντικά τουριστικά αξιοθέατα. Ανάμεσά τους διασημότερες είναι το Πτούι, η Σκόφια Λόκα καιτο Πίραν. Σημαντικός τουριστικός προορισμός έχουν γίνει επίσης οχυρωμένα χωριά στη δυτική Σλοβενία (Στάνιελ, Βιπάβσκι Κριζ, Σμάρτνο), ιδιαίτερα χάρη στις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται στο γραφικό τους περιβάλλον.
Το πολίτευμα του κράτους είναι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Κατ' εξαίρεση μπορούν να ψηφίσουν καιτα άτομα ηλικίας 16 και 17 ετών, αν εργάζονται.[10]
↑ 1,01,11,2«Population». Statistical Office of the Republic of Slovenia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2024.
↑Livet, Georges· Mousnier, Roland (1990). Γενική ιστορία της Ευρώπης (στα Γαλλικά). Α´. Ε. Λούβρου, Γ. Ξενάριος (μετάφραση). Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση. σελ. 49.
↑Γιάννα Κατσόβσκα Μαλιγκούδη, «Σλοβένοι, Σλοβενία», στο: Οι Σλάβοι των Βαλκανίων. Εισαγωγή στην ιστορία καιτον πολιτισμό τους, εκδ.Gutenberg, Αθήνα, 2004, σελ.28-29
↑AΠE-MΠEΑρχειοθετήθηκε 2011-09-27 στοWayback Machine. Η Σλοβενία θα άρει τα εμπόδια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Κροατίας μετηνΕ.Ε. μετά από συμφωνία των πρωθυπουργών των δύο χωρών, 11 Σεπτεμβρίου 2009.
Γιάννα Κατσόβσκα-Μαλιγκούδη,«Σλοβένοι, Σλοβενία», στο: Οι Σλάβοι των Βαλκανίων. Εισαγωγή στην ιστορία καιτον πολιτισμό τους, εκδ.Gutenberg, Αθήνα, 2004, σελ.27-53
Μαρία Νυσταζοπούλου Πελεκίδου, Οι Βαλκανικοί λαοί κατά τους μέσους χρόνους, εκδ. Βάνιας, Θεσ/νίκη, 1992
1. Διηπειρωτικές χώρες με επικράτεια στην Ευρώπη καιστην Ασία. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Κράτη που περιλαμβάνουν υπερπόντια εδάφη καισε άλλες ηπείρους μετην μητροπολιτική περιοχή να βρίσκεται στην Ευρώπη.
0,918[3] (23
.svg)
