Τουδρίδιο του πολωνίου[1] είναι ηχημική ένωσηπου αποτελείται από υδρογόνοκαιπολώνιο, μεχημικό τύποPoH2. Το καθαρό υδρίδιο του πολωνίου, στις συνηθισμένες συνθήκες, δηλαδή σεθερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι ένα υγρό. Είναι πολύ ασταθές και έχει τη τάση να αυτοδιασπάται σε στοιχειακό πολώνιο και υδρογόνο. Ακόμη, όπως όλες οι ενώσεις του πολωνίου, είναι πολύ ραδιενεργό. Είναι μιαπτητικήκαι πολύ ασταθής ένωση από την οποία μπορούν να παραχθούν πολλά πολωνίδια[2][3].
Το υδρίδιο του πολωνίου δεν μπορεί να παραχθεί με απευθείας αντίδραση των στοιχείων πουτο αποτελούν και θέρμανση. Επίσης, μια άλλη αποτυχημένη παραγωγική διεργασία αποτελεί η αντίδραση τετραχλωριούχου πολωνίου (PoCl4) καιλιθιοαργιλιοτετραϋδρίδιου (LiAlH4), από την οποία παράγεται στοιχειακό πολώνιο και όχι υδρίδιο του πολωνίου, όπως αναμενόταν. Αλλά καιη αντίδραση υδροχλωρίου (HCl) μεπολωνιούχο μαγνήσιο (MgPo) επίσης δεν δίνει υδρίδιο του πολωνίου. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως αιτία της αδυναμίας παραγωγής του υδριδίου του πολωνίου με τις παραπάνω μεθόδους, όπως αναμενόταν, είναι ότι πράγματι παράγεται ποσότητα του υδριδίου, που όμως αυτοδιασπάται ή ραδιολύεται[4] αμέσως[5].
Ιχνοποσότητες υδρίδιου του πολωνίου μπορούν να παραχθούν με αντδραση υδροχλωρικού οξέος σε φύλλο μαγνησίου επικαλυμμένου με πολώνιο. Επιπλέον, ηδιάχυση ιχνοποσοτήτων πολωνίου διαμέσου κορεσμένου μεπροσροφημένο υδρογόνο (δείτε καιτα αναφερόμενα γιατην ένωση υδρίδιο του παλλαδίου) παλλαδίου ή λευκοχρύσου μπορεί να οδηγήσει στο σχηματισμό καιστην απομόνωση υδρίδιου του πολωνίου[5].
Πειράματα που έχουν γίνει σε κλίμακα ιχνοποσοτήτων έδειξαν ότι η αντίδραση μεταξύ μεταλλικού πολωνίου και «υδρογόνου εντω γενάσθαι» (δηλαδή νεοπαραγόμενου υδρογόνου) μπορεί επίσης να δώσει υδρίδιο του πολωνίου[5].
Το υδρίδιο του πολωνίου είναι μια χημική ένωση πιοομοιοπολική από τα περισσότερα υδριδια των μετάλλων, επειδή το πολώνιο είναι σχεδόν μεταλλοειδέςκαι έχει κάποιες ιδιότητες αμετάλλων. Αποτελεί ένα ενδιάμεσο μεταξύ ενός υδραλογόνου, όπως τουδροχλώριο (HCl), και ενός πιο καθαρόαιμου υδριδίου μετάλλου, όπως τοκασσιτεράνιο (SnH4).
Θα έπρεπε να έχει ιδιότητες παρόμοιες μ' αυτές τουυδροσελήνιου, τουυδροτελλούριουκαιτων υδρίδιων των άλλων στοιχείων που βρίσκονται γύρω από το πολώνιο στονπεριοδικό πίνακα. Είναι πολύ ασταθές σε θερμοκρασία δωματίου (20 °C) και πρέπει να αποθηκεύεται σε θερμοκρασίες κατάψυξης, γιανα παρεμποδιστεί η διάσπασή τουσε στοιχειακό πολώνιο και υδρογόνο. Ηθερμότητα διάσπασηςπου εκλύεται από τη διάσπαση του πολωνίου ανέρχεται σε πάνω από 100 kJ/mol, θερμότηταπου είναι η υψηλότερη ανάλογη ανάμεσα σε όλα ταυδροχαλκογόνα.
Έχει προβλεφθεί θεωρητικά ότι το πολώνιο μπορεί να σχηματίζει δυο τύπους αλάτων, τα «πολωνίδια», που περιέχουν ανιόντα Po2-, και τις «πολωνόλες», που περιέχουν την ομάδα -PoH, ονομασμένες κατά τα ανάλογα των αντίστοιχων ενώσεων των στοιχείων της ίδιας ομάδας του περιοδικού πίνακα, δηλαδή κατά αναλογία με τις θειόλες (-SH), τις σεληνόλες (-SeH) και τις τελλουρόλες (-TeH). Παρ' όλα αυτά στην πράξη δεν είναι γνωστή καμμιά ένωση πουνα αντιστοιχεί στις θεωρητικά προβλεπόμενες πολωνόλες. Ενώ, ένα παράδειγμα πολωνιδίου είναι οπολωνιούχος μόλυβδος (PbPo), που υπάρχει στη φύση, όπου ομόλυβδος προέρχεται από τηραδιενεργό α διάσπαση πολωνίου[6].
Το υδρίδιο του πολωνίου είναι δύσχρηστο, εξαιτίας της υψηλής ραδιενεργότηταςτου πολώνιου, που περιέχει. Γενικά, όλες οι ενώσεις του πολωνίου παράγονται γι' αυτόν το λόγο σε πολύ αραιά διαλύματα ιχνοποσοτήτων τους. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ναμην είναι ακόμη καλά μελετημένες[5]. Το διάλυμα υδριδίου του πολωνίου σε νερό, δηλαδή το «υδροπολωνικό οξύ», θα έπρεπε θεωρητικά να είναι όξινο, όμως το αντίστοιχο πείραμα επιβεβαίωσης της θεωρίας αυτής είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας της αστάθειας του υδριδίου του πολωνίου και της έντονης ραδιενέργειας του πολωνίου (δείτε καιτην αντίστοιχη περιγραφή τουυδροαστάτιου).
↑Holleman, A. F.; Wiberg, E. (2001), Inorganic Chemistry, San Diego: Academic Press, p. 594, ISBN 0-12-352651-5
↑Δηλαδή διασπάται μετά από ραδιενεργή διάσπαση του πολωνίου σε άλλο χημικό στοιχείο.
↑ 5,05,15,25,3Bagnall, K. W. (1962). "The Chemistry of Polonium". Advances in Inorganic Chemistry and Radiochemistry. New York: Academic Press. pp. 197–230. ISBN 9780120236046. Retrieved June 7, 2012.
↑Weigel, F. (1959). "Chemie des Poloniums". Angewandte Chemie 71: 289–316. doi:10.1002/ange.19590710902.
