Η Ναμίμπια είναι η ξηρότερη χώρα στηνΥποσαχάρια Αφρική.[5] Έχει κατοικηθεί από τις φυλές Σαν, Νταμάρα και Νάμα. Γύρω στον 14ο αιώνα, στη χώρα έφτασαν οιΜπαντού ως αποτέλεσμα της εξάπλωσης των Μπαντού. Από τότε, οι ομάδες Μπαντού, μια από τις οποίες είναι γνωστή ως Οβάμπο, κυριαρχούν στον πληθυσμό της χώρας από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Στον ύστερο 20ό αιώνα, εξεγέρσεις και απαιτήσεις για πολιτική εκπροσώπηση από Αφρικανούς πολιτικούς ακτιβιστές είχαν ως αποτέλεσμα την ανάληψη άμεσης ευθύνης από τονΟΗΕτο 1966, αλλά η Νότια Αφρική διατήρησε ντε φάκτο τον έλεγχο της περιοχής. Το 1973 οΟΗΕ αναγνώρισε τονΟργανισμό Λαών της Νοτιοδυτικής Αφρικής ως επίσημο εκπρόσωπο του λαού της Ναμίμπιας. Στο κόμμα κυριαρχούσαν οι Οβάμπο, κύρια εθνική ομάδα της περιοχής. Μετά από συνεχιζόμενο ανταρτοπόλεμο, η Νότια Αφρική εγκατέστησε εσωτερική διακυβέρνηση στη Ναμίμπια το 1985.
Το όνομα της χώρας προέρχεται από τηνΈρημο Ναμίμπ, η οποία θεωρείται ως η ξηρότερη έρημος στον κόσμο.[6]Το όνομα Ναμίμπ, προέρχεται από τηγλώσσα Νάμακαι σημαίνει "τεράστιο μέρος". Πριντην ανεξαρτησία της το 1990, η περιοχή ήταν γνωστή ως Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Deutsch-Südwestafrika), ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε Νοτιοδυτική Αφρική, αντανακλώντας την αποικιακή κατοχή από τους Γερμανούς και Νοτιοαφρικανούς (τεχνικά εξ ονόματος του Βρετανικού στέμματος, αντανακλώντας το καθεστώς ντομίνιον της Νότιας Αφρικής εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας).
Οι ξηρές γαίες της Ναμίμπια έχουν κατοικηθεί από τους Σαν, Νταμάρα και Νάμα. Γύρω στον 14ο αιώνα, οι μετανάστες Μπαντού άρχισαν να καταφθάνουν κατά τη διάρκεια της εξάπλωσης τωνΜπαντού από τηνκεντρική Αφρική.[7]
Από τα τέλη του 18ου αιώνα, Όορλαμ από τηνΑποικία του Ακρωτηρίου πέρασαν τον ποταμό Οράγγηκαι μετακινήθηκαν στη σημερινή νότια Ναμίμπια.[8]Οι σχέσεις τους με τους νομαδικούς Νάμα ήταν κυρίως ειρηνικές. Δέχονταν τους ιεραποστόλους συνοδεύοντας τους Όορλαμ πολύ καλά,[9] δίνοντάς τους το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν πηγάδια και άλλες υποδομές έναντι ετήσιας αμοιβής.[10] Όσο προχωρούσαν βορειότερα, ωστόσο, οι Όορλαμ συγκρούστηκαν με τους ΧερέροστηΒίντχουκ, τους Γκομπάμπι, και τους Οκαχάντζα, που αντιστάθηκαν στην καταπάτησή τους. Οπόλεμος Νάμα-Χερέρο ξέσπασε το 1880 και η κατάσταση εκτονώθηκε μόνο όταν ηΓερμανική Αυτοκρατορία απέστειλε δυνάμεις στα αμφισβητούμενα μέρη και θεμελίωσε τοστάτους κουό μεταξύ των Νάμα, Όορλαμ και Χερέρο.[11]
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν και εξερεύνησαν την περιοχή ήταν οι Πορτογάλοι περιηγητές Ντιόγκο Κάοτο 1485 και οΒαρθολομαίος Ντιάζτο 1486, αλλά το Πορτογαλικό στέμμα δεν προσπάθησε να διεκδικήσει τη περιοχή. Όπως καιτο μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής Υποσαχάριας Αφρικής, το εσωτερικό της Ναμίμπια δεν εξερευνήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα. Εκείνη την εποχή οι έποικοι και έμποροι ήταν κυρίως ΓερμανοίκαιΣουηδοί. Οιταξιδιώτες του Ντόρσλαντ πέρασαν από την περιοχή στη διαδρομή τους από τοΤράνσβααλ προς τηνΑνγκόλα. Μερικοί από αυτούς μετακόμισαν στη Ναμίμπια καιδεν συνέχισαν το ταξίδι τους.
Η Ναμίμπια έγινε γερμανική αποικία το 1884 υπό τονΌττο φον Μπίσμαρκγιανα αποτρέψει την αντιληπτή βρετανική καταπάτηση και ήταν γνωστή ως Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Deutsch-Südwestafrika).[12]Η επιτροπή Πάλγκρεϊβ από τον Βρετανό κυβερνήτη στο Κέιπ Τάουν καθόρισε ότι μόνο το φυσικό λιμάνι βαθέων υδάτων τουκόλπου Ουάλβις άξιζε να καταληφθεί και έτσι το προσάρτησε στην επαρχία του Ακρωτηρίου της βρετανικής Νότιας Αφρικής.
Από το 1904 έως το 1907, οι Χερέρο καιοι Νάμα πήραν τα όπλα ενάντια στη βάναυση γερμανική αποικιοκρατία. Σεμια υπολογισμένη τιμωρητική ενέργεια από τους Γερμανούς κατακτητές, κυβερνητικοί αξιωματούχοι διέταξαν την εξαφάνιση των ιθαγενών που έγινε γνωστή ως ηΓενοκτονία των Χερέρο καιτων Νάμα. Σε αυτό που ονομάζεται «πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα»,[13]οι Γερμανοί σκότωσαν συστηματικά 10.000 Νάμα (τον μισό πληθυσμό) και περίπου 65.000 Χερέρο (περίπου το 80% του πληθυσμού).[14][15]Οι επιζώντες, όταν τελικά απελευθερώθηκαν από την κράτηση, υποβλήθηκαν σεμια πολιτική εκκένωσης, απέλασης, καταναγκαστικής εργασίας, φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων σε ένα σύστημα που από πολλές απόψεις προέβλεπε τοαπαρτχάιντπου καθιέρωσε η Νότια Αφρική το 1948.
Οι περισσότεροι Αφρικανοί περιορίζονταν στα λεγόμενα αυτόχθονα εδάφη, τα οποία υπό την κυριαρχία της Νότιας Αφρικής μετά το 1949 μετατράπηκαν σε «πατρίδες» (Bantustans). Ορισμένοι ιστορικοί έχουν υποθέσει ότι η γερμανική γενοκτονία στη Ναμίμπια ήταν πρότυπο για τους ΝαζίστοΟλοκαύτωμα.[16]Η μνήμη της γενοκτονίας παραμένει σχετική μετην εθνική ταυτότητα στην ανεξάρτητη Ναμίμπια και τις σχέσεις μετη Γερμανία.[17]Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε επίσημα συγγνώμη γιατη γενοκτονία της Ναμίμπια το 2004.[18]
Κατά τη διάρκεια τουΑ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα νοτιοαφρικανικά στρατεύματα υπό τον στρατηγό Λούι Μπότακατέλαβαν την περιοχήκαι καθαίρεσαν τη γερμανική αποικιακή διοίκηση. Το τέλος του πολέμου καιηΣυνθήκη των Βερσαλλιών είχαν ως αποτέλεσμα η Νοτιοδυτική Αφρική να παραμείνει στην κατοχή της Νότιας Αφρικής, αρχικά ως εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, μέχρι το 1990.[19]Το σύστημα εντολών διαμορφώθηκε ως συμβιβασμός μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν μια συμμαχική προσάρτηση πρώην γερμανικών και οθωμανικών εδαφών καιμια πρόταση που υποβλήθηκε από εκείνους που ήθελαν νατα παραχωρήσουν σεμια διεθνή κηδεμονία μέχρι να μπορέσουν να αυτοκυβερνηθούν.[19]Η εντολή επέτρεψε στη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση να διοικεί τη Νοτιοδυτική Αφρική έως ότου οι κάτοικοι αυτής της περιοχής προετοιμαστούν για πολιτική αυτοδιάθεση.[20]Η Νότια Αφρική ερμήνευσε την εντολή ως συγκαλυμμένη προσάρτηση καιδεν έκανε καμία προσπάθεια να προετοιμάσει τη Νοτιοδυτική Αφρική για μελλοντική αυτονομία.[20]
Ως αποτέλεσμα της Διάσκεψης γιατον Διεθνή Οργανισμότο 1945, η Κοινωνία των Εθνών αντικαταστάθηκε επίσημα από ταΗνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) καιοι πρώην εντολές της Κοινωνίας από ένα σύστημα κηδεμονίας. Το άρθρο 77 τουΚαταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών όριζε ότι η κηδεμονία των Ηνωμένων Εθνών «θα ισχύει...σε εδάφη που βρίσκονται τώρα υπό εντολή». Επιπλέον, θα ήταν "θέμα μεταγενέστερης συμφωνίας ως προς το ποιες περιοχές στις προαναφερθείσες περιοχές θα υπαχθούν στο σύστημα κηδεμονίας και υπό ποιους όρους".[21]ΟΟΗΕ ζήτησε να παραδοθούν όλες οι πρώην εντολές της Κοινωνίας των Εθνών στοΣυμβούλιο Κηδεμονίαςτου μέχρι την ανεξαρτησίας τους.[21]Η Νότια Αφρική αρνήθηκε νατο πράξει καιαντ' αυτού ζήτησε άδεια από τονΟΗΕγιατην επίσημη προσάρτηση της Νοτιοδυτικής Αφρικής, γιατην οποία δέχθηκε σημαντική κριτική.[21] Όταν η Γενική Συνέλευση τουΟΗΕ απέρριψε αυτή την πρόταση, η Νότια Αφρική απέρριψε τη γνώμη της και άρχισε να εδραιώνει τον έλεγχο της στην περιοχή.[21]Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καιτο Συμβούλιο Ασφαλείας απάντησαν παραπέμποντας το θέμα στοΔιεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ), το οποίο διεξήγαγε μια σειρά συζητήσεων σχετικά μετη νομιμότητα της νοτιοαφρικανικής κυριαρχίας μεταξύ 1949 και 1966.[22]
Η Νότια Αφρική άρχισε να επιβάλλει τοαπαρτχάιντ, το κωδικοποιημένο της σύστημα φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων, στη Νοτιοδυτική Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του 1940.[23]Οι μαύροι της Νοτιοδυτικής Αφρικής υπόκεινται σε ψήφιση νόμων, απαγόρευση κυκλοφορίας και πλήθος οικιστικών κανονισμών που περιόριζαν την κίνησή τους.[23]Το νέο σύστημα επικεντρώθηκε στη νότια περιοχή της περιοχής που γειτνιάζει μετη Νότια Αφρική, γνωστή ως «Αστυνομική Ζώνη», όπου βρίσκονταν οι περισσότεροι από τους σημαντικότερους οικισμούς καιη εμπορική οικονομική δραστηριότητα.[24] Εκτός της Αστυνομικής Ζώνης, οι αυτόχθονες πληθυσμοί περιορίζονταν σε θεωρητικά αυτοδιοικούμενες φυλετικές πατρίδες.[24]
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η επιταχυνόμενη Αποαποικιοποίηση της Αφρικήςκαιη αυξανόμενη πίεση στις εναπομείνασες αποικιακές δυνάμεις γιανα παραχωρήσουν στις αποικίες τους αυτοδιάθεση οδήγησαν στον σχηματισμό νεοφυών εθνικιστικών κομμάτων στη Νοτιοδυτική Αφρική.[25] Κινήματα όπως η Εθνική Ένωση Νοτιοδυτικής Αφρικής (SWANU) καιη Λαϊκή Οργάνωση Νοτιοδυτικής Αφρικής (SWAPO) υποστήριξαν τον επίσημο τερματισμό της εντολής της Νότιας Αφρικής καιτην ανεξαρτησία της περιοχής.[25]Το 1966, μετά την αμφιλεγόμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου ότι δεν είχε νομική υπόσταση να εξετάσει το ζήτημα της νοτιοαφρικανικής κυριαρχίας, η SWAPO ξεκίνησε ένοπλη εξέγερση που κλιμακώθηκε ως μέρος μιας ευρύτερης περιφερειακής σύγκρουσης γνωστής ως Νοτιοαφρικανικός Πόλεμος των Συνόρων.[26]
Καθώς η εξέγερση του SWAPO εντάθηκε, η θέση της Νότιας Αφρικής για προσάρτηση της Νοτιοδυτικής Αφρικής στη διεθνή κοινότητα συνέχισε να αποδυναμώνεται.[27]ΟΟΗΕ δήλωσε ότι η Νότια Αφρική είχε αποτύχει στις υποχρεώσεις της να διασφαλίσει την ηθική και υλική ευημερία των αυτόχθονων κατοίκων της Νοτιοδυτικής Αφρικής και, ως εκ τούτου, είχε αποκηρύξει τη δική της εντολή.[28] Στις 12 Ιουνίου 1968, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα μετο οποίο διακήρυξε ότι, σύμφωνα με τις επιθυμίες του λαού της, η Νοτιοδυτική Αφρική θα μετονομαστεί σε Ναμίμπια.[28]Το ψήφισμα 269 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που εγκρίθηκε τον Αύγουστο του 1969, κήρυξε παράνομη τη συνεχιζόμενη κατοχή της Ναμίμπια από τη Νότια Αφρική.[28][29]Σε αναγνώριση αυτής της απόφασης ορόσημο, η ένοπλη πτέρυγα του SWAPO μετονομάστηκε σε Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Ναμίμπια (PLAN).[30]
Η Ναμίμπια έγινε ένα από τα πολλά σημεία ανάφλεξης στις έμμεσες συγκρούσεις τουΨυχρού Πολέμουστη νότια Αφρική κατά τα τελευταία χρόνια της εξέγερσης του PLAN.[31]Οι αντάρτες ζήτησαν όπλα και έστειλαν νεοσύλλεκτους στη Σοβιετική Ένωση για στρατιωτική εκπαίδευση.[32] Καθώς η πολεμική προσπάθεια του PLAN κέρδιζε δυναμική, η Σοβιετική Ένωση και άλλα φίλα κράτη όπως ηΚούβα συνέχισαν να αυξάνουν την υποστήριξή τους, αναπτύσσοντας συμβούλους γιανα εκπαιδεύσουν τους αντάρτες άμεσα καθώς και παρέχοντας περισσότερα όπλα και πυρομαχικά.[33]Η ηγεσία του SWAPO, εξαρτημένη από τη στρατιωτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, της Ανγκόλας και της Κούβας, τοποθέτησε το κίνημα σταθερά μέσα στο σοσιαλιστικό μπλοκ μέχρι το 1975.[34] Αυτή η πρακτική συμμαχία ενίσχυσε την κυρίαρχη προοπτική του SWAPO ως σοβιετικού αντιπροσώπου, που κυριάρχησε στην ιδεολογία του Ψυχρού Πολέμου στη Νότια Αφρική και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[24] Από την πλευρά της, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε το SWAPO εν μέρει επειδή θεωρούσε τη Νότια Αφρική ως περιφερειακό δυτικό σύμμαχο.[35]
Η αυξανόμενη πολεμική κούραση καιη μείωση των εντάσεων μεταξύ των υπερδυνάμεων ανάγκασαν τη Νότια Αφρική, την Ανγκόλα καιτην Κούβα να προσχωρήσουν στην Τριμερή Συμφωνία, υπό την πίεση τόσο της Σοβιετικής Ένωσης όσο καιτων Ηνωμένων Πολιτειών.[36]Η Νότια Αφρική αποδέχτηκε την ανεξαρτησία της Ναμίμπια με αντάλλαγμα την κουβανική στρατιωτική απόσυρση από την περιοχή καιτη δέσμευση της Ανγκόλα να σταματήσει κάθε βοήθεια στο PLAN.[37]Το PLAN καιη Νότια Αφρική ενέκριναν μια άτυπη κατάπαυση του πυρός τον Αύγουστο του 1988 και μια Ομάδα Βοήθειας γιατη Μετάβαση των Ηνωμένων Εθνών (UNTAG) σχηματίστηκε γιανα παρακολουθεί την ειρηνευτική διαδικασία στη Ναμίμπια καινα επιβλέπει την επιστροφή των προσφύγων.[38]Η κατάπαυση του πυρός διακόπηκε μετά την τελική εισβολή του PLAN στην περιοχή, πιθανώς ως αποτέλεσμα παρανόησης των οδηγιών της UNTAG, τον Μάρτιο του 1989.[39] Αργότερα επιβλήθηκε νέα εκεχειρία μετον όρο ότι οι αντάρτες έπρεπε να περιοριστούν στις εξωτερικές τους βάσεις στην Ανγκόλα μέχρι να αφοπλιστούν καινα αποστρατευτούν από το UNTAG.[38][40]
Μέχρι το τέλος της 11μηνης μεταβατικής περιόδου, τα τελευταία Νοτιοαφρικανικά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί από τη Ναμίμπια, σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους είχε χορηγηθεί αμνηστία, η νομοθεσία που συνιστούσε ρατσιστικές διακρίσεις καταργήθηκε και 42.000 πρόσφυγες από τη Ναμίμπια επέστρεψαν στα σπίτια τους.[34] Λίγο περισσότερο από το 97% των δικαιούχων ψηφοφόρων συμμετείχαν στις πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές της χώρας που διεξήχθησαν μεκαθολική ψηφοφορία.[41]Το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών περιελάμβανε επίβλεψη από ξένους εκλογικούς παρατηρητές σεμια προσπάθεια να διασφαλιστεί η διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών. Το SWAPO κέρδισε πολλές έδρες στη Συντακτική Συνέλευση με 57% της λαϊκής ψήφου.[41] Αυτό έδωσε στο κόμμα 41 έδρες, αλλά όχι πλειοψηφία δύο τρίτων, κάτι πουθατου επέτρεπε να συντάξει μόνο τουτο σύνταγμα.[41]
Το Σύνταγμα της Ναμίμπια εγκρίθηκε τον Φεβρουάριο του 1990. Ενσωμάτωσε προστασία γιατα ανθρώπινα δικαιώματα και αποζημίωση για κρατικές απαλλοτριώσεις ιδιωτικής ιδιοκτησίας και ίδρυσε ανεξάρτητο δικαστικό σώμα, νομοθετικό σώμα και εκτελεστική προεδρία (η συντακτική συνέλευση έγινε η εθνική συνέλευση). Η χώρα έγινε επίσημα ανεξάρτητη στις 21 Μαρτίου 1990. ΟΣαμ Νουτζόμα ορκίστηκε ως ο πρώτος Πρόεδρος της Ναμίμπια σεμια τελετή στην οποία παρευρέθηκαν οΝέλσον Μαντέλα της Νότιας Αφρικής (ο οποίος είχε αποφυλακιστεί τον προηγούμενο μήνα) και εκπροσώπους από 147 χώρες, συμπεριλαμβανομένων 20 αρχηγούς κρατών.[42]Το 1994, μετά τις πρώτες πολυφυλετικές εκλογές στη Νότια Αφρική, η χώρα αυτή παραχώρησε τον κόλπο Ουάλβις στη Ναμίμπια.[43]
Η Ναμίμπια διαιρείται σε 14 περιφέρειες και υποδιαιρείται σε 121 εκλογικές περιφέρειες. Η διοικητική διαίρεση της Ναμίμπια κατατίθεται από τις Επιτροπές Οροθεσίες καιηΕθνοσυνέλευση τις εγκρίνει ή τις απορρίπτει. Από το 1990, τέσσερις Επιτροπές Οριοθεσίας έχουν παραδώσει το έργο τους, μεπιο πρόσφατη την παράδοση του 2013, υπό την προεδρία του δικαστή Άλφρεντ Σιμπολέκα.[44]
Οι περιφερειακοί σύμβουλοι εκλέγονται από τον λαό (περιφερειακές εκλογές) με μυστική ψηφοφορία.[45]
Οι τοπικές αρχές στη Ναμίμπια μπορεί να είναι δήμοι, αστικά συμβούλια ή χωριά.[46]
Η Ναμίμπια έχει τη δεύτερη χαμηλότερη πυκνότητα πληθυσμού, μετά από τηΜογγολία. Η πλειοψηφία του πληθυσμού της Ναμίμπια είναι Μπαντού (όσο αναφορά τη γλωσσική προέλευση) και ως επί το πλείστον από τηνεθνικότηταΟβάμπο, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το ήμισυ του πληθυσμού. Άλλες εθνοτικές ομάδες είναι ηΧερέροκαιη Χίμπα, οι οποίες μιλούν μια παρόμοια γλώσσα, καιη Νταμάρα.
↑Drechsler, Horst (1980). The actual number of deaths in the limited number of battles with the Germany Schutztruppe (expeditionary force) were limited; most of the deaths occurred after fighting had ended. The German military governor Lothar von Trotha issued an explicit extermination order, and many Herero died of disease and abuse in detention camps after being taken from their land. A substantial minority of Herero crossed the Kalahari desert into the British colony of Bechuanaland (modern-day Botswana), where a small community continues to live in western Botswana near to border with Namibia. Let us die fighting, originally published (1966) under the title Südwestafrika unter deutscher Kolonialherrschaft. Berlin: Akademie-Verlag.
↑Adhikari, Mohamed (2008). «'Streams of Blood And Streams of Money': New Perspectives on the Annihilation of the Herero and Nama Peoples of Namibia, 1904–1908». Kronos34 (34): 303–320.
↑Madley, Benjamin (2005). «From Africa to Auschwitz: How German South West Africa Incubated Ideas and Methods Adopted and Developed by the Nazis in Eastern Europe». European History Quarterly35 (3): 429–464. doi:10.1177/0265691405054218. says it influenced Nazis.
↑Reinhart Kössler and Henning Melber, "Völkermord und Gedenken: Der Genozid an den Herero und Nama in Deutsch-Südwestafrika 1904–1908," ("Genocide and memory: the genocide of the Herero and Nama in German South-West Africa, 1904–08") Jahrbuch zur Geschichte und Wirkung des Holocaust 2004: 37–75
↑ 25,025,1Müller, Johann Alexander (2012). The Inevitable Pipeline Into Exile. Botswana's Role in the Namibian Liberation Struggle. Basel, Switzerland: Basler Afrika Bibliographien Namibia Resource Center and Southern Africa Library. σελίδες 36–41. ISBN978-3905758290.
↑Kangumu, Bennett (2011). Contesting Caprivi: A History of Colonial Isolation and Regional Nationalism in Namibia. Basel: Basler Afrika Bibliographien Namibia Resource Center and Southern Africa Library. σελίδες 143–153. ISBN978-3905758221.
↑Dobell, Lauren (1998). Swapo's Struggle for Namibia, 1960–1991: War by Other Means. Basel: P. Schlettwein Publishing Switzerland. σελίδες 27–39. ISBN978-3908193029.
↑ 28,028,128,2Yusuf, Abdulqawi (1994). African Yearbook of International Law, Volume I. The Hague: Martinus Nijhoff Publishers. σελίδες 16–34. ISBN978-0-7923-2718-9.
↑Williams, Christian (Οκτωβρίου 2015). National Liberation in Postcolonial Southern Africa: A Historical Ethnography of SWAPO's Exile Camps. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 73–89. ISBN978-1107099340.
↑Hughes, Geraint (2014). My Enemy's Enemy: Proxy Warfare in International Politics. Brighton: Sussex Academic Press. σελίδες 73–86. ISBN978-1845196271.
↑Bertram, Christoph (1980). Prospects of Soviet Power in the 1980s. Basingstoke: Palgrave Books. σελίδες 51–54. ISBN978-1349052592.
↑James III, W. Martin (2011) [1992]. A Political History of the Civil War in Angola: 1974-1990. New Brunswick: Transaction Publishers. σελίδες 207–214, 239–245. ISBN978-1-4128-1506-2.
↑Colletta, Nat· Kostner, Markus· Wiederhofer, Indo (1996). Case Studies of War-To-Peace Transition: The Demobilization and Reintegration of Ex-Combatants in Ethiopia, Namibia, and Uganda. Washington DC: World Bank. σελίδες 127–142. ISBN978-0821336748.
↑«Local Authorities». Association of Local Authorities in Namibia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2013.