Στις 18 Ιουλίου 1216, δεκαεπτά καρδινάλιοι παρόντες στο θάνατο του Ιννοκέντιου Γ΄ συνήλθαν στηνΠερούτζια (όπου ο Ιννοκέντιος Γ΄ είχε πεθάνει δύο ημέρες νωρίτερα) μετον σκοπό να εκλέξουν έναν νέο Πάπα. Η προβληματική κατάσταση στην Ιταλία, η απειλητική συμπεριφορά τωνΤατάρων, καιο φόβος ενός σχίσματος έκανε τους καρδινάλιους να συμφωνήσουν σεμια εκλογή μέσω συμβιβασμού. Οι Καρδινάλιοι Ουγκολίνο της Όστια (μετέπειτα Πάπας Γρηγόριος Θ΄) και Γκουίντο του Πρενέστε εξουσιοδοτήθηκαν να διορίσουν τον νέο Πάπα. Επέλεξαν τον Σένσιο Camerario, ο οποίος δέχθηκε την παπική τιάρα με απροθυμία και έλαβε το όνομα Ονώριος Γ΄. Χρίστηκε στην Περούτζα στις 24 Ιουλίου και στέφθηκε στη Ρώμη στις 31 Αυγούστου. Ανέλαβε τον καθεδρικό ναό του Λατερανού στις 3 Σεπτεμβρίου 1216. Ο ρωμαϊκός λαός ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα μετην εκλογή, επειδή ο Ονώριος Γ΄ ήταν ο ίδιος Ρωμαίος καιμετην άκρατη καλοσύνη του είχε γίνει προσφιλής στις καρδιές όλων. Όπως ο διάσημος προκάτοχός του Ιννοκέντιος Γ΄, αφιερώθηκε στην επίτευξη δύο μεγάλων στόχων: την ανάκτηση τωνΑγίων Τόπων κατά τηνΠέμπτη Σταυροφορίακαιμια πνευματική μεταρρύθμιση ολόκληρης της Εκκλησίας.[4] Αλλά αντίθετα μετον Ιννοκέντιο Γ΄, προσπάθησε για αυτά τα επιτεύγματα με καλοσύνη καικαι επιείκεια παρά με πυγμή και δριμύτητα.
ΗΠέμπτη Σταυροφορία υποστηρίχθηκε από τη Σύνοδο του Λατερανού του 1215, καιο Ονώριος άρχισε τις προετοιμασίες γιανα ξεκινήσει μια σταυροφορία το 1217. Γιανα προμηθευτούν τα απαραίτητα μέσα για αυτή την κολοσσιαία προσπάθεια, ο Πάπας καιοι καρδινάλιοι θα συνεισέφεραν το ένα δέκατο του εισοδήματός του επί μια τριετία. όλοι οι άλλοι εκκλησιαστικοί θα συνεισέφεραν το ένα δωδέκατο. Ανκαιτο ποσό που συγκεντρώθηκε ήταν σημαντικό, δεν ήταν οπωσδήποτε επαρκές γιαμια γενική Σταυροφορία όπως σχεδίαζε ο Ονώριος Γ΄.[4]Οι προοπτικές έγιναν θετικές όταν οΠέτρος Β΄ του Κουρτεναί στέφτηκε τον Απρίλιο του 1217 Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης.ΟΔεσπότης της ΗπείρουΘεόδωρος Κομνηνός Δούκαςτον συνέλαβε στον δρόμο τουγιατηνΚωνσταντινούπολη, τον φυλάκισε και πέθανε στην φυλακή. Ο Ονώριος Γ΄ κάλεσε κατόπιν τονΑνδρέα Β΄ της Ουγγαρίαςνα εκπληρώσει τα σχέδια του πατέρα τουΜπέλα Γ΄ της Ουγγαρίαςγια Σταυροφορία, του είχε κληροδοτήσει πολλά χρήματα για αυτό.[8]Ο Ονώριος Γ΄ κάλεσε και άλλους Ευρωπαίους ηγεμόνες όπως ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν, ήταν μαθητής τουκαιτου ορκίστηκε ότι θα ξεκινούσε Σταυροφορία για τους Αγίους Τόπους (1217).[4]Η καθυστέρηση του αυτοκράτορα ωστόσο ήταν πολύ μεγάλη παρά την επιμονή του Πάπα, το αποτέλεμα ήταν να αποτύχει παταγωδώς η εκστρατεία στηνΑίγυπτοκαινα χαθεί ηΔαμιέτη (8 Σεπτεμβρίου 1221). Οι υπόλοιποι ηγεμόνες δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους πολύ καιρό, ο Ανδρέας Β΄ της Ουγγαρίας ανακατέλαβε την Δαμιέτη αλλά η επιτυχία ήταν προσωρινή.[4]Ο Φρειδερίκος Β΄ πείστηκε τελικά να ξεκινήσει μόνο όταν παντρεύτηκε την κόρη τουΙωάννη ΜπριένΙσαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμκαι έγινε με αυτόν τον τρόπο κληρονόμος του θρόνου των Ιεροσολύμων (24 Ιουνίου 1225). Η"Συνθήκη τουΣαν Τζερμανό" έφερε ωστόσο άλλα δύο χρόνια καθυστέρηση στην έναρξη της Σταυροφορίας. Την εποχή πουο αυτοκράτορας ετοιμαζόταν στα σοβαρά να αναχωρήσει ο Ονώριος Γ΄ πέθανε καιδεν πρόλαβε ναδειτα όνειρα τουγια Σταυροφορία να εκπληρώνονται (18 Μαρτίου 1227), θατο πετύχει ο διάδοχος τουΠάπας Γρηγόριος Θ΄.
↑St. Antoninus of Florence, Chronica, in Augustinus Theiner (editor), Caesaris S. R. E. Cardinalis Baronii, Od. Raynaldi et Jac. Laderchii Annales Ecclesiastici Tomus Vigesimus 1198-1228 (Barri-Ducis: Ludovicus Guerin 1870), under the year 1216, Νο. 17, σ. 355
↑Renato Lefevre, "Un papa Savelli (Onorio III) che non fu Savelli," Strenna dei Romanisti 52 (1991) 283-290; and Gualtiero Sirtoli, "Onorio III: il permanere di un dubbio sulla sua appartenenza al lignaggio Savelli," Frate Francesco 71 (2005), 415-431
↑ 4,04,14,24,34,4Herbermann, Charles, ed. (1913). "Pope Honorius III". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company
↑Augustus Potthast, Regesta pontificum Romanorum I (Berlin 1874), σ. 466. Conradus Eubel, Hierarchia catholica medii aevi I editio altera (Monasterii 1913), σ. 3
↑Bárány, Attila (2012). "II. András balkáni külpolitikája [Andrew II's foreign policy in the Balkans]". In Kerny, Terézia; Smohay, András (eds.). II. András and Székesfehérvár [Andrew II and Székesfehérvár] (in Hungarian). Székesfehérvári Egyházmegyei Múzeum. σ. 462
Το αρχικό κείμενο προέρχεται από την 9η έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Μπιτάνικα (1881). Παρακαλώ ενημερώστε να είναι απαραίτητο.
Collins, Roger (2009). Keepers of the Keys of Heaven: A History of the Papacy. Basic Books.260
Abbé César Auguste Horoy, Honorii III Romani pontificis opera Omnia 5 vols. (Paris 1879–1882).
Pietro Pressuti (editor), I regesti del pontefice Onorio III dall anno 1216 al anno 1227 Vol. 1 (Roma 1884).
J. Clausen, Papst Honorius III (1216-1227). Eine Monographie (Bonn: P. Hauptmann 1895).
Ferdinand Gregorovius, History of Rome in the Middle Ages, Volume V.1 second edition, revised (London: George Bell, 1906) Book IX, Chapter 3, pp. 96–128.
Narciso Mengozzi, Papa Onorio III e le sue relazioni col regno di Inghilterra (Siena: L. Lazzeri, 1911).
Mauro Giacomo Sanna, Onorio III e la Sardegna (1216-1227) (Cagliari: Centro studi filologici sardi, 2013).
Pierre-Vincent Claverie, Honorius III et l'Orient (1216-1227): Étude et publication de sources inédites des Archives vaticanes (ASV) (Leiden: Brill 2013).
Thomas W. Smith, Curia and Crusade: Pope Honorius III and the Recovery of the Holy Land, 1216-1227 (Turnhout: Brepols, 2017).
_-_Honorius_III_by_Leandro_Bassano.jpg)
