Ο Τζιοβάννι Άνγκελο Μέντιτσι γεννήθηκε στο Μιλάνο (31 Μαρτίου 1499) ως δεύτερος από τα 11 παιδιά του Μπερναντίνο Μέντιτσι.[3]Ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν οΚοντοτιέρος Τζιάν Τζάκομο Μέντιτσι καιο γιος της αδελφής του ήταν ο Κάρλο Μπορρομέο.[4]Ο Μέντιτσι σπούδασε φιλοσοφία και ιατρική στηνΠαβία, κατόπιν νομικά στοΠανεπιστήμιο της Μπολόνια όπου απέκτησε και διδακτορικό στο Αστικό Δίκαιο (11 Μαίου 1525). Τα επόμενα χρόνια ο Μέντιτσι πήγε στηνΡώμη, ο Παύλος Δ΄ την υποδέχθηκε θερμά καιτου ανέθεσε αξιώματα, την διοίκηση πολλών πόλεων καιτην αρχιεπισκοπή της Ραγκούζας (1545-1553).[5]ΟΠάπας Πίος Γ΄ διόρισε τον Μέντιτσι Καρδινάλιο (8 Απριλίου 1549), σε έναν μήνα δέχτηκε τον εκκλησιαστικό τίτλο (10 Μαίου 1549), ανέλαβε πολλές διπλωματικές αποστολές στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία καιτην Ουγγαρία.[3]Μετον θάνατο του πάπα Παύλου Δ΄ο Μέντιτσι εξελέγη διάδοχος του ως Πίος Δ΄ (25 Δεκεμβρίου 1559), ακολούθησε η στέψη του (6 Ιανουαρίου 1560). H πρώτη του πράξη ήταν να δώσει χάρη σε όσους εξεγέρθηκαν μετά την άνοδο του αλλά τιμώρησε σκληρά τους υπεύθυνους ανεψιούς του προηγούμενου πάπα, ο Καρδινάλιος Κάρλο Καράφα στραγγαλίστηκε καιο Δούκας Τζιοβάννι Καράφα του Παλιάνο αποκεφαλίστηκε.
To Συμβούλιο τουΤρενττο οποίο είχε διακόψει οΠάπας Ιούλιος Γ΄ συστήθηκε ξανά για τρίτη και τελευταία φορά (18 Ιανουαρίου 1562).[6]Οι μεγάλες ικανότητες του νέου Πάπα Πίου Δ΄ το οδήγησε σε επιτυχία παρά το γεγονός ότι συμμετείχαν σε αυτό τρία διαφορετικά κράτη εχθρικά μετην Αγία Έδρα. Η σημαντική βοήθεια που πρόσφεραν στο Συμβούλιο πο Καρδινάλιοι Τζιοβάννι Μορόνε και Τσάρλς Μπορρομέο οδήγησε σε ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Η Σύνοδος εξέδωσε καταδίκες για αυτές που όρισε τονΠροτεσταντισμό ως Αίρεσητην εποχή της Μεταρρύθμισηςκαι όρισε τις διδασκαλίες της Εκκλησίας στα θέματα των Γραφών και της Παράδοσης, του Προπατορικού Αμαρτήματος, των Μυστηρίων, της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Λειτουργίας καιτον εορτασμό των αγίων. Εξέδωσε πολυάριθμα διατάγματα μεταρρύθμισης.[7]ΗΙωάννα Γ΄ της Ναβάρρας κατηγορήθηκε ότι ασπάστηκε τονΚαλβινισμό (1564), ο πάπας ήταν έτοιμος να της ζητήσει εξηγήσεις αλλά οΚάρολος Θ΄ της Γαλλίας αντέδρασε έντονα και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Η σημαντικότερη προσφορά του Πάπα Ιούλιου Γ΄ ήταν οι οικοδομικές δραστηριότητες, κατασκεύασε τείχη, κάστρα σε όλα τα Παπικά Κράτη και επέκτεινε τα υπάρχοντα.
Ο Πάπας Πίος Δ΄ πέθανε από επιπλοκές μετά από λοίμωξη στο ουροποιητικό σύστημα και υψηλό πυρετό (9 Δεκεμβρίου 1565). Η ταφή του έγινε αρχικά στηνΒασιλική του Αγίου Πέτρου, αργότερα τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στηνΣάντα Μαρία ντέλι Άντζελι ε ντεϊ Μάρτιρι (4 Ιανουαρίου 1583). Διάδοχός του ήταν οΠάπας Πίος Ε΄. Ο Πίος Δ΄ υπέφερε από πολλές ασθένειες όπως η ουρική αρθρίτιδα που περιόριζε την κινητικότητά του. Ο Τζάκομο Σοράντσο παρατήρησε ότι στην Βενετική Γερουσία το καλοκαίρι του 1565 είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, θαύμαζε το ψυχικό του σθένος. Η ουρική αρθρίτιδα από την οποία υπέφερε εμπόδισε την κίνηση στα πόδια, τους ώμους, τα χέρια καιτα χέρια του. Ο Πίος Δ' υπέφερε επίσης από μια σοβαρή ασθένεια το 1564 από την οποία ανάρρωσε.[8]
↑Bartolomeo Scappi, The Opera of Bartolomeo Scappi (1570): L'Arte Et Prudenza D'Un Maestro Cuoco, Transl. Terence Scully, (University of Toronto Press, 2008), 688
↑Bard Thompson, Humanists and Reformers: A History of the Renaissance and Reformation, (Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1996), 520
Artaud de Montor, Alexis Francois (1911). The Lives and Times of the Popes. Vol. V. New York: Catholic Publication Society of America.
Freedberg, Sydney J. (1993). Painting in Italy, 1500–1600. Pelican History of Art. Penguin Books Ltd. p. 429.[ISBN missing]
Pastor, Ludwig, Freiherr von (1928). The History of the Popes from the close of the Middle Ages. Volume XV, Volume XVI (1928). London : Kegan Paul, Trench, Trübner & Co.
Pattenden, Miles (2013). Pius IV and the Fall of The Carafa: Nepotism and Papal Authority in Counter-Reformation Rome. Oxford: Oxford University Press 2013.
Robinson, Adam Patrick. "Morone, Pius IV and the Resumption of the Council, December 1559–March 1563." in The Career of Cardinal Giovanni Morone (1509–1580) (Routledge, 2016) pp. 125–150.
Waterworth, James, ed. The Canons and Decrees of the Sacred and Œcumenical Council of Trent: Celebrated Under the Sovereign Pontiffs, Paul III, Julius III and Pius IV (C. Dolman, 1848) online.
Bonora, Elena (2014). Roma 1564: La congiura contro il papa (in Italian). Rome: Gius. Laterza & Figli Spa.
Hinojosa, R. de (1889), Felipe II y el conclave de 1559, según los documentos originales, muchos inéditos. Madrid 1889.
Rendina, Claudio (1984). I papi. Storia e segreti. Rome: Newton Compton.
.jpg)
